Γιατί με βάπτισαν χωρίς να με ρωτήσουν;!

-Γιατί δεν αποφασίζουμε μόνοι μας, αν θέλουμε να βαπτιστούμε και να γίνουμε Χριστιανοί;
-Γιατί μας βαπτίζουν νήπια καταστρατηγώντας την ελευθερία μας;

Ερωτήματα που ακούγονται συχνά και μας προκαλούν, με τη σειρά μας, να ρωτήσουμε:

-Όταν το νήπιο είναι άρρωστο και χρειάζεται γιατρό, μήπως πρέπει πρώτα να το ρωτήσουμε για να τον φωνάξουμε;
-Μήπως το φάρμακο που του δίνουμε του στερεί την ελευθερία να επιλέξει αν θα γιατρευτεί;
-Ζητάμε προηγουμένως τη συγκατάθεσή του, όταν το εμβολιάσουμε;
-Καταστρέφουμε την ελευθερία του, όταν του δίνουμε φαγητό ή το ντύνουμε;
-Το ρωτάμε ποια γλώσσα επιθυμεί να μιλάει;
-Το ρωτάμε αν θέλει να πάει στο σχολείο;

Τη σωματική υγεία του παιδιού τη φροντίζουμε, χωρίς να το ρωτήσουμε. 
Την πνευματική υγεία του δεν θα την αποκαταστήσουμε στην πρωταρχική της ωραιότητα; Είναι μικρότερης σημασίας η πνευματική του υγεία;

Όπως σε όλους τους τομείς της ζωής οι γονείς προσφέρουν στα παιδιά τους ότι καλύτερο μπορούν από κάθε άποψη, έτσι είναι φυσικό, για τους γονείς που είναι πιστοί οι ίδιοι να νιώθουν την ανάγκη το παιδί τους να γίνει σύντομα μέλος του σώματος του Χριστού. Να γεμίσει από Άγιο Πνεύμα, έστω και αν η ώρα της Βάπτισης δεν είναι συνειδητή γι’ αυτό. Με το βάπτισμα το παιδί «εγκεντρίζετε» (μπολιάζεται)κατά κάποιον τρόπο, ενσωματώνεται μυστικά στο άχραντο σώμα του Χριστού, γίνεται επίσημα μέλος της Εκκλησίας και έχει το δικαίωμα συμμετοχής και στα υπόλοιπα μυστήρια. Τη σωτηρία και υπέροχη
σφραγίδα του Άγιου Πνεύματος, που παίρνει με το Βάπτισμα, τη γνωρίζουν οι άγγελοι και την τρέμουν οι δαίμονες. Ώστε έτσι, οι δαίμονες φεύγουν τρέχοντας από τον βαπτισμένο και οι άγγελοι τον φρουρούν σαν γνώριμο και παιδί του Θεού. Το βάπτισμα το κάνουμε στα νήπια για να τα προφυλάξουμε από έναν μέγιστο κίνδυνο για να περιφρουρήσουμε την ελευθερία τους από τις μεθοδείες του διαβόλου.

Ο νηπιοβαπτισμός επομένως δεν εμποδίζει, αλλά εξασφαλίζει και διασφαλίζει την ουσιαστική ελευθερία. Το λουτρό του Βαπτίσματος, σε συνδυασμό προς το Άγιο Χρίσμα, ενεργεί μια νέα γέννηση. Έτσι έχουμε μια νέα δημιουργία, νέα γέννηση πνευματικής ύπαρξης τελείως νέας και χαριτωμένης. Δεν δίνονται απλώς κάποια χαρίσματα στον πιστό, αλλά όλο το πλήρωμα του Αγίου Πνεύματος εκχύνεται  σ’ αυτόν, μορφώνει μέσα του τη μορφή του Χριστού και τον κάνει παιδί του Θεού Πατέρα.

Γιατί λοιπόν πρέπει να αρνούμαστε στα παιδιά το δικαίωμα να έχουν από την αρχή της ζωής τους τη ζωοποιό Χάρη του Αγίου Πνεύματος, ως μέρος της ύπαρξης τους; Αν καθώς μεγαλώνουν αποφασίσουν ότι δεν θέλουν πια το Άγιο Πνεύμα, ας το αρνηθούν, όπως κάνει καθένας που αρνείται τον Θεό. Και ο Θεός αυτήν την κίνηση την σέβεται και αφήνει αυτόν που Τον αρνείται.

Η Βάπτισή μας και γενικά η σχέση μας με τον Θεό δεν μας δεσμεύει. Μήπως άλλωστε ζούμε αν δεν το επιλέξουμε και επιδιώξουμε όπως ταιριάζει σε βαπτισμένους Χριστιανούς; Επομένως ούτως ή άλλως διαλέγουμε. Αν κανείς θέλει να αλλάξει πίστη, δεν δεσμεύεται από το βάπτισμα. Το βάπτισμα σώζει τελικά όσους με τον καθημερινό τους αγώνα ενεργοποιούν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος μένει αδιενέργητη στην ψυχή του. Όπως δηλαδή το μολύβι που γράφουμε ή το βέλος για να κινηθούν χρειάζονται το ανθρώπινο χέρι, έτσι και η αίρεση των ανθρώπων που πιστεύουν. Το γεγονός της ταύτισης του
βαπτίσματος με την αναγέννηση, δεν σημαίνει πως το βάπτισμα μας απαλλάσσει από τον προσωπικό αγώνα για τη διατήρηση και την καρποφορία του πνευματικού δώρου.

Τα λόγια του Αγίου Κυρίλλου, Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, τον 4ο αιώνα, «προς τους φωτιζόμενους» μπορούν να λειτουργήσουν αφυπνιστικά και στην εποχή μας:«Δεν παίρνεις λοιπόν όπλο φθαρτό, αλλά πνευματικό. Φυτεύεσαι στο νοητό Παράδεισο. Παίρνεις καινούργιο όνομα που δεν το είχες πριν. Πριν από το βάπτισμα ήσουνα κατηχούμενος, ενώ τώρα θαονομαστείς πιστός. Από την αμαρτία μετατίθεσαι, περνάς στη δικαιοσύνη, από το μόλυσμα στην καθαρότητα… Αυτό όμως δεν φτάνει… 
Έργο του Θεού είναι το φύτεμα και το πότισμα, και δικό σου η καρποφορία. Έργο του Θεού είναι να σου δώσει τη χάρη Του, ενώ δικό σου να τη δεχτείς και να τη διατηρήσεις.
Μην καταφρονείς τη Χάρη, επειδή σου δίνεται δωρεάν, αλλά δέξου τη και συντήρησέ την, λειτουργώντας την μέσα στην ύπαρξή σου με πραγματική ευλάβεια»
πηγή

Στη μοναχική και άρρωστη γυναίκα για την αυτοκτονία (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Ξέρω ότι είναι δύσκολο. Πριν μερικά χρόνια πέθανε o άνδρας σου. Στενοχωριόσουν το ξεπέρασες. Πάντρεψες τον μοναχογιό σου· η χαρά επέστρεψε. Έπειτα σε χαροποιούσε πάρα πολύ το εγγόνι. Όμως εκείνο που αγαπούσες εσύ αγαπούσε και ο Θεός και το πήρε. Μόλις το εγγόνι σου πέταξε στον αόρατο κόσμο, αρρώστησε και η νύφη σου. Τη στέγνωσε η στενοχώρια και η λύπη κι εκείνη ακολούθησε τον γιό. Τελικά πίσω τους έφυγε κι ο μοναχογιός σου. Κι εσύ έμεινες μόνη κι έρημη. Προσπάθησες μία φορά να δηλητηριαστείς. Έμεινες ζωντανή. Ετοίμασες έπειτα το σχοινί για να κρεμαστείς. Όμως σε ξάφνιασε η κοπέλα από τη γειτονιά. Βλέποντάς σε κάτω από το ετοιμασμένο σχοινί εκείνη σου είπε, πως άκουσε από τους γέρους, ότι η αυτοκτονία είναι αμαρτία χωρίς συγχώρεση και στους δυο κόσμους. Καλά σου είπε. Τούτη η κοπέλα σού έσωσε την ψυχή. Όντως, εκείνη είναι η μέγιστη ευεργέτριά σου στον κόσμο. Μόνο χάρη εκείνης μπορείς να ελπίζεις να ιδωθείς στον άλλο κόσμο με τον γιό, τη νύφη, το εγγόνι και τον άνδρα σου.

Η Εκκλησία τού Χριστού από την αρχή αντιστάθηκε αποφασιστικά ενάντια στην αυτοκτονία ως υπέρβαρο αμάρτημα. Ο δυτικός διδάσκαλος της Εκκλησίας ο Αυγουστίνος είπε: «Όποιος αυτοκτονήσει, τούτος σκότωσε έναν άνθρωπο». Ο αυτόχειρας μ’ αυτό, λοιπόν, τοποθετείται ίσα με τον δολοφόνο. Αλλά στη δική μας ανατολική Εκκλησία η αυτοκτονία κρίνεται ακόμα πιο αυστηρά. Κατά τον δέκατο τέταρτο κανόνα του πατριάρχη Τιμοθέου ο αυτόχειρας στερείται της νεκρώσιμης ακολουθίας και του εκκλησιαστικού ενταφιασμού. Η Ορθόδοξη Εκκλησία όρισε αυστηρή τιμωρία ακόμα και για την προσπάθεια αυτοκτονίας. Σ’ εκείνον ο οποίος προσπαθήσει να αυτοκτονήσει η Εκκλησία επιβάλλει κανόνα δώδεκα χρόνια. Ξέρω πως εσύ θα σκεφθείς ότι αυτό είναι υπερβολικά αυστηρό. Όμως αυτή η αυστηρότητα κατάγεται από το έλεος. Σου λέω την αλήθεια: η Εκκλησία είναι τόσο αυστηρή στο θέμα τής αυτοκτονίας από καθαρό έλεος απέναντι στους ανθρώπους. Αφού η Εκκλησία έχει στο πνευματικό της θησαυροφυλάκιο την προορατική εμπειρία, ότι οι αυτόχειρες δεν μπαίνουν στο βασίλειο της αθάνατης ζωής και του αιώνιου ελέους. Και με την αυστηρότητά της η Εκκλησία θέλει να προλάβει τους ανθρώπους από την αιώνια καταστροφή. Στην Αγία Γραφή μόνο δυο άνθρωποι αναφέρονται που πήραν τη ζωή τους από τον εαυτό τους. Ο ένας είναι ο Αχιτόφελ, ο προδότης τού βασιλιά Δαβίδ, και ο δεύτερος είναι ο Ιούδας, ο προδό­της τού Κυρίου Ιησού Χριστού. Ας είναι μακριά από σένα και μόνο η σκέψη να βρεθείς σ’ αυτήν την παρέα σ’ εκείνη την πλευρά τού τάφου.

«Ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (Ματθ. 10, 22), είπε ο Κύριος. Είναι πολυάριθμες και διαφορετικές δυσκολίες που ο Θεός επιτρέπει στους ανθρώπους, αλλά ο σκοπός όλων αυτών είναι ο εξής: με την πίκρα να θεραπεύσει τις ανθρώπινες ψυχές από την αμαρτία και να τις προετοιμάσει έτσι για την αιώνια σωτηρία. Όσο και να είναι καμιά φορά δύσκολο για σένα, θυμήσου δυο πράγματα, πρώτο ότι ο ίδιος ο ουράνιος Πατέρας σου ορίζει το μέτρο των παθών, και το δεύτερο ότι Αυτός γνωρίζει τη δύναμή σου. Εάν ποτέ σου έρθει η σκέψη για αυτοκτονία, διώξε την σαν ψιθύρισμα του σατανά.

Το έλεος του Θεού να σε δυναμώσει.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, "Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…", Ιεραποστολικές Επιστολές Α’, Εκδ. "Εν Πλω", σ. 181)

πηγή

Ο Θεσμός τών Διακονισσών εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Αφού συγχαρώ εν πρώτοις την Αγίαν και Ιεράν Σύνοδον του Σεπτού Οικουμενικού Πατριαρχείου δια την απόφασίν της περί συγκλήσεως του Διορθοδόξου αυτού Συνεδρίου, το οποίον εξετάζει το σπουδαιότατον ζήτημα της χειροτονίας των γυναικών, αφού εκφράσω δεύτερον τας ευχαριστίας μου δια την τινήν, η οποία μου έγινε, με το να προσκληθώ ως εις των εισηγητών, και αφού τρίτον εκφράσω την χαράν εμού και της ωσαύτως θεολόγου συζύγου μου δια την πνευματικήν επικοινωνίαν μας με τόσους εκλεκτούς, σεβαστούς και αγαπητούς αδελφούς και αδελφάς εν Χριστώ, οι οποίοι φιλοξενούμεθα εις το λαμπρόν αυτό ξενοδοχείον του εκλεκτού και διακεκριμένου οφφικιάλου του Οικουμενικού Πατριαρχείου κ. Β. Καμπουράκη, εισέρχομαι εις την ανάπτυξιν του θέματός μου, τα όρια του οποίου προσδιωρίσθησαν ακριβώς υπό των σεβαστών οργανωτών του Συνεδρίου δια του υπ’ αυτών διατυπωθέντος τίτλου: «Ο θεσμός των διακονισσών εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν και η δυνατότης αναβιώσεως αυτού». Ειδικώτερον, εντός των χρονικών ορίων τα οποία επιβάλλονται υπό της κλεψύδρας, αφ’ ενός θα σκιαγραφήσωμεν την ιστορίαν του θεσμού των διακονισσών· αφ’ ετέρου θα υπομνήσωμεν τας προϋποθέσεις και την λειτουργικήν «τάξιν» της χειροτονίας αυτών· τρίτον – υπό την οπτικήν γωνίαν του απασχολούντος την Χριστιανικήν Οικουμένην ζητήματος της χειροτονίας των γυναικών και της εισόδου αυτών εις τα τάξεις των κληρικών – θα αναφερθώμεν εις τον κανονικόν χαρακτήρα και τας καθ’ όλου κανονικάς συνεπείας της χειροτονίας των διακονισσών και ιδίως εις την ακριβή θέσιν αυτών εντός της ολότητος του ιερού κλήρου και εις τας προς αυτόν διασυνδέσεις και συναρτήσεις των· τέταρτον, θα υπομνήσωμεν τους εν τη ιστορία τομείς της εργασίας των διακονισσών· πέμπτον, μετά των συμπερασμάτων θα παρουσιάσωμεν γενικάς δεοντολογικάς σκέψεις, αναφερομένας εις το ζήτημα της αναζωπυρήσεως και ανανεώσεως του θεσμού των διακονισσών και τέλος εν Επιλόγω θα θίξωμεν τον προβληματισμόν δια το όλον ζήτημα της χειροτονίας των γυναικών. Είναι περιττόν να είπωμεν, ότι η παρούσα εισήγησις, κατά το μέγιστον μέρος αυτής στηρίζεται επί του περιεχομένου της ανατυπωθείσης εκ του περιοδικού «Θεολογία» (έτος 1954) διδακτορικής μας διατριβής και πολλών άλλων μελετών μας, αι οποίαι από του 1954 μέχρι σήμερον εδημοσιεύθησαν είτε εις την ελληνικών γλώσσαν, είτε εις γαλλικήν ή αγγλικήν ή γερμανικήν ή ιταλικήν ή σουηδικήν μετάφρασιν. Αι μελέται αύται μνημονεύονται εν των Παραρτήματι.

1. Η ιστορία του θεσμού των διακονισσών.

Κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνας υφίστατο «πλουραλισμός» εις την κατά περιοχάς και χρονικάς περιόδους απόδοσιν πρωτείου εις μίαν εκ των εις την Εκκλησίαν αφιερωμένων γυναικείων τάξεων (διακονισσών, χηρών, παρθένων)[1]. Παρά ταύτα, ευθύς εξ αρχής και ήδη εκ των αποστολικών χρόνων φαίνεται ότι το πρωτείον αποδίδεται εις την τάξιν των «διακόνων γυναικών»[2]. Αυτό εν συνεχεία γίνεται ολονέν και περισσότερον αισθητόν.

Ως πρώτη μαρτυρία περί της τάξεως των «διακόνων γυναικών» θεωρείται το χωρίον Ρωμ. 16, 1-2, εν τω οποίω μνημονεύεται η Φοίβη, ήτις εορτάζεται υπό της Εκκλησίας την 3^ην Σεπτεμβρίου και αναφέρεται υπό των ορθοδόξων λειτουργικών κειμένων ως πρότυπον διακονίσσης. Γράφει δι’ αυτήν
ο Απ. Παύλος: «Συνίστημι δε υμίν Φοίβην την αδελφήν ημών, ούσαν διάκονον της εκκλησίας της εν Κεγχρεαίς, ίνα αυτήν προσδέξησθε εν Κυρίω αξίως των αγίων… και γαρ προστάτις πολλών εγενήθη και εμού αυτού».

Και το χωρίον Α’ Τιμ. 3, 11 («γυναίκας ωσαύτως σεμνάς, μη διαβόλους, νηφαλίας, πιστάς εν πάσι») πιθανώς αναφέρεται εις γυναίκας διακόνους, ως αποδεικνύεται εκ της φιλολογικής συναφείας και των λογικών συναρτήσεων και πλαισίων του χωρίου». Ως ετόνιζεν ήδη ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «τινές απλώς περί γυναικών ειρήσθαι τούτό φασιν, ουκ έστι δε· τι γαρ εβούλετο μεταξύ των ειρημένων παρεμβαλείν τι περί γυναικών; Αλλά περί των το αξίωμα της διακονίας εχουσών λέγει»[3].

Εκ των αρχών του β’ αιώνος χαρακτηριστική είναι εξωχριστιανική τις μαρτυρία. Τω 111 ή 112 μ.Χ. Πλίνιος ο νεώτερος, γράφων προς τον Τραϊνόν, αναφέρει την εν Βιθυνία  ύπαρξιν διακονιστών. Ομιλεί δι’ «ancillas, quaeministrae dicebantur»[4]. Κλήμης ο Αλεξανδρεύς († προ του 215) τονίζει, ότι η γυναικεία διακονία ήτο αναγκαία και υπήρχε κατ’ αυτούς ήδη τους αποστολικούς χρόνους, καθ’ ους οι απόστολοι, «ως αδελφάς περιήγον τας γυναίκας συνδιακόνους εσομένας προς τας οικουρούς γυναίκας, δι’ ων και εις την γυναικωνίτιν αδιαβλήτως παρεισεδύετο η του Κυρίου διδασκαλία»[5]. Εν συνεχεία προσθέτει: «Ίσμεν γαρ και όσα περίδιακόνων γυναικών εν τη ετέρα προς Τιμόθεον επιστολή ο γενναίος διατάσσεται Παύλος»[6]. ΟΩριγένης ερμηνεύων το χωρίον Ρωμ. 16, 1-2, εν περικοπή ήτις διεσώθη λατινιστί, τονίζει ότι «apostolicaauctoritate» υπήρχον «feminae ministrae» «in ministerio ecclesiae»[7]. Τον γ’ αιώνα η «Διδασκαλία (των Αποστόλων)», εν τη οποία δια πρώτην φοράν χρησιμοποιείται και το χαρακτηριστικόν όνομα «διακόνισσα» αντί του «η διάκονος», παρουσιάζει τας διακονίσσας ως συγκεκροτημένην εν τη Εκκλησία τάξιν, μνημονευομένην μετά των τάξεων των επισκόπων, πρεσβυτέρων και διακόνων[8]. Κατά την «Διδασκαλίαν» η γυναικεία διακονία ήτο αναγκαία in multis rebus[9] τοσούτω μάλλον, όσω και αυτός ο Κύριος διεκονήθη υπό γυναικών. Οι διάκονοι και αι διακόνισσαι έχουν εν και το αυτό λειτούργημα, το λειτούργημα της διακονίας (τοministerium diaconiae) και είναι ως μία ψυχή εν δυσί σώμασι (duo corpora in una anima)[10].

Εις μερικάς περιοχάς κατά τους τρεις πρώτους αιώνας μετά των τριών βαθμών της ιερωσύνης συναριθμείται και η τάξις των χηρών, η οποία ήδη μνημονεύεται εν Α’ Τιμ. 5, 9-10. Εις τας εκ του γ’ αιώνος προερχομένας «Ψευδοκλημεντείους Ομιλίας» μνημονεύεται ο Πέτρος ως δρων εν Τριπόλει της Φοινίκης «επίσκοπον καταστήσας και πρεσβυτέρους δώδεκα ορίσας και χηρικά συστησάμενος»[11]. Το αντίστοιχο χωρίον των ωσαύτως εκ του γ’ αιώνος προερχομένων ψευδοκλημεντείων Αναγνωρίσεων αναφέρει επίσης, ότι ούτος «constituit eis episcopum et duodecim cum eo presbyteros, simulque diaconos ordinat. Instituit etiamordinem viduarum atque omnia ecclesiae ministeria disponit»[12]. Είναι προφανές, ότι και εν τω χωρίω τούτω η τάξις των χηρών συναριθμείται μετά των τάξεων του κλήρου και των εκκλησιαστικών λειτουργών, θεωρουμένη ως εν ministerium. Ο όρος «χήρα» εις μερικάς περιοχάς ήτο terminus technicus, δια του οποίου εδηλούτο τάξις των γυναικών, της οποίας μετείχον και παρθένοι. Ήδη ο Ιγνάτιος, γράφων προς τους Σμυρναίους (ΧΙΙΙ, 1), λέγει: «Ασπάζομαι... τας παρθένους, τας λεγομένας χήρας»[13].

Από των αρχών του δ’ αιώνος και εξής υπάρχουν αναρίθμητοι μαρτυρίαι περί της τάξεως των διακονισσών, απαντώμεναι εις τους κανόνας οικουμενικών και τοπικών συνόδων και εις διάφορα φιλολογικά, ιστορικά και αρχαιολογικά μνημεία, λ.χ. εις λειτουργικο-κανονικά συγγράμματα («Αποστολικαί Διαταγαί» και «Διαθήκη του Κ. Η Ι.Χ.», εις έργα μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας και άλλων εκκλ. Συγγραφέων της Ανατολής και της Δύσεως, εις ιστορικούς και χρονογράφους, εις αγιολογικά κείμενα, εις ευχολόγια και άλλα
λειτουργικά βιβλία, εις την νομοθεσίαν των βυζαντινών αυτοκρατόρων, εις επιτυμβίους επιγραφάς.

Εκ των μαρτυριών των πηγών τούτων πιστοποιείται ότι ο θεσμός των διακονισσών, ανθήσας επί της εποχής των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας, διετηρήθη – έστω ολίγον κατ’ ολίγον υποβαθμιζόμενος – μέχρι του τέλους των βυζαντινών χρόνων. Ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος τον ι’ αιώνα μαρτυρεί, ότι υφίσταντο εισέτι επί των χρόνων αυτού «αι της Μεγάλης Εκκλησίας (= Αγίας Σοφίας) διακόνισσαι»[14]. Η Άννα Κομνηνή τον ιβ’ αιώνα εξυμνεί την υπέρ των διακονισσών φροντίδα του πατρός αυτής Αλεξίου του Α’ (1081-1118)[15], ο οποίος προσφάτως εξυμνήθη δια την προ 900 ετών συμβολήν του εις την εν Πάτμω ίδρυσιν της Ιεράς Μονής του αγ. Ιωάννου του Θεολόγου. Ο Βαλσαμών περί τα τέλη του ιβ’ αιώνος μαρτυρεί, ότι υπήρχον εισέτι επί των ημερών αυτού εν τη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως διακόνισσαι[16]. Λείψανα της τάξεως των διακονισσών εν τη Ανατολή σώζονται και σήμερον τόσον εντός ελληνικών γυναικείων μοναστηρίων[17] ή απομεμακρυσμένων ιεραποστολικών κοινοτήτων, όσον και εις απεσχισμένας ανατολικάς εκκλησίας.

Εν τη Δύσει ο θεσμός των διακονισσών δεν έσχε ταχείαν και μεγάλην ανάπτυξιν. Κατά το τέλος του 4^ου αιώνος ήτο σχεδόν άγνωστος εις την Δύσιν, θεωρούμενος εν αυτή ως θεσμός ανατολικός. Ο ψευδο-Ιερώνυμος, εξ αφορμής του χωρίου Ρωμ. 16, 1-2, τονίζει: «Sicut etiam in Orientalibus diaconissae mulieres in suosexu ministrare videntur»[18]. Ωσαύτως ούτος, ερμηνεύων το χωρίον Α’ Τιμ. 3, 11, επαναλαμβάνει, ότι «inOriente diaconissae appellant»[19]. Μάλιστα πολλαί σύνοδοι, ως αι σύνοδοι της Οράγγης (ConciliumArausicanum) τω 441, η εν Epaon σύνοδος (Concilium Epaonense) τω 517 και η 2^α εν Ορλεάνη σύνοδος (Concilium Aurelianense II) τω 533 απαγορεύουν παντελώς την χειροτονίαν των διακονισσών[20]. Τα συνοδικά ταύτα μέτρα, ισχύσαντα δι’ ωρισμένας μόνον εκκλησιαστικάς περιφερείας, δεν επέδρασαν επί πάσαν την Δυτικήν Εκκλησίαν, καθ’ όσον έτεραι μαρτυρίαι αντιθέτως πιστοποιούν, ότι τουλάχιστον μέχρι του ια’ αιώνος, υπό την επίδρασιν του παραδείγματος της Ανατολής, καθιερούντο και εν τη Δυτική Εκκλησία διακόνισσαι. Ούτω λ.χ. τον 6^ον αιώνα εχειροτονήθη διακόνισσα η αγία Radegunde, σύζυγος του φράγκου βασιλέως Κλοθαρίου του 1ου[21]. Τω 866 η εν Worns σύνοδος υιοθετεί, εν σχέσει προς τας διακονίσσας, τον ιε’ κανόνα της Δ’ εν Χαλκηδόνι οικουμενικής συνόδου[22].

Ως ετονίσαμεν εις το εν Bari 1^ον Διεκκλησιαστικόν Ιστορικόν Συνέδριον, υπό την επίδρασιν του παραδείγματος των ελληνικών κοινοτήτων της Ιταλίας ολίγον κατ’ ολίγον η Ρωμαϊκή Εκκλησία εισήγαγε τον θεσμόν των διακονισσών[23]. Το «Liber Pontificalis» αναφέρει, ότι, τω 799 ο πάππας Λέων ο Γ’ και ο Κάρολος ο Μέγας εισήρχοντο θριαμβευτικώς εις την Ρώμην, εξήλθον προς υποδοχήν αυτών ο ρωμαϊκός λαός «μετά διακονισσών και ευγενών κυριών» («cum diaconissis et noblissimis matronis»)[24]. Τρεις πάπαι του ια’ αιώνος, ο Βενέδικτος ο 8^ος (1012-1024), ο Ιωάννης ο 20ός (1024-1033) και ο Λέων ο 9^ος (1049-1054), γράφοντες προς επαρχιακούς επισκόπους, - ήτοι ο πρώτος προς τον επίσκοπον του Porto[25], ο δεύτερος προς τον επίσκοπον της Sylva Candida[26] και ο τρίτος προς τον επίσκοπον πάλιν του Porto[27] -, αναγνωρίζουν εις αυτούς το δικαίωμα να χειροτονούν διακονίσσας.

Ο τίτλος «diaconissa» ή «diacona» ενεφανίσθη εκ νέου κατά τους νεωτέρους χρόνους δια της ιδρύσεως των προτεσταντικών αδελφοτήτων διακονισσών[28] και δια της αναβιώσεως της χειροτονίας των διακονισσών εν τη Αγγλικανική Εκκλησία[29] και από του παρελθόντος έτους εν τη Παλαιοκαθολική Εκκλησία[30].

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ www.paterikiorthodoxia.com

Ταξιάρχης Μιχαήλ Μανταμάδου Λέσβου: Ένα ακόμα χειροπιαστό θαύμα

«Ἕνα θαῦμα γιὰ πιστοὺς καὶ ἀπίστους!!!

Εἶναι ἡ ἴδια εἰκόνα τοῦ Ταξιάρχη Μιχαὴλ αὐτὸ ποὺ βλέπεται στὶς φωτογραφίες ἀπὸ τὸ ὁμώνυμο μοναστήρι στὸ χωριὸ Μανταμάδος Λέσβου.Ὑπάρχει ὅμως μία πολὺ μεγάλη διαφορά!!! Στὴν ἐπάνω φωτὸ ὁ Ταξιάρχης εἶναι μὲ ἀνοιχτὸ τὸ στόμα, ἐνῶ στὴν κάτω μὲ κλειστό, ὅπως εἶναι καθημερινὰ ὅταν ἐπισκέπτεται κάποιος τὸν ἱερὸ ναὸ γιὰ νὰ προσκυνήσει. Τί ἔχει συμβεῖ;

Ἡ ἐπάνω φωτὸ εἶναι τραβηγμένη πρὸ 20ετίας περίπου ἀπὸ προσκυνητὴ ποὺ εἶχε πάει ἐκεῖ γιὰ νὰ προσκυνήσει.Καθὼς περίμενε στὴ σειρά,καθ' ὅτι πολὺς κόσμος συρρέει καθημερινὰ ἐκεῖ, μία γυναίκα μπροστά του προσεύχονταν μὲ δάκρυα στὰ μάτια στὸν ἅγιο νὰ τὴν βοηθήσει σὲ ἕνα μεγάλο πρόβλημα ποὺ ἀντιμετώπιζε.Καὶ τότε ὅλοι οἱ παριστάμενοι ἔμειναν ἔκθαμβοι, ὅταν τὸ στόμα τοῦ Ταξιάρχη στὴν εἰκόνα ἄνοιξε σὰν νὰ τῆς μιλοῦσε.Ὁ προσκυνητὴς ποὺ προείπαμε,καθὼς εἶχε φωτογραφικὴ μηχανὴ μαζί του, ἀπαθανάτισε τὸ φοβερὸ αὐτὸ στιγμιότυπο.Ἦταν ἕνα φοβερὸ θαῦμα τοῦ Ταξιάρχη ποὺ συγκλόνισε τότε τοὺς παριστάμενους προσκυνητὲς καὶ ποὺ θὰ συνεχίζει νὰ συγκλονίζει ὅσους βλέπουν αὐτὴ τὴ φωτὸ καὶ μαθαίνουν γιὰ τὸ θαῦμα. Ἡ ἁγία εἰκόνα τοῦ Ταξιάρχη Μιχαὴλ εἶναι ἀνάγλυφη, φτιαγμένη ἀπὸ χῶμα καὶ τὸ αἷμα τῶν μοναχῶν ποὺ κατεσφάγισαν ἀπὸ πειρατὲς κατὰ τὴν διάρκεια ἐπιδρομῆς καὶ λεηλασίας τοῦ μοναστηριοῦ.

Τὴν διπλὴ αὐτὴ φωτογραφία μου τὴν εἶχε δώσει ὁ ἐκλεκτὸς φίλος καὶ ἀδελφὸς ἐν Χριστῷ,Γιάννης Καμπουρόπουλος-Φαρμακοποιὸς στὸ ἐπάγγελμα στὴν Ἀθήνα καὶ Μυτιληνιὸς στὴν καταγωγή.Κατὰ τὴν μετακόμισή μου στὴν Βαλύρα τὸ 1994,ἡ φωτογραφία αὐτὴ εἶχε ἐξαφανιστεῖ μέσα σὲ πακέτα σημειώσεων καὶ βιβλίων.Παρὰ τὶς ἐπίμονες κατὰ καιροὺς προσπάθειές μου γιὰ τὸν ἐντοπισμό της,ἀδυνατοῦσα νὰ τὴν βρῶ.Ξαφνικὰ πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν,κατὰ τὴν ἑορτὴ τῶν Ἁγιῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ,Γαβριὴλ καὶ Ραφαήλ,βρέθηκε, ἀπὸ ἐκεῖ ποῦ δὲν τὸ περίμενα, ἀπροσδόκητα μπροστά μου!!! Τυχαῖο;;; Ὁ καθένας ἂς τὸ ἑρμηνεύσει ὅπως θέλει.Ἐκεῖνο ποὺ μὲ ἐνδιέφερε πάντα ἦταν νὰ γίνει γνωστὸ τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονὸς στοὺς πάντες.Σὲ πιστοὺς σὲ ἀπίστους καὶ σὲ ...''ἠθοποιοὺς τῆς'' ἀθεΐας.»

Γιάννης Ἐρρίκου Λινάρδος
πηγή

Συνηθισμένο το «σέξτινγκ» στους νέους

Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Πολλοί έφηβοι στέλνουν και δέχονται στο κινητό τους φωτογραφίες με άσεμνο περιεχόμενο, δίχως να συνειδητοποιούν τους δυνητικούς ψυχολογικούς, κοινωνικούς ή νομικούς κινδύνους, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.

Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Γιούτα ρώτησαν σχετικώς 606 μαθητές ηλικίας από 14 έως 19 ετών, διαπιστώνοντας ότι το «σέξτινγκ» είναι πολύ διαδεδομένο.

Σχεδόν το 20% των μαθητών είπαν πως είχαν στείλει μία άσεμνη φωτογραφία τους μέσω του κινητού, ενώ περίπου διπλάσιοι ήταν αυτοί που είπαν πως έχουν λάβει ανάλογες φωτογραφίες μέσω MMS.

Περισσότερο από το 25%, εξάλλου, όσων είχαν δεχτεί τέτοιες φωτογραφίες, τις είχαν προωθήσει σε άλλα άτομα.

Απ’ όσους είχαν στείλει φωτογραφίες άσεμνου περιεχόμενου τρίτων προσώπων, περισσότεροι από ένας στους τρεις το έκαναν παρ’ ότι γνώριζαν ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν νομικές και άλλες συνέπειες, εάν γίνονταν αντιληπτοί.

Οι υπόλοιποι εν πολλοίς πίστευαν πως η αποστολή τέτοιων φωτογραφιών αποτελεί αποδεκτή δραστηριότητα.

Όπως εξηγούν οι ερευνητές, που δημοσίευσαν την μελέτη τους στην επιθεώρηση «Archives of Sexual Behavior», η αποστολή ή η λήψη γυμνών φωτογραφιών από άτομα ηλικίας κάτω των 18 ετών, θεωρείται σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ και χώρες του κόσμου ποινικό αδίκημα, που εμπίπτει στη νομοθεσία για την κατοχή και διακίνηση υλικού παιδικής πορνογραφίας.

Επιπλέον, τα ίδια τα άτομα που απεικονίζονται σε αυτές τις φωτογραφίες κινδυνεύουν να υποστούν σοβαρές κοινωνικές ή ψυχολογικές συνέπειες, εάν οι φωτογραφίες τους φτάσουν σε λάθος χέρια.

«Τα ευρήματα αυτά υποστηρίζουν την ανάγκη εκπαιδευτικών πρωτοβουλιών, όπως οι συνελεύσεις για την ασφάλεια των κινητών και η εκπαίδευση των δασκάλων… σχεδιασμένων για να αυξηθεί η ενημέρωση των νέων ανθρώπων για τις δυνητικές συνέπειες του σέξτινγκ», σημειώνουν οι ερευνητές στο άρθρο τους.

http://ygeia.tanea.gr/

Κινούμενα σχέδια με την ζωή των Αγίων Πέτρου και Φεβρωνίας

ΑΓΙΟΙ ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΦΕΒΡΩΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΡΟΜ(25-6)Το άγιο ζευγάρι που έμεινε μαζί αιώνια, προστάτες των έγγαμων ζευγαριών

http://proskynitis.blogspot.gr/2010/06/25

Ο κνέζης Πέτρος ηταν ο δευτερότοκος υιός του Γιούρι Βλαντιμίροβιτς, ηγεμόνος του Μούρωμ, καὶ διαδέχθηκε στο θρόνο τον πατέρα του, το 1203.Εζησε στο Μούρομ και έγινε ηγεμόνας το 1203. Ὅμως ο πρίγκιπας Πέτρος αρρώστησε από τη φοβερή νόσο της λέπρας και εθεραπεύθηκε μετά από όραμα από τη Φεβρωνία, θυγατέρα ενός απλοϊκού μελισσοκόμου πού ἐζούσε στο χωριό Λάσκοβα του Ριαζάν, . Αν και δεν ήταν κνεζίνα αλλά προερχόταν από τα λαϊκά στρώματα ,θέλησε να τη παντρευτεί όπως και έγινε.

Οι άρχοντες όμως δεν μπορούσαν να συμβιβαστούν με αυτή τη σκέψη έλεγαν συνεχώς πως έπρεπε να παντρευτεί με κάποια από την τάξη τους . Έφτασαν να του ζητήσουν να την παρατήσει και όταν αυτός αρνήθηκε την έδιωξαν από τη πόλη.

Το νεαρό ζευγάρι έφυγε με μια βάρκα. Ο Πέτρος ήταν πολύ λυπημένος για όσα συνέβησαν όμως η Φαβρωνία τον παρηγορούσε και τον ενθάρρυνε. Σύντομα πολλές συμφορές βρήκαν τη πολιτεία του Μούρομ. Το πλήθος κατάλαβε πως οφειλόταν στην άδικη συμπεριφορά που είχαν επιδείξει προς το κνέζη και τη σύζυγό του. Μετανιωμένοι ζήτησαν από το κνέζη Πέτρο και τη σύζυγο του Φαβρωνία να γυρίσουν πίσω

Τα άφθαρτα λείψανα των Αγ.Πέτρου και Φεβρωνίας(www.curaev.ru)

Το άγιο ζευγάρι γύρισε στο Μούρομ και αφιερώθηκαν στις ελεημοσύνες και τις αγαθοεργίες. Προς το τέλος της ζωής τους έγιναν μοναχοί όντες γνωστοί και με τα μοναχικά τους ονόματα : Δαβίδ και Ευφροσύνη.
Προσευχήθηκαν να πεθάνουν την ίδια μέρα και ζήτησαν να θαφτούν στο ίδιο φέρετρο με ένα μικρόχώρισμα ανάμεσα τους

Το κουβούκλιο με τα λείψανα των αγίων

Εκοιμηθήκαν τις 25 Ιουνίου του 1228 και ανακυρήχθηκαν άγιοι από τη Ρωσική Εκκλησία το 1552.
Θεωρούνται οι προστάτες των νέων έγγαμων ζευγαριών.

ΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΑΝΑΚΑΤΕΥΕΤΑΙ Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ

Γέροντα, μπορεί κάποιος νά έχη συναίσθηση της άμαρτωλότητός του καί νά μήν έχη  μετάνοια;

- Ναί, άν δέν έχη ταπείνωση. Όταν στήν μετάνοια ανακατεύεται ό εγωισμός, συνέχεια ό άνθρωπος σκέφτεται: πώς τό έκανα αυτό, πώς τό είδαν οί άλλοι, τί ιδέα θά σχηματίσουν καί βασανίζεται.

Τό πώς τό έκανα πάλι καί τό πώς κατήντησα έχει εγωισμό δέν έχει μετάνοια. Πρέπει νά καταλάβη ότι έσφαλε καί νά ζητήση ταπεινά τό έλεος του Θεού.

Θεέ μου, νά πή, έσφαλα, συγχώρεσε με. Τέτοιος παλιάνθρωπος είμαι. Λυπήσου με.

Αν δέν μέ βοηθήσης, χειρότερος μπορώ νά γίνω, καλύτερος δέν μπορώ νά γίνω. Μόνος μου δέν πρόκειται νά διορθωθώ, και νά προσπαθήση νά μήν τό ξανακάνη.

Πολλοί άνθρωποι πού έσφαλαν και πόνεσαν, γιατί πλήγωσαν τόν Θεό και όχι γιατί ξέπεσαν  στά μάτια τών ανθρώπων, άγιασαν

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ 

1myblog.pblogs.gr/αντιγραφή

Βρήκε τρόπο να αγκαλιάσει ξανά τη νεκρή μαμά του

Βρήκε τρόπο να αγκαλιάσει ξανά τη νεκρή μαμά του;
Η φωτογραφία του μικρού Ιρακινού που ζωγράφισε τη μαμά του στο πάτωμα του ορφανοτροφείου για να κοιμηθεί στην αγκαλιά της αναρτήθηκε στα social media προκαλώντας πληθώρα συγκινητικών σχολίων...

Τελικά, όπως αποδεικνύεται στο βίντεο που ακολουθεί, η φωτογραφία δεν είναι αληθινή αλλά αποτελεί μέρος ιρακινής εκστρατείας ευαισθητοποίησης του κοινού…. ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΠΕΧΕΙ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ...
Όπως και να έχει, οι δημιουργοί της καμπάνιας πέτυχαν το σκοπό τους και με το παραπάνω!

πηγή

Ζούμε στα χρόνια του αντίχριστου.Πολύ καλή πλύση εγκεφάλου,είναι ότι κυκλοφορεί παιχνίδι με τον αντίχριστο 6 χρονών και βίαιο...

ΠΡΟΣΟΧΗ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΚΟΣΜΕ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΧΑΡΗ!

Όταν ο πρωταγωνιστής ενός παιχνιδιού είναι ένα 6χρονο αγόρι που εξολοθρεύει τα πάντα στο πέρασμά του, είναι ένα σημείο που πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε αν κάπου πρέπει να τραβηχτεί και μία γραμμή λογικής.
Μέσα στο παιχνίδι σε βάζουν να απαρνιέσαι τον Χριστό και όπου βλέπεις σταυρό τον γυρνάς ανάποδα!
Είδες τι έξυπνα στο φέρνει να απαρνιέσαι τον Χριστό;;;Για φαντάσου να το παίζει ένας πιτσιρικάς και να νομίζει ότι κάνει και το σωστό!Σφουγγάρι είναι το μυαλό των παιδιών και ρουφάνε τα πάντα...όπως το μήνυμα του ανάποδου σταυρού!
Θα μου πείς ότι το παιχνίδι είναι για πάνω απο 18.Είσαι πολύ σίγουρος όμως ότι το παιδί σου δεν θα το παίξει;;;

Πάει σε ένα ιντερνετ καφέ και το παίζει ή πολύ απλά το κατεβάζει και εσύ δεν έχεις ιδέα...
Φυσικά το πρόβλημα είναι να είσαι άνω των 18 και εν γνώση να παίζεις το συγκεκριμένο παιχνίδι!
Είναι πολύ πονηροί οι νεοταξίτες αντίχριστοι και σε προπαγανδίζουν με την τεχνολογία απο παντού..
Ο παίκτης αναγκάζεται να χειριστεί ένα μικρό παιδί και να το οδηγήσει σε τρομερά εγκλήματα, αλλά και να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να κρύψει την ενοχή του και ότι τρόποι υπάρχουν για να αρνηθείς τον Χριστό....  
Τώρα,άμα εσείς θέλετε να γίνετε ένας μικρός αντίχριστος και να το παίξετε το συγκεκριμένο παιχνίδι,είναι στην δικιά σας κρίση και ηθική... 
Η ζωή και η βούληση είναι καθαρά δικιά σας και εσείς είστε υπεύθυνοι για τις πράξεις σας... Εγώ θα σας πω,μακρία απο τα σπίτια μας και την οικογένεια μας τέτοιου είδους προπαγάνδες και ηθικές. Υπάρχουν εκατομμύρια παιχνίδια να παίξετε! 
πηγή

Αββάς Ισαάκ: "Προσπάθησε να βρεις ησυχία, οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ"!

Τά πολλά ὑλικά πράγματα δένουν τόν ἄνθρωπο στήν γῆ αὐτή, καί δέν τόν ἀφήνουν νά δεῖ τήν Αἰώνια Βασιλεία. Ἡ ἀφθονία τῶν πραγμάτων εἶναι ἐχθρός τῆς ἐγκράτειας.Εἰναι εὐτυχισμένος ἐκεῖνος πού προσπαθεῖ νά βρεῖ ἡσυχία γιά νά ἔλθει σ'ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό, καί δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τίς πολλές ἐργασίες. Γιατί ὅσο ζεῖ ὁ ἄνθρωπος θά ἔχει δουλειές καί δέν θά σταματήσουν ποτέ. Βέβαια, καί ἡ ἐργασία εἶναι ἀπαραίτητη γιά τήν προκοπή τῆς ψυχῆς. Οἱ Πατέρες μάλιστα ὁρίζουν ὅτι οἱ ἀρχάριοι στήν πνευματική ζωή πρέπει νά καταγίνονται πολύ μέ τή σωμάτικη ἐργασία, γιά νά μή τούς πειράζει ὁ σατανᾶς, χωρίς φυσικά νά παραλείπουν καί τήν προσευχή. Καί προσευχή καί ἐργασία.

Νά μήν ἀμελεῖς τίς μετάνοιές σου, γιατί αὐτό φοβίζει τόν σατανᾶ. Νά γνωρίζεις ὅτι θά σέ πολεμήσουν πολύ οἱ δαίμονες, ὅταν ἀρχίζεις νά προσκυνᾶς τόν Θεό σου. Κανένα πρᾶγμα στόν πνευματικό ἀγώνα δέν εἶναι ἀνώτερο ὅσο ἡ ἀσκητική προσπάθεια, πού τόσο φθονοῦν οἱ δαίμονες, γιατί καίγονται ὅταν βλέπουν τούς χριστιανούς νά πέφτουν γονατιστοί μπροστά στόν Ἐσταυρωμένο.Νά ζητᾶς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί Αὐτός θά φωτίσει τό σκοτάδι τῆς καρδιᾶς σου καί θά κάνει ν’ ἀνθίσει μέσα σου ἕνας πνευματικός παράδεισος. Πρῶτα ὅμως πρέπει νά κόψεις κάθε ἁμαρτωλό πρᾶγμα πού σέ συνδέει μέ τόν κόσμο καί μετά νά στραφεῖς στόν ἐσωτερικό σου κόσμο, γιά νά ξεριζώσεις ὅ,τι σάπιο ὑπάρχει.

Αὐτά ὅπως σοῦ εἶπα καί πιό πάνω, δέν εἶναι εὔκολα πράγματα. Τό νά καθαρίσει κανείς τόν ἑαυτό του ἀπό τούς σαρκικούς μολυσμούς ἀπαιτεῖ ἀγώνα μεγάλο πού θά διαρκέσει πολύ καιρό. Καί αὐτά στά λέω ὄχι γιά νά σέ ἀπελπίσω γιά τή σωτηρία σου, ἀλλά γιά νά σέ βοηθήσω νά προχωρᾶς συνεχῶς, μέχρις ὅτου γευθεῖς τή γλυκύτητα πού προσφέρει ὁ Θεός. Γιατί ἡ γλυκύτητα τῆς ἁμαρτίας εἶναι ψευτική καί πρόσκαιρη. Μόνο κοντά στό Θεό θά βρεῖς πραγματική παρηγοριά καί καταφύγιο.

Νά μισήσεις τά ἁμαρτωλά ἔργα καί τότε θά σέ πλησιάσει ὁ Θεός καί θά σοῦ στείλει τή χάρη Του.

Κοντά στόν Θεό θά βρεῖς εἰρήνη καί χαρά, ἀρκεῖ νά Τόν ἀγαπήσεις μ’ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς σου.Κοντά στόν Θεό θ’ ἀπολαύσεις τήν αἰώνια μακαριότητα στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Ἀγάπησε ἀληθινά τόν Θεό καί τότε θά γίνεις εὐτυχισμένος.

imverias.blogspot.gr

Υπερ αναμνήσεως μιας υπέροχης δασκάλας!!

Tο παρακάτω κείμενο αφιερώνεται στους δασκάλους εκείνους που δεν σταματούν να αναλώνονται, να πεθαίνουν συναισθηματικά, να αδειάζουν κυριολεκτικά όλο το μέσα τους για χάρη των μαθητών τους. Σ΄ αυτούς που δεν υπολογίζουν κόπους ούτε και λογαριάζουν αν ο μισθός είναι λίγος και δε φτάνει, που δεν δειλιάζουν ούτε φοβούνται να εκτεθούν. Μην τους ψάχνετε σε μουσεία, βρίσκονται ανάμεσά σας ...

"Από το δικό μου, κυρία!" 

Υπέρ αναμνήσεως μιας υπέροχης δασκάλας!

(της Λότης Πέτροβιτς)

"..... Το Δεκέμβρη του 1943, αρχή ενός ακόμα χειμώνα πείνας και παγωνιάς, άχνισε κάτι ζεστό ξαφνικά στην αυλή του σχολείου μας. 'Ηταν ένα μεγάλο καζάνι και μέσα είχε συσσίτιο για τα παιδιά. Γύρισα στο σπίτι περήφανη, κρατώντας με προσοχή ένα τενεκεδάκι γεμάτο σούπα πηχτή. «Γιατί δεν την έτρωγες στο σχολείο, καρδούλα μου;» λαχτάρισε η μάνα μου. «Αν σου χυνόταν στο δρόμο;» «Θα φάτε λίγη σούπα κι εσείς, αλλιώς δεν τρώω καθόλου», δήλωσα ορθά κοφτά. «Το ίδιο κι εγώ», φώναξε ο Μάνος, ο αδερφός μου. Κι έτσι γινόταν από κείνη τη μέρα σε κάθε συσσίτιο που κουβαλούσαμε οι δυο μας από το σχολείο. Η σούπα ερχόταν τακτικά, πάντα η ίδια, άνοστη και πηχτή.
'Ωσπου μια μέρα, μας μοίρασαν κάτι ξεχωριστό. Μπήκαμε στη γραμμή και μας έβαλαν στα τενεκεδάκια κάτι σα μέλι, αλλά σκούρο κοκκινωπό. "Γλυκόζη" το είπαν. Βουτούσαν τα παιδιά το δάχτυλο στη γλυκόζη, το έγλειφαν με απόλαυση και γελούσαν ευτυχισμένα, πειράζονταν μεταξύ τους. ΄Ενα μεσημέρι, γυρίζοντας ο αδερφός μου από το σχολείο, δεν ήθελε να βάλει μπουκιά στο στόμα του - ούτε από τη σούπα ούτε από τη γλυκόζη. Ταραγμένος φαινόταν, έτοιμος να βάλει τα κλάματα. «Τι συμβαίνει παιδί μου;» ανησύχησε η μαμά. Εκείνος δεν έβγαζε λέξη. Κι όσο δε μιλούσε, τόσο επέμενε η μάνα μου να μάθει, τόσο μεγάλωνε και η δική μας η περιέργεια. Με τα πολλά, αποφάσισε τελικά να μιλήσει. Κι αυτό που μας είπε γράφτηκε στη μνήμη μου ανεξίτηλα.

Στην αυλή για το συσσίτιο βρισκόταν με της τάξης του τα παιδιά. «Σκαρώνουμε κάτι;» άκουσε έναν από τους συμμαθητές του- "πειραχτήρης" ήταν το παρατσούκλι του - να ψιθυρίζει στον διπλανό, μόλις πήρε τη γλυκόζη στο τενεκεδάκι του. Ο άλλος έγνεψε "ναι". Τότε ο πειραχτήρης κάτι του είπε στ' αυτί, κρυφογέλασαν οι δυο τους πονηρά κι εξαφανίστηκαν στη στιγμή. Σε λίγο χτύπησε το κουδούνι να μπούνε στην τάξη. Πρώτα έμπαιναν τα κορίτσια. 'Υστερα τ' αγόρια. Τελευταία η δασκάλα, που κόντευε να μην ξεχωρίζει από τα παιδιά, έτσι που είχε απομείνει πετσί και κόκαλο. Καταλάβαινες πως ήταν μεγάλη από τα μάτια της μόνο, που τα σκοτείνιαζαν ολόγυρα δυο μαύροι κύκλοι. 'Οταν μπαίνανε όλοι στην τάξη, έκλεινε την πόρτα, μετρούσε τα παιδιά σειρά σειρά, έλεγε «εντάξει, φρόνιμα τώρα, μην ακούσω μιλιά» κι αρχίζανε αμέσως το μάθημα. Το «εντάξει, φρόνιμα τώρα, μην ακούσω μιλιά» τη φορά εκείνη δεν το είπε. Ούτε να τους μετρήσει την είδανε. Κοντά στην πόρτα της τάξης στεκόταν σκυφτή, σαν να ψαχούλευε κάτι. «Μα τι κάνει η κυρία εκεί;» ρώτησε παραξενεμένος ο Μάνος που δεν καλόβλεπε, τα περισσότερα παιδιά ήταν όρθια ακόμα. «Πασαλείψαμε το χερούλι με γλυκόζη», χασκογέλασε από δίπλα ο πειραχτήρης, «για να κολλήσουν τα χέρια της να γελάσουμε!» Δε γελάσανε. Καθίσανε τελικά στα θρανία τους και δε μιλούσε κανείς. Βλέπανε τη δασκάλα τους τώρα όλοι βουβοί, σαστισμένοι. Είχε σκύψει κι έγλειφε με λαχτάρα μια το χερούλι της πόρτας, μια την παλάμη της... 'Υστερα γύρισε και τους κοίταξε με παράπονο. Στα μάγουλά της έτρεχαν δάκρυα. «Μην τη σπαταλάτε τη γλυκόζη, χρυσά μου, για τ' όνομα του Θεού!», είπε ξέπνοα. «Σας τη δώσαμε όλη, ούτε μια σταγονίτσα δεν κρατήσαμε εμείς οι δάσκαλοι, για να τη φάτε να δυναμώσετε εσείς τα παιδιά. Μην τη σπαταλάτε, σας παρακαλώ, είναι κρίμα! Είν' αμαρτία!» Την πήραν πάλι τα δάκρυα. Κι έκλαιγε, έκλαιγε...
Μαζευτήκαν όλοι τριγύρω της. Μονάχα ο πειραχτήρης έμεινε στο θρανίο του με το κεφάλι κατεβασμένο. Οι άλλοι σπρώχνονταν ποιος πρώτα να την αγκαλιάσει, ποιος να της πρωτοπεί «από το δικό μου, από το δικό μου, κυρία, να πάρετε λίγο!» 
Ούτ' ένα τενεκεδάκι δεν άγγιξε η δασκάλα. Μόνο έκλαιγε, έκλαιγε... "

Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο καιρός της σοκολάτας" πηγή

ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΡΩΗΝ ΘΥΜΑΤΟΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ..

Πρώην θύμα αστρολογικής σχολής στην Αθήνα, κα­τέγραψε τη συγκλονιστική εμπειρία της· αφού πλήρωσε αρκετά εκατομμύρια με την υπόσχεση πως θα λάβει πτυ­χίο αστρολόγου, στάθηκε τυχερή: ανακάλυψε την απάτη και απομακρύνθηκε. Όμως η ψυχολογική βλάβη που υπέστη σ' αυτή την αποκρυφιστική οργάνωση, της είναι ακόμη αισθητή..

 Η εμπειρία της είναι χαρακτηριστική και θα μπορούσε να την έχει αποκτήσει σε οποιαδήποτε άλλη εσωτεριστική ομάδα. Την δημοσιεύουμε αλλάζον­τας το πραγματικό της όνομα, και χωρίς να κατονομά­σουμε την ομάδα και το Δάσκαλο για να την προφυλά­ξουμε από ταλαιπωρίες και από την ψυχολογική τρομο­κρατία της ομάδας αυτής. 

α) Η γνωριμία μου με το ΔάσκαλοΟνομάζομαι Χρίστα Ιακώβου. Γνώρισα το Δάσκαλο τον Οκτώβριο του 1985. Ήταν μια πολύ δύσκολη περίο­δος της ζωής μου με πολλά προβλήματα και αναζητήσεις για νόημα ζωής. Όλα αυτά και μια περιέργεια για την α­στρολογία με οδήγησαν στον αστρολόγο.

Στο πρώτο ραντεβού έκανε ανάλυση τού ωροσκοπίου μου, όπου κατά κύριο λόγο αναφέρθηκε στα αρνητικά στοιχεία που έβλεπε για να καταλήξει εμμέσως στην υ­πόδειξη ότι ο μόνος τρόπος για να ξεπεραστούν όλα αυτά τα αρνητικά, θα ήταν να ξεκινήσουμε μια εργασία που την ονόμαζε ανάλυση (ψυχοθεραπευτικού τύπου) την οποία και ξεκίνησε αμέσως. Το γεγονός ότι εκτός από α­στρολόγος ήταν και μαθηματικός, έδρασε ενθαρρυντικά στην απόφασή μου να ξεκινήσω.

Με το ξεκίνημα αυτής της ανάλυσης άρχισε να ανα­φέρεται μεταξύ άλλων στην αστρολογία, και στο γεγονός ότι θα μπορούσα να γίνω αστρολόγος (διέβλεψε το ενδια­φέρον μου για την αστρολογία), και μου πρότεινε να γρα­φτώ σπουδάστρια στη Σχολή Αστρολογίας που θα ί­δρυε.

β) Οι σπουδές μουΣτις αρχές τού 1986 (μερικούς μήνες αφού τον είχα γνωρίσει), ξεκίνησα ιδιαίτερα μαθήματα της αστρολο­γίας μαζί με δύο ακόμη άτομα με την βεβαίωση ότι μέσα σε 4 χρόνια το πολύ, τακτικής παρακολούθησης θα έ­παιρνα το πτυχίο τού αστρολόγου.

Από το 1986 και μετά έκανα ταυτόχρονα ατομικές α­ναλύσεις και μαθήματα αστρολογίας. Στις ατομικές ανα­λύσεις αλλά και στην αστρολογία, άρχισε πέρα από τα αστρολογικά θέματα να αναφέρεται και σε μεταφυσικές θεωρίες και ειδικότερα στη δική του, που όπως έλεγε ή­ταν ο πιο σύντομος δρόμος για την πνευματική ολοκλή­ρωση και για να σωθεί ο καθένας από μας.

Υποστήριζε ότι κατείχε τη γνώση, που βασιζόταν κατά 30% στην αστρολογία και κατά 70% σε άλλες μετα­φυσικές γνώσεις και προσωπικά βιώματα, τού δρόμου που έπρεπε να βαδίσει ξεχωριστά ο κάθε άνθρωπος και ιδιαίτερα ο καθένας από μας, ώστε να εξελιχθεί πνευματι­κά και να σωθεί σε μία μόνο ενσάρκωση.

Ο μοναδικός τρόπος για να γίνει αυτό ήταν οι ατομι­κές αναλύσεις με μίνιμουμ μία φορά την εβδομάδα.

Τον Σεπτέμβριο τού 1989, σε αντίθεση με αυτά που μου είχε πει ότι θα τελείωνα μέσα στο 1989, μου πρότεινε να μπω σε ένα γκρουπ σπουδαστών χαμηλότερου επιπέ­δου και να επαναλάβω τα μαθήματα που ήδη ήξερα. Η δικαιολογία ήταν ότι αυτή τη φορά τα μαθήματα της α­στρολογίας θα ήταν εμπλουτισμένα με γνώσεις μεταφυσι­κής καινούργιες για μένα, που αν δεν τις ήξερα, θα με εμ­πόδιζαν να εξελιχθώ και να σώσω την ψυχή μου.

Επειδή αυτή η δικαιολογία δεν μου φάνηκε ικανο­ποιητική, άρχισαν να γεννιούνται στο μυαλό μου οι πρώτες δειλές αμφισβητήσεις, γιατί μου φαινόταν ότι το ουσιαστικό κίνητρο πίσω από αυτά ήταν το δικό του οι­κονομικό όφελος.

Παρά τις αμφισβητήσεις μου, η επιρροή του επάνω μου ήταν ακόμα αρκετά σημαντική, αλλά και επειδή τα έξοδα που είχα ήδη κάνει μέχρι τώρα ήταν πάρα πολλά μου ήταν δύσκολο να κάνω πίσω. Έτσι λοιπόν συνέχισα τα μαθήματα και για τη σχολική χρονιά 1989-1990.

Την επόμενη χρονιά 1990-1991 είχαμε πανικοβληθεί ομαδικά γιατί μας είπε ότι έπρεπε να επαναλάβουμε τα πρώτα τρία κεφάλαια της Ερμηνευτικής, τα οποία ήδη είχαμε διδαχθεί, που σημαίνει φυσικά να την ξαναπληρώναμε και να χάναμε χρόνο.

Είχαμε μάλιστα συγκεντρωθεί για να δούμε τι θα κά­νουμε, αλλά τελικά μας υποχρέωσε να την επαναλάβουμε θέτοντας ένα ωράριο-πρόγραμμα που όποιος ήθελε ακολουθούσε και όποιος ήθελε έμενε εκτός νυμφώνος. Όντας στη μέση τού δρόμου για το πτυχίο, όλοι συνεχί­σαμε.

γ) Η οικονομική πλευράΌσον αφορά στα οικονομικά βέβαια μας είχε εξηγη­θεί από την αρχή και μας υπενθυμίζετο κατά διαστήματα από τον δάσκαλο, ότι η πνευματική εξέλιξη και η λύτρω­ση δεν έρχεται χωρίς θυσίες και μάλιστα υλικές και ότι αυτό ήταν κάτι που δεν θα έπρεπε να συζητιέται ή να μας απασχολεί γιατί είναι το ελάχιστο που μπορεί να δώσει κανείς για να σωθεί.

Επίσης έλεγε ότι το να πληρώνουμε είναι απαραίτη­το γιατί αυτό αποτελούσε τη δική μας (ταπεινή γιατί υλι­κή) συμβολή στην εξέλιξη μας. Η τιμή τόσο των μαθη­μάτων όσο και των ατομικών αναλύσεων καθοριζόταν α­ποκλειστικά από τον Δάσκαλο. Στην περίπτωση που κά­ποιος δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις οικονομικές αυτές απαιτήσεις τού υπεδεικνύετο ότι τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από την εξέλιξη και τη λύτρωση κάποιου και ότι υπάρχουν πάντα τρόποι για να βρει κανείς τα α­παιτούμενα χρήματα.

Υποστήριξε ότι ο καθένας από μας έχει αν όχι χρή­ματα, κάποια περιουσία, ή καλύτερη αξιοποίηση της ο­ποίας θα ήταν να τεθεί στην υπηρεσία τού ατομικού μας αγώνα για πνευματική εξέλιξη - λύτρωση, πράγμα που όπως θα δούμε αργότερα, κάναμε επανειλημμένα.

Επειδή όμως οι οικονομικές απαιτήσεις για τις ατο­μικές αναλύσεις και τα μαθήματα αστρολογίας ήταν ση­μαντικές, είμασταν υποχρεωμένοι οι περισσότεροι από μας να κάνουμε μια πολύ λιτή ζωή για να ανταποκριθούμε σ' αυτές.

Εδώ θα πρέπει να αναφέρω ότι το 1989 μας υποχρέω­σε για την εξέλιξή μας, πέρα από τα μαθήματα αστρολο­γίας και τις ατομικές αναλύσεις, να συμμετάσχουμε σε ο­μαδικές αναλύσεις. Οι ατομικές αναλύσεις είχαν σα σκο­πό να σταθούμε στα πόδια μας, και οι ομαδικές να επικοι­νωνήσουμε μεταξύ μας. Και τα δύο ήταν απολύτως απαραίτητα για την πνευματική μας εξέλιξη και σωτηρία μας.

Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι το Νοέμβριο τού 1992, η ατομική ανάλυση στοίχιζε 10.000 δρχ. την ώρα και η ομαδική 20.000 δρχ. μηνιαία.

Όπως προαναφέρω, η συμμετοχή τόσο σε ατομικές όσο και σε ομαδικές αναλύσεις έπρεπε να είναι σε συ­χνότητα μία φορά την εβδομάδα το ελάχιστο. Το πακέτο των ατομικών και ομαδικών αναλύσεων έπρεπε να προ­πληρώνεται κάθε μήνα ενώ τα αστρολογικά μαθήματα να προπληρώνονται στην αρχή της χρονιάς. Στην περίπτω­ση που κάποιος δεν μπορούσε να τα προπληρώσει, τού γι­νόταν διευκόλυνση και υποχρεωνόταν να πληρώσει τόκο.

Κάποιοι από μας που δεν μπορούσαν να βρουν τα χρήμα­τα αποφάσισαν με την υπόδειξη του να αξιοποιήσουν την περιουσία τους, πουλώντας την. Για παράδειγμα εγώ πούλησα το αυτοκίνητο μου για να ανταποκριθώ στις οι­κονομικές απαιτήσεις των αναλύσεων και των μαθημά­των και άλλοι σπουδαστές πούλησαν το σπίτι τους, άλλοι έδωσαν τις οικονομίες μιας ολόκληρης ζωής.

Ίσως είναι άξιο λόγου να αναφερθεί ότι το να έχεις περιουσία (σύμφωνα με την κοσμοθεωρία) και να μην την χρησιμοποιείς όταν είναι ανάγκη για να εξελιχθείς, είναι αντιπνευματικό και βήμα προς τα πίσω στη σκάλα της εξέλιξης.

Όλο το διάστημα που ήμουν κάτω από την επήρεια τού αστρολόγου ένοιωθα σαν να είχα βρει σανίδα σωτη­ρίας. Είχα επιτέλους κάποιον που να ενδιαφέρεται για μένα και τα προβλήματα μου και που με βοηθούσε με τις αστρολογικές του συμβουλές να τα λύσω. Είχα βρει μια κοσμοθεωρία που απαντούσε σε όλα τα τι, πως, γιατί, πότε.

Είχα βρει τον δρόμο για την σωτηρία, το νόημα της ζωής. Είχα βρει μια ομάδα ανθρώπων με κοινούς στόχους που μιλάγαμε την ίδια γλώσσα. Αργότερα αποδείχθηκε ότι όλα αυτά δεν ήταν άλλο παρά ψευδαισθήσεις.

δ) Όταν ο δάσκαλος γίνεται κ. ΠρόεδροςΜε παρότρυνση τού Διδάσκαλου ιδρύσαμε το 1991 το Αστρολογικό μας σωματείο με εντυπωσιακό τίτλο. Κύ­ριος σκοπός του ήταν η διάδοση της αστρολογίας και, κυρίως, της κοσμοθεωρίας αυτής, γιατί είχαμε ηθικό χρέος απέναντι στους υπολοίπους συνανθρώπους μας να δώσουμε το φως και την αλήθεια και να τους βοηθήσουμε να σωθούν.

Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι κατά την ίδρυ­ση τού φορέως, μοναδικός αστρολόγος ήταν ο Δάσκα­λος. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν σπουδαστές της σχολής και φίλοι. Από τη στιγμή που ο Δάσκαλος έγινε Πρόε­δρος, άρχισε να δείχνει μια συμπεριφορά άτομου πιεστι­κού, αυταρχικού και αλαζόνα. Δεν δεχόταν καμμία αντίρ­ρηση ή αμφισβήτηση. Ο μόνος τρόπος για να λειτουρ­γήσει το σωματείο ήταν να υποστηρίξουμε όλοι τις από­ψεις του για όλα τα θέματα, από το σημαντικό μέχρι το πιο ανάξιο λόγου.

Η φιλοσοφία του ήταν ότι έπρεπε να απομακρύνουμε κάθε άνθρωπο που αμφισβητούσε αυτόν και τη διδασκαλία του, γιατί αυτό πιθανόν να μείωνε την επιρροή του πάνω μας. Η πίεση και η τακτική που α­σκούσε ο Δάσκαλος για να μας αναγκάσει να συμμορφω­θούμε στον τρόπο ζωής που εκείνος πρότεινε, ήταν πολύ καλά ενορχηστρωμένα.

Χρησιμοποιούσε πρώτα άπ' όλα την προσωπική του επιρροή και δεύτερον την ομάδα των υπολοίπων μελών τα οποία ήταν μεταξύ τους πολύ συνδεδεμένα, γιατί απλά ή­ταν απομονωμένα από τον υπόλοιπο κόσμο (μια άλλη πλύση εγκεφάλου που μας γινόταν, ήταν να σχετιζόμαστε μόνο μεταξύ μας γιατί η επαφή με μη ποιοτικά ανεβασμέ­να άτομα, όπως εμάς, μας φθείρει).

Συγκεκριμένα, όταν κάποιος δεν συμμορφωνόταν, ο κύριος Δάσκαλος υποχρέωνε με τον τρόπο του τα υπόλοι­πα μέλη να πάψουν να έχουν κοινωνικές επαφές μαζί του και να τον περιθωριοποιήσουν, ώστε αυτό το άτομο να α­ναγκαστεί να επιστρέψει μετανοιωμένο και ξευτιλισμένο.

Εγώ σε πολλά σημεία δεν είχα συμμορφωθεί στις βουλές τού Δασκάλου.

Πρώτον, δεν είχα καταφέρει να πείσω τον σύζυγο μου να γίνει πιστός της κοσμοθεωρίας του, ενώ όλοι οι υ­πόλοιποι ακολουθούσαν συν γυναιξί και τέκνοις. Δεν υπήρχε μαθητής που αργά ή γρήγορα να μην είχε πείσει και τον/την σύζυγο του να συμμετάσχει.

Δεύτερον, είχα πάντα γνώμη και την εξέφραζα χωρίς φόβο.

Τρίτον, όταν για ένα διάστημα ήμουν στο εξωτερικό, δεν πήρα μαθήματα αστρολογίας δι' αλληλογραφίας, ό­πως ο αστρολόγος μου πρότεινε, αλλά πήρα μαθήματα από σχολή τού εξωτερικού.

Τέταρτον, πάντα είχα αμφιβολίες για το άτομό του, τις οποίες εξέφραζα και πάντα υπήρχαν σπιούνοι που τού τις μετέδιδαν.

Έτσι λοιπόν σε μια ομαδική ανάλυση ο Δάσκαλος, αφού με κατασυκοφάντησε, υποχρέωσε όλους να τοποθετηθούν εναντίον μου ή υπέρ μου. Τους είπε δε ότι αν ήθε­λαν να εξελιχθούν και να σωθούν, θα έπρεπε να κόψουν κάθε επαφή μαζί μου. Όπερ και έγινε.

Την ίδια νύχτα με ενημέρωσαν όλοι ότι δεν ήθελαν να έχουν καμμία επαφή μαζί μου, χωρίς να μου εξηγήσουν τους λόγους. Ανάμεσα σ' αυτούς ήταν και η αδελφή μου με την οποία έχω να έλθω σε επαφή από τον Οκτώβρη τού 1992!

Αυτή η εξορία από την ομάδα πραγματικά με σόκαρε˙ ένοιωσα το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Συνειδητοποίησα κατά πόσο αυτός ο αστρολόγος είχε με­τατρέψει τους μαθητές του σε άβουλα ρομποτάκια.

Οι μαθητές που έμειναν κοντά του έκοψαν κάθε επαφή με κάθε μέλος της οικογένειας τους που δεν αποδεχόταν τον αστρολόγο. Η αδελφή μου π.χ. έκοψε κάθε επαφή με όλα τα μέλη της οικογένειας μας: τους γονείς μας, την άλ­λη μου αδελφή κλπ.
ε) Η αποδέσμευση μου
Για καλή μου τύχη, τον Ιούνιο τού 1991, έφυγα με την οικογένειά μου και εγκαταστάθηκα στο εξωτερικό. Αυτό έδρασε πολύ θετικά στην απεξάρτησή μου από τον Δάσκαλο. Με επικοινωνία που είχα με τις συμμαθήτριές μου, μάθαινα ότι επέκτεινε τις επιχειρήσεις του και από αστρολόγος που ήταν άρχισε να εμπορεύεται και κομπιούτερς, προγράμματα κομπιούτερς, αναλώσιμα, βιβλία, εγκυκλοπαίδειες, έπιπλα γραφείου κ.λ.π. και σιγά σιγά έπειθε τον καθένα να τα αγοράζει αν θέλει να γίνει αστρο­λόγος υψηλού επιπέδου.

Στο μεταξύ διαμόρφωνε τις θεωρίες του ανάλογα με τις περιστάσεις. Από εκεί που δίδασκε ότι δεν χρειάζε­ται να διαβάζουμε βιβλία, ότι τα βιβλία είναι νεκρά, ότι μόνο από κάποιον ζωντανό δάσκαλο μπορούμε να πάρου­με τη γνώση και ποτέ δεν μας είχε συστήσει να διαβάσου­με τίποτε έξω από το εγχειρίδιο της αστρολογίας και κά­ποια άλλα καθαρά αστρολογικά βιβλία, από τότε που άρ­χισε ο ίδιος να εμπορεύεται βιβλία, συνέστηνε βιβλία και εγκυκλοπαίδειες και επιστρέφοντας από το εξωτερικό τον Ιούνιο τού 1992 βρήκα τις συμμαθήτριες μου πλήρως εξοπλισμένες με όλα αυτά.

Επίσης εφεύρισκε σεμινάρια τα οποία έκανε και φυ­σικά χρέωνε με τη δικαιολογία ότι είναι απαραίτητα για τον επαγγελματία αστρολόγο όπως σεμινάριο για χρή­ση κομπιούτερ, και σεμινάριο διδασκαλίας αστρολο­γίας. Και αφού πια η ύλη είχε τελειώσει για το γκρουπ των τέως συμμαθητριών μου, εφεύρε για τη χρονιά 1992-1993 φροντιστηριακά μαθήματα επί της προηγούμενα δι­δαγμένης ύλης.

Τότε λοιπόν οι δικές μου αμφισβητήσεις ισχυρο­ποιήθηκαν και ενισχύθηκαν από τις αμφισβητήσεις άλ­λων. Έπρεπε να περάσω δια πυρός και σιδήρου για να συνειδητοποιήσω την καταστροφική επιρροή τού Δα­σκάλου στον καθένα από μας σε σημείο που να έχει παρα­λύσει τη θέληση μας, την κριτική μας σκέψη και να κα­θορίζει τις ζωές μας.

Τώρα που μπορώ και βλέπω την όλη ιστορία από μακρυά, συλλογίζομαι με τρόμο την πιθανότητα, η αστρο­λογία και οι αστρολόγοι να είναι αποδεκτοί και να αποτε­λούν το κατεστημένο. Τότε εγώ και άτομα με τάσεις ε­λεύθερης σκέψης σαν κι έμενα θα αντιμετώπιζαν το εκτε­λεστικό απόσπασμα ή σε καλύτερη περίπτωση την εξο­ρία!

Δεν μπορεί να υπάρξει χειρότερη μορφή δικτατορίας από την εμπιστοσύνη στους ειδικούς για όλα αστρο­λόγους.

Ο πιστός της Αστρολογίας είναι σκλάβος τού Α­στρολόγου. Δεν μπορεί να έχει αντιρρήσεις σε τίποτα, αφού ό,τι οδηγίες τού δώσει ο Αστρολόγος υποτίθεται ότι είναι για όφελός του. Ο πιστός είναι ένα ΑΒΟΥΛΟ υπο­χείριο, ένα ρομποτάκι, μια μαριονέτα που ο αστρολόγος κινεί και χρησιμοποιεί όπως επιθυμεί και αυτό είναι κρί­ση από την προσωπική μου εμπειρία όπως τη βίωσα, σε χώρο αστρολογίας, καθαρά επιστημονικό, στη μόνη αναγνωρισμένη σχολή αστρολογίας στην Ελλάδα.

Μετά από την επώδυνη περιπλάνησή μου στο χώρο της αστρολογίας, έχω επιστρέψει στην αγκαλιά της ορ­θόδοξης πίστης, έχω ξαναβρεί τον εαυτό μου, και εύχο­μαι σε όλους τους πλανεμένους να συμβεί το θαύμα και να ελευθερωθούν από τη σαγήνη της πλάνης.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: Η ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΘΗΝΑ 1995

eantas.blogspot.gr