Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017

Θέλω όρια!

Image result for punem limite la copii

Ὁ Ἀντώνης εἶναι κάτι παραπάνω ἀπὸ συνηθισμένος ἔφηβος. Μοναχογιὸς καὶ μεγαλωμένος μὲ ὅ­λες τὶς ἀνέσεις, ἔμαθε νὰ ζεῖ μὲ διαρκεῖς ἀπαιτήσεις καὶ διεκδικήσεις. Ὁ ἐκρηκτι­κὸς χαρακτήρας του συχνὰ γίνεται ἀ­φορμὴ γιὰ συγκρούσεις μὲ τὸν περίγυρό του, ἰδιαίτερα στὸ Γυμνάσιο, τόσο μὲ τοὺς συμμαθητὲς ὅσο καὶ μὲ τοὺς καθηγητές του. Ὡστόσο εἶναι ἀφοπλιστικὰ εἰ­λικρινὴς καὶ χαίρεσαι νὰ συζητᾶς μαζί του.

Μιὰ μέρα πλησίασε τὸν θεολόγο τῆς τάξης του:
–Κύριε, θέλω νὰ συζητήσουμε. Ὄχι γιὰ τὸ μάθημα. Νὰ κουβεντιάσουμε προ­σωπικά. Ἔχω ἀνάγκη τὴ συμβουλή σας.
Ξαφνιάστηκε ὁ καθηγητής, ἀλλὰ δὲν τὸ ἔδειξε. Συνήθως ἀπὸ τὸν Ἀντώνη δεχόταν εἴτε ἀντιρρήσεις εἴτε παράπονα γιὰ ἄλλα παιδιά. Ἆραγε τώρα τί ἤθελε νὰ τοῦ πεῖ;...

–Δὲν πάει ἄλλο, κύριε. Θέλω νὰ μὲ βοηθήσετε νὰ βάλω ὅρια στὸν ἑαυτό μου.

–Γιατί τὸ λὲς αὐτό, Ἀντώνη; Ὅλοι κινούμαστε μέσα σὲ κάποια ὅρια. Γιὰ πα­­ράδειγμα, τὸ σχολεῖο ἔχει κανόνες. Ἀλ­λὰ καὶ ἡ οἰκογένεια ἐπίσης. Ἂν θέλεις ὅ­ρια, τὸ καλύτερο εἶναι νὰ συζητήσεις μὲ τοὺς γονεῖς σου καὶ νὰ καθορίσετε μαζὶ τὰ ὅρια στὰ ὁποῖα θὰ κινεῖσαι.

Ὁ Ἀντώνης πετάχτηκε σὰν νὰ τὸν κτύπησε ἠλεκτρικὸ ρεῦμα.

–Αὐτὸ δὲν γίνεται! φώναξε κι ἀμέσως ἐξήγησε: Οἱ γονεῖς μου ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ μοῦ βάλουν ὅρια. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα. Κάνουν τὰ πάντα γιὰ νὰ μὴ μοῦ χαλάσουν χατίρι. Ἂν θελήσω κάτι νὰ ἀγοράσω, ἀμέσως θὰ τὸ ἔχω. Ἂν τοὺς ζητήσω νὰ πάω αὔριο στὸ Ντουμ­πάι, θὰ πάω. Ἀκόμη κι ἂν τοὺς ζητήσω νὰ ἀνεβῶ σ’ ἕναν οὐρανοξύστη καὶ νὰ πέσω, θὰ μοῦ ποῦν: «Αὐτὸ ποὺ ζητᾶς δὲν εἶναι πολὺ εὔκολο. Εἶναι καὶ ἐπικίνδυνο ἴσως, ἀλλὰ ἀφοῦ θέλεις, μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε προετοιμάζοντας τὸν χῶρο ὅπου θὰ πέσεις γιὰ νὰ μὴν κτυπήσεις». Δὲν εἶναι παράλογο;... Δὲν μπορῶ νὰ ζήσω ἔτσι! Αἰσθάνομαι ἀνασφαλής. Εἶμαι μόλις 15 χρονῶν. Ἐγὼ μπορεῖ νὰ θέλω ὁτιδήποτε. Κάποιος δὲν πρέπει νὰ μὲ σταματήσει;... Μήπως μπορεῖτε ἐσεῖς νὰ μὲ βοηθήσετε;... Θέλω ὅρια!

Ὁ θεολόγος ἔμεινε ἄφωνος. Ποτὲ δὲν περίμενε ἀπὸ ἕναν ἐπαναστάτη ἔφηβο νὰ ἀκούσει μία τόσο ὥριμη κριτικὴ ἐπισήμανση γιὰ τὴν ἀγωγὴ τῶν νέων.

***

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι σὲ παλαιότερες ἐπο­χὲς τὸ πρόβλημα ἐντοπιζόταν ἀκριβῶς στὴν ἀντίθετη κατεύθυνση. Ἡ ὑπερβολικὴ αὐστηρότητα καὶ ἡ ἄκαμπτη ἐπιβολὴ πειθαρχίας στοὺς νέους προκαλοῦσε δικαιολογημένα τὴν ἀντίδρασή τους. Τώρα ὅμως, μὲ τὴ φιλοσοφία «ἀ­φῆστε τὰ παιδιὰ νὰ ἐκφραστοῦν ἐλεύθε­ρα – δῶστε τους ὅ,τι ἐπιθυμοῦν», φτά­σαμε στὸ ἄλλο ἄκρο. Καὶ ἤδη τὰ ἴδια τὰ παιδιὰ μᾶς ἀνακαλοῦν στὴν τάξη καὶ μᾶς ζητοῦν νὰ τοὺς θέσουμε ὅρια!

Ἡ ψυχολογία διδάσκει ὅτι οἱ ἔφηβοι, ἂν καὶ ἀναπτύσσουν κριτικὴ σκέψη καὶ διεκδικοῦν τὴν ἀνεξαρτησία τους, στὴν πραγματικότητα δὲν διαθέτουν τὴν ὡριμότητα οὔτε τὴν πείρα γιὰ νὰ ζήσουν αὐτόνομα. Χρειάζονται καθοδήγηση κι ἕνα πλαίσιο καλὰ κατανοητοῦ νόμου καὶ πειθαρχίας. Χωρὶς αὐτὸ νιώθουν ἀνασφάλεια καὶ δὲν μποροῦν νὰ ἀπολαύσουν τὴν ἄνεση καὶ τὴν ἐλευθερία ποὺ τοὺς προσφέρεται. Ἡ ψυχή τους ἀγωνιᾶ καὶ προχωροῦν σὰν νὰ ἔχουν χάσει τὸν δρόμο.

Ἡ ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ, λέει ὁ ἔμπειρος παιδαγωγὸς καὶ καταξιωμένος διδάσκαλος ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, μοιάζει μὲ πόλη ἡ ὁποία ἔχει μάλιστα ξένους καὶ ἄπειρους πολίτες ποὺ εὔκολα θὰ δεχθοῦν τοὺς νόμους ποὺ θὰ θεσπίσεις. «Τίθει τοίνυν νόμους καὶ πρόσεχε ἀκριβῶς· ὑπὲρ γὰρ τῆς οἰκουμένης ἡμῖν ἡ νομοθεσία καὶ πόλιν κτίζομεν σήμερον»· ὅρισε λοιπὸν νόμους στὴν πόλη αὐτὴ καὶ πρόσεχε νὰ τηροῦνται μὲ ἀκρίβεια, διότι ἡ νομοθεσία μας εἶναι γιὰ τὴν οἰκουμένη· γιὰ τὸ μέλλον τοῦ κόσμου (ΕΠΕ 30, 646).

Εἶναι σημαντικὸ νὰ μάθουμε στὰ παιδιὰ ὅτι ἡ ἐλευθερία ποὺ ὁδηγεῖ σὲ εὐτυχισμένη ζωὴ εἶναι δυνατὴ μόνο ὅταν ἔχουμε ὅρια καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους. Ὅπως γιὰ νὰ κυκλοφορήσουν τὰ αὐτοκίνητα στοὺς δρόμους μὲ ἀσφάλεια εἶναι ἀπαραίτητο οἱ ὁδηγοὶ νὰ συμμορφώνονται μὲ τὸν Κώδικα Ὁδικῆς Κυκλοφορίας, ἔτσι καὶ οἱ ἄνθρωποι, γιὰ νὰ ζοῦν ἁρμονικά, ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ νόμους. Γιὰ παράδειγμα, ὁ νέος χρειάζεται ὅρια στὴ διασκέδασή του· ἂν ξενυχτᾶ μέχρι τὶς πρωινὲς ὧρες, ἀντὶ νὰ ξεκουράζεται, θὰ ἐξαντλεῖται.

Καὶ φυσικὰ ἡ πιὸ κατάλληλη ἡλικία γιὰ νὰ τεθοῦν οἱ κανόνες αὐτοὶ εἶναι ἡ παιδικὴ ἡλικία. Λέει πάλι ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Ἄγριον ἡ νεότης», δύσκολη ἡλικία ἡ νεότητα· ἄν, λοιπόν, ἀπὸ νωρὶς καὶ ἀπὸ τὴ μικρὴ ἡλικία «ὅρους αὐτῇ πήξωμεν καλούς, οὐ δεησόμεθα πολλῶν μετὰ ταῦτα πόνων». Ἂν δηλαδὴ θέσουμε σωστὰ ὅρια, δὲν θὰ κοπιάσουμε πολὺ μετὰ ἀπὸ αὐτά, διότι θὰ ἔχουν συνηθίσει οἱ νέοι στὴν πειθαρχία (ΕΠΕ 23, 266).

Ποιὸς ὅμως μπορεῖ νὰ ρυθμίσει τὰ ὅρια αὐτὰ ὥστε νὰ εἶναι κατάλληλα γιὰ τὴ σωστὴ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν;... Δὲν ὑπάρχει καλύτερος ὁδηγὸς ἀπὸ τὴν ἀλάνθαστη πυξίδα, τὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ. Μόνο ὁ πάνσοφος καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς μπορεῖ νὰ φωτίσει τὴν καρδιά μας καὶ νὰ μᾶς κατευθύνει σωστὰ στὴν πορεία τῆς ζωῆς μας. Αὐτὸ καλούμαστε νὰ ἐμπνεύσουμε καὶ στὰ παιδιά μας.

Ἂς μὴ διστάζουμε λοιπὸν νὰ θέτουμε σωστὰ καὶ κατανοητὰ ὅρια γιὰ τὰ παιδιά. Αὐτὸ θὰ τὰ βοηθήσει νὰ γίνουν ὑπεύθυνα καὶ θὰ τοὺς ἀνοίξει τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἀληθινὴ ἐλευθερία καὶ χαρά.

(Περιοδικό "Ὁ Σωτήρ", τ. 2157 - 15 Ἰουνίου 2017)

Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017

Από τα "μικρά" λοιπόν φαίνεται ο μεγάλος μας εγωισμός

Image result for discutie egoism
π.Παύλος Παπαδόπουλος

Συνήθως δεν ξέρουμε να κουβεντιάζουμε. Τα λόγια μας, οι συζητήσεις μας, είναι μαχαιριές που σπάζουν τους δεσμούς και σκοτώνουν την αγάπη μας.

Αντί η κουβέντα μας να γίνει άλλος ένας τρόπος ισχυροποίησης της σχέσης μας, πολλές φορές γίνεται η αιτία να απομακρυνθούμε από τον άλλον.
Και αυτό διότι όταν ανοίγουμε το στόμα μας δείχνουμε τί έχουμε μέσα μας. Και αυτό το "μέσα" έχει αρκετό εγώ ώστε να μην ακούμε τον άλλον, να μην υπολογίζουμε τον άλλον, να προσβάλλουμε τον άλλον.


Ανοίγουμε το στόμα μας και καταστρέφουμε τα πάντα. Την σχέση μας με τον/την σύζυγο, με το παιδί, με τον φίλο, με τον συνεργάτη.

Είναι συχνό φαινόμενο ότι όταν συναντιούνται δύο άνθρωποι, ο καθένας θέλει να προβάλει τον εαυτό του οπότε η συζήτηση αποτελείται από λόγο και αντίλογο. Είναι σαν να συναντιέται ένας αφελής με έναν ανόητο. Ο καθένας θέλει να αποδείξει ότι είναι ανώτερος από τον άλλο, ότι ξέρει περισσότερα πράγματα, ότι έχει πιο ενδιαφέρουσα ζωή κτλ.

Μα έτσι ποτέ οι άνθρωποι δεν μπορούν να συνδεθούν.
Αυτή η επικοινωνία μεταξύ τους είναι διαίρεση.


Όταν συναντιέσαι με κάποιον μην το θεωρείς ευκαιρία για αυτοπροβολή αλλά ευκαιρία κοινωνίας μαζί του.
Πρόσεχε τον εαυτό σου, δηλαδή πρόσεχε τους λογισμούς σου, το στόμα σου. Μην αφήνεσαι εύκολα, με το παραμικρό, στην περιαυτολογία. Εάν σε ρωτήσουν απάντα. Απάντα μόνο το συγκεκριμένο όχι αυτό που θέλεις εσύ να πεις.

Π.χ. Με ρωτάει κάποιος, πάτερ σε ποιο ναό είσαι;
Εγώ λοιπόν θα έπρεπε να απαντήσω, στον Ιερό Ναό του Αγίου Μηνά Ναούσης. Αυτή είναι η απάντηση που θα έπρεπε να δώσω. Όμως εγώ, λόγο της έπαρσης που έχω, δεν θα απαντήσω έτσι, αλλά θα δώσω μια απάντηση που θα κάνει τον άλλον να καταλάβει ότι "δεν είμαι τυχαίος". Η απάντησή μου λοιπον θα είναι: είμαι ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ στον Ιερό Ναό του Αγίου Μηνά Ναούσης. Δεν με ρώτησε εάν είμαι προϊστάμενος, αλλά σε ποιο ναό είμαι. Εγώ όμως θα δώσω επιπλέον πληροφορία ώστε να "εντυπωσιάσω" τον συνομιλητή μου. Δήλαδή, ότι δεν είμαι απλά ένας απλός εφημέριος του τάδε Ναού αλλά είμαι ο προϊστάμενος! (λες και κάτι έγινε...)
Άλλο παράδειγμα: Ρώτησα κάποιον κύριο πώς τον λέγανε, επειδή τον είδα να στέκεται στο στασίδι του ψαλτηρίου στο μοναστήρι μας και μου απαντά "Καθηγητής Θεόλογίας και πρωτοψάλτης του Ναού @σλ#% κύριος Μ*&%@%!!!ς". Χαμογέλασα με την απάντηση. :)
Από αυτά τα "μικρά" λοιπόν φαίνεται ο μεγάλος μας εγωισμός.
Από τις απλές καθημερινές κουβέντες μας φαίνεται κατα πόσο τελικά έχουμε συνειδητοποιήσει το χάλι μας ή όχι, κατα πόσο έχουμε γκερμίσει το αυτοείδωλό μας ή όχι.


Άλλη φορά λοιπόν που κάποιος θα σε ρωτήσει κάτι, ή θα κουβεντιάζεις με κάποιον προσπάθησε να αποφεύγεις τα λόγια εκείνα που "δήθεν" θα σε ανεβάσουν στα μάτια του άλλου, γιατί τελικά όχι μόνο δεν ωφελούν το "προφίλ" σου αλλά σε ξεγυμνώνουν και φανερώνουν την εγωπάθειά σου.

Πολλές φορές φεύγουμε από μια συζήτηση απογοητευμένοι όχι διότι δεν επικοινωνήσαμε ουσιαστικά με τον άλλον αλλά διότι δεν καταφέραμε κατα την διάρκειά της να πούμε αυτά που θέλαμε, που δεν προλάβαμε να "ταπώσουμε" τον άλλον, που δεν προλάβαμε να νικήσουμε τον άλλον. Στόχος μας δεν είναι η επικοινωνία αλλά η νίκη, η ανάδειξη του εγώ μας, της γνώμης μας.

Η λογική αυτή είναι παράλογη. Εάν έρχομαι σε επικοινωνία με τον άλλον για να εδραιώσω μεταξύ μας την ρήξη σίγουρα ο παραλογισμός του ναρκισσισμού μου είναι ο δεσπότης της ζωής μου...είναι η καταστροφή μου.

Όταν "η αμαρτία μου, ενώπιόν μου εστί διαπαντός" τότε σίγουρα σε κάθε κουβέντα μου θα είμαι προσεκτικός, σε κάθε συζήτηση διακριτικός, σε κάθε ερώτηση και απάντηση ταπεινός.

Αυτό που χρειαζόμαστε λοιπόν είναι συναίσθηση της αμαρτίας μας. Να έχουμε μπροστά μας το χάλι μας. Όχι για να απογοητευόμαστε αλλά για να προφυλάσσουμε τον εαυτό μας από την έπαρση και την υπερηφάνεια. Η μετάνοια η οποία είναι μία δυναμική κατάσταση παραδοχής της αμαρτίας αλλά και ελπίδας αλλαγής θα πρέπει να είναι η συντροφιά της ζωής μας. Χωρίς την μετάνοια, η ταπείνωση πεθαίνει...και τότε αλοίμονο

ΠΗΓΗ

Πέμπτη 15 Ιουνίου 2017

Αν όλες οι μανάδες ήταν σαν τη μητέρα του Αγίου Αυγουστίνου...

Image result for sfanta monica ortodox
Γράφει ο π.Ιάσονας

 Αν όλες οι μανάδες ήταν σαν τη μητέρα του Αγίου Αυγουστίνου, Μόνικα, τότε όλες οι εκκλησίες θα ήτανε γεμάτες από νέους. 
Το να “πείσουμε” τα παιδιά όμως να έρθουν στην εκκλησία συνήθως γίνεται σ' ένα πλαίσιο καθωσπρεπισμού: “έλα στην Εκκλησία γιατί ΠΡΕΠΕΙ να έρθεις στην Εκκλησία, κάθε καλό παιδί ΠΡΕΠΕΙ να πηγαίνει στην Εκκλησία”. 
Οι χριστιανοί γονείς συχνά μ' αυτό γίνονται εμμονικοί. Τα παιδιά όμως δεν είναι χαζά. Αν τους επιβάλλεται η Εκκλησία, τότε την εντάσσουν στο γενικότερο σύνολο κανόνων που τους επιβάλλουν οι γονείς. Έπειτα, θα έρθουν στην εφηβεία και λογικό είναι να μη θέλουν ν' ακούν τίποτε για Εκκλησία, να βλέπουνε παπά να παίρνουν δρόμο. Ειδικά δε, όταν η ζωή των γονέων στη πράξη δεν είναι και τόσο εκκλησιαστική....!
Η Αγία Μόνικα για τον γιο της Αυγουστίνο έγινε σχολείο ζωντανό. Τονε παραδειγμάτισε με τη ζωή της και την προσευχή της. Το να επιβάλλουμε λοιπόν τον Θεό είναι το μόνο εύκολο. Να έχουμε όμως στο νου μας ότι κάθε φορά που Τον επιβάλλουμε στα παιδιά μας και στους άλλους, τότε είναι σα να έχουμε πάρει ένα ψαλίδι, να έχουμε κόψει από την εικόνα του Χριστού το Πρόσωπό Του και να έχουμε βάλει τη δική μας φωτογραφία... Το να επιβάλλουμε, είναι το εύκολο. Το να διδάσκουμε, είναι το δύσκολο. Κι ο Θεός δε μας θέλει στα εύκολα. Στα δύσκολα μας θέλει. Αν κουραστούμε στ' αλήθεια, παπάδες και γονείς, τότε σίγουρα ο μέσος όρος ηλικίας του εκκλησιάσματος θα κατέβει κατά πολύ και δεν θα μας φταίει καμιά άθεη κοινωνία, κανένα άθεο κράτος...

Σήμερα, η αγία μνήμη Αυγουστίνου και της μητρός αυτου Μόνικας.

Τρίτη 13 Ιουνίου 2017

Δευτέρα 12 Ιουνίου 2017

AΠO THN BYBΛO ΣTHN BIBΛO THΣ ZΩHΣ!(Αγία Ακυλίνη)

Image result for АКИЛИНА СТАРШАЯ, БИБЛСКАЯ (ФИНИКИЙСКАЯ), МЦ
Τὸν παστὸν εὐτρέπιζε λαμπρόν, Νυμφίε. Ἀκυλῖνα σοι τέμνεται Νύμφη νέα.
Ἀμφὶ τρίτην δεκάτην κεφαλὴν τμήθη Ἀκυλῖνα.
Aρχοντοπούλα, από εύπορη οικογένεια της Παλαιστίνης, η Aγία Aκυλίνα γεννήθηκε στην Bύβλο και μεγαλούργησε στα δίσεκτα χρόνια του Διοκλητιανού. Σημαντική προσωπικότης ο πατέρας της Eυτόλμιος, παρεκάλεσε τον Eπίσκοπον Eυθάλιο να την βαπτίση. Παραλλήλως της εδημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να περιφρουρηθή η ολοένα αυξανομένη πίστη της. Έφηβη, στα δεκαπέντε της, αναδείχθηκε ιεραπόστολος της Aληθείας του Λόγου, στον νου και την καρδιά των συμμαθητριών της που λάτρευαν τα είδωλα. Συνάμα δε διεκρίνετο σε έργα φιλαλληλίας, αγάπης στην πράξη.

‘Ολη αυτή η ανθοδέσμη των ευόσμων ανθέων προεκάλεσε τον φθόνο κατ’ αρχήν και την μήνιν εν συνεχεία των ενεργουμένων του αντικειμένου, οι οποίοι την κατήγγειλαν στον ανθύπατον Ουλοσιανόν, ο οποίος την εκάλεσεν. Eκείνη με ανδρείο φρόνημα διετράνωσε την πίστη της στον Ναζωραίον. Τότε άρχισαν οι βασανισμοί. Την κτύπησαν σκληρά κατά πρόσωπον κι εν συνεχεία τρύπησαν τα τύμπανα των ακουστικών πόρων με πυρακτωμένες σιδερένιες σούβλες, σε σημείο να αναβλύζουν αίματα από την μύτη της, ενώ το κρανίο να καίη παντού. Η νεαρή κοπέλλα παρέμεινεν «εδραία και αμετακίνητη» -για να δανεισθούμε τίτλον ενός εκ των βιβλίων του Μακαριστού Μητροπολίτου Χίου Χρυσοστόμου Γιαλούρη- στο αδούλωτο φρόνημά της, στον θείον έρωτα προς τον Νυμφίον Χριστόν. Ο ανθύπατος Ουλοσιανός, καταντροπιασμένος που δεν εκατόρθωσε να κάμψη την πίστιν ενός αδύναμου κοριτσιού με τα φρικτά βασανιστήρια, διέταξε τον αποκεφαλισμό της. Το ξίφος απετέλεσε το εξιτήριο από την ζωήν αυτή, συγχρόνως δε το εισιτήριο για την πανηγυρικήν είσοδό της εις τον Παράδεισον! Έκτοτε η νεαροτάτη Ακυλίνα εντάχθηκε στο περικείμενον νέφος μαρτύρων και αγίων, πρεσβεύουσα υπέρ πάντων ημών.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε...
Παρθένος ἀκήρατος καὶ ἀθληφόρος σεμνὴ ἐδείχθης τοῖς πέρασι τῇ ἀγαπήσει Χριστοῦ, Ἀκυλίνα θεόνυμφε· σὺ γὰρ καθάπερ ῥόδον νοητὸν τεθηλυῒα, ἐπνεύσω ἐν ἀθλήσει τῆς ἁγνείας τὴν χάριν πρεσβεύουσα τῷ Κυρίῳ σῴζεσθαι ἅπαντας.
Ἕτερον
Ἦχος δ’.
Ἡ ἀμνάς σου Ἰησοῦ, κράζει μεγάλη τῇ φωνῇ. Σὲ Νυμφίε μου ποθῶ καὶ σὲ ζητοῦσα ἀθλῶ καὶ συσταυροῦμαι καὶ συνθάπτομαι τῷ βαπτισμῷ σου· καὶ πάσχω διὰ σέ, ὡς βασιλεύσω σὺν σοί καὶ θνήσκω ὑπὲρ σοῦ, ἵνα καὶ ζήσω ἐν σοί· ἀλλ᾽ ὡς θυσίαν ἄμωμον προσδέχου τὴν μετὰ πόθου τυθεῖσάν σοι. Αὐτῆς πρεσβείαις, ὡς ἐλεήμων, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Κοντάκιον
Ἦχος γ’ Ἡ Παρθένος σήμερον...
Ραντισμοῖς αἱμάτων σου, καθηγνισμένην παρθένε καὶ Μαρτύρων στέμμασι, σὲ Ἀκυλίνα στεφθείσαν, δέδωκε, τοῖς ἐν ἀνάγκαις τῶν νοσημάτων, ἴασιν καὶ σωτηρίαν ὁ σὸς νυμφίος, τοῖς προστρέχουσιν ἐν πίστει, Χριστὸς ὁ βρύων ζωὴν αἰώνιον.
EMMANOYHΛ MEΛINOΣ θεολόγος συγγραφεύς

Τετάρτη 7 Ιουνίου 2017

Η εξομολόγηση της λαβωμένης παπαδιάς

Γέρων Γρηγόριος,ηγούμενος Ι.Μ.Δοχειαρίου Αγίου Όρους
Image result for γυναικα γονατιστη προσευχεται
Εγείρε ό ήλιος προς τήν δύσιν αυτού καί Έσκιαζαν τά πελώρια βουνά τής Παναγιάς τό μοναστήρι. Τα φαράγγια σκοτείνιασαν καί προμήνυσαν τό επικείμενο σκοτάδι τής νύχτας. Ό εκκλησιαστικός χτυπά τό τάλαντο γιά τά Έσπερινά. Ωραία στιγμιότυπα καί γιά τον μοναχό καί γιά τον προσκυνητή. Κόσμος Έχει συσσωρευθή απ’ όλη τήν μικρή Ελλάδα. Μιά γυναίκα, προχωρημένη στά χρόνια, Εμεινε πίσω, αν καί βιάζεται νά πιάση στασίδι.
- Κυρά καλή, γιατί τά γόνατά σου δεν λυγίζουν;
- Πάτερ ήγούμενε, θέλω νά Εξομολογηθώ, γι’ αύτό βρίσκομαι στις άγιες αυλές τής Παναγιάς από τά χωριά των Άγράφων.
Αφού τελείωσαν οι εσπερινές δεήσεις, με άρπαξε κυριολεκτικά για τό έξομολογητήρι. Με πολύ κόπο κατέβηκε τα λίγα σκαλοπάτια. Γονάτισε στο πετραχήλι.
- Ευλογημένη, σήκω, αφού δεν μπορείς να κάμψης τα γόνατά σου.
- Πάτερ ηγούμενε, γονάτισα μπροστά σε τυράννους και στον Χριστό θά δυσκολευτώ νά σταθώ γονατιστή νά ξεκριματισθώ; Καλέ μου πατέρα, είμαι πρεσβυτέρα. Αύτός ό τόπος πέρασε δύσκολα καί μαύρα χρόνια. «Παναγιά μου, ας μη ξανά ’ρθουνε».


 Μετά την γερμανική Κατοχή ξημέρωσαν δίσεκτες μέρες γιά μάς τούς ορεσίβιους. Σκότωνε αδελφός τον αδελφό. Καί, όπως έλεγε ό καλός μου παπάς: «Νά σε μισή καί νά σε κυνηγά ό εχθρός σου, ξεύρεις νά κρυφτής, άλλ’ από τό μίσος τού αδελφού σου πώς νά ξεφύγης;». Αυτό είναι από τον Ψαλτήρα, όπως ακόυσα. Είμαι αγράμματη· δεν μπορώ νά προσθέσω τίποτε άλλο. Τον παπά μου τον είχαν άποκηρύξει οι «αδελφοί» μας. Τον θεωρούσαν επικίνδυνο γιά την απελευθέρωση. Απειλούσαν νά τον σουβλίσουν, σάν τον Αθανάσιο Διάκο, στο μέσον τού χωριού. Μέρες κρυβόταν σε λημέρια άγνωστα σ’ έμένα. Μόνον τήν νύχτα ερχόταν γιά λίγο ψωμί καί καμιά αλλαξιά κι έφευγε πάλι σε απόκρημνα φαράγγια.

Κάποια μέρα δύο άνανδρα παλληκάρια με άρπαξαν από τά μαλλιά γιά τό Καρπενήσι. Τά παιδιά μου πίσω έκλαιγαν τήν στέρηση τού πατέρα καί τής μάνας. Τά οσα υπέφερα στην διαδρομή δεν τά βάσταξε ό νούς μου νά σού τά πώ. Αύτοί δεν ήταν άνθρωποι ήταν θεριά τής ζούγκλας. Στο Καρπενήσι, δεμένη με γονάτισαν σε άστεγες δημόσιες τουαλέτες μέσα στα χιόνια. Εκεί έμεινα δύο μέρες γονατιστή μέσα στον πάγο τον Δεκέμβριο. Έπαθαν τά γόνατά μου αγκύλωση, μήπως λέγουν οι γιατροί, καί έκτοτε βαδίζω με πολλές δυσκολίες στις κακοτράχαλες στράτες τών Άγράφων.

Στις αρχές του ’50 ήρθε ό δεσπότης στην γιορτή του χωρίου. Μετά την Λειτουργία, τον φιλέψαμε στο φτωχικό μας.
Εκείνο τό σπίτι ήταν αληθινή καλύβα. Τουαλέτα είχε ξεκουφωμένο κορμό έλάτης. Κάθισε Ο δεσπότης μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο του καθιστικού. Έως ότου έτοιμασθή το φαγητό, του ζήτησα εξομολόγηση.
- Δεσπότη μου, δεν μπορώ να συγχωρέσω αύτούς τους σκύλους, πού με κατήντησαν ανάπηρη, καί μάλιστα, οσάκις με απαντούν στον δρόμο, γελοκοπούν με τήν δυσκολεμένη μου περπατησιά.
Ό δεσπότης έκαμε τό κεφάλι του προς τα πίσω, λέγοντας:
- Ποτέ! Ποτέ να μη τούς συγχωρήσης.
Του έφυγε τό καλημαύχι καί, έως 'ότου υπάγω νά του το πιάσω, ένα γαϊδούρι, είχε βάλει και τα δυό του πόδια μέσα σ’ αύτό τό καπέλο καί τό είχε κουρελιάσει. Τίποτε δεν είχε άπομείνει νά του δείξω την συμφορά. Ό δεσπότης έφυγε για την Ναύπακτο με πεσκίρι στο κεφάλι. Ένιωσα πολύ ζωντανά πώς αυτή δεν ήταν καλή συμβουλή. Ό λόγος του δεν ήταν εκ Θεού καί ήρθε αμέσως σημείο από τον ουρανό. Ό παπάς μου μού είπε:
- Τρέξε σε πνευματικό νά τό έξαγορευθής.

Γι’ αύτό ήρθα τόσο δρόμο νά σου το εξομολογηθώ προτού πεθάνω.
Φαίνεται ό κατακαημένος επίσκοπος ποτέ δεν πρόσεξε τα λόγια τού ιερού Χρυσοστόμου πώς ή μοναδική αρετή πού αναπαύει τόσο πολύ τον Θεό είναι τό νά συγχωρούμε τον αδελφό μας.


Από το βιβλίο «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας»

Παρασκευή 2 Ιουνίου 2017

Ο γάμος δεν είναι ένα καθήκον...

Image result for MARRIAGE PROBLEMS
π.Παύλος Παπαδόπουλος

Ο γάμος είναι ο χώρος της κοινωνίας, είναι συζυγία, είναι δρόμος προς την θέωση.

Όταν αντιμετωπίζεται ο γάμος ως καθήκον τότε η πρώτη κουβέντα της γυναίκας προς τον άνδρα της καθώς γυρνά από την δουλειά δεν θα είναι ένα γλυκό καλοσώρισμα, δεν θα είναι ένα φιλί, αλλά θα είναι τα λόγια “πρόσεχε που θα πατήσεις, μην λερώσεις, τόση ώρα καθάριζα”!!!
Δηλαδή, πάνω απ’ ολα έχει προτεραιότητα το καθήκον της, το να μείνει καθαρό το σπίτι και όχι ο άνδρας της. 


Άλλο παράδειγμα. Ο άνδρας απαιτεί από την γυναίκα και τα παιδιά να κάνουνε οικονομίες· σε τέτοιο βαθμό που ότι λεφτά βγάζει από την δουλειά του (αν είναι δυνατόν και όλα) να μένουνε στην άκρη, ώστε να είναι “εντάξει” απέναντι στο καθήκον του που λέγει ότι ο "σωστός ο άνδρας" είναι οικονόμος· χωρίς όμως να υπολογίζει τα πρόσωπα που καλούνται να στερηθούν, εάν μπορούν να στερηθούν και κατα πόσο η οικονομία δεν έχει μετατραπεί σε μία τσιγκουνιά. Όλα αυτά λοιπόν και άλλα γίνονται διότι αντιμετωπίζεται ο γάμος ως ένα καθήκον στο οποίο πρέπει να πετύχουμε και όχι ως σχέση αλληλοπεριχώρησης και κατανόησης.

Αυτός είναι ο ψυχαναγκαστικός χαρακτήρας του γάμου ο οποίος δυστυχώς υφίσταται σε πάρα πολλά ζευγάρια. Στον ψυχαναγκαστικό χαρακτήρα ο γάμος πάσχει διότι ο/η σύζυγος παρέχει πολλά εξωτερικά και πραγματώνει κάθε συζυγικό καθήκον που του/της υπαγορεύει η κοινωνική-ηθική κουλτούρα όμως δεν προσφέρει καρδιά.
Αυτή η κατάσταση κάνει τους συζύγους να παλεύουν να αποδείξουν ο ένας στον άλλον ότι είναι καλοί, ότι αξίζουν, ότι προσπαθούν, ότι δεν μειονεκτούν. Αποδεικνύουν δηλαδή με την συμπεριφορά τους ότι βλέπουν τον/την σύζυγο ως αντίπαλο, ως εχθρό, ως κριτή και όχι ως ηγαπημένο. Βλέπουν τον γάμο ως μέσο επιβεβαίωσης της αρετής τους, της αξίας τους, της επιτυχίας, και όχι ως ευκαιρία ταπείνωσης, άσκησης, αυτοκριτικής.

Πολλές φορές οι σύζυγοι αναγάγουν την σχέση τους σε ένα είδος συμβολαίου με κανόνες, δικαιώματα και υποχρεώσεις. Αυτό ακριβώς είναι το σημάδι ότι πλέον δεν υπάρχει συζυγία αλλά συνύπαρξη υπό όρους. 

Η αρχή της σχέσης τους είναι η ρίζα του προβλήματος αρκετές φορές. Δηλαδή παντρεύτηκαν όχι γιατί τελικά ήθελαν, όχι γιατί ήταν ερωτευμένοι, αλλά διότι νόμιζαν ότι ήταν. Αρκετές φορές παρατηρείται το φαινόμενο να παντρεύονται οι άνθρωποι ως ένα συμπλήρωμα στην ζωή τους, για λόγους ασφαλείας, για λόγους κοινωνικής αποδοχής. Όταν λοιπόν η συζυγία έχει θεμέλια όχι τον έρωτα και την αγάπη αλλά μία νοοτροπία τακτοποίησης, τότε είναι φυσικό επακόλουθο να δημιουργούνται προβλήματα και να γιγαντώνονται όταν ο άνθρωπος καταλάβει ότι τελικά ο γάμος τους αντί για ειρήνη του προσφέρει ταραχή ή ότι τελικά η ασφάλεια που επιζητούσε δεν αξίζει τόσο πόνο και κόπο.

Ένας άνδρας στην εξομολόγηση μου είπε "..πάτερ, όταν κάναμε και το τρίτο παιδί μας, δεν ήθελα πλέον να δω την γυναίκα μου. Στο σπίτι μόνο με τα παιδιά ήθελα να είμαι. Έβλεπα άλλες γυναίκες, πήγα με άλλες γυναίκες. Άλλαξα πάτερ, δεν ξέρω γιατί…”. Έτσι μου είπε. Όμως με την συζήτηση τελικά μόνος του ομολόγησε, “πάτερ όντως δεν ερωτεύτηκα ποτέ την γυναίκα μου, δεν την αγάπησα, ήτανε καλή και ήθελα παιδιά, η ηλικία μου περνούσε και έτσι το πήρα απόφαση”.

Δεν άλλαξε λοιπόν όπως νόμιζε ο άνθρωπος αυτός. Αυτός ήταν πάντα. Απλά ο πόθος του, το θέλω του να έχει παιδιά υπερτερούσε προς την αδιαφορία που ένιωθε για την σύζυγό του. Όταν όμως έκανε τα παιδιά, όταν δηλαδή πλέον η γυναίκα του εκπλήρωσε (κατ’ αυτόν) τον σκοπό της, ως ένα άχρηστο αντικείμενο μπήκε στην άκρη. Πριν, την ανεχόταν για να του κάνει παιδιά, τώρα την ανεχόταν για να του μεγαλώσει τα παιδιά, για τις δουλειές του σπιτιού, για την αποφυγή της κοινωνικής κατακραυγής ενός διαζυγίου. 
Μα αυτό ήταν χειρότερο από διαζύγιο που έκανε, ήταν ένας εμπαιγμός του μυστηρίου του γάμου.

Είναι φοβερό πόσα τέτοια παραδείγματα υπάρχουνε και πόσες συζυγίες βασίζονται και διατηρούνται από τακτικές και στρατηγικές και όχι έχοντας θεμέλια την αγάπη, την κατανόηση και την ανεκτικότητα. Βεβαίως για να υπάρξουν αυτά προϋποθέτουν την άρνηση του εγώ, την παύση φαντασιώσεων και την νέκρωση του κοσμικού φρονήματος που προβάλει την καλοπέραση, το βόλεμα...την εγωπάθεια ως φυσική κατάσταση.

Απλή διαπίστωση κάνω...
Νομίζω μαγική λύση δεν μπορεί να δώσει κανείς.
Διότι εάν ο άνθρωπος δεν θέλει, με το ζόρι προκοπεί δεν γίνεται. Το μικρό ο άνθρωπος που δεν θέλει το βλέπει μεγάλο.


Αλλά και κάτι άλλο. Όταν ένα σπίτι έχει χτιστεί πάνω στην άμμο όσα μερεμέτια κι αν κάνεις δεν λύνεις το πρόβλημα.
Το θέμα ήταν να μην είχε κτιστεί πάνω στην άμμο. 
Τώρα εάν θέλουμε να σώσουμε το σπίτι μας θα πρέπει να κάνουμε "βαριές εργασίες" που χρειάζονται χρόνο και κοστίζουν πόνο. 

Μα πάνω απ' όλα χρειάζεται να ταπεινωθούμε που είναι η πιο βαριά ίσως εργασία· και να το κάνουμε αίτημα προσευχής για να φωτιστούμε, για να καταλάβουμε τον άλλο για να μας καταλάβει ο άλλος. Μπας και στο τέλος...έρθει η συνεννόηση, μαλακώσει η καρδιά μας και έτσι μας βρει η αγάπη.

ΠΗΓΗ