Η ΜΑΝΑ ΩΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ

Η μητρότητα είναι δώρο του θεού προς το ανθρώπινο Γένος καί ιδιαίτερα προς το γυναικείο φύλο. Μέσω της Μητρότητας ή Γυναίκα προσκαλείται να υπηρετήσει το μυστήριο της ζωής, όχι μόνο ως διατήρηση καί συνέχιση της βιολογικής ζωής, αλλά κυρίως ως έκφραση καί βίωση της άγιοπνευματικής ζωής.

Για τη διπλή αυτή αποστολή της ή Γυναίκα είναι προικισμένη με χαρίσματα, πού την καθιστούν ίκανή να ανταποκριθεί στη διπλή ιερουργία της ζωής καί ιδιαίτερα στο «τεκνοτροφεΐν». Γι' αυτό καί κύριο χαρακτηριστικό της γυναικείας ψυχοσύνθεσης εΐναι ή έτεροκεντρικότητα, το δυναμικό ενδιαφέρον της δηλαδή για λύση καί ανακούφιση των προβλημάτων των «άλλων». Εΐναι δέ πλουτισμένη σχεδόν με ανεξάντλητα αποθέματα άφοσιώσεως, αύταπαρνήσεως, ανιδιοτέλειας, συγχωρητικότητας, υπομονής, ηρωισμού, στοργής καί αγάπης «δίχως ορούς».

Κόποι καί άγωνίες, πόνοι καί θυσίες, ανήφορος καί γολγοθάς συνθέτουν τη ζωή της Μάνας, ή οποία όμως εκούσια τα αποδέχεται, χωρίς γογγυσμούς. Αντίθετα τα θεωρεί κατώτερα της χαράς πού αισθάνεται, επειδή συμβάλλει στο ρεΰμα ζωής δημιουργικά, προσφέροντας στη γήινη κοινωνία όλο) ρωμένες προσωπικότητες, αλλά συγχρόνως ετοιμάζοντας με το λόγο καί το βίωμά της «πολίτες του ουρανού».


Ή Ελληνίδα Μάνα, ως Όρθόδοξη Χριστιανή, γνωρίζει σο δύσκολη εΐναι ή υποχρέωση του «τεκνοτροφεΐν», γιατί είναι «τέχνη» δύσκολη καί λεπτή, ζυμωμένη από λίγη επιστήμη και εμπειρία, από πολλή κοινή λογική καί κυρίως από πολλή άγάπη. Την πολλή καί σωστή αγάπη, όμως, μόνο άπ' τον Θεό της αγάπης μπορεί κανείς να την αντλήσει. Γι' αυτό καί κατάφευγει σ' Εκείνον για ενίσχυση καί φωτισμό.


Έτσι ή άσκηση της αγωγής των παιδιών της έρχεται ως καρπός του δικού της πνευματικού αγώνα. "Ηδη έχει κρατήσει τον εαυτό της, με την εγκράτεια, μέσα στην ψυχοσωματική υγεία, να μεταδώσει, άπ' τη στιγμή της σύλληψης, υγιές το δικό της γενετικό υλικό, ενώ κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης ένδιαφέρεται για την ομαλή ανάπτυξη του εμβρύου της, τρέφοντας το με το πιο υγιές «αΐμα» της, αλλά καί με τίς αγαθές σκέψεις της, τη γαλήνη της συνείδησης της, την προσευχητική διάθεση της, τα αισθήματα αγάπης της.

Και αργότερα, τις νοσηρές καί επικίνδυνες συμπεριφορές των ατόμων του κοινωνικού περίγυρου έρχεται να τίς ελαχιστοποιήσει στα παιδιά της με τον διάλογο μαζί τους, προπάντων δε με το δικό της παράδειγμα. Το παιδί, άλλωστε, περισσότερο επηρεάζεται από τα έργα, παρά από τα λόγια. Βοηθός σταθερός στον αγώνα των παιδιών για βίωση των διαχρονικών αξιών πού ή πίστη μας εμπνέει, ή Μάνα. Εκείνη τα εμπνέει με σωστή νοηματοδότηση της ζωής τους, στοιχείο, πού αναζητούν στο βάθος της υπάρξεως τους οι νέοι μας.

"Ακόμη, για τη σωστή κοινωνικοποίηση των παιδιών της, ή Χριστιανή Όρθόδοξη Μάνα τους εμπνέει το ενδιαφέρον για τα μέλη της οικογένειας καί τους λοιπούς συναθρώπους τους. Με τη συμμετοχή σε κόπους καί ευθύνες, στην οποία εκείνη τα προτρέπει, σε δραστηριότητες καί φιλανθρωπική δράση στη μικρή καί τη μεγάλη οικογένεια, το σπίτι δηλ. καί την ενορία, τα παιδιά ωριμάζουν καί βρίσκουν την ποιότητα της ζωής, την ευτυχία. Ευτυχία βέβαια για τον Χριστιανό είναι ή κατάσταση της προσφοράς καί της άγαπητικής επικοινωνίας, ή αίσθηση εμπιστοσύνης καί ελευθερίας, οπού μπορούν καί αναπτύσσουν τα θεόσδοτα χαρίσματα τους, τα όποια οδηγούν στην αγιότητα.

"Η Όρθόδοξη Χριστιανή Μάνα δημιουργεί σωστό σύνδεσμο με τα παιδιά της καί τα καθοδηγεί σιγά-σιγά στη συναισθηματική καί πνευματική ανεξαρτησία. Καί είναι μία πραγματικότητα, ότι ή μεταβολή της οικογένειας σήμερα σε ολιγομελή («πυρηνική»), ευνοεί την εμφάνιση επικίνδυνων καί νοσηρών συμπεριφορών, καί εκ μέρους των παιδιών αλλά και της μητέρας.


 Όμως ή σωστή Μάνα επιδιώκει από πολύ νωρίς, αναθέτοντας ευθύνες καί σεβόμενη την προσωπικότητα των παιδιών της, να ζουν αυτά στη «σκιά» του Θεού καί πολύ λιγότερο στη δική της. Γι' αυτό ή δική της παρουσία γίνεται σιγά-σιγά διακριτική καί καθόλου δεσμευτική. Στήν Όρθόδοξη Μάνα, καί μόνο οι εικόνες της Βρεφοκρατούσας Παναγίας_μας της υποδεικνύουν τον τρόπο της σχέσης της με τα παιδιά της. Ή Παναγία-Μητέρα, σ' αυτές τίς εικόνες, κρατά τον μικρό "Ιησού στην αγκαλιά της, τα χέρια της απλώς τον περιβάλλουν προστατευτικά, αλλά δέν τον «σφίγγουν». Ή μητρική αγάπη δεν πρέπει να «πνίγει» το παιδί, απλώς εμπεριέχει την προστατευτική φροντίδα, αλλά καί τον σεβασμό καί την συγχωρητικότητα καί την κατανόηση. "Ετσι ή μητρική αγάπη δεν μετατρέπεται σε κτητική-κυριαρχική, αντίθετα βοηθά τα παιδιά να επιτύχουν καί την τρίτη «έξοδο» τους, δηλ. την απομάκρυνση από την μητρική αγκαλιά. "Ετσι τα αποδίδει στην κοινωνία ολοκληρωμένες καί ελεύθερες προσωπικότητες, υπεύθυνες απέναντι στίς απαιτήσεις της οικογενειακής καί κοινωνικής ζωής.
Με την αγωγή πού εφαρμόζει ή Όρθόδοξη Μάνα, εμπνέοντάς τους τη Ουσιαστική αγάπη, τα προετοιμάζει ακόμη καί τη ζωή τους να θυσιάζουν στην υπεράσπιση πανανθρώπινων αξιών, όπως της ελευθερίας καί της αγάπης προς τον Θεό καί τον συνάνθρωπο. Γι' αυτό ιδιαίτερα ή Ελληνίδα Μάνα- το βεβαιώνει ή Ιστορία της- έχει αναδείξει ήρωες καί μάρτυρες. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα: Μια Μάνα από τα Μέγαρα μέσα στην αντάρα του πολέμου το 1940, γράφει: «Χαλάλι της Πατρίδος ό Δημητρός μου. "Ας ήτανε να πέθαινα καί εγώ πολεμώντας μαζί του. Ζήτω ή πατρίς! Διαμάντω Μονίου, χήρα, πρόσφυξ». Άλλα καί τη νεομάρτυρα Άκυλίνα (1764/27 Σεπτεμβρίου), ή ίδια ή Μάνα της την προετοίμασε για το Μαρτύριο, έγινε δηλ. ή άλείπτριά της. Τα τελευταία λόγια της μισοπεθαμένης Μάρτυρος προς την Μητέρα της: «Έκαμα αυτό για το όποιο με είχες προετοιμάσει. Δεν αρνήθηκα τον Χριστό μου» (Ν. 'Αγιορείτου, Νέον Μαρτυρολόγιον)


Ή Όρθόδοξη Χριστιανή Μάνα αναδεικνύεται έτσι πρότυπο αύταπαρνήσεως στην έγωκεντρικότητα καί θηριωδία του σύγχρονου κόσμου. Καί είναι αποδεδειγμένο: χωρίς την αυταπάρνηση καί την αυτοθυσία της Μάνας δεν αποκαλύπτονται ισορροπημένα παιδιά καί ισορροπημένοι άνθρωποι, επειδή ακριβώς δεν τους προσφέρεται ή ζεστασιά της στοργής, ή θαλπωρή του ενδιαφέροντος, ή σιγουριά της παρουσίας καί ή ανακούφιση της ενθάρρυνσης. "Η γνήσια Μάνα με τη ζεστασιά της θυσιαστικής αγάπης της, πού την ωθεί στη σωστή διαπαιδαγώγηση, εργάζεται για τη δημιουργία ενός πιο

ανθρώπινου πολιτισμού, πού δίνει προτεραιότητα στην αξία της ζωής καί στο διάλογο της αγάπης, της αληθινής αγάπης, πού είναι ανηφορική καί διάσπαρτη από το χρέος.


Τελικά ένα είναι σίγουρο. "Αν όλες οι γνήσιες Μάνες ενωμένες προχωρούν κρατώντας αναμμένη τη δάδα της Ουσιαστικής αγάπης, οπωσδήποτε ή «σκιά» υποχωρεί καί το «σκοτάδι» περιορίζεται. "Ετσι, όμως, αυτές οι Μάνες αναδεικνύονται συγxρόνως καί Μάνες του πολιτισμού της ψυχής, πού αυτόν κατεξοχήν αναζητεί απεγνωσμένα ή ανθρωπότητα. "Αρα σώζουν έτσι τον ΚΟΣΜΟ μας.

Βαρβάρας Καλογεροπούλου-Μεταλληνού,Δρος Θεολογίας-Πτυχ.Φιλολογίας
περιοδικό ''Τόλμη''

Πόσο μ'αρέσουν οι εικονίτσες..!

Είχα μαζέψει πολλές εικονίτσες από εκείνες τις πλαστικοποιημένες και τις είχα στην τσάντα μου.Τις είδε ο Μιχαλάκης και μου τις ζήτησε λέγοντάς μου ότι έχω πολλές.Του τις έδωσα και αποφάσισε να τις φυλάξει στο άλμπουμ με τις φωτογραφίες του.Άρχισε να τις τακτοποιεί και κάθε που έβαζε μία στο σελοφάν της έδινε και ένα φιλάκι.Που ξέρουν τα παιδιά να κάνουν τόσο όμορφες χειρονομίες;


Όταν τελείωσε μου είπε:’’Μαμά δε μπορώ άλλο.Τι όμορφη που είναι η ζωή μου!

το κείμενο είναι απόεδώ
οι φωτογραφίες είναι από εδώ

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΟ;

Αλήθεια, πώς θα μπορούσαμε να μιλήσουμε στα παiδιά για το Θεό; Πόσο εφικτό γίνεται αυτό όταν εμείς έχουμε μεγάλα πνευματικά κενά αλλά καί οι σημερινές απαιτήσεις των παιδιών έχουν γίνει πιεστικές; Στούς καιρους μας περισσεύουν οι αντιρρήσεις για την ύπαρξη του Θεού, ενώ μεταλλαγμένες μορφές αθεΐας εμφανίζονται συνεχώς. Παράλληλα τα αμείλικτα ερωτήματα των παιδιών μας ζητούν απαντήσεις, σημερινές καί άμεσες. Πού είναι ό Θεός όταν το κακό κραυγάζει θριαμβευτικά, όταν ό πόνος, ή αρρώστια, ό θάνατος χτυπούν βάναυσα καί ανελέητα; Πού είναι ό Θεός στην ορφάνια ή στην έσχατη φτώχεια; Σ' αυτό τον ορυμαγδό αμφισβητήσεων καί αντιρρήσεων μόνο ή εμπειρική βίωση από μέρους μας της ορθοδόξου πίστεως μπορεί να απαντήσει

Από την αρχή παρουσιάζεται ένα πρακτικό πρόβλημα. Στήν εκκλησιαστική παράδοση καί την ορθόδοξη Θεολογία μιλούμε για ένα Θεό πού είναι Τριαδικός. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πώς αυτά πού κατανοούμε ή προσπαθούμε να κατανοήσουμε εμείς, δεν είναι αυτονόητα στο παιδί. Γι' αυτό καί χρειάζεται στο ξεκίνημα να χρησιμοποιήσουμε παραδείγματα πού «απλοποιούν» την τριαδικότητα του Θεού. Ένα χαρακτηριστικό είναι το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος με το κεραμίδι στην Α' Οικουμενική Σύνοδο.

Πρίν ξεκινήσουμε να αποκαλύπτουμε το μεγάλο μυστήριο του Θεοϋ στην παιδική ψυχή πρέπει να δημιουργήσουμε την αίσθηση της παρουσίας του Θεού στη ζωή του. Δηλαδή, όπως όταν γεννήθηκε, οι παραστάσεις γύρω του αλλά καί ή συνεχής στοργή καί φροντίδα το έπεισαν για το ποιοι είναι οι γονείς του πού δίπλα τους αισθάνεται ασφάλεια καί σιγουριά, έτσι πρέπει να το πείσουμε να δέχεται το Θεό σαν παρουσία, σαν αίσθηση ζωντανή, να πιστεύει σ' Εκείνον καί να εκδηλώνει την πίστη του με συγκεκριμένο τρόπο. Οι εικόνες, το καντήλι, το θυμίαμα, ή άσκηση της νηστείας, ή προσπάθεια εφαρμογής των Ευαγγελικών εντολών από μέρους της οικογένειας δημιουργούν μία ατμόσφαιρα την οποία το παιδί αποδέχεται ως φυσικό του περιβάλλον καί στη συνέχεια ακολουθεί. Έτσι γίνεται ευκολότερη αργότερα ή προσέγγιση των πνευματικών δεδομένων. Κοντολογίς ή πνευματική ατμόσφαιρα πού υπάρχει στο σπίτι, κηρύττει σιωπώσα καί αποτελεί την πρώτη απόδειξη πώς ή πίστη στο Θεό δεν είναι έργο απροσδιόριστο χειρών ανθρώπων αλλά πραγματικότητα πού .μπορεί να βιωθεί.

Ή οποιαδήποτε στάση μας - πρέπει να γνωρίζουμε - μπορεί να «χρεώσει» το Θεό καί την Εκκλησία. Μερικές φορές εφευρίσκοντας τρόπους για να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας, επιστρατεύουμε καί το Θεό σαν συνήγορο των δικών μας αποφάσεων. Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, ώστε να μην χρησιμοποιούμε την παρουσία του Θεοϋ κατ' επιλογήν καί κυρίως στις οφειλές των άλλων σε μας. "Αν π.χ. υποστηρίζουμε κάτι έξώφθαλμα άδικο καί χρησιμοποιούμε καί το Θεό γι' αυτό, τότε πρέπει να γνωρίζουμε τώς το παιδί θα απορρίψει καί εμάς καί το δίκιο μας.Είναι νομίζουμε λάθος να μιλούμε για το Θεό με έννοιες πού




τό παιδί δεν κατανοεί. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε λέξεις



πού δεν έχουν αντίκρυσμα στην παιδική ψυχή. Θα μπορούσαμε



''πλάθοντας'' το Θεό να του μιλήσουμε με όπλο τις καινοδιαθη-



ακές ή παλαιοδιαθηκικές ιστορίες για την αγάπη Του, την ειρήνη



Του πού απλόχερα σκορπίζει σ' εκείνους πού τον πιστεύουν καί



Τόν αγαπούν. Είναι ευκολότερη ή προσέγγιση του Θεού όταν



μιλάμε για τα «χαρακτηριστικά Του.Kαλά θα είναι να ακολουθούμε το μεγάλωμα του





παιδιού και να του αποκαλύπτουμε τις αλήθειες



της ορθοδόξου πίστεως κατά τη δεκτικότητα του.



Ο νέος αυτός ρόλος πού αναλαμβάνουμε, δηλαδή αυτή ή έμπειρία της διδασκαλίας ή της μικρας κατηχήσεως θα μας φέρει συχνά αντιμέτωπους με τίς πραγματικά μεγάλες πνευματικές ελλείψεις ή και την τελεία μας άγνοια πάνω στα πνευματικά ζητήματα.





"Ας φροντίσουμε μιλώντας για το Θεό να γνωρίσουμε τι ακριβώς πρέπει να πούμε στα παιδιά μήπως βρεθούμε σε δρόμους μη ορθόδοξους.



"Ας αναζητήσουμε το απόσταγμα της πατερικής σοφίας πού αποτελεί τη σωστική κιβωτό. Σχεδόν ταυτόχρονα μπορεί ν' αρχίσει λίγο στην αρχή, εντονότερα στη συνέχεια ή αμφισβήτηση για την αλήθεια ή ακόμη θ' αναπτυχθούν σκέψεις ως προς την ορθή πίστη άλλων θρησκειών. Στίς μέρες μας μάλιστα πού ό συγκρητισμός καταργεί τίς ιδιαιτερότητες και τίς ταυτότητες των τόπων καί των προσώπων χρειάζεται να καταβληθεί πολύς κόπος ώστε το παιδί μας να πεισθεί πώς ή πίστη πού του διδάξουμε είναι πραγματικά ή σωστή.



Είναι πολύ σημαντικό ή διδασκαλία μας να συνοδεύεται από τιμία συνεχή προσπάθεια μας να μάθει το παιδί πώς οί εντολές του Θεού είναι πραγματικά εφαρμόσιμες. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς καλά γιατί χρειάζεται ή πράξη να προηγείται της θεωρίας.



Ή άρνηση του Θεού από μέρους του παιδιού οέ κάποια ηλικία έρχεται όχι τόσο από την προσωπική του επανάσταση, όσο γιατί αδυνατεί να σηκώσει το «βάρος» της μαρτυρίας του Χριστοϋ στο σχολείο ή στην κοινωνία γενικότερα. Δεν μπορεί να σηκώνει «μόνο» του τίς ειρωνείες των φίλων καί συμμαθητών του. καί τότε μοιάζει με τους πολλούς. Τότε, ίσως, είναι ώρα να 'ποϋμε στο παιδί μας πώς ή αγάπη μας σε κάποιον δεν είναι θεωρητική αλλά έχει αξία όταν για εκείνον πού αγαπάς θυσιάζεσαι. Αυτό δηλαδή πού δίδαξε ό Κύριος «αυτή εστίν ή εντολή ή έμή, Ινα αγαπάτε αλλήλους καθώς ήγάπησα υμάς. μείζονα ταύτης σγάπην ουδείς έχει, 'ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων .αυτού» (Ίω. ιε' 12, 13). Είναι ανάγκη να μιλήσουμε για την άνάγκη της μαρτυρίας του ονόματος του Χρίστου πού συχνά γίνεται μαρτύριο.




Την πιο σκληρή μάχη καλείται να δώσει ό παιδαγωγός στα αμείλικτα ερωτήματα του παιδιού: γιατί το κακό στον κόσμο; Γιατί πεθαίνουν οί άνθρωποι; γιατί πονούν;

Κι όμως αποτελεί βασικό ζήτημα ολόκληρης της ανθρώπινης ζωής, σε όλους τους καιρούς. Μέ πολλή υπομονή καί διάκριση θα ξεκινήσουμε από το θέμα της Ελευθερίας του ανθρώπου. Ό άνθρωπος, πλασμένος από το Θεό, απολάμβανε τον πλούτο των δωρεών του ζώντας στον Παράδεισο. Ό Θεός έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερο καί αθάνατο.



Τί θα ήταν ό άνθρωπος χωρίς την ελευθερία καί την αθανασία; Με την αμαρτία ό άνθρωπος χάνει μόνος του την ελευθερία, αίχμαλωτίζεται. Δεν του τη στερεί ό Θεός. Έκτοτε το κακό σαν παγκόσμια επιδημία εξαπλώνεται στη γη ως ακριβό τίμημα αυτής τής κακής χρήσης της Ελευθερίας.



Άφοϋ τέλος καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια με το λόγο καί το παράδειγμα μας, ας αναθέσουμε με την προσευχή μας τά παιδιά στο Θεό, για να επιλέξει Εκείνος τον τρόπο πού θα μιλήσει στην καρδιά τους

Αρχιμανδριτου Εφραιμ Παναούση

Περιοδικό ‘’Πειραική Εκκλησία’’τ.Ιούνιος 2001

.

Μια 24χρονη αυτοκτόνησε μετά την θέαση της ταινίας AVATAR

Μία 24χρονη φοιτήτρια στην Κτηνιατρική Σχολή του πανεπιστημίου του Κλουζ-Ρουμανία,αυτοκτόνησε μετά την θέαση της ταινίας AVATAR.Προκειται για την Ioana Alexandra Petrica ,η οποία βρισκόνταν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση λόγω του χωρισμού της από τον φίλο της.,ενώ το έργο την έσπρωξε στην μοιραία πράξη υποστηρίζει η μητέρα της,η οποία είπε το πόσο ευαίσθητη ήταν η κόρη της.Όπως έλεγε και ένας άλλος φοιτητής:’’Χθες βράδυ είδα την ταινία,ενώ το πρωί που ξύπνησα τα έβλεπα όλα γκρι΄’’


Πολλές φωνές διαμαρτυριάς υψώθηκαν από την καθολική εκκλησία μέχρι διαπρεπείς ψυχολόγους ένάντια σ’αυτήν την ταινία,επειδή ο μαγικός κόσμος και ο τρόπος με τον οποίον παρουσιάζονται οι πρωταγώνιστες,αυξάνει το αίσθημα της κατάθλιψης και προκαλεί απαισιοδοξία.

Η σκηνή όπου οι δύο ‘’ήρωες’’του έργου κάνουν έρωτα,περιγράφεται κάπως έτσι:’’Η Νευτιρ παίρνει την άκρη της ουράς της και την σηκώνει.Ο Τζέικ κάνει το ίδιο τρέμοντας από ανυπομονησία.Τα καλώδια στην άκρη της ουράς τους κινουνται και απλώνοντάς τα ενώνονται.Τα καλώδια ‘’μπλέκονται ‘’με απαλούς κυματισμούς.Ο Τζέικ συνταράσσεται από την επαφή του νευρικού του συστήματος με το δικό της.’’

Τι να περιμένεις από κάποιυς που δημιουργούν διαβόλους με ουρά και αυτιά σαν κέρατα για να διασκεδάσουν τα παιδιά;Και η ατμόσφαιρα κόλασης,τα σκοτεινά χρώματα που σε ψυχοπλακώνουν δεν είναι λογικό να αφήσει στον νεαρό θεατή μια πικρή γεύση;

Θα μου πει κάποιος-‘’Απ’αυτό΄το σημείο μέχρι την αυτοκτονία….’’Ναι, ίσως η απόσταση να είναι μεγάλη,αλλα κάποιοι που είναι ειδικοί στην χειραγώγηση μυαλών με τις παραγωγές τους ,εισάγοντας αυτά τα στοιχεία πιστεύετε ότι δεν ήξεραν τι έκαναν;

Στο Χόλυγουντ εργάζονται ολόκληρες ομάδες ειδικών στον ψυχολογικό τομέα,οι οποίοι ελέγχουν κάθε σκηνή και κάθε μήνυμα που βγαίνει από μια ταινία,για να βγει το επιθυμητό για αυτούς αποτέλεσμα-τίποτα δεν είναι τυχαίο!

Από τη στιγμή που με τις βρωμιές τους στοχεύουν στο μυαλό των παιδιών μας,εμείς ως γονείς δεν πρέπει να έχουμε διάκριση και αποφασιστικότητα και να’’ πατήσουμε πόδι’’;

Να το πω πιο απλά;Κατά κανόνα οι παραγωγές Χόλυγουντ είναι επιζήμιες για τα παιδιά,αρχίζοντας με τα φαινομενικά αθώα κινούμενα σχέδια,γεμάτα υποσυνείδητα μυνήματα,μέχρι αυτά που προωθούν την ομοφυλοφιλία,τον κυνισμό και την ανηθικότητα.

Ποιος δε βλέπει καθαρά τη λέξη SEX στ’αστέρια ,στη δημοφιλή παιδική ταινία ‘’Lion King’’;Να μην πω για το σατανισμό και τη μαγεία στον Χάρυ Πότερ και δεκάδες άλλα παραδείγματα

Εάν τους αφήσουμε να γίνουν οι παιδαγωγοί των παιδιών μας,θα πρέπει να συνηθίσουμε με την ιδέα ότι τα μυαλά τους κλάπηκαν και διεπλάσθησαν ξανά από κάποιους που δεν έχουν τίποτα τα ιερό.Δεν πρέπει απαραίτητα τα παιδιά ν’αυτοκτονήσουν για να δεις τα αποτελέσματα,αφού ο ψυχικός ακρωτηριασμός παίρνει διάφορες μορφές που δύσκολα μπορούν ν’ανιχνευτούν.



Έλεγε ένας ειδικός στη χειραγώγηση ότι χρειάζεσαι εικοσι χρόνια για να κατακτήσεις μία χώρα-γιατί;Αυτός είναι ο χρόνος που χρειάζεται για να αιχμαλωτίσεις τη ψυχή και το νου της νέας γενιάς.

Από τη στιγμή που μια γενιά είναι δική τους,μια ολόκληρη χώρα είναι δική τους.

Να εκκλησιάζουμε τα παιδια μας την Κυριακή.Μόνο εκεί μπορούν να καταλάβουν ότι υπάρχει και ένας άλλος κόσμος που κατοικείται από αγίους, ,αρχαγγέλους,χερουβείμ,σεραφείμ,κυριότητες με επικεφαλής την Παναγία.Αυτός είναι ο κόσμος προς τον οποίον πρέπει να υψωσουν το νου τους και όχι η κόλαση προς την οποία τους σπρωχνουν έργα όπως το ΑVATAR.

Μόνο ένα παιδί που μεγαλώνει μέσα στην αγάπη του Θεού ,θα γίνει ένας άνθρωπος ολοκλήρωμένος.



www.orthodoxigynaika.blogspot.com



πηγή-www.eufrosin.wordpress.com

ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΗΝΗ ΣΤΟ ΑΣΚΗΤΗΡΙΟ-Λόγος του Αγ.Ιωάννη Χρυσοστόμου εις την μετάνοια μίας πόρνης

Σύγχρονα παραδείγματα


Στήν 67η ομιλία του στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο ό ίερός Χρυσόστομος παρεμβάλλει ένα σύγχρονο του παράδειγμα μετανοίας. Ερμηνεύοντας το 21ο κεφάλαιο του κατά Ματθαϊον Ευαγγελίου, στην παρούσα ομιλία, αρχίζει από τον οτίχο 12 «Και είσήλθεν ό Ιησούς εις το ιερόν... και εξέβαλε πάντας τους πωλουντας...» και καταλήγει στο στίχο 32 «ήλθε γαρ προς υμάς Ιωάννης... ύμεϊς δέ ίδόντες ου μετεμελήθητε».

Κυρίως δέ ή λέξη «πόρναι», από τη φράση του Κυρίου «οι δέ τελώναι και αϊ πόρναι έπίοτευσαν αύτω...», του δίνει την αφορμή να εξιστορήσει στους μακάριους ακροατές του το περιστατικό, που πιθανόν να έγνώριζαν οί περισσότεροι, με διαβόητη καλλιτέχνιδα του καιρού των, που εγκατέλειψε τα πάντα και αφοσιώθηκε στο Θεό.

Βέβαια ό ίερός Πατήρ στα κηρύγματα του συνήθιζε να διασαφηνίζει τα νοήματα με παραδείγματα μέσα από την Αγ. Γραφή για να εντυπώνονται έτσι καλύτερα στο νου των ακροατών του. 'Αλλά μερικές φορές χρησιμοποιούσε και σύγχρονα διαφωτιστικά παραδείγματα. Διότι, έλεγε, «ου γαρ δει μόνον εις τα παλαιά άνατρέχειν διηγήματα, άλλα και από των παρόντων λαμβάνειν τα παραδείγματα»

Διάσημη πρωταγωνίστρια

Έτσι βρήκε την ευκαιρία απευθυνόμενος στο εκκλησίασμα, πού παρακολουθούσε προσεκτικά την ερμηνεία του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, να αναφερθεί σε μία πρωταγωνίστρια του έκφυλου θεάτρου των ήμερων του, πού άφησε εποχή με το «εκρηκτικό ταμπεραμέντο» της, όπως θα λέγαμε σήμερα.


Δεν την κατονομάζει. Αναφέρεται αόριστα σε «έκείνην την πόρνη», ή οποία σε άνηθικότητα είχε ξεπεράσει τους πάντες. Πιο συγκεκριμένα θυμίζει, είπε, όχι την πόρνη του Ευαγγελίου, αλλά τη σύγχρονη τους, πού καταγόταν από τη Φοινίκη, την πόλη της παρανομίας. Ήταν γνωστή, διάσημη πόρνη στα μέρη τους. Ήταν πρωταγωνίστρια του θεάτρου. Μεγάλο όνομα. Ξακουστή, όχι μόνο στην Αντιόχεια. Ή φήμη της είχε φθάσει μέχρι την Κιλικία και την Καππαδοκία.

Ήταν φοβερή γυναίκα εκείνη ή πρωταγωνίστρια στα θέατρα της Αντιόχειας, πού είχε έλθει από τη Φοινίκη και σταδιοδρόμησε στην μεγαλούπολη της Συρίας. Πόσες περιουσίες είχε φάει! Αμέτρητοι οί εραστές της! "Ηξερε να γοητεύει τους άνδρες. Όχι μόνο με τα νιάτα της, με την ομορφιά της. "Ηξερε και μαγική τέχνη. Έτσι δέ γοήτευσε και τον αδελφό της βασίλισσας αυτή ή πόρνη; "Α! ή δύναμη της ήταν πολύ μεγάλη.

Στήν άσκηση

Και όμως, συνεχίζει ό ί. Πατήρ, δεν ξέρω και εγώ πώς άλλαξε τόσο απότομα! Άλλα μάλλον ξέρω, και καλά μάλιστα. Θέλησε και άλλαξε και κέρδισε τη Χάρη του Θεού. Τα περιφρόνησε όλα εκείνα. Πέταξε όλες τις μαγείες του διαβόλου και ανέβηκε στον ουρανό. "Αν και όταν έπαιζε επάνω στην σκηνή δεν υπήρχε πιο αισχρό πλάσμα από αύτη, αργότερα όμως ξεπέρασε πολλές οτήν εγκράτεια. Φόρεσε το μοναχικό ένδυμα και πέρασε όλη τη ζωή της στην άσκηση.


Μάλιστα εξαιτίας της ενοχλήθηκε ό ύπαρχος και πήραν τα όπλα στρατιώτες, χωρίς να μπορέσουν να την ξαναφέρουν στη σκηνή και να την απομακρύνουν από το Μοναστήρι, όπου είχε γίνει δεκτή.

Αύτη ή πρώην πόρνη, άφού αξιώθηκε τα Θεια Μυστήρια και έδειξε σπουδή αντάξια της Θ. Χάριτος, έτσι έφυγε από την παροϋα ζωή. Είχε από όλα καθαρισθεί με τη Χάρη του Θεοΰ. Είχε πολύ προοδεύσει στην κατά Χριστόν ζωή μετά το βάπτισμα. Δεν δέχθηκε μάλιστα ούτε να δει τους πρώην εραστές της, πού είχαν έλθει γι αυτόν τον σκοπό, καθώς κλείσθηκε μέσα και επί χρόνια πολλά ήταν σαν να ζούσε μέσα σε φυλακή.

Το συμπέρασμα: Οι «έσχατοι» γίνονται «πρώτοι» και οι «πρώτοι» «έσχατοι». "Ετσι σε κάθε περίπτωση έχουμε ανάγκη από φλογερή ψυχή και τότε τίποτε δεν εμποδίζει να γίνει κάποιος μέγας και θαυμαστός.

Ή ελπίδα

Και με το τόσο ζωηρό αυτό και εντυπωσιακό παράδειγμα από τα ήθη της εποχής του, ο ίερός. Χρυσόστομος ακόμη μία φορά επανέλαβε με πατρική φιλοστοργία το παρήγορο κήρυγμα του περί μετανοίας. Κυρίως προς εκείνους, πού τους έπίεζαν απελπιστικά τα πάθη τους και ή αμαρτωλή ζωή τους.

Κουράγιο! αδέλφια, πνευματικά μου παιδιά, τους έλεγε. Μην άπελπίζεσθε. Ούτε το πλήθος των αμαρτημάτων, ούτε ή μακροχρόνια θητεία σας σε έξεις και συνήθειες ξένες στο θέλημα του θεού, μπορούν άνθρωποι προαπολαμβάνουν τα αγαθά, τα άρρητα της βασιλείας του Θεού.



Διότι είναι σχεδόν γεγονός αναμφισβήτητο -ποιος το αγνοεί;- ότι την πρώτη «ευφορία» από την άποσκίρτηση, από την απεμπόληση των θείων δικαιωμάτων, την ακολουθεί γρήγορα ως σύντροφος αχώριστος ή πικρία, ή απογοήτευση. Ή ηδονή γρήγορα μεταβάλλεται σε οδύνη, ώστε με τόση αυτοπεποίθηση να ψάλλει ό φιλοσοφημένος υμνωδός της Εκκλησίας μας: «"Αλγος τω Αδάμ έχρημάτισεν ή τον ξύλου άπόγενοις...».


Εδώ βρίσκεται όλο το δραματικό «μεγαλεϊο» της δυστυχίας μας. Ή «λύπη» του Πνεύματος του Αγίου. Ή θλίψη των αγίων αγγέλων, των φρουρών της ταλαίπωρου ζωής μας, καθώς ψάλλουν τον αιώνιο ύμνο τους ενώπιον του θεού του Τρισάγιου!

'Αλλά ακριβώς, εάν υπήρξε ποτέ άνθρωπος που να κατενόησε τόσο βαθειά αυτόν τον ανθρώπινο πόνο, τη δυστυχία, την αφόρητη του ασώτου υίοϋ και να συμπαραστάθηκε με τόση αγάπη, δύσκολα θα ευρεθεί δεύτερος από τον πασίγνωστο Πατέρα και Διδάσκαλο της Εκκλησίας μας, τον "Αγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο. Υπεστήριξε τον απογοητευμένο από την αμαρτία άνθρωπο μέχρι παρεξηγήσεως από τους «άγαν φιλόσοφοϋντας» της εποχής του.


Αυτό αποδεικνύουν οι αθάνατοι λόγοι του, ό μαρτυρικός βίος του, το απόσπασμα ομιλίας του, πού αναφέρθηκε προηγουμένως. Ποιος δεν αμφιβάλλει ότι από το ενθαρρυντικό και παρήγορο κήρυγμα του έχει άμεση ανάγκη και ό τόσο ταλαιπωρημένος από το κακό άνθρωπος της εποχής μας; 'Από τα υπέροχα μηνύματα του: «ΜηΔεις τοίνυν των εν κακία άπογινωσκέτω... Μηδέποτε άπογνως, άλλ' αεί θαρρεί και δυνάστηοον αυτόν...».

αρχ.Χρυσοστόμου Βαγιανού-περιοδικό ''Εφημέριος''

Ακατάλληλον δια...ανηλίκους

Από το βιβλίο του Danion Vasile΄Αμαρτίες νέες, αμαρτίες παλιές΄






Πολλά παιδιά και νέοι γοητεύονται από τον κόσμο των μεγάλων. ¨Όταν ένα πιτσιρίκος αρχίζει να καπνίζει νομίζει ότι είναι πιο σημαντικός από τους φίλους του και ότι τα κορίτσια τον προσέχουν. Δε λογαριάζει ότι το κάπνισμα του καταστρέφει την υγεία, ότι ίσως μετά από χρόνια μετανιώσει για το ότι άρχισε το κάπνισμα, αλλά σημασία γι’ αυτόν έχει ότι είναι ο «πιο δυνατός».

Με τον καιρό θα καταλάβει ότι ήταν «τζάμπα μάγκας».Και ότι τα κορίτσια που εντυπωσιάστηκαν από το «κατόρθωμα» ήταν πολύ «φθηνές» φίλες. Έτσι ήταν χωρίς νόημα. Μόνο που ο καιρός δε γυρίζει πίσω…

Σήμερα υπάρχουν τόσα έργα και περιοδικά ακατάλληλα για ανηλίκους. Και ωστόσο αυτοί ψάχνουν κι αν πέσουν στα χέρια τους τα καταβροχθίζουν σαν κανίβαλοι. Γιατί επειδή θέλουν εμπειρίες όσο πιο δυνατές. Έζησα κι εγώ ο ίδιος αυτήν τη γοητεία. Όταν ήμουν μαθητής λυκείου, είχα μια φίλη κάποια χρόνια πιο μεγάλη από μένα. Και ήμουν μαγεμένος από τον κόσμο της. Ο χρόνος που περνούσα μαζί της στη γκαρσονιέρα της με έκαναν να αισθάνομαι πιο σημαντικός από τους φίλους μου που βόλταραν στο πάρκο με τις φίλες τους.

Πως βλέπω τα πράγματα τώρα; Σαν να μου έκλεψαν ένα μέρος της παιδικής μου ηλικίας. Αν μπορούσα θα έπαιρνα ένα σφουγγάρι και θα τα έσβηνα όλα αυτά από τη ζωή μου. Και δεν είναι το μόνο.

«Ε, καλά γέρο, τώρα που τα πέρασες καλά, είναι εύκολο να κάνεις τον ηθικολόγο. Άσε μας να χαρούμε τα νιάτα μας» ακούω κάτι φωνές να μου λένε.

Σας αφήνω παιδιά. Αλλά αν θέλετε να ξέρετε στη ζωή μας πρέπει να περάσουμε διάφορα στάδια. Και αν θελήσετε να γνωρίσετε πολύ νωρίς τον κόσμο των μεγάλων, θα μπείτε σ’ αυτόν σαν κατάσκοποι.

«Αλλά γιατί λες ότι δεν καταλαβαίνουμε τον κόσμο των μεγάλων; Εμείς καπνίσαμε και όχι μόνο καπνό, μεθύσαμε, κάναμε σεξ, τι μας ξέφυγε;»

Τίποτα, φαινομενικά τίποτα, θα μπορούσε να είναι η απάντηση. Αν ο κόσμος των μεγάλων ήταν ένας κόσμος του οποίου η μόνη αξία θα ήταν οι σαρκικές απολαύσεις, τότε πράγματι θ’ άξιζε να παλέψεις να τον γνωρίσεις πιο γρήγορα. Αν το μοναδικό νόημα της ζωής είναι η απόλαυση της σάρκας, τότε κάντο χωρίς να διστάζεις.

Μόνο που οι άνθρωποι δεν είναι ζώα… Η ζωή που μας δόθηκε από το Θεό έχει έναν υψηλό σκοπό, για να γνωρίσουμε τη χαρά και την αιώνια πλήρωση. Γι’ αυτό διαλέξτε εν γνώσει σας: η θα πασχίσετε να περάσετε όσο πιο νωρίς τα σύνορα της ηλικίας σας και να περάσετε στον κόσμο των μεγάλων και τότε θα γνωρίσετε όλη τη φθορά και τη χυδαιότητα του ή θα προσπαθήσετε να κάνετε ότι ταιριάζει στην ηλικία σας.

Είστε περίεργοι είναι αλήθεια. Αυτό γιατί οι μεγάλοι δίνουν εντύπωση ότι ο κόσμος της αμαρτίας είναι πολύτιμος. Μόνο που δεν μπορείτε να τον γνωρίσετε χωρίς ν’ αφήσει ίχνη στις ψυχές σας. Δε μπορείς να πεις ¨ θα μπω για δέκα λεπτά και θα βγω. Όχι επειδή η γοητεία του είναι μεγάλη και αν μπεις σε δένει με τις αλυσίδες του. Το ότι οι αλυσίδες είναι του διαβόλου δε φαίνεται να το προσέχει κανείς.

Έτσι τελικά οι κερδισμένοι είναι αυτοί που κρατούν τις ψυχές τους καθαρές σαν ενός παιδιού και γνωρίζουν μία αγάπη που δεν μπορούν να γνωρίσουν όσοι έφηβοι λερώνουν το σώμα τους με διάφορες διαστροφές.

Υπάρχουν και Χριστιανοί έφηβοι. Όμως δε μπορείς να μπεις στον κόσμο τόσο απότομα. Πολύ απλά επειδή η ψυχή δεν είναι ακόμη έτοιμη. Τα πάντα στον καιρό τους…

Αν οι νέοι καταλάβαιναν ότι ο Θεός τους δίνει το παν, πιο πολύ από ότι τους δίνει ο διάβολος το σεξ, τα ναρκωτικά και άλλες μεθόδους, τότε θα φύλαγαν την ψυχή τους όσο μεγάλος κι αν ήταν ο πειρασμός. Άραγε γιατί στην ετικέτα των μπουκαλιών με τοξικές ουσίες δε γράφει «ακατάλληλον δι’ ανηλίκους»; Οι μεγάλοι ξέρουν ότι οι νέοι δε ξέρουν πώς να τα χρησιμοποιήσουν. Αλλά ξέρουν και το ότι αν έγραφε απάνω «ακατάλληλον δι’ ανηλίκους», μερικοί απ’ αυτούς θα το αγόραζαν από «μαγκιά». Και θα είχαμε πιο πολλά περιστατικά στα επείγοντα.

Ίσως θα έπρεπε και στα ενδύματα των αρετών να γραφεί «ακατάλληλον δι’ ανηλίκους»; Ίσως τότε οι άπιστοι παρακινηθούν να καταλάβουν ότι μένοντας μακριά από τις αρετές, μένουν μακριά από τις αληθινές χαρές και ότι έτσι ίσως αλλάξει η ζωή τους… Ενώ οι νέοι θα έμπαιναν στον πειρασμό να τους μιμηθούν.

Όχι οι αρετές δεν πρέπει ν’ απαγορευτούν σε κανέναν. Θα ήταν καλό όμως οι νέοι να καταλάβουν ότι αυτά από τα οποία ο Θεός θέλει να τους απομακρύνει δεν είναι ούτε πιο όμορφο, ούτε πιο καλά απ’ αυτά τα οποία ο Θεός ετοίμασε γι’ αυτούς. Να καταλάβουν ότι ο Θεός ξέρει να κάνει δώρα

αναδημοσίευση από www.proskynitis.blogspot.com

Ο ΓΑΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑΧΜΕΤΗ Η ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΣΥΖΥΓΟΥ

 Αν μου ζητούσαν να δώοω με δυο λέξεις το νόημα και το μήνυμα του διηγήματος του Παπαδιαμάντη «Ό Γάμος του Καραχμέτη», θα 'έλεγα δτι το διήγημα αυτό είναι το συναξάρι μιας Αγίας Συζύγου. Τοϋτο όμως με υποχρεώνει να δώσω μιαν έξήγηοη του ορού «συναξάρι».


Ή διδασκαλία της Εκκλησίας μας βρίσκεται διατυπωμένη στις Γραφές και στα κείμενα των Πατέρων. Αυτή ή διδασκαλία, όμως, όσο κι αν είναι τέλεια διατυπωμένη, θα εκινδύνευε να παραμείνει άνενέργητη υψηλή θεωρία, αν δεν υπήρχαν τα παραδείγματα των Αγίων, πού μας δείχνουν τον τρόπο —ή μάλλον την απέραντη ποικιλία των τρόπων— καθώς και το μέτρο, κατά το όποϊο ειναι δυνατόν να βιωθεί ή διδασκαλία αυτή. Αυτούς ακριβώς τους τρόπους κι αυτό το μέτρο τα βρίσκουμε στις γραπτές διηγήσεις για τη ζωή των Αγίων, πού αποτελούν τα συναξάρια. "Αλλά ένα συναξάρι δεν είναι μια ιστορική βιογραφία,  όπως ακριβώς μια βυζαντινή εικόνα ενός Αγίου δεν είναι το πορτραιτο του. Το συναξάρι είναι μια διήγηση πού προσπαθεΐ να μας κάνει καταληπτό το πέρασμα ενός άνθρωπου από τη φυσική ζωή στη ζωή της αγιότητας, τη μεταμόρφωση του «παλαιού ανθρώπου» σε άνθρωπο πού μετέχει από τώρα στην «καινή κτίση». Τα συναξάρια των Αγίων, παρά το απλοϊκό τους υφός, κλείνουν τόσο βάθος και τόση αληθινή σοφία, ώστε διαβάζοντας τα νοιώθει κανείς τη δροσιά του Θαβώρειου Όρους και τις ανταύγειες του φωτός της Μεταμόρφωσης.

Ακριβώς το αισθημα αυτό είχα κι εγώ όταν διάβασα το διήγημα « Ό Γάμος του Καραχμέτη»,γι' αυτό και το χαρακτήρισα αυθόρμητα σαν συναξάρι, μια και αναφέρεται σε πρόσωπα πού έζησαν πραγματικά

Βρισκόμαστε στη Σκίαθο, την εποχή της τουρκοκρατίας. Ό Κουμπής, ένας από τους προεστούς του χωρίου και φίλος του τούρκου ναυάρχου, μετά από δεκαπέντε χρόνια στείρου γάμου με τη Σεραϊνώ, φλέγεται από την επιθυμία να αποκτήσει παιδιά. Δεν θέλει όμως να τα κάνει με παλλακίδα, γιατί ξέρει πώς «πόρνους και μοιχούς κρίνει ό Θεός». Το σχέδιο του είναι να απαγάγει τη γειτονοπούλα του τη Λελούδα, πού είναι «-μόλις τριάντα χρόνων 'ίσως - ωραία, ροδόπλαστος, σεμνή, ταπεινή, πτωχή και άμεμπτος, απροστάτευτη και πεντάρφανη» «και να δωροδοκήσει έναν παπαν ή να τον βιάση με φόβε-ραν... να τους στεφάνωση».

Μια μέρα, πού φθάνει ό τούρκικος στόλος στο νησί, ό Κουμπής παίρνει με δόλο πάνω στη ναυαρχίδα τη Λελούδα και έναν παπα και γίνεται έκεί ό γάμος. Τό γεγονός γιορτάζεται με κανονιοβολισμούς από τη ναυαρχίδα.

« ΉΣεραϊνώ, οπού ήγρύπνει είς το σπίτι του Κουμπή, ήκουσε τους κανιοβολισμους καί μόνη αύτη τους εξηγήσει; είς την αληθή σημασίαν των.


- Στερεωμένοι, καλορρίζικοι, έφιθύρι-

σε, σχεδόν άνευ πικρίας. Με γυιους, Κου-

μπή».

Σε λίγο έφθασαν οί νεόνυμφοι στο σπίτι. Ή Σεραϊνώ τους υποδέχθηκε, τους ευχήθηκε και ζήτησε από τη Λελούδα το κλειδί για να μείνει στο σπίτι της.

« Ή Λελούδα κατένευσε δακρύουσα. Είτα έπρόφερε:

- Να με σχωρέσης.!

- Σχωρεμένη και βλοημένη να 'σαι, εϊ-

πεν εν έγκαρτερήσει ή πρώην Κουμπίνα.

Την επαύριον πρωί ό Κουμπής έκραξε την γυναίκα καί της είπε:

- Σεραΐνα, πάρε τα ρούχα σου... καί σύ¬

ρε να καθίσης στο σπίτι σου. Καί, σε παρα¬

καλώ, όσο μπορείς, να τα 'χης καλά με την

Κουμπίνα.

- Εγώ θα τα 'χω καλά με την νέαν

Κουμπίνα, όπως τα είχα και με την Λελού-

δα, απήντησεν ή απλή ψυχή. Καί σε περι-

καλώ, Κουμπή, να μ' άφήσεις να καθίσω

στο σπίτι σου, να σου ανατρέφω τα παιδιά

πού θα κάμης.

- Καλά, ό Θεός σε φωτίζει καί φέρεσαι

έτσι, αγία ψυχή, είπε, μη δυνάμενος να

κράτηση, ό σκληρός, την συγκίνησίν του.

"Εκτοτε ό Κουμπής ώνομάσθη άπ' όλον το χωρίον Καραχμέτης, εκ του ονόματος του Τούρκου ναυάρχου...»

Λίγους μήνες μετά το γάμο ή Λελούδα έκανε ένα φοβερό λάθος. Εξ αιτίας της ό Κουμπής φόρεσε το δικό τηςχ ρυσοκέντητο πουκάμισο καί πήγε στην εκκλησία. "Οταν αντελήφθη τα περίεργα βλέμματα των χωρικών πάνω του «εξήλθε δρομαίως. Έφρύαξε κι έτρεξε με σκοπόν καί άπόφασιν να σκοτώση την Λελούδα.

Αί δύο γυναίκες... ήσαν έτοιμαι να έξέλθωσι διά την εκκληοίαν. Με εν βλέμμα ή Σεράίνα έννόησεν, άμα εϊδε τόν Κουμπήν. Ούτος έσήκωσεν ήδη τήν χονδρήν καί σιδηροκέφαλον ράβδον του εναντίον της Λελούδας.

- Παληοβρώμα!

Ή Σεράϊνα επεσεν επάνω είς την ράβδον, είς τα γόνατα του, είς τους πόδας του.

- "Ελεος, Κουμπή, έλεος! Δεν το ήθελενή καημένη. Λάθος έκαμε... Σχώρεσέ την...


Ό Κουμπής έκάμφθη.

Ή Σεράίνα επέζησε δέκα η δώδεκα έτη, δσα ήρκουν δια ν' άναθρέψη τά τέκνα του Κουμπή. Άνεπαύθη καί ετάφη έξωθεν του νάϊσκου του Αγίου Δημητρίου...

"Οταν επήγαν μετά τρία έτη να σκάψουν διά την άνακομιδήν των λειψάνων της, λεπτόν θεσπέσιον άρωμα ως βασιλικού, μόσχου καί ρόδου άμα, άνήλθεν είς τους μυκτήρας του ίερέως, του σκάπτοντος εργάτου, της Λελούδας και δύο άλλων παρισταμένων γυναικών.

Τα κόκκαλά της εϊχον εύωδιάσει».

Το διήγημα κινείται σε δυο διαφορετικά επίπεδα. Το πρώτο από αυτά, στο όποΐο κυριαρχεί ή μορφή του Κουμπή, εΐναι το επίπεδο του «φυσικού κόσμου», όπως διαμορφώθηκε μετά την Πτώση. Ό Κουμπής είναι ό «φυσικός άνθρωπος», πού κινείται από τη φυσική επιθυμία σ' έναν απελπισμένο αγώνα επιβίωσης: πασχίζει ν' αποχτήσει παιδιά, να εξασφαλίσει αύτη τη δυναμική έκφραση αθανασίας, παρατείνοντας τη βιολογική του συνέχεια πάνω στη γη



Γνώριμα σχήματα του κόσμου αύτοϋ είναι οί διάφοροι κοινωνικοί καί θρησκευτικοί θεσμοί (οί «δερμάτινοι χιτώνες», όπως μας έμαθε να τους λέμε ό Παναγιώτης Νέλλας), πού δόθηκαν από το Θεό στον εξόριστο άνθρωπο σαν εφόδια, για να μπορέσει να επιβιώσει στην περιπλάνηση του μέσα στην  έρημο της ζωής, άλλα και σαν βοήθεια για να ξαναβρεί το δρόμο της επιστροφής. Ό Κουμπής τρέφει βαθύτατο σεβασμό στα θρησκευτικά και κοινωνικά σχήματα: τρέμει την καταδίκη του μοιχού, απορρίπτει την παράνομη συμβίωση, κάνει το παν για να εκπληρώσει την επιθυμία του κάτω από το κάλυμμα κάποιας νομιμότητας. "Ολα αυτά όμως δεν τον σώζουν, γιατί αΰτονομεϊ την επιθυμία του, καί ή αυτονομία, πού αποτελεί την ουσία τήςάμαρτίας, οδηγεί αναπότρεπτα στο θάνατο.

Ή ετυμηγορία του χωρίου, δηλαδή του πληρώματος της Εκκλησίας, είναι κατηγορηματική: «Έκτοτε ό Κουμπής ώνομάσθη άπ' όλον το χωρίον Καραχμέτης...» Το όνομα Καραχμέτης είναι τούρκικο, μη χριστιανικό. Ή αλλαγή του ονόματος δεν είναι απλώς συμβολική, σημαίνει ότι ή κοινότητα δέν τον δέχεται πια σαν οικείο πρόσωπο καϊ τον ειδοποιεί ότι βρίσκεται έξω από την περιοχή μέσα στην οποία μπορεί να αναζητηθεί ό δρόμος προς τη Ζωή.

Για να φτάσουμε στο άλλο επίπεδο, στο όποιο κινείται ή Σεραΐνώ, πρέπει να παραιτηθούμε από κάθε προσπάθεια ψυχολογικής ερμηνείας και να ξεπεράσουμε το φράγμα των κοινωνικών θεσμών και της συμβατικής θρησκευτικότητας.

Ή Σεραϊνώ ζεϊ βέβαια μέσα στο φυσικό κόσμο, άλλα ό τρόπος πού ζεϊ δεν είναι «του κόσμου τούτου». Ζεϊ μέσα στα ίδια κοινωνικά και θρησκευτικά σχήματα όπως και ό Κουμπής, χρησιμοποιεί τους ίδιους «δερμάτινους χιτώνες», όχι όμως αυτονομημένους, αλλά ως μέσα πορείας προς την Αλήθεια και τη Ζωή. Το βασικό κίνητρο στη σχέση της με τον Κουμπή δεν είναι ή φυσική επιθυμία, άλλα ή βίωση του γάμου στη μυστηριακή μορφή του, όπως τον παραδίδει ή Εκκλησία. Ό Κουμπής εϊναι ό σύζυγος της και υποτάσσεται σ' αυτόν «ωσπερ η Εκκλησία υποτάσσεται τφ Χριστφ». Αυτή ή μεταμορφωμένη συζυγία έχει πάρει τη θέση του φυσικού νόμου στη ζωή της, Γι' αυτό και ζει την εκπληκτική γαμήλια σχέση της τόσο απλά και τόσο φυσικά, όπως αναπνέει ή περπατάει. Μια τέτοια σχέση είναι ακατάλυτη, κανένα γεγονός και κανένας νόμος δεν έχει τη δύναμη να την κλονίσει: ή είσοδος της Λελούδας μόλις αγγίζει τη Σεραϊνώ, δεν είναι παρά ένα απλό επεισόδιο στη ζωή της, το θεωρεί φυσικό και αυτονόητο να μείνει κοντά στον άντρα της, να αναθρέψει τα παιδιά του. Δεν πρόκειται εδώ για μια πράξη αυτοθυσίας, αλλά για μια βίωση της υποταγής στον υπέρτατο βαθμό, «εν παντί», όπως λέει ό Απόστολος. Αυτή ή υποταγή όμως δεν την εκμηδενίζει αλλά την έξαγιάζει και τη δοξάζει. Ή πρώτη αναγνώριση της άγιοούνης της γίνεται από τον Κουμπή, σ' ένα στιγμιαίο φωτισμό του: «Ό Θεός σε φωτίζει και φέρεσαι έτσι, άγια ψυχή, είπε, μη δυνάμενος να συγκρατήσει ό σκληρός την συγκινησίν του». Μετά το θάνατο της ή εύωδία των λειψάνων της—σημείο υπερνίκησης της φθοράς ήδη άπ' αυτόν τον αιώνα— αναγγέλλει την αγιότητα της σε όλους μας και την προβάλλει σαν παρήγορη μαρτυρία για τη δυνατότητα έξαγιασμου του βέβηλου κόσμου μας.


Πρεσβείαις, Κύριε, της Αγίας Σεραϊνώς και πάντων σου των Αγίων Συζύγων έλέησον και σώσον ημάς. Αμήν

Τάσος Ζαννής-περιοδικό ''Σύναξη τ.26,1988
πίνακας Μιχ.Οικονομου-Το σπίτι που ονειρεύεται

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ;

Είναι «ή αργή, αλλά επίμονη προσπάθεια να πραγματοποιήσουμε κάποτε την δική μας "διάβαση", το δικό μας "Πάσχα" στη νέα εν Χριστώ ζωή».


Καί πώς θα πραγματοποιήσουμε αυτήν την διάβαση; Φυσικά όχι από έξω. Άλλα εισερχόμενοι μέσα στο στάδιο των αρετών, βιώνοντες την πραγματικότητα της μετανοίας καί όχι απλώς νηστεύοντας. Όπως λένε τα τροπάρια αυτής της περιόδου, ή μετάνοια (ή θεραπευτική πνευματικά αγωγή για την αποκατάσταση στο κατά φύσιν καί το υπέρ φύσιν, εν Χριστώ) ξεκινά από μια συναίσθηση: είμαστε αμαρτωλοί, ανάξιοι για την λαμπρότητα των αγίων, αλλά όμως ελπίζουμε.

Ζσΰμε με έντονη την προσδοκία για κάθαρση, για απολύτρωση. Προσδοκούμε τον Ερχόμενο, όπως οι άνθρωποι της Παλαιάς Διαθήκης, οί άνθρωποι των υποσχέσεων καί των επαγγελιών. Όλες οί Ακολουθίες αυτής της περιόδου έχουν έντονο το χρώμα της Παλαιάς Διαθήκης: Ψαλμοί, Αναγνώσματα από τη Γένεση κι από τίς Παροιμίες του Σολομώντος, Προφητικά Αναγνώσματα από ψαλμικά χωρία της Παλαιάς Διαθήκης, ωδές δικαίων ανδρών καί γυναικών.

Όλα αυτά συντελούν, ώστε να μυσταγωγηθούμε στο κεφαλαιώδες γεγονός της εν Χριστώ σωτηρίας, προς το όποιο εναγωνίως άποζητσύσε να φθάσει ή ιστορία του παλαιού λάου του Θεοϋ (ιστορία αποστασίας και τιμωριών, αλλά καί ιστορία μετανοίας καί ευλογιών).

Όλα αυτά δεν είναι μία απλή ανάμνηση του παρελθόντος, αλλά ύπομνηματίζουν την ιστορία του κόσμου, την ιστορία του νέου λάου του Θεοϋ, την πορεία του καθενός από μας, πορεία θλίψεων μακράν του ζώντος Θεοϋ: Κύριε των δυνάμεων, μεθ' ημών γενοΰ, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν εν θλίψεσιν ουκ έχομεν...

Οι Ψαλμοί καί τα άλλα Παλαιοδιαθηκικά "Αναγνώσματα ανατέμνουν την δική μου καί την δική σας ζωή κατενώπιον του Θεοϋ. Κι αυτό έχει ανυπολόγιστη σημασία για τίς μέρες μας, οπού έχουμε εξορίσει τον Θεό από τη ζωή μας, ζούμε σαν να μην είναι Εκείνος ή ζωή μας, σαν να είμαστε αύθυπόστατοι, αυθύπαρκτοι, αυτάρκεις, πλούσιοι, αυτοτελείς.

Ή Μεγάλη Τεσσαρακοστή μας ξυπνά από αυτόν τον λήθαργο, «ίνα πλάνης ρυσθέντες του πονηρού, των Αγγέλων βοήσωμεν την ώδήν' "Αγιε, άγιε, άγιε τρισάγιε Κύριε έλέησον καί σώσον ημάς».

Μόνον έτσι μπορούμε να ομολογήσουμε το «Πιστεύω», να πούμε δηλαδή καί να ζήσουμε σε μια τέλεια εξάρτηση καί με μια απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό.

Ή Μεγάλη Τεσσαρακοστή μας οδηγεί σε ένα διαφορετικό τρόπο σχέσεως με τον Θεό, από εκείνον πού έμεϊς συνήθως έχουμε. Εμείς συνήθως προσπαθούμε να πλησιάσουμε τον Θεό ή με την σκέψη μας ή με το συναίσθημα μας. Με άλλα λόγια, προσπαθούμε να φαντασθούμε πώς περίπου είναι ό Θεός, ποιες είναι οί διαθέσεις του απέναντι μας, πού βρίσκεται ό Θεός, αν μας βλέπει, αν μας ακούει, αν μας επιβραβεύσει, αν μας βοηθεϊ. Το κέντρο είμαστε εμείς, καί ό Θεός είναι στην περιφέρεια του εγωκεντρικού μας κύκλου. Κάτι αντίστοιχο έκανε καί ό Φαρισαίος. Στάθηπε «προς εαυτόν», μας λέει το ίερό Ευαγγέλιο, στάθηκε μπροστά στον εαυτό του, καί χρησιμοποίησε τον Θεό για βραβείο της αρετής του,


Ή Αγία Γραφή, με τους ύμνους καί με τα Αναγνώσματα αυτής της περιόδου, μας παρουσιάζει τη ζωντανή σχέση των Προφητών καί των Δικαίων με τον αποκαλυπτόμενο Θεό.

Οί άγιοι αυτοί άνδρες καί οί άγιες αυτές γυναίκες δεν τοποθετούσαν τον Θεό απέναντι τους για επιβεβαίωση της αυτάρκειας τους αλλά αγωνίζονταν να τοποθετήσουν τον εαυτό τους απέναντι του Θεού με θειο φόβο, ευλάβεια, πίστη, ολοκληρωτική αγάπη καί βέβαιη ελπίδα: «Κύριε έκέκραξα προς σε, είσάκουσόν μου»».

Ό Θεός είναι ό απόλυτος καί ό μοναδικός Κύριος, όχι όπως μπορεί να Τον φαντασθεί ή να Τον νιώσει συναισθηματικά κάποιος, αλλά ό προσωπικός Θεός, ό ζηλωτής, ό άγιος, ό Θεός του Αβραάμ, ό Θεός του Μωυσή, ό Θεός των Προφητών. Ό Φαρισαϊος μπορούσε να καυχηθεί, γιατί δεν πίστευε στον ζωντανό Θεό, πίστευε στον εαυτό του. Ό Δαβίδ, όμως, καί οί άλλοι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης δέν μπορούσαν να καυχηθούν ενώπιον του ζώντος Θεοϋ, διότι τους ήταν γνωστός ό Θεός.


Καί απέναντι του αληθινού Θεοϋ έβλεπαν ως γήν καί σποδόν, ως σκώληκα καί έξουθένωμα τον εαυτό τους. Ό Δαβίδ ήξερε τί σημαίνει να αποστρέψει ό Θεός το πρόσωπο Του από τον άνθρωπο. Γι' αυτό έλεγε: «Μη άποστρέψης το πρόσωπον σου άπ' εμού καί όμοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον». «Μη απ-στρέψης το πρόσωπον σου από του παιδός σου, ότι θλίβομαι», ψάλλουμε όλοι εμείς, με μία ψυχή».

Να γιατί αγωνιζόμαστε. Για να μας προσέξει ό Θεός καί να μας λυτρώσει. Ή μετάνοια, ή νηστεία, ή προσευχή, ή ελεημοσύνη, είναι μία διαρκής σιωπηλή κραυγή προς το Λυτρωτή. Έτσι, ώστε να δεχθούμε τη Χάρη Του καί την λύτρωση, την κάθαρση καί τον αγιασμό.

Να δώσει ό Κύριος να ευοδωθούν ό αγώνας καί ό κόπος μας. Καλή Σαρακοστή.

πηγή-περιοδικό''Νεανικοί προβληματισμοί'' 

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ...

Από το βιβλίο του Ραούλ Φολλερώ (Γάλλου Ιεραποστόλου} που έχει τίτλο "Ταξίδια στις χώρες των χανσενικών (λεπρών)» μεταφέρω κάποια αποσπάσματα για προβληματισμό. Αναφέρει ο Ραούλ Φολλερώ: Στη Μαδαγασκάρη επισκέφθηκα ένα λεπροκομεΐο. « Ελάτε να δείτε την τελευταία μας λεχώνα!» λέει ή μαμή. λεπρή κι εκείνη. Την ακολουθούμε. Το μωρό γεννήθηκε εδώ και λίγες μέρες. Ομορφο αγοράκι, που κουνάει κιόλας τα παχουλά του χεράκια. Η μαμά με το σεντόνι ως το πηγούνι, το κοιτάζει με βλέμμα τρυφερό, μα λυπημένο, που σε κάνει να πονάς. Θα γίνει σωστός πρωταθλητής. Μα η λεπρή γύρισε αλλού το βλέμμα. Μην τη θύμωσα χαϊδεύοντας το σπλάχνο της;

Ε. καλά ξαναπαρτο της λέω. δίκιο έχεις. Δικό σου είναι. Και της προσφέρω το παιδί! Μια ατέλειωτη στιγμή πέρασε. Με κοίταζε με ματιά κυνηγημένης ελαφίνας, ματιά φωτεινά κι ωραία, γεμάτα δάκρυα... Επειτα ανασήκωσε το σεντόνι και άπλωσε τα μπράτσα της να το πάρει. Δεν είχε πια χεριά! Η λεπρά είχε καταφαει τα χεριά της. Τα δυο της μπράτσα απόληγαν σε πληγές, πρόσφατα επουλωμένες. Κι έτεινε προς το μικρό της τα χεριά πού δεν είχε πια. τα κακομοίρα ανύπαρκτα χεριά που η αγάπη της για μια στιγμή άνεπλαθε...!

Υστερα τα μπράτσα της έπεσαν σαν εξαντλημένα από πολύωρη προσπάθεια. ΑΠΟ τα ματιά της κλειστά τώρα. δυο δάκρυα έτρεχαν... Αφησα τότε το παιδί πλάι της. μη μπορώντας λέξη να της πω. Κι έφυγα. Ποτέ μου δεν είχα νιώσει τόσο λυπημένος. Αυτά τα αόρατα χεριά προς εμάς τα τείνει τώρα, ικετευτικά, προς τον αιώνα μας που βρίσκει τα δισεκατομμύρια που του χρειάζονται για να χαλκεύσει τα όπλα του θανάτου, για να μισήσει, να καταστρέψει, να εξολοθρεύσει.αποδεικνύεται όμως ανίκανος να περιθάλψει, να διαθρέψει, να παρηγορήσει. Ζητάμε να θυσιάσει ό κόσμος το ποσόν πού κοστίζει δέκα λεπτών πόλεμος. Και σε δέκα χρόνια ή λέπρα θα νικηθεί».


Τον είπαν ζητιάνο της αγάπης. Γιατί εκτός από λόγια σφράγισε με τις πράξεις του τη ζωή του. Έλεγε χαρακτηριστικά: «Δεν πιστεύω στην αγάπη με νομικούς κανόνες καί χαρτοφύλακες, αλλά στην θριαμβευτική «βασιλεία» της αγάπης. Ολα για την αγάπη. Η αγάπη μας δεν πρέπει να έχει όρια, πρέπει να είναι αγάπη χωρίς σύνορα. Προσοχή όμως: ΑΓΑΠΗ, όχι στην ψυχρή ελεημοσύνη, όχι σε μία αηδιαστική προσφορά -από ψηλά στα χαμηλά», πού προσβάλλει αυτόν που δέχεται καί ατιμάζει αυτόν πού δίνει. Αυτό είναι το φάντασμα, η καρικατούρα της αγάπης. Γιατί αγάπη δε σημαίνει να δίνεις, αλλά να μοιράζεσαι».

Ολες οι μεγάλες ιδέες πού συνοδεύονται από φουσκωμένα λογία κατέληξαν σε αποτυχία. Μονάχα ή αγάπη μένει, γιατί μόνον αυτή ανυψώνει την αλήθεια. Κρύβει το μυστικό της επιτυχίας. Μία πράξη αγάπης, κι αν ακόμα στα μάτια των ανθρώπων είναι άχρηστη, μπροστά στο Θεό είναι σημαντική γιατί μας συνδέει μ' Αυτόν.

Ρώτησαν τον Αββά Αγάθωνα πώς εκδηλώνεται η ειλικρινή αγάπη προς τον πλησίον, κι εκείνος ο μακάριος, πού είχε αποκτήσει τη βασίλισσα των αρετών σε τέλειο βαθμό. αποκρίθηκε: --Αγάπη είναι να βρω έναν λεπρό καί να του δώσω ευχαρίστως το σώμα μου. καί αν είναι δυνατόν, να πάρω το δικό του. Κι αν όλες τις αρετές έχω. απουσιάζει όμως η αρετή της αγάπης, είμαι ένα τίποτα»

πηγή-περιοδικό ''ΒΗΜΑΤΑ''Μητρ.Κερκύρας

ΑΓΙΟΙ ΑΚΥΛΑΣ ΚΑΙ ΠΡΙΣΚΙΛΛΑ-''Χριστόν αγαπήσαντες και φωτισθέντες τον νου''

''Ασπάσασθε Πρίσκιλλαν και Ακύλαν τους συνεργούς μου εν Χριστώ Ιησού, οίτινες υπέρ της ψυχής μου τον εαυτών τράχηλον υπέθηκαν". Απ. Παύλος (Ρωμ. ιοτ' 4)Αν οι χριστιανοί, γνωρίζουν όλοι τη μεγάλη προσωπικότητα του Αποστόλου Παύλου, και την ιστορία της ζωής του, πολύ λίγο γνωρίζουν ή μάλλον και αγνοούν τη ζωή πολλών άλλων συνεργατών του, που προσέφεραν τον εαυτό τους, δίπλα στο Φωτιστή των Εθνών, για την εξάπλωση και εδραίωση της Εκκλησίας του Χριστού. Και είναι πολλές φορές αυτοί, οι σχεδόν αγνοημένοι, άξιοι πολλού θαυμασμού και εγκωμίων, άξιοι προβολής, ως προτύπων προς μίμηση. Τέτοιοι, πολύτιμοι και άγιοι συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου, ήταν και το τίμιο και πιστό αντρόγυνο, του Ακύλα και της Πρί-σκιλλας. Ιουδαίοι, πιστοί στη θρησκεία των πατέρων τους, καταγόταν και οι δύο από τον Πόντο και είχαν εγκατασταθεί στη Ρώμη, όπου εξασκούσαν το επάγγελμα του σκηνοποιού. Με το διάταγμα όμως του αυτοκράτορα Κλαυδίου, το 49 μ.Χ. για τη γενική εκτόπιση των Εβραίων από τη Ρώμη, έφυγαν και αυτοί με τους ομοεθνείς τους και εγκαταστάθηκαν στην Κόρινθο, όπου ήταν περιζήτητη η τέχνη αυτή, λόγω που είτε καταστεί η πόλη της Κορίνθου κέντρο διερχομένων και εμπορευομένων, από πολλά μέρη της γης. Χρήσιμοι και εδώ στους γύρω τους, ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα, και εξοικονομώντας τα αναγκαία για τη ζωή τους, δεν απορροφήθηκαν από τα εγκόσμια, αλλά ζούσαν με το βλέμμα της ψυχής στραμμένο προς το Δημιουργό τους, τον Κύριο Σαβαωθ, ενώ διαισθανόταν ότι υπάρχει κάτι ανώτερο από το γράμμα του Νόμου, από τους τύπους και τις σκιές και τη λατρεία του Ισραήλ. Σαν να ποθούσαν το υπέρλαμπρο Φως, την καταυγάζουσα αλήθεια. Αυτά ήταν τα ενδόμυχα συναισθήματα τους, όταν πρωτοχτύπησε τη θύρα του σπιτιού κι εργαστηρίου τους, μία μεγάλη ψυχή, που είχε δεχτεί την εκτυφλωτική λάμψη του Αποστόλου, που είχε ακούσει τη Δεσποτική, γεμάτη παράπονο φωνή και είχε λάβει από το Σωτήρα Χριστό, την πλέον τιμητική, την πιο ένδοξη κλήση. Ήταν ο Απόστολος Παύλος. Ο Παύλος ο ομότεχνος, και Αναμορφωτής της οικουμένης. Έφευγε πονεμένος από την ξακουσμένη Αθήνα, γιατί το θερμό κήρυγμα του, δε βρήκε την πρέπουσα απήχηση. Και τώρα βάδιζε σε μια πόλη, που δεν έχαιρε φήμης αγαθής, μη έχοντας εκεί γνωριμίες, μη γνωρίζοντας που να κατευθυνθεί. Ζητούσε στέγη, εργασία και αδελφές ψυχές. Το άγρυπνο βλέμμα του Θεού, οδηγεί τότε τον εκλεκτό του, στην εβραϊκή συνοικία της πόλεως. Και καθώς μια θύρα χτυπάει στην πολυάνθρωπη Κόρινθο, πόθος και πόνος δέχονται αλλήλους και δίνουν το θαυμαστό αποτέλεσμα. Το πιστό αντρόγυνο, χαρίζει στον Παύλο τη ζεστασιά της αγάπης του και την ολοπροθυμη φιλοξενία, ενώ εκείνος θα τους προσφέρει, τη σώζουσα αλήθεια. Την υπεράνω του γράμματος του Νόμου, των τύπων και σκιών, χάρη της λυτρώσεως. Εκείνος θα γίνει γι' αυτούς ο μεγάλος Φωτιστής, κι εκείνοι οι πιστοί μαθητές του, οι αφοσιωμένοι συμπαραστάτες του, στις λύπες και στις χαρές, στις επιτυχίες και στους διωγμούς, ακόμα και σ' αυτούς τους κινδύνους θανάτου. Εργατική κυψέλη και πάλι το σπιτικό τους, αλλά οι αργαλειοί έχουν πάρει δευτερεύουσα θέση, γιατί κάποιος θείος αργαλειός, υφαίνει τώρα, τον υπέροχο και φωτεινό χιτώνα της πίστεως. Μεθοδικά, μιλάει ο Απόστολος στη Συναγωγή προς τους Εβραίους, αρχίζοντας από τις προφητείες για το Μεσσία και προχωρώντας γία τη ν παρουσία του Χριστού στον κόσμο και το λυτρωτικό έργο Του. Πλατιά και ανοιχτά, μιλάει στο σπίτι προς το ευλογημένο ζευγάρι, φωτίζοντας το την κάθε ώρα, με τα λόγια τα εμπνευσμένα από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, για την κατανόηση του μυστήριου της ενσάρκωσης του Θεού και Λόγου και της εξιλαστήριας θυσίας του. Και καταρτίστηκαν τόσο πολύ πνευματικά, ώστε έγιναν ικανοί να διδάξουν και άλλους. Δεν κήρυξαν δημόσια, αφήνοντες το έργο αυτό στο Σκεύος της εκλογής, αλλά τον κάθε άνθρωπο, που ερχόταν σε επικοινωνία μαζί τους, τον κατηχούσαν με πολύ ζήλο, ενώ το σπίτι τους ήταν ολάνοιχτο, για να δέχεται όσους διψούσαν για σωτηρία. Όταν ο Παύλος αποφασίζει να εγκαταλείψει την πόλη, για το υπερβάλλον μίσος πολλών Εβραίων και τις φονικές διαθέσεις τους γι' αυτόν, και φεύγει για την Έφεσο, ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα τον ακολουθούν. Στήνουν και εκεί τον αργαλειό τους για τη συντήρησή τους, ενώ ταπεινά και αθόρυβα, θα γίνουν και σ'αυτήν την πόλη, όπου υπήρχε η λατρεία της θεάς Αρτέμιδος, οι θερμοί κήρυκες των θείων αληθειών. Εκεί, η απλή κατοικία τους, θα μεταβληθεί σε "κατ' οίκον εκκλησία" όπου οι συνάξεις των πιοτών θα πληθύνονται και προσευχές και δοξολογίες θα αναπέμπονται. Και θα είναι, σαν ουράνια ανταμοιβή των κόπων και θυσιών τους, το ό,τι κατά την απουσίαν του Παύλου, είχαν την ιδιαίτερη τιμή να προσελκύσουν στο χριστιανισμό έναν εκλεκτό άνδρα, αφού "ακριβέστερον αυτώ εξέθεντο την οδόν του Θεού". Να προσελκύσουν τον Ιουδαίο ζηλωτή Απολλώ από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, για τον οποίον ο ιερός Λουκάς σημειώνει ότι ήταν "ανήρ λόγιος, δυνατός εν ταις Γραφαίς, και ζέων τω πνεύματι" και ο οποίος κατόπιν, πολλά προσέφερε για την εξάπλωση της θρησκείας του Ιησού. Στην Έφεσο, με το θερμό κήρυγμα του μεγάλου Αποστόλου και των άλλων συνεργατών του, που έφτασαν εκεί από άλλες πόλεις, με τις "κατ' οίκον εκκλησίαις" που συνέχεια αυξανόταν, ο λόγος του Θεού κάθε ημέρα σημείωνε καταπληκτική εξάπλωση. Ο ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς, γράφει γι αυτό: "κατά κράτος, ο λόγος του Κυρίου ηύξανε και ίσχυε". Όμως, όπως ήταν φυσικό, η εχθρότητα των Εβραίων και ειδωλολατρών, στράφηκε και εδώ απειλητική εναντίον των εργατών του Ευαγγελίου, τόσο απειλητική, ώστε να εκθέτει αυτούς και σε κινδύνους θανάτου. Κοντά δε στον Παύλο, συμμετέχει και το ευλογημένο αντρόγυνο. Ποσό συγκινητικά και εγκωμιαστικά λόγια, γράφει στην προς Ρωμαίους επιστολή του ο Απόστολος, για τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα: "οίτινες υπέρ της ψυχής μου τον εαυτών τραχηλονυπέθηκαν". Για να σώσουν τη ζωή μου, αψήφισαν τη δική τους και έφτασαν στα πρόθυρα του θανάτου. Και προσθέτει: "οις ουκ εγώ μόνος ευχαριστώ, αλλά και πάσαι αϊ εκκλησίαι των εθνών". Όμως, κι αν πολλά υπέφεραν, οι άγιοι κήρυκες της πίστεως, η Έφεσος αναγεννάται και ενώ πέφτει ο θρόνος της θεάς Αρτέμιδος, και η λατρεία της διαγράφεται από τις ψυχές των Εφεσίων, σε εκατοντάδες και χιλιάδες ενθρονίζεται ο αιώνιος και αληθινός Θεός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Τελικά, όταν το μίσος των εχθρών της πίστεως φτάνει στο αποκορύφωμα του, εξαναγκάζεται ο Απόστολος να εγκαταλείψει την Έφεσο. Ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα, κινδυνεύοντες και αυτοί, φεύγουν αλλά δεν τον ακολουθούν. Εκείνος θα επισκεφθεί αργότερα τη Ρώμη, ενώ εκείνοι κατευθύνονται εκεί. Πηγαίνουν στη γνωστή τους πόλη, όπου θα βρουν όχι μόνον παλιούς φίλους και γνωστούς, αλλά τώρα και χριστιανούς αδελφούς, που είχαν πάει από διάφορα μέρη του κόσμου, προτού κηρυχτεί επίσημα ακόμα, ο χριστιανισμός στη Ρώμη. Θα εργαστούν και εδώ εντατικά, για την εξάπλωση και εδραίωση της Εκκλησίας του Χριστού, προετοιμάζοντας το έδαφος, για να θεμελιώσει ο Παύλος τη μεγάλη Ρωμαϊκή εκκλησία. Ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα, για πρώτη φορά συσπειρώνουν και διοργανώνουν τους χριστιανούς εκεί σε "κατ' οίκον εκκλησία". Εξαιρετική τιμή, για τους άξιους αυτούς ιεραποστόλους. Μετά από μερικά χρόνια, αφήνουν και πάλι τη Ρώμη και επανέρχονται στην Έφεσο. Δίπλα τώρα, θερμοί συμπαραστάτες του νεαρού Επίσκοπου Τιμοθέου, του πλούσιου σε πνευματικά χαρίσματα, αλλά ασθενικού κατά το σώμα. Θα του προσφέρουν τη βοήθεια τους, την αγία αγάπη τους, την ενθάρρυνση, την περιποίηση και διακριτικά την πολύτιμη πείρα τους. Για τη συνέχεια της ζωής και το τέλος του πιοτού αντρόγυνου, δεν υπάρχουν επίσημες πληροφορίες.






Από βιβλίο, που γράφηκε τον Δ αιώνα "Διαταγαί Αποστολών" πληροφορείται κανείς, ότι χειροτονήθηκε ο Ακύλας Επίσκοπος από τον Παύλο, χωρίς να διευκρινίζεται πότε και που. Το τέλος τους ήταν μαρτυρικό.



Η Εκκλησία μας γιορτάζει την μνήμη τους στις 13 Φεβρουαρίου και κατά την ακολουθία του Όρθρου διαβάζεται το σχετικό "υπόμνημα":



' "Τμηθέν γύναιον Ακύλας φησί βλέπων ουκ ανδριούμαι προς τομην ανήρ κάρας;" Δηλαδή βλέποντας ο Ακύλας την σύζυγο του με κομμένο το κεφάλι, λέγει• μπορώ να μη φανώ - άνδρας εγώ - ανάλογα προς τη γυναίκα μου ανδρείος και πρόθυμος για αποκεφαλισμό:



Θαυμαστή η ζωή τους, ανάλογο και το τέλος τους.



Ακολούθησαν πιστά, στην επίγεια πορεία, το μεγάλο Απόστολο τους, ακολούθησαν αυτόν και στον δι' αποκεφαλισμού θάνατο, που χάρισε και σ' αυτούς, το αμάραντο στεφάνι της δόξας.



Πόσο ωραίο και χαρακτηριστικό είναι και το απολυτίκιο, που ψαλλεται στην εορτή τους:



''Χριστόν αγαπήσαντες και φωτισθέντες τον νουν, τη πίστει ενούμενοι και συζυγία σεμνή, Ακύλας και Πρίσκιλλα. ήσαν μεν προεστώτες εκκλησίας κατ' οίκον, Παύλου δε του φωστηρος συνεργοί και προοτάται. Διό αυτούς τιμήσωμεν και μιμησώμεθα".

Ρεγγίνας Καλούδη-περιοδικό ''Απολύτρωση''

φώτο-paremvasis.gr

ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΑΓΓΕΛΩΝ ΣΕ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΓ.ΜΗΤΡΟΦΑΝΗ ΤΟΥ ΒΟΡΟΝΕΖ

Απεικονίσεις αγγέλων φάνηκαν στην εικόνα του Αγ.Μητροφάνη του Βόρονεζ,που βρίσκεται στο χωριό Βιτόβκα κοντά στην Πολτάβα.Η εικόνα είχε μεταφερθεί σε μια παιδική κατασκήνωση.Η Ουκρανική έκδοση της εφημεριδας Comsomolskaya Pravda αναφέρει:


Η μικρη εικόνα με το λείψανο του Αγίου Μητροφάνη βρέθηκε στο κοιμητήριο το 2003.Οι ενορίτες την μετέφεραν στην εκκλησία και σύντομα το φωτοστέφανο άρχισε να λάμπει.

Εντούτοις τα παράξενα γεγονότα δεν σταμάτησαν να εμφανίζονται.Οι ενορίτες άρχισαν να τιμούν την εικόνα στον κυρίως ναό, τον αφιερωμένο στον Αγιο Μητροφάνη και πολλοι άνθρωποι έρχονταν για να δουν το θαύμα.Το καλοκαίρι η εικόνα μεταφέρθηκε στην παιδική κατασκήνωση του Γκόλοβατς.

‘’Η εικόνα έμεινε εκεί για πολλές μέρες και λίγο πριν την αναχώρηση, τα παιδιά πρόσεξαν ότι κάποια νέα στοιχειά είχαν εμφανιστεί στην εικόνα μια εκκλησιά και ένας άγγελος πάνω από ένα σύννεφο’’ανέφερε ο ιερέας.



Ο Άγιος Μητροφάνηγς εκοιμήθη στις 23 Νοεμβρίου 1703 και θάφτηκε στον καθεδρικό ναό του Βόρονεζ.Λέγεται ότι ο Πέτρος ο Α μετέφερε το φέρετρό του.Ο τάφος του ανοίχθηκε δύο φορές το 1831 και το 1989.Το σωμα του βρέθηκε άφθαρτο και αγιοποιήθηκε.

Πηγή-www.interfax-religion.com

ΠΕΝΤΕ ΑΓΙΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ''Κατ'οίκον διδαχθέντες""την αγιότητα

http://www.agbasilios.blogspot.com/

Είναι εντολή θεοΰ απαράβατη, να παιδαγωγη ή οικογένεια τα παιδιά• διότι αυτή εΐναι το φυσικό καί πρώτο σχολειο τους.

"Ομως ό λόγος του Θεοΰ προσθέτει κάτι πολύ σημαντικό στην εντολή: «καλώς εκτρέφει πατήρ δίκαιος» (Παρ. κγ' 24), Ό ενάρετος πατέρας δίνει καλή άνατροφή στο παιδί του.

Οι ενάρετοι γονείς, οι καλοί πρόγονοι, αυτοί δημιουργούν μέσα στην οικογενειακή φωλιά την άτμόσφαιρα της Ιερότητος, χωρίς αυτό να καταργη την έλευθερίαν των παιδιών, είναι το κλιμα της υγείας, οπού αναπτύσσονται ομαλά τα νέα βλαστάρι



Δεν ειναι πολλές οι οικογένειες,παλαιές και σύγχρονες, πού βεβαιώνουν την άλήθειαν της παροιμίας, οικογένειες πού με την άγιαστική τους πορεία έδωσαν στον κόσμον Αγίους «κατ' οίκον διδαχθέντας». "Ομως κλασσικό παραμένει το παράδειγμα δύο κυρίως οικογενειών του Δ' μ.Χ. αιώνος, οι οποίες έδωσαν στην Έκκλησίαν από πέντε Αγίους ή καθεμιά. Ή οικογένεια του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου καί ή οικογένεια του Μεγάλου Βασιλείου.

Επειδή όμως «Ή Αγία Οικογένεια του Μ. Βασιλείου» ώρίστηκε από την Δ. Ί. Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος (8 Σεπτ. 1998) ως προστάτης της Οικογενείας, ή οποία τιμάται την δευτέραν Κυριακήν του Ιανουαρίου, είναι ευκαιρία να την επισκεφθούμε με το σημείωμα αυτό καί να χαρούμε το περιβάλλον της.

Την άτμόσφαιρα της πνευματικής υγείας την δημιούργησαν στην οίκογένειαν του Μ. Βασιλείου οι πρόγονοι. Διάχυτον το κλϊμα της ευλάβειας από τον Μάρτυρα πάππου, τον Πατέρα της Έμμελείας, της οικοδέσποινας καί μητέρας των 10 παιδιών της. "Αγνωστον το όνομα του σε μας, έπεσκίασε με το Χριστιανικόν του μαρτύρων τίς άλλες «λαμπρότητες των λόγων» καί τα στρατηγικά καί τα πολιτικά αξιώματα πού έφθαναν μέχρι τα βασιλικά ανάκτορα, τίς δημόσιες τιμές καί τίς περιουσίες, πού έπλεόναζαν στο Καππαδοκικόν «μητρωον» γένος, από την πλευράν της Έμμελείας.

Ή μαρτυρική χάρις ήταν το μέγα κληροδότημα στην οικογένεια του Βασιλειόυ και της Εμμέλειας με τά 10 παιδιά.


Καί από την πλευράν του «πατρώου» γένους από τον Πόντον, εϊσώρμησε στην πολύτεκνη οίκογένειαν μία άλλη φλέβα μαρτυρικής ευλογίας, το έπτάχρονον μαρτύριον του πάππου καί της γιαγιάς, των γονέων του πατέρα, πού τον έλεγαν κι αυτόν Βασίλειο. Το ευτύχημα είναι ότι ή γιαγιά Μακρινά, όπως καί ό άνδρας της, επέζησαν του φοβερού διωγμού του Μαξιμίνου (305-313), πού τους ανάγκασε να ζουν μαρτυρικά αυτοί, οί πάμπλουτοι άρχοντες, στα κρύα καί στίς ζέστες της υπαίθρου καί τίς βροχές• «ή τε άφιλος έρημία» με την στέρησιν της συναναστροφής καί επικοινωνίας, τους έτρεφε μέσα στα χαμόκλαδα των βουνών του Πόντου, οπού είχαν καταφύγει, με τα ελάφια πού παρουσιάζοντα μπροστά τους, όταν έτελείωναν την προσευχήν τους. Επτά χρόνια πρόσφυγες, άστεγοι, πτωχοί, στα όρη καί στα βουνά, έτοιμοι κάθε ώρα καί κάθε στιγμή να χύσουν καί το αίμα τους χάριν του Χρίστου. Άλλ' ό Χριστός δεν τους το έζήτησε, διότι ήθελε οί ζωντανοί αυτοί Μάρτυρες, ισότιμοι μ' εκείνους πού πέθαναν, να μεταδώσουν την πείρα τους στους νεωτέρους, «εμπνοοι στήλαι» καί «σιγώντα κηρύγματα».

Καί να πού το ζωντανό τους κήρυγμα έκαρποφόρησε εις «εκατόν» στα εγγόνια τους, τα παιδιά του γυιοΰ τους Βασιλείου καί της νύφης τους Έμμελείας. Διότι ή γιαγιά Μακρινά, πού είχε μαθητεύσει στον "Αγιο Γρηγόριο τον Θαυματουργό, καί είχε ρουφήξει την «γνήσια εκκλησιαστική παράδοση» κοντά του, τα ατέλειωτα βράδυα στο αρχοντικό του γυιου της, πότε στην Νεοκαισάρειαν του Πόντου καί πότε στην Καισάρειαν της Καππαδοκίας «γεμάτη μνήμες, πείρα καί σύνεσι» έστάλαζε στα εγγονάκια της, κυρίως τα δύο πρώτα, την Μακρίναν καί τον Βασίλειον, της ευσέβειας τα νάματα. Συγκινητική ή άπόδειξις:

«... εν γε τουτο τολμώ καυχασθαι εν Κυρίω, ότι ουδέποτε πεπλανημένας εσχον τάς περί Θεοϋ υπολήψεις, ή έτέρως φρονών μετέμαθον ύστερον, Άλλ' ην εκ παιδός ελαβον εννοιαν περί Θεοϋ παρά της μακαρίας μητρός μου καί της μάμμης Μακρινής, ταύτην αύξηθεΐσαν εσχον εν έμαυτω» βεβαιώνει, επίσκοπος πλέον ώριμος, φτασμένος (375) ο Μέγας Βασίλειος.

Ή Μητέρα του καί ή Γιαγιά του τον έδίδαξαν «κατ' οίκον» την άληθινήν Θεολογίαν. "Οχι μόνον αυτόν, αλλά καί όλα τα αδέλφια. Ή Μητέρα τους ήταν όνομα καί πράγμα έμμέλεια, δηλαδή κοσμιότης, αρμονία καί κάλλος. Ό πατέρας τους Βασίλειος ήταν στον Πόντον «κοινός παιδευτής αρετής». Στό οικογενειακό τους σχολεΐο τα παιδιά έδιδάχθηκαν «την έγκύκλιον παίδευσιν», τα πρώτα γράμματα



καί εξασκήθηκαν εις την «θεοσέβειαν».

Καί από τα δύο γένη — πατρικό καί μητρικό — επήραν τα μαθήματα της αγάπης, της φιλοξενίας, της φιλανθρωπίας καί έμαθαν να συμπαρίστανται στο έργον της Εκκλησίας. "Ολα τα παιδιά,όχι ένα μόνο ή δύο ή τρία.Όλα- καί ήταν δέκα!

Ή Μακρίνα πρώτη, ή δεύτερη μάνα των παιδιών ,αυτή πού ενέπνευσε στον Βασίλειο την μεγάλη του κλήσιν παρηγόρησε την Μητέρα στο μεγάλο πένθος τους για τον Ναυκράτιο καί άνέθρεψε εξ ολοκλήρου τον μικρότερο Πέτρον(328-380).

Ό Μ. Βασίλειος, Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας (330-379).

Ό Ναυκράτιος, νομικός (332-358).

Ό Γρηγόριος ό Νύσσης (334-394).

Ό Πέτρος, Επίσκοπος Σεβαστείας (345/7-392).

Τα άλλα (5 ή 4) ήταν κορίτσια, πού ευδοκίμησαν στον εγγαμον βίον.

Πρώτος έφυγε για τον ούρανό ό "Αγιος Ναυκράτιος, ο γλυκός αδελφός, στα 26 του χρόνια, είχε γίνει μοναχός καί ψάρευε στο ποτάμι "Ιριν, για να προσφέρη τα ψάρια του στους γύρω γέροντας άσκητάς' έκεί καί πνίγηκε (358).

Δεύτερος μετετέθη στο ούράνιο θυσιαστήριο ο Μ. Βασίλειος (379) 49 ετών.

Τρίτη κοιμήθηκε (380) ή Αγία Μακρίνα, (52 ετών), μοναχή σε μονήν του Πόντου, την οποίαν είχε συστήσει μαζί με την Μητέρα της κοντά στον "Ιριν ποταμόν, Ό αδελφός της Γρηγόριος έπλεξε τέ έγκώμιόν της «Εις τον βίον της Όσίας Μακρίνας».

Τέταρτος άνεχώρησε για τα ουράνια σκηνώματα στα 47 του χρόνια ό Πέτρος, Επίσκοπος Σεβαστείας(το 329).

Καί τελευταίος (394) ό πέμπτος "Αγιος της Οικο¬ενείας, ό Γρηγόριος, ό φιλοσοφικώτατος Θεολόγος, Επίσκοπος Νύσσης.

Πέντε "Αγιοι Αδελφοί, ''κατ' οίκον διδαχθέντες ''την αγιότητα από τους Αγίους Γονείς τους καί τούς Προγόνους τους, κτυπούν την καμπάνα της σωτη ρίας:

"Αν θέλετε να σώσετε την Νεολαία, σώστε πρώτα την Οίκογένεια. Στραφεΐτε στην «κατ οίκον έκκλησίαν», με την εννοιαν δτι οί γονεις πρώτοι οφείλουν να γίνουν συνεπείς Χριστιανοί και να θεμελιώσουν την άνατροφή των παιδιών του επάνω στην άγιαστική χάρη καί διδαχή της Εκκλησίας του Χρίστου.

πηγή-περιοδικό΄''Η Δράσις μας''

Μιλήστε στα παιδιά σας με την προσευχή

Ή αγωγή των παιδιών αρχίζει άπ' την ώρα της συλλήψεως τους. Το έμβρυο ακούει κι αισθάνεται μέσα στην κοιλιά της μητέρας του. Nαι, ακούει και βλέπει με τα μάτια της μητέρας. Αντιλαμβάνεται τις κινήσεις καί τα συναισθήματα της, παρόλο πού ό νους του δεν έχει αναπτυχθεί Σκοτεινιάζει το πρόσωπο της μάνας, σκοτεινιάζει κι αυτό. Νευριάζει ή μάνα, νευριάζει κι αυτό. "Ο,τι αισθάνεται ή μητέρα, λύπη, πόνο, φόβο, άγχος κ,λπ., τα ζεϊ κι αυτό...


...Για τήν κακή συμπεριφορά των παιδιών φταίνε γενικά οι γονείς. Δεν τα σώζουν ούτε οι συμβουλές, ούτε ή πειθαρχία, ούτε ή αυστηρότητα.

"Α ν οι γονείς δεν ζουν ζωή αγία, αν δεν μιλούν με αγάπη, ό διάβολος ταλαιπωρεί τους γονείς με τίς αντιδράσεις των παιδιών. Ή αγάπη, ή ομοψυχία, ή καλή συνεννόηση των γονέων είναι ό, τι πρέπει για τα παιδιά. Μεγάλη ασφάλεια καί σιγουριά.







Τά φερσίματα των παιδιών έχουν άμεση σχέση με την κατάσταση των γονέων...

..Ένα άλλο πάλι, πού βλάπτει τα παιδιά, είναι ή υπερπροστασία, δηλαδή ή υπερβολική φροντίδα, ή υπερβολική αγωνία καί το άγχος των γονέων.

Μητέρες πού κάθονται πάνω άπ' το παιδιά τους συνεχώς καί τα καταπιέζουν, δηλαδή τα ύπερπρο-στατεύουν, απέτυχαν στο έργο τους. Ενώ πρέπει ν' αφήνεις το παιδί μόνο του να ενδιαφερθεί για την πρόοδο του. Τότε θα πετύχεις, "Οταν κάθεσαι συνεχώς από πάνω τους, τα παιδιά αντιδρούν. Αποκτούν νωθρότητα, μαλθακότητα καί συνήθως αποτυγχάνουν στη ζωή. Είναι ένα είδος υπερπροστασίας, πού αφήνει ανώριμα τα παιδιά.

...Οι μητέρες ξέρουν να αγχώνονται, να συμβουλεύουν, να λένε πολλά, αλλά δεν έμαθαν να προσεύχονται. Οι πολλές συμβουλές και υποδείξεις κάνουν πολύ κακό.

Όχι πολλά λόγια στα παιδιά. Τά λόγια χτυπάνε στ'αυτιά, ενώ ή προσευχή πηγαίνει στην καρδιά...Όσο θα αγαπάτε τα παιδιά με την ανθρώπινη αγάπη -πού είναι συχνά παθολογική- τόσο θα μπερδεύονται, τόσο ή συμπεριφορά τους θα είναι αρνητική. "Οταν, όμως ή αγάπη σας θα είναι μεταξύ σας καί πρός τα παιδιά χριστιανική καί αγία, τότε δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα.


Γι' αυτό πιο καλά είναι να τα λέει κανείς μυστικά στην καρδιά των άλλων παρά στ' αυτί τους, μέσω της μυστικής προσευχής...

...Να τους μιλάεις με την προσευχή. Να τά λέεις στον Θεό κι ό Θεός θα τα λέει μέσα τους...

Να προσεύχεσαι καί όταν πρέπει, να μιλάεις στα παιδιά με αγάπη. Πιο πολύ να κάνεις προσευχή καί λίγα λόγια να τους λέεις.

Πολλή προσευχή καί λίγα λόγια σε όλους.

Νάμή γινόμαστε ενοχλητικοί καί κάνουμε τους άλλους να αντιδρούν καί να αγανακτούν.

... Να μιλάει ή μητέρα στον Θεό κι ό Θεός να μιλάει στο παιδί.



Ή άκτινοβολία της αγιοσύνης καί όχι

της ανθρώπινης προσπάθειας κάνει τα

παιδιά καλά...

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ-''ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ'' Εκδοση Ι.Μ.Χρυσοπηγής Χανίων

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ...

του Σαράντου Ι. Καργάκου




Φθάσαμε στο σημείο όσα προ 30ετίας καί κάτι εθεωρούντο ευνόητα, να θεωρούνται σήμερα ακατανόητα, διότι όσα διδάσκονται τα παιδιά στο σχολείο, λόγω αλλεπαλλήλων εκπαιδευτικών άβελτηριών, είναι κατά το πλείστον ανόητα.

Ό Αϊνστάιν είχε πει ότι παιδεία είναι αυτό πού μας μένει όταν ξεχάσουμε όλα όσα μάθαμε στο σχολείο. Δηλαδή, ή ευαισθησία, ή καλλιεργημένη φαντασία καί κυρίως ή γύμναση του νοός, πού μαθαίνει το παιδί όχι με τί, αλλά πώς να σκέπτεται. Σήμερα αυτό πού μένει στα παιδιά Οταν φεύγουν από το σχολείο αλλά καί όταν μένουν σ' αυτό είναι μια απέχθεια, με τίς ελάχιστες φυσικά τιμητικές εξαιρέσεις. Διότι το σχολείο σκοτώνει ο,τι ωραιότερο καί ό,τι Ίερώτερο τα παιδιά έχουν μέσα τους. Κι αυτό φυσικά δεν είναι ευθύνη του δήθεν πολυπολιτισμικοϋ, αλλά στην πραγματικότητα «πολυαμαρτωλικοΰ» υπουργείου μας, είναι καί των εκπαιδευτικών «νέας φουρνιάς», πού ενώ πήραν δωρεάν βιβλία παιδαγωγικά 12 κιλών (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα διάβασαν ή φωτίστηκαν, κι αν τα διάβασαν) κατά τα έτη των σπουδών τους, πού μετριούνται με "Ολυμπιάδες, οι τέτοιοι εκπαιδευτικοί, αντί να κτίσουν κάτι στην ψυχή των παιδιών, κατεδαφίζουν, κατά την κομματική προσταγή του: «Γκρεμίστε...»!

Βέβαια δεν είναι μικρή καί ή ευθύνη πολλών γονιών, ξεθυμασμένων τέως επαναστατών, πού αντί να βιώσουν την επαναστατική τρικυμία στη βιοτική πάλη, τη βίωσαν στο κρανίο τους, μέχρι πού βολεύτηκαν σε κάποιο -ελέω κόμματος- δημόσιο όφφίτσιο ή χάρη στη συνεργασία με τους «όφφικιάλιους» του δημοσίου γνώρισαν πολλούς τρόπους πλουτισμού, εκ των οποίων ό τιμιώτερος είναι ή ...κλοπή, όπως έγραφε χλευαστικά ό Ρο'ίδης.Όλοι αυτοί, οι κατ' έπίφασιν γονείς, θεωρούν την εργασία, την τιμιότητα, την πίστη σε αρχές θρησκευτικές, εθνικές σαν ...βίτσιο!Άλλοίμονο, λοιπόν, οτόν εκπαιδευτικό πού θα θελήσει να μιλήσει για τέτοια «βέβηλα» πράγματα στο σχολείο. Αμέσως θα προσφύγουν στον νέο τύπο Γενικών Επιθεωρητών, πού είναι οι τηλεοπτικοί αστέρες. Αυτοί έχουν την πανσοφία να ομιλούν De re commune scibile et opibusdam aliis κατά τη σατιρική έκφραση του Βολταίρου, την οποία απέδωσε εύστοχα ό Ρο'ίδης με το περίφημο: «Περί παντός κοινώς γνωστού και τίνων άλλων ακόμη». Καί πέρα από την πανσοφία έχουν καί την παντοδυναμία πού είχε ό Ραδάμανθυς στον "Αδη, πού μπορούσε τους πάντες να δικάζει. Οί τωρινοί τηλεοπτικοί συνάδελφοι τους δικάζουν καί τους εκπαιδευτικούς, Οχι όταν με λόγια καί έργα προωθούν τη μαθητική αλητεία, Οχι όταν διακινούν ναρκωτικά, όχι όταν είναι αμαθείς κομματικοί ϊνστρούχτορες, αλλά όταν επιμένουν να βλέπουν το έργο τους όχι σαν αγγαρεία αλλά σαν ιερή λειτουργία. Ή απειλή της μαμάς «Θα σε πάω στον...» έχει δέσει τη γλώσσα καί τη σκέψη πολλών εύαίσθητων εκπαιδευτικών. Καί πολλούς τους πήγαν καί κάποιοι ψοφοδεείς έκαναν ...δήλωση μετανοίας προ των υπερτάτων κριτών.


Σήμερα τρέμει κανείς να είναι καλός έκπαιδευτικός. Ακόμη καί πανεπιστημιακός. Παλαιός μου μαθη-ής, πού αντί να συνεχίσει το αξιοπρεπές έργο του πατέρα του, πού ήταν διακεκριμένος μπαλωματής, φιλοδόξησε να γίνει πανεπιστημιακός για να μπαλώσει τίς τρύπες της παιδείας μας. Καί το παιδί μου έλεγε, σχεδόν κλαίγοντας προ μηνών, ότι υποχρεώνεται να διδάσκει στους πρωτοετείς κλάσματα καί δεκαδικούς, γιατί τα παιδιά αγνοούν παντελώς σχεδόν τη «γλώσσα των μαθηματικών». Καί πάνε για μαθηματικοί! Έπίδοξοι Καραθεοδωρήδες!

Δεν λέω, έγινε κάποια πρόοδος σε ορισμένους τομείς. Έγραφα προ 40ετίας σ' ένα διδακτικό μου βιβλίο: Στό παιδί δεν απλώνουμε το χέρι• του δίνουμε το χέρι». Ή πρόοδος συνίσταται ότι σήμερα το παιδί απλώνει χέρι καί γλώσσα στο δάσκαλο καί στον καθηγητή. Με την ανοχή της κοινωνίας, της πολιτείας, των ΜΜΕ καί των γονιών. «Το παιδί κάνει την επιλογή του». Μα καί το περίστροφο είναι μια επιλογή. Κάποτε τα παιδιά έτρωγαν χαστούκια• τώρα δίνουν χαστούκια. Άλλα το χαστούκι πού δεν έφαγαν από τον πατέρα καί το δάσκαλο, τους το δίνει σήμερα ή ζωή.Ηλθε ή κρίση, καί πάμπολλοι νεαροί πιστεύουν ότι θα την «σκαπουλάρουν» με την κλοπή. Ή εργασία τους είναι άγνωστη λέξη. Το υπουργείο μοιράζει στα παιδιά «κομπιοϋτερς» δωρεάν. Μυαλά πότε θα μοιράσει;

πηγή-''ΕΣΤΙΑ''

‘’Ήλθες δε επί θησαυρούς χιόνος,θησαυρούς δε χαλάζης εώρακας’’Ιώβ 38,22’’

‘’Ήλθες δε επί θησαυρούς χιόνος,θησαυρούς δε χαλάζης εώρακας’’Ιώβ 38,22’’

Στις 15 ιανουαρίου 1885 ο Wilson Bentley κατάφερε να κάνει ,για πρώτη φορά, μια μικροφωτογραφία μιας χιονονιφάδαςΤόσο πολύ εντυπωσιάστηκε που τα επόμενα 47 χρο΄ναι κατάφερε να πραγματοποιήσει 5000 διαφορετικές φωτογραφίες.Έλεγε συχνά:’Κρίμα να χάνετε τόση ομορφιά,χωρις να μένει κανένα ίχνος.’’Η ποικιλία σχημάτων των χιονονιφάδων δεν έχει όρια.Σύμφωνα με τον Wilson καμιάς χιονονιφάδας το σχήμα δεν επαναλαμβάνεται.

Αυτά τα εκπληκτικά σχηματα με τις έξι ακτίνες εμφανίζονται όταν η θερμοκρασιά των νιφάδων είναι μεταξύ 0 και -3 και μεταξύ -10 -22 βαθμούς Κελσιόυ.Όσο πιο υγρός είναι ο αέρας με τόσο πιο πολύ χάρη μεγαλώνουν τα μπράτσα του.Σε περίπτωση μεγάλου παγετού ή ενός πολύ καθαρού αέρα μεγαλώνουν οι πιθανότητες να αιχμαλωτίσεις μια νιφάδα ασύγκριτης ομορφιάς.Όταν η χιονονιφάδα παγώνει και ξεπαγώνει ή πέφτει πάνω σε άλλες νιφάδες τότε η μορφή της αλλοιώνεται.

Ο Ιαπωνέζος ερευνητής Ukichiro Nakaya έλεγε γεμάτος έκπληξη:’’Κάθε κρύσταλλος χιονιού είναι ένα γράμμα σταλμένο από τον ουρανό’’

Υπάρχει κάτι πιο χαρούμενο από μια συνάντηση,από μια ''υπαπαντή''με κάποιον που αγαπάς;

Πόσο εκπληκτική καί όμορφη είναι ή εικόνα, ο πρεσβύτερος να κρατά στην αγκαλιά του το βρέφος, καί πόσο παράξενα τα λόγια του: "ότι ειδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου...". Συλλογιζόμενοι αυτά τα λόγια αρχίζουμε να εκτιμούμε το βάθος αυτού του γεγονότος καί τη σχέση πού έχει με μας, με μένα, με την πίστη μας. Υπάρχει στον κόσμο κάτι πιο χαρούμενο από μια συνάντηση, μια "υπαπαντή" με κάποιον πού αγαπάς; Είναι αλήθεια πώς το να ζεις σημαίνει να περιμένεις, να αποβλέπεις σε μια συνάντηση. Δεν είναι άραγε ή υπερβατική καί ομορφη προσδοκία του Συμεών το σύμβολο της; Δεν είναι ή πολύχρονη ζωή του σύμβολο της προσδοκίας, αυτός ό "πρεσβύτης" πού περνά ολόκληρη τη ζωή του περιμένοντας το φως πού φωτίζει τους πάντες καί τη χαρά πού πληρώνει τα πάντα; Πόσο δε απροσδόκητο, πόσο άρρητα όμορφο είναι το ότι το πολυαναμενόμενο φως καί ή χαρά έρχεται στον πρεσβύτη Συμεών με ένα παιδί! Φαντασθείτε τα τρεμάμενα χέρια του γέροντα Συμεών καθώς παίρνει στην αγκαλιά του το σαρανταήμερο βρέφος τόσο τρυφερά καί προσεκτικά, ατενίζοντας το μικρό πλάσμα, καί πλημμυρίζοντας από δοξολογία: "νυν απολύεις τον δοΰλόν σου, δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη• ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου". Ό Συμεών περίμενε. Περίμενε σε ολόκληρη τη ζωή του, καί είναι βέβαιο πώς στοχαζόταν, προσευχόταν καί βάθαινε καθώς περίμενε έτσι, ώστε στο τέλος ολόκληρη ή ζωή του να είναι μια συνεχής "Παραμονή" της χαρούμενης συνάντησης.


Δεν είναι καιρός να αναρωτηθούμε τί περιμένουμε ; Τί επιμένει ή καρδιά μας να μας υπενθυμίζει συνεχώς ; Μεταμορφώνεται βαθμιαία ή ζωή μας σε μια αναμονή, καθώς περιμένουμε να συναντηθούμε με τα ουσιώδη; Αυτά είναι τα ερωτήματα πού θέτει ή Υπαπαντή. Εδώ, σ' αυτή τη γιορτή ή ζωή του ανθρώπου αποκαλύπτεται ως ανυπέρβλητη ομορφιά μιας ώριμης ψυχής, πού έχει απελευθερωθεί, βαθύνει καί καθαριστεί από καθετί το μικρόψυχο. το ανόητο καί τυχαίο. Ακόμη καί τα γηρατειά καί ό θάνατος, ή γήινη μοίρα πού όλοι μας μοιραζόμαστε, παρουσιάζονται εδώ τόσο απλά καί πειστικά ως ανάπτυξη καί άνοδος προς εκείνη τη στιγμή, όταν με όλη μου την καρδιά, στην πληρότητα της ευχαριστίας, θα πω:"νυν απολύεις". Είδα το φως πού διαπερνά τον κόσμο. Είδα το "Παιδίον", πού φέρνει στον κόσμο τόση θεϊκή αγάπη, καί πού παραδίνεται σε μένα. Τίποτε δεν προκαλεί φόβο, τίποτε δεν είναι άγνωστο, όλα τώρα είναι ειρήνη, ευχαριστία, αγάπη. Αυτά φέρνει ή Υπαπαντή του Κυρίου. Εορτάζει τη συνάντηση της ψυχής με την Αγάπη, τη συνάντηση με Αυτόν πού μου έδωσε τη ζωή, καί πού μου έδωσε το κουράγιο να τη μεταμορφώσω σε αναμονή.

πηγή-'''Εορτολογιό''Αλεξάνδρου Σμέμαν
εκδόσεις ''Ακρίτας''