Είναι γεγονός ότι στη ζωή μας καλούμαστε πολύ συχνά να περάσουμε δοκιμασίες πού απαιτούν αγώνα. Καί όχι μόνο οί μεγάλοι. Οί νέοι μας πού δίνουν εξετάσεις είτε σχολικές είτε για να μπούνε στα Πανεπιστήμια, όταν προσπαθούν να αποκτήσουν πτυχία στις ξένες γλώσσες, να μάθουν ένα μουσικό όργανο ή να πρωτεύσουν στον αθλητισμό καί σε άλλες ενασχολήσεις, έχουν στο νου τους το άγχος καί τη φοβία της αποτυχίας. Γιατί σε κάθε δοκιμασία τέτοιου είδους απαιτεί να νικήσει κανείς πρωτίστως τον εαυτό του,
κάνοντας την καλύτερη δυνατή προετοιμασία, αξιοποιώντας τίς δυνάμεις του καί υπερβαίνοντας το αίσθημα της κούρασης, της ανίας καί, κυρίως, της ματαιότητας. Γιατί ό καθένας γνωρίζει καλά πώς κάθε δοκιμασία δεν είναι το τέλος, αλλά ή αρχή μιας νέας. "Αλλωστε, ό άνθρωπος ζει με την απληστία της προόδου καί το ανικανοποίητο στη ζωή του, ό,τι κι αν καταφέρει, όσα κι αν πετύχει.
Δεν είναι όμως αρκετό να νικήσει κανείς τον εαυτό του. Χρειάζεται να τον δεί καί σε σύγκριση με τους άλλους. Γιατί δεν διαγωνίζεται μόνος του, αλλά μαζί μ' αυτόν διαγωνίζονται καί οί άλλοι πού έχουν τον ίδιο ή παρόμοιο στόχο. Καί είναι σκληρό να συνειδητοποιεί κάποιος ότι υπάρχουν άλλοι πού προετοιμάστηκαν καλύτερα, πού έχουν περισσότερες ικανότητες ή βοηθήθηκαν από τίς όποιες συγκυρίες της δοκιμασίας, την ψυχραιμία τους, την αυτοπεποίθηση τους, την αρετή τους.
Γι' αυτό καί δεν συμβιβαζόμαστε με την αποτυχία. Σπάνια διακρίνει κανείς στους ανθρώπους εκείνο το ωραίο αίσθημα πού ή κοινωνία ονομάζει «ανωτερότητα» καί ή Εκκλησία «ταπείνωση», του να μπορεί κανείς να παραδεχθεί ότι δεν προσπάθησε όσο θα μπορούσε, ότι δεν ήταν οί δυνατότητες του τέτοιες ώστε να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, ότι ό άλλος είναι καλύτερος. Γι' αυτό σπεύδουμε να αποδώσουμε τίς αποτυχίες μας στην τύχη των άλλων, στην αδικία πού ό κόσμος, το σύστημα, ή εποχή, ό Θεός επιτρέπουν να μας συμβεί.
Σέ κάθε δοκιμασία ή Εκκλησία δεν θα πάψει να μας μιλά γι' αυτό το σπουδαίο όπλο της ταπείνωσης, πού πηγάζει από την εμπιστοσύνη στο Θεό. Δεν έχει σημασία ή πρωτιά όσο ή αίσθηση της προσπάθειας. Ότι κάναμε αυτό πού μπορούσαμε. Ή αυτογνωσία του να μην θέτουμε στόχους πολύ πιο πάνω από τίς ικανότητες μας. Καί κυρίως ή γενναιότητα να αναγνωρίζουμε την υπεροχή των άλλων ή να μην καυχιόμαστε για τίς δικές μας επιτυχίες.
Γιατί ή έκβαση μιας δοκιμασίας περιλαμβάνεται οτό σχέδιο του Θεού για τον καθέναν μας. Ό Θεός επιτρέπει να νικήσουμε ή να χάσουμε όχι για να δοξαστούμε ή να καταρρακωθούμε καί να μελαγχολήσουμε, αλλά για να προοδεύσουμε πνευματικά. Ή Πρόνοια Του επιζητεί τη σωτηρία του καθενός μας. Καί αυτή περνά μέσα από τη νίκη ή την ήττα, την επιτυχία ή την αποτυχία, εφόσον δεν οφείλεται σε δικά μας λάθη ή τη δική μας οκνηρία.
Επομένως, κάθε φορά πού βλέπουμε τη δοκιμασία «προ των
πυλών», εϊτε με τη μορφή εξετάσεων είτε κρίσης στις διαπροσωπικές σχέσεις,
εϊτε πόνου, είτε σύγκρουσης, ας λειτουργεί μέσα μας
αυτό το ευλογημένο αίσθημα της ταπείνωσης. Με εμπιστο¬
σύνη στο Θεό να κάνουμε τον αγώνα μας. Καί ας μην αποκάμου¬
με, αν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό. Οϋτε να υπερηφα¬
νευόμαστε πάλι, εφόσον επιτύχουμε. Πάντοτε ή ζωή συνεχίζεται.
Καί ευτυχώς για όλους, κάθε δοκιμασία καί αγώνας δεν είναι τίποτε
άλλο παρά μία στάση. "Αν τη δούμε στα πλαίσια της σωτη
ρίας μας καί της αγάπης του Θεού προς τα πρόσωπα μας, τότε θα
καταλάβουμε την αξία της. Καί ή ταπείνωση θα μας προφυλάξει
από την αντίληψη του ότι «ό δεύτερος είναι τίποτα». Γιατί θα μας
μείνει ή χαρά της συμμετοχής, αλλά καί ή βεβαιότητα Οτι κάτι κα¬
λύτερο ό Θεός θα επιτρέψει για όλους μας.
π.Θεμ.Μουρτζανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου