Από ποια ηλικία να προσφέρουμε στα παιδιά μας την Αγία Γραφή προς ανάγνωση;

Ο Παύλος έλεγε στον Τιμόθεο.«Από βρέφουςτα ιερά γράμματα οίδας τα δυνάμενά σε σοφίσαι εις σωτηρίαν» (Β' Τιμ. Γ' 15). Από πού τα έμαθε; Από τη μάνα του την Ευνίκηκαι τη γιαγιά του τηΛωΐδα. Και συνεχίζει ο απ. Παύλος: «Όλη η Γραφή έχει εμπνευσθεί από τον Θεό και έχει συγγραφεί κάτω από τον άμεσο φωτισμό και την καθοδηγία του Αγίου Πνεύματος. Γι' αυτό είναι και ωφέλιμη για να διδάσκει την αλήθεια, για να ελέγχει τις πλάνες και παρεκτροπές, για να διορθώνει εκείνους που αμαρτάνουν, για να παιδαγωγεί στην καθόλου αρετή. Και έτσι ο άνθρωπος να είναι τέλειος, καταρτισμένος σε κάθε έργο αγαθό» (Β' Τιμ. Γ' 16-17).

Αλήθεια, πόσα έχει να προσφέρει στους γονείς η Αγία Γραφή για την ανατροφή των παιδιών! Στους Ισραηλίτες έδωσε και ειδική εντολή ο Θεός περί αυτού: «Και έσται τα ρήματα ταύτα όσα εγώ εντέλλομαί σοι σήμερον, εν τη καρδία σου και εν τη ψυχή σου. Και προβιβάσεις αυτά τους υιούς σου, και λαλήσεις εν αυτοίς καθήμενος εν οίκω και πορευόμενος εν οδώ και κοιταζόμενος και διανιστάμενος»(Δευτ. Στ' 6-7).

Να το καθήκον των γονέων. Αλλά πόσοι γονείς το κάνουν αυτό; Πόσοι συμβουλεύουν τα παιδιά τους; Γνωρίζουν αυτοί να διδάξουν και τους άλλους; Τι να πει η μάνα εκείνη στο παιδί που δεν έπιασε Αγία Γραφή στο χέρι, που δεν άκουσε κήρυγμα, που δεν άνοιξε βιβλίο θρησκευτικό, αλλά από μικρή μέχρι μεγάλη κρατά στα χέρια της περιοδικά που μολύνουν τον άνθρωπο;
Τι να πει ο πατέρας εκείνος στο παιδί, που στο στόμα του δεν έμαθε τίποτε άλλο να λέει παρά βρώμικες κουβέντες; Που να καθίσουν οι γονείς να ασχοληθούν με τέτοια πράγματα; Να φάει, να ντυθεί το παιδί, να μάθει αγγλικά. Μάλιστα! Αλλά να συμβουλεύσουν;Έχουν καιρό;
Αφήνει το καφενείο, το χαρτί, η μοδίστρα, οι χοροί τους γονείς να ασχοληθούν με τα παιδιά; Να τα μάθουν, να τα διδάξουν να τους ψάλλουν;
Είναι το σχολείο, λένε μερικοί. Μα αν ο πατέρας και η μητέρα που έχουν 2 ή 3 παιδιά βαριούνται και δεν το κάνουν αυτό, το σχολείο θα το κάνει που έχει 25 και 30 παιδιά; Όχι, το πρώτο έργο των γονέων και απ' αυτήν την τροφή ακόμα είναι να διδάξουν στα παιδιά τους το καλό και το κακό.

Τώρα μάλιστα που είναι μικρά. Αν μεγαλώνουν τότε «πέταξε το πουλάκι». Θα βλέπουν την κακή εξέλιξη του παιδιού και θα λένε:«Που ακούνε σήμερα τα παιδιά!».Σήμερα δεν ακούνε. Άκουγαν όμως μικρά, που ήταν ζυμάρι στα χέρια τους και κηρός. Αλλά τότε δεν είχαν καιρό. Δεν άφηναν καιρό οι χοροί και τα χαρτιά, και τα κουτσομπολιά της γειτονίας. Τώρα τα πληρώνουν ακριβά!


 «Το Μυστήριο του Στεφανώματος», Αρχιμ. Καλλιστράτου Λυράκη (+), Αθήνα 2005
πηγή

Τι διδάσκει η Βίβλος περί της Αγίας Τριάδας;

 Τι διδάσκει η Βίβλος περί της Αγίας Τριάδας;
Απάντηση: Το δυσκολότερο πράγμα στην σχέση της Χριστιανικής αρχής της Αγίας Τριάδας είναι αυτό ότι δεν υπάρχει τρόπος να εξηγηθεί σωστά. Η Αγία Τριάδα είναι αρχή η οποία είναι για την οποιαδήποτε ανθρώπινη ύπαρξη αδύνατο να κατανοήσει πλήρως, πόσο μάλλον να εξηγήσει. Ο Θεός είναι απείρως μεγαλύτερος από μας, επομένως, δεν χρειάζεται να περιμένουμε να είμαστε σε θέση να τον κατανοήσουμε πλήρως. Η Βίβλος διδάσκει ότι ο Πατέρας είναι Θεός, ότι ο Υιός είναι Θεός και ότι το Άγιο Πνεύμα είναι Θεός. Η Βίβλος επίσης διδάσκει μόνο ένας Θεός. Αν και μπορούμε να κατανοήσουμε κάποιες σχέσεις μεταξύ των διαφορετικών προσώπων της Αγίας Τριάδας, εν τούτοις η Αγία Τριάδα είναι ακατανόητη στον ανθρώπινο νου. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι εκείνο δεν είναι αλήθεια ή ότι δεν βασίζεται στη διδασκαλία της Βίβλου.

Να έχετε κατά νου όσο μελετάτε αυτό το θέμα ότι η λέξη "Τριάδα" δεν χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή. Αυτός ο όρος χρησιμοποιείται στην προσπάθεια να περιγραφθεί ο Τριαδικός Θεός, το γεγονός ότι υπάρχουν τρία συνυπάρχοντα, αιώνια πρόσωπα που αποτελούν το Θεό. Είναι σημαντικό να καταλάβετε ότι αυτό δεν είναι καθόλου υπόδειξη περί τριών θεών.

 Η Αγία Τριάδα είναι ένας Θεός σε τρία πρόσωπα. Δεν υπάρχει τίποτα λανθασμένο αν χρησιμοποιηθεί ο όρος "Τριάδα" αν και αυτή η λέξη στη Βίβλο. Απλούστερα είναι να πεις την λέξη "Τριάδα" παρά να πεις "3 συνυπάρχοντα , αιώνια πρόσωπα τα οποία αποτελούνε το Θεό." Αν αυτό παρουσιάζει πρόβλημα για σένα, μπορείς να θεωρήσεις το εξής: ή λέξη παππούς επίσης δεν χρησιμοποιείται στην Βίβλο. Αλλά εμείς ξέρουμε ότι υπήρχαν παππούδες στην Βίβλο. Ο Αβραάμ ήταν παππούς του Ιακώβ. Για αυτό, κοίταξε μην κολλήσεις μόνο στον όρο "Τριάδα" . Εκείνο που είναι πραγματικά σημαντικό είναι ότι η αρχή που ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΜΕΝΗ με την λέξη "Τριάδα" υπάρχει στην Αγία Γραφή. Με αυτή τη εκτεταμένη εισαγωγή θα αναφέρουμε στίχους από τη Βίβλο, στη συζήτηση περί της Τριάδας.

1) Υπάρχει ένας Θεός: Δευτερονόμιο 6:4 Α’ Κορινθίους 8:4, Γαλάτας 3:20, Α’ Τιμόθεον 2:5.
2) Η Τριάδα προϋποθέτει τρία Πρόσωπα: Γέννεσις 1:1, 1:26, 3:22, 11:7, Ησαϊας 6:8, 48:16, 61:1, Ματθαίον 3:16-17, Ματθαίον 28:19, Β’ Κορινθίους 13:14. Στα χωρία της Παλαιάς Διαθήκης, η γνώση της Εβραϊκής γλώσσας είναι χρήσιμη. Στη Γέννεση 1:1, το ουσιαστικό "Ελοχίμ" χρησιμοποιείται στον πληθυντικό. Στην Γέννεση 1:26, 3:22, 11:7 και στον Ησαϊα 6:8, χρησιμοποιείται η αντωνυμία "εμείς" στο πληθυντικό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το "Ελοχίμ"και το "εμείς" αναφέρεται σε πάνω από δύο πρόσωπα. Στην Αγγλική γλώσσα, υπάρχουν μόνο δύο μορφές, ενικός και πληθυντικός. Στην Εβραϊκή υπάρχουν τρεις μορφές: ενικός, δυικός, και πληθυντικός. Ο δυικός είναι ΜΟΝΟ για δυο πρόσωπα. Στην Εβραϊκή, αυτή η δυική μορφή χρησιμοποιείται για πράγματα τα οποία πηγαίνουν ως ζευγάρι, όπως είναι τα μάτια , τα αυτιά, και τα χέρια . Η λέξη "Ελοχίμ" και η αντωνυμία "εμείς" είναι στον πληθυντικό – αναμφίβολα περισσότερα από δύο – και οφείλει να αναφέρεται σε τρία ή περισσότερα (Πατέρας, Υιός, Άγιο Πνεύμα).
Στο Ησαϊα 48:16 και 61:1, ο Υιός μιλά περί του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος. Συγκρίνεται το Ησαϊα 61:1 με το Λουκά 4:14-19 να δείτε ότι ο Υιός είναι Αυτός που μιλάει. Το κατά Ματθαίον 3:16-17 περιγράφει το γεγονός της βαπτίσεως του Ιησού. Σε αυτό φαίνεται ο Θεός Άγιο Πνεύμα κατεβαίνει στον Θεό Υιό, όσο ο Θεός Πατέρας εκδηλώνει την εύνοιά Του με τον Υιό. Το κατά Ματθαίον 28:19 και η Β’ Κορινθίους 13:14 είναι παραδείγματα τριών διαφορετικών προσώπων της Τριάδας.

3) Τα μέλη της Τριάδας αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον ως ένα σε διαφορετικούς παραγράφους : Στην Παλαιά Διαθήκη, ο "ΚΥΡΙΟΣ " αναγνωρίζεται από τον "Κύριο" (Γέννεσις 19:24, Ωσηέ 1:4). Ο "ΚΥΡΙΟΣ" έχει τον "Υιό" (Ψαλμός 2:7, 12, Παροιμίες 30:2-4). Το Πνεύμα αναγνωρίζεται από τον "ΚΥΡΙΟ" (Αριθμοί 27:18) και από τον "Θεό" (Ψαλμός 51:10-12). Ο Θεός Υιός αναγνωρίζεται από τον Θεό Πατέρα (Ψαλμός 45:6-7, Εβραίοι 1:8-9). Στην Καινή Διαθήκη, στο κατά Ιωάννην 14:16-17 ο Ιησούς μιλά στον Πατέρα περί της αποστολής του Παρακλήτου, δηλαδή του Αγίου Πνεύματος. Αυτό δείχνει ότι ο Ιησούς δεν θεωρούσε τον εαυτό Του Πατέρα ή Άγιο Πνεύμα. Λάβετε υπ’ όψιν όλα τα άλλα χωρία των Ευαγγελίων όπου ο Ιησούς μιλά με τον Πατέρα. Μήπως ο Ιησούς μιλούσε με τον εαυτό Του; Όχι. Εκείνος μιλούσε με άλλο Πρόσωπο της Τριάδας – με τον Πατέρα.

4) Κάθε πρόσωπο της Τριάδας είναι Θεός: Ο Πατέρας είναι Θεός: Ιωάννην 6:27, Ρωμαίους 1:7, Α’ Πέτρου 1:2. Ο Υιός είναι Θεός: Ιωάννην 1:1, 14, Ρωμαίους 9:5,Κολοσσαείς 2:9, Εβραίους 1:8, Α’ Ιωάννου 5:20. Το Άγιο Πνεύμα είναι Θεός: Πράξεις 5:3-4, Α’ Κορινθίους 3:16 (Εκείνος που ενοικεί είναι το Άγιο Πνεύμα - Ρωμαίους 8:9, Ιωάννην 14:16-17, Πράξεις 2:1-4).

5) Η υπακοή μέσα στην Αγία Τριάδα: Η Αγία Γραφή δείχνει ότι το Άγιο Πνεύμα είναι υπάκουο στον Πατέρα και τον Υιό, ενώ ο Υιός είναι υπάκουος στον Πατέρα. Αυτή είναι μια εσωτερική σχέση, η οποία δεν αρνείται τη θεότητα οποιουδήποτε προσώπου της Τριάδας. Αυτό είναι απλά πεδίο στο οποίο ο νους μας δεν μπορεί να καταλάβει κάθε τι που αφορά τον απεριόριστο Θεό. Σχετικά με τον Υιό, δες: Λουκάν 22:42, Ιωάννην 5:36, Ιωάννην 20:21, Α’ Ιωάννου 4:14. Σχετικά με το Άγιο Πνεύμα, δες: Ιωάννην 14:16, 14:26, 15:26, 16:7 και ιδιαιτέρα το Ιωάννην 16:13-14.

6) Οι ρόλοι το κάθε μέλος της Τριάδας: Ο Πατέρας είναι εν τέλει πηγή ή αιτία : 1) του σύμπαντος (Α’ Κορινθίου 8:6, Αποκάλυψη 4:11) 2) της θεϊκής αποκαλύψεως (Αποκάλυψη 1:1) 3) της σωτηρίας (Ιωάννην 3:16-17) και 4) των έργων του Ιησού ως ανθρώπου (Ιωάννην 5:17, 14:10). Ο Πατέρας είναι αυτός από τον οποίο αρχίζουν τα πάντα.
Ο Υιός είναι μεσίτης διά του οποίου ο Πατέρας πραγματοποιεί τα ακόλουθα: 1) την δημιουργία και την διατήρηση του σύμπαντος (Α’ Κορινθίους 8:6, Ιωάννην 1:3, Κολοσσαείς 1:16-17); 2) την θεϊκή αποκάλυψη (Ιωάννην 1:1, Ματθαίον 11:27, Ιωάννην 16:12-15, Αποκάλυψη 1:1), και 3) την σωτηρία (Β’ Κορινθίους 5:19, Ματθαίον 1:21, Ιωάννην 4:42). Ο Πατέρας πραγματοποιεί όλα αυτά διά του Υιού, ο οποίος είναι μεσίτης Του.

Το Άγιο Πνεύμα είναι εκείνο δια του οποίου ο Πατέρας πραγματοποιεί τα ακόλουθα έργα: 1) την δημιουργία και διατήρηση του σύμπαντος (Γέννεσις 1:2, Ιώβ 26:13, Ψαλμός 104:30), 2) την θεϊκή αποκάλυψη (Ιωάννην 16:12-15, Εφεσίους 3:5, Β’ Πέτρου 1:21), 3) την σωτηρία (Ιωάννην 3:6, Τίτον 3:5, Α’ Πέτρου 1:2), και 4) τα έργα του Ιησού (Ησαϊας 61:1, Πράξεις 10:38). Συνεπώς ο Πατέρας πραγματοποιεί όλα αυτά με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος.

Καμία από τις γνωστές απεικονίσεις δεν είναι απόλυτα ακριβής περιγραφή της Τριάδας. Το αυγό (ή το μήλο) δεν είναι σωστές απεικονίσεις επειδή η φλούδα, ο κρόκος , και το ασπράδι, είναι κομμάτια του αυγού, αλλά όχι το αυγό καθ’ αυτό. 
Ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα δεν είναι κομμάτια του Θεού, αλλά ο καθένας από αυτούς είναι Θεός. Η απεικόνιση με το νερό είναι λίγο καλύτερη, αλλά δεν περιγράφει σωστά την Τριάδα . Το υγρό, ο ατμός και ο πάγος είναι τρεις μορφές νερού. Ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα δεν είναι μορφές του Θεού. Ο καθένας από αυτούς είναι Θεός. Λοιπόν, όσο αυτές οι απεικονίσεις, μπορούν να μας δώσουν την εικόνα της Τριάδας η εικόνα δεν είναι πλήρως σωστή. Ένας απεριόριστος Θεός δεν μπορεί να περιγραφθεί πλήρως με τέτοιες και όμοιες απεικονίσεις .

 Αντί να εστιάσεις την προσοχή σου στην Τριάδα, προσπάθησε να εστιαστείς στο μεγαλείο και απεριόριστη φύση του Θεού από την δική μας. " Αλήθεια, τι βάθος απροσμέτρητο πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού! Πόσο ανεξερεύνητες είναι οι βουλές του Θεού και πόσο ανεξιχνίαστες οι μέθοδοί του! Ποιος, στ' αλήθεια, γνώρισε ποτέ τη σκέψη του Κυρίου; Και ποιος έγινε ποτέ σύμβουλός του (Ρωμαίους 11:33-34).
Πηγή

Μιά ευλαβέστατη γυναίκα ονόματι Βασιλική

ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΗΣ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Στο Μεσολόγγι ζούσε μία ευλαβέστατη γυναίκα, ονόματι Βασιλική (Κούλα την φώναζαν), παντρεμένη με τον Δημήτριο, ψαρά στο επάγγελμα. Ήταν και οι δυο πολύ πιστοί και πολύ απλοί άνθρωποι.

Όταν ή Βασιλική ήταν νέα, την ήμερα των Θεοφανείων «είδε τους; ουρανούς ανεωγμένους» και τούς Αγγέλους τού Θεού να ψάλλουν. Γι' αυτό έλεγε: «Αυτή την ήμερα μη φεύγεις από την εκκλησία, έστω και αν καίγεται το σπίτι σου, γιατί ανοίγουν οι ουρανοί».
Το σπίτι πού κατοικούσαν ήταν Ισόγειο και για πάτωμα είχε τσιμέντο, Όταν έβρεχε γέμιζε νερό πού έφθανε τα είκοσι εκατοστά. Είχαν τοποθετήσει πέτρες για να πατάνε και με ένα "γκιούμι" άδειαζαν το νερό. Το χειμώνα δεν έστρωναν κουρελούδες για να έχουν λίγη ζέστη, γιατί μούσκευαν από τα νερά. Αλλά μέσα σ' αυτό το παγωμένο σπίτι ή καρδιά τους χτυπούσε πολύ ζεστά για τον Χριστό και τα πρόσωπα τους ήταν πάντα χαρούμενα και ειρηνικά. Ή θεία Χάρι τούς φύλαγε και δεν αρρώσταιναν.

Είχαν στο σπίτι τους μία εικόνα της Παναγίας θαυματουργή, μπρος στην οποία άναβαν ακοίμητο καντήλι και εκεί έκαναν τις προσευχές και τις μετάνοιες τους. Στην Εκκλησία πήγαιναν πάντα Κυριακές και εορτές.

Όταν εκοιμήθη ό Δημήτριος, ή σύζυγος του Βασιλική άρχιζε να μοιράζει τα υπάρχοντα της. Κράτησε μόνο τα απολύτως απαραίτητα και τα υπόλοιπα τα έδωσε ελεημοσύνη. Άδειασε το σπίτι της. Γύριζε με το Ευαγγέλιο στη μασχάλη και το διάβαζε ευκαίρως - ακαίρως με πολλή ευλάβεια. Από την σύνταξη της κρατούσε ένα μικρό μέρος για τις ανάγκες της και τα υπόλοιπα τα μοίραζε στους φτωχούς. Την ρωτούσε ό γιός της τί τα κάνει τα χρήματα, και αυτή απαντούσε: «Τα ξόδεψα, παιδί μου».

Μία Κυριακή πήγε κατά τη συνήθεια της στην Εκκλησία και κοινώνησε. Όταν επέστρεψε και έφθασε έξω από το σπίτι της κατάλαβε ότι έφθασε το τέλος της. Εκεί μπροστά στην πόρτα του σπιτιού γονάτισε, έκανε τον σταυρό της και φώναξε τη νύφη της πού έμενε δίπλα, λέγοντας της ότι πεθαίνει. Και έτσι γονατιστή και σταυροκοπημένη παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριο τον όποιον τόσο αγάπησε εκ νεότητας της και τήρησε πιστά τις εντολές Του.' Εκοιμήθη περίπου το έτος 1970.

Όταν έγινε γνωστή ή κοίμηση της γέμισε το σπίτι της φτωχούς ανθρώπους. Ό ένας έλεγε «έμενα μού έδωσε κουβέρτα, Θεός σχωρέσ' την», ό άλλος έλεγε «μού έδωσε πιάτα», ό άλλος «ποτήρια», ό άλλος «χρήματα». Έτσι αποκαλύφθηκε μετά την κοίμηση της πού πήγαιναν τα πράγματα και τα χρήματα της.

Όσο ζούσε την επισκεπτόταν ή αδελφή της Γεωργία με τον εγγονό της. Ή συμβουλή της ήταν: «Να διαβάζεις, παιδί μου, Ευαγγέλιο. Αυτό είναι το καλό το βιβλίο».
Από το βιβλίο''Υποτακτικόν από τη ζωή των μοναζουσών''
Ιερόν Δοχειαρίτικο κελίον Αγ.Ιωάννη του Θεολόγου,Άγιον όρος 2012
πηγή

Υποτιμά ο Απ. Παύλος το γυναικείο φύλο;

του Στέλιου Μπαφίτη

Υποτιμά ο απ. Παύλος το γυναικείο φύλο; Ας ακούσουμε τον ίδιο τον απόστολο. Παρακάτω, παρουσιάζουμε τα επίμαχα χωρία από τις επιστολές του.

«Περί δε των όσων μοι εγράψατε, καλόν είναι εις τον άνθρωπον να μη εγγίση εις γυναίκα• διά τας πορνείας όμως ας έχη έκαστος την εαυτού γυναίκα, και εκάστη ας έχη τον εαυτής άνδρα. Ο ανήρ ας αποδίδη εις την γυναίκα την οφειλομένην εύνοιαν• ομοίως δε και η γυνή εις τον άνδρα. Η γυνή δεν εξουσιάζει το εαυτής σώμα, αλλ' ο ανήρ• ομοίως δε και ο ανήρ δεν εξουσιάζει το εαυτού σώμα, αλλ' η γυνή» 
(Απόστολος Παύλος, Α’ Κορινθίους, Ζ 1-4).

Αν ανατρέξουμε στο υπόμνημα του Π. Τρεμπέλα «Εις τας επιστολάς της Καινής Διαθήκης», τόμος Α’, σελ. 295, παρατηρούμε τα εξής:

«…καλόν είναι εις τον άνθρωπον να μη εγγίση εις γυναίκα…»:
«Δεν είπεν ανδρί, αλλά γενικώς ανθρώπω, ίνα συμπεριλάβει και τας γυναίκας».

«…διά τας πορνείας όμως…»:
«Αντιθετικός. Το χωρίον επεκρίθη ως εκφράζον πολύν χαμηλήν ιδέαν περί γάμου. Ο απόστολος όμως δεν εκθέτει ενταύθα πλήρη θεωρίαν περί γάμου, ούτινος ακόμη και εν σ. 14 αλλά και εν ια’ 3, Εφεσίους ε’ 25-27 εξαίρει την ηθικήν πλευράν. Αλλά εις κοινωνίαν πλήρη πειρασμών συμβουλεύει ως «το ασφαλές και βοηθούν ημών τη ασθενεία το τη νομίμω κεχρήσθαι γυναικί και τω νομίμω ανδρί» (Χρυσόστομος). Εις πληθυντικόν σημαίνων τα ποικίλα είδη της σαρκικής αμαρτίας. Εφόσον κινδυνεύει ο άγαμος να εκτραπεί εις πορνείαν, ίνα αποφύγει αυτήν, έχει καθήκον να νυμφεύηται».

«…ας έχη έκαστος την εαυτού γυναίκα, και εκάστη ας έχη τον εαυτής άνδρα…»: «ΤΑ ΑΥΤΑ δε και άνδρασι και γυναιξί νομοθετεί, επειδή ΜΙΑ η φύσις (Θεοδώρητος)».

«Ο ανήρ ας αποδίδη εις την γυναίκα την οφειλομένην εύνοιαν…»:
«Οι μεν ανθρώπινοι νόμοι ταις μεν γυναιξί διαγορεύουσι σωφρονείν…τους δε γε άνδρας την ίσην σωφροσύνην ουκ απαιτούσι. Ανδρες γαρ όντες οι τεθεικότες τους νόμους, της ισότητος ουκ εφρόντισαν, αλλά σφίσι συγγνώμην απένειμαν. Ο δε θείος απόστολος… τοις άνδρασι πρώτοις νομοθετεί σωφροσύνην (Θεοδώρητος)».

«Η γυνή δεν εξουσιάζει το εαυτής σώμα, αλλ' ο ανήρ• ομοίως δε και ο ανήρ δεν εξουσιάζει το εαυτού σώμα, αλλ' η γυνή…»:
«Επειδή είπε την οφειλόμενην εύνοιαν, ηρμήνευσε, ποια εστίν αύτη. Αύτη φησίν· ούτε ανήρ, ούτε γυνή του ιδίου σώματος εξουσιάζουσι (Οικουμένιος)»

«Εν μεν τοις άλλοις το πλέον δίδωσι τω ανδρί, ένθα περί υποταγής ή εξουσίας π λόγος αυτών, ΝΥΝΙ ΔΕ ΙΣΟΤΗΤΑ ΔΕΔΩΚΕ (Χρυσόστομος)».

Από όλα αυτά, προκύπτει ότι ο απ. Παύλος μιλάει καθαρά για ισότητα του άνδρα και της γυναίκας. Η διαφορά είναι στον ρόλο του συζύγου και της συζύγου (όπως και σε όλα τα σχετικά χωρία).

«Θέλω δε να εξεύρητε, ότι η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός, κεφαλή δε της γυναικός ο ανήρ, κεφαλή δε του Χριστού ο Θεός» (Α Κορινθίους, ια 3)
Ο απ. Παύλος, δεν υποτιμά την γυναίκα επειδή αναφέρει τον άνδρα ως κεφαλή της γυναικός. 
Αυτό γίνεται φανερό από το γεγονός ότι στο ίδιο εδάφιο αναφέρει επίσης τον Θεό ως κεφαλή του Χριστού. Από την στιγμή που ο Χριστός είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας και ομοούσιος«τω Πατρί», ίσος δηλαδή και εκ της ίδιας ουσίας ως ο Λόγος του Θεού, δεν γράφει ο απ Παύλος δείχνοντας κατωτερότητα και ανωτερότητα, αλλά κάτι άλλο.
 Αναφέρεται στον τρόπο ύπαρξης. Ο Λόγος ως προς την ουσία είναι ομοούσιος τω Πατρί, αλλά ως προς τον τρόπο ύπαρξης είναι Υιός του Πατρός, χωρίς να είναι κατώτερος. 

Ο ιερός Χρυσόστομος είναι ξεκάθαρος όταν γράφει: «Ει γαρ και υποτέτακται ημιν η γυνή, αλλ’ ως γυνή, αλλ’ ως ελευθέρα και ως ομότιμος. Και ο Υιός δε, ει και υπήκοος γέγονε τω Πατρί, αλλ’ ως Υιός Θεού, αλλ’ ως Θεός» (26η ομιλία εις την προς Κορινθίους).
 Όπως ο Υιός, υπακούοντας στον Πατέρα, δεν έπαψε να είναι ίσος και ομοούσιος με τον Πατέρα, έτσι και η γυναίκα δείχνοντας την υπακοή της δεν έπαψε να είναι ίση και ίδιας ουσίας με τον άνδρα.
 Σε άλλο σημείο, ο ιερός Χρυσόστομος αναφερόμενος στην φράση «κεφαλή δε της γυναικός ο ανήρ», μιλάει για την προστασία που οφείλει ο άνδρας προς την γυναίκα του. «Και αλλαχού δε κεφαλήν ειπών τον άνδρα της γυναικός, επήγαγεν· «Ώσπερ και ο Χριστός κεφαλή και Σωτήρ εστί της Εκκλησίας και προστάτης, ούτω και ο ανήρ οφείλει της αυτού γυναικός είναι» (26η ομιλία εις την προς Κορινθίους).

Υπακοή όμως σε όλα; Όχι! Ο απ. Παύλος είναι σαφέστατος σε άλλο σημείο: «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας, καθώς πρέπει εν Κυρίω» (Κολοσσαείς, γ 18).

Ώστε, εάν κάποιος εκλαμβάνει ότι το «κεφαλή δε της γυναικός ο ανήρ» είναι υποτίμηση του γυναικείου φύλου, τότε ας εκλάβει αναλόγως και το «κεφαλή δε του Χριστού ο Θεός» ως υποβάθμιση δήθεν του Χριστού, κάτι που είναι άτοπο αν λάβουμε υπόψη την χριστολογία του απ. Παύλου στην οποία βασίστηκαν όλοι οι Πατέρες.

Ακόμα καθαρότερα, ότι η υπακοή δεν δείχνει κατωτερότητα αλλά τρόπο συνύπαρξης, είναι αυτό που αναφέρει ο απ Παύλος στην προς Εφεσίους όταν γράφει: «υποτασσόμενοι αλλήλοις» (Ε,21), Δηλαδή και ο άντρας ΥΠΟΤΑΣΣΕΤΑΙ στην γυναίκα.

«Διότι ο μεν ανήρ…είναι εικών και δόξα του Θεού• η δε γυνή είναι δόξα του ανδρός. Διότι ο ανήρ δεν είναι εκ της γυναικός, αλλ' η γυνή εκ του ανδρός• επειδή δεν εκτίσθη ο ανήρ διά την γυναίκα, αλλ' η γυνή διά τον άνδρα...
Πλην ούτε ο ανήρ χωρίς της γυναικός ούτε η γυνή χωρίς του ανδρός υπάρχει εν Κυρίω. Διότι καθώς η γυνή είναι εκ του ανδρός, ούτω και ο ανήρ είναι διά της γυναικός, τα πάντα δε εκ του Θεού» 
(Α’ Κορινθίους, ια 7-12).

Εικόνα και δόξα του Θεού καλείται εδώ ο άνδρας με την έννοια ότι αυτός πλάστηκε πριν από την δημιουργία της γυναίκας, όπως εξηγεί ο Θεοδώρητος· «Καλείται εικών Θεού κυρίως «κατά το αρχικόν μόνον ως απάντων των επί της γης την αρχήν πεπιστευμένον» (Υπόμνημα Π. Τρεμπέλα, Εις τας επιστολάς, Α’ Τόμος, σελ. 350)

Κατά τον Σευηριανό Γαβάλων, δεν λέγεται εδώ ο άνδρας εικόνα του Θεού για την ανωτερότητά του, διότι και η γυναίκα λέγεται εικόνα του Θεού επίσης στην Αγία Γραφή· «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ' εικόνα εαυτού• κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν• άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γένεση, α 27).
 ‘’Ει γαρ ην καθ’ εν τι τούτων, πάντως αν και η γυνή Θεού εικών εκλήθη»(Υπόμνημα Π. Τρεμπέλα, Εις τας επιστολάς, Α’ Τόμος, σελ. 350).

Ο Π. Τρεμπέλας σχολιάζοντας αναφέρει: «Αντανακλά ορατώς την κυριαρχίαν του αοράτου δημιουργού επί πάντων…Αξιοσημείωτον, ότι δεν ονομάζεται και εικών του ανδρός, διότι και αύτη επλάσθη κατ’ εικόνα Θεού». (Υπόμνημα, σελ. 350).

Τα χωρία σε καμία περίπτωση δεν υποβιβάζουν την γυναίκα. Ο απ. Παύλος απλά αναφέρεται στην δημιουργία όπου δεν δημιουργήθηκε ο άνδρας από την γυναίκα, αλλά η γυναίκα από την πλευρά του άνδρα, για αυτό και «η γυνή είναι δόξα του ανδρός». Η δημιουργία της γυναίκας από τα πλευρά, δηλώνει ότι είναι ίδιας ουσίας με αυτήν του ανδρός και ότι είναι ίση με αυτόν. 
Για αυτό και ο απόστολος Παύλος, δείχνοντας αυτήν την ισότητα, γράφει: «ούτε ο ανήρ χωρίς της γυναικός ούτε η γυνή χωρίς του ανδρός υπάρχει εν Κυρίω». Και εν τέλει, εξυψώνει το γυναικείο φύλο γράφοντας ότι «η δε γυνή είναι δόξα του ανδρός», η οποία δίνει αξία στον άνδρα. 
Αναφέρει ο ιερός Χρυσόστομος: «Επειδή γαρ πολλήν υπεροχήν έδωκε τω ανδρί, ειπών ότι εξ αυτού η γυνή, και ότι δι’ αυτόν· ίνα μήτε τους άνδρας επάρη πλέον του δέοντος, μήτε εκείνας ταπεινώση , όρα πως επάγει την διόρθωσιν, λέγων· «Πλήν ούτε ανήρ χωρίς γυναικός, ούτε γυνή χωρίς ανδρός εν Κυρίω» 
(26η ομιλία εις την προς Α’ Κορινθίους).

«Ευχαριστούντες πάντοτε υπέρ πάντων εις τον Θεόν και Πατέρα εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, υποτασσόμενοι εις αλλήλους εν φόβω Θεού. Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας ως εις τον Κύριον, διότι ο ανήρ είναι κεφαλή της γυναικός, καθώς και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας, και αυτός είναι σωτήρ του σώματος. Αλλά καθώς η εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν, ούτω και αι γυναίκες ας υποτάσσωνται εις τους άνδρας αυτών κατά πάντα. Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκάς σας, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής» (Εφεσίους, ε 20-25).

Τα χωρία δείχνουν ένα παραλληλισμό της σχέσης του Χριστού και της εκκλησίας με αυτήν του άνδρα και της γυναίκας. Όπως ο Χριστός είναι η κεφαλή της εκκλησίας, έτσι και ο άντρας είναι κεφαλή της γυναικός του. Όπως η εκκλησία υποτάσσεται στον Χριστό, έτσι και η γυναίκα. Και μάλιστα λέει κατά πάντα.
Τι είναι η «κεφαλή» και η «κατά πάντα υποταγή»; Που αναφέρεται το «κατά πάντα»; Βεβαίως, σε ότι είναι σωστό και όχι παράλογο.
Σε ότι απορρέει από την αγάπη και την φροντίδα που ΟΦΕΙΛΕΙ να έχει ο άντρας στην γυναίκα του, όπως εύκολα προκύπτει από το απόσμασμα. Να τις αγαπάνε όπως ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία, και παρέδωσε το σώμα του θυσία για αυτήν. Άρα, η υπακοή της γυναίκας «η κατά πάντα», δεν έχει χαρακτήρα δουλικό και υποτιμητικό, αλλά βασίζεται στην αγάπη, όπως και της Εκκλησίας που βασίζεται στην αγάπη του Κυρίου.
 Ο Χριστός δέχτηκε να πεθάνει στον Σταυρό και να δείξει έμπρακτα την άπειρη αγάπη του για μας. Ομοίως, κατά τα παραπάνω χωρία του αποστόλου Παύλου, ο άνδρας θα ξεχάσει το δικό του θέλημα και θα κάνει αυτό που επιθυμεί εκείνη.

Η έννοια της υποταγής έχει να κάνει και με την ευθύνη που έχει ο Χριστός απέναντι στην εκκλησία του. Έτσι και ο άντρας έχει την ευθύνη της γυναίκας του.

«Ούτω χρεωστούσιν οι άνδρες να αγαπώσι τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα. Όστις αγαπά την εαυτού γυναίκα εαυτόν αγαπά» (Εφεσίους, ε 28).

Σχετικά με το χωρίο «η δε γυνη ινα φοβηται τον ανδρα», πρέπει να το πιάσουμε από πιο πριν που λέει: «έκαστος την εαυτού γυναίκα ούτως αγαπάτω ως εαυτόν η δε γυνή ίνα φοβηται τον άνδρα» (Εφεσίους, ε 33).

Όπως βλέπουμε, μιλάει για αγάπη και για «φόβο». Οι λέξεις μέσα στην Αγία Γραφή έχουν πολλές σημασίες. Εδώ, η λέξη «φόβος» δεν έχει την έννοια που μας έρχεται πρώτη στο νου.Έχει την έννοια του σεβασμού. Για αυτό, και οι περισσότερες μεταφράσεις, ως «σεβασμό» την αποδίδουν.

Ας το δείξουμε όμως από την ίδια την Αγία Γραφή. Ο φόβος δεν συνυπάρχει με την αγάπη. Η Γραφή είναι σαφέστατη: «Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ' η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον, διότι ο φόβος έχει κόλασιν• και ο φοβούμενος δεν είναι τετελειωμένος εν τη αγάπη» (Α’ Ιωάννου, δ 18).

Ο ιερός Χρυσόστομος, σχολιάζει ως εξής: «Οικέτην μεν γαρ φόβω τις αν καταδήσαι, μάλλον δε ουδέ εκείνον, ταχέως γαρ αποπηδήσας οιχήσεται· την δε του βίου κοινωνόν, την παίδων μητέρα, την πάσης ευφροσύνης υπόθεσιν, ου φόβω και απειλαίς δει καταδεσμείν, αλλ΄αγάπη και διαθέσει. Ποία γαρ συζυγία, όταν η γυνή τον άνδρα τρέμη;» (Ομιλία Κ προς Εφεσίους). 
Δηλαδή, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, δεν μπορεί να υπάρξει συζυγία που να βασίζεται στον τρόμο. Όχι μόνο στην συζυγία, όπου η γυναίκα χαρακτηρίζεται ως «κοινωνός του βίου του ανδρός» και «μητέρα των παιδιών», αλλά ούτε καν στις σχέσεις εργοδοτών και υπηρετών.

Στην ίδια ομιλία του λέει και τα εξής: « Αλλά όταν ακούεις φόβον, ελευθέρα προσήκοντα φόβον απαίτει, μη καθώς δούλης· σώμα γαρ εστί σον· αν γαρ τούτο ποιήσης, σαυτόν καθυβρίζεις, το σώμα ατιμάζων το σον. Ποιος δε εστίν φόβος; Ώστε μη αντιλέγειν, ώστε μη επανίστασθαι, ώστε μη των πρωτείων εράν· αρκεί μέχρι τούτων εστάναι τον φόβον. Αν δε αγαπάς, ως εκελεύσθης, μείζονα εργάση· μάλλον δε ουκέτι φόβω τούτο εργάση αλλά και αυτή η αγάπη εργάζεται τι»

«Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας, καθώς πρέπει εν Κυρίω. Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας και μη ήσθε πικροί προς αυτάς. Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα• διότι τούτο είναι ευάρεστον εις τον Κύριον» 
(Κολοσσαείς, γ 18)

Τα παιδιά να υπακούουν στους γονείς. Δεν εξαιρεί πουθενά την γυναίκα, αφού αναφέρεται στους γονείς και όχι αποκλειστικά στους πατέρες . Όπως τα παιδιά οφείλουν να ακούνε τον πατέρα, άλλο τόσο και την μητέρα.

«Η γυνή ας μανθάνη εν ησυχία μετά πάσης υποταγής• εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός, αλλά να ησυχάζη. Διότι ο Αδάμ πρώτος επλάσθη, έπειτα η Εύα• και ο Αδάμ δεν ηπατήθη, αλλ' η γυνή απατηθείσα έγεινε παραβάτις» (Α’ Τιμοθέου, β 11-14).

Ο απόστολος Παύλος στο συγκεκριμένο κομμάτι αναφέρεται στην περίπτωση της Εύας, χωρίς να σημαίνει ότι υποτιμά το γυναικείο φύλο, διότι σε άλλα σημεία αναφέρεται στον Αδάμ. Στο συγκεκριμένο κομμάτι αναφέρει την Εύα διότι αναφέρεται πιο πριν στις γυναίκες. Και μάλιστα αναφέρεται στο πρώτο σκέλος της εξαπάτησης, όπου συμμετείχε η Εύα. Σε άλλα σημεία αναφέρεται στον Αδάμ.

«Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι' ανθρώπου, ούτω και δι' ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών.Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ» (Α Κορινθιους 15,22).

Ο απ. Παύλος, εξισώνει τα δύο φύλα και μάλιστα σε μια εποχή όπου η γυναίκα ήταν πραγματικά υποτιμημένη αν ανατρέξουμε σε κείμενα αρχαία του εθνικού κόσμου. Ονομάζει την Πρίσκιλλα ως συνεργό του αναφέροντάς την πρώτη, και στην συνέχεια τον σύζυγό της Ακύλα:«ασπάσασθε Πρίσκιλλαν και Ακύλαν τους συνεργούς μου εν Χριστώ Ιησού». (Ρωμαίους ιστ,3)

Ο απ. Παύλος, είναι σαφέστατος:

«Διότι πάντες είσθε υιοί Θεού διά της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού• επειδή όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε. Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην, δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος, δεν είναι άρσεν και θήλυ• διότι πάντες σεις είσθε εις εν Χριστώ Ιησού» (Γαλάτας, γ 26-28).
Επιμέλεια: Sophia-Siglitiki Drekou

ΠΗΓΗ

Κυριακή ΙΓ΄ Λουκά – Το μεγαλείο της γυναίκας (Αποστολικό ανάγνωσμα)

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ- Τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης: Γαλ. γ΄ 23 - δ΄ 5

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ -Τῆς Κυριακῆς: Λουκ. ιη΄ 18-27

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

«Οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ·πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστό Ιησοῦ»

Ἑορτάζει σήμερα ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία  τὴν μνήμη τῆς ἁγίας ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης τῆς πανσόφου.

Πρὸς τιμὴν τῆς Ἁγίας  ἀναγινώσκεται καὶ ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν  πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολὴ μὲ τὴν ἐπαναστατικὴ διακήρυξη τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ»· δηλαδή, δὲν ὑπάρχει πλέον ἄνιση διάκριση μεταξὺ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Διότι ὅλοι ἐσεῖς γίνατε ἕνας νέος ἄνθρωπος μὲ τὴν ἕνωσή σας μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἂς δοῦμε λοιπὸν ποιὰ εἶναι ἡ θέση τῆς γυναίκας γιὰ τὸν κόσμο ποὺ ζεῖ χωρὶς Χριστὸ καὶ ποιὸ εἶναι τὸ μεγαλεῖο στὸ ὁποῖο τὴν ἀνυψώνει ἡ ἐν Χριστῷ ζωή.

  1. Η γυναίκα χωρὶς τὸν Χριστὸ

Ὅπως μαρτυρεῖ ἡ ἱστορία, ὁ προχριστιανικὸς κόσμος θεωροῦσε τὴ γυναίκα  πολὺ κατώτερη ἀπὸ τὸν ἄνδρα. Δὲν τῆς ἐπέτρεπαν νὰ συμμετέχει στὴ δημόσια ζωὴ καὶ τὴν ἀντιμετώπιζαν ὡς δούλη καὶ ἰδιοκτησία τοῦ ἄνδρα, ὁ ὁποῖος τῆς φερόταν ὡς ἀπόλυτος κυρίαρχος.

Αὐτὴν τὴν περιφρόνηση τῆς γυναίκας ποὺ παρατηροῦμε στὰ χρόνια πρὸ Χριστοῦ, τὴ βλέπουμε δυστυχῶς μέχρι σήμερα μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν λαῶν ποὺ ζοῦν χωρὶς τὸν Χριστό. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα οἱ μωαμεθανικὲς χῶρες, ὅπου ἡ γυναίκα ζεῖ μᾶλλον σὰν φυλακισμένη. Τὸ Κοράνι τὴν θεωρεῖ κατώτερη ἀπὸ τὸν ἄνδρα καὶ δίνει τὸ δικαίωμα στὸν ἄνδρα νὰ τὴν χτυπᾶ, νὰ τὴν πουλᾶ, νὰ τὴν διώχνει ὅποτε ἐκεῖνος θέλει.

Ἀλλὰ καὶ στὶς λεγόμενες χριστιανικὲς χῶρες, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ζοῦν μακριὰ  ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ χωρὶς ἠθικοὺς φραγμούς, ἡ γυναίκα γίνεται ἀντικείμενο ἐκμεταλλεύσεως καὶ οὐσιαστικὰ χάνει τὴν ἀξιοπρέπειά της.

Ἡ γυναίκα δὲν καταξιώνεται οὔτε ἀπὸ τὴ οἰκονομικὴ ἀνεξαρτησία της οὔτε ἀπὸ τὴ χειραφέτησή της ἀπὸ τὸν ἄνδρα. Κάπου ἀλλοῦ κρύβεται τὸ μεγαλεῖο της. Κι αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο μᾶς φανερώνει σήμερα ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀλλὰ καὶ τὸ παράδειγμα τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης.

2. Τὸ μεγαλεῖο της

Εἶναι ἐντυπωσιακὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέσα σὲ ἕναν κόσμο μὲ ἔντονες προκαταλήψεις ἐναντίον τῶν γυναικῶν τολμᾶ νὰ ὑπερασπισθεῖ τὴν ἰσότητα μεταξὺ τῶν δύο φύλων καὶ νὰ διακηρύξει ὅτι στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ «οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ». Δὲν πλεονεκτοῦν οἱ ἄνδρες εἰς βάρος τῶν γυναικῶν.

Ὅλοι εἴμαστε ἴσοι!

Πόσο τιμητικὴ εἶναι ἡ θέση τῆς γυναίκας μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία φανερώνεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι στὴν κορυφὴ τῆς ἁγιότητος βρίσκεται μία γυναίκα: Ἡ Πάναγνη Παρθένος Μαρία, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος! Ἀλλὰ καὶ κάθε γυναίκα ποὺ ἐγκολπώνεται τὸν Χριστό, μπορεῖ νὰ μεγαλουργήσει καὶ νὰ διακριθεῖ σὲ ἀρετή, σὲ ἀνδρεία, σὲ ἀγάπη, σὲ αὐτοθυσία  στήν ἁγιότητα!

Αὐτὸ φάνηκε καθαρὰ καὶ στὴ ζωὴ τῆς πανσέμνου Νύμφης τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης. Ἡ ἁγία Αἰκατερίνη ἦταν μιὰ νεαρὴ κόρη ποὺ διέθετε ὀμορφιά, σοφία, πλούτη καὶ δόξα. Κάπου ἀλλοῦ ὅμως κρυβόταν τὸ μεγαλεῖο της: στὴν ὁλόθερμη ἀγάπη της πρὸς τὸν Χριστό, στὸν Ὁποῖο ἀφιέρωσε ὅλα τὰ χαρίσματά της. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ γνώρισε τὸν Κύριο Ἰησοῦ καὶ δέχθηκε στὴν ψυχή της τὸ κάλεσμά Του,

Τὸν ἀκολούθησε μὲ πιστότητα καὶ ἀφοσίωση. Ἀπέρριψε χωρὶς ἀμφιταλαντεύσεις τὶς δελεαστικὲς προτάσεις τοῦ αὐτοκράτορα, ὁ ὁποῖος εἶχε θαμπωθεῖ ἀπὸ τὸ κάλλος της, καὶ ὁμολόγησε ἐνώπιόν του μὲ παρρησία τὴ χριστιανικὴ πίστη. Μὲ καταπληκτικὴ σοφία ἀποστόμωσε τοὺς φιλοσόφους ποὺ προσπάθησαν νὰ τὴν μεταστρέψουν στὴν εἰδωλολατρία καὶ τοὺς κέρδισε στὸν Χριστό. Ἔμεινε ἀτρόμητη καὶ σταθερὴ μέχρι τέλους καὶ ἀξιώθηκε νὰ μαρτυρήσει μόλις σὲ ἡλικία 18 ἐτῶν!

Ποιὸς μπορεῖ νὰ μιλήσει γιὰ «ἀσθενὲς φύλο» ὅταν διαβάζει τὸ βίο τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης καὶ τῶν ἄλλων ἀναρίθμητων ἁγίων μαρτύρων γυναικῶν; Ποιὸς μπορεῖ νὰ μὴ θαυμάσει τὴν τόλμη τῶν Μυροφόρων ἢ τὴ φιλανθρωπικὴ ἀκτινοβολία τῆς ἁγίας Ταβιθά, τῆς ἁγίας Ὀλυμπιάδος, τῆς ἁγίας Φιλοθέης καὶ τόσων ἄλλων; Ποιὸς μπορεῖ νὰ μὴ συγκινηθεῖ ἀπὸ τὴ θυσιαστικὴ ἀγάπη τῶν ἁγίων μητέρων τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἢ ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀνεξάντλητη ὑπομονὴ τῆς ἁγίας Μόνικας;

Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλεῖο στὸ ὁποῖο ἀνύψωσε ὁ Χριστὸς τὴ γυναίκα. Μεγαλεῖο ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος. Μεγαλεῖο ποὺ  ἔγινε πράξη στὴ ζωὴ ὅλων τῶν ἁγίων, κατ’ ἐξοχὴν δὲ στὴν Παναγία Παρθένο, τὴν Κεχαριτωμένη. Μακάρι καὶ οἱ σημερινὲς γυναῖκες νὰ ἀνακαλύψουν αὐτὸ τὸ μυστικὸ  μεγαλεῖο καὶ νὰ ποθήσουν νὰ τὸ κατακτήσουν.

«Ο ΣΩΤΗΡ» 15-11-2012-ΠΗΓΗ

«Ας έχουμε υπόψιν τι κάνουν οι ζωγράφοι»(Αγ.Βασιλείου)

Σπουδαιότατος δρόμος για να διδαχθεί κανείς το καθήκον του είναι ή μελέτη των θεοπνεύστων Γραφών. 
Διότι μέσα σ' αυτές θα βρεί κανείς καί τίς εντολές πού πρέπει να εφαρμόζει καί τους βίους των μακαρίων ανδρών, πού περιγράφονται έκεί σαν έμψυχες εικόνες, πού δείχνουν πώς να πολιτεύεσαι σύμφωνα με το θείο θέλημα. Είναι πρότυπα αγαθών έργων πού καλείσαι να μιμηθείς...
 Άς έχουμε ύπ'όψη τί κάνουν οι ζωγράφοι. Όταν αντιγράφουν κάποιο πρότυπο, στρέ­φουν συνεχώς το βλέμμα προς αυτό καί προσπαθούν να μεταφέρουν στο καλλιτέχνημα τους όλα τα χαρακτηριστικά πού βλέπουν έκεί.
 Το ίδιο πρέπει να κάνει κι όποιος αγωνί­ζεται με επιμέλεια να καταστήσει τον εαυτό του τέλειο σε κάθε είδος αρετής. Θα μελετάμε προσοχή τους βίους των αγίων, σαν αγάλματα πού έχουν κίνηση καί δράση καί θα κά­νει δικό του ό,τι καλό έχουν, αντιγράφοντας τους.     

«Ας έχουμε υπόψιν τι κάνουν οι ζωγράφοι», ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ «Επιστολή προς τον φίλον Γρηγόριο», ΕΠΕ, Τόμος 1, ΣΕΛ. 66-68 /πηγή

Challenge to Orthodox Parents: Start Reading the Bible with your Kids

“So, how many of you guys read the Bible at home?” I asked a Sunday school class full of 4^th-6^th grade kids about a year ago.

About ten pairs of eyes stared back at me, totally blank.

“You guys don’t read the Bible at home…?”

More blank stares.

“Ever?”

That was an enlightening experience. Here we are, the one true church, and our kids aren’t learning the stories of the early Christians who went before them. Their lives aren’t being touched by the daily reminders and wisdom of proverbs and comfort of the psalms. Instead of reading the daily reading, they’re playing video games and watching TV. Not exactly spiritual fulfillment.

I am guilty of this as a parent myself. I get busy and life gets in the way. I forget to set aside a few minutes in silence and set my day right with scripture and prayer. As a result, my kids don’t get that either.

But, look at the world around us. We are spiritually starved. Our souls need nourishment, and our children need something to grab onto to keep them anchored. It’s not easy growing up in today’s world, but when your daughters remember how Esther risked her life to save her people, they can be inspired to stand up for their Orthodox values. When your sons struggle with doubt, they can remember the Apostle Thomas, that he doubted too.

My husband went to an Evangelical Christian private school when he was growing up. He learned the order of the books of the Bible, memorized scripture verses and psalms, and became familiar with both Old and New Testament scripture. As a father, he still tells the stories he learned and shares the miracles and moral lessons with our children. What did I learn, growing up in the Greek Orthodox Church? A lot about the sacraments, and a few things in Sunday school, but not much in the way of daily, practical Bible knowledge.

I know Orthodox Christian parents who homeschool their children usually incorporate scripture into their learning. Wouldn’t it be great if we could do that with all of our Orthodox children, whether they go to public or private school, or are homeschooled?

A good friend of our family works in prison ministries. He prays with young inmates and shares the Bible and God’s love with them. Many of them beg for more, because they have not had this experience in their life.

As I write this, my Orthodox Study Bible sits on my office shelf. I know that I need to use it more, and I need to share it more, both in my life and as a parent.

So, what are you waiting for? Pull your Bible off the shelf and read it to your kids. Make God’s Word an everyday part of their life.

ΠΗΓΗ/