Τα παιδιά μας θέλουν την αγάπη μας. Εγώ δεν κάνω πολλά για τα παιδιά, να σας πω, γιατί δεν έχω παιδιά αφενός, και αφετέρου δεν ξέρω τί να κάνω. Προσπαθώ όμως ένα πραγματάκι να κάνω. Να τα αγαπώ, να τα ακούω, να μην τα μαλώνω, να τα καταλαβαίνω και να τα κάνω να γελάνε. Και να μού 'χουνε και λίγη εμπιστοσύνη. Γιατί τότε ανοίγουνε οι ψυχές τους. Και άμα ανοίγουν οι ψυχές, τα υπόλοιπα είναι διαδικαστικά. Έτσι. Το παιδάκι -ποιό παιδάκι, όλοι παιδάκια είμαστε- καταλαβαίνει ποιός το αγαπάει. Μπορείς να το μαλώσεις, μπορείς οτιδήποτε, καταλαβαίνει. Άλλωστε οι επιστήμονες τώρα, οιπαιδοψυχολόγοι -πώς τους λένε- λένε ότι το παιδάκι όταν γεννηθεί, την ίδια μέρα της γεννήσεως του, ξέρει τα χέρια που το κρατάνε αν το αγαπούν η όχι. Πώς το ξέρει, δεν ξέρω. Κύριος οίδε. Και αντιδρά ανάλογα. Μπορεί να το κρατά ένας αγριάνθρωπος και να χαίρεται, να το κρατάει κι ένας -υποτίθεται- καλός άνθρωπος, μη άγριος, και να τσιρίζει. Πού είναι η διαφορά; Βρέστε το εσείς. Μυστήριο είναι. Έτσι, λοιπόν, η αγάπη είναι το μαγικό κλειδί.
Και δεν είναι εύκολο ν' αγαπάμε τα παιδιά και τους ανθρώπους. Αλλά σ’ αυτό μας διευκολύνει ό Χριστός. Αυτός μας διευκολύνει. Αυτός μας έβαλε μέσα την αγάπη, και από αγάπη μας έφτιαξε και αυτός πυροδοτεί και την αγάπη μας. Αρκεί να πάμε κάτω απ' την βρυσούλα Του, που είναι ή θεϊκή Του Χάρη. Έτσι, να τα φτιάξουμε μαζί Του. Γιατί τα παιδιά μας, είδατε, τα φτιάχνουνε μεταξύ τους, και τί ωραία είναι τα άδολα αυτά φτιαξίματα! "Άμα τα χαλάνε, τα ξαναφτιάχνουν, κι αυτό είναι πάλι καλό, πολύ καλό. Έτσι, λοιπόν, άμα τα φτιάχνουμε με τον Ιησού Χριστό και τα 'χουμε καλά κι έχουμε σχέσεις καλές, μπορεί και να Τον βρίσουμε, μπορεί και να Τον μαλώσουμε, μπορεί και να Του πούμε οτιδήποτε. Αυτό είναι σχέση. Σχέση δεν είναι ή αδιαφορία. Γι’ αυτό λέει στην Αποκάλυψη, πολύ ορατά, δεν είσαι ούτε ψυχρός, ούτε θερμός, αλλ' είσαι χλιαρός. Βέβαια. Μπορεί κάποιος να μαλώνει και να τσακώνεται με τον Χριστό, όπως έκανε ό Καζαντζάκης, κι όμως, Τον αγαπάει. Αυτό είναι σχέση. Άμα κανείς όμως αδιαφορεί κι είναι χλιαρός, έ, τότε, είναι κι αποβλητέος, δηλαδή δεν προσφέρει τίποτε.
Έτσι, λοιπόν, τα παιδιά θέλουν αγάπη και μετά θέλουν να τα ακούμε τα παιδιά. Να τα ακούμε να λένε, διότι... αν είμαστε σε μια παρέα και μιλάμε οι μεγάλοι, τα παιδιά και ιδίως τα πολύ μικρά, ατακτούν μετά... Σου λέει, κι εμείς άνθρωποι είμαστε, θέλουμε κι εμείς να μάς προσέξετε. Να μιλήσετε και με μάς, να δώσετε και σ’ εμάς σημασία... κλπ. κλπ. Οπότε, λοιπόν, άμα τα ακούμε είναι καλό.
Θυμάμαι έναν... μου λέγε κάποιος από την Αγγλία, ο πατήρ Άντονι Μπλουμ* -καλά το λέω;- ναι, αυτός έκανε το έξης: το βράδυ πού πήγαινε στο κελάκι του έπαιρνε στο τηλέφωνο παιδάκια. Αγόρια, κορίτσια, δώδεκα, δεκατρία, δεκατέσσερα χρονών και παραπάνω... και παρακάτω... Και τί τούς έλεγε; Τί φάγατε σήμερα, καλό μου, τί ψωνίσατε, πού πήγατε, αν βάψατε τα νυχάκια σας [sic], αν... αν... Και ξέρετε τί γίνεται; Μια σχέση άριστη! Μια σχέση άριστη. Και μετά του λέγαν και τ' άλλα πού 'χαν τα παιδάκια. Δεν μπορεί να τα κρατήσει ό άνθρωπος μέσα του, αφού ό άνθρωπος είναι όλο εν αναφορά και όλο εν διαλόγω. Ωπ, να κι ή εξομολόγηση! Κι αν έχεις κάποιον να αναφέρεσαι και να διαλέγεσαι και να ακουμπάς, πολύ σπουδαίο! Γλιτώνει μετά το παιδί... Αλλιώς, θα πάει κάπου άλλου να μάθει κάποια πράγματα. Να, το 'να και τ' άλλο. Αυτό μπορεί να το κάνει κι ο γονέας δεν είν' ανάγκη να το κάνει μόνο ό δεσπότης... Κι ο κάθε παράγοντας της αγωγής. Είναι πολύ σπουδαίο.
Και μετά, είναι... τα παιδιά άμα τα μαλώνουμε λιγάκι, δυσκολεύονται. Θα πεις, χρειάζεται και το μάλωμα. Χρειάζεται. Αυτό όμως πού ξέρει ότι τον αγαπάς, δεν τόνε πειράζει. "Έτσι λέει και ό άγιος Αυγουστίνος: «Αγάπα με και κάνε ό,τι θέλεις». 'Αλλά να το αγαπάς. Κι όλος ό αγώνας είναι αυτό, να κρατήσουμε την αγάπη.
Ο ΑΛΑΦΡΟΪΣΚΙΩΤΟΣ
*Ο λόγος για τον μετέπειτα μητροπολίτη του Σουρόζ Αντώνιο, μια από τις σημαντικότερες μορφές τής Ορθοδοξίας.
Πηγή: Περιοδικό Βημόθυρο τεύχος 1, Χειμώνας 2009-2010/ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου