''Ασπάσασθε Πρίσκιλλαν και Ακύλαν τους συνεργούς μου εν Χριστώ Ιησού, οίτινες υπέρ της ψυχής μου τον εαυτών τράχηλον υπέθηκαν". Απ. Παύλος (Ρωμ. ιοτ' 4)Αν οι χριστιανοί, γνωρίζουν όλοι τη μεγάλη προσωπικότητα του Αποστόλου Παύλου, και την ιστορία της ζωής του, πολύ λίγο γνωρίζουν ή μάλλον και αγνοούν τη ζωή πολλών άλλων συνεργατών του, που προσέφεραν τον εαυτό τους, δίπλα στο Φωτιστή των Εθνών, για την εξάπλωση και εδραίωση της Εκκλησίας του Χριστού. Και είναι πολλές φορές αυτοί, οι σχεδόν αγνοημένοι, άξιοι πολλού θαυμασμού και εγκωμίων, άξιοι προβολής, ως προτύπων προς μίμηση. Τέτοιοι, πολύτιμοι και άγιοι συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου, ήταν και το τίμιο και πιστό αντρόγυνο, του Ακύλα και της Πρί-σκιλλας. Ιουδαίοι, πιστοί στη θρησκεία των πατέρων τους, καταγόταν και οι δύο από τον Πόντο και είχαν εγκατασταθεί στη Ρώμη, όπου εξασκούσαν το επάγγελμα του σκηνοποιού. Με το διάταγμα όμως του αυτοκράτορα Κλαυδίου, το 49 μ.Χ. για τη γενική εκτόπιση των Εβραίων από τη Ρώμη, έφυγαν και αυτοί με τους ομοεθνείς τους και εγκαταστάθηκαν στην Κόρινθο, όπου ήταν περιζήτητη η τέχνη αυτή, λόγω που είτε καταστεί η πόλη της Κορίνθου κέντρο διερχομένων και εμπορευομένων, από πολλά μέρη της γης. Χρήσιμοι και εδώ στους γύρω τους, ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα, και εξοικονομώντας τα αναγκαία για τη ζωή τους, δεν απορροφήθηκαν από τα εγκόσμια, αλλά ζούσαν με το βλέμμα της ψυχής στραμμένο προς το Δημιουργό τους, τον Κύριο Σαβαωθ, ενώ διαισθανόταν ότι υπάρχει κάτι ανώτερο από το γράμμα του Νόμου, από τους τύπους και τις σκιές και τη λατρεία του Ισραήλ. Σαν να ποθούσαν το υπέρλαμπρο Φως, την καταυγάζουσα αλήθεια. Αυτά ήταν τα ενδόμυχα συναισθήματα τους, όταν πρωτοχτύπησε τη θύρα του σπιτιού κι εργαστηρίου τους, μία μεγάλη ψυχή, που είχε δεχτεί την εκτυφλωτική λάμψη του Αποστόλου, που είχε ακούσει τη Δεσποτική, γεμάτη παράπονο φωνή και είχε λάβει από το Σωτήρα Χριστό, την πλέον τιμητική, την πιο ένδοξη κλήση. Ήταν ο Απόστολος Παύλος. Ο Παύλος ο ομότεχνος, και Αναμορφωτής της οικουμένης. Έφευγε πονεμένος από την ξακουσμένη Αθήνα, γιατί το θερμό κήρυγμα του, δε βρήκε την πρέπουσα απήχηση. Και τώρα βάδιζε σε μια πόλη, που δεν έχαιρε φήμης αγαθής, μη έχοντας εκεί γνωριμίες, μη γνωρίζοντας που να κατευθυνθεί. Ζητούσε στέγη, εργασία και αδελφές ψυχές. Το άγρυπνο βλέμμα του Θεού, οδηγεί τότε τον εκλεκτό του, στην εβραϊκή συνοικία της πόλεως. Και καθώς μια θύρα χτυπάει στην πολυάνθρωπη Κόρινθο, πόθος και πόνος δέχονται αλλήλους και δίνουν το θαυμαστό αποτέλεσμα. Το πιστό αντρόγυνο, χαρίζει στον Παύλο τη ζεστασιά της αγάπης του και την ολοπροθυμη φιλοξενία, ενώ εκείνος θα τους προσφέρει, τη σώζουσα αλήθεια. Την υπεράνω του γράμματος του Νόμου, των τύπων και σκιών, χάρη της λυτρώσεως. Εκείνος θα γίνει γι' αυτούς ο μεγάλος Φωτιστής, κι εκείνοι οι πιστοί μαθητές του, οι αφοσιωμένοι συμπαραστάτες του, στις λύπες και στις χαρές, στις επιτυχίες και στους διωγμούς, ακόμα και σ' αυτούς τους κινδύνους θανάτου. Εργατική κυψέλη και πάλι το σπιτικό τους, αλλά οι αργαλειοί έχουν πάρει δευτερεύουσα θέση, γιατί κάποιος θείος αργαλειός, υφαίνει τώρα, τον υπέροχο και φωτεινό χιτώνα της πίστεως. Μεθοδικά, μιλάει ο Απόστολος στη Συναγωγή προς τους Εβραίους, αρχίζοντας από τις προφητείες για το Μεσσία και προχωρώντας γία τη ν παρουσία του Χριστού στον κόσμο και το λυτρωτικό έργο Του. Πλατιά και ανοιχτά, μιλάει στο σπίτι προς το ευλογημένο ζευγάρι, φωτίζοντας το την κάθε ώρα, με τα λόγια τα εμπνευσμένα από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, για την κατανόηση του μυστήριου της ενσάρκωσης του Θεού και Λόγου και της εξιλαστήριας θυσίας του. Και καταρτίστηκαν τόσο πολύ πνευματικά, ώστε έγιναν ικανοί να διδάξουν και άλλους. Δεν κήρυξαν δημόσια, αφήνοντες το έργο αυτό στο Σκεύος της εκλογής, αλλά τον κάθε άνθρωπο, που ερχόταν σε επικοινωνία μαζί τους, τον κατηχούσαν με πολύ ζήλο, ενώ το σπίτι τους ήταν ολάνοιχτο, για να δέχεται όσους διψούσαν για σωτηρία. Όταν ο Παύλος αποφασίζει να εγκαταλείψει την πόλη, για το υπερβάλλον μίσος πολλών Εβραίων και τις φονικές διαθέσεις τους γι' αυτόν, και φεύγει για την Έφεσο, ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα τον ακολουθούν. Στήνουν και εκεί τον αργαλειό τους για τη συντήρησή τους, ενώ ταπεινά και αθόρυβα, θα γίνουν και σ'αυτήν την πόλη, όπου υπήρχε η λατρεία της θεάς Αρτέμιδος, οι θερμοί κήρυκες των θείων αληθειών. Εκεί, η απλή κατοικία τους, θα μεταβληθεί σε "κατ' οίκον εκκλησία" όπου οι συνάξεις των πιοτών θα πληθύνονται και προσευχές και δοξολογίες θα αναπέμπονται. Και θα είναι, σαν ουράνια ανταμοιβή των κόπων και θυσιών τους, το ό,τι κατά την απουσίαν του Παύλου, είχαν την ιδιαίτερη τιμή να προσελκύσουν στο χριστιανισμό έναν εκλεκτό άνδρα, αφού "ακριβέστερον αυτώ εξέθεντο την οδόν του Θεού". Να προσελκύσουν τον Ιουδαίο ζηλωτή Απολλώ από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, για τον οποίον ο ιερός Λουκάς σημειώνει ότι ήταν "ανήρ λόγιος, δυνατός εν ταις Γραφαίς, και ζέων τω πνεύματι" και ο οποίος κατόπιν, πολλά προσέφερε για την εξάπλωση της θρησκείας του Ιησού. Στην Έφεσο, με το θερμό κήρυγμα του μεγάλου Αποστόλου και των άλλων συνεργατών του, που έφτασαν εκεί από άλλες πόλεις, με τις "κατ' οίκον εκκλησίαις" που συνέχεια αυξανόταν, ο λόγος του Θεού κάθε ημέρα σημείωνε καταπληκτική εξάπλωση. Ο ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς, γράφει γι αυτό: "κατά κράτος, ο λόγος του Κυρίου ηύξανε και ίσχυε". Όμως, όπως ήταν φυσικό, η εχθρότητα των Εβραίων και ειδωλολατρών, στράφηκε και εδώ απειλητική εναντίον των εργατών του Ευαγγελίου, τόσο απειλητική, ώστε να εκθέτει αυτούς και σε κινδύνους θανάτου. Κοντά δε στον Παύλο, συμμετέχει και το ευλογημένο αντρόγυνο. Ποσό συγκινητικά και εγκωμιαστικά λόγια, γράφει στην προς Ρωμαίους επιστολή του ο Απόστολος, για τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα: "οίτινες υπέρ της ψυχής μου τον εαυτών τραχηλονυπέθηκαν". Για να σώσουν τη ζωή μου, αψήφισαν τη δική τους και έφτασαν στα πρόθυρα του θανάτου. Και προσθέτει: "οις ουκ εγώ μόνος ευχαριστώ, αλλά και πάσαι αϊ εκκλησίαι των εθνών". Όμως, κι αν πολλά υπέφεραν, οι άγιοι κήρυκες της πίστεως, η Έφεσος αναγεννάται και ενώ πέφτει ο θρόνος της θεάς Αρτέμιδος, και η λατρεία της διαγράφεται από τις ψυχές των Εφεσίων, σε εκατοντάδες και χιλιάδες ενθρονίζεται ο αιώνιος και αληθινός Θεός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Τελικά, όταν το μίσος των εχθρών της πίστεως φτάνει στο αποκορύφωμα του, εξαναγκάζεται ο Απόστολος να εγκαταλείψει την Έφεσο. Ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα, κινδυνεύοντες και αυτοί, φεύγουν αλλά δεν τον ακολουθούν. Εκείνος θα επισκεφθεί αργότερα τη Ρώμη, ενώ εκείνοι κατευθύνονται εκεί. Πηγαίνουν στη γνωστή τους πόλη, όπου θα βρουν όχι μόνον παλιούς φίλους και γνωστούς, αλλά τώρα και χριστιανούς αδελφούς, που είχαν πάει από διάφορα μέρη του κόσμου, προτού κηρυχτεί επίσημα ακόμα, ο χριστιανισμός στη Ρώμη. Θα εργαστούν και εδώ εντατικά, για την εξάπλωση και εδραίωση της Εκκλησίας του Χριστού, προετοιμάζοντας το έδαφος, για να θεμελιώσει ο Παύλος τη μεγάλη Ρωμαϊκή εκκλησία. Ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα, για πρώτη φορά συσπειρώνουν και διοργανώνουν τους χριστιανούς εκεί σε "κατ' οίκον εκκλησία". Εξαιρετική τιμή, για τους άξιους αυτούς ιεραποστόλους. Μετά από μερικά χρόνια, αφήνουν και πάλι τη Ρώμη και επανέρχονται στην Έφεσο. Δίπλα τώρα, θερμοί συμπαραστάτες του νεαρού Επίσκοπου Τιμοθέου, του πλούσιου σε πνευματικά χαρίσματα, αλλά ασθενικού κατά το σώμα. Θα του προσφέρουν τη βοήθεια τους, την αγία αγάπη τους, την ενθάρρυνση, την περιποίηση και διακριτικά την πολύτιμη πείρα τους. Για τη συνέχεια της ζωής και το τέλος του πιοτού αντρόγυνου, δεν υπάρχουν επίσημες πληροφορίες.
Από βιβλίο, που γράφηκε τον Δ αιώνα "Διαταγαί Αποστολών" πληροφορείται κανείς, ότι χειροτονήθηκε ο Ακύλας Επίσκοπος από τον Παύλο, χωρίς να διευκρινίζεται πότε και που. Το τέλος τους ήταν μαρτυρικό.
Η Εκκλησία μας γιορτάζει την μνήμη τους στις 13 Φεβρουαρίου και κατά την ακολουθία του Όρθρου διαβάζεται το σχετικό "υπόμνημα":
' "Τμηθέν γύναιον Ακύλας φησί βλέπων ουκ ανδριούμαι προς τομην ανήρ κάρας;" Δηλαδή βλέποντας ο Ακύλας την σύζυγο του με κομμένο το κεφάλι, λέγει• μπορώ να μη φανώ - άνδρας εγώ - ανάλογα προς τη γυναίκα μου ανδρείος και πρόθυμος για αποκεφαλισμό:
Θαυμαστή η ζωή τους, ανάλογο και το τέλος τους.
Ακολούθησαν πιστά, στην επίγεια πορεία, το μεγάλο Απόστολο τους, ακολούθησαν αυτόν και στον δι' αποκεφαλισμού θάνατο, που χάρισε και σ' αυτούς, το αμάραντο στεφάνι της δόξας.
Πόσο ωραίο και χαρακτηριστικό είναι και το απολυτίκιο, που ψαλλεται στην εορτή τους:
''Χριστόν αγαπήσαντες και φωτισθέντες τον νουν, τη πίστει ενούμενοι και συζυγία σεμνή, Ακύλας και Πρίσκιλλα. ήσαν μεν προεστώτες εκκλησίας κατ' οίκον, Παύλου δε του φωστηρος συνεργοί και προοτάται. Διό αυτούς τιμήσωμεν και μιμησώμεθα".
Ρεγγίνας Καλούδη-περιοδικό ''Απολύτρωση''
φώτο-paremvasis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου