Η ιστορία της Ναντέζντα-Ακροβατώντας μεταξύ Ισλάμ και Χριστιανισμού

Η Ναντέζντα γεννήθηκε στη Μόσχα το 1976. Είναι παντρεμένη έχει δύο παιδιά και ασχολείται με τη ψυχολογία της οικογένειας τον τουρισμό και την αραβική κουλτούρα.

«Γεννήθηκα στη Μόσχα , η μαμά μου είναι Μοσχοβίτίσσα και ο πατέρας μου είναι Λιβανέζος. Όταν ήμουν τριών χρονών και έμενα και με τον αδερφό μου μας έστειλαν στο Λίβανο επειδή ήμασταν συχνά άρρωστοι και το να μας φροντίζουν ξεπερνούσε τις δυνάμεις τους επειδή οι γονείς μας ήταν φοιτητές, ενώ στο Λίβανο μας περίμεναν φρούτα και ήλιος.
Έζησα με τους παππούδες μου. Η γιαγιά μου Ασμάτ ήταν μια αφοσιωμένη μουσουλμάνα και μια υπάκουη σύζυγος. Είχε παντρευτεί με το παππού όχι από αγάπη αλλά επειδή έτσι το θέλησαν οι γονείς της και γέννησε τέσσερις κόρες και ένα γιο. Συνήθιζε να ξυπνάει πολύ πρωί για να ετοιμάζει πρωινό στο σύζυγο της και έπειτα καθάριζε το εκατό τετραγωνικά σπίτι εκατοστό με εκατοστό. Τη ίδια στιγμή κατάφερνε να μαγειρεύει τεράστιες κατσαρόλες κι ποτέ δεν έκαιγε το φαγητό
Η γιαγιά προσευχόταν πέντε φορές την ημέρα αφού πρώτα έπλενε τα πόδια της, το πρόσωπο της και με ένα ξεχωριστό τρόπο τα χέρια της Ήξερα πως δεν έπρεπε να την ενοχλώ και μόνο τη κοίταζα.
Όταν το βράδυ έρχονταν ο παππούς στο σπίτι έπρεπε να ξεκουραστεί. Τρέχαμε προς αυτόν και του φιλούσαμε το χέρι που μας φέρνει ψωμί, το χέρι του γηραιοτέρου άνδρα της οικογένειας. Μου άρεσε αυτό το τελετουργικό και ακόμη φιλώ το χέρι του πατέρα μου ως ένδειξη σεβασμού
Η μάνα μου με βάφτισε όταν ήμουν έξι χρονών. Θυμάμαι την εκκλησία στο κέντρο της Μόσχας. Υπήρχε πολύς κόσμος εκεί. Ο ιερέας διάβαζε μια ευχή και εγώ αισθάνθηκα ειρήνη στη ψυχή μου .Η μητέρα μας ζήτησε μα μη πούμε τίποτα στον πατέρα. Στα δώδεκά μου η μητέρα μας πήγε στη Μονή Νοβοντεβίτσι. Ήταν η ώρα της Θείας Λειτουργίας. Όλα γύρω μου ήταν τόσο μεγαλειώδη και φωτεινά. Σε αυτό το μέρος αισθανόμουν πολύ καλά και δεν ήθελα να φύγω. Έπειτα η μητέρα συναντήθηκε με τον π.Μιχαήλ ο οποίος άρχισε να μας μαθαίνει την οδό της Αλήθειας. Αρχίσαμε να προσευχόμαστε να νηστεύουμε και να πηγαίνουμε στις ακολουθίες. Το πιο δύσκολο ήταν να κρύψουμε τις σκέψεις μας και τους σταυρούς μας από τον πατέρα.
Όταν το έμαθε ο πατέρας θύμωσε πολύ και φώναζε ότι αυτός ποτέ δεν μας είχε μιλήσει για το Ισλάμ για να αποφασίσουμε μόνοι μας όταν θα μεγαλώσουμε. Τότε εμείς αρχίσαμε να προσευχόμαστε και να πηγαίνουμε στην Εκκλησία φανερά. Ο πατέρας άρχισε να διαβάζει το κοράνι με δυνατή φωνή και να κυρήττει το Ισλάμ. Σταδιακά όχι μόνο υποχώρησε αλλά άρχισε να έρχεται μαζί μας στην εκκλησία.
Στα 17 μου άρχισα να φοιτώ στο Θεολογικό Ινστιτούτο Μπαγκοσλόβσκι. Ο πατέρας με ρωτούσε για τη πίστη, τη διδασκαλία και τα διδάγματα της Ορθοδοξίας ενώ εγώ προσπαθούσα να του μεταδώσω όσα μάθαινα. Όσο πιο πολύ μελετούσα τόσο καταλάβαινα ότι τα πάντα στην Ορθοδοξία έχουν μια βαθιά σημασία.
Ο πατέρας ήρθε προς τον Κύριο σαν τον άπιστο Θωμά! 
Πρώτα συνέβη ένα θαύμα στη μονή Ντιβειεβσκι:
Εγώ και η αδερφή μου η Νατάσα επήγαμε στο αρχονταρίκι που μας περίμενε ο πατέρας. Τον είχε πείσει η μητέρα να έρθει μαζί μας. Τότε άρχισε να μας ειρωνεύεται και να λέει ότι αν όλα αυτά είναι αληθινά θα έβλεπε κάποιο όνειρο! Το πρωί μας ξύπνησε με τις φωνές του «Γιατί δεν ήρθατε όταν σας φώναζα;» Του είπαμε ότι δεν ακούσαμε τίποτα. Τότε μας είπε ότι είδε στο όνειρο του τη Παναγία και του έστειλε από τον ουρανό μια εικόνα. Αυτή ερχόταν σιγά- σιγά προς εκείνον. Ο πατέρας φώναζε αλλά κανείς δεν τον άκουσε. Άνοιξε τα μάτια του μόλις η εικόνα ακούμπησε το μέτωπο του. Αμέσως κατάλαβα ότι γινόταν λόγος για την πολυαγαπημένη εικόνα του Αγ. Σεραφείμ του Σαρώφ, “Umilenie”, αλλά είπα στο πατέρα μου να ψάξει στην εκκλησία μήπως τη δει. Μετά τη λειτουργία τον άκουσα να φωνάζει: «Νάτη ! Παναγία ελέησε με». Γονάτισε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας έκανε το σταυρό του και προσκύνησε! Σύντομα ο πατέρας μου βαπτίστηκε.
Μου αρέσει πως απάντησε σε εκείνους που τον κατηγόρησαν για αυτό «Πείτε μου ποιος είναι πιο καθαρός . Ο Χριστός ο οποίος προσευχήθηκε και δίδαξε ή ο Μωάμεθ ο οποίος είχε 14 γυναίκες και η νεότερη ήταν 9 ετών;» Οι συγγενείς του πιστοί μουσουλμάνοι έμειναν άφωνοι!
Ένα άλλο θαύμα έγινε στα Ιεροσόλυμα. Το καλοκαίρι του 1995 επήγαμε στους Αγίους Τόπους. Ήταν ένα αξέχαστο ταξίδι! Θυμάμαι που επήγαμε μαζί με το πατέρα μου και κάποιες καλόγριες στο στυλό που μαστίγωσαν το Χριστό. Εάν κολλήσεις το αυτί σου σε αυτό το στύλο μπορείς να ακούσεις τα μαστίγια και τις φωνές πόνου. Εγώ και ο πατέρας τις ακούσαμε ενώ οι μοναχές μας κοιτούσαν απορημένες προσπάθησαν πιο πολλές φορές αλλά δεν κατάφεραν να ακούσουν. Έτσι μας αξίωσε ο Θεός να ζήσουμε ένα θαύμα!
Στο Λίβανο έχω θείες, θείους και ξαδέρφια τους οποίους αγαπώ πολύ. Όλοι είναι μουσουλμάνοι. Ποτέ δεν έκρυψα την Ορθόδοξη πίστη μου. Στην αρχή κοίταζαν έκπληκτοι και τρομαγμένοι. Ένας μουσουλμάνος πατέρας έπρεπε να έχει παιδιά και σύζυγο μουσουλμάνους. Τους μιλούσα στα αραβικά στα αγγλικά και στα γαλλικά προσπαθώντας να τους εξηγήσω τις βασικές αρχές της πίστεως μου. Επέμενα στο γεγονός ότι όντας Ρωσίδα και διαβάζοντας την ιστορία της Ρωσίας,μπορούσα ξεκάθαρα να δω ότι χωρίς τη βοήθεια της Παναγίας και την ευλογία του Αγ. Σέργιου του Ράντονεζ και άλλων αγίων δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε τις επιθέσεις των επίδοξων κατακτητών. Αυτό το επιχείρημα φαινόταν να τους έχει πείσει και έτσι με άφησαν ήσυχη. Συνήθιζαν μόνο σιωπηλά να μου βάζουν το σταυρό μέσα από τη μπλούζα. Εγώ πάντως ξέρω ότι προσευχόμασταν οι μεν για τους δε με πολλή αγάπη»



http://proskynitis.blogspot.com

Ανατολική Διδακτική Διήγηση...

Οταν βρισκόμουνα στην Γερμανία, άκουσα σ’ένα κήρυγμα διασήμου γερμανού ιεραποστόλου και ιεροκήρυκα μια βαθυστόχαστη και συμβολική διήγηση, παρμένη από συλλογή σοφών θρύλων και μύθων της Ανατολής. Τη διήγηση αυτή διάβασα αργότερα και σ' ένα από τα εποικοδομητικά βιβλία, που ό ίδιος ιεραπόστολος έχει γράψει, και στη συνέχεια την παρέθεσα σε νεοελληνική μετάφραση σ' ένα από τα δημοσιεύματα μου. Κρίνω σκόπιμο να την υπενθυμίσω στους αναγνώστες του «Εφημερίου», διότι είναι ωφέλιμη τόοον για την προσωπική ζωή τους, όσον και για το συμβουλευτικό τους έργο. Τι λέγει, λοιπόν, ή διήγηση αύτη;

Ήταν κάποτε ένας καλός βασιληάς. Ό γιός του είχε πάρει τον κακό δρόμο. Οι συμβουλές και τα φιλικά λόγια του πατέρα του, όπως κι οι διάφορες τιμωρίες, δεν ωφελούσαν σε τίποτε. Ό γιός εξακολουθούσε να ζή μέσα στην αμαρτία. Τέλος ό πατέρας, καθώς ήταν απελπισμένος, απεφάσισε να χρησιμοποίηση και το έξης μέσο, για να διόρθωση το παιδί του.
Μια Κυριακή προσκάλεσε το γιό του στην αίθουσα τον θρόνου. Έκεϊ πάνω σ' ένα τραπέζι είχε τοποθετήσει ένα κύπελλο, γεμάτο από πολύτιμο αρωματικό λάδι. Το λάδι αυτό είχε παλαιότερα μεγάλη αξία στην Ανατολή. Τέτοιο λάδι ειχεν ύπ' όψιν του κι ό Ψαλμωδός, όταν έλεγε: «Έλίπανας εν έλαίφ την κεφαλήν μου» (Ψαλμ.χβ 5). Μπροστά στο τραπέζι στέκονταν μόνο στρατιώτες της σωματοφυλακής του βασιλέως με τα ξίφη τραβηγμένα έξω άπ' τη θήκη. Δίπλα στο κύπελλο με το λάδι βρισκόταν ένας χάρτης με το σχεδιάγραμμα των οδών της πόλεως.
Τότε ό πατέρας είπε στον γιό του: «θα κάμης μια μικρή περιοδεία μέσα στην πόλη. Μέσα στον χάρτη αυτόν σου σημείωσα ένα δρόμο, πού θα άκολουθήσης. Θα ξεκινήσης τώρα αμέσως, κρατώντας μπροστά σου αυτό το γεμάτο κύπελλο. 'Αλλοίμονό σον, αν στο δρόμο σου χυθή έστω και μια μόνο σταγόνα .απ’ το πολύτιμο αυτό λάδι. Οι δυό στρατιώτες έχουν αυστηρή διαταγή να σε αποκεφαλίσουν αμέσως. Γνωρίζεις δε, πώς οι διαταγές μου είναι γι' αυτούς απολύτως δεσμευτικές».
Ό γιός ξεκινάει κάνοντας ο,τι τον διέταξε ό πατέρας τον, Άφοϋ πέρασε αρκετός χρόνος, ξαναγυρίζει πίσω. Δεν τον είχε χυθή ούτε μια σταγόνα λαδιού.
«Τϊ είδες, παιδί μου, στον δρόμο;», έρώτησε ό πατέρας. «Τίποτα!», ήταν ή άπάντηση του γιού.
«Τι; Δέν είδες τίποτα; Μα σήμερα είναι ή έμποροπανήγυρις της χρονιάς! Παντου υπάρχουν χρωματιστές ρεκλάμες, πού προσκαλούν στους τόπους της διασκεδάσεως. Παντου στους δρόμους ύπάρχουν διάφορα θεάματα, γελωτοποιοί και θαυματοποιοί. Δεν είδες τίποτα από όλα αυτά;».«"Οχι, πατέρα! 'Απ' όλα αυτά δεν είδα τίποτα».
«Μα αν δεν είδες τίποτα, τότε τί άκουσες στο δρόμο;», ρώτησε πάλιν ό πατέρας.
«Τΐποτα», ήταν πάλιν ή άπάντησις του γιου.
«Τι; Δεν άκουσες τις φλογέρες; Δεν άκουσες τις τρομπέττες και τόσα άλλα μουσικά όργανα; Δεν άκουσες όλους αυτούς, πού διαφήμιζαν τα κέντρα της διασκεδάσεως; Δεν άκουσες όλα αυτά, πού άλλοτε τόσον πολύ σου τραβούσαν την προσοχή;»,
«Πατέρα μου, μόνον ένα πράγμα αντηχούσε στ' αυτιά μου, ό σοβαρός λόγος σου: «'Αλλοίμονό σου, αν στον δρόμο σου χυθή έστω κάί μια σταγόνα άπ' το πολύτιμο αυτό λάδι». Γι' αυτό ένα μόνο πράγμα έβλεπα: το λαδί αυτό. "Ολη μου ή προσοχή ήταν συγκεντρωμένη σ' αυτό. Έτρεμα μήπως μου χυθή μια σταγόνα. Πατέρα μου, σ΄ ευχαριστώ για αυτό το μάθημα, πού μου έκαμες. Τώρα ξεύρω πια τι πρέπει να κάμω, για να μη με αίχμαλωτίζη το κακό. Πατέρα μου, με έσωσες».
Αλήθεια, πολύ διδακτική είναι ή ωραία αυτή διήγηοις. Ιδιαίτερα χρήσιμη είναι για τους ιερείς. "Οταν ένα πνευματικό τους τέκνο λέγη σ' αυτούς πώς δεν μπορεί ν' απαλλαγή άπ' τις κακές συνήθειες και τα πάθη του, ίσως θα μπορούσαν να του διηγηθούν τον ανατολικό αυτό συμβολικό μϋθο, που μπορεί να υπενθύμιση πολλές χριστιανικές αλήθειες: "Ολοι μας είμαστε παιδιά του Υψίστου Βασιλέως και κληρονόμοι του Θεοϋ. Ό Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε για μας. Πρέπει λοιπόν να στρέφωμε διαρκώς τη σκέψη μας στο σωτηριώδες έργο του Χρίστου και στο αίμα Του, πού έτρεξε από τις άγιες πληγές Του πάνω στον Σταυρό. Ούτε μια σταγόνα από το πολύτιμο αυτό αίμα δεν πρέπει για μας να είναι χαμένη. Ή σκέψη αυτή θα μας βοηθή να έχωμε μάτια κι αυτιά όχι για τα απατηλά θέλγητρα της αμαρτίας, αλλά μόνο για την όμορφη και αληθινά ευτυχισμένη ζωή, την οποία μας χαρίζει ό Χριστός.
"Ας χρησιμοποιούν λοιπόν οι ιερείς μας -ιδίως οι έξομολόγοι- τη σοφή διήγηση της Ανατολής στο συμβουλευτικό τους έργο για εκείνους, πού παρασύρονται εύκολα στην αμαρτία. Άλλα ας ενθυμούνται και οι ίδιοι για την προσωπική τους ζωή τη βαθυστόχαστη αλήθεια της αποστολής τους όταν έχουν συνείδησι, ότι τα χέρια τους κρατάνε συχνά το Σώμα και Αίμα του Κυρίου, όταν ενθυμούνται διαρκώς, ότι είναι διάκονοι του Επουρανίου Βασιλέως και φρουροί ουρανίων θησαυρών, τότε θα είναι προσεκτικοί σε όλες τους τις εκδηλώσεις.


Β.Τραλλιανού περιοδικό ''Εφημέριος''

Αγία Γοργονία-Ένας πρότυπος βίος για όλες τις γυναίκες

Η μακαρία Γοργονία [23 Φεβ.] ήταν αδελφή του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου[25 Ιαν.] και θυγατέρα του Γρηγορίου Ναζιανζηνού του Πρεσβυτέρου [1η Ιαν.] και της αγίας Νόννας [5 Αυγ.]. Από το υποδειγματικό αυτό ζευγάρι δεν έλαβε μόνο την ύπαρξη, άλλα και τον ζήλο για την πίστη. Μεγάλωσε στην Ναζιανζό, αλλά πάντα θεωρούσε ως αληθινή πατρίδα της την ουράνια Ιερουσαλήμ και ότι η πραγματική ευγένειά της ήταν εκείνη της εικόνος του Θεού που από νεαρή ηλικία προσπαθούσε να καλλύνει με τα στολίδια των αρετών, ιδιαιτέρως δε την αγνεία στην οποία διέπρεπε. Νυμφευμένη με έναν κάτοικο του Ικονίου, τον Αλύπιο, με τον οποίο έκανε τρεις κόρες, επεδείκνυε στον γάμο την διάθεση των παρθένων αποκλειστικά προς τον Θεό και συμπαρέσυρε πίσω της τον σύζυγό της ως συναθλητήστους αγώνες Ατης αρετής.Διαφυλάσσοντας το βλέμμα της από κάθε άσεμνο θέαμα, κλείνοντας τα αυτιά της στις μάταιες συζητήσεις ώστε να ακούν μονάχα τα θεία και σωτήρια λόγια, έλεγχε τα ανάρμοστα γέλια μεταμορφώνοντάς τα σε ένα χαμόγελο που φώτιζε ειρηνικά την όψη της και γνώριζε, όπως κανείς άλλος, να συγκρατεί την γλώσσα της και να νοστιμεύει με άλας τα λόγια της ώστε να αποτελούν αίνους στον Κύριο. Αντίθετα με τόσες άλλες γυναίκες, δεν έχανε τον καιρό της σε επιπολαιότητες, ούτε αντενεργούσε στην φυσική τάξη των πραγμάτων που θέλησε ο Θεός, φροντίζοντας για ενδύματα και στολίδια και παραμορφώνοντας το πρόσωπο της, εικόνα του Θεού, με πούδρες και ψιμύθια. Ένα καλλώπισμα μόνο γνώριζε, εκείνο της ψυχής από τις άγιες αρετές και το μόνο κοκκινάδι που έβαζε στο ωχρό από την νηστεία πρόσωπο της ήταν το ερυθρίασμα της αιδημοσύνης.Πρότυπο χριστιανής συζύγου, με την σοφία και την ευλάβειά της, ήταν για τους συγγενείς της, τους συμπολίτες αλλά και πολλούς ξένους, σύμβουλος εμβριθής σε πολλά λεπτά ζητήματα που αφορούν την συμ­περιφορά των χριστιανών στον κόσμο. Κανείς άλλος τα χρόνια εκείνα δεν μεριμνούσε τόσο για τους ναούς του Θεού, κανείς δεν απέτινε τόση τιμή στους ιερείς και στους κληρικούς, έχοντας πάντα γι’ αυτούς ορθάνοιχτη την θύρα της κατοικίας της. Δεν είχε εξάλλου τον όμοιό της στις ελεημοσύνες και στην συμπόνια για τους τεθλιμμένους, σε σημείο μάλιστα που θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν σαν τον δίκαιο Ιώβ: «οφθαλμός τυφλών, πους χωλών, η μητέρα των ορφανών...» (πρβλ. Ιώβ 29, 15). Μοίραζε όλα τα αγαθά της σε ελεημοσύνες κι έτσι όταν εξεδήμησε από την ζωή αυτή δεν άφησε πίσω της παρά μόνο το σώμα της· φρόντιζε, ωστόσο, πάντοτε να κρατά μυστικές τις αγαθοεργίες τηςΜία ημέρα είχε ένα τρομερό ατύχημα: ανατράπηκε η άμαξά της που την έσυρε στο χώμα για πολύ μεγάλη απόσταση· παρά ταύτα η αγία αρνήθηκε από αιδώ να δείξει το καταμωλωπισμένο σώμα της στον γιατρό, εναποθέτοντας την ελπίδα της στον Θεό ο οποίος την θεράπευσε τότε θαυματουργικώςΜιαν άλλη φορά που υπέφερε από μια αρρώστια μπροστά στην οποία οι γιατροί έμεναν ανίσχυροι, σηκώθηκε την νύχτα και πήγε στην εκκλησία να προσπέσει στην αγία Τράπεζα, υπενθυμίζοντας στον Θεό τα προηγούμενα θαύματά Του προς όφελος των δούλων Του. Σαν την γυναίκα του Ευαγγελίου που έλουσε με τα δάκρυα της τα πόδια του Κυρίου, η Γοργονία πότισε με τα δικά της δάκρυα το ιερό θυσιαστήριο και βρήκε την ιατρειά της.Όταν έλαβε όψιμα, όπως συνηθιζόταν τα χρόνια εκείνα, το άγιο Βάπτισμα, τίποτε πια δεν την κρατούσε στην ζωή αυτή και παρακαλούσε για νύκτες τον Χριστό να πορευθεί προς συνάντησή Του χωρίς άλλη χρονοτριβή. Κατά την διάρκεια μιας τέτοιας αγρυπνίας της αποκαλύφθηκε η ημέρα του θανάτου της και το μόνο που της απέμενε πια ήταν να φροντίσει να βαπτισθεί ο σύζυγός της, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί το έργο της ως μαθήτριας του Χριστούκαι εφάμιλλης των αγίων Αποστόλων. Όταν έφθασε η ημέρα, έπεσε άρρωστη και αφού συγκέντρωσε γύρω της συγγενείς και φίλους για να τους μεταδώσει την τελευταία διδαχή της για την αιώνια ζωή, εξεδήμησε προς τον χορό των αγίων ψιθυρίζοντας ανεπαίσθητα σχεδόν τον στίχο του ψαλμού: Εν ειρήνη επί το αυτό κοιμηθήσομαι και υπνώσω (Ψαλμ. 4, 9).

Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας                                                                                                                      

Υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου

Εκδόσεις «Ίνδικτος», 2006

www.ixthis.gr

αντέγραψα από...

Η γλώσσα μας-Ιστορία 3500 ετών (21-2-Παγκόσμια Ημέρα Μητρικής Γλώσσας)

Η 21η Φεβρουαρίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Μητρικής Γλώσσας.Η επέτειος αυτή είναι ευκαιρία να κάνουμε μια σύντομη ιστορική διαδρομή στην εξελικτική πορεία της ελληνικής γλώσσας, προτού φτάσουμε στο σήμερα, προκειμένου να δούμε τη σημερινή της κατάσταση. Ο κορυφαίος Ισπανός ελληνιστής Francisco R.Adrados, στο βιβλίο του με τίτλο «Ιστορία της ελληνικής γλώσσης από τις απαρχές ως τις μέρες μας», σημειώνει ότι «η ελληνική μαζί με την κινεζική είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία και πορεία στον ίδιο περίπου γεωγραφικό χώρο, από τους ίδιους λαούς επί 4.000 έτη και γραπτή παράδοση 3.500 ετων». «Υπό αυτήν την άποψη η ελληνική είναι για το δυτικό πρωτίστως κόσμο η γλώσσα μητέρα, με τα πλούσια δάνεια προς τις άλλες γλώσσες, οι οποίες θεωρούνται κρυφοελληνικές... Η ελληνική γλώσσα από τον Ομηρο μέχρι σήμερα με τις διάφορες εκφάνσεις της είναι μία, αποτελούσα ένα αλληλοσυμπληρούμενο και διαχρονικά εξελισσόμενο, με τη δική του δυναμική, σύνολο.Αυτός είναι ο θησαυρός και η αστείρευτη πηγή της ελληνικής γλώσσας, η "Τράπεζα όρων" για την επιστήμη και την τεχνολογία» (Αντώνης Κουνάδης, «Το Βήμα», 21/6/2003). Στην πορεία του χρόνου η ελληνική γλώσσα έγινε «το όργανο της πίστεως, ο ιμάντας διακινήσεως των μηνυμάτων της διδασκαλίας του Χριστού και των Αποστόλων» το όχημα που μετέφερε σε ολόκληρο τον κόσμο τη σοφία και τον πλούτο της σκέψης των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας. Η γλώσσα υπήρξε ο καθοριστικός παράγοντας εξελληνισμού του ρωμαϊκού κράτους, την πρωτεύουσα του οποίου μετέφερε ο Μέγας Κωνσταντίνος οτην ανατολική πλευρά της αυτοκρατορίας, ενώ κατέστη ουσιαστικά το μοναδικό μέσο της έκφρασης της σε όλους τους τομείς και όλα τα επίπεδα. Μετά την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατίας διασώθηκε και διαφυλάχθηκε χάρις στην Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία την προστάτευσε και την κληροδότησε ως ιερή παρακαταθήκη και συστατικό στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας.
Τι γίνεται, όμως, σήμερα, ποια η κατάσταση της ελληνικής γλώσσας στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα; Οι Νεοέλληνες διδάσκονται όπως πρέπει τη γλώσσα μας, νιώθουν την αξία της, αναλογίζονται την ιστορία της και την επίδραση της στους αιώνες; Ως γνωστόν, στη διάρκεια του 20ού αιώνα,παρατηρήθηκε μια συστηματική προσπάθεια απλούστευσης και εκλαΐκευσης της γλώσσας μας με σκοπό να γίνει πιο εύπεπτη και πιο εύχρηστη στα χέρια και στο στόμα των Νεοελλήνων. Προς αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε τόσο η μετάβαση από την καθαρεύουσα στη δημοτική όσο και από το πολυτονικό στο μονοτονικό, ενώ τα πράγματα ίσως και να μην ήταν τόσο τραγικά αν η δημοτική δεν καταντούσε «δημοτικιά» και το μονοτονικό «ατονικό» με μαθηματική πορεία προς τη λατινική ισοπέδωση, στο πλαίσιο της ασταμάτητης παγκοσμιοποίησης.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οι μαθητές των σύγχρονων ελληνικών σχολείων να διακρίνονται από χαρακτηριστική και ανησυχητική ένδεια γλωσσικών όρων, ανικανότητα γλωσσικής ευελιξίας και από σαφή ποσοτικό και ποιοτικό περιορισμό των λέξεων που χρησιμοποιούν στην καθημερινότητα τους. Αυτό οφείλεται αφενός μεν στη μονοδιάστατη πορεία στην οποία κατευθύνει το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα τους μαθητές,αποκλείοντας τους από τη δεξαμενή των γενικών γνώοεων που πρέπει να διδαχθούν για να αποκτηθούν σφαιρική ανάληψη των πραγμάτων και αφετέρου στη συστηματική πολεμική που οδήγησε στην ουσιαστική έξωση της αρχαίας ελληνικής από τα σχολεία, της αρχαίας που αποτέλεσε την απαρχή της γλώσσας μας στους αιώνες. Οφείλεται, όμως,επίσης και στην ανεξέλεγκτη εισδοχή ξενικών όρων, οι οποίοι, συμπλεκόμενοι και συνδυαζόμενοι με τους ελληνικούς όρους — λέξεις, δημιούργησαν το σύγχρονο απίστευτο γλωσσικό «αχταρμά».

Μπροστά αε αυτήν την κατάσταση η Ελλαδική Εκκλησία επιμένει και διατηρεί στη λειτουργική της πρακτική τη γλώσσα του Ευαγγελίου και της υμνολογίας, ασκώντας ένα είδος πνευματικής αντίστασης στις δυνάμεις της γλωσσικής ισοπέδωσης. Και αυτό το κάνει ξέροντας ότι υφίσταται το κόστος που συνεπάγεται η δυσκολία αποδοχής και κατανόησης του λειτουργικού της λόγου, κυρίως από τα νέα παιδιά, επιλέγοντας να αγωνιστεί για τη διάσωση όχι ενός πνευματικού κειμηλίου του παρελθόντος αλλά του παρόντος και του μέλλοντος μας. «Ετσι σωθήκαμε ως έθνος. Με σωτήρα τη γλώσσα μας. Σήμερα, αν θέλουμε να μείνουμε Ελληνες, να ζήσουμε ως εθνική και πολιτισμική οντότητα, αναγνωριζόμενη μέσα από την Ιστορία, ως συνέχεια αξιακού συστήματος που προτείνει αενάως στην ανθρωπότητα προτάσεις ποιότητας και νοήματος ζωής, πρέπει να σώσουμε τη γλώσσα μας. Ετσι θα σώσουμε την ταυτότητα μας» (Βύρων Πολύδωρος, «Απογευματινή της Κυριακής» 2/6/2002).


Αρχιμανδρίτου Επιφανίου Οικονόμου ''Ορθοδοξία και Ελληνισμός'' Φεβρουάριος 2004

Ο αδελφός του Ασώτου...

Πόσα χρόνια να 'ταν αλήθεια πού ζούσε μακριά άπ' το σπίτι του Πατέρα! Πόσα χρόνια Θέ μου... πεθαμένος. Πόσα χρόνια να 'ταν αλήθεια πού τρεφόταν με τα ξυλοκέρατα της αμαρτίας! Πόσα χρόνια Θέ μου... πεινασμένος.
Μια φωνή από τα περασμένα του θύμισε κείνη την παλιά ιστορία... Πόσα χρόνια να 'ταν αλήθεια πού την είχε επιμελώς θαμμένη στα βάθη της καρδιάς του!
Να 'ταν τάχα παραμύθι ή να 'γινε στ' αλήθεια;
Είχε κάτι άπ' τη μαγεία του παραμυθιού... κάτι άπ' τη δύναμη της αλήθειας...
Μιλούσε για έναν «νεκρό πού άνέζησε».
Για έναν πεινασμένο πού χόρτασε με «τον μόσχον τον σιτευτόν».
Πώς έγινε αλήθεια το θάμα;
«...και άναστάς ήλθε προς τον πατέρα αύτοϋ...», ψιθύρισε ή φωνή άπ' τα περασμένα, «...είδεν αυτόν ό πατήρ αύτοϋ και έσπλαγχνίσθη, και δρα-μών ένέπεσεν επί τον τράχηλον αύτοϋ καί κατεφίλησεν αυτόν».
Να γίνονταν τάχα καί στις μέρες μας τέτοια θαύματα;
Καί άναστάς έπορεύθη με την ελπίδα να υπάρχει καί γι' αυτόν σε κάποιο σταυροδρόμι ένας πατέρας με ανοιχτή αγκάλη.
Τα βήματα του τον έφεραν σέ μια εκκλησιά.
Ένιωσε το δακρυσμένο βλέμμα του Πατέρα να τον αγκαλιάζει.
Γονάτισε κι απόθεσε όλα αυτά τα χρόνια της πίκρας, της πείνας, του θανάτου πάνω σ' ένα πετραχήλι.
«Μετά φόβου Θεού, πίστεως καί αγάπης...». Ή φωνή του Πατέρα τον καλούσε.
Καί πάνω στην Τράπεζα «ό μόσχος ό σιτευτός»... «το άρνίον το έσφαγμένον».
Κίνησαν κι άλλοι μαζί του στην πρόσκληση του Πατέρα.
Καί τότε συνειδητοποίησε πώς έχει αδερφούς.
Γύρεψε να βρει στη ματιά τους κάτι άπ' τη στοργή του Πατέρα.
Πόσα παγωμένα βλέμματα συνάντησε το δικό του, πόσες άδειες καρδιές!
Πόσα κεφάλια κουνήθηκαν στο αντίκρισμα του!
Πόσα χείλη ψιθύρισαν «ιδού τοσαυτα έτη δουλεύω σοι καί ουδέποτε έντολήν σου παρήλθον... ό δε υιός σου ούτος, καταφαγών σου τον βίον μετά πόρνων...».
Ήταν αλήθεια άνθρωποι σοβαροί, δίκαιοι οι αδερφοί του. Μα τόσο μακριά άπ' τη σφαίρα της μετάνοιας, της αγάπης, του ελέους...
Είχα τόσες φορές ακούσει εκείνη την παλιά ιστορία.
Την είχα τόσες φορές διαβάσει.
Είχα ζήσει τόσες φορές κι εκείνη τη σημερινή, με τον σύγχρονο άσωτο.
Την είχα δεϊ τόσες φορές να επαναλαμβάνεται μπρος στα μάτια μου.
«Πόσο πλήθυναν οι άσωτοι στην εποχή μας!», συλλογίστηκα.
«Πόσο πλήθυναν... οι αδερφοί του ασώτου στην εποχή μας!», αισθάνθηκα να απαντούν τα δακρυσμένα μάτια του Πατέρα.
Εκείνου του Πατέρα, πού αιώνες τώρα στέκεται σ' ένα σταυροδρόμι με την αγκαλιά ανοιχτή για κάθε άσωτο.
Του δικού μου Πατέρα...
Κι άλλοίμονο, πρώτη φορά κατάλαβα πώς ήμουνα κι εγώ ένας άπ' τους αδερφούς του ασώτου!
Είχα τόσες φορές ακούσει καί ζήσει την επιστροφή του ασώτου.
Δώσε, Θέ μου, να ζήσω καί την επιστροφή του αδερφού του ασώτου.
Τη δική μου επιστροφή... 

Της Δασκάλας ΣΟΦΙΑΣ ΒΑΛΜΑ ΓΙΑΝΝΙΣΗ

Lady Gaga...

Εκατομμύρια έφηβοι και νέοι λατρεύουν σήμερα τη... Lady Gaga! Χορεύουν στους ρυθμούς των τραγουδιών της, γίνονται φίλοι της στο Facebook (24 εκατομμύρια friends αριθμούσαν τον Νοέμβριο που μας πέρασε) και followers στο Twitter (7 εκατομμύρια τον Νοέμβριο) και κάθε εμφάνιση της 25χρονης τραγουδίστριας προκαλεί πάταγο! Όταν μάλιστα εμφανίστηκε πριν από λίγο καιρό στο MTV VMAs, ντυμένη ως ένα…κομμάτι κρέας (!), έγινε ένα από τα πρώτα θέματα σε παγκόσμιο ειδησεογραφικό επίπεδο. Η τηλεπαρουσιάστρια και γνωστή χορτοφάγος Ellen DeGeneres, σε συνάντηση μεταξύ τους κατά την διάρκεια της βραδιάς, την ρώτησε ποιος ήταν ο λόγος που επιχείρησε να φορέσει κάτι τέτοιο, η Stefanie Germanotta (όπως είναι το αληθινό όνομα της Gaga) απάντησε: «Δεν έχω κανένα πρόβλημα απέναντι στους χορτοφάγους. Όπως ξέρετε, είμαι ο λιγότερο επικριτικός άνθρωπος στον πλανήτη! Έβαλα αυτό το φόρεμα για να δείξω ότι αν δεν υπερασπιστούμε τα δικαιώματα μας, θα καταλήξουμε όλοι μας κομμάτια από κρέας. Εγώ δεν είμαι απλά ένα κομμάτι κρέας!».( http://www.mtvgreece.gr/article/nea-showbiz/i-lady-gaga-yperaspistike-to-forema-apo-kreas/6309)

Η Gaga δεν δίστασε να συμμετάσχει σε φιλανθρωπική εκστρατεία, μαζί με άλλα είδωλα της νεολαίας, όπως ο Justin Timberlake και η Alicia Keys, με σκοπό να συγκεντρωθούν χρήματα για τις οικογένειες που πάσχουν από Aids στην Αφρική και την Ινδία, κλείνοντας μάλιστα τους λογαριασμούς τους σε Facebook και Twitter. Οι σταρ έφτιαξαν βίντεο-ψηφιακές «διαθήκες» και έστειλαν το τελευταίο tweet τους. Τα βίντεο θα παίζουν μαζί με διαφημιστικό, που παρουσιάζει τους σταρ ξαπλωμένους σε φέρετρα. Αποφάσισαν να επιστρέψουν στην «ψηφιακή ζωή» και στις προσωπικές τους σελίδες, μόλις συγκεντρωθεί ένα εκατομμύριο δολάρια.(http://www.newsbomb.gr/gossip/story/h-lady-gaga-bgainei-apo-to-facebook)
Η Lady Gaga, η οποία υπήρξε ένα παιδί-θαύμα ως προς την μουσική, ενώ πέρασε και από τα ναρκωτικά, είχε ως όνειρο της ζωής της , όπως αναφέρει η ίδια στην προσωπική της ιστοσελίδα, να είναι «Beautiful, dirty, rich» (όμορφη, «βρώμικη», πλούσια). Στα τραγούδια της αναζητεί τον έρωτα, σύμφωνα με τα δεδομένα της σύγχρονης πραγματικότητας. «Don’t call my name” , τραγουδά για τα αγόρια που παρελαύνουν στη ζωή της. Το να πεις κάποιον με το όνομά του, σημαίνει ότι έχει αξία για σένα, έχει νόημα η σχέση μαζί του, είναι πολύτιμος. Αν δεν λες το όνομά του, σημαίνει ότι το μόνο που σε νοιάζει είναι να περνάς καλά, να είναι όμορφος εξωτερικά για να σε ελκύει και όταν τον βαρεθείς (κι αυτό γίνεται σύντομα, γιατί όλο και κάποιος πιο όμορφος θα βρεθεί που να σε συγκινήσει), τον αλλάζεις με κάποιον άλλο, που δεν χρειάζεται να πει το όνομά σου. Γιατί κι αυτός γρήγορα θα γίνει παρελθόν.
Αυτά όμως που ενδιαφέρουν την Gaga αληθινά είναι η επιτυχία και το χρήμα. Θέλει να αξιοποιήσει την μουσική της κατάρτιση και το ταλέντο της για να κάνει τον κόσμο να διασκεδάζει, να χορεύει και να ξεχνά τα προβλήματά του. Θεωρεί τον εαυτό της εκφραστή της σύγχρονης θηλυκής πλευράς της ζωής. Κοπέλες επιθετικές, με δικαίωμα στον έρωτα και την κατάκτηση, που χρησιμοποιούν τα αγόρια για να περνάνε καλά, που αναζητούν το κατακτητικό πάθος, ακόμα κι αν αυτό διαλύει την τρυφερότητα και την ζεστασιά μιας σχέσης. Η γυναίκα-κυνηγός σε όλο της το μεγαλείο.
Το star- system βρήκε ένα είδωλο που ξέρει να διατηρείται στην δημοσιότητα με κάθε τρόπο. Η Gaga στην ουσία με τις πράξεις της και τα τραγούδιά της περιγράφει το αδιέξοδο του σύγχρονου τρόπου ζωής, ο οποίος έχει διαλύσει τις παραδοσιακές αξίες. Επιτυχία, χρήματα, ομορφιά, απολαύσεις, ικανοποίηση της σάρκας, ξέδομα είναι το όνειρο που η τραγουδίστρια ενσαρκώνει. Πίσω όμως από τους στίχους και την χορευτική μουσική της κρύβεται αυτή η μελαγχολία της αποτυχίας να αγαπήσει αληθινά.
Γιατί αν δεν έχεις όνομα, αν δεν είσαι πρόσωπο με ταυτότητα, που μοιράζεσαι και δίνεσαι στους άλλους αληθινά, όχι περιστασιακά, αλλά με όλη σου την ύπαρξη, αν δεν έχεις όρια, αν δεν χαίρεσαι τον άλλο όχι για την ομορφιά του μόνο ή για την απόλαυση που μπορεί να σου δώσει, αλλά γιατί υπάρχει και είναι αυτός που είναι, με τα θετικά και τα αρνητικά του, αν η ζωή σου είναι πλημμυρισμένη από την «βρωμιά» της αμαρτίας, την οποία βαφτίζεις «επιτυχία», τότε η όποια δόξα σου και περιστασιακή θα είναι, καθώς το σύστημα πάντοτε γεννά καινούρια είδωλα (πετώντας τα παλιά ως αναλώσιμα υλικά) και θα γίνεσαι ένα «κομμάτι κρέας», όχι γιατί δεν διεκδικείς τα δικαιώματά σου, αλλά γιατί δεν αγαπάς και δεν σε αγαπούνε.
Όσους φίλους κι αν έχεις στο Facebook, όσους ακόλουθους στο Twitter, όσους θαυμαστές κι αν αποκτήσεις, αν δεν βρεις Εκείνον που θα σε αγαπήσει αληθινά την ώρα της μοναξιάς σου που είναι όταν πέφτεις για ύπνο το βράδυ ή το πρωί, χωρίς να νιώθεις κανέναν να σε αγαπά αληθινά και κανέναν που να αξίζει να δώσεις την καρδιά σου, τότε καμιά δόξα δεν σου δίνει νόημα στη ζωή. Και το ομολογεί και η ίδια σε συνέντευξή της ότι δεν έχει καθόλου χρόνο για ραντεβού και για σχέσεις. «Είμαι παντρεμένη με την τέχνη μου και δεν δίνω δεκάρα για την αγάπη. Δεν γνωρίζω τι σημαίνει αγάπη κι έτσι γράφω τραγούδια για τη νοσταλγία» (περιοδικό Now, 9 Φεβρουαρίου 2009. http://www.nowmagazine.co.uk/celebrity-news/300123/lady-gaga-i-don-t-have-time-for-dating/1/ )
Ας το θυμηθούμε αυτό, καθώς ακούμε το Bad Romance της ευφυούς καλλιτέχνιδος, η οποία όμως δείχνει κατά βάθος αυτό που της λείπει: την αποτυχία της να βρει νόημα και αληθινή ευτυχία. Ίσως τελικά, γιατί και αυτή και όσοι την θαυμάζουν, ψάχνουν αλλού από εκεί που η ευτυχία πραγματικά βρίσκεται.
(βλ. http://el.wikipedia.org/wiki/Lady_Gaga και http://www.ladygaga.com/bio/)
http://themistoklismourtzanos.blogspot.com

Πώς διατηρείται η συζυγική ενότητα

Τι λοιπόν μπορεί και πρέπει να γίνεται πιο συγκεκριμένα για τη διατήρηση και αύξηση της συζυγικής ενότητας;

(1) Οι σύζυγοι καλούνται να συνειδητοποιήσουν πρώτα από όλα ότι ή ανθρώπινη φύση είναι ατελής και συνεπώς απαιτείται «βία φύσεως διηνεκής». Όποιος εισήλθε στο γάμο του με την ψευδαίσθηση της τελειότητος, της δικής του ή του άλλου μέ­λους της συζυγίας, αυτός δυστυχώς πολύ γρήγορα απογοη­τεύτηκε. Διότι παραθεώρησε την κεντρικότερη αλήθεια της χριστιανικής ανθρωπολογίας, ότι ό άνθρωπος έρχεται στον κόσμο με μια προβληματική φύση λόγω της ροπής προς την αμαρτία. Κανείς δεν είναι τέλειος, πού σημαίνει ότι ό καθένας κουβαλά μαζί του και τα καλά αλλά και τα αρνητικά του στοι­χεία. Κατά συνέπεια, όσο πιο γρήγορα αρχίσει ό κάθε σύζυγος να συγκαταβαίνει προς τις υπάρχουσες αδυναμίες του άλλου και να είναι λιγότερο αυστηρός στίς κρίσεις του γι' αυτόν, τό­σο καλύτερα θα διατηρεί την ψυχραιμία του καί θα σφυρηλατεί τη συζυγική ενότητα.

(2) Οί σύζυγοι θα πρέπει έπειτα να κατανοήσουν, αν είναι χριστιανοί, αυτό πού τονίστηκε καί παραπάνω, ότι εκείνο πού συνιστά την αμαρτία καί διασπά τη συζυγία καί τον ίδιο τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου είναι ό εγωισμός, το βασικό αϊτιο των διαζυγίων. Έτσι ό αγώνας τους θα πρέπει να λάβει συγκεκριμένη κατεύθυνση: να κτυπηθεί -καλύτερα να μεταμορφωθεί- ό εγωισμός με όλα τα παρακλάδια του,τη φιληδονία,τη φιλαργυρία,τη φιλοδοξία. Κί όπως ό μοναχός κάνει τον ίδιο αγώνα μέσα στα πλαίσια βεβαίως της δικής του ζωής, δηλ. προσπαθεί με την εγκράτεια καί την παρθενία να κτυπήσει τη φιληδονία, με την άκτημοσύνη να κτυπήσει τη φιλαργυρία, με την υπακοή κυρίως να κτυπήσει τη φιλοδοξία, το ϊδιο καί ό έγγαμος: στη θέση της υπακοής του μοναχού βάζει την άλληλου-
πακοή των συζύγων, κατά το «ύποτασσόμενοι άλλήλοις εν φόβω Χριστού» του αποστόλου Παύλου (Εφ. 5,21), στη θέση της άκτημοσύνης βάζει την κοινοκτημοσύνη, στη θέση της παρθενίας βάζει τη συζυγική παρθενία, ή οποία δεν είναι άλλη από τη συζυγική πιστότητα. Έτσι μεταμορφώνεται ό εγωισμός καί γίνεται κατά Χριστόν αγάπη.
(3) Οί σύζυγοι θα πρέπει ιδιαιτέρως να πιστέψουν ότι ή ίδια ή σχέση τους συνιστά την προτεραιότητα τους, σύμφωνα με την προαναφερθείσα σκοποθεοία του γάμου. Συνήθως γίνεται το σφάλμα να δίνεται ή προτεραιότητα στα παιδιά. Κι ορισμένοι μάλιστα σύζυγοι φτάνουν στο σημείο, καλύτερα την κατάντια, να διατηρούν τη συζυγική σχέση τους μόνο μέσω των παιδιών τους. Κι όμως το πρώτο στό γάμο -το τονίσαμε επαρκώς νομίζουμε- είναι ή αλληλοβοήθεια των συζύγων, ή σχέση μεταξύ τους. Τα παιδιά είναι παιδιά του Θεού, για τα οποία συνεργούν οι γονείς προκειμένου να έρθουν στον κόσμο. Καί θα έρθει ή στιγμή πού τα παιδιά θα φύγουν από τους γονείς, όπως ορίζει καί το θέλημα του Θεού: «ένεκεν τούτου καταλήψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού καί την μητέρα...». Ή συζυγία όμως διατηρείται μόνιμα. Οι σύζυγοι θα μείνουν καί πάλι μόνοι στο τέλος. Γι' αυτό καί τα μάτια του καθενός συζύγου πρέπει να βρίσκονται διαρκώς πάνω στον άλλον, αυτό πού λένε για τους ερωτευμένους ότι «δεν έχει μάτια για άλλον», καί με διάθεση αγάπης να προσπαθεί ό καθένας να αρέσει στον άλλον, κατά το λόγο καί πάλι του αποστόλου «ό έγγαμος μεριμνά τα του κόσμου πώς αρέσει τη γυναικί», «ή έγγαμος μεριμνά τα του κόσμου πώς αρέσει τω άνδρί» (Α' Κορ. 7,34). Κι εννοείται βεβαίως ότι ή αρέσκεια αυτή δεν εξαντλείται μόνο στα πλαίσια της ψυχικής διάθεσης, αλλά ακόμη καί της εξωτερικής εμφάνισης. Σύζυγος κακοντυμένος, βρώμικος, ατημέλητος κινείται έξω από τα όρια της συζυγίας, καί ασφαλώς έξω καί από αυτό πού ζητά ό ίδιος ό λόγος του Θεοϋ.
Οί άγιοι μας είναι πολύ αποκαλυπτικοί στο συγκεκριμένο σημείο καί ό λόγος τους για τους εύσεβιστές καί ήθικίζοντες ηχεί προκλητικά: «Λόγια αγάπης να της λες...», συμβουλεύει το σύζυγο για το πώς να συμπεριφέρεται καί με τί λόγια να λέει στη σύζυγο του όχι ένας απλός άγιος, αλλά ό μέγιστος οικουμενικός πατέρας καί διδάσκαλος της Εκκλησίας Ιωάννης Χρυ¬σόστομος. «Εγώ (να της λες) από όλα τη δική σου αγάπη προτιμώ καί τίποτε δεν μου είναι τόσο βασανιστικό ή δυσάρεστο, όσο το να βρεθώ κάποτε σε διάσταση μαζί σου. Κι αν όλα χρειασθεί να τα χάσω, κι αν γίνω φτωχότερος από τον Ίρο, κι αν στους έσχατους βρεθώ κινδύνους, οτιδήποτε κι αν πάθω, όλα μου είναι ανεκτά καί υποφερτά, όσο εσύ μου είσαι καλά. Καί τα παιδιά τότε μου είναι περιπόθητα, εφόσον εσύ μας συμπαθείς... Ίσως κάποτε σου πει: Ποτέ ως τώρα δεν ξόδεψα από τα δικά σου, έχω ακόμη τα δικά μου, πού μοϋδωσαν οι γονείς μου. Τότε πες της: Τί λες, καλή μου; Έχεις ακόμη τα δικά σου; Ποια λέξη μπορεί νάναι χειρότερη από αυτή; Σώμα δεν έχεις πια δικό σου κι έχεις χρήματα; Δεν είμαστε δύο σώματα μετά το γάμο, αλλά γίναμε ένα.Δεν έχουμε δύο περιουσίες, αλλά μία... Όλα δικά σου είναι, κι εγώ δικός σου είμαι, κορίτσι μου. Αυτό με συμβουλεύει ό Παύλος λέγοντας ότι ό άνδρας δεν εξουσιάζει το σώμα του, αλλά ή γυναίκα. Κι αν δεν έχω εγώ εξουσία στο σώμα μου αλλά εσύ, πόοο μάλλον δικά σου είναι τα χρήματα... Ποτέ να μην της μιλάς με πεζό τρόπο, αλλά με φιλοφροσύνη, με τιμή, με αγάπη πολλή. Να την τιμάς καί δεν θα βρεθεί στην ανάγκη να ζητήσει επαίνους άλλου, αν έχει τους δικούς σου. Να την προτιμάς από όλους για όλα, για την ομορφιά, για τη σωφροσύνη της, καί να την εγκωμιάζεις. Να κάνεις φανερό ότι σ' αρέσει ή συντροφιά της κι ότι προτιμάς να μένεις στο σπίτι για να είσαι μαζί της, από το να βγαίνεις στην αγορά. Από όλους τους φίλους να την προτιμάς, καί από τα παιδιά πού σου χάρισε, κι αυτά εξαιτίας της να τα αγαπάς» {Εις την προς Έφεσίους 20, ΡG 6,146, κατά μετάφραση Παν. Νέλλα).
(4) Τέλος ένα βασικό στοιχείο πού ενισχύει ιδιαίτερα τη συζυγική ενότητα καί προλαμβάνει κάθε είδους διάσπαση είναι καί ή ύπαρξη του πνευματικού στη ζωή του ζεύγους. Είναι αυτονόητο ότι το χριστιανικό ζευγάρι καί προσεύχεται καί μετέχει των αχράντων μυστηρίων καί προσπαθεί να οδεύει με βάση τις εντολές του Κυρίου. Αξιοποιεί όμως στο έπακρο καί την παρουσία του πνευματικού,με την έννοια ότι όχι μόνο τον έχει για την εξομολόγηση των αμαρτιών, αλλά καί για τη βοήθεια του στις περιπτώσεις πού κάποιο πρόβλημα απειλεί τη γαλήνη καί την ισορροπία της συζυγίας. Όπως το έλεγε καί ό γέρων Παίσιος: «Το ζευγάρι για τα προβλήματα του έχει τον πνευματικό». Ή ταπείνωση αυτή των συζύγων -να θέτουν υπό την κρίση του πνευματικού το σοβαρό εννοείται κάποιες φορές πρόβλημα τους,καί όχι το οποιοδήποτε πού καλούνται με ευθύνη να αντιμετωπίσουν οί ίδιοι- θεωρείται από τα πιο βασικά εργαλεία διατηρήσεως της συζυγικής ενότητας, γιατί τότε ιδιαιτέρως επεμβαίνει ό Θεός καί φωτίζει τον πνευματικό. Είναι βεβαίως ευνόητο ότι προϋποτίθεται για την αξιοποίηση του πνευματικού ή ύπαρξη κοινού πνευματικού.Χωρίς να θέλουμε να άπολυτοποιήσουμε τα πράγματα στο σημείο αυτό, θα πρέπει ωστόσο να πούμε ότι το καλύτερο για την πορεία του ζευγαριού είναι ή επιλογή καί από τους δύο συζύγους του ίδιου πνευματικού. Διότι αυτός θα γνωρίζει καί τους δύο καί θα μπορεί να δίνει τις ορθότερες συμβουλές καί κατευθύνσεις σ' αυτούς.



Η ΣΥΖΥΓΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Θα ήταν παράλειψη να μη θίγαμε τέλος για λίγο καί τη διάσταση αυτή: οί σύζυγοι πού προσπαθούν να διακρατούν την ενότητα μεταξύ τους διασφαλίζουν την καλύτερη ατμόσφαιρα για το αρμονικό μεγάλωμα των παιδιών τους. Δεν υπάρχει σπουδαιότερη παιδαγωγία των γονιών προς τα τέκνα τους από την αγάπη πού καλλιεργούν μεταξύ τους. Πανικοβάλλονται πολλές φορές οί γονείς γιατί δεν είναι -λένε- ιδιαίτερα καταρτισμένοι στίς διάφορες παιδαγωγικές θεωρίες. Πολλοί από αυτούς αγοράζουν διαρκώς βιβλία προς ενημέρωση, πηγαίνουν σε ψυχολόγους, προκειμένου να βοηθήσουν τα παιδιά τους. Μα, χωρίς κανείς να θέλει να υποβαθμίσει τη συμβολή των παιδαγωγών καί των ψυχολόγων, ή σημαντικότερη συμβολή είναι ή αγάπη καί ή ενότητα των γονιών μεταξύ τους.Δεν είναί τυχαίο ότι όλοι οί σύγχρονοι μεγάλοι γέροντες, σαν τον π. Πορφύριο καί τον π. Πάίσιο, τόνιζαν ότι ή ομαλή ανάπτυξη του παιδιού εξαρτάται απολύτως από την ποιότητα της σχέσης των γονιών μεταξύ τους. «Να μη σας δουν ποτέ τα παιδιά σας να μαλώνετε μπροστά τους», ήταν ή συμβουλή για παράδειγμα του γέροντα Πορφυρίου προς τους γονείς.
Ή συζυγική ενότητα λοιπόν συντελεί όχι μόνο στην προαγωγή των 'ίδιων των συζύγων, αλλά καί των παιδιών καί κατ'επέκταση καί της κοινωνίας, αφού είναι γνωστό ότι ισορροπημένα παιδιά αποτελούν το εχέγγυο της ισορροπημένης αυριανής κοινωνίας. Συνεχώς επιβεβαιώνεται άλλωστε ότι τίςπερισσότερες φορές πίσω από τίς εγκληματικές μορφές της κοινωνίας κρύβονται ταραγμένα παιδικά χρόνια λόγω διαλυμένης οικογένειας. Κι ακόμη στα σχολεία: πίσω από κάθε ιδιαίτερη παρεκτροπή άτακτων μαθητών κρύβεται συνήθως μια προβληματική σχέση των γονιών. Γι' αύτό καί όλοι οέ άγιοι μας πρέσβευαν ότι αν θέλουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, πρέπει οί γονείς λίγο στα σοβαρά να αναλάβουμε τον αγώνα του προσωπικού μας αγιασμού.


Του πρωτοπρεσβύτερου Γεωργίου Δορμπαράκη

Αγ.Μαρτινιανός-Ένα πρότυπο αγνείας.Ένας αντι-Βαλεντίνος(+13 Φεβρουαρίου)

Ό όσιος Μαρτινιανός γεννήθηκε στην Καισαρεία της Πάλαιστίνης προς τα τέλη του 4ου αιώνος. Διαπνεόμενος από θείο πόθο εκ νεότητός του,απαρνήθηκε τον κόσμο σε ηλικία δεκαοχτώ ετών και μετέβη σε ορός ονομαζόμενο Κιβωτός,οπού ζούσαν και άλλοι ερημίτες για να διάγει ασκητικό βίο. 
Επί είκοσι έξι χρόνια επιδόθηκε με τόσο ζήλο στους άθλους της αρετής, ώστε απέκτησε το χάρισμα της θαυματουργίας. Ό δαίμων,φθονώντας την πρόοδο αύτη, προσπαθούσε να τον περισπάσει από την αδιάλειπτη προσευχή του με κάθε είδους θορύβους καϊ τρομακτικές οπτασίες και του υπέβαλλε ακάθαρτους λογισμούς, ο άγιος όμως παρέμενε ατάραχος έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στην βοήθεια του Θεού.

Μία γυναίκα έκλυτων ηθών άκουσε να γίνεται λόγος για την αγγελική βιοτή του Μαρτινιανού, δήλωσε πώς παρέμενε αγνός μόνο και μόνο γιατί του έλειπαν οι ευκαιρίες και ορκίστηκε ότι θα κατάφερνε να τον αποπλανήσει.Παρουσιάστηκε μπροστά στο κελλί του ένα βράδυ που έβρεχε καταρρακτωδώς,ντυμένη με κουρέλια,ικετεύοντας τον ασκητή να της προσφέρει στέγη για την νύκτα. Συμπονώντας την και φοβούμενος μην την κατασπαράξουν τα άγρια θηρία,ό άνθρωπος του Θεού της άνοιξε την πόρτα,την έβαλε να ζεσταθεί δίπλα σε μια καλή φωτιά,την φίλεψε λίγους χουρμάδες και αποσύρθηκε στο εσωτερικό δωμάτιο,οπού πέρασε σχεδόν όλη την νύχτα ψάλλοντας και προσευχόμε-νος, πριν πλαγιάσει. Καθώς όμως δεχόταν την επίθεση βίαιων σαρκικών λογισμών για την γυναίκα αυτή,σηκώθηκε μέσα στην νύχτα και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιό της για να την διώξει.Μόλις άνοιξε όμως την πόρτα, αντί για την φτωχιά ζητιάνα,είδε να φανερώνεται μπροστά του ή νέα γυναίκα πλούσια στολισμένη πού με ένα δελεαστικό χαμόγελο του θύμισε τα παραδείγματα προφητών και αποστόλων που είχαν πάρει γυναίκα και κατάφερε να κλονίσει την ψυχή του ασκητού που τόσα χρόνια είχε αντισταθεί στους πειρασμούς των δαιμόνων. Ενδίδοντας στην πρόταση της, ζήτησε μόνο ένα λεπτό καιρό να δει έξω, μήπως υπήρχε φόβος να τους αιφνιδιάσει κάποιος επισκέπτης.Καθώς κοίταζε τον ορίζοντα,ό Θεός σπλαγχνίστηκε τον δούλο του και ξύπνησε την συνείδηση του με την αχτίνα της χάριτος. Ό Μαρτινιανός, συναισθανόμενος την φρίκη της αβύσσου στην οποία ετοιμαζόταν να πέσει, πήγε καϊ μάζεψε κλαδιά, άναψε φωτιά στο εσωτερικό κελλί του και μπήκε σ' αυτήν με γυμνά πόδια, λέγοντας: «Το αντέχεις, δύστυχε; Σκέψου πώς θα αντέξεις το αιώνιο πυρ,οπού θα βυθιστείς, αν πλησιάσεις αυτό το πλάσμα». Βγήκε από την φωτιά, αλλά σε λίγο ξαναμπήκε φωνάζοντας: «Συγχώρεσέ με, Χριστέ μου, Εσένα μόνο αγαπώ και για Σένα παραδίδομαι στις φλόγες!» Ακούγοντας τις φωνές ή άθλια γυναίκα, έτρεξε και συγκλονισμένη μπροστά στο θέαμα της εθελούσιας θυσίας του Μαρτινιανού μεταστράφηκε ακαριαία, πέταξε τα στολίδια της στην φωτιά και πέφτοντας στα πόδια του άγιου με δάκρυα, τον ικέτευσε να της δείξει την οδό της μετανοίας. Ό Μαρτινιανός την συγχώρεσε και την έστειλε στην γυναικεία Μονή της Όσιας Παύλας [26 Ιαν.], όπου έμεινε δώδεκα χρόνια και για την αγιότητα του βίου της ο Θεός της παραχώρησε την χάρη να επιτελεί θαύματα.

Όσο για τον όσιο Μαρτινιανό, μετά από επτά μήνες, μόλις γιατρεύτηκε από τα εγκαύματα,έλαβε την απόφαση να αποσυρθεί σε ένα ξερονήσι μέσα στο πέλαγος,ελπίζοντας έτσι να ξεφύγει από κάθε πει-ρασμό. Πέρασε έκεί δέκα χρόνια, εκτεθειμένος νύκτα-μέρα σε όλους τους καιρούς, ζώντας από την εργασία των χεριών του και με λίγα τρόφιμα που του έφερνε κατά καιρούς ένας ναυτικός. Παρολες τις προφυλαξεις του για να εξασφαλίσει την ησυχία, του έμενε να μάθει ακόμη, ότι δεν υπάρχει τόπος στην γη, οπού θα μπορούσε κάποιος να είναι απόλυτα ασφαλής από τον πειρασμό. 
 Μία νύκτα, την ώρα πού περνούσε ένα καράβι έκεί κοντά,ό δαίμων σήκωσε τόσο βίαιη τρικυμία ώστε το πλοΐο βούλιαξε μέσα στα λυσσασμένα κύματα και μόνο μια ωραία κόρη κατάφερε να σωθεί πάνω σε μια σανίδα φθάνοντας κοντά στο βράχο.Βλέποντας τον άγιο του φώναξε να την βοηθήσει. Ό Μαρτινιανός διαβλέποντας ότι επρόκειτο για έναν νέο πειρασμό του πονηρού πνεύματος, όπλίσθηκε με την προσευχή και έβγαλε την κοπέλα από το νερό. Της είπε όμως αμέσως: «Δεν μπορούμε να μείνουμε εδώ μαζί. Να ψωμί και νερό.Σέ λίγες ημέρες θα πιάσει εδώ ένας καπετάνιος πού έχει συνήθειο να μου φέρνει τροφή. Πες του την ιστορία σου και θα σε Μαρτινιανός την ψυχή του στον Κύριο για να λάβει τον στέφανο των μαρτύρων, διότι εθελούσια πέρασε δια πυρός και ύδατος (Ψαλμ. 65, 12), για να κρατήσει την αγνεία του. 
 "Οσο για την νέα ναυ­αγό που ονομαζόταν Φωτεινή,έμεινε με την θέληση της στον βράχο, κατά το παράδειγμα του Μαρτινιανοΰ, για έξι χρόνια,τρεφόμενη από τον θαλασσινό. Ντυμένη ως άνδρας, δουλεύοντας σκληρά με τα χέρια της και προσκαρτερώντας στην προσευχή, παρέδωσε την αγία ψυχή της στον Θεό σε ηλικία είκοσι πέντε χρονών και ενταφιάσθηκε στην Και­σαρεία της Παλαιστίνης.πάει στην πα­τρίδα σου». 
Άφοϋ την νουθέτησε για την αρετή, έκανε το σημείο του σταυρού και ρίχτηκε στην θάλασσα. Την στιγμή εκείνη, δύο δελφίνια σταλμένα από την θεία Πρόνοια τον πήραν στην ράχη τους και τον έβγαλαν σώο και άβλαβη στην στεριά. Δοξάζοντας τον Θεό, ο άγιος αποφάσισε να ζήσει σαν ξένος, περιπλανώμενος από τόπο σε τόπο, ζών­τας από ελεημοσύνες, χωρίς να συνδέεται με κανένα, για να γλυτώσει από τον πειρασμό. "Ετσι σε δύο χρόνια πέρασε από εκατόν εξήντα τέσσερεις πόλεις και έφθασε τέλος στην Αθήνα, οπού ο Θεός του αποκά­λυψε πώς είχε φθάσει ή τελευταία του ώρα. Ό επίσκοπος μαθαίνοντας το, επισκέφθηκε τον άνθρωπο του Θεοΰ και του ζήτησε να προσευχηθεί για εκείνον και το ποίμνιο του, όταν θα φθάσει στον Παράδεισο. "Ετσι παρέδωσε ο Μαρτινιανός την ψυχή του στον Κύριο για να λάβει τον στέφανο των μαρτύρων, διότι εθελούσια πέρασε δια πυρός και ύδατος (Ψαλμ. 65, 12), για να κρατήσει την αγνεία του. Οσο για την νέα ναυ­αγό που ονομαζόταν Φωτεινή, έμεινε με την θέληση της στον βράχο, κατά το παράδειγμα του Μαρτινιανού,για έξι χρόνια, τρεφόμενη από τον θαλασσινό. Ντυμένη ως άνδρας, δουλεύοντας σκληρά με τα χέρια της και προσκαρτερώντας στην προσευχή, παρέδωσε την αγία ψυχή της στον Θεό σε ηλικία είκοσι πέντε χρονών και ενταφιάσθηκε στην Και­σαρεία της Παλαιστίνης.
''Νέος Συναξαριστής''Εκδ.ΙΝΔΙΚΤΟΣ

Πάλεψε τον θάνατο για να δει τον γιό της στο σχολείο!

Η Gemma Hogg από τη Βρετανία ήταν μία γυναίκα που στη ζωή της έδωσε πολλές μάχες, τις περισσότερες άνισες. Πάλεψε με τον καρκίνο του μαστού χρόνια ολόκληρα προκειμένου να μπορέσει να σταθεί όσο περισσότερο μπορεί πλάι στα τρία της παιδιά και τον σύζυγό της. Λίγο πριν φύγει από τη ζωή κατάφερε κάτι να κερδίσει, καθώς «καθυστέρησε» τον θάνατο για μία ακόμη κρίσιμη ημέρα. Σηκώθηκε στα πόδια της, ενώ ήταν ετοιμοθάνατη και πήγε το αγοράκι της στην πρώτη του ημέρα στο νηπιαγωγείο!

Η 31χρονη γενναία αυτή γυναίκα σηκώθηκε από το κρεβάτι της κλινικής όπου βρισκόταν και πήγε τον μικρό Τόμας στην πρώτη του ημέρα στο σχολείο σε μία σπαρακτική προσπάθεια να κλείσει μέσα της για πάντα την εικόνα του παιδιού της που ξεκινάει το ταξίδι του στη ζωή, την ώρα που το δικό της τελείωνε!

Την επομένη, η Gemma πέθανε στον ύπνο της, φρόντισε όμως μέχρι την τελευταία στιγμή να προετοιμάζει δώρα για τα παιδιά της ώστε να τα βρουν στο μέλλον. Εφτιαξε για το κάθε παιδί, ένα κουτί αναμνήσεων με διάφορα πράγματα μέσα ώστε να τη θυμούνται, ενώ έβγαλε φωτογραφίες με το καθένα από τα παιδιά της (την 6χρονη Ιζαμπέλα, τον 4χρονο Τόμας και τον δίχρονο Τζέιμς) στις οποίες πάνω έγραψε: «Όταν θέλεις αγκαλίτσα, θα είμαι πάντα εδώ!».


Πηγή: protothema
Αντέγραψα από...

ΩΔΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ

1ο Πανελλήνιο βραβείο της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών

της Βασιλικής Γούση

Μεθύσι ολόγυρα μου της ζωής. Ανάσταση! Κι όμως μία λόγχη φως με ταξιδεύει απρόσμενα στον κήπο της αγωνίας,όπου «βάπτεται κάλαμος αποφάσεως»
Το νιόφυτρο μπουμπούκι δε θα λουλουδίσει ποτέ
άπ' το κουκούλι ή πεταλούδα δε θα βγει στη γιορτή της "Ανοιξης
καί το φτωχό χελιδόνι δε θα τιτιβίσει στα γαλανά τα πλάτη τ' ουρανού.
Τούτη ή Γεσθημανή είναι σιωπηλή σαν το θάνατο Καί μονάχα ένα θρόισμα μυστικό σαν το βουβό πόνο της Παναγιάς,κεντάει τίς άδειες στιγμές.
Είναι τραγούδι απόκοσμο του παιδιού πού δεν θα γεννηθεί ποτέ. Σωπαίνω κι αφουγκράζομαι.
«Θεέ μου. σύρε το δοξάρι της συμπόνιας στίς ανθρώπινες Χορδές
για ν' ακουστεί ή αδύναμη φωνή μου: Χάνομαι!
Βάρβαρα εισβάλλουν στη φωλιά μου. Πού να κουρνιάσω;
Ή ατσάλινη ρομφαία βηματίζει απειλητικά εναντίον μου. Τρομάζω!
Αλλά κι ή παγερή καταχνιά του καταψύκτη πιο σκληρή κι άπ' το θάνατο. Κρυώνω!
Περνώ τα σύνορα της οδύνης. Ή ψυχή μου αδειάζει. Ή φωνή μου σβήνει. Πεθαίνω!
τώρα πού σφύζει ολόγυρα μου ή ζωή στους ρυθμούς της "Ανοιξης.
Δε ζητώ παρά μια χούφτα ήλιο ν' ανακουφίσει το παράπονο μου.
~Ηλθα, τραγούδι άπ' τ' άπειρο, να γλυκάνω μια άδεια αγκαλιά καί με φίμωσαν.
Κρατούσα στα μάτια την ανατολή καί με βύθισαν στο πιο αποτρόπαιο σκοτάδι
άπλωσα δειλά το χέρι στην αγάπη καί με πλήγωσαν θανάσιμα
-παράξενο- όσοι τραγουδούσαν τη ζωή. την ελπίδα, το δίκαιο.
Για μένα τώρα όλο το σύμπαν ένα δάκρυ στα γαλήνια μάτια του λευκόφτερου αγγέλου μου...»
Φτωχό χελιδόνι, δες. πάνω άπ' τον κήπο της αγωνίας δύο μάτια γεμάτα ήλιους, μια αγκαλιά ανοιχτή σαν ουρανός,για να φτερουγίσεις όλόχαρο,
καί μια καμπάνα πού σημαίνει στη σιγαλιά
Χριστός Ανέστη!

ΠΗΓΗ

Ο παπάς που τα έβαλε με τις βιομηχανίες

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΠΑΠΑΣ που δεν σπούδασε θεολογία αλλά μαθηματικά. Είναι ακτιβιστής αλλά δεν ξεπήδησε από οικολογική οργάνωση. Κηρύσσει την ειρήνη αλλά βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο. Γι’ αυτό, άλλωστε, βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών: «Για πράξεις κοινωνικής αρετής και ανθρωπισμού… σε τομέα που η μέριμνα της πολιτείας ήταν ανύπαρκτη ή ανεπαρκής»! Για αγώνα, δηλαδή, όσο η πολιτεία κοιμάται.

Με όπλο μία φωτογραφική μηχανή, έστηνε καρτέρι μέσα στις λάσπες και στο ποτάμι, προκειμένου να φωτογραφήσει τα φορτηγά να αδειάζουν ή να θάβουν τα απόβλητά τους στις χωματερές. Όλοι οι φύλακες των εργοστασίων και οι οδηγοί των φορτηγών ήξεραν πλέον τον παπά με τη φωτογραφική μηχανή. Όσο οι βιομήχανοι και η τοπική αυτοδιοίκηση το αρνούνταν, τόσο εκείνος τους φωτογράφιζε.
Ο πατήρ Ιωάννης Οικονομίδης, από τα Οινόφυτα Βοιωτίας, έγινε παπάς το 1999, κατόπιν προτροπής της γιαγιάς του, Ειρήνης. Λίγα χρόνια αργότερα, έκανε αυτό που κανείς άλλος δεν τόλμησε από το 1969. Να τα βάλει με τις βιομηχανίες, που ακόμα και τώρα μολύνουν με τα τοξικά απόβλητά τους όλη την περιοχή που διαπερνά ο Ασωπός ποταμός.
Στην αρχή ο αγώνας ήταν μοναχικός, με εξαίρεση τον εμπνευστή του, χημικό Αθανάσιο Παντέλογλου. Λίγες γνώσεις εναντίον πολλών εχθρών και τεράστιων οικονομικών συμφερόντων. Όταν οι αντίπαλοι άρχισαν να τον παίρνουν στα σοβαρά, κινητοποίησαν όλον τον βρόμικο μηχανισμό τους. Η τοπική κοινωνία άρχισε να βομβαρδίζεται από παραπληροφόρηση και εγκληματικά διλήμματα:

«Ή πιστεύετε ότι σας δηλητηριάζουμε ή κλείνουμε τα εργοστάσια και μένετε άνεργοι». Το αυτονόητο και ο φόβος είναι δύο αντίπαλοι που μπροστά τους ο Γολιάθ φαντάζει παιχνιδάκι. Ο πατήρ Οικονομίδης ξέρει πως τα 700 ευρώ ενός εργάτη δύσκολα ρισκάρονται. Η μόνη λύση ήταν η απόδειξη της αλήθειας: «Τα απόβλητα τους σκοτώνουν».
Καθημερινά μιλούσε στους κατοίκους. Πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια προσπαθώντας να πείσει. Κάποιοι θύμωναν, κάποιοι συμφωνούσαν, αλλά το αποτέλεσμα ήταν η αδιαφορία. Κανείς δεν είχε τη διάθεση να συγκρουστεί με κανέναν, παρά μόνο με τον ίδιο.
«Το ράσο δεν εμπόδισε κανέναν να στραφεί εναντίον μου. Οι άνθρωποι στην κόντρα είναι εξαιρετικά καλοί». Όσο κι αν τον ρωτήσεις, ποτέ δεν θα παραδεχθεί τις ακρότητες που έγιναν εναντίον του. Αυτολογοκρίνεται και συνεχίζει στην ουσία. Η Νομαρχία Βοιωτίας και τα εργοστάσια ήταν στο στόχαστρό του, αλλά τα βόλια του ήταν άσφαιρα.
Σοκ και δέος
Οι βιομηχανίες είχαν δύο εξαιρετικούς συμμάχους. Το πολιτικό σύστημα και τον φόβο των εργατών και των κατοίκων. Κι αυτό το γνώριζε καλά ο ιερέας. Άλλωστε ο πατέρας του ήταν εργάτης σε αυτά τα εργοστάσια. Οι πρώτοι κάτοικοι που ενοχλήθηκαν από τους αγώνες του ήταν οι αγρότες: «Ακόμα και σήμερα οι περισσότεροι αγρότες προτιμούν να μη μιλήσουν για το πρόβλημα κι έτσι να κινδυνεύουν και οι ίδιοι και οι καταναλωτές παρά να συγκρουστούν με τις βιομηχανίες. Θα έπρεπε να έχουν οργανωθεί, να ζητούν τρελές αποζημιώσεις και να ζουν από αυτές». Ελάχιστους μπορεί να πείσει!
Χρειάστηκε να κατεβάσει τον πήχη. Του εξήγησαν ότι ο δρόμος είναι μακρύς και ότι η «σωτηρία» δεν μπορεί να είναι μαζική. Αυτό τον πλήγωσε, αλλά το κατανόησε. Επρεπε να γίνει μεθοδικός. Το όπλο του ήταν η αλήθεια και η γνώση του συμπολεμιστή του Θανάση Παντέλογλου. Οι αποδείξεις ήταν η μόνη λύση κι επειδή οι εικόνες πείθουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ο πατήρ Ιωάννης δεν δίστασε να λερώσει το ράσο του.
Με όπλο μία φωτογραφική μηχανή, έστηνε καρτέρι μέσα στις λάσπες και στο ποτάμι, προκειμένου να φωτογραφήσει τα φορτηγά να αδειάζουν ή να θάβουν τα απόβλητά τους στις χωματερές. Όλοι οι φύλακες των εργοστασίων και οι οδηγοί των φορτηγών ήξεραν πλέον τον παπά με τη φωτογραφική μηχανή. Όσο οι βιομήχανοι και η τοπική αυτοδιοίκηση το αρνούνταν, τόσο εκείνος τους φωτογράφιζε. Η μάχη είχε πλέον ανάψει για τα καλά:
«Όλοι οι δήμαρχοι έχουν παίξει πολύ αρνητικό ρόλο. Έλεγαν ψέματα ότι ο βιολογικός καθαρισμός δούλευε. Μάλιστα μαζί με τα βοθρατζίδικα άδειαζαν και βιομηχανικά λύματα. Μόλις πρόσφατα ξεθάψαμε τον κρυμμένο μέσα στην κοίτη του ποταμού αγωγό, από τον οποίο αδειάζανε τα επικίνδυνα λήμματα. Αυτά δεν είναι εγκλήματα άγνοιας».
Τα πρώτα στοιχεία
Όταν... έσκασαν οι πρώτες αναλύσεις, το κλίμα άρχισε να αλλάζει. Η άρνηση του προβλήματος από τους βιομήχανους άρχισε να μεταμορφώνεται σε δικαιολογίες και δικονομικούς ελιγμούς. Άλλωστε το «σύστημα» στην Ελλάδα είναι βούτυρο στο ψωμί ενός παράνομου. Με τον καιρό, άρχισαν να του συμπαραστέκονται νομικοί κι επιστήμονες. Η ακρίβεια των επιστημόνων και το κλείσιμο των παραθύρων από τους νομικούς στένεψαν τα περιθώρια ελιγμών των αντιπάλων του.
Δυστυχώς, όσο ο χρόνος λειτουργούσε υπέρ του ιερέα και της ομάδας του, η ρύπανση πότιζε τα νερά και τα χώματα της περιοχής. Οι καρκίνοι αυξάνονταν και το κράτος απλώς συμμαχούσε με τους βιομήχανους, αγνοώντας τις αυξανόμενες καταγγελίες. Τα φωτογραφικά πειστήρια γεννούσαν συνεχώς νέες μετρήσεις και οι αποδείξεις γιγαντώνονταν.
«Η μελέτη της Λινού για τους καρκίνους στην περιοχή ταρακούνησε τους κατοίκους. Από την άλλη μεριά, σχεδόν κάθε σπίτι έχει έναν καρκίνο. Θα περίμενες όλοι αυτοί να μάχονται. Δεν το κάνουν. Ευτυχώς κάποια πράγματα τα καταλάβαμε νωρίς. Το έγκλημα, όμως, είναι τόσο μεγάλο, που ούτε ο νομοθέτης δεν το είχε προβλέψει. Το πρώτο πρόβλημα είναι στην αδειοδότηση, μετά στους ελέγχους από το κράτος και στο τέλος στη Δικαιοσύνη, η οποία σέρνεται. Πάντως, αν πας οργανωμένος και μεθοδικός σ’ ένα δικαστήριο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα δικαιωθείς», λέει στην Real planet ο πατήρ Ιωάννης.
Η μεγάλη νίκη στο ΣτΕ
ΠΡΟΣΦΑΤΑ η ομάδα του πατέρα Ιωάννη κατάφερε μία μεγάλη νίκη. Το ΣτΕ, για πρώτη φορά, θέτει τέρμα στη σκόπιμη αδράνεια της διοίκησης, καθώς κάθε φορά που απειλείται σοβαρά η ανθρώπινη υγεία και το περιβάλλον -ιδιαίτερα το πόσιμο και το αρδευτικό νερό- δεν μπορεί πλέον να κρύβεται πίσω από την προσχηματική επιβολή προστίμων ή άλλων ημιμέτρων, αλλά είναι υποχρεωμένη να λαμβάνει ριζικά και, κυρίως, αποτελεσματικά μέτρα.
Σε όλον αυτόν τον αγώνα, πάντοτε υπήρξε και ο προσωπικός φόβος. Αλλωστε ο πατήρ Ιωάννης έχει τρία παιδιά. Η βράβευση από την Ακαδημία Αθηνών του έδωσε το μεγαλύτερο δώρο: το κύρος και την ασφάλεια που δεν είχε παλαιότερα.


Πηγή: real.gr-ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΤΙΛΚΕΡΙΔΗ
Αντέγραψα από...

Ο Andrea Bocceli διηγείται μια μικρή συγκλονιστική ιστορία

Λόγος Μεγ.Αθανασίου εις την Υπαπαντή του Κυρίου

Με το να είπή δέ ή Παναγία Παρθένος• «Ιδού ή δούλη Κυρίου, ας γίνη εις έμέ όπως είπες», έφανέ-ρωσε τούτο. Είμαι πίναξ, λέγει, επάνω εις τον όποιον γράφεται ό,τι θέλει ό Κύριος του παντός. Άφού δε ό άγγελος ελαβε την διαβεβαίωσιν της πίστεως της Παρθένου άνεχώρησεν άπ' αυτής.

«Δοξάζει ή ψυχή μου τον Κύριον».,.
«Διότι είδε με εύμένειαν την ταπεινην δούλην του.Διότι από τώρα θα με μακαρίζουν όλαι αι γενεαί», 'Αλλά πόσο μεγάλο κατόρθωμα είναι ή παρθενία; Όταν κανείς θέλη να άσκηση τάς αλλάς άρετάς καθοδηγείται από τον νόμον, ή παρθενία όμως, επειδή είναι ανωτέρα του νόμου και έχει ως ύψηλότερον σκοπόν την διαμόρφωσιν της προσωπικής ζωής,είναι άφ' ενός μεν γνώρισμα του μέλλοντος αιώνος, άφ' έτερου δε είκών της καθαρότητας των αγγέλων."Οταν δηλαδή ό Δεσπότης του παντός ό Θεός Λόγος,επειδή ήθελεν ό Πατήρ να άνεγείρη και να ανακαίνιση τα πάντα, επέλεξε, δια να γίνη μήτηρ του σώματος το όποιον έπρόκειται να φορέση, την Παρθένον, ή οποία και έγινε, και με αυτόν τον τρόπον ήλθε μεταξύ μας ως άνθρωπος ό Κύριος,έκαμε την επιλογήν αυτήν,ώστε,όπως τα πάντα έγιναν δι' αΰτού,έτσι και ή παρθενία να προέλθη εξ αύτού,και να δοθή πάλιν δι'αυτού το χάρισμα τούτο εις τους ανθρώπους και να πολλαπλασιάζεται. Πόσο μεγάλο θα έλεγε κανείς το καύχημα της αγίας Παρθένου και θεοειδούς Μαρίας,επειδή υπήρξε και είναι μήτηρ του Λόγου ως προς την γέννηοιν του Σώματος; Διότι το θείον αυτό γέννημα στρατιά μεν αγγέλων έδοξολόγηοε, κάποια γυναίκα δε ύψωσε την φωνήν και έλεγε: «Μακαριά ή κοιλία που σε έβάστασε και οι μαστοί που έθήλασες».Και ή ιδία ή Μαρία πού έγέννησε τον Κύριον και ή οποία έμεινεν άειπάρθενος, επειδή αντελήφθη αυτό πού συνέβη εις τον εαυτόν της, έλεγεν «Από τώρα θα με μακαρίζουν όλαι αί γε-νειαί». Αυτό πού συνέβη εις την Μαρίαν είναι καύχημα δι' όλας τάς παρθένους. "Ολαι δηλαδή αύται κρέμονται ωσάν παρθενικά παρακλάδια άπ' αυτήν, ή οποία είναι ωσάν ρίζα δι' αυτάς.
«Και όταν συνεπληρώθησαν αί ήμέραι του καθαρισμού, σύμφωνα προς τον Μωσαϊκόν νόμον, έφεραν αυτόν εις τα Ιεροσόλυμα, δια να τον παρουσιάσουν εις τον Κύριον, όπως είναι γραμμένον εις τον νόμον του Κυρίου,ότι κάθε άρσενικόν που ανοίγει μήτραν,πρέπει να θεωρηθή ως άφιερωμένον εις τον Κύριον, και δια να προσφέρουν θυσίαν,σύμφωνα με αυτό πού λέγει ό νόμος του Κυρίου εν ζεύγος τρυγόνια ή δύο μικρά περιστέρια». Ούτος περιείίλήθη την σάρκα, Οχι δια να ύπάρχη και να ζή όπως οι άλλοι άνθρωποι, αλλ' έγινεν άνθρωπος δια να άγιάζη την σάρκα. Εάν δε νομίση κανείς ότι ή φράσις «δια να παρουσιάσουν εις τον Κύριον» αναφέρεται εις τον ίδιον τον Κύριον, έχει λάθος εις αυτήν την σκέψιν. Διότι πότε άπεκρύβη ό Κύριος από τα μάτια του Πατρός διά να μη ήμπορή ό Πατήρ να τον βλέπη; "Η ποίος τόπος ευρίσκεται έξω από την έξουσίαν του Κυρίου, ώστε να ευρίσκεται εκεί και να μη ευρίσκεται μαζί με τον Πατέρα, εάν δεν ανήρχετο εις Ιεροσόλυμα και δεν έπαρουσιάζετο εις τον ναόν; Και πώς προσέφερε τάς τυπικάς θυσίας, άφού ό ίδιος είναι ή αλήθεια; Μήπως αυτά δεν εγράφησαν δι' εκείνον, αλλά δι' ημάς; "Οπως δηλαδή, ενώ είναι Θεός,γίνεται κατά φυσικόν τρόπον άνθρωπος χωρίς να ύποστή μεταβολήν,και υφίσταται την περιτομήν και βαπτίζεται και τα άλλα σχετικά, όχι δια τον εαυτόν του,αλλά δι' ημάς,δια να γίνωμεν ημείς δια της χάριτος θεοί, ενώ είμεθα άνθρωποι, και δια να ύποστώμεν πνευματικήν περιτομήν και όχι νομικήν,και δια να καθαρισθώμεν από τον ρύπον της αμαρτίας δια του βαπτίσματος και δια να σταυρωθώμεν δια τον κόσμον και άναστηθώμεν δια τον Θεόν- ή ακακία και ή σωφροσύνη[...]


Μεγάλου Αθανασίου, Ερμηνεία εις το Κατά Λουκάν. "Εργα, 12, σελ. 317-321.