Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2020

Αναβολή γάμων και βαπτίσεων λόγω κορωνοϊού…



Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
Κάθε χρόνο, όλο και κάποιο λυπηρό φαινόμενο παρουσιάζεται, για να μας σπρώξει ακόμη περισσότερο έξω από το δρόμο της αληθινής ζωής…

Πριν λίγα χρόνια, με την οικονομική κρίση, βλέπαμε παντρεμένα ζευγάρια να διαλύουν τους γάμους τους, παίρνοντας διαζύγιο, ενώ συνέχιζαν να ζουν μαζί, για να αποκομίσουν οικονομικά οφέλη απέναντι στο κράτος.

Φέτος, ένα καινούργιο λυπηρό φαινόμενο παρουσιάστηκε, φανερώνοντας πόσο αποπροσανατολισμένοι είμαστε ως άνθρωποι και ως κοινωνία… Ζευγάρια, που είχαν προγραμματίσει να παντρευτούν (ενδεχομένως και να βαφτίσουν τα παιδιά, που είχαν σπεύσει να κάνουν πριν το γάμο τους), αναβάλλουν για του χρόνου το γάμο τους και τη βάφτιση των παιδιών τους, επειδή, λόγω κορωνοϊού …δεν μπορούν να διοργανώσουν γλέντι με εκατοντάδες καλεσμένους, όπως θα ήθελαν!

Ας θυμηθούμε όμως, αδελφοί, ότι ο γάμος και η βάφτιση δεν είναι μόνο ευκαιρίες για γλέντι ή και επίδειξη πλούτου, αλλά πρώτα απ’ όλα είναι μυστήρια της Εκκλησίας μας, ιδρυμένα από τον ίδιο το Χριστό, που σκοπό έχουν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να Τον πλησιάσουν και να κερδίσουν όχι μόνο αυτή τη ζωή, αλλά και την αιωνιότητα.

Αν αυτό δεν το δεχόμαστε, τότε φυσικά δεν έχουμε λόγο να παντρευτούμε στην εκκλησία ή να βαφτίσουμε τα παιδιά μας. Αν το κάνουμε, το κάνουμε μόνο εθιμοτυπικά και προφανώς δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας καν χριστιανούς (ή έχουμε κατασκευάσει ένα χριστιανισμό της αρεσκείας μας και αυτόν πιστεύουμε). Αν όμως είμαστε χριστιανοί, τότε καλό είναι να θυμηθούμε ότι, στο γάμο, η χάρη του Θεού ενώνει τους δύο ανθρώπους, τον άντρα και τη γυναίκα, σε έναν άνθρωπο («οι δύο εις σάρκα μίαν») ώστε, μετά το μυστήριο, δεν έχουμε πλέον δύο, αλλά έναν. Και ο κουμπάρος του γάμου συμβολίζει τον Ιησού Χριστό, που στεφανώνει το ζευγάρι και δίνει την ευλογία και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος για την κοινή πορεία της ζωής, από εδώ μέχρι τον Παράδεισο!...

Η δε βάφτιση, που συμβολίζει ότι ο παλιός μας εαυτός πεθαίνει, θάβεται συμβολικά μέσα στο νερό και γεννιέται ένας καινούργιος εαυτός μας, που είναι πλέον χριστιανός, δεν είναι ένα «μπάνιο του μωρού» με γέλια, στολίδια και φιοριτούρες (ούτε ένα πεδίο μάχης παππούδων και γιαγιάδων, για το «ποιος θ’ ακούσει τ’ όνομά του»)! Είναι μια καθοριστική στιγμή στη ζωή του παιδιού μας, όπου από κοινός άνθρωπος γίνεται χριστιανός και μπαίνει στο δρόμο να ενωθεί με το Χριστό και να γίνει άγιος – ή τέλος πάντων, να κερδίσει τον Παράδεισο. Και ο ίδιος ο λαός μας καθιέρωσε το βάφτισμα σε νηπιακή ηλικία (με τον ανάδοχο, το νονό, που έχει αποστολή να μιλήσει στο παιδί, καθώς μεγαλώνει, για την πίστη του Χριστού), επειδή γνωρίζει ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να πεθάνει αβάπτιστος, αποκομμένος απ’ το Χριστό, αλλά βαφτισμένος, ενωμένος μαζί Του.

Απευθυνόμενος λοιπόν στους συνανθρώπους μου χριστιανούς, παρακαλώ όλους να σπεύσουν να στεφανωθούν στην εκκλησία και, αν έχουν αβάφτιστα παιδιά, να τα βαφτίσουν, γιατί ο Χριστός περιμένει, αλλά ο χρόνος δεν περιμένει. Και επίσης, επιτρέψτε μου να το πω, και ο διάβολος περιμένει – περιμένει να αναβάλλουμε συνεχώς, ώστε στο τέλος να μείνουμε μακριά απ’ το Χριστό και να πέσουμε στα δικά του νύχια.

Βεβαίως, δεν είναι δική μου δουλειά το τι θα κάνεις εσύ, αδελφέ μου. Αλλά, όπως θα μπορούσα να απευθύνω μια έκκληση ενάντια στα ναρκωτικά ή στον αλκοολισμό ή σε οτιδήποτε βλαβερό, από καθαρό ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο και όχι επειδή «μου πέφτει λόγος», έτσι από αγάπη και μόνο συντάσσω αυτές τις γραμμές και, όποιος τυχόν παρεξηγήσει, ας προβληματιστεί καλύτερα μήπως έχω δίκιο, αφού δε γράφω πράγματα δικά μου, αλά του Χριστού και των αγίων.

Τα πολλά έξοδα, τα γλέντια και τα στολίδια μπορούν να περιμένουν ή και να λείπουν εντελώς. Αλλά η χάρη του Θεού στη ζωή μας, στο ζευγάρι και στα παιδιά του, δεν μπορεί να περιμένει. Γιατί μόνο το σήμερα μας ανήκει. Το αύριο ή το επόμενο καλοκαίρι δεν ξέρουμε τι θα έχει φέρει. Και, ό,τι κι αν φέρει, καλό για μας είναι να είμαστε με το Χριστό, όχι «μόνοι μας με τον εαυτό μας»…

Για να συμφωνήσουν, θα πρέπει να ζούν και οι δύο εν Κυρίω...


 
'Όπου είναι δύο και συμφωνήσουν σε όλα, ότι μου ζητήσουν θα τούς το δώσω..'' είπε ο Χριστός.
Είναι συνήθως πολύ δύσκολο να συμφωνήσουν δύο. Για να συμφωνήσουν, θα πρέπει να ζούν και οι δύο εν Κυρίω...

 Γέροντας Παναής από την Λύση

πηγή

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2020

Οι νέοι άνθρωποι σήμερα δεν προχωρούν εύκολα σε γάμο. Τι φταίει και πως μπορούμε να βοηθήσουμε;¨

Συνέντευξη της άτυπης ομάδας των τέκνων των Αγίων Δημητρίου και Πορφυρίου, με τον πατέρα Γεώργιο Σχοινά 
The Power of Christian Marriage | A Russian Orthodox Church Website
ΕΡΩΤΗΣΗ.¨Πάτερ Γεώργιε, οι νέοι άνθρωποι σήμερα δεν προχωρούν εύκολα σε γάμο. Τι φταίει και πως μπορούμε να βοηθήσουμε;¨

 «Είμαστε σε μία κοινωνία που ολοένα και περισσότερο αποχριστιανικοποιείται και αποεκκλησιαστικοποιείται, άρα είναι δυστυχώς φυσικό επακόλουθο οι νέοι να μην προχωράνε στον γάμο. Οι άνθρωποι ζουν χωρίς ορθόδοξη κατήχηση, οι οικογένειες δεν ασχολούνται με τα παιδιά να τους μεταλαμπαδεύσουν την πίστη την χριστιανική, την ορθόδοξη, με αποτέλεσμα, ταΐζουμε τα παιδιά μας, τα ποτίζουμε, τους δίνουμε δώρα, τους φτιάχνουμε την ζωή τους γεμάτη με σπουδές και με παράλληλες δραστηριότητες, αλλά δεν έχουμε καλλιεργήσει την ψυχή τους ιδιαίτερα και δεν τους έχουμε δώσει το εφόδιο της πίστης.
 Κατά συνέπεια, πάρα πολλοί άνθρωποι δεν έχουν την ανάγκη να έχουν την ευλογία του Θεού στην ζωή τους και αν έχουν αυτήν την ανάγκη δεν μπορούν να την αναγνωρίσουν. Ο άνθρωπος θέλει πάντα τον Θεό, τον αποζητά, αλλά δεν μπορεί πάντοτε να αναγνωρίσει ότι αυτό που του λείπει είναι ο Θεός. Εκεί είναι που γίνονται ακόμη πιο τραγικά τα πράγματα, διότι ενώ ο Θεός και η ευλογία είναι που λείπει από την ζωή τους, ψάχνουν να βρουν αυτό το έλλειμμα να το αναπληρώσουν με άλλους τρόπους, οπότε πέφτουν στις ηδονές και τις αμαρτίες, στα διάφορα υποκατάστατα που προσφέρει άφθονα ο διάβολος προκειμένου να τους κλέψει. Συνεπώς η ακατήχητη κατάσταση των νέων ανθρώπων, αλλά και η δυσκολία η κοινωνική και τα οικονομικά που γίνονται ολοένα και δυσκολότερα, όλα αυτά τους ενισχύουν τον φόβο. Φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες, φοβούνται να μπουν σε διαδικασία υπεύθυνης δραστηριότητας.
 Για αυτό σου λέει το παιδί να παντρευτώ, άρα είμαι υπεύθυνος, σε μία σχέση ανά πάσα στιγμή σταματάω. Αν το δούμε αντικειμενικά αυτό δεν ισχύει, γιατί η υπευθυνότητα δεν δημιουργείται ξαφνικά με τον γάμο, αυτό είναι μία πλάνη, τους το φτιάχνει όμως έτσι ο πονηρός στο μυαλό για να τα κρατάει πάντοτε χωρίς ευλογία. Αν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα, η ευλογία του Θεού είναι εκείνη που βοηθά στο να μπορούμε να σηκώσουμε και την υπευθυνότητα, αλλά και να μοιραστούμε και την ευθύνη με κάποιον. Όταν παίρνουμε την ευλογία του Θεού και βάζουμε τον Χριστό ως ένα τρίτο στο γάμο μας, ουσιαστικά μοιραζόμαστε και την ευθύνη, γιατί βάζουμε τον Χριστό να σηκώσει ένα μεγάλο κομμάτι της συμβίωσής μας. Ο Χριστός είναι εκείνος που αφού τον έχω καλέσει θα έρθει να λύσει πολλά από τα προβλήματα που εγώ δεν θα μπορούσα να τα λύσω. Θα έρθει να δώσει την απαραίτητη ώθηση όταν εγώ θα έχω ολιγοψυχήσει , θα μου δώσει χάρη, θα μου δώσει δύναμη να ανταπεξέλθω. Αυτά όλα εντέχνως η εποχή μας τα κρύβει από τους ανθρώπους για να τους παραστήσει τον γάμο σαν ευθύνη, σαν μια κατάσταση πολύ δύσκολη που έχεις μόνο ευθύνες, μόνο υποχρεώσεις, τίποτα άλλο. Άρα τι να τον κάνεις τον γάμο αφού δεν σου προσφέρει τίποτα.»

ΕΡΩΤΗΣΗ.''Πότε ξεκίνησε αυτή η αλλαγή στην νοοτροπία των ανθρώπων σχετικά με τον γάμο;''
«Η άποψη των νέων για το γάμο έχει αλλάξει σταδιακά τα τελευταία σαράντα χρόνια, αλλά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια φαίνονται τα αποτελέσματα. Από τις αρχές της δεκαετίας του 70 και ιδιαίτερα όταν μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή ένωση και θελήσαμε να πάρουμε τα καλά που μας προσφέρει ο δυτικός πολιτισμός, μαζί με κάποια καλά πήραμε και κάποια αρνητικά. Τα κράτη της Ευρώπης είναι δομημένα τα περισσότερα σε άλλα θεμέλια. Άλλο είναι το φρόνημα της χριστιανικής δύσης, άλλο είναι το φρόνημα της ορθόδοξης εκκλησίας. Οι άνθρωποι της Ευρώπης έχουν υπόψη τους έναν χριστιανισμό αιρετικό για αυτό έχουν βγάλει και μία αντίδραση μεγάλη. Έχουμε την Γαλλία που είναι λαϊκό κράτος. Δεν έχει καμία θέση ο Θεός στο δημόσιο βίο για αυτό και όλη η νομοθεσία της είναι σε αυτήν την κατεύθυνση. Εμείς ήρθαμε και πήραμε από μιμητισμό κάποια αρνητικά του δικού τους πολιτισμού. Έτσι εύκολα αποδομούμε την οικογένεια, εύκολα παίρνουμε διαζύγια, εύκολα κάνουμε εκτρώσεις, εύκολα υιοθετήσαμε σύμφωνα συμβίωσης μεταξύ ανδρογύνου, αλλά και μεταξύ ομοφυλοφίλων και έχουμε συνέχεια. Αν δεν μπορέσουμε εμείς οι χριστιανοί να ζήσουμε τον Χριστό και να τον ομολογήσουμε ούτος ώστε να δουν και οι άλλοι ότι είναι αυτό που τους λείπει και τους χρειάζεται, η κατάσταση θα γίνεται ολοένα και χειρότερη. Η δική μας ευθύνη είναι να ζήσουμε τον Χριστό και να τον κηρύξουμε, ο καθένας με τον τρόπο του, από το δικό του μετερίζι. Ο ιερέας στην εκκλησία και όπου μπορεί έξω από την εκκλησία, ο δάσκαλος στην θέση του, ο γιατρός από την δική του θέση, ο μπακάλης… όλοι, όλοι μπορούμε να κηρύξουμε τον Χριστό. Γιατί είναι η ευθύνη μας αυτή.»