Το μήνυμα της Αθωνίτισσας Θεοτόκου προς τον σύγχρονο κόσμο

Το μήνυμα της Άθωνίτισσας Θεοτόκου προς τον σύγχρονο κόσμο είναι ένα, καίριο καί σημαντικό. Σιωπηλά ευαγγελίζεται ή ϊδια, λέγοντας προσωπικά κι εμπιστευτικά στον καθένα: «Μη φοβάσαι, παιδί μου, τον πόνο, μη δειλιάζεις, μη κάμπτεσαι, μη αγχεσαι καί μη αγωνιάς. Άποδέξου τον άγιο πόνο, παραδέξου τον, συμφιλιώσου μαζί του, αγάπησε τον, όπως εγώ. "Ομως με γνώση, με συνέπεια, με σοβαρότητα, με υπευθυνότητα καί προσοχή. "Οχι γιατί δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά, αλλά με την ελπίδα ότι αυτός ό πόνος είναι αναιρετικός αμαρτίας, οφειλή λαθών, κλειδί της Βασιλείας των Ουρανών. ' Η σημερινή αποτυχία, ασθένεια, δυσκολία, ταραχή καί περιφρόνηση, είναι μία παραχώρηση Θεοϋ, πού σου δίνεται για μία επανεξέταση της πορείας σου, για μια πνευματική ανασυγκρότηση, για μία επανατοποθέτηση του βίου σου...».

Ή Παναγία, πού είναι των πονεμένων ή άνάλγηση, γιατί ή ίδια πόνεσε πολύ κι έγινε τόσο λεπτή κι ευαίσθητη στον πόνο μας, μόνο εκείνη μας νοιώθει. ' Ο πονεμένος συνήθως γνωρίζει να συμπονά. Το βίωμα της Θεοτόκου είναι ένας δριμύς καί συνεχής πόνος. Ή πονεμένη εποχή μας δεν χρειάζεται να ψάξει για να βρει την ϊασή της, παρά ταπεινά να προσπέσει στην εικόνα της, ζητώντας τη βοήθεια της. Ή επώδυνος κραυγάζουσα εποχή μας αναζητά νόημα βίου καί λύτρωση. Το πρόβλημα της εποχής καί του τόπου μας είναι καθαρά πνευματικό.
Αυτό κατανοώντας οί Αθωνϊτες μοναχοί συνεχίζουν τον εκούσιο πόνο της ασκήσεως, μη αφήνοντας το κανδήλι της Παναγίας να σβύσει καί να μείνει το πρόσωπο της άφωτο καί να χαθεί ή ελπίδα μας. ' Ο πόνος με νέο πόνο γιατρεύεται, κατά τον άγιο Μάξιμο τον 'Ομολογητή. Οί εκούσια άγρυπνοΰντες μοναχοί, μπροστά στην Άθωνίτισσα Θεοτόκο, δέονται για τους ακούσια άύπνοΰντες, τους ηθελημένα ή αθέλητα πονεμένους, του σε μύριες ανάγκες κόσμου μας, με τη βέβαιη ελπίδα πώς ή Φωτοδόχος, ή Φωτοφόρος καί Φωτοτόκος Θεοτόκος, θα προεκτείνει στοργικά το άγιο μαφόρι της, τη σεπτή σκέπη της, καί θα σκεπάσει όλο τον ορθόδοξο κόσμο πού την επικαλείται. "Ωστε υπό το φως της προσευχόμενοι ευκολώτερα εϊσακουόμεθα καί βοηθούμεθα να δοϋμε το μέγεθος της μικρότητος καί της αδυναμίας μας, το όποιο τελικώς αποβαίνει νίκη καί κατάκτηση, μη έχοντας το δικαίωμα να διακρινόμεθα, αλλά με την πρόσληψη του ταπεινού της φρονήματος, γινόμαστε αήττητοι στίς δαιμονικές καί κοσμικές πλεκτάνες καί οι δοκιμασίες καθίστανται βαθμίδες ανόδου, ωριμότητας καί αυτογνωσίας.

Μωυσέως Μοναχού του Αγιορείτου
Από το βιβλίο «Η ευλογία του πόνου και ο πόνος της αγάπης»