στην αγρυπνία της μονής όλη τη νύχτα
ψυχές μια μια με τ' όνομα τους ν' ανασύρει
από το φρέαρ του θανάτου καί της λήθης.
Μορφές πελώρια πού έχουν μείνει μάτια
καί στην εστία να ρθουν της συνείδησης του
σιωπηλές προσμένουν, να γευθούν σταγόνα φως,
σμάρι πουλιών πού το ίδιο ψίχαλο ραμφίζουν.
Το αίμα της καρδιάς του γίνεται πηγή ζωής
καί ιερέας τίς ψυχές μεταλαμβάνει
στην κοινωνία του Χρίστου καί της αγάπης
πού αίρει τη μεθόριο των ζώντων καί νεκρών.
Συνδαιτημόνες όλοι μυστικής τραπέζης
κι αυτός οικοδεσπότης τους ανεβάζει
στο υπερώο κόμπο κόμπο με το κομποσχοίνι
στη συνεστίαση, στο Δείπνο πού ό Κύριος τελεί.
ΕΛ.ΜΑΙΝΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου