Δευτέρα 15 Απριλίου 2019

ΑΝΔΡΟΓΥΝΑ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ
Ἑβδομαδιαῖο φυλλάδιο, Ἀριθμ. 6
ΑΝΔΡΟΓΥΝΑ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ
Αποτέλεσμα εικόνας για pereche fericita
  1. Σέ σᾶς ἀπευθύνομαι τώρα, ὦ ἀνδρόγυνα, καί σᾶς εὔχομαι νά εἶστε εὐτυχισμένα. Καί τήν εὐτυχία στό ἀνδρόγυνο δέν τήν δίνουν οὔτε τά ἔπιπλα πολυτελείας οὔτε τά πλούσια φαγητά, ἀλλά ἡ ἀγάπη τῶν συζύγων μεταξύ τους. Καί πρέπει βέβαια τό ἀνδρόγυνο νά συνδέεται μέ τήν ἀγάπη, γιατί τό ἔχουν ὑποσχεθεῖ καί τό ἔχουν ὁρκιστεῖ οἱ σύζυγοι αὐτό. Ὅταν στεφανώθηκαν ἀπό τόν ἱερέα καί ἔγινε τό ἱερό Μυστήριο τοῦ γάμους τους, τότε πού ἦταν πιασμένοι χέρι-χέρι, τότε ἔγινε ἕνα ἱερό συμβόλαιο μεταξύ τους ὅτι θά εἶναι ἀγαπημένοι καί ἑνωμένοι καί δέν θά ἐπιτρέπουν τίποτε νά τούς χωρίσει. Τίποτε! Ὅπως ἔλεγαν οἱ παλαιοί, «οὔτε τό φτυάρι τοῦ νεκροθάφτη, δέν χωρίζει τό ἀνδρόγυνο»!

 2. Νά ἀποφεύγετε, ὦ ἀνδρόγυνα, τίς μεταξύ σας συγκρούσεις. Ὅταν καταλαβαίνετε ὅτι κάποιος λόγος ἤ ἕνα θέμα, θά ἐνοχλήσει καί θά πειράξει τό ταῖρι σας, μή τόν πεῖτε αὐτόν τόν λόγο καί μή θίγετε αὐτό τό θέμα. Ἀλλά καί ὅταν χρειάζεται νά πεῖτε κάτι, στό ὁποῖο οἱ δυό σας ἔχετε ἀντίθετη γνώμη, νά τά λέτε μέ καλό τρόπο καί μέ ἥσυχη κουβέντα. Ὄχι μέ φωνές καί μαλώματα καί ὄχι μέ πικρές καί προσβλητικές κουβέντες. Μερικά ἀνδρόγυνα ἔχουν ξεχάσει νά μιλᾶνε γλυκά μεταξύ τους. Καί ἐνῶ μέ ἄλλους, μέ ἀνθρώπους ἔξω ἀπό τό σπίτι, μιλᾶνε μέ γλυκές ἐκφράσεις, ὅμως μεταξύ τους μερικά ἀνδρόγυνα μιλᾶνε λές καί εἶναι ἐχθροί. Ἄκουσα μέ τά αὐτιά μου «καυγᾶ» ἀνδρογύνου περπατῶντας σέ δρόμο καί πικράθηκα πολύ. 
Πικράθηκα μέ τόν ἄνδρα πού μίλαγε σκληρά στήν γυναίκα του, πικράθηκα ὅμως περισσότερο καί μέ τήν γυναίκα, γιατί καί αὐτή δέν «πήγαινε πίσω», ἀλλά ἔλεγε σκληρότερα λόγια καί μάλιστα αὐτή ἔλεγε καί ἀπειλές. Φανταστεῖτε τώρα καί τό πλήγωμα τῶν παιδιῶν στήν ψυχούλα τους νά ἀκοῦνε τέτοιο καυγᾶ τῶν ἀγαπημένων τους γονέων. Ξέρετε ποιά εἶναι ἡ ζημιά τῶν παιδιῶν αὐτῶν; Ὅτι θά μισήσουν τόν γάμο. Φτάνει αὐτό καί δέν χρειάζεται χειρότερο. Ἀλλά, ἐπειδή ὁ γάμος εἶναι καί μία ἀνάγκη στήν φύση τοῦ ἀνθρώπου, τά παιδιά τοιούτων γονέων, γονέων πού γκρινιάζουν καί γλυκό ψωμί δέν τρῶνε, θά ζοῦν τόν γάμο τους χωρίς νόμιμο γάμο!

3. Χριστιανοί μου! Δέν ὑπάρχει τίποτε τό καλύτερο ἀπό ἕνα ἀγαπημένο ἀνδρόγυνο. Φροντίστε λοιπόν, ὦ σύζυγοι, σεῖς πού ἔχετε συνάψει γάμο, φροντίστε νά εἶστε ἀγαπημένα ἀνδρόγυνα. Ξαναλέγω: Νά ἀποφεύγετε νά λέτε πικρά καί προσβλητικά λόγια. Ἀπό τά λόγια ἀρχίζει τό κακό. Ἀλλά, ἄν τέλος πάντων, νικηθήκατε ἀπό τόν θυμό καί εἴπατε ἄπρεπα λόγια, ἐσύ ὁ ἄνδρας στήν γυναίκα σου ἤ ἐσύ ἡ γυναίκα στόν ἄνδρα σου, γρήγορα νά ζητᾶτε συγγνώμη, εἰλικρινῆ συγγνώμη. Εἶναι ὡραῖο ἡ γυναίκα νά λέει, «συγχώρησέ με, ἄνδρα μου, γιά τά λόγια πού σοῦ εἶπα. Δέν τά πίστευα. Μετανοῶ». Καί εἶναι τό ἴδιο ὡραῖο καί πιό ὡραῖο ἀκόμη νά λέει καί ὁ ἄνδρας τό ἴδιο στήν γυναίκα του. Μέ τήν συγγνώμη σβήνονται ὅλα. Σᾶς εὔχομαι, καλοί μου, νά εἶστε ἀγαπημένα καί εὐτυχισμένα ἀνδρόγυνα. Νά κάνετε τήν προσευχή σας καί νά βρεῖτε ἕνα καλό πνευματικό καί γιά σᾶς καί γιά τά παιδιά σας. Εὔχομαι ἡ Παναγία μας νά σᾶς προστατεύει.

Μέ πολλές εὐχές
† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας
πηγή

Ποιμαντική του γάμου και της οικογένειας

Related image
Πρωτοπρ. Χαρίλαου Παπαγεωργίου, Εφημέριου Ι.Ν. Αγ. Νικολάου Βόλου
Β. Ποιμαντική του γάμου και της οικογένειας.


  Ο Γέροντας (Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης) διακρινόταν για τον απόλυτο σεβασμό στην επιλογή τρόπου ζωής και την πραγμάτωση της προσωπικής κλήσης καθενός πνευματικού του τέκνου. Περιέβαλε με εκτίμηση την προτίμηση των περισσοτέρων -αριθμητικά- τέκνων του να αναδεχθούν τον χρηστό ζυγό του γάμου, διότι επιθυμούσε να δημιουργεί κλίμα ανέσεως και χαράς στην κάθε ψυχή, η οποία έδινε διέξοδο στις εφέσεις της. Με τη διορατικότητα και την εμπειρία του μπορούσε από νωρίς να διακρίνει εάν οι επιθυμίες καθενός ήταν σταθερές και βέβαιες, ώστε στην κατάλληλη στιγμή να ενθαρρύνει τις αποφάσεις ζωής. Δεν κατηύθυνε τυφλά και προπαγανδιστικά τους πάντες στη μοναχική ζωή , την οποία υπεραγαπούσε και υπερτιμούσε, αλλά με τις νουθεσίες του βοηθούσε να καταλάβει εάν κανείς μπορεί να «χωρήση τον λόγον τούτον , αλλ’ (ει τούτω) δέδοται»[463].


 Εξυψώνει στα κηρύγματά του και τα κείμενά του το μυστήριο του γάμου εις ύψος νοητόν και υπογραμμίζει το θεολογικό βάθος του , ώστε οι έγγαμοι να πολιτεύονται αξίως της κλήσεως [464], που έλαβαν από το Θεό. Θεωρεί τον μυστηριακό[465] και θεοσύστατο γάμο μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ανθρώπινης ζωής ως απαρχή πνευματικών αγώνων. Κάθε αποτυχία στο γάμο σημαίνει και αποτυχία της πνευματικής ζωής.
 Οι έγγαμοι δεν συνυπάρχουν ούτε απλώς συμβιώνουν, δεν αποφασίζουν να «γλεντήσουν» έτσι τη ζωή τους, μετατρέποντας το σπίτι σε ξενοδοχείο πολλαπλασιάζοντας το υπαρξιακό τους κενό και δολοφονώντας την πνευματική τους ζωή. Με βαθιά επίγνωση της αξίας της αγωγής περί γάμου , ο Γέροντας συνιστά την έναρξη μιας τέτοιας προπαιδείας από την παιδική ζωή του ανθρώπου, κατά την οποία προετοιμάζει το μέλλον του λαμβάνοντας πλήθος επιπόλαιων γνώσεων , συχνά για ανούσια και επουσιώδη. Το παιδί μαθαίνει καταρχήν να αγαπά , να δίνει, να στερείται, να υπακούει, να έχει αγνότητα ψυχής και σώματος, τιμιότητα, γενναιότητα, αποφασιστικότητα, ειλικρίνεια, χαρά, επιστήμη η τέχνη, νοικοκυρωσύνη .
 Μιλά από το 1971 επαναστατικά και πρωτοποριακά σε μια τοπική κοινωνία κλειστή κι αυστηρή εξαίροντας τη δυνατότητα της καλής γνωριμίας η ακόμη και της διάλυσης του αρραβώνα , εάν το ζευγάρι είναι αταίριαστο. Προβάλλει τη σπουδαιότητα της έγκαιρης και υπεύθυνης εκλογής συζύγου , – γεγονός εξαιρετικά επίκαιρο στις μέρες μας ως αιτία πλείστων διαζυγίων – η οποία οφείλει να διεξάγεται ελεύθερα και αβίαστα , μακρυά από επιρροές φιλικών προσώπων η κυρίως των γονέων , λαμβανομένης όμως υπόψιν και της γνώμης των άλλων ενίοτε .

 Σημαντικά στοιχεία της επιλογής συζύγου θεωρεί ο Γέροντας
την προσήλωση στην οικογενειακή ζωή , την προσκόλληση στο (στη) σύζυγο, τον ανοικτό χαρακτήρα, την έλλειψη μεμψιμοιρίας, θρησκοληψίας, ψευδοευλαβείας[466], ψευδοτελειότητας. Με την πλούσια εμπειρία ως πνευματικού και μια εμπεριστατωμένη πρακτικότητα, ο Γέροντας μιλά ακόμη και για τη σημασία της κληρονομικότητας , αλλά επιμένει ιδιαίτερα στο στοιχείο της πίστεως ανάλογης με την πίστη των αγίων που παρέθεταν τα πάντα στο θέλημα του Θεού ζητώντας δύναμη και φωτισμό στις επιλογές τους. Το στάδιο της εκλογής ολοκληρώνει η επιλογή κοινού πνευματικού πατέρα – γέροντα , που θα είναι συμβοηθός της κοινής πορείας. Η ζωή του γάμου περιλαμβάνει και δυσκολίες , οι οποίες αποτελούν μεν απαραίτητο στοιχείο για τον πνευματικό αγώνα , αλλά αυξάνουν το πνευματικό φιλότιμο [467].

 Οι σκοποί του γάμου είναι μεν πολλοί και επιμέρους, αλλά συμπυκνώνονται σε τρεις[468] από το Γέροντα :

 Πρώτα ο γάμος είναι μια πορεία πόνου, μια ζωή που την ομορφαίνει η ελπίδα αλλά την ενδυναμώνει η δυστυχία, μια συγκλήρωση -συμπόρευση δια πολλών θλίψεων, που προϋποθέτει την άρση ενός κοινού σταυρού δια της χάριτος του Θεού και της ευλογίας της Εκκλησίας . Ο Χριστός , το Άγιον Πνεύμα δε μένουν αμέτοχοι κι ασυγκίνητοι στην πορεία αυτή αλλά «υπερεντυγχάνουν στεναγμοίς αλαλήτοις»[469] υπερ των εγγάμων.

 Δεύτερον, θεωρεί το γάμο ως μία πορεία αγάπης δύο ανθρώπων που δια του συγχρονισμού, της ισοτιμίας και της συναρμονίας προχωρούν στη συνδημιουργία με το Θεό νέων ανθρώπινων υπάρξεων. Τρίτον , ο γάμος είναι πορεία στον ουρανό και τούτο συμβολίζεται εκτενώς κατά την ιερολόγησή του, ώστε να κατανοηθεί ευθύς εξαρχής ότι μεταξύ των εγγάμων εισέρχεται ως ενοποιός και οδηγός προς τα άνω ο ίδιος ο Χριστός, τον Οποίο καλούνται να αγαπήσουν υπέρ εαυτούς, και στον Οποίο καλούνται να σκλαβωθούν [470].
 Ο Γέροντας δεν παρενέβαινε στα θέματα της οικογενειακής καθημερινότητας · αναζητούσε πάντοτε την υπέρβαση των προβλημάτων θέτοντας υψηλούς σκοπούς στην οικογενειακή συμβίωση. Η σχέση του με τα παιδιά και την ανατροφή τους ήταν αγαπητική, γνήσια, ειλικρινής εφόσον ήθελε πάντοτε να εξοικειώνονται με τα προστάγματα της Εκκλησίας [471], το πνεύμα της θυσίας και την αποφυγή των παράλογων απαιτήσεων. Για να εξάρει θεολογικές έννοιες , όπως η Εκκλησία , η αγάπη του Θεού η η σωτηρία , χρησιμοποιούσε εικόνες της οικογενειακής ζωής [472]. 

Σκοπός του ήταν – με πρότυπο και κατ’ αναλογία προς τη μοναστική ζωή – η απόκτηση της χαράς μέσα στο κάθε σπίτι με τον αλληλοσεβασμό, τη συναντίληψη και την προσφορά τιμής του ενός συζύγου προς τον άλλο[473]. Τόνιζε πως η οικογενειακή ζωή καταυγάζεται από τη χάρη του Θεού, όταν προάγει τη λατρευτική – λειτουργική ζωή των μελών της , τη μελέτη, τον πνευματικό αγώνα , την υπακοή, την άσκηση των αρετών, την εν Χριστώ τελείωση. Γι’ αυτό ο γάμος δεν είναι θέμα σωματικότητος, αλλά προαγωγός εις Χριστον, βασιλεία, παράδεισος [474]. Ο Γέροντας, όπως και σε άλλες πτυχές της ποιμαντικής του διακονίας, ήταν μεταδότης μιας υγιούς, ισορροπημένης πνευματικότητας που δεν «κατακυρίευε των κλήρων» αλλά οδηγούσε στην ελευθερία των τέκνων του Θεού [475].


Παραπομπές


463. Μτθ. 19,11
Εφ. 4,1 και Φιλ. 1, 27
Αρχιμ.Αιμιλιανού, οπ.παρ., Κατηχήσεις τ. 5, σ. 174-194.
Β Τιμ. 3,5 και Μρκ. 12,40
Γέροντος Παϊσίου ,Διδαχαί και Λόγοι, τ. Δ Ἔκδ. Ι.Μ.Αγ. Ιω. Θεολόγου Σουρωτής 2001 , σ. 147-190
Αρχιμ. Αιμιλιανού, οπ.παρ. , Κατηχήσεις τ. 5, σ. 183 κ.ε
Ρωμ. 8,26
Αρχιμ. Αιμιλιανού , οπ.παρ. , Κατηχήσεις τ. 4, σ. 193-4
Αρχιμ.Αιμιλιανού , οπ.παρ., Κατηχήσεις τ.5, σ. 49-50 , 99-100
Οπ.παρ., Κατηχήσεις τ. 4, σ. 163, τ.2 σ.155 , 88 , τ. 5 σ. 46, 48-53 , 54
Οπ.παρ., Κατηχήσεις τ. 5, σ. 225-231
Οπ.παρ., Κατηχήσεις τ. 2, σ. 409 και 412 – 3
Α Πέτρ.5,3 και Ρωμ. 8,21
 Πεμπτουσία

Σάββατο 6 Απριλίου 2019

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
(Μιά συζήτηση μέ τόν μακαριστό Μητροπολίτη Σισανίου καί Σιατίστης Παῦλο)


Image result for θανατος λουλουδι

HΛ. ΛΙΑΜΗΣ: Νομίζω Γέροντα πώς κάνουμε τό λάθος νά ἀντιμετωπίζουμε τά παιδιά καί τούς ἔφηβους μόνον ὡς ἀποδέκτες πληροφοριῶν. Δέν τά ἑτοιμάσαμε γιά φορεῖς μίας ἐμπειρίας πού θά τούς δώσει μία διαφορετική ταυτότητα σέ ἕναν καινούργιο κόσμο. Νομίζω πώς πρέπει νά προτείνουμε στά παιδιά νά ἀναλάβουν ρόλο ἐνεργό, μία νέου τύπου μαρτυρία.
Μέ ἄλλα λόγια στό ἐπίπεδο τῶν ἐφήβων, δηλαδή πρώτη, δευτέρα Λυκείου καί πάνω, δέν εἶναι μόνο ζητούμενο τό «μάθε»· τό ζητούμενο εἶναι ὅτι βγαίνεις ἐκεῖ ἔξω καί εἶσαι κάτι διαφορετικό, συγχρόνως ὅμως δέν μπορεῖς νά ἀπομονωθεῖς. Τί θά πεῖς, πῶς θά τό πεῖς; Ἡ κοπέλα σου, πού ἐγώ σᾶς λέω πώς θά εἶναι καλοπροαίρετη, πῶς θά ἀντιδράσει; Κρατῶ τώρα στά χέρια μου μία πρόχειρη σημείωση ἀπό περιγραφή ἑνός διαλόγου πού μοῦ μετέφερε ἕνας μαθητής Γ΄ Λυκείου:
– Τί εἶσαι;
– Ὀρθόδοξος Χριστιανός.
– Καί ἐγώ, ἀλλά τά ἔχω παρατήσει. Ἐσύ;
– Ὄχι, ἐγώ τό ζῶ λιγάκι.
– Δηλαδή, γιά πές μου τά βασικά. Πές μου μέ δύο λόγια, τί ζεῖς δηλαδή, αὐτή ἡ ὀρθόδοξη πίστη σου τί εἶναι;

Θυμᾶμαι ὁ Ἐπίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ, ὅταν τόν εἶχα ρωτήσει ἄν θά μποροῦσε νά περιγράψει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ μία πρόταση, μοῦ εἶχε ἀπαντήσει:
«Γιά ἐμένα, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι, πρῶτον, ἡ πίστη ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε καί δεύτερον, ἡ ἀπόλυτη μίμηση τῆς ζωῆς τῶν ἁγίων. Ἀπό αὐτά τά δύο κρέμεται ὅλη ἡ Ὀρθόδοξη δογματική».

ΜΗΤΡ. ΣΙΣΑΝΙΟΥ: Νομίζω ὅτι ὁ Κάλλιστος Γουέαρ ἔχει δίκιο. Στέκομαι ἰδιαίτερα στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Κοίταξε κάτι, τά παιδιά πολλές φορές προσπαθοῦν νά ξεπεράσουν τό θέμα τοῦ θανάτου, ἀλλά γιά τόν κάθε ἄνθρωπο ὑπάρχει ἕνα ἐρώτημα: Τί νόημα ἔχει μιά ζωή πού τελειώνει στόν θάνατο; Ἐμένα μέ ἀπασχόλησε αὐτό στά δεκαπέντε μου χρόνια, ὅταν πῆγα στό Νεκροταφεῖο νά ἀνάψω τό καντήλι τῆς γιαγιᾶς μου. Ὅταν πέθανε, τό νεκροταφεῖο εἶχε πέντε-ἔξι τάφους. Σέ λίγο διάστημα εἶχε γεμίσει. Ποῦ εἶναι ὅλοι αὐτοί; Καί ἄν ὄντως ὁ θάνατος εἶναι τό τέρμα τῆς ζωῆς, τότε τί νόημα ἔχει μιά τέτοια ζωή;
Βέβαια, σήμερα ἀρνοῦνται νά τό σκεφτοῦν, κανείς δέν τούς μιλάει γιά τό γεγονός αὐτό. Προτιμοῦν τό «ἁπλά περνάω καλά», τίποτα ἄλλο. Ὅταν ὅμως συμβεῖ αὐτό…


 Τό ἔζησα ἐγώ πέρσι: Πέθανε ἕνα παλικάρι δεκαεφτά ἐτῶν ξαφνικά. Πάγωσαν ὅλοι καί πιό πολύ ἀπ’ ὅλους ἡ τάξη του.
Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση, ὅτι στό τέλος τῆς κηδείας κάποιος συγγενής μέ παρακάλεσε νά ἀφήσω λίγο τόν πατέρα καί τή μάνα μόνους μέ τό παιδί. Καμία ἀντίρρηση. Ὅμως ἤμουν καί ἐγώ ἐκεῖ. Στάθηκα παράμερα καί ἄκουσα τή μάνα πού τοῦ εἶπε:
«Παιδί μου, πρίν ἀπό δεκαεφτά χρόνια ὁ Θεός σέ ἔφερε στόν κόσμο μέσα ἀπό ἐμένα. Σήμερα ἐγώ σέ παραδίδω σέ Ἐκεῖνον».
Δέν θυμᾶμαι τί ἄλλο τοῦ εἶπε. Αὐτός ὁ λόγος ὅμως μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση.
Ἐν τῷ μεταξύ, θέλησα νά δῶ τούς γονεῖς. Προτίμησαν νά ἔρθουν ἐκεῖνοι, διότι στό σπίτι μπαινόβγαινε διαρκῶς κόσμος καί δέν θά βρίσκαμε ἡσυχία. Μοῦ εἶπαν, λοιπόν, μερικά χαρακτηριστικά αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ πού «δέν θά τοῦ τό εἶχες». Ποιό; Πρῶτον, τούς εἶχε πεῖ:
«Πατέρα καί μάνα, σᾶς ἀγαπάω, ἀλλά ὄχι πάνω ἀπό τόν Χριστό».
Τό δεύτερον:
«Ἄν κάποια φορά φύγω ἀπό αὐτήν τή ζωή, νά μήν λυπηθεῖτε γιατί τότε γιά ἐμένα ἀρχίζει ἡ πραγματική ζωή».
Καί τό τρίτο καί τελευταῖο, πού τό διάβασα μέ τά μάτια μου γραμμένο ἀπ’ τό χέρι του, ἦταν:
«Ἄν κάποια στιγμή ὑπάρχει περίπτωση νά ἀρνηθῶ τόν Χριστό, προτιμῶ νά πεθάνω». 


Πάω στό σχολεῖο καί μπαίνω στήν τάξη. Λέω:
«Παιδιά, ἔγινε κάτι πού δέν ἔχει ξαναγίνει;»
Μέ κοιτάζανε:
«Τί σᾶς ξάφνιασε πιό πολύ; Ὅτι πέθανε ὁ συμμαθητής καί ὁ φίλος σας ἤ ὅτι εἴδατε πόσο πολύ κοντά καί σέ ἐσᾶς μπορεῖ νά εἶναι ὁ θάνατος, ὁπότε ξαφνιαστήκατε; Τί εἶναι ὁ θάνατος; Τό σκεφτήκατε ποτέ σας; Ἐγώ τό ρώτησα στά δεκαπέντε μου χρόνια. Καί τί νόημα μπορεῖ νά ἔχει μία ζωή πού τελειώνει στόν θάνατο χωρίς νά ξέρεις πότε θά γίνει αὐτό τό πράγμα; Γιατί προσπαθεῖτε τώρα νά διαβάσετε; Νά γίνετε τί; Καί τί νόημα ἔχει αὐτό; Θά τό προλάβετε;»
Τά παιδιά παρακολουθοῦσαν μέ πολύ μεγάλη προσοχή. Καί λέω:
«Ὅμως δέν θά χρειαστεῖ νά σᾶς πῶ ἐγώ, θ’ ἀφήσω τόν συμμαθητή σας νά σᾶς μιλήσει μέσα ἀπό τρία πράγματα. Αὐτά τά δύο εἶπε ὁ συμμαθητής σας στούς γονεῖς του –ἦταν χωρισμένοι ἐν τῷ μεταξύ οἱ γονεῖς του–, γιά τό ἐνδεχόμενο νά πεθάνει νωρίς, σάν νά τό ἤξερε. Καί τό τρίτο τό ἔγραψε καί τό κρατῶ τώρα στό χέρι μου.
Ξέρετε, ὁ συμμαθητής σας ἦταν ἕνας σάν καί ἐσᾶς, συμμετεῖχε στή ζωή σας. Αὐτό πού δέν μπορέσατε ἴσως νά καταλάβετε εἶναι ὅτι ἦταν καί ἀρκετά διαφορετικός ἀπό ἐσᾶς. Δηλαδή, σκεπτόταν βαθύτερα ἴσως, προβληματιζόταν σέ οὐσιώδη πράγματα, χωρίς ὅμως νά πάψει νά βρίσκεται σέ αὐτό τόν κόσμο καί νά εἶναι μαζί σας. Δέν εἶχε κάποιο ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό, νά εἶναι τό καλό παιδί, ἄς ποῦμε, ἤ κάτι πού νά θυμίζει ὑπερβολική εὐσέβεια ἤ θρησκοληψία. Καί νομίζω ὅτι, ἐάν προσέξετε αὐτές τίς τρεῖς του σκέψεις, τότε θά ἔχετε κερδίσει πάρα πολλά πράγματα».
Ἡ μητέρα τοῦ παιδιοῦ, λίγες ἡμέρες ἀργότερα, μοῦ λέει:
«Καλά κάνατε, πάτερ, καί πήγατε στό σχολεῖο, γιατί πρίν ἀπό ἐσᾶς εἶχε πάει μία ψυχολόγος καί τά μπέρδεψε περισσότερο».
Ὁπότε, μερικές φορές ἴσως, τά παιδιά καθώς ζοῦν σέ μία κοινωνία πού τούς κρύβει τήν ἀλήθεια, ἴσως χρειάζεται κανείς νά τά βοηθήσει ἤ ἀκόμα καί νά τά σοκάρει λίγο παραπάνω γιά ἐκεῖνα πού τά σοκάρουν ἔτσι κι ἀλλιῶς. Εἶναι ἕνα λυτρωτικό σόκ.
Γιατί, κοιτάξτε νά δεῖτε, ἐάν ὁ θάνατος εἶναι τό τέρμα, δέν ὑπάρχει τίποτα, τότε πρέπει νά σκύψουμε τό κεφάλι ὅλοι μας. Τί νόημα ἔχει νά τά βάλουμε μέ τόν Θεό; Ἀφοῦ δέν ὑπάρχει ὁ Θεός. Δέν εἶναι χαζό αὐτό τό πράγμα; Λές «Δέν ὑπάρχει ὁ Θεός». Γιατί; Ἐπειδή πέθανε αὐτός;

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «ΑΚΟΥΣΕ ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ, ἀπαντήσεις σέ νέους ἀπό ἕναν Ἐπίσκοπο ἀγάπης», ἀπό τίς ἐκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ»

Πέμπτη 4 Απριλίου 2019

Πότισε τον γάμο σου με Χριστό και το λουλούδι που θα βγει θα έχει την καλύτερη θέση στον Παράδεισο

Αν δεν έχεις αγκαλιάσει τον άνθρωπο σου χωρίς λόγο,αν δεν του έχεις πάρει ένα λουλούδι απλά γιατί έτσι το ένιωσες χωρίς να σε ωθεί κάποια συγκεριμένη ημερομηνία, αν δεν έχεις αγκαλιάσει το άλλο σου μισό απλά γιατί το χρειάστηκες σαν να σου λείπει ένα κομμάτι, αν δεν έχεις ζητήσει συγγνώμη για κάποιο σφάλμα σου και δεν έχεις δεχτεί τη συγγνώμη του άλλου τότε δεν έχεις καν καταλάβει γιατί παντρεύτηκες. 

Τα μικρά μαργαριτάρια από το κόσμημα του γάμου

Ο γάμος σου έχει μείνει απλά στο άλμπουμ….Άνοιξε το άλμπουμ της καρδιάς σου και βγάλε να μοιραστείς τα κομμάτια της με τον άνθρωπο που υποσχέθηκες αιώνια αγαπητικά δεσμά.. Τότε θα νιώσεις τη χαρά της γαμήλιας μελωδίας.

Ο Χριστός δεν ήταν μόνο στις ευχές της ακολουθίας, κρύβεται στις μικρές στιγμές αγάπης και ένωσης με τον άνθρωπο σου. Όπως κρύβεται ένα όμορφο άνθος σε έναν σπόρο και περιμένει να τον ποτίσεις ώστε να αντικρύσεις και να γευτείς τους χυμούς του άνθους που γεννήθηκε με την έξοδο της δικής σου αγάπης….
Πότισε τον γάμο σου με Χριστό και το λουλούδι που θα βγει θα έχει την καλύτερη θέση στον Παράδεισο.
Ας προσέξουμε αδερφοί μου , μην περάσουν τα χρόνια και ξεχάσουμε να τα ζήσουμε

π.Σπυρίδων Σκουτής