Διάλογος δυο εμβρύων ή περί υπάρξεως του Θεού

- Και εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση;



- Βέβαια. Μετά τη γέννηση κάτι ακολουθεί. Πιθανόν να βρισκόμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε για κάτι που ακολουθεί.


- Τι βλακεία! Μετά τη γέννηση δεν ακολουθεί τίποτα. Εξάλλου πως θα είναι εκεί;


- Δεν ξέρω ακριβώς αλλά σίγουρα θα είναι πιο φωτεινά απ’ ότι εδώ. Ίσως να περπατάμε με δικά μας πόδια και να τρώμε με δικό μας στόμα.


- Σαχλαμάρες! Δε γίνεται να περπατήσεις. Και να τρως από το στόμα μου φαίνεται γελοίο! Αφού εμείς τρεφόμαστε από τον ομφάλιο λώρο. Να σου πω κάτι ακόμα; Πρέπει ν’ αποκλείσουμε τη ζωή μετά τη γέννηση, αφού ήδη ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός.


- Όχι, όχι. Κάτι θα υπάρχει σίγουρα. Πιθανόν διαφορετικό απ’ ότι έχουμε συνηθίσει εδώ.


- Μα από εκεί δε γύρισε κανείς. Με τη γέννηση η ζωή πολύ απλά τελειώνει. Εξ’ άλλου η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα διαρκές στρίμωγμα στο σκοτάδι.

- Εγώ δεν ξέρω ακριβώς πως θα είναι εάν γεννηθούμε, αλλά σίγουρα θα βρούμε τη ΜΗΤΕΡΑ και εκείνη θα μας φροντίσει.


- Τη μητέρα; Εσύ πιστεύεις στη μητέρα. Κατ’ εσένα που θα μπορούσε να βρίσκεται;


- Οπουδήποτε, γύρω μας. Αφού ζούμε εν αυτή και δι’ αυτής. Χωρίς εκείνη δεν θα υπήρχαμε καθόλου.


- Εγώ δεν το πιστεύω! Εγώ δεν είδα ποτέ καμία μητέρα γι’ αυτό δεν υπάρχει.


- Ναι, αλλά καμιά φορά, όταν ησυχάζουμε, την ακούμε πως τραγουδάει, αισθανόμαστε πως παρηγορεί τον κόσμο γύρω μας. Εγώ πιστεύω ότι εκεί έξω μας περιμένει η αληθινή ζωή!