Η αποστολή της γυναίκας στον κόσμο

Η ανθρωπότητα μοιάζει με την κορυφή όρους,πού οι δυό πλαγιές του είναι τό ανδρικό και το γυναικείο στοιχείο που αναπτύσσονται το ένα για το άλλο. [...] Ένω ό άνδρας προχωρεί στόν κόσμο με τά εργαλεία πού έπινοεί, ή γυναίκα πραγματώνει την αποστολή της με την αύτοπροσφορά. Μέσα στον κόσμο της είναι δεμένη ισχυρά με τούς ρυθμούς τής φύσεως και εναρμονισμένη με την τάξη πού βασιλεύει στο σύμπαν. Έξαιτίας αύτοϋ του γεγονότος κάθε γυναίκα είναι δυνάμει μητέρα και φέρνει στα βάθη της ψυχής της τον θησαυρό του κόσμου. Ένω ό σκοπος του ανδρός είναι ή ενεργητικότητα, της γυναίκας είναι της υπάρξεως. Και γι' αυτό σ' αυτήν βρίσκεται ή θρησκευτική κα­τηγορία κατ' εξοχήν. Ή γυναίκα είναι σε θέση να συσσωρεύη γνώσεις,άλλά αυτές δεν μπορούν να της δώ­σουν χαρά.Ή διανοούμενος γυναίκα, σε υπερβολικό βαθμό, και κατά τα ανδρικά πρότυπα, και ή γυναίκα πού μετέχει στην οικοδόμηση του πολι­τισμού φαίνεται να απογυμνώνεται από τήν ουσία ιης. Γιατϊ ή γυναίκα καλείται να προσφέρη στον πολιτισμό τό είναι της και τον αναντικατάστατο τρόπο της ύπάρξεώς της. Ό άνδρας δημιουργεί την επιστήμη, την τέχνη, τη φιλοσοφία, όπως καΐ τη θεολογία ώς σύστημα, αλλά καταλήγει σε μια φοβερή έξαντικειμένωση της αλήθει­ας. Ευτυχώς όμως ή γυναίκα βρίσκε­ται κοντά μας- είναι προορισμένη να γίνη ό φορεύς αυτών των αξιών, ό τόπος οπού θα ενσαρκωθούν και θα ζήσουν. Στήν κορυφή του κόσμου, στην καρδιά του πνευματικού στοι­χείου, βρίσκεται ή Δούλη του Θεού,εκδήλωση του ανθρωπίνου όντος, πού αποκαθίσταται στην αρχική αλήθεια. Ή αποστολή της γυναίκας είναι να προστατεύη τον κόσμο των ανδρών ως μητέρα, να τον σώζη ως Παρθένος, δίνοντας μια ψυχή, την ψυχή της. Ό προορισμός του νέου κόσμου βρίσκεται στα μπράτσα της μητέρας, όπως λέγει πολύ όμορφα το Κοράνιο: «Ό παράδεισος βρίσκετα στα πόδια της μητέρας».Ό Giraudoux λέγει ότι ή εποχή, πού ή γυναίκα δεν θα ξέρη να αγαπά και να δίνεται, θα είναι το τέλος του κόσμου. Ή απο­στολή της γυναίκας δεν εντοπίζεται στη λειτουργία της κοινωνίας αλλά της άνθρωπότητος. Το πεδίο δρά­σεως της δεν είναι ό τεχνικός πολι­τισμός αλλά οί πνευματικές άξίες. Με μάτια άγρυπνα, με «λαμπάδες» πού είναι εφοδιασμένες με «έλαιον άγαλ- λιάσεως», ξέρουν οι σοφές παρθένες

να περιμένουν τον Νυμφίο. 

«Τιμούν σιωπηλά» τη γέννηση των εσχάτων πραγμάτων πού έρχονται. [...]Ό χρό­νος της προσμονής γίνεται ήδη πλού­σιος από το αναμενόμενο «πράγμα».Ή αληθινή ύπερβατικότητα ενώνει το ανδρικό και το γυναικείο στοιχείο σε μια ολοκλήρωση πού τα μετα­μορφώνει. Σταματά πια ή διάκριση άνδρός και γυναίκας, των δύο εγώ.

Όλο το παράδοξο του ανθρωπίνου προορισμού είναι να γίνη η καταξίω­ση του έαυτοϋ του, αφού γίνη κάτι 

άλλο.Ό άνθρωπος θεωρείται Θεός κατά χάρη. Το μοναδικό κριτήριο της χάριτος, πού δεχόμαστε, είναι ή τα­πεινοφροσύνη και ή αγάπη (δούλη και φίλη του Νυμφίου), άστραποβόλος άστερισμός της «τελείας Περιστεράς», άπ' όπου κανένα όν δεν αποκλείεται. Το να άνήκη κανείς σ'αυτή την τάξη, πού τείνει στο μέλ­λον και έχει ήδη γευθη το μέλλον,είναι σα να τοποθετηται στην υψίστη ύπερβατικότητα πού οδηγεί κάθε υλικό σχέδιο προς τον θείο κόσμο.

Ή Παρθένος και ό Ίωάννης Βαπτιστής μαρτυρούν και διενεργούν αυτή την ύπερβατικότητα και ολοκληρώνουν το ανθρώπινο πλήρωμα εν Χριστώ.Ή Εκκλησία στη λατρευτική της ζωή έχει τη βαθειά εμπειρία της ένότητος των προσευχών, της Παρθένου καί του Βαπτιστοΰ. Οί πιστοί ζητοϋν την από κοινού μεσιτεία, της Μητέρας του βασιλέως των όλων και του θεί­ου Προδρόμου.  

του Παύλου Ευδοκίμωφ

 Από τό βιβλίο «Ή γυναίκα και ή σωτηρία του κόσμου», έκδ. Π. Πουρναρα.