Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
Η αγία Γλυκερία γεννήθηκε στην Τραϊανούπολη τον 2ο αιώνα μ. Χ., δηλαδή την περίοδο των διωγμών εναντίον της Εκκλησίας. Συνελήφθη και διατάχθηκε να αρνηθή τον Χριστό και να θυσιάση στα είδωλα. Ομολόγησε με θάρρος την πίστη της και στην συνέχεια προσευχήθηκε θερμά και αμέσως γκρεμίσθηκε το είδωλο του Δία. Οι ειδωλολάτρες που ήσαν παρόντες την λιθοβόλησαν με μανία, αλλά κατά θεία οικονομία καμμία πέτρα δεν την άγγιξε. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα το να αρνηθούν τα είδωλα και να πιστέψουν στον Χριστό πολλοί από τους παρόντες, οι οποίοι ήσαν καλοπροαίρετοι.
Η αγία Γλυκερία μετά το γεγονός αυτό βασανίσθηκε σκληρά με πολλούς και απάνθρωπους τρόπους και στην συνέχεια ρίχθηκε ως βορά σε άγριο θηρίο, το οποίο την δάγκωσε, με αποτέλεσμα να τελειώση τον επίγειο βίο της μετά από λίγες μέρες. Το ιερό λείψανό της, που ανέδιδε ουράνια ευωδία, ενταφιάσθηκε από τους Χριστιανούς στην Ηράκλεια. Ο βίος και η πολιτεία της μας δίνουν την αφορμή να τονίσουμε τα ακόλουθα:
Ο ιερός υμνογράφος, στο Απολυτίκιο που συνέθεσε για την αγία Γλυκερία, λέγει μεταξύ των άλλων και τα εξής: «Την καλλιπάρθενον, Χριστού τιμήσωμεν, την αριστεύσασαν πόνοις αθλήσεως, και ασθενεία της σαρκός, τον όφιν καταβαλούσαν». Δηλαδή, η αγία Γλυκερία αρίστευσε στους πόνους της αθλήσεως και παρ’ όλο που ήταν ασθενής ως προς την σάρκα, δηλαδή δεν είχε μεγάλη σωματική δύναμη, εν τούτοις ενίκησε τον όφι, δηλαδή τον διάβολο. Πράγματι, οι πόνοι τους οποίους υπέμεινε η αγία εξ αιτίας των σκληρών και απάνθρωπων βασανιστηρίων στα οποία υπεβλήθη ήσαν πολλοί και θα ήταν αδύνατο να τους υπομείνη, παρ’ όλο το ψυχικό της σθένος, χωρίς την Χάρη του Θεού, που την δυνάμωνε και την παρηγορούσε.
Ο πόνος στην ζωή του ανθρώπου αποτελούσε πάντοτε και θα εξακολουθή να αποτελή ένα μεγάλο πρόβλημα, αφού θεωρείται σχεδόν από όλους ως ένας ανεπιθύμητος επισκέπτης, παρά το ότι προξενεί πολλά καλά όταν αντιμετωπίζεται σε κάθε περίπτωση με τον πρέποντα τρόπο. Ο πόνος είναι αποτέλεσμα της πτώσεως του ανθρώπου στην αμαρτία. Οι πρωτόπλαστοι στον Παράδεισο δεν αισθάνονταν πόνο, αλλά πνευματική αγαλλίαση, που ήταν αποτέλεσμα της κοινωνίας τους με τον Άγιο Τριαδικό Θεό. Μετά την παρακοή και την έξοδό τους από τον Παράδεισο, φόρεσαν τους δερμάτινους χιτώνες, δηλαδή μπήκε στην ζωή τους η φθορά και ο θάνατος, που προξενούν πόνο και θλίψη.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει πονέσει στην ζωή του. Όλοι μας γευθήκαμε και γευόμαστε τον πόνο, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, όσο επιτρέπει ο Θεός ανάλογα με την δύναμη του καθενός. Για να αντιμετωπισθή σωστά ο πόνος, εκτός από την ιατρική φροντίδα στην περίπτωση των σωματικών ασθενειών, χρειάζεται να διαθέτη κανείς πνευματικά αντισώματα και να γνωρίζη να κάνη χρήση των σωτήριων φαρμάκων, τα οποία είναι η απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοια και την αγάπη του Αγίου Τριαδικού Θεού, η υπομονή και η προσευχή, που σταλάζουν στην καρδιά ειρήνη, ελπίδα, παρηγοριά και πνευματική ανδρεία. Διαφορετικά ελλοχεύει ο κίνδυνος της απελπισίας, που οδηγεί στην κατάθλιψη και την αυτοκαταστροφή.
Ο σωματικός πόνος είναι ευεργετικός και από την άποψη ότι βοηθά στην άμεση αντιμετώπιση της ασθένειας. Στην περίπτωση που κάποια σωματική ασθένεια δεν προκαλεί πόνο, αφού υπάρχουν και τέτοιου είδους ασθένειες, τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος, όταν διαγνωσθή η ασθένεια να είναι αργά και η θεραπεία να καθίσταται από δύσκολη έως ακατόρθωτη. Επομένως, ο πόνος αποτελεί μεγάλη ευεργεσία και ευλογία και από την άποψη αυτή, αφού δίνει την δυνατότητα της έγκαιρης διάγωσης, ούτως ώστε να είναι αυξημένες οι πιθανότητες θεραπείας.
Ο ψυχικός πόνος, ο οποίος συνδέεται άμεσα με τον σωματικό, αφού ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική ύπαρξη, δεν μπορεί να αντιμετωπισθή κατά τρόπον αποτελεσματικό χωρίς την εξ ύψους δύναμη και παρηγορία, όσο ισχυρό χαρακτήρα και να διαθέτη κανείς, αφού σε κάποιες περιπτώσεις είναι κυριολεκτικά αφόρητος. Γι’ αυτό και όποιος έχει μάθει στην ζωή του να υπακούη στις Θείες εντολές και να προσεύχεται αυτός έχει την δυνατότητα να αντλή παρηγοριά, υπομονή και δύναμη από την πηγή της παρηγοριάς, της υπομονής και της δυνάμεως, που είναι ο Χριστός, αλλά και η Παναγία Μητέρα Του, καθώς και οι φίλοι Του, οι Άγιοι. Στην αντίθετη περίπτωση οδηγείται σε τραγικά αποτελέσματα, όπως είναι ο νευρικός κλονισμός, η κατάθλιψη, ακόμη και η αυτοκτονία. Και δυστυχώς υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα, με τραγικές συνέπειες για το οικογενειακό, αλλά και το κοινωνικό περιβάλλον.
Ο πόνος όσο ανεπιθύμητος και αν είναι πρέπει να παραδεχθούμε ότι στην πορεία της ζωής μας αποδεικνύεται ο μεγαλύτερος ευεργέτης μας, επειδή όταν αντιμετωπίζεται σωστά προξενεί πολλά καλά. Μεταξύ των άλλων ψήνει και ωριμάζει τον άνθρωπο και τον καθιστά χρήσιμο για τον εαυτό του, την οικογένειά του, καθώς και για ολόκληρη την κοινωνία. Όπως το ψωμί είναι χρήσιμο όταν είναι ψημένο, διαφορετικά παραμένει ζυμάρι το οποίο με το πέρασμα του χρόνου καθίσταται άχρηστο, έτσι και ο άνθρωπος που ψήνεται μέσα στο καμίνι του πόνου γίνεται «Θεώ ηδύτατος άρτος», αλλά και καθαρίζεται από τα πάθη, όπως καθαρίζεται το χρυσάφι μέσα στο χωνευτήρι. Γι’ αυτό και ακτινοβολεί την Χάρη του Θεού, που κατοικεί μέσα στην καρδιά του, με το λόγο του και κυρίως με το παράδειγμά του.
Στην ζωή μας δεν πρέπει να αναζητούμε τον πόνο, όταν όμως έρχεται να τον δεχόμαστε με ανδρεία και υπομονή, ευχαριστώντας και δοξολογώντας τον Θεό για την πρόνοια, την αγάπη και τις πολλές και μεγάλες ευεργεσίες Του και τότε ο πόνος γίνεται εκούσιος και λογίζεται ως μαρτύριο.
Μακάρι να αξιωθούμε, με την Χάρη του Θεού και τις πρεσβείες της αγίας Γλυκερίας, να αριστεύσουμε «πόνοις αθλήσεως». Επειδή, δια των πόνων η καρδιά μαλακώνει και βαθμηδόν καθαίρεται, ο νους φωτίζεται και πτερούται και «προς τα υπέρ φύσιν υπερφυώς υπερφέρεται».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου