Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2022

«Σήμερα γκρεμίστηκε μια εκκλησιά»



Νατσιός Δημήτρης, δάσκαλος-Κιλκίς

  Στα χρόνια του Σταλινισμού, ο οποίος είχε μετατρέψει την σοβιετική χώρα σε απέραντο εργοτάξιο κνουτοκρατούμενων μυρμηγκιών (κνούτο=μαστίγιο) ή σε στρατόπεδο εξοντώσεως αντιφρονούντων, χιλιάδες φυλακισμένοι είχαν επισκεπτήριο μία φορά τον χρόνο, για δεκαπέντε λεπτά. Οι γυναίκες τους – όπως μας το διηγείται ο Σολζενίτσιν στο «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ - που συχνά ζούσαν χιλιάδες μίλια μακριά, μάζευαν καπίκι-καπίκι τα ναύλα τους, όλο το χρόνο, για να ταξιδέψουν την ορισμένη ημερομηνία, που μπορούσαν να αντικρίσουν το πρόσωπο του συζύγου τους, μόλις για 15 λεπτά, και μάλιστα πίσω από ένα αγκαθωτό πλέγμα.
 Κι ενώ «ζούσαν» γι’ αυτήν την στιγμή και ετοίμαζαν τα λόγια, που θα τους έλεγαν μες στα λίγα αυτά λεπτά, τις πιο πολλές φορές δεν άνοιγαν καθόλου το στόμα, μόνο κοιτάζονταν με πόνο όλη την ώρα, ώσπου να τις απομακρύνουν οι δεσμοφύλακες. Κι αυτό γινόταν για 10, 15 και 25 χρόνια.
 Τι κρατούσε τόσο σφιχτά δεμένες τις καρδιές εκείνες; Μα το βαθύ και δυνατό μυστήριο της οικογένειας, το ευλογημένο καταφύγιο. Τα δεκαπέντε λεπτά αρκούσαν, για να βιώσουν και να επιβεβαιώσουν οι δύστυχες εκείνες γυναίκες, την θεόζευκτο ένωση.

Είναι γνωστό πως, όσο βασίλευαν στις χώρες εκείνες τα σκοτάδια του μαρξισμού, οι θεσμοί που δέχτηκαν τα πιο βαριά πλήγματα ήταν η οικογένεια και η Ορθοδοξία, η οποία περιβάλλει τον γάμο και την οικογένεια με την ομορφιά και την ιερότητα του μυστηρίου.
Θυμίζω ότι ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης και παράδειγμα προς μίμηση, είχε αναδειχθεί ο Πάβελ Μορόζιν, ο φανατισμένος έφηβος, που κατήγγειλε στις αρχές τους γονείς του, ως κουλάκους (=εύποροι χωρικοί), προκαλώντας την δολοφονία τους και του οποίου το άγαλμα κατεδαφίστηκε, όταν σαρώθηκε ο «υπαρκτός» ζόφος.
Ο Μορόζιν είχε υψωθεί σε πρότυπο επαναστατικής αρετής και κομματικής αφοσιώσεως, όντας στην πραγματικότητα η πιο κυνική ενσάρκωση του ολοκληρωτικού πνεύματος, αυτού που απέκοβε τον άνθρωπο από κάθε κοινωνικό, πνευματικό και προσωπικό δεσμό, για να μπορεί να απορροφηθεί εξ ολοκλήρου από το Κόμμα, να μεταβληθεί σε πειθήνιο ενεργούμενό του.

Όταν κατέπεσε το καθεστώς του τρόμου, όλα αυτά σωριάστηκαν σε συντρίμμια. Όμως, ό,τι άρχισε εκεί, τελειώνει στην σάπια Δύση, της οποίας καταντήσαμε σκωληκοειδή απόφυση και κακέκτυπο. Το βλέπουμε όλοι. Βάλθηκαν όλα τα κατακάθια της ψευτοπροόδου να μαγαρίσουν και να διαλύσουν την οικογένεια. Σύμφωνα συμβίωσης, ανάδειξη της ασέλγειας σε ισόκυρο με τον γάμο γεγονός, ποινικοποίηση ουσιαστικά της πολυτεκνίας, πράξεις που μαραζώνουν το ολόδροσο δέντρο της οικογένειας. Και όπως έχω ξαναγράψει τα δηλητήρια ενσταλάζονται από το σχολείο ακόμη.

Δεν θα βρεις στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο ούτε ένα κείμενο στα «περιοδικά ποικίλης ύλης», τα ζοφερά βιβλία Γλώσσας, στο οποίο να εξυμνείται και να προβάλλεται η υγιής οικογένεια. Διαζύγια, απιστίες γονέων, ενδοοικογενειακή βία, σκύβαλα και περιτρίμματα, που μαυρίζουν τις ψυχές των παιδιών. Και μετά απορούμε για τον πολλαπλασιασμό των εγκλημάτων συζυγοκτονίας.

(Πόσο επίκαιρος είναι ο Φώτης Κόντογλου, όταν έγραφε πριν από 50 χρόνια, στα «Μυστικά Άνθη»: «Η νεότητα μαραζώνει γιατί δεν έχει, η δυστυχισμένη, μήτε σκοπό στη ζωή της, μήτε ενθουσιασμό για κάποιες ιδέες, μήτε όρεξη για τίποτα. Άκεφη και ανόρεχτη. Είναι σαν υπνοβάτης. Συζητά ολοένα για ασήμαντα πράγματα που τους δίνει μεγάλη σημασία και είναι να κλαίγει κανείς ακούγοντας τις κουβέντες της, τα πειράγματά της, και βλέποντας τις ανόητες σκηνοθεσίες, που μ’ αυτές προσπαθεί να δώσει κάποια σημασία στη ζωή.

Οι ψυχές των νέων είναι ρημαγμένες από τα άγρια ένστικτα, που τα ανεβάσανε στην επιφάνεια από τα σκοτεινά τάρταρα της ανθρώπινης φύσης, κάποιοι εχθροί του ανθρώπου, κάποιοι πνευματικοί ανθρωποφάγοι, που ανάμεσά τους πρωτοστατεί ένας τρελός λύκος λεγόμενος Νίτσε, μία μούμια σαν παλιόγρια λεγόμενη Βολταίρος, κάποιος ζοχαδιακός Φρόυντ, κι ένα πλήθος από τέτοια όρνια και κοράκια και νυχτερίδες.

Όσοι τους θαυμάζανε, ας καμαρώσουνε σήμερα τα φαρμακερά μανιτάρια που φυτρώσανε μέσα στις καρδιές και στις ψυχές της γαγγραινιασμένης ανθρωπότητας»).

Η απροκάλυπτη όμως πολεμική κατά της οικογένειας «γεννά» και θρέφει και μια άλλη καταστρεπτική για την ύπαρξή μας παράμετρο.

Ο θεσμός της οικογένειας, εκτός από προστασία και θαλπωρή, ικανοποιεί και την ανάγκη που αισθάνεται το άτομο να είναι μέλος μιας κοινότητας οικείας, αμεσότερης και προσωπικής. Λειτουργεί ως συνεκτικός ιστός και καταφύγιο. Είναι μικρογραφία της πατρίδας. («Δεν ζει χωρίς πατρίδα, η ανθρώπινη ψυχή» λέει ο Παλαμάς).
Τις τελευταίες όμως δεκαετίες εν ονόματι κάποιου νεφελώδους προοδευτισμού και αβασάνιστου εξευρωπαϊσμού, καταστρέψαμε αδίστακτα της εθνικές μας ρίζες, εγκαταλείψαμε την έξοχη παράδοσή μας, που δεν ήταν ένα στοιχείο αισθητικό και διακοσμητικό όπως συνήθως το θεωρούν οι «θολοκουλτουριάρηδες», αλλά το υπαρξιακό υφάδι ζωής του λαού μας, αποδυναμώσαμε και διαλύουμε πια την οικογένεια και ιδού τα επίχειρα της αφροσύνης. Διάλυση της οικογένειας σημαίνει διάλυση και της πατρίδας.

Διαβάζουμε τούτες τις πονηρές ημέρες ότι ακόμη και σε διαζύγια φτάνουν οικογένειες λόγω του «ιού της διχόνοιας». Αιτία το εμβόλιο. Η παραφροσύνη δεν περιγράφεται. Στα χωριά μας στην Πιερία έλεγαν οι παππούδες μας, όταν άκουγαν για διαζύγια και διάλυση οικογένειας, ότι «σήμερα γκρεμίστηκε μια εκκλησιά». Μεγάλη κουβέντα. Καταδεικνύει την σπουδαιότητα του γάμου, της συζυγίας. «Μόνο το φτυάρι του νεκροθάφτη χώριζε τα αντρόγυνα», όπως έλεγε ο μακαριστός μητροπολίτης Φλωρίνης, Αυγουστίνος Καντιώτης. Ο λαός μας θεωρούσε το γλέντι του γάμου την μεγαλύτερη χαρά στην ζωή του ανθρώπου. Γι’ αυτό και ευχόταν «και στις χαρές σου» στους ελεύθερους. Στα δημοτικά του τραγούδια βάζει την φύση να συμμετέχει, να συστενάζει και να συνωδίνει, όταν χωρίζονται ανδρόγυνα.

«Ποτάμι επλημμύρισε κι εις περιβόλι εμβαίνει

Ποτίζει δέντρα και μηλιές, μηλιές και κυδωνίτσες.

Και μια μηλιά γλυκομηλιά δεν σώνει να ποτίσει.

Άλλη μηλιά την ερωτά κι άλλη μηλιά της λέγει:

Μηλιά τα μήλα σε βαρούν ή ο καρπός σε βλάπτει,

ή ο περιβολάρης σου νερό δεν σε ποτίζει;

-Μηδέ τα μήλα με βαρούν, μηδ’ ο καρπός με βλάπτει,

μηδ’ ο περιβολάρης μου νερό δεν με ποτίζει,

μονάχα στη ριζούλα μου ανδρόγυνο ευλογήθη

κι όρκο έκαμε στους κλώνους μου να μην αποχωρίσει,

τώρα θωρώ χωρίζονται και κιτρινοφυλλιάζω».

Εδώ έχουμε κάτι "Ηρώδες" σήμερα..με πτυχία ιατρικής



Ο Ηρώδης..Τι είναι ο Ηρώδης; ένας "αθώος" Ηρώδης..
Εδώ έχουμε κάτι "Ηρώδες" σήμερα..με πτυχία ιατρικής που έχουν σφάξει χιλιάδες παιδιά, χιλιάδες!

Εγώ θυμάμαι, μια φορά, ένα γιατρό που συνάντησα, τον ρώτησα:
-Κάνεις εκτρώσεις; (διακοπή κυήσεως βέβαια λέγεται! όπως η διακοπή ρεύματος..)
-Ναι, πως! αν είναι ανάγκη!
- Μέσος όρος;
- Έτυχε μέρα που κάνουμε και πέντε, υπάρχουν μέρες πού κάνουμε και τέσσερις [εκτρώσεις].
Ας πούμε, του λέω, μέσος όρος δύο;
Λέει, ναι, οπωσδήποτε!

Δύο την ημέρα, έχει 16 χρόνια γιατρός-γυναικολόγος, κάπου καμιά εικοσαριά χιλιάδες εκτρώσεις. Του λέω, έφαγες και τον Ηρώδη παιδί μου, εσύ..

Ο Ηρώδης τι έκανε; 14.000 νήπια έφαγε,
που ήταν και Ηρώδης και δεν ήξερε.
Αυτοί οι γιατροί, με πτυχίο ιατρικής, που ορκίζονται -και με όρκο του Ιπποκράτη, που ήταν ειδωλολάτρης!- να μην δώσει δηλητήριο που θα σκοτώσει τα έμβρυα και ξέρει, ξέρει πολύ καλά ο γιατρός τι κάνει εκείνη την ώρα!

Ξέρει ότι πάει και διαμελίζει το βρέφος. Φοβερό πράγμα!
Εγώ πριν μερικές μέρες κόντεψα να σκοτωθώ με έναν γυναικολόγο
γιατί επέμενε σε 3,5 μηνών κοπέλα [έγκυο] να της κάνει έκτρωση! Κανονική τομή! Να βγάλει το μωρό να το σκοτώσει!

Θυμάμαι μια φορά κι ένας γιατρός άλλος, μέχρι 5 μηνών.. και γέννησε κανονικά την κοπέλα και έβγαλε το παιδί και το άφησε να πεθάνει! Βρε παιδί μου, αυτό το πράγμα δεν τολμάς να το κάνεις ούτε σ'ένα φίδι, ξέρω γω.

Κι ύστερα λένε για τον Ηρώδη!
Μα.. έχουμε σήμερα.. "Ηρώδες" με πτυχία
και με αστέρες μεγάλους!
Βέβαια, λέει, καυχάται η Κύπρος ότι 10 χρόνια δεν γεννήθηκε παιδί με μεσογειακή αναιμία. Γιατί; Γιατί τα φάγαμε όλα! Τα ροκανίσαμε! Όλα στο καλάθι των αχρήστων!


π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού
https://youtu.be/jhqWKZ0CKEM

Η γενιά του Covid και τα χαμένα παιδικά όνειρα



Ε, όχι, δεν είμαι γάτα του καναπέ για να μένω συνέχεια κλεισμένη στο σπίτι. Θέλω να βγω, να επικοινωνήσω, να ζήσω!!! Δε θα με τρομοκρατήσει ο Covid, μπαμπά!!! Ξύπνησα τρομαγμένη από τις φωνές. Νόμισα στην αρχή ότι ήταν όνειρο, αλλά δεν ήταν.

”Αχ, αυτή η Μαρίνα δεν λέει να ησυχάσει πρωινιάτικα. Οι περιορισμοί του πατέρα της τής έσπασαν προφανώς τα νεύρα…”, σκέφτηκα προβληματισμένη και τεντώθηκα, ξανατεντώθηκα, μέχρι που το πήρα απόφαση να σηκωθώ από το κρεβάτι.

Η φωνή άλλωστε της 16χρονης κόρης του ενοικιαστή μου το Σάββατο που μας πέρασε με ξύπνησε για τα καλά, λες και δεν υπάρχει ηχομόνωση στο διπλανό σπίτι. Τη φανταζόμουν ήδη να στέκεται στη μέση του σαλονιού (που το χωρίζει ένας τοίχος απ’ το δωμάτιο όπου κοιμάμαι) και να κατσαδιάζει τον πατέρα της γιατί τη συμβούλευε να μην πολυβγαίνει, να φοράει πάντα τη μάσκα της και να μην αγκαλιάζει τις συμμαθήτριές της…

 Ένα, δύο, τρία self test την εβδομάδα σού φτάνουν, για να μην ανησυχείς; Μάσκα φοράω, μη νοιάζεσαι. Στην τάξη, στο διάλειμμα, στο σπίτι, στο φροντιστήριο, στα Αγγλικά… Ααα, ξέχασα. Τα μαθήματα γίνονται από την οθόνη του υπολογιστή για τα τελευταία. Άρα μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος. Οι κίνδυνοι μετάδοσης λιγοστεύουν. Δεν θα κολλήσω τον καταραμένο κορονοϊό ούτε τις μεταλλάξεις του, ακόμα κι αν βγουν με όλα τα γράμματα της αλφαβήτου!!! Χα!.., Χα!.., Χααα!…

 Κλαυσίγελως… Δάκρυσα, χωρίς να το θέλω. Τι πικρός καγχασμός. Τι πόνος κρυμμένος σε λίγες φράσεις…”, σκέφτηκα λυπημένη κι έβαλα βιαστικά τη ρόμπα μου, έτοιμη να χτυπήσω την πόρτα για μια προστατευτική αγκαλιά στην ορφανή εδώ κι ένα χρόνο μαθήτρια. Όμως την τελευταία στιγμή συγκράτησα τον παρορμητισμό μου σκεπτόμενη ότι τα παιδιά είναι παραδοσιακά ανθεκτικά ακόμα και στους δυσάρεστους αιφνιδιασμούς των μεγάλων, αν και κατά βάθος γνώριζα ότι η απόφασή μου να κάνω πίσω οφειλόταν στον φόβο μήπως τους κάνω να νιώσουν άβολα με την αδιάκριτη ”εισβολή” μου.

 ”Θα τη βρουν τη λύση οι δυο τους”, σκέφτηκα παρηγορητικά. Πατέρας και κόρη θα προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα ζωής, όπως προσαρμόστηκαν οι περισσότεροι από τον φόβο μην τους βάλει σημάδι ο Covid. Ένα πηδηματάκι κουτσό στην αρχή, οι πρώτες σπασμωδικές κινήσεις των μεγάλων απέναντι στο lockdown λόγω του Covid-19. Κι ύστερα ένα δεύτερο, για να μη τους πάρει από κάτω. Ένα τρίτο και το… συνήθισαν ήδη. Αυτοπεριορίζονται και χωρίς αυτό. Όλα συνηθίζονται σ’ αυτήν τη ζωή, όταν μαραίνονται οι αντιστάσεις…


Η ψυχολογία των παιδιών

 Οι διεργασίες προσαρμογής των μεγάλων αποτυπώνονται στους μορφασμούς του προσώπου τους, στις νευρικές κινήσεις και τις αγχώδεις συμπεριφορές τους. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τον μηχανισμό της ψυχολογίας των παιδιών. Σ’ αυτά οι αλλαγές συντελούνται υπόγεια, υπονομευτικά, την ώρα που θα ‘πρεπε να ζουν την πιο ανέμελη περίοδο της ζωής τους. Τα βλέπεις στην τάξη πώς αντιδρούν και καταλαβαίνεις πώς νιώθουν.

Δείχνουν νευρικά, αλαφιασμένα, γιατί καταβάλλουν προσπάθεια ν’ ακουστούν, να μιλήσουν πίσω απ’ την πνιγηρή μάσκα του Covid που κόβει ανάσες οξυγόνου και τις αντικαθιστά με διοξείδιο. Όμως όλα –όπως είπαμε– συνηθίζονται, ακόμα και το οξυγόνο με δόσεις. Έπειτα βγήκε και κάτι καλό απ’ αυτό: ”η χρήση υφασμάτινης ή χειρουργικής μάσκα”, λέει, ”μείωσε στο μισό το ιικό φορτίο που απελευθερώνεται κατά την εκπνοή μας”.

Κι αυτό μας παρηγορεί, κι ας μας κόβεται η αναπνοή…Μόνο που και η υπομονή στις ασκήσεις αναπνοής έχει και τα όριά της. Και στα παιδιά τείνει να γίνει ακόμη χειρότερη η κατάσταση, καθώς –παρασυρμένα από τους μεγάλους– μεταφέρουν ασθμαίνοντας στα σχολεία τους τις ιστορίες τρομολαγνείας που άκουσαν στο σπίτι ή στα μέρη που συχνάζουν εκτός σχολείου.

 Ιστορίες που στηρίζονται σε εφιαλτικές εκτιμήσεις των ειδικών μετά τις αναμενόμενες νέες θανατηφόρες μεταλλάξεις του κορονοϊού οι οποίες τείνουν να μας οδηγήσουν συλλογικά σε καθεστώς ανελευθερίας. Κι αυτό, πέραν των καθημερινών κρουσμάτων που διατηρούνται στα ύψη, είναι το πιο επιβαρυντικό για τους νέους μας, γιατί τους γεμίζει με ανασφάλεια και ματαιώνει τα όνειρά τους για το μέλλον.

Ματαίωση των ονείρων

 Η εξάπλωση του μεταλλαγμένου ιού γίνεται με φρενήρη ρυθμό και αυτό έχει ενεργοποιήσει συλλογικά τον πανικό των παιδιών, σε βαθμό που λίγο θέλουν για να αντικαταστήσουν τα αρχικά που σηματοδοτούν την προ (πΧ) και μετά Χριστόν (μΧ) εποχή με την προ και μετά ”εποχή Covid”. Ήδη η απειλή του σηματοδοτεί την ματαίωση των ονείρων τους, όσο αποκτά διαστάσεις μονιμότητας. Και το κακό είναι ότι τα συναισθήματα ανασφάλειας που τους προκαλεί η συνεχιζόμενη παρουσία του στη ζωή τους μεταφέρονται αυτόματα και αυτούσια στον ευαίσθητο ψυχισμό τους.

Ενεργοποιείται η ψυχολογία του μόνιμου πανικού σε αυτά μπροστά από κάθε νέα μετάλλαξη. Πράγμα που αφήνει ισχυρό αποτύπωμα στην ψυχή τους, την ώρα που άρχισαν να προσαρμόζονται στην όλη κατάσταση μετά από δύο χρόνια αβεβαιότητας και αγωνίας.
Είναι, αναμφισβήτητα, μια υποτροπή που δεν απέχει πολύ από το να γίνει ανεξέλεγκτη. Ασφαλώς τα παιδιά έχουν προσαρμοστικότητα μεγαλύτερη από τους μεγάλους και εξοικειώνονται γρηγορότερα απ’ αυτούς σε κάθε νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στη ζωή τους.
Όμως η κατάσταση εγρήγορσης διαρκείας στην οποία τα επιβάλλουν οι αγχωμένοι γονείς, προ του κινδύνου μετάδοσης του ιού, έχει αρνητικές επιπτώσεις. Από διαταραχές στον ύπνο και το φαγητό (για τα μικρότερα), μέχρι ξεσπάσματα θυμού στο σπίτι και το σχολείο για τα μεγαλύτερα. Ειδικά στα Γενικά Λύκεια και τα ΕΠΑΛ (με επίταση στα τελευταία), η κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο προβληματική, καθώς –πέρα απ’ την πτώση στις σχολικές επιδόσεις τους– τα παιδιά που υποφέρουν από κρίσεις άγχους εκδηλώνουν τάσεις εριστικότητας και επιθετικότητας, με αποτέλεσμα να ξεσπούν στους συμμαθητές και τους καθηγητές τους.


Όσο για το τι γίνεται στα Δημοτικά, το ομολογούν οι ίδιοι οι δάσκαλοι στις συζητήσεις με τους γονείς των μαθητών τους. Η λέξη ”ανυπακοή” κλίνεται σε όλες τις πτώσεις, ενώ τείνει να γίνει γενικευμένη κατάσταση η μειωμένη συγκέντρωση των παιδιών στις τάξεις κατά την ώρα των μαθημάτων. ”Αυτό σημαίνει”, θα αναρωτηθείτε δικαιολογημένα, ”ότι είναι προτιμότερη η λύση της τηλεκπαίδευσης”;

Ανεξέλεγκτη πληροφόρηση

Ασφαλώς όχι, σας απαντώ. Κι αυτό δεν το λέω μόνο για λόγους εκπαιδευτικούς (μάθημα χωρίς πίνακα και ζώσα διδασκαλία δεν νοείται), αλλά και για ψυχολογικούς λόγους, καθώς η υπέρμετρη εξοικείωση των μαθητών με τη χρήση της οθόνης του tablet και του υπολογιστή καταλήγει να είναι βλαπτική σε βάθος χρόνου, αφού αυτά μετατρέπονται από μέσο μάθησης σε εργαλείο επικοινωνίας και ψυχαγωγίας.

Τα ως άνω δεδομένα μάς οδηγούν λογικά στο συμπέρασμα ότι ήρθε η ώρα να επωμιστούν τις ευθύνες τους όλοι όσοι συνδιαμορφώνουν άμεσα ή έμμεσα το πλαίσιο εκπαίδευσης και αγωγής των μαθητών στην Ελλάδα. Οι γνωστικές λειτουργίες τους υπολειτουργούν, είναι φανερό. Όπως φανερό είναι ότι αυτοί λειτουργούν κάτω από ασφυκτικές συνθήκες στη σχολική ζωή τους τα δυο τελευταία χρόνια. Συνθήκες που είναι επηρεασμένες από τον βομβαρδισμό που δέχονται απ’ τα Μέσα Ενημέρωσης και, κυρίως, από τα σπίτια τους.

Κι αυτό αποτελεί καμπανάκι προειδοποίησης στους γονείς, για να παρέχουν επιλεκτική και όχι ανεξέλεγκτη πληροφόρηση στα παιδιά τους, ώστε να μην τα αποσυντονίζουν και τα αναστατώνουν. Το συλλογικό ψυχικό τραύμα που προκάλεσε η πανδημία δεν πρέπει να μετατραπεί σε τραύμα άλλης μιας χαμένης χρονιάς γι’ αυτά, γιατί θα έχει σαν αποτέλεσμα την απαξίωση μιας γενιάς, της γενιάς τους, και μιας ολόκληρης χώρας, της χώρας μας…