Σκέψεις για την πρεσβυτέρα και τον ρόλο της

Με ξεχωριστή χαρά θα προσπαθήοω να ρίξω μερικές ακτίνες φωτός στη μορφή της πρεσβυτέρας (αλλά και στις νέες κοπέλες που πρόκειται να γίνουν πρεσβυτέρες) για την μεγάλη αποστολή πού έχει στην ορθόδοξη Εκκλησία μας. Σ' αυτήν την ηρωική προσωπικότητα οφείλονται πολλά για την υπομονή, την σιωπή, την γλυκιά της παρουσία. Ή ολοκληρωμένη αυτή γυναίκα, με την χάρη του Θεού, για την μεγάλη τιμή πού της έκανε να είναι δίπλα στον ιερέα σύζυγο της, είναι μια παρουσία προσφοράς, αφοσίωσης, αγάπης και ζεστασιάς. Είναι γεγονός ότι και εσένα καλούσε ό Θεός, στην αποδοχή μιας μεγάλης τιμής, να γίνεις σύζυγος και συνεργάτης του αντιπροσώπου Του πάνω στη γη. "Αλλά, ας δούμε την δική μας συμπεριφορά στο θεϊκό αυτό κάλεσμα. Ξέρεις ότι πρέπει να είσαι ισχυρή, να σε χαρακτηρίζει παντού και πάντοτε ή ειλικρίνεια και διαφάνεια, να έχεις επίγνωση και συναίσθηση ότι πρέπει να κινείσαι μέσα στα πλαίσια της μετριοφροσύνης και της ταπεινοφροσύνης. Δεν χαρίζεσαι στον εαυτό σου.

Πόσο δύσκολο αγώνισμα, πόση ενδοσκόπηση και προσευχή, πόση αντίσταση, πόση προσπάθεια για να μπορείς να οπλιστείς για την κατάκτηση της τελειότητας. Πόσο, αλήθεια, είναι σκληρός ό αγώνας. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή παραδομένη άνευ όρων στην αγάπη, στη θυσία.

Ή προσφορά σου σου δίνει μια εξαίσια χαρά. Έχεις την δύναμη να κυβερνήσεις τη ζωή σου, προσφέρεσαι χωρίς αντάλλαγμα, θυσιάζεσαι άγόγγυστα και πορεύεσαι αψηφώντας το εγώ σου. Πολλές φορές ό κόσμος γύρω σου σε κοιτάζει καχύποπτα και εχθρικά, γιατί δεν δέχεται ότι υπάρχουν και ψυχές με τόση ακεραιότητα.

Σέ πολλές κρίσιμες στιγμές στη ζωή σου, που χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, πού ό πόνος καταλύει το είναι σου, την ϋπαρξή σου ολόκληρη, εσύ βρίσκεις την δύναμη να σταθείς και να συνεχίσεις την ιερότητα της δημιουργικής σου αποστολής. Είναι αλήθεια ότι έχεις επίγνωση της καταστάσεως σου, το γνώθι σ'αύτόν και πάντα χίλια συναισθήματα θα εκφράζουν οι κινήσεις σου. Και μέσα στον ενθουσιασμό, τη χαρά και το πάθος, πού θα χτυπάει οτήν καρδιά σου, θα έρχονται χτυπήματα λύπης, απελπισίας, στεναγμού ψυχής, αγωνία στην πορεία σου.

'Αλλά εσύ αναγνωρίζεις ότι ή οδύνη φέρνει τη χαρά. "Εχεις ανοιχτά τα παράθυρα ατό φως. "Ολες οι πράξεις σου μετρημένες και ζυγισμένες, προσεκτική και συνετή ή συμπεριφορά σου, άριστοι οί τρόποι σου, ευγενική και σαγηνευτική, οι εκδηλώσεις σου ειλικρινείς, οι σκέψεις σου και οί ιδέες σου μετριοπαθείς και λογικές, απαλλαγμένες από ακρότητες και φανατισμό.

Είναι αλήθεια ότι δεν μπορείς να κάνεις την ζωή σου όπως τη θέλεις. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις την πραγματική σου αξία. Τίποτα και κανένας στον κόσμο δεν υπάρχει χωρίς σκοπό, και έσΰ έχεις σκοπό. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι τόσο εύκολα, ό δρόμος είναι πολύς, ή πορεία σου μεγάλη, το τέρμα μακριά, οι ανάγκες είναι τόσες πολλές, οι δοκιμασίες τόσο συχνές, οι απαιτήσεις υπερβολικές και οί θλίψεις τόσο βαριές.

"Ολοι και όλα βιάζονται και τρέχουν μέσα στο σπίτι σου και στην ενορία σου, και εσύ πρέπει να είσαι το παράδειγμα καταπληκτικής υπομονής, για την ικανοποίηση όλων των απαιτήσεων. "Ομως ή πίστη σου, ή καρτερία σου, ή αντοχή σου, το θάρρος σου, ή δύναμη σου θα δοκιμάζονται συχνά. Γι' αυτό ή ζωή σου, ιδιαίτερα σήμερα, έχει ανάγκη την υπομονή. Να ξέρεις ότι είσαι απαραίτητη δίπλα στον Ιερέα σύζυγο σου, στην ενορία σου.

Ή ενορία είναι για σένα ή μεγάλη σου οικογένεια. Ή καθημερινή επαφή με τους ενορίτες στις μεγάλες πόλεις είναι λίγο δύσκολη, αλλά έσΰ πρέπει να έχεις την δυνατότητα της προσέγγισης. Σέ έχει ανάγκη ό πολυβασανισμένος άνθρωπος. Ή διακριτική παρουσία, ή συμμετοχή σου στις στιγμές της χαράς και της λύπης θα είναι ειλικρινής και πηγαία. Ή παρουσία, ή δική σου και του ιερέως συζύγου σου, είναι πολλές φορές αναγκαία. Σέ καταλαβαίνω, όμως, σε τούτη τη μεγάλη αποστολή, πού καλείσαι να ενισχύσεις εσύ, και να πραγματοποιήσεις το δύσκολο έργο της ενορίας σου.

Ό ιερεύς σύζυγος οου και εσύ, ανακαλύπτετε ότι τον περισσότερο χρόνο είστε χαμένοι μέσα στη δίνη οικογενειακών υποχρεώσεων και φροντίδων. Ό βασικός σκοπός του ιερέως συζύγου σου, όμως, πρέπει να ξέρεις ότι είναι το θυσιαστήριο. Δεν πρέπει να ξεχνάς ότι είναι άνθρωπος με αδυναμίες, με κούραση, με αποτυχίες, πού ίσως καμιά φορά να έχει χάσει και το ζήλο του πρώτου καιρού. Εσύ πολλές φορές με τη στοργή σου θα του αναπτερώνεις την ελπίδα και θα του θυμίζεις την χάρη πού έχει λάβει, για τον δρόμο της αγάπης και της θυσίας. Εσύ θα είσαι ή ψυχή του ιερέως, αλλά θα κρατάς και την απόσταση πού σε χωρίζει από το "Αγιον Βήμα.

Να είσαι ευσεβής, να παίρνεις αντίδωρο και να του φιλάς το χέρι, να μην ερημώνεις το στασίδι σου στις θείες λειτουργίες, να φεύγεις τελευταία, γιατί είσαι σημαντική και απαραίτητη για να δώσεις κουράγιο και θάρρος ατούς ανθρώπους πού σε χρειάζονται.

Πόσα σπίτια κρύβουν μεγάλο πόνο; Εσύ με την παρουσία σου δώσε κουράγιο ελπίδας, γίνε ελπιδοφόρα ακτίνα φωτός. Χαρούμενη στην καρδιά και στην όψη θα μεταδίδεις το μήνυμα της αισιοδοξίας και της χαράς, πού τόσο έχει ανάγκη ό σύγχρονος κόσμος.

Κι εσύ, ή σημερινή πρεσβυτέρα, μην λησμονείς ότι είσαι ή δημιουργός της ευτυχίας της οικογένειας σου και είναι καθήκον και προνόμιο, κατ' εξοχήν δικό σου, ή κοινωνική όραση μέσα στην ενορία σου. Στάθμισε καλώς την μεγάλη σου αποστολή και περιφρούρησε τον εαυτό σου από κάθε ηθικό κίνδυνο. Προσπάθησε να ζήσεις την ελευθερία της Εκκλησίας, για να μπορείς να ανταποκριθείς στον σπουδαίο προορισμό σου.

Είναι χαρά να είσαι συνεχώς συνοδοιπόρος του Θεού, να έχεις τη χάρη της κυριαρχίας Του, να είσαι και συ μια από τις καρδιές πού θέλει να αναγεννήσει και να ενώσει μαζί Του.

Εμείς, όλες πιστές στην αποστολή μας θα συνεχίσουμε το έργο μας. Και πρέπει να το συνεχίσουμε, γιατί είναι δικό μας. Όλες το μπορούμε, αν το θελήσουμε. Ως πρεσβυτέρα έχεις ευθύνη να δίνεις από τον πλούτο της καρδιάς σου τη φροντίδα σου μέσα στην ενορία. Ή πόρτα του σπιτιού σου να είναι ανοιχτή για να μπορούν να σε βρουν οί κουρασμένοι, οί αδικημένοι, οι όλιγόπιστοι, οί ηλικιωμένοι, οί άρρωστοι.

Να είσαι κοντά, αλλά και σε απόσταση. "Εχε ελπίδα και πίστη, κάνε προσευχή για να αντέξεις. Ή προσευχή είναι ή ανάσα της ψυχής.

"Ας παρακαλέσουμε τον Κύριο με ταπείνωση και με θερμή καρδιά να φωτίσει τις καρδιές μας, να μας χαρίσει ανόθευτη ορθόδοξη πνευματική ζωή, πού θα καταξιώνει την υψηλή αποστολή μας.

Κύριε μας, Ίησοϋ, αξίωσε μας κάθε μέρα να ακουμπάμε το δικό μας σταυρό στο δικό Σου Σταυρό, να ενώνουμε τον πόνο μας με το δικό Σου Πάθος κι έτσι να βρίσκουμε πάντα τον δρόμο μας.

Κύριε του ελέους να μην σβήνει το καντήλι της Πίστεως, ή λαμπάδα της ελπίδος, το θυμίαμα της αγάπης, για να μπορούμε να ζοϋμε την αληθινή ζωή μας.

Τέλος, Ολη μας την ελπίδα να την στηρίζουμε στην Υψηλότερα των Ουρανών, στην Μεσίτρια των χριστιανών, σε εκείνη πού βαστάζει τον Βαστάζοντα πάντα.

πρεσβυτέρας Βασιλική Πολύζου
περιοδικο ''Εφημέριος''Οκτώβριος 2000

Τα επτά αδέλφια που μαρτύρησαν μαζί με τους γονείς τους(+28 0κτωβρίου)

Στης 28 Οκτωβρίου ή Εκκλησία μας,Μητέρα μονα­δική και μονάκριβη, τίμα και εορτάζει μια οικογένεια Μαρτύρων, πού θυσιάστηκε ολόκληρη για τον Χριστό. Είναι οί δυο άριστοι γονείς και τα επτά παιδιά τους, πού ή πίστι στον Χριστό τους είχε αλλάξει την ζωή, αλλα και τον θάνατο τους.Γιατί ό Χριστός μεταμορφώνει και ευλογεί κάθε στιγμή του ανθρώπου και τον ανεβάζει συνεχώς «προς τα άνω», προς την τελειότητα, προς την θεοποίησιν «κατά χάριν».

Στό σύντομο Συναξάρι τους, πού σώζεται μέχρι σήμερα, διαβάζουμε τους στίχους, οί όποιοι βρίσκονται πάντα στην αρχή κάθε βιογραφίας Αγίου και φανερώνουν με πολλή συντομία, σε δυο - τρεις στίχους, το κυριότερο στοιχείο του μαρτυρίου τους, το όνομα τους καϊ την ημερομηνία της θυσίας τους:
«Σύν επτά τέκνοις ή δυάς των συζύγων τιμήν τομήν ήγεΐτο την εκ του ξίφους. Δειρήν όγδοάττη γε Τερέντιος εϊκάδι κάρθη».
Καΐ σε απλή μετάφρασι αναφέρει:
«Μαζί με τα επτά παιδιά ή δυάδα των συζύγων έθεώρησε τιμή τον αποκεφαλισμό της με ξίφος. Ό λαιμός του Τερεντίου κόπηκε την εικοστή ογδόη».

Δεν έχουμε πολλές λεπτομέρειες για την ολοκληρωτική αυτή θυσία της πίστης οικογενείας, που δεν έδίστασε ούτε στιγμή να προσφέρη τα πάντα. Δεν ξέρουμε λοιπόν με ακρίβεια ούτε το πότε έζησαν, ούτε που έμαρτύρησαν, ούτε ποιος τους βασάνισε, οΰτε άλλες σχετικές πληροφορίες, έξω από τα ονόματα τους, την ήμερα του μαρτυρίου τους και τον τρόπο της θυσίας τους.
Από τα ονόματα και τα βασανιστήρια τους μπορούμε να υπολογίσουμε ότι έμαρτύρησαν τον τρίτο αίώνα, σε κάποια χώρα της Μεσογείου, ή οποία βρισκόταν τότε υπό την εξουσία της απέραντης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ό πατέρας λεγόταν Τερέντιος, ή μητέρα Νεονίλλη και τα επτά παιδιά τους Σαρβήλος, Νιτας, Ίέρακας, Θεόδουλος, Φώτιος, Βήλη και Ευνίκη. "Ολοι ζούσαν μαζί σαν μία οικογένεια αγαπημένη και έλάτρευαν τον Θεό κρυφά στο σπίτι τους, γιατί φοβόντουσαν τους άγριους διωγμούς των ειδωλολατρών, πού έψαχναν παντού με λύσσα να βρουν τους Χριστιανούς και να τους παραδώσουν στην εξουσία των αρχόντων. "Ετσι έγινε και με τον Τερέντιο καί την οικογένεια του. Τον κατηγόρησαν στον ηγεμόνα καί εκείνος τον κάλεσε στο δικαστήριο για να κριθή αν ήταν Χριστιανός ή όχι. Έκεί από την πρώτη έρώτηση γονείς και παιδιά ώμολόγησαν ολόψυχα κι' ανεπιφύλακτα τον Χριστό.

— Ναί, άρχοντα, είμαστε όλοι μας Χριστιανοί, γιατί ό Χριστός είναι ό μόνος αληθινός Θεός, πού ενσαρκώθηκε για να σώση τον κόσμο. Τα είδωλα είναι άψυχα, ψεύτικα και δαιμονικά κατασκευάσματα. Κι ό αυτοκράτορας δεν εΐναι Θεός, αλλά ένας κοινός άνθρωπος σαν καί μας όλους. Μόνος αληθινός Θεός εΐναι ό Κύριος μας Ιησούς Χριστός ό Παντοδύναμος και Πανάγαθος.
Ή συνέχεια της δίκης απλή καί γνωστή σ' αυτές τις περιπτώσεις, θύμωσε ό ηγεμόνας καί διέταξε τον ανελέητο βασανισμό τους. Καί οί δήμιοι εκτέλεσαν αμέσως την διαταγή του. Κρέμασαν όλη την οικογένεια πάνω από μια φωτιά καί άρχισαν με σιδερένια νύχια να τους ξεσχίζουν τις σάρκες τους. Καί δεν έφτανε το διπλό αυτό μαρτύριο, αλλά έρριχναν πάνω στις πληγές τους ξύδι καί αλάτι, για να κάνουν να υποφέρουν πιο πολύ. Εκείνοι οί μακάριοι ύπέμεναν χωρίς παράπονο για την πίστη τους καί προσεύχονταν προς τον Κύριο να τους δίνη κουράγιο. Καί ό ένας έστήριζε τον άλλον με θαυμαστό ζήλο καί έλεγε να υπομείνουν όλοι ως το τέλος καί κανείς να μη λυγίση από τα φοβερά βασανιστή ρια.
Ό Πολυέλαιος Κύριος μας, πού παρακολουθούσε την τρομερή αυτή άναμέτρησι, όπως παρακολουθεί καί την ζωή όλων μας πάντοτε (κι εμένα, πού γράφω αυτήν την ώρα κι εσένα, πού διαβάζεις αυτήν την Ιστορία), έστέλνε τους αγγέλους του καί ελευθέρωναν τους Μάρτυρες από τα δεσμά τους και θεράπευαν αμέσως θαυματουργικά όλες τις πληγές τους. Οι άπιστοι, πού έβλεπαν τα θαύματα τούτα ξαφνιάστηκαν και φοβήθηκαν πολύ. Σταμάτησαν τα μαρτύρια και έκλεισαν τους πιστούς όμολογητές στην φυλακή.

Την άλλη μέρα οι δήμιοι άρχισαν να τους δέρνουν καί πάλι με ρόπαλα και μετά τους έδεσαν στους μεγάλους τροχούς καί συνέχισαν τον ξυλοδαρμό. Με την χάρι του Θεού όμως οί εννέα Αγιοι, πού προσεύχονταν συνεχώς, έμεναν άβλαείς. Τότε δόθηκε ή διαταγή να τους ρίξουν στα κλουβιά με τα πεινασμένα λιοντάρια. Άλλα καί πάλι ό Κύριος τους έπροστάτευσε καί τα θηρία δεν τους πείραξαν.
"Εκπληκτοι καί σαστισμένοι οί δήμιοι με τα πολλά θαύματα, πού εβλεπαν, δεν ήξεραν τι κάνουν. Ό άρχοντας ούρλιαζε από θυμό. Τότε σκέφθηκαν τα καζάνια με την βραστή πίσσα καί τους έρριξαν όλους μέσα έκεί. Ή δύναμι του Θεού όμως είναι υπέρτερη από κάθε άλλη δύναμη καί θαυματουργικά μετέτρεψε την πίσσα σε καθαρό καί δροσερό νερό καί οί πιστοί Μάρτυρες του έμειναν για άλλη μια φορά υγιείς καί απείραχτοι καί δόξαζαν συνεχώς τον ύπερένδοξο Κύριο μας.
Καί το σύντομο Συναξάρι της αγίας οικογενείας τελειώνει με αυτά τα λόγια: «Βλέποντες δε οί άσεβείς ότι διαφυλάττονται οί "Αγιοι αβλαβείς από τα βάσανα, απέκοψαν με το ξίφος τάς κεφάλας των καί οΰτως ελαβον οί μακάριοι τους στεφάνους του μαρτυρίου». Ηταν ή 28η του μηνός ,Οκτωβρίου.
"Ω, αγία οικογένεια του Τερεντίου καί της Νεονίλλης, μη παύσετε να ικετεύετε καί για μας τους αμαρτωλούς καί ό Θεός μας ό Πανάγαθος να μας αξίωση να έχουμε εσάς ως πρότυπον της οικογενειακής μας ζωής καί να δίνουμε όλοι παντου καί πάντοτε την καλήν όμολογίαν της Πίστεως. Αμήν.

Από το βιβλίο του Π.Μ.Σωτήρχου''Παιδομάρτυρες''

ΕΜΠΡΟΣ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ!

ΜΕΤΩΠΟΝ ΗΠΕΙΡΟΥ, Ιανουάριος. Τραύμα διαμπερές. Το υγειονομικό αυτοκίνητο πού τον μεταφέρει με άλλους συναδέλφους του, τραυματίας επίσης στο νοσοκομείο της πλησιέστερης πόλεως καταστρέφεται στη μέση του δρόμου. Δέκα χιλιόμετρα του υπολείπονται για να φθάση στο τέρμα. Καί δεν είναι μόνο αυτό. Πρέπει να πέραση από ένα ποτάμι. Το ορμητικό ρεύμα έχει παρασύρει τη γέφυρα. Πρέπει να χωθη στα νερά για να φθάση στην άντίπεραν όχθη. Δεν έχει κανένα δισταγμό. Βουτά ως τη μέση κι ακόμη ψηλότερα.

Τρέχουν τα νερά από πάνω του. Βρεμμένος, λασπωμένος, παγωμένος συνεχίζει την πορεία καί φθάνει κάποτε στο τέρμα του. Περιμένετε να πέση λιπόθυμος στην είσοδο του νοσοκομείου. Δεν πέφτει. Αναφέρει την περιπέτεια του στην αδελφή καί τη στιγμή πού του δίνουν στεγνά ρούχα καί του αλλάζουν τον επίδεσμο του τραύματος, αυτός δεν έχει άλλη επιθυμία παρά ν' άφηγηθή πώς έγινε ή μάχη κατά την οποία τραυματίσθηκε.
- Να σου τα πω, αδελφή, τώρα πού έχω ακόμη τις αισθήσεις μου. Αργότερα, ποιος ξέρει... Το τραύμα είνε βαρύ κι αυτά πού είδα κάποιος πρέπει να τ'άκούση για να τα πη σε άλλους καί οι άλλοι πάλι σε άλλους για να μη χαθούν μαζί με μένα. "Ακουσε, λοιπόν, αδελφή...
Ακούει μ' ευλάβεια ή αδελφή. Όνόματα, τοποθεσίες, λεπτομέρειες, αριθμούς υψωμάτων, ηρωικές πράξεις αξιωματικών καί στρατιωτών, ως πού φθάνει στη στιγμή του τραυματισμού του. Μια συμπλοκή με τον εχθρό πού ξετινάχθηκε πίσω από κάτι κουμαριές ξαφνικά μπροστά του. Ήταν ένας ανθυπολοχαγός με το πιστόλι στο χέρι. Αυτός τον τραυμάτισε. Το πλήρωσε με τη ζωή του. Με το τραϋμα στο στήθος ό φαντάρος μας σήκωσε το πόδι καί κατάφερε ένα λάκτισμα στην κοιλιά του εχθρού. Λάκτισμα θανατηφόρο γιατί καθώς έχασε την ισορροπία του ό αντίπαλος, κύλησε μέσα σ' ένα βάραθρο πού έγινε καί ό τάφος του.
- Αυτά είχα να πω, αδελφή.

Τα είπε, έκλεισε τα χείλη, έκλεισε τα μάτια καί γαλήνιος πια έγειρε το κεφάλι στην ποδιά της νοσοκόμου.

Απευθύνομαι στους γιατρούς για να μου πουν που βρίσκεται τόσο απόθεμα αντοχής καί ψυχραιμίας. Καί αντί να ικανοποιήσουν την απορία μου, αφηγούνται κι αυτοί περιπτώσεις τραυματιών οι όποιοι κατά την ώρα της έγχειρήσεως όχι μόνον δεν προδίδουν τον πόνο τους, αλλά επιμένουν να μιλήσουν για τίς πολεμικές περιπέτειες τους.

- Κάμνω εγχειρήσεις οδυνηρότατες,μου έλεγε ένας χειρούργος. Ό πόνος είναι τόσος πού θα έπρεπε να τους δένουμε επάνω στη χειρουργική τράπεζα για να μη μας φεύγουν από τα χέρία. Χωρίς να δένωνται, χωρίς να υπνωτίζονται,με ανοιχτά τα μάτια, με όλες τίς αισθήσεις, παρακολουθούν την έπέμβασι. Ξέρουν ότι τη στιγμή εκείνη χάνουν το χέρι, χάνουν το πόδι τους. Καί όμως όχι μόνο δεν παραπονιούνται, όχι μόνο δεν φανερώνουν τον πόνο τους αλλά έχουν όρεξι να μας πουν πώς πολέμησαν.
- Εξηγήστε μου, γιατρέ, το μυστήριο.
- Ή επιστήμη δεν μπορεί να το εξήγηση. Αυτές πια δεν είνε ανθρώπινες δυνάμεις. Αναγκάζεται κανείς να πιστέψη στο θαύμα.
Να ή λέξις: Το θαϋμα. Δεν το είχα πιστέψει ως τώρα.
Τώρα όμως πού θέτω τον δάκτυ-λον εις τον τύπον των ήλων, τώρα πού βλέπω τον κακουχημένο πολεμιστή, με τα αίματα στο πρόσωπο,να μη έχη άλλη έγνοια παρά να πληροφορηθή τί απέγινε στο πεδίο του αγώνος, όπου κι αυτός πριν από λίγη ώρα έδινε τη μάχη του,τώρα που νοιώθω την ψυχή να στέκεται πάνω από τις κακομοιριές και τις μιζέριες της ύλης πιστευω στο θαύμα...

Πάυλου Παλαιολόγου-Δημοσιογράφου
Εφημερίδα Ελεύθερον Βήμα, 8.1.1941, έκδ. «ΚΕΔΡΟΣ", Γέκδ.,σ.232.

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ

Γέροντα, κάποια κυρία σαράντα χρόνων, που έχει μεγάλα παιδιά, είναι έγκυος τριών μηνών. Ό άνδρας της την απειλεί πώς, αν δεν κάνη έκτρωση, θα την χωρίσει.

Αν κάμει έκτρωση, θα την πληρώσουν τα άλλα παιδιά τους με αρρώστιες και ατυχήματα Σήμερα οι γονείς σκοτώνουν τα παιδιά με τις εκτρώσεις και δεν έχουν την ευλογία του Θεού. Παλιά, αν γεννιόταν ένα παιδάκι άρρωστο, το βάπτιζαν, πέθαινε αγγελούδι, και ήταν πιο ασφαλισμένο.
Είχαν οι γονείς και άλλα γερά παιδιά, είχαν και την ευλογία του Θεού. Τώρα γερά παιδιά τα σκοτώνουν με τις εκτρώσεις και διατηρούν στην ζωή άλλα που είναι αρρωστημένα. Τρέχουν οι γονείς στην Αγγλία, στην Αμερική να τα θεραπεύσουν. Και συνεχίζεται μετά να γεννιούνται πιο άρρωστα, γιατί και αυτά, αν ζήσουν και κάνουν οικογένεια, μπορεί να γεννήσουν πάλι άρρωστα παιδιά, οπότε τι βγαίνει; Ενώ, αν γεννούσαν μερικά παιδιά, δεν θα έτρεχαν τόσο πολύ για το ένα, το άρρωστο. Θα πέθαινε και θα πήγαινε αγγελούδι.
- Γέροντα, διάβασα κάπου ότι κάθε χρόνο γίνονται σε όλο , τον κόσμο πενήντα εκατομμύρια εκτρώσεις και διακόσιες χιλιάδες γυναίκες πεθαίνουν από τις αμβλώσεις που κάνουν.
- Σκοτώνουν τα παιδιά, γιατί λένε ότι, αν πληθύνει ό κόσμος, δεν θα έχουν να φάνε, να συντηρηθούν οι άνθρωποι. Τόσες ακαλλιέργητες εκτάσεις υπάρχουν, τόσα δάση, που σε λίγο χρόνο, με τα μέσα που υπάρχουν σήμερα, μπορούν να τα κάνουν λ.χ. ελαιώνες και να τα δώσουν στους ακτήμονες. Δεν είναι ότι θα κοπούν τα δένδρα και δεν θα υπάρχει οξυγόνο, γιατί πάλι δένδρα θα μπουν. Στην Αμερική καινε το σιτάρι και εδώ στην Ελλάδα πετούν τα φρούτα κ.λπ. στην χωματερή, και εκεί στην Αφρική οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα. Όταν στην Αβησσυνία πέθαιναν οι άνθρωποι από πείνα, γιατί είχε πολλή ανομβρία, είχα πει σε κάποιον γνωστό μου εφοπλιστή, που βοηθάει σε τέτοιες περιπτώσεις, να πάει στην χωματερή και να παρακάλεση να φόρτωση κανένα πλοίο να τα πάει εκεί δωρεάν. Με κανέναν τρόπο δεν του έδωσαν.

Πόσες χιλιάδες έμβρυα σκοτώνονται κάθε μέρα!
- Η έκτρωση είναι φοβερή αμαρτία. Είναι φόνος, και μάλιστα πολύ μεγάλος φόνος, για τι σκοτώνονται αβάπτιστα παιδιά. Πρέπει να καταλάβουν οι γονείς ότι ή ζωή αρχίζει από την στιγμή της συλλήψεως.
Μια νύχτα ό Θεός επέτρεψε να δω ένα φοβερό όραμα, που με πληροφόρησε γι αυτό το θέμα! Ήταν βράδυ, Τρίτη της Διακαινησίμου το 1984. Είχα ανάψει δυο κεράκια μέσα σε δυο τενεκεδάκια, όπως συνηθίζω να κάνω, ακόμη και όταν κοιμάμαι, για όλους όσους πάσχουν ψυχικά και σωματικά. Σ' αυτούς συμπεριλαμβάνω ζώντες και κεκοιμημένους. στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, εκεί που έλεγα την Ευχή, βλέπω ένα μεγάλο χωράφι περιφραγμένο με μια μάνδρα, σπαρμένο με σιτάρι που μόλις άρχιζε να ψηλώνει. Εγώ στεκόμουν έξω από το χωράφι, άναβα κεριά για τους κεκοιμημένους και τα στερέωνα πάνω στον τοίχο της μάνδρας. Αριστερά ήταν ένας ξερότοπος, γεμάτος βράχους και κρημνούς, που σειόταν συνέχεια από μία δυνατή βοή από χιλιάδες σπαραχτικές φωνές, που σου σπάραζαν την καρδιά. Και ό πιο σκληρός άνθρωπος, αν τις άκουγε, ήταν αδύνατο να μη συγκλονισθεί. Ενώ υπέφερα από τις σπαραχτικές φωνές και αναρωτιόμουν από που προέρχονται και τι σημαίνουν όλα αυτά που έβλεπα, άκουσα μια φωνή να μου λέει: «Το χωράφι με το σπαρμένο σιτάρι, που δεν έχει ακόμη ξεσταχυάσει, είναι το Κοιμητήρι με τις ψυχές των νεκρών που θα αναστηθούν. Στον τόπο δε που σείεται από τις σπαραχτικές φωνές βρίσκονται οι ψυχές των παιδιών που έχουν σκοτωθεί με τις εκτρώσεις»! Έπειτα από αυτό το όραμα μου ήταν αδύνατο να συνέλθω από τον μεγάλο πόνο που δοκίμασα για τις ψυχές εκείνων των παιδιών. Ούτε να ξαπλώσω μπορούσα, για να ξεκουραστώ, παρόλο που ήμουν κατάκοπος εκείνη την ήμερα
Γέροντα, μπορεί να γίνει κάτι, ώστε να αρθεί ο νόμος για τις εκτρώσεις;

Μπορεί, αλλά χρειάζεται να κινηθεί ή Πολιτεία, ή Εκκλησία κλπ., ώστε να ενημερωθεί ο κόσμος για τις συνέπειες που θα έχει ή υπογεννητικότητα. Οι Ιερείς να εξηγήσουν στον κόσμο ότι ο νόμος για τις εκτρώσεις είναι αντίθετος προς τις εντολές του Ευαγγελίου. Οι γιατροί πάλι από την δική τους πλευρά να μιλήσουν για τους κινδύνους που διατρέχει ή γυναίκα που κάνει έκτρωση. Βλέπεις, οι Ευρωπαίοι είχαν την ευγένεια και την άφησαν κληρονομιά και στα παιδιά τους.
'Εμείς είχαμε τον φόβο του Θεού, αλλά τον χάσαμε και δεν τον αφήσαμε κληρονομιά στην επόμενη γενιά, γι' αυτό τώρα νομιμοποιούμε τις εκτρώσεις, τον πολιτικό γάμο...Όταν παραβαίνει ένας άνθρωπος μια εντολή του Ευαγγελίου, ευθύνεται μόνον αυτός. Όταν όμως κάτι που αντίκειται στις εντολές του Ευαγγελίου γίνεται από το κράτος νόμος, τότε έρχεται ή οργή του Θεού σε όλο το έθνος, για να παιδαγωγηθεί.

ΠΗΓΗ

Η ιστορία των φύλλων

Στερνές παραστάσεις στη σκηνή του φθινοπώρου δίνουν τα φύλλα, μαγευτικά ντυμένα
πυρόξανθους τόνους, καφετιούς, χρυσαφένιους.
Τ' άγερακι φυσά κι υποκλίνονται ώσπου να φτάσει ή βροχή καί ο άνεμος πού μ' ένα του σφύριγμα θα τα πλανέψει...
Τότε, θα λικνιστούν για λίγο,
σα λαβωμένα πουλιά
κι απαλά θα πλαγιάσουν
καταγής,
για να βρούνε ανάπαυση.

Εκεί θ' αναπολήσουν τη μικρή τους ζωή... Κείνους πού μέσ' στο λιόκαμα,
βρήκαν δροσιά κάτ' άπ' τη φυλλωσιά τους...
Στο υγρό καταχείμωνο ή σάρκα τους θα φαγωθεϊ κι αραχνοΰφαντη θ' αποκαλυφθεί, ή ραχοκοκκαλιά τους.
Ενώ πέρα, στο βάθος... μακριά... θα φορτώνεται μύρα καί θαύματα μια άνοιξη νέα, κυοφορώντας τη γενιά των καινούργιων φύλλων...

Ναυσικά Ιεσσαί Κασσιμάτη

Το άβατον του Αγίου Όρους και... οι δήθεν δημοκράτες(Λιάνα Καννέλη)

Το Αγιον Ορος, την τύχη την αγαθή είχα να το πρωταντικρίσω εγώ πετώντας μ' ένα «Μιράζ 2000» πάνω απ' τον Άθω. πέρυσι τέτοιες μέρες. Ήταν το δώρο των φρουρών του Αιγαίου, όπως έκτοτε αποκαλώ τους πιλότους της πολεμικής μας αεροπορίας, για τη γιορτή των αρχαγγέλων, τη δική τους, προς μία δημοσιογράφο που επιμένει να μετράει τις αναχαιτίσεις των απέναντι κι όχι τις παραβιάσεις τους...

Λέγω «τύχη αγαθή» κι ας με πουν μελοδραματική, όσοι δεν ένιωσαν το προνόμιο να αεροζυγιάζονται με τα σύννεφα. Να περιδιάβαιναν τις κατοικίες των αγγέλων. Να βλέπουν μ' όλα τα κύτταρα του φθαρτού σώματος τους, την προσευχή ως αύρα χαρμολύπης να εγκολπώνεται σκήτες και μοναστήρια, τις κατοικίες των εραστών μιας ταπεινότητας, που αντέχει χίλια χρόνια τώρα να υπερασπίζεται με πίστη κι αγάπη τους πολλούς και άπιστους.
Οταν διάβασα στις εφημερίδες πως δύο κοινοτικές κυρίες αξιωματούχοι βγήκαν να μας επιτιμήσουν που επιμένουμε στο Άβατον του «Περιβολιού της Παναγιάς» μας, ανάμεσα σε κάτι φληναφήματα περί ισότητας των δύο φύλων, διακρίσεις κι άλλα τέτοια εκ του πονηρού, όταν τα έργα απάδουν των μεγαλοστομιών, στην αρχή γέλασα. Ύστερα δημοσιογραφικώς πονηρευτηκα, ανησύχησα, για να οργιστώ εντέλει από το ενδεχόμενο να πρέπει να είμαι συνεχώς σε ...αγιορείτικη επιφυλακή.

Ηθελα να τις έχω μπροστά μου με ελληνικό κρασί και ψωμοτύρι, σε άγιες νύχτες ανοιξιάτικες, να μυρίζει αγιόκλημα και θυμάρι, να σκάνε μέσα στα ρούχα του ορθολογισμού τους και να τους μιλάω ώρες για τον έρωτα της ελευθερίας. Να προσπαθώ να τους πω πως για μας εδώ. τους εναπομείναντες και τις εναπομείνασες, ρωμιούς και ρωμιές, ο έρωτας είναι που έφερε το Άβατον του Ορους. Και πως στην κλίμακα των δικών μας αξιών, όπου θα βρεις κομουνιστή να κάνει το σταυρό του και παπά με το ντουφέκι να υπερασπίζεται τα ντουβαρια του και ελεύθερους πολιορκημένους και γυναίκες να χορεύουν κατά γκρεμού και μιαν Ανάσταση ακατανόητη, αφού πεθαίνεις με την πίστη πως ο θάνατος με θάνατο νικιέται.
Πώς να τους πω όμως, πως εμείς μαθημένοι να πληρώνουμε περατατζίδικα στο Χάρο, με τραγούδια σαν το «έβαλε ο θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά κι ο πατέρας του στον Άδη άκουσε μια ντουφέκια», έχουμε μια Παναγιά που δεν είναι σαν τη Μαντόνα τους και κηδεύει το παιδί της με «Ω γλυκύ μου έαρ γλυκύτατον μου τέκνον πού έδυ σου το κάλλος...». Τι να τους πω; Πως το Αβατον το σεβάστηκαν επί τετρακόσια χρόνια οι μουσουλμάνοι κατακτητές μας; Πως, όποτε κατατρεγμένος, διωγμένος λαός, γυναικόπαιδα, έτρεξαν να κρυφτούν στο Αγιον Όρος. το Άβατον ήρθη, όπως με την Αγάπη και για την Αγάπη αίρεται ως και η ελευθέρια;



Θα με κοίταζαν ωσάν κάτοικο άλλου πλανήτη αν τους έλεγα πως, όποιος προσπαθήσει να παραβιάσει το Άβατον θα βρει σ' αυτό το τρίτο πόδι της Χαλκιδικής ως άπαρτο ανάχωμα, πρώτες και καλύτερες τις γυναίκες αυτού του τόπου που δεν μετράνε την «ελευθερία» και τα «δικαιώματα τους» με το μέτρο που κονταίνει την πίστη των ανδρών τους. Πως δεν συλλογίζονται με το μέτρο των δήθεν δημοκρατών που καμώνονται τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αποδέχονται την αποικιοκρατική πολιτική, τα στρατηγικά συμφέροντα με χώρες βαφτισμένες «χώρες του τρίτου κόσμου» και το εμπάργκο στα παιδάκια του Ιράκ, ως το απαραίτητο μέτρο συνετισμού της ηγεσίας τους.

Ποιος θα τολμήσει και κυρίως ποια γυναίκα πολιτικός να αντιπαρατεθεί σε μια στάση ζωής ελληνίδας γυναίκας που ακόμη κι όταν πονάει και δεν καταλαβαίνει γιατί ο γιος της αφιερώνεται στο Χριστό και χάνεται στο «Περιβόλι της Παναγιάς» το μόνο που δε σκέφτεται είναι να αντιπαρατεθεί στη βούληση του Άλλου, πατώντας εκεί όπου η ίδια δοξάζεται ως γυναίκα όσο πουθενά αλλού. Είναι παράλογο, λοιπόν, το Άβατον; Πόσο; Ίσως. όχι τόσο για μας όσο το... πολιτισμένο γεγονός να υπάρχουν κέντρα διασκέδασης στη Δυοη όπου οι πορτιέρηδες αποφασίζουν ποιος μπαίνει μέσα και ποιος όχι, με μόνο κριτήριο την όψη, τα ρούχα και τον...αέρα κοσμικότητας που αποπνέουν. Πώς να το καταλάβει το Αβατον αυτή η Δυση; Που ό,τι δεν κατανοεί, όπου αδυνατεί να αισθανθεί τον όποιο Αλλο με συγκατάβαση, οταν δεν μπορεί να ηθικολο¬ήσει κατά τα καλά και συμφέροντα της, επεμβαίνει, κατακτά, καταπιέζει, βιαίως «εκπολιτίζει», πλούσια σε προσχήματα και λογικοφανή τεχνάσματα, χρήματα και όπλα, βέτο σε διεθνείς οργανισμούς κι άλλα πολλά παρόμοια.
Όσο η Κύπρος θα χωρίζεται από μια γραμμή αίματος βαφτισμένη πράσινη για τις δυτικές συμμαχικές ανάγκες. Οσο οι πλούσιοι δυτικοευρωπαίοι θα αναζητούν σεξουαλικό τουρισμό ανήλικων στη Απω Ανατολή ως ...διάλειμμα στις μπίζνες. Οσο ενα κεφάλι κυανοκράνου θα βαραίνει οσο μια χιλιάδα ανώνυμοι νεκροί σε μαύρη, άσπρη, κίτρινη, χώρα επιρροής τους. αυτοί οι υπερασπιστές δήθεν, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισότητας δήθεν των φύλων, ουτε να μιλούν επιτρέπεται για το Αβατον του Άθω. Νισάφι πια! Εκτός κι αν αληθεύουν οι πληροφορίες πως τάχαμου η Ουνέσκο για να πατήσει πόδι εκει όπου της λένε πως υπάρχουν θησαυροί, με σταυροψυχάρεια τερτίπια και κατάλληλη διπλωματική εκμετάλλευση της βαλκανικής πολυεθνικότητας των μονών, μηχανεύεται να θέσει υπό την προστασία της το Άγιον Ορος. Στον τόπο μας κάποιος πρέπει να τους πει όλων αυτών των προστατών πως την προστασία αυτήν εμείς, άνδρες και γυναίκες, τη λέμε νταβατζιλίκι, την απεχθανόμαστε και την πα¬ρίδα ακόμη και με Εφιάλτες δικούς μας, δεν την βγάζουμε στο κλαρί. Τη δε πίστη μας που δεν ξέπεσε ποτέ στην κοσμικότητα των συγχωροχαρτιων. την υπερασπιζόμαστε με αίμα.
Άλλωστε, πως να κατανοήσουν όλοι αυτοί οι προστάτες και οι προστάτιδες δυνάμεις πως εμείς την Παναγια την έχουμε Αρχιστράτηγο, Υπέρμαχο και τη Υπερμαχω Στρατηγώ τα νικητήρια και την έργω αγάπη μας καταθέτουμε πανηγυρικώς, ψάλλοντας Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε.
Σ' αυτήν την Ορθόδοξη «πόρτα» του Ουρανού, οι δικοί μας άντρες μάς αφήνουν εμάς τις αγαπημένες τους κέρβερους. Και βρυχωμεθα κάθε που κάποιος ή κάποια βαφτίζει «πολιτική», το ανίερο δικαίωμα να παρεμβαίνει στην ιερότητα της προσευχής που δεν καταλαβαίνει. Αν δε, προσπαθήσει να την ...εφαρμόσει κιόλας, δαγκώνουμε.


Λιάνα Κανέλλη, Aπό το περιοδικό Άρδην τεύχος 11, 1997
ΠΗΓΗ

Κάναμε ενα παιδι με συνδρομο DOWN

Έχω μεγάλο τρακ. Με έχουν φωνάξει μέσα να δω τη νεογέννητη κόρη μου και δεν μπορώ να κάνω βήμα. «Πήγαινε, Διονύση!», ακούω τους δικούς μου. Όλη ή οικογένεια οέ πελάγη ευτυχίας, ό αδελφός μου με την κάμερα να «τραβάει» τα πάντα. Μπαίνω καί βλέπω το παιδί. Έρχονται καί οι υπόλοιποι, όλοι να σας ζήσει, συγκίνηση, χαρά, σου μοιάζει, της μοιάζει... Νιώθω ότι το παιδί κάτι έχει. Σκέφτομαι ότι θα είναι από τον τοκετό. Βλέπω από μακριά τον γιατρό να βγαίνει από το χειρουργείο με τη ρόμπα. Παρατάω το παιδί καί τους υπόλοιπους, τρέχω καί τον ρωτάω «γιατρέ, τί έχει το παιδί;». Μου απαντάει. «Τίποτε δεν έχει». Για να το λέει ό γιατρός, όλα θα είναι μια χαρά. Σέ λίγο βλέπω καί τη γυναίκα μου πού μόλις έχει βγει από το χειρουργείο. Είμαστε ευτυχισμένοι.

Με φωνάζουν στην εντατική. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Όλα είναι μια χαρά, τί γυρεύει το παιδί μου στην εντατική; Τη στιγμή πού φοράω τη ρόμπα για να μπω μέσα βλέπω τον γιατρό με κάποια νεογνολόγο καί κάτι σαν να λένε: «Του το είπες;». Ή νεογνολόγος έχει αρχίσει να λέει: «Μην ανησυχείτε, γεννήθηκε με ένα πρόβλημα, υπάρχουν όμως ιδρύματα καί ειδικά σχολεία». Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ. Ανοίγω μια πόρτα, αρχίζω να κατεβαίνω σκάλες, βρίσκομαι έξω από το μαιευτήριο. Πάω καί κάθομαι δίπλα σε κάτι σύρματα. Δεν είναι μόνο πανικός. Είναι φόβος, είναι στενοχώρια, είναι θάνατος.

Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι ή Χριστίνα, ή γυναίκα μου, είναι ακόμη μέσα στην ανάνηψη καί τρέχω να της μιλήσω. Οί άλλοι με πείθουν να μην της μιλήσω ακόμη. Την ανεβάζουν επάνω, στο δωμάτιο της. Εκείνη ταλαιπωρημένη αλλά στον έβδομο ουρανό. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι «μαγκωμένοι». Ούτε λουλούδια ούτε μπαλόνια ούτε τίποτε. Κάθε τόσο ένας - ένας βγαίνουμε έξω, δήθεν να πάμε να κάνουμε τσιγάρο.
Κανονίζουμε να της το πούμε το επόμενο πρωί εγώ καί ό γιατρός. Μπαίνουμε στο δωμάτιο της Χριστίνας, Ο γιατρός της λέει: «Γέννησες ένα κορίτσι πού δεν θα είναι όμορφο σαν τη Σοφία Λόρεν». Ή γυναίκα μου δεν καταλαβαίνει. Του απαντάει: «Για τα δικά σου μάτια. Για τα δικά μου μάτια είναι το ομορφότερο κορίτσι του κόσμου». Ό γιατρός συνεχίζει να λέει μπούρδες. Του λέει «σταμάτα». Προσπαθώ να της εξηγήσω.

Ή γυναίκα μου ζητεί φάρμακα για να «κόψει» το γάλα. Δεν θέλει ούτε να θηλάσει οϋτε να δει το παιδί. Έχει μια απόλυτη άρνηση. Εγώ το ίδιο. Πρέπει να αποφασίσουμε τί θα κάνουμε. Έχουμε εγκλωβιστεί, δεν σηκώνουμε τα τηλέφωνα, ή μοναδική λέξη πού ακούγεται είναι ή λέξη «ϊδρυμα». Πηγαίνουμε καί βλέπουμε κάποια τέτοια ιδρύματα. Αντικρίζουμε τρομερά πράγματα έκεί μέσα. Στό μαιευτήριο δεν δείχνουν την παραμικρή ευαισθησία. Θέλουν να μας περάσουν αυτό το «νέοι είστε ακόμη, μη χαραμίσετε τη ζωή σας...». Στήν εντατική όπου θα μείνει το παιδί 14 ολόκληρες ήμερες το έχουν δίπλα από τον κάδο με τα σκουπίδια. Μας προτείνουν καί μια άλλη λύση: ευθανασία. Μας δίνουν καί το τηλέφωνο μιας κλινικής.
Όλα αυτά τέλειωσαν την πρώτη φορά πού την πήραμε αγκαλιά. Όλες τίς ήμερες στο μαιευτήριο μας είχαν φτιάξει την εικόνα ενός παιδιού το όποιο δεν θα ζήσει, δεν θα περπατήσει, δεν ακούει, έχει πρόβλημα στην καρδιά κ.λπ. Αυτό το παιδί δεν ήταν ένα «δεν»,ένα τέρας. Τίποτε από αυτά δεν ίσχυε.
Το παιδί μας καί περπατάει καί ακούει καί βλέπει καί παίζει καί γελάει. Έχει Σύνδρομο DOWN, μόλις 28 ετών ή γυναίκα μου, ήταν αυτή ή μία στις 9.500. Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα, οι άλλοι μας το δημιουργούν. Θα το παλέψουμε. Μερικές φορές την κοιτάζουμε καί νιώθουμε ενοχές γι' αυτά πού μας είχαν πείσει να σκεφτόμαστε τότε. Σήμερα ή Αναστασία μας είναι 22 μηνών.


Διονυσίου και Χριστίνας Εμμανουήλ

Λένα Παπαδημητρίου-«ΒΗΜagazino 24-6-2007
http://www.orthodoxigynaika.blogspot.com/

Ο Μοσάμπ Γιουσέφ γιός ενός ηγέτη της Χαμάς έγινε χριστιανός και καταγγέλει το Ισλάμ!

Ο Όσιος Θεοσέβιος και η Οσία Συμβία του (+12 Οκτωβρίου)

Το ιερό ζευγάρι των άγιων της Αρσινόης, ό όσιος Θεοσέβιος με τη Συμβία του. ιδιαίτερα εγκωμιάσθηκαν από τον άγιο συγγραφέα καί ασκητή Νεόφυτο τον "Εγκλειστο. Ό έγκωμιασμός τους οφείλεται στη μοναδική όσιακή βιοτή τους, την οποία έζησαν με κοινή συναίνεση, άφοϋ με τα δεσμά του γάμου εΐχαν ενωθεί σε «σάρκα μίαν» (Έφεσ. ε' 31). Ή ευγενής άμιλλα τους για την κατάκτηση της αρετής αποτελεί πρότυπο για όλους αυτούς πού μέσα από τον έγγαμο βίο σκοπεύουν στη θέωση.
Πατρίδα ό όσιος Θεοσέβιος είχε το μικρό χωριό της "Αρσινόης Μελάνδρα, στη νήσο της λεμονιάς και της ελιάς, την άγιοτόκο Κύπρο μας. Το χαρακτηριστικό της ζωής του ήταν ή μεγάλη εγκράτεια πού έπεδείκνυε σε όλους τους τομείς. Υπήρχαν ημέρες πού έμενε εντελώς άσιτος, ενώ το ψωμί πού του έδιναν οι δικοί του, το έτριβε και το έδινε στα πουλιά του ουρανού, αν δεν εύρισκε κάποιο φτωχό στο δρόμο, να του το δώσει, συνδυάζοντας την εκούσια στέρηση με την ελεημοσύνη,

Σέ νεαρή ηλικία συνδέθηκε με τα δεσμά του γάμου με μια ευσεβή νέα από το γειτονικό χωριό Φιλούσα, με την οποία είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: αγαπούσαν πάνω άπ' όλα τον Σωτήρα Χριστό, γι αυτό και συμφώνησαν να Του αφιερώσουν τη ζωή τους, παρά τίς δυσκολίες και τους πειρασμούς της νεότητος.
Σέ απόσταση τριών μιλίων από τη Μελάνδρα βρίσκεται ένα υψωμα, στο όποιο ό Θεοσέβιος ανέβαινε τακτικά καί με την πρόφαση της πλούσιας εκεί βοσκής των προβάτων του, κρυβόταν σ' ένα σπήλαιο καί μυστικά προσευχόταν καί γλύκαινε την καρδιά του με τη νοερά προσευχή. Τον τρόπο αυτό ζωής συνέχισε ό Θεοσέβιος για αρκετά χρόνια καί με την υπεράνθρωπη άσκηση του, τη νηστεία, την προσευχή καί τα δάκρυα έφθασε σε μέτρα αρετής πολύ υψηλά, πού δύσκολα κανείς μπορεϊ να τα πλησιάσει. "Ετσι προγνώρισε το τέλος του, καί στην πάναγνη σύζυγ του, για να μη θλίβεται, της είπε ότι θ απουσιάσει για λίγο με το κοπάδι του συμβουλεύοντας την να μείνει μέχρι τέλους άμεμπτη καί θεοσεβής στο πατρικό της σπίτι. "Ακολούθως οδήγησε τα πρόβατά του κοντά στο αγαπημένο του σπή λαιο καί, αφού προσευχήθηκε στον «Βάσιλέα των βασιλευόντων καί Κύριο τών κυριευόντων» (Α' Τιμοθ. στ' 15), πάρεδώσε στα χέρια Του την αγία του ψυχή. Ή όσιακή κοίμηση του Θεοσεβίου έγινε γνωστή από το σκύλο, το φύλακα της αγέλης του, ό όποιος ευθύς ως άντελήφθη το θάνατο του αφεντικού του, συναξε τα πρόβατα με τα γαυγίσματά του καί τα οδήγησε στο πατρικό του σπίτι Εκεί οι γονείς του, όταν είδαν τα προβατά να επιστρέφουν μόνα, απόρησαν καί έτρεξαν σε αναζήτηση του. Μετα τρεις ημέρες βρήκαν το ιερό του λείψανο εντός του σπηλαίου να εύωδιάζει σαν ανθός εαρινό. Το ασπάσθηκαν καί παρέμειναν πλησίον του όλη τη νύκτα. Κατ' αυτήν παρουσιάσθηκε ό άγιος καί τους είπε να μη τον μεταφέρουν στο χωριό, αλλά να τον θάψουν έξω από τη σπηλιά καί εκεί να κτίσουν ναό στο Ονομα του προς δόξαν Θεού, του «θαυμαστού εν τοίς όσίοις αύτού» (Ψαλμ, ξζ' 36). Ό ναός αυτός καί ό τάφος του οσίου στα μετέπειτα χρόνια έδείχθη πηγή θαυμάτων αστείρευτος, έτσι πού ό όσιος Θεοσέβιος να θεωρείται προστάτης των γεωργών καί τυφλωτής των κοράκων, πού καταστρέφουν τα εισοδήματα τους.
Ή όσια Συμβία του Θεοσεβίου διήλθε το υπόλοιπο της ζωής της, σύμφωνα με την προτροπή του συζύγου της, μέσα στο πέλαγος της άγνότητος καί της προσευχής καί κατάντησε στη Βασιλεία των ουρανών, όπου ό στεφοδότης Κύριος την υποδέχθηκε καί της χάρισε το άμαράντινο στεφάνι της αιωνιότητος.

Δρος Χαραλάμπους Μ.Μπούσια

Υμνογράφου

Δούλος και αδελφός

Τ'αδέλφια σκίζουνε βουνά για να συναντη­θούνε". Πολύ θα ήθελα να γνώριζα τον κα­λό αυτό άνθρωπο πού ξεστόμισε πρώτος αυτά τα λόγια, κληροδοτώντας και σ' εμάς τη λαϊκή πα­ροιμία. Θα ήθελα να τον έφερνα λίγο και στο σπίτι μας τις ώρες εκείνες πού σκηνές σπάνιας εγκαρδιότητας λαμβάνουν χώρα ανάμεσα στ' αδέλφια, ώστε να δω αν θα 'μενε σταθερός στις απόψεις του. 

- Νίκησα!
- Ζαβολιά! Πώς νίκησες; Δεν ήταν δίκαιο!
- Μπα; Μόνο όταν κερδίζεις εσύ είναι δίκαιο;
-Αφού σου λέω πώς δεν επιτρεπόταν αυτή ή κίνηση!
-Εγώ έτσι ξέρω! Κι εσύ προχτές το ίδιο έκανες κι είπες ότι νίκησες!
-Δε σε ξαναπαίζω!
-Δε με νοιάζει!
Μαργαριτάρια αδελφικής συμπαράστασης, γλυκιές στιγμές οικογενειακής γαλήνης κι ευτυχίας. Μα τ' αδέλφια δεν είναι μόνο δύο καί οι ειρηνικοί διάλογοι δεν έχουν τέλος.
-Έτσι, ε; "Ωστε δε μου το δίνεις το μπαλάκι να παίξω κι εγώ;
-Αφού είναι δικό μου! Σ' εμένα το χάρισε ό μπαμπάς!
-Ναί, αλλά είπε να το παίζουμε όλοι μαζί!
- Εσύ όμως δε μας δίνεις τα στρατιωτάκια σου να τα παίζουμε κι εμείς!
-Ποιος σου μίλησε εσένα; Εσύ είσαι κορίτσι! Τι δουλειά έχεις με τα στρατιωτάκια; Μιλάει τώρα κι ή μικρή!
-Καί τί σου φταίει παρακαλώ ή μικρή; Εγωιστή!
-Μαμά! Με είπε εγωιστή! Ειναι ψεύτης!

"Σύ δε τί κρίνεις τον άδελφόν σου;" είπε ό Απόστολος, αλλά μάλλον δε θα μιλούσε για εμάς καί τη φιλάδελφη οικογένεια μας. Παρηγοριά στον άρρωστο αποτελεί πώς βλέπω κι άλλα φιλικά ασυννέφιαστα γονείκά πρόσωπα πού περιτριγυρίζονται από χαμογελαστά, μονοιασμένα παιδάκια, τα όποια προφανώς έχουν ήδη σκίσει τα βουνά για να συναντηθούνε καί να μαλλιοτραβηχτοϋν με την ησυχία τους. Ιδιαίτερα μετά την κυριακάτικη Θεία Λειτουργία, όπου καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην τρομάξει καί φύγει το υπόλοιπο εκκλησίασμα - συμπεριλαμβανομένου καί του ιερέως - μπροστά στίς εκρήξεις οικογενειακής αγάπης, οι γονείς έχουν ένα ύφος πού σου προξενεί την επιθυμία να μαδήσεις μια ανθισμένη μαργαρίτα: "Θα αντέξουν έως την άλλη Κυριακή;", "Δε θ' αντέξουν;"
Τα παιδαγωγικά βιβλία της βιβλιοθήκης μας υποδεικνύουν θαυμάσιες λύσεις ώστε να αντιμετωπιστεί αυτή η τρομερή αδελφική αγάπη. Όταν μάλιστα τα διαβάζουμε είμαστε πεπεισμένοι πώς επιτέλους βρήκαμε τον τρόπο να επιζήσουμε σώοι καί αβλαβείς μέχρι την επομένη Κυριακή (τουλάχιστον). Έπειτα όμως από μερικές ώρες έντονων προσπαθειών εφαρμογής, ξανακλείνουμε τα βιβλία τοποθετώντας τα στην ίδια θέση ώστε να μη γίνει πράξη ή νεότερη παροιμία: "Βιβλία σκίζουν οι γονείς, για να μην τρελαθούνε". Σίγουρα δε φταίνε οι καταξιωμένοι συγγραφείς καί οι απόψεις τους, όλες δοκιμασμένες καί πετυχημένες. "Αχ! "Ας έρχονταν όμως αυτοί, ήρεμοι καί ατσαλάκωτοι, να τίς πραγματοποιήσουν στα δικά μας πεδία μάχης!

Ευτυχώς έρχεται το βραδάκι της Κυριακής καί τ' αγαπημένα αδέλφια, κουρασμένα από τίς έντονες συγκινήσεις της ημέρας, αφού κάνουν έναν αποχαιρετιστήριο καβγά καί μια τελευταία συμφιλίωση, μας καληνυχτίζουν καί ξαπλώνουν για να κοιμηθούν. Καί πραγματικά, άρρηκτοι δεσμοί αγάπης τα ενώνουν, αλλά μόνο την ώρα του ϋπνου. Θεέ μου! Τούτο το μήνα αρχίζουν καί το σχολείο. Νέοι πολεμικοί ορίζοντες ανοίγονται μπροστά μας καί είναι αμφίβολη ή επιβίωση μας αν δε βρούμε κάποια παρηγοριά. Βλέπετε, έχουμε ξεχάσει πώς καταφέραμε καί επιζήσαμε από τίς δικές μας παιδικές αδελφικές συρράξεις. Μα όταν γίνεσαι γονιός, λες καί διαγράφεται κάθε προηγούμενο σταδιό της ζωής σου.
Ανοίγω, λοιπόν, την Καινή Διαθήκη. Πρώτη φορά πέφτει το βλέμμα μου στην επιστολή του Ιούδα. Δεν είναι, βέβαια, ό Ιούδας ό προδότης μα ούτε κι ό Ιούδας ό απόστολος πού αναφέρουν τα Ευαγγέλια. Είναι ένας από τους γιους του χήρου Ιωσήφ, προτού εκείνος κληθεί να πάρει υπό την προστασία του την Παρθένο Μαρία κι έπειτα το μικρό Ίησοΰ. Είναι, σύμφωνα με το νόμο, ένας από τους "αδελφούς του Κυρίου".
Κι αρχίζει την επιστολή του προς τους Χριστιανούς των αιώνων καί προς εμένα πού ψάχνω φως κι ελπίδα με τίς εξής σεμνές, καμαρωτές επτά λέξεις:" Ιούδας, Ιησού Χρίστου δούλος, αδελφός δε Ιακώβου".
Σέ πολλά θα τον είχαν βοηθήσει οι γονείς του. Άλλα το γεγονός του Σταυρού καί της Ανάστασης ήταν αυτά πού έκαμαν τον άγιο Ιούδα ν' αναγνωρίσει στο πρόσωπο του "μικρότερου αδελφού" του το Θεό. Μ' εμπιστοσύνη δηλώνει πώς είναι δούλος Του. Μα για να καταλάβουν καί οι χριστιανοί ποιος τους μιλά, τονίζει πώς εκτός από δούλος είναι καί αδελφός, αδελφός του Ιακώβου, πού ήδη είχε μαρτυρήσει πριν χρόνια στα Ιεροσόλυμα.
Ήρθε ή ελπίδα. Εκεί πού δεν επαρκούμε, αποτυγχάνουμε, δεν καταφέρνουμε όσα θα έπρεπε, υπάρχει
ό Σταυρωμένος Αιώνιος Γονιός πού μπορεί να κάνει το κάθε παιδί μας περήφανο με το να είναι δούλος του Θεού, χωρίς να πάψει να είναι καί αδελφός του διπλανού του. Αρκεί να παραμερίζουμε, ώστε να υψώνεται το Σημείο Του πού γκρέμισε τα εμπόδια καί σταμάτησε την έχθρα. Καί ποιος ξέρει; Ίσως καταφέρουμε κάποτε να το σηκώσουμε στους ώμους μας κι εμείς.
Καί τότε... μπορεί καί να μετακινηθούν τα βουνά πού χωρίζουν τα παιδιά μας.

Βασιλικής Τσουκάτου Κορωναίου
Εκπαιδευτικού

ΑΓΙΟΙ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΣΙΑ(+9 Οκτωβρίου)

Οί ευχές του μυστηρίου του γάμου συνάπτουν την εκπλήρωση των υψηλών της συζυγίας σκοπών με το στεφάνι της αιώνιας δόξας και μακαριότητας, πού επιφυλάσσει ό Θεός στο ανδρόγυνο στη βασιλεία Του, την «ήτοιμασμένην από καταβολής κόσμου» (Ματθ. κε' 34). Ή έννομος συζυγία, ή από αυτήν ευλογημένη παιδοποιΐα καί ή ολοκλήρωση των προσώπων μέσα στο γάμο με απώτερο σκοπό να λάβουν το «βραβείο της άνω κλήσεως» (Φιλιπ. γ' 14), αποτελούν τα βάθρα του ζευγαριού, των αγωνιστών εκείνων συζύγων, πού βλέπουν το γάμο τους ως ανηφορική κλίμακα με αίσιο τέλος.
"Ενα τέτοιο θεοφιλέστατο ζευγάρι ήσαν καί οί άγιοι "Ανδρόνικος καί Αθανασία, πού κατάγονταν από την ξακουστή πόλη της "Αντιόχειας. Ό "Ανδρόνικος έπαγγελλόταν τον άσημοπώλη. Οί δουλειές του πήγαιναν καλά καί με τη σωστή διαχείριση καί της "Αθανασίας απέκτησε πολλά πλούτη. Αυτά όμως δεν αλλοτρίωσαν το χαρακτήρα τους, ούτε στάθηκαν έμπόδιο-στήν άσκηση της ελεημοσύνης.
Από τον τίμιο γάμο τους απέκτησαν δύο τέκνα, ένα γιο καί μια θυγατέρα, τα όποια όμως όταν έφθασαν στην ηλικία των δώδεκα ετών άπέθαναν σχεδόν ταυτόχρονα. Ό "Ανδρόνικος ως ό δίκαιος Ίώβ ύπέμεινε το βαρύ πένθος με καρτερία. Ή Αθανασία όμως ήταν απαρηγόρητη, αλλά όχι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Φρόντισε ό καλός Θεός, ό Κύριος της ζωής καί του θανάτου, να την παρηγορήσει καί να μεταβάλει τη λύπη της σε χαρά καί σε δοξολογία Του. "Ετσι, ενώ ήταν σκυμμένη πάνω στον τάφο των παιδιών της στο προαύλιο του ναοΰ του αγίου μάρτυρος Ιουλιανού καί έκλαιε όλοφυρομένη, πληροφορήθηκε από τον άγιο Ιουλιανό ότι την ήμερα της Κρίσεως τα παιδιά της θα απαιτήσουν από τον Θεό να λάβουν τα επουράνια αγαθά, καθότι στερήθηκαν τα επίγεια. "Αναπαύθηκε έτσι ή ψυχή της καί μετά από κοινή συνεννόηση με το σύζυγο της πήγαν για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, άφοΰ μοίρασαν την περιουσία τους στους πτωχούς της πόλεως.

Εκεί στην "Αγία Γη πρσκύνησαν τά αγιασμένα από τα τίμια πόδια του Χρίστου μας μέρη καί, σαν κάτι να τους τραβοϋσε, κατευθύνθηκαν στην Αίγυπτο, για να συναντήσουν τον περίφημο για την αρετή του Γέροντα Δανιήλ. Αυτός, βλέποντας τον πόθο τους για ανώτερη πνευματική ζωή, τον μεν "Ανδρόνικο κράτησε κοντά του και τον έντυσε με το αγγελικό σχήμα των μοναχών, τη δε Αθανασία απέστειλε στο γυναικείο μοναστήρι των Ταβεννησιωτών.

Μετά από δώδεκα έτη στην υπακοή, ό "Ανδρόνικος ζήτησε αδεία από το Γέροντα του να μεταβεί πάλι για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, την οποία καί εύχαρίστος αυτός του έδωσε. Στό δρόμο για την Αίγυπτο κάθησε κάτω από ένα δένδρο, για να ξεκουρασθεΐ. Κατ' οικονομία Θεοΰ συνάντησε έκεΐ την "Αθανασία, αλλά αυτή τη φορά έβλεπε μπροστά του ένα μαραμένο από την άσκηση μοναχό, τον "Αθανάσιο, όπως του είπε ότι λεγόταν, πού σε τίποτα δεν του θύμιζε τη γυναίκα του. Η Αθανασία όμως από την πρώτη στιγμή κατάλαβε τον άνδρα της, αλλά δεν του αποκαλύφθηκε. "Αφού οί δύο μοναχοί ασπάσθηκαν ό ένας τον άλλο, συνέχισαν μαζί το δρόμο για τα Ιεροσόλυμα.
Μετά το προσκύνημα τους καί τίς ευλογίες του Γέροντος Δανιήλ, έμειναν μαζί στο ίδιο κελλί στη σκήτη. Κάποια μέρα ό μοναχός "Αθανάσιος ασθένησε καί σε επίσκεψη του Άββά Δανιήλ προς αυτόν του αποκάλυψε το μυστικό της φύσεως του, το οποίο είχε χαράξει καί πάνω σ' ένα κεραμίδι, για να το μάθει καί ό "Ανδρόνικος. Μετά από λίγο παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο καί ό "Ανδρόνικος στον εύπρεπισμό του λειψάνου είδε τη γυναικεία φύση. Ταυτόχρονα ό Γέροντας Δανιήλ του επέδειξε καί το κεραμίδι με το κρυμμένο μυστικό. Ό Ανδρόνικος ξέσπασε τότε σε λυγμούς. Οί λυγμοί του όμως ήσαν καί λυγμοί χα¬μολύπης, γιατί ή Αθανασία ήδη είχε αναχωρήσει για να λάβει το άμαράντινο στεφάνι της ουράνιας βασιλείας, άφού είχε νικήσει τη σάρκα, το κοσμικό φρόνημα καί τον κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου. Μετά από λίγο διάστημα, στο ταξίδι για την αιωνιότητα την ακολούθησε καί ο "Ανδρόνικος.

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Μ. ΜΠΟΥΣΙΑ
Υμνογράφου

ΣΟΦΙΑ ΓΕΡΟΝΤΩΝ

Παιδί μου, μην έχεις πολύ εμπιστοσύνη στη λογική σου. "Αφησε το Θεό να κατευθύνει τα βήματά σου. "Οταν ό άνθρωπος επιθυμεί να πράξει το θέλημα τον Θεού, Λυτός βρίσκει τρόπους να τον δείξει. Ό Θεός δεν μας έχει ανάγκη. Αυτός φροντίζει την Εκκλησία Του, καί μπορεί κι από τίς πέτρες να βγάλει ανθρώπους για να όδηγήσονν το λαό Του, (π.Έπιφάνιος Θεοδωρόπουλος)



"Οταν προηγηθεί ή καθαρότητα στον άνθρωπο,κι έρθει ή απλότητα με τη θέρμη της πίστης.και
την ευλάβεια, τότε πια φιλοξενείται μέσα μας ή Αγία Τριάδα, καί με το θείο εκείνο φωτισμό εύκολα βρίσκει κανείς τα κλειδιά των θείων νοημάτων, για να ερμηνεύσει το Πνεύμα τον Θεον με πολύ απλό καί φνσιολογικό τρόπο,χωρίς διανοητικό πονοκέφαλο.(Γέρων Παίσιος)

Ή υπερηφάνεια είναι καί κακία καί σκότος- σ' αυτήν, η ρίζα όλων των αμαρτιών. Ό Κύριος άρχισε το κήρυγμά Του πάνω στη γη με το να μας προσκαλέσει σε μετάνοια.Επειδή με την υπερηφάνεια γκρεμισθήκαμε στο σκοτάδι το εξώτερο, μόνο με την ταπείνωση άνεβαίνουμε στον "Υψιστο. Έτσι έρχεται ή μετάνοια μας, της οποίας δεν υπάρχει τέλος επί της γης. Το τέλος είναι ή τέλεια ομοίωση προς τον Χριστό-Θεό, τόν άνελθόντα προς τον Πατέρα. Ή θέωσή μας τελείται με άκρα θεοειδή ταπείνωση. (Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ)

"Οταν καίει καλά ό λέβητας από τη δυνατή φωτιά,τότε πάνω τον καμία μύγα καί κανένα
έντομο δεν μπορεί να πλησιάσει, ούτε κανένα ερπετό. Όταν όμως αντός.είναι κρύος, τότε όλα αυτά κάθονται επάνω του, ιδιαίτερα όταν είναι λερωμένος. Έτσι καί ό Χριστιανός, όσο επιμένει στην πνευματική ζωή καί είναι ζέων κατά την πίστη, δεν μπορεί να τον πλησιάσει
καί να τον νικήσει κανένας εχθρός.(Άββάς Ποιμην)

Ό εχθρός διάβολος μας πολεμάει άκατάπαυστα. Πρώτα από αριστερά, δηλαδή με τα πάθη καί τίς αμαρτωλές έπιθυμίες. "Οταν αποτύχει από τα αριστερά, επιτίθεται από τα δεξιά, δηλαδή απλώνει τα δίχτυα του μέσα στα καλά μας έργα. "Οσο πιο πολύ πλησιάσεις το Θεό, τόσο περισσότερο ό εχθρός θα ασχοληθεί μαζί σου. Γι' αυτό, εφόσον αποφασίσεις να είσαι  κοντά στον Κύριο, προετοιμάσου να άντίμετωπίσεις πειρασμούς. Ό εχθρός σε ότι καλό υπάρχει, σπέρνει τα ζιζάνια τον. Ό εχθρός φέρνει κατάθλιψη σε κάθε ψνχή πού θέλει να σωθεί.(Στάρετς Παρθένιος)


Μην άνησυχείτε για τίς δυσκολίες στην πνευματική ζωή. Οταν έχετε ταπείνωση,όλα θα ελθουν κατ' ευχήν. Μην άνησυχείτε, μόνο να, πιστεύετε πώς ό,τι δεν μπορούμε νά κάνουμε εμείς οι άνθρωποι, το κάνει ό Θεός. Αυτό να το. θυμάστε καί να το κρατάτε πάντα. 'Ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς, το κάνει ό Θεός. (Γέρων Άμφιλόχιος Μακρής)

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΑ

1.«Ειρήνευσον εν σεαυτώ και ειρηνεύσει σοι ο ουρανός και η γη» Αββάς Ισαάκ

Η σχέση των ανθρώπων προς τα ζώα θα πρέπει ίσως να παρουσιασθεί κάτω από το πρίσμα της δημιουργίας του κόσμου. Διαβάζουμε σχετικά στη Γένεση: «και εποίησεν ο Θεός τα θηρία της γης κατά γένος, και τα κτήνη κατά γένος αυτών και πάντα τα ερπετά της γης κατά γένος αυτών, και είδεν ο Θεός ότι καλόν»1.
Μετά την δημιουργία του ανθρώπου, του δίδεται η εξουσία πάνω στα ζώα: «και άρχετε των ιχθύων της θαλάσσης και των πετεινών του ουρανού και πάντων και πάσης της γης και πάντων των ερπετών επί της γης»2. Η εξουσία αυτή των ζώων επιτείνεται με την επακόλουθη ονοματοθεσία, όταν ο Θεός φέρνει όλα τα ζώα μπροστά του για να τους δώσει το όνομά τους: «ιδείν τι καλέσει αυτά»3. Έτσι ο άνθρωπος εξουσιάζει τα ζώα, όπως και όλη την κτίση,, ως δημιούργημα «κατ' εικόνα Θεού». Τα ζώα έβλεπαν τον άνθρωπο ως κορωνίδα όλης της δημιουργίας γι' αυτό όχι μόνο υποτάσσονται σ' αυτόν, αλλά ζούσαν και αρμονικά μεταξύ τους.
Η πτώση των πρωτοπλάστων δεν είχε μόνο μια ριζική αλλαγή στη σχέση ανθρώπου - Θεού, αλλά και ανθρώπου και δημιουργίας. Έχοντας αμαυρώσει το κατ' εικόνα, και στερημένος τη θεία χάρη, ο άνθρωπος τώρα αντιμετωπίζεται εχθρικά από τα άλογα ζώα: «τα θηρία και πάντα τα ζώα της γης γυμνωθέντα τούτον της πρώτης θεασάμενα δόξης καταφρονήσαντα αυτού, ετραχύνθησαν άπαντα ευθύς κατ' αυτού»4. Αποτέλεσμα, άλλα να τα φοβάται και άλλα ζώα να τον φοβούνται.
Μετά από την πτώση όλη η κτίση αναμένει, όπως και ο άνθρωπος, την απελευθέρωσή της από τα δεσμά της αμαρτίας: «οίδαμεν γάρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν»5, υποφέρει όλη η δημιουργία - άρα και τα ζώα - μετά του πάσχοντος ανθρώπου.
Στη Γένεση, επίσης, βλέπουμε την απόφαση του Θεού να καταστρέψει τους ανθρώπους «διά το είναι αυτούς σάρκας», αλλά όπως φείδεται του δικαίου Νώε και της οικογενείας του, έτσι μεριμνά και για τα ζώα: «συ γάρ και των εν τη Κιβωτώ ζώων εμνήσθης»6.
Στο Δευτερονόμιο υπογραμμίζεται ότι μία από τις κύριες αιτίες για την τήρηση της αργίας του Σαββάτου είναι και η ανάγκη αναπαύσεως των ζώων7. Στον προοιμιακό ψαλμό (103) γίνεται λόγος για τη μέριμνα υπέρ των ζώων, «προσδέξονται όναγροι εις δίψαν αυτών», όπως και στον Ιωήλ, «και τα κτήνη του πεδίου ανέβλεψε προς σε ότι εξηράνθησαν αφέσεις υδάτων». Ενώ κατά τη Δευτέρα του Χριστού παρουσία: «διαθήσομαι αυτοίς διαθήκην εν τη ημέρα εκείνη μετά των θηρίων του αγρού και των πετεινών του ουρανού και των ερπετών της γης...»8.
Σε αρκετές περιπτώσεις της Π. Δ. βλέπουμε και πάλι την προπτωτική σχέση ανθρώπου - ζώων, στον Προφήτη Ηλία δίνεται ρητά η υπόσχεση ότι θα του παρέχεται μέριμνα για την τροφή του, «εντελούμαι τοις κόραξιν τρέφειν σε εκεί»9. Βλέπουμε τον κόρακα, ένα κατ' εξοχήν μισότεκνο πουλί - που δεν μεριμνάει ούτε για τα ίδια του τα νεογνά - να μεταφέρει κρέας και ψωμί στον προφήτη.
Ο Ιωνάς παραμένει στην κοιλιά του κήτους επί τρεις ημέρες (σημείον Ιωνά') προτυπώνοντας την τριήμερον ταφή και ανάστασιν του Κυρίου. Αργότερα, στη Βαβυλώνεια αιχμαλωσία ο Δανιήλ μένει αβλαβής μέσα στο λάκκο των λεόντων: «οι δε ενέβαλον αυτόν εις τον λάκκον των λεόντων και ήν εκεί ημέρας έξ»10, για το οποίο ο Απόστολος Παύλος θα πει αργότερα : «έφραξαν στόματα λεόντων...»

2. Εποχή του Χριστού.

Ο Κύριος μας ερχόμενος στον κόσμο δέχεται τη στοργή των αλόγων ζώων: «και εσπαργάνωσεν αυτόν, και ανέκλινεν αυτόν εν φάτνη»11.
Αργότερα, όταν ο Χριστός ετοιμάζεται για να κηρύξει στον κόσμο με την επί σαράντα ημέρες νηστεία, βλέπουμε να ζει ανάμεσα στα θηρία της ερήμου: «και ήν εκεί εν τη ερήμω ημέρας τεσσαράκοντα...και ήν μετά των θηρίων, και οι άγγελοι διηκόνουν αυτόν»12. Στο θαύμα της θεραπείας του δαιμονιζομένου ο Χριστός προστάζει τα δαιμόνια και πηγαίνουν στους χοίρους, που πέφτουν στη λίμνη, σε ζώα ακάθαρτα, Αυτό είναι μία ένδειξη ότι τα ζώα προσβάλλονται από τους δαίμονες.
Η υπόσχεση του Ιησού προς τους μαθητάς είναι ότι θα τους διαφυλάξει από τους κινδύνους, θα τους δώσει εξουσίαν «πατείν επάνω όφεων και σκορπίων...και όφεις αρούσιν»13.


3. Πρώτοι Χριστιανικοί χρόνοι.
Μετά το ναυάγιο του Αποστόλου Παύλου στη Μελίτη, όταν οι βάρβαροι είδαν να δαγκώνεται από την οχιά αναφώνησαν: «πάντως φονεύς εστιν ο άνθρωπος ούτος...η δίκη ζην ουκ είασεν»14.
Όταν όμως είδαν να μένει αβλαβής, «μεταβαλλόμενοι έλεγον Θεόν αυτόν είναι». Εδώ βλέπουμε να εφαρμόζεται η υπόσχεση «και όφεις αρούσιν» και δεύτερον ότι το θαύμα συντελεί στη μεταστροφή των Μελιτηνών.
Είναι άπειρες οι περιπτώσεις των μαρτύρων που ρίχνονται ως βορά των αγρίων θηρίων και όχι μόνο δεν βλάπτονται από αυτά, αλλά και με την στάση τους δείχνουν (σκύψιμο της κεφαλής, γλύψιμο πληγών) να υποτάσσονται στους μάρτυρες δείχνοντας μ' αυτό ότι ο Θεός «και θήρας αυτοίς υπείκειν παρασκευάζει, διατηρούσι το κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν άσπιλον»15. Από τα θαύματα αυτά αξίζει να σταχυολογήσουμε μερικές ενδεικτικές περιπτώσεις από τα συναξάρια των αγίων.
Οι άγιοι Τρόφιμος και Δορυμέδων δίδονται ως τροφή σε άγρια αρκούδα και, επειδή μένουν αβλαβείς, σε λεοπάρδαλη και μετά σε λιοντάρι. Επειδή και το λιοντάρι δεν τους πείραξε, παρακινημένο από τον θηριοδαμαστή να τους επιτεθεί, όρμησε κατ' εκείνου και τον κατεσπάραξε16.
Στην περίπτωση της αγίας Γολινδούχ όχι μόνο μένει αβλαβής η μάρτυς από το δράκοντα, μέσα στο λάκκο, αλλά το θηρίο ημέρεψε και αναπαυόταν επάνω της. Παρόμοια ο άγιος Ιωάννης ο εν φρέατι φυλάχθηκε μέσα σε ξεροπήγαδο με σκορπιούς και φίδια 17.
Ο άγιος Αλέξανδρος επίσκοπος Ιεροσολύμων καταδικάστηκε να σπαραχθεί από τα θηρία, μετά όμως από την προσευχή του άλλα τον προσκυνούσαν σκύβοντας την κεφαλή τους και άλλα του έγλυφαν τις πληγές.
Εντυπωσιακή είναι η περίπτωση του αγίου Υπατίου που σκότωσε με θεαματικό τρόπο τεράστιο φίδι που είχε μπει στα ανάκτορα του αυτοκράτορα Κώνστας: έβαλε το ραβδί του στο στόμα του θηρίου και αυτό τον ακολούθησε στην αγορά όπου το έκαψε σε μεγάλη φωτιά 18.

4. Τα ζώα υπηρετούν τους αγίους.
Πέρα από τις περιπτώσεις διαφύλαξης των μαρτύρων αβλαβών από τα θηρία - που αναφέρθηκαν παραπάνω - τα συναξάρια μας διηγούνται πολλές περιπτώσεις όπου τα ζώα υπηρετούν τους αγίους ποικιλοτρόπως.
Ο άγιος Κόπριος σαν νήπιο τρεφόταν από μια κατσίκα η οποία βόσκουσα με άλλες, όταν ερχόταν καιρός να βυζάνει το παιδίον κατέβαινεν από το βουνό και αφού εβύζαινεν το παιδίον εγύριζε εις την συνήθη βοσκήν'. Ο ίδιος άγιος ανεβαίνοντας στο βουνό με όνο φορτωμένο που τον επλήγωσε μία αρκούδα «έπιασεν την άρκτον και της εφόρτωσε τα ξύλα ειπών θα κάνεις την υπηρεσίαν του όνου όν επλήγωσες έως ου υγιαίνει εκείνος'...»19.


Στην περίπτωση του Αγίου Μακαρίου του Ρωμαίου τα λιοντάρια έγιναν αιτία να συναισθανθή την αμαρτωλότητά του: ερχόταν καθημερινά στο κελλί του δύο λιοντάρια και τον κρατούσαν συντροφιά. Μια βραδιά πειράχθηκε από σαρκικό λογισμό και το θεώρησε μεγάλη αμαρτία, γιατί τα λιοντάρια δεν έρχονταν κοντά του για δέκα μέρες 20.

Πολύ γνωστή μας είναι, επίσης με λιοντάρι η περίπτωση του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου, όπου το θηρίο ηναγκάζετο υδροφορείν' ενώ σε πολλές παραστάσεις σέρνει τον όνο από τον κηρό (καπίστρι) και τον πηγαίνει ως κυνηγέσιον' στον άγιο, που άδικα το κατηγόρησε ότι τον είχε κατασπαράξει.
Η φροντίδα όμως των θηρίων δε σταματάει στο να υπηρετούν έναν άγιο, αλλά προχωράει και στη μέριμνα για τα λείψανά τους, όπως φαίνεται στην περίπτωση των Αγίων Φιλήμονος και Απολλωνίου: τα λείψανά τους τοποθετήθηκαν σε σάκκους και πετάχθηκαν στη θάλασσα, όπου ένα μεγάλο δελφίνι πήρε' τους σάκκους στην πλάτη του και τους έφερε στην παραλία της Αλεξάνδρειας21.
Στο βίο του Αγίου Μαρτίνου επισκόπου Λουγδούνου υπάρχει η εξής χαριτωμένη ιστορία που δείχνει την αγάπη των ζώων για τους αγίους: στην περιοχή της Νιτρίας ένας ασκητής ζούσε με άγρια βότανα, αλλά δεν ήξερε να διαλέγει τα καλά από τα δηλητηριώδη με αποτέλεσμα να τυραννιέται από σπασμούς. Έτσι δεν έτρωγε επί επτά ημέρες και ήταν ετοιμοθάνατος. Τότε πλησίασε ένας ίβηξ (είδος ζαρκαδιού) και εκείνος του έρριξε ένα δεμάτι χόρτα. Το αγρίμι πιάνοντας πέρα με το στόμα του τα δηλητηριώδη, διάλεγε τα αβλαβή. Έτσι, παίρνοντας παράδειγμα τι έπρεπε να τρώει, ο ασκητής γλύτωσε από τον θάνατο22

5. Οι άγιοι θεραπεύουν η διώχνουν τα ζώα.

Όπως αναφέρει ο Ισαάκ ο Σύρος: «καρδία ελεήμων είναι καύσις υπέρ πάσης της κτίσεως... και των ορνέων και των ζώων...δια τούτο και υπέρ των αλόγων...εύχεται και πάσαν ώραν μετά δακρύων»23.
Για το λόγο αυτό, πλημμυρισμένοι από αγάπη για το Θεό και τον άνθρωπο, οι άγιοι έχουν αποθέματα αγάπης ώστε να προσεύχονται και υπέρ των ζώων και μάλιστα να τα θεραπεύουν, είτε αυτά πάσχουν και τα συμπαθούν, είτε διότι είναι χρήσιμα στους ανθρώπους, ενώ διώχνουν τα επιζήμια που βλάπτουν τους ανθρώπους.


Στον Άγιο Μάρκο τον ασκητή ήρθε μία ύαινα και έφερε τον τυφλό σκύμνο της και έδειχνε σαν να παρακαλούσε τον άγιο για θεραπεία. Ο άγιος αφού προσευχήθηκε, έφτυσε στα μάτια του σκύμνου που θεραπεύθηκε. Μετά από λίγες ημέρες η ύαινα του έφερε δώρο το δέρμα μεγάλου κριού. Ο ασκητής το πήρε, αφού έδωσε στην ύαινα να καταλάβει ότι δεν πρέπει να βλάπτει τα πρόβατα των φτωχών24.
Πολλές φορές η θεραπεία του πάσχοντος ζώου δεν είναι από μία παθολογική η οργανική νόσο, αλλά το ζώο μπορεί να τυραννιέται από τους δαίμονες, όπως βλέπουμε στο συναξάρι του Αγίου Μαρτίνου Τουρώνης: «συνάντησε μια αγελάδα που τυραννιόταν από τον δαίμονα και τρυπούσε τους ανθρώπους με τα κέρατά της. Όταν πλησίασε ο άγιος, σήκωσε το χέρι του και διέταξε το ζώο να σταματήσει. Βλέπει το δαίμονα να κάθεται πάνω στην πλάτη του ζώου. Φύγε μιαρέ από το ζώο και πάψε να τυραννάς το αθώο κτήνος'. Όταν ελευθερώθηκε, η αγελάδα έπεσε στα γόνατα του αγίου. Έπειτα τη διατάσσει να πάει στο κοπάδι της πιο ήσυχη και από το πρόβατο»25.
Μία από τις συνήθεις μάστιγες των φυτών και των δέντρων είναι και οι ακρίδες. Τότε η Εκκλησία μας διαβάζει ευχές του Αγίου Τρύφωνα που είχε κάνει σχετικό θαύμα με τις ακρίδες. Παρόμοια περίπτωση με επιβλαβή ζώα είναι και η ακόλουθη: κάποτε πήγε στη Θάσο ο μοναχός Ιωαννίκιος. Το νησί υπέφερε από δηλητηριώδη φίδια που προκαλούσαν θανάτους. Οι Θάσιοι παρακάλεσαν τον ασκητή να τους σώσει από τη μάστιγα αυτή. Εκείνος προσευχήθηκε και αμέσως τα φίδια άρχισαν να βγαίνουν από τις φωλιές τους και να πηγαίνουν στη θάλασσα όπου και πνίγηκαν 26.

6. Τα ζώα ευγνωμονούν τους αγίους και μεταμελούνται.
Τα ευεργετούμενα από ένα άγιο ζώα - μέσα στα πλαίσια επικοινωνίας που αναπτύσσεται - εκφράζουν με διαφόρους τρόπους τον ευεργέτη, ώστε ο βιογράφος του αγίου Μαρτίνου να γράφει: «...γι' αυτό αναστενάζουμε, που τα θηρία αισθάνονται τη μεγαλωσύνη και οι άνθρωποι δεν την ευλαβούνται».
Το λιοντάρι που ευεργετήθηκε από τον Αγιο Γεράσιμο τάχθηκε να τον υπηρετεί εις το «υδροφορείν». Από το βίο του Αγίου Μαρτίνου, και πάλι, έχουμε την εξής διήγηση: «ένας ερημίτης δέχθηκε επίσκεψη λύκαινας που τη φίλευε ό,τι είχε. Κάποτε που απουσίαζε, η λύκαινα μπήκε μέσα και έφαγε ένα ψωμί. Τις επόμενες ημέρες το θηρίο δεν ήρθε. αυτό στενοχώρησε τον ασκητή και το έκανε θέμα προσευχής. Την έβδομη ημέρα ήρθε και κάθησε μακριά κατά τρόπο που διέκρινες την αιδημοσύνη', με χαμηλωμένα τα μάτια στη γη από βαθιά ντροπή, ζητώντας προφανώς συγνώμη...Ο ερημίτης τη χάιδεψε δίνοντας χάρη...Έτσι, όπως σημειώνει ο βιογράφος, η λύκαινα παρέχει υπηρεσία (συντροφιά), συναισθάνεται την ανομία της κλοπής, ανακαλείται, έχει αίσθηση της συγνώμης που της χαρίζεται...»27.
Κάπως ανάλογο είναι και το παράδειγμα του ασκητού Μάρκου με την ύαινα που ανταπέδωσε την ευεργεσία για τη θεραπεία των σκύμνων της, προσφέροντάς του ως δώρο την προβιά.


7. Θρήνος του ζώου για το θάνατο του αγίου.
Το λιοντάρι που υπηρετούσε τον άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη στη συνηθισμένη του επίσκεψη να προσκυνήσει τον Γέροντα πληροφορήθηκε από τον υπηρετούντα μοναχό την τελευτή του και όταν το οδήγησαν εκεί «μεγάλα βρυχήσας εξέπνευσε».
Ένα άλλο λιοντάρι βοήθησε τον γέροντα Ζωσιμά να θάψει το λείψανο της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας: «Ευθύς δε άμα τω ρήματι τοις προσθίοις ποσίν όρυγμα ο λέων, όσον ήρκει, εποίησε το σώμα θαπτόμενον».


8. Τα ζώα μιλάνε για το Θεό.
Ανάμεσα στα άλλα θαυμαστά σημεία που βρίσκουμε στα συναξάρια, όντως εντυπωσιακά, είναι και αυτά στα οποία εμφανίζονται τα ζώα να μιλάνε για το Θεό η για τον άγιο.
Τον Άγιο Αρτέμονα Λαοδικείας τον ακολουθούσαν δύο ελάφια και έξη όνοι. Όταν τον έπιασαν είπε στα ζώα να το αναγγείλουν στον επίσκοπο Σισίνιο. αυτός απόρησε όταν μία ελαφίνα μίλησε για τη σύλληψη του Αρτέμονα. Την ώρα που τον είχαν στο μαρτύριο της σχάρας του έγλυφε τα εγκαύματα και είπε στο δήμιο. «ήξευρε ασεβέστατε ότι δύο όρνεα θα σε αρπάξουνε και θα σε βάλουν στο λέβητα», όπως και έγινε 28. Επίσης, στο μαρτύριο του αγίου Ευτυχίου μιλούσαν τα θηρία.
Ανάλογη είναι και η περίπτωση των άγριων ημιόνων που έσυραν τη σορό του Αγίου μάρτυρος Ζωτικού του ορφανοτρόφου στον αυτοκράτορα Κωνστάντιο: «Καίπερ βία μαστιζόμεναι υπό των δημίων, ανθρωπίνη βοή εις επήκοον πάντων, του βασιλέως την ωμότητα και αλογίαν εθριάμβευον τυφλόν αυτόν και αναίσθητον αποκαλούντα»29.
Το εξαιρετικό αυτό φαινόμενο των ομιλούντων ζώων δεν είναι ξένο στην Π.Δ., όπου έχουμε τη συνομιλία της Εύας με το φίδι και του όνου του Βαλαάμ. Τόσο για τις δύο αυτές περιπτώσεις της Π.Δ., και κατά συνέπεια και για αυτές της Κ. Δ., δίνονται διάφορες ερμηνείες. Κατά άλλους δίνεται η ερμηνεία που κάνει αποδεκτή την Ιουδαϊκή παράδοση ότι όλα τα ζώα είχαν το χάρισμα της ομιλίας στον παράδεισο μέχρις ότου διώχθηκαν από εκεί οι πρωτόπλαστοι.
Άλλοι, απορρίπτοντας την ιστορικότητα της Βίβλου, θεωρούν τη διήγηση αυτή ως μύθο. Ισχυρότερη ερμηνεία είναι του ιερού Χρυσοστόμου στην ΙΣΤ' ομιλία στη Γένεση, όπου ερμηνεύει τη συνομιλία Εύας και φιδιού και η οποία, προφανώς ισχύει και για όλες τις υπόλοιπες παρόμοιες ιστορίες της Π.Δ. και Κ.Δ.: «Αλλ' ίσως ενταύθα διαπορήσειεν αν τις, και μαθείν ζητήσειεν, ει και το θηρίο του λόγου μετείχεν. Ου τούτο, μη γένοιτο, αλλ' αεί ακολουθούντας τη Γραφή τούτο λογίζεσθαι χρή, ότι τα μεν ρήματα ην του διαβόλου...τω δε θηρίω τούτω ώσπερ επιτηδείω οργάνω εχρήσατο...»30.
Κατά την ερμηνεία αυτή του ιερού Χρυσοστόμου δεν είναι αυτό το ίδιο το ζώο, αλλά ο ίδιος ο Θεός που μας μεταδίδει ένα μήνυμα ή ο διάβολος, όπως με την Εύα και το φίδι.

9. Σύγχρονοι άγιοι και Γέροντες.

Επειδή οι βίοι των παλαιών αγίων φαίνονται κάπως απομακρυσμένοι από το σύγχρονο κόσμο θα ήταν, ίσως, παράλειψη να μην αναφέρουμε πιο κοντινούς μας αγίους και Γέροντες των ημερών μας.
α. Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ: στο βίο του αγίου αναφέρεται ότι τον υπηρετούσε μία αρκούδα η οποία είχε ως «διακόνημα» να «σερβίρει» τους επισκέπτες του Αγίου: καμμιά φορά έστελνε την αρκούδα για «θέλημα».
«Αντί να φοβίζεις τους ανθρώπους, Μίσα, πήγαινε καλλίτερα και να μου φέρεις τίποτε καλό...Η αρκούδα γύριζε πίσω κρατώντας στα μπροστινά της πόδια μια κηρήθρα μέλι»31.
β. Στο συναξάρι του γέροντος Χατζηγεώργη λέγεται ότι ο γέροντας σταύρωσε τον αγριόχοιρο που του χαλούσε τον κήπο και εκείνος έμεινε ακίνητος. Μετά τον έπιασε από το αυτί και τον έκλεισε «κανόνα» στο σταύλο. Μετά τρείς ώρες τον άφησε λέγοντας του να μην ξαναπατήσει γιατί θα έχει διπλό κανόνα. Έτσι και έγινε32.
γ. Ο άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης ποτέ δεν ανέβηκε στα ζώα γιατί δεν ήθελε να τα κουράζει.


δ. Στο βίο του γέροντος Παϊσίου βλέπουμε ότι τον πλησίαζαν και έπαιρναν τροφή τα άγρια πουλιά. Όταν κάποιος διανοούμενος του δήλωσε ότι πιστεύει σε μια δύναμη, αλλά όχι στο Χριστό, η απάντηση ήταν: «Εσύ είσαι πιο κουτός και από τη σαύρα». Για μεγάλη έκπληξη του ερωτήσαντος, ο γέροντας ρώτησε μια σαύρα αν υπάρχει ο Χριστός και η σαύρα κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
Μια άλλη χαρακτηριστική περίπτωση με το γέροντα Παΐσιο, που μας θυμίζει τον Προφήτη Ηλία, είναι η εξής: «Την Κυριακή του τυφλού ήταν άρρωστος, εξαντλημένος και νηστικός, βγαίνει στην αυλή λίγο στενοχωρημένος γιατί δεν είχε τι να φάει. Κοιτάζει προς τη θάλασσα και είδε να υψώνεται στον ουρανό ένα μεγάλο πουλί, σα γεράκι η αετός, που κρατούσε στα νύχια του ένα μεγάλο ψάρι. Καθώς έφτασε πάνω στο κελί, άφησε το ψάρι κι' εκείνο έπεσε μπροστά στα πόδια του, ο γέροντας προσευχήθηκε, το μαγείρεψε και το έφαγε.»33.

10. Μία προπτωτική εικόνα.
Σαν αποκορύφωμα όλων αυτών των θαυμαστών περιπτώσεων της σχέσης αγίων και ζώων αξίζει, ίσως, να αναφέρουμε τη διήγηση από τη «Θηβαΐδα του Βορρά»: Κάποιος επισκέφθηκε τον Οσιο Παύλο της Ομπνόρας που ζούσε σε μια απρόσιτη περιοχή των Ρωσικών δασών. Όταν τον είδε αντίκρυσε το εξής θέαμα: «Ένα πλήθος από πουλιά περικύκλωνε τον όσιο. Τα μικρότερα μάλιστα ανέβαιναν στους ώμους του και το κεφάλι του και αυτός τα έτρεφε με τα χέρια. Κοντά του ήταν μια αρκούδα που περίμενε την τροφή της. Αλεπούδες, κουνέλια και άλλα ζώα περιφέρονταν χωρίς έχθρα μεταξύ τους. Ήταν μια θαυμαστή εικόνα του πρωτόπλαστου αθώου Αδάμ στον κήπο της Εδέμ»34.


11. Οι προστάτες των Ζώων: άγιοι Μόδεστος και Μάμας.
Η Εκκλησία μας, προς εκδήλωση αγάπης προς τα άλογα ζώα, πρόβαλε - λόγω των σχετικών τους θαυμάτων - τους αγίους Μόδεστο και Μάμα ως προστάτες τους. Στο μεγαλυνάριο του Αγίου Μοδέστου εξαίρεται αυτή ακριβώς η μέριμνα του αγίου για τα ζώα:
«Θαύμασιν εκλάμπων πάσι τη γη, νόσων και κινδύνων διασώζεις πάσαν ψυχήν, και τας των θρεμμάτων (=ζώων) φθοροποιούς μολύνσεις ταχέως καταπαύεις τη επισκέψει σου»35.
Εξάλλου, στο μαρτύριο του Αγίου Μάμαντα αναφέρεται ότι τον έριξαν στα θηρία, τα οποία όμως στάθηκαν κοντά του και κουνούσαν χαρούμενα την ουρά τους. Στην αγιογραφία ο άγιος παρουσιάζεται άλλοτε πάνω σε ένα λιοντάρι και άλλοτε να κρατάει προστατευτικά ένα μικρό ελαφάκι.
Όπως φαίνεται και από άλλες περιπτώσεις, αλλά και από τον Άγιο Τρύφωνα - προστάτη των κήπων - βλέπουμε ότι γίνεται μία διάκριση ανάμεσα στα άγρια ζώα: οι άγιοι, ενώ αγαπούν τα ζώα γενικά, με την προσευχή τους διώχνουν η θανατώνουν τα επιζήμια, (πουλιά, φίδια, ακρίδες), όταν αυτά γίνονται αιτία να δεινοπαθεί και να υποφέρει ο άνθρωπος. Το κέντρο της αγάπης είναι ο Θεός, μετά ο άνθρωπος και μετά τα ζώα σε σχέση, όμως, με το αν ωφελούν η βλάπτουν τον άνθρωπο, που ωφελούμενος δοξάζει γι' αυτό τον Θεό.

12. Ευχές της Εκκλησίας υπέρ των ζώων.
Η Εκκλησία - με τις ευχές της για όλη τη δημιουργία - δεν ήταν δυνατόν να μην προσεύχεται και για τα ζώα - καθώς και για όλη τη κτίση. Αυτό συμπεραίνεται από τις διάφορες ευχές του Ευχολογίου: ευχή επί της μετάξης, εις νόσους βοών και εις ανομβρίαν.
Συγκεκριμένα βλέπουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την ευχή του Αγίου Μοδέστου: «...επάκουσον ταύτης της δεήσεως και απέλασον πάσαν θανατηφόρον ασθένειαν και βλάβην από των βοών (ίππων, όνων, ημιόνων, προβάτων, αιγών, μελισσών και λοιπών ζώων) των εις χρείαν όντων της ζωής των δούλων σου...οικτείρησον τα πάσχοντα ζώα...το πάθος αυτών και των οδυνών ελεεινώς εξαγγέλοντα...και αφθόνως οι δούλοι απολαύωσιν...πάσαν αυτάρκειαν έχοντες, περισσεύωσιν εις παν έργον αγαθόν και δοξάζωσί σε τον χορηγόν παντός αγαθού...»36.
Επίσης, στην ανάλογη ευχή του Αγίου Μάμαντα διαβάζουμε: «...φθόνος του διαβόλου επέπεσεν εις τα ποίμνια και βουκόλια και τελευτώσι κακώς...ίνα ιαθώσιν παντός κακού εις μνημόσυνον του μετά ταύτα χρόνου, εις δόξαν Θεού». Ανάλογα και στην ευχή της μετάξης , «ίνα επιβλέψεις επί τον σκώληκα...διαφύλαξον από πάσης φαρμακείας και επαοιδίας. Δος τοις εργαζομένοις αυτόν, ίνα μη μάτην κοπιώσιν, αλλά πλουσίως της ευλογίας ταύτης εμπλησθώσι αξίωσον». Στην ευχή των βοών δέεται η Εκκλησία να ευλογηθούν τα ζώα ως και ποίμνια του Αβραάμ και τελειώνοντας λέγει: «...ποίησον αυτά υγιή και εύρωστα...και περιφρούρησον αυτά, Κύριε, δι' αγίων σου αγγέλων». Τέλος, στην ανάλογη ευχή ανομβρίας, «...ίδε την στένωσιν των πετεινών, των κτηνών την βοήν...σπέρματα γης τελεσφόρησον εις διατροφήν ανθρώπων και ζώων...»37.


Σχετικά με τις παραπάνω ευχές μπορούμε να κάνουμε τις εξής παρατηρήσεις: πρώτον, δέεται η Εκκλησία - μέσω των αγίων που συνέθεσαν και τις ευχές - για την καλή υγεία των ζώων και την αύξησιν των καρπών της γης, για να είναι αυτάρκης ο άνθρωπος σε υλικά αγαθά, αλλά αυτό δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός, αλλά «ίνα περισσεύσωσιν εις παν αγαθόν» και «δοξάσωσιν», «εις μνημόσυνον του μετά ταύτα χρόνου, εις δόξαν Θεού». Τρεις επομένως είναι οι λόγοι της ευχής για την ευεξία των ζώων: α) για να έχει αρκετά ο άνθρωπος και να μην υποφέρει, β)για να κάνει καλά έργα και τέλος, γ) για να δοξάζεται το όνομα του Θεού.
Δεύτερον, πολλές φορές η αιτία που υποφέρουν τα ζώα - όπως ήδη ειπώθηκε - μπορεί να είναι κάποια δαιμονική ενέργεια: «φθόνος διαβόλου», «διαφύλαξον από πάσης φαρμακείας και επαοιδίας» και τρίτον, αυτό που προκαλεί όντως εντύπωση και είναι κατακλείδα της ευχής εις νόσον βοών: «περιφρούρησον αυτά, Κύριε δι' αγίων αγγέλων».
13. Ζώα και άνθρωποι στις ημέρες μας.

Στη μέχρι πρό τινος παραδοσιακή κοινωνία της πατρίδος μας, όπως αυτή βιωνόταν στις μικρές αγροτικές κοινότητες, οι σχέσεις ζώων - ανθρώπων ήταν πολύ στενές, εφ' όσον τα ζώα ήταν ένα αναπόσπαστο μέρος της αγροτικής ζωής, είτε ως κατοικίδια ζώα, που ήταν βασικός παράγοντας των αγροτικών ασχολιών, είτε ως άγρια ζώα που μερικές φορές, εξ ανάγκης, έπρεπε να εξολοθρευθούν λόγω των ζημιών που προκαλούσε ο υπερπληθυσμός τους. Υπήρχε κάποια ισορροπία και βασική αρχή ήταν το κατά πόσο ένα ζώο ήταν ωφέλιμο η βλαπτικό για τον άνθρωπο.
Στη σύγχρονη, δυτικού τύπου, αστική κοινωνία μας, όπου ο άνθρωπος έχει ξεκοπεί από το φυσικό του περιβάλλον, έχει διαταραχθεί και η σχέση ανθρώπων - ζώων. Φαινόμενα υπέρμετρης ζωοφιλίας - όπως υιοθεσίας, νοσοκομειακής περίθαλψης, το να κληροδοτούνται και να ενταφιάζονται επισήμως νεκρά ζώα - αποτελούν, εκτροπές της ομαλής σχέσης ανθρώπου - ζώων. Όλα αυτά είναι προφανώς αποτελέσματα της μοναξιάς του σύγχρονου ανθρώπου. Μήπως όμως δημιουργείται ένα ηθικό πρόβλημα για την προτεραιότητα στοργής; Σε ποιόν θα πρέπει να προηγείται η εκδήλωση της αγάπης; Προς τον άνθρωπο η προς τα ζώα; Μήπως κάποιες ακραίες μορφές εκδήλωσης ζωοφιλίας (το ζώο έχει ψυχή') μας πάνε πολύ πίσω σε μορφές ζωολατρείας; λατρεία σκυλιών, πουλιών, κροκοδείλων κ.λ.π. της αρχαίας Αιγύπτου.


Όταν ο γέροντας Παΐσιος είχε ερωτηθεί για τη σχέση ανθρώπου - ζώων η απάντησή του, παρά την γνωστή αγάπη του για τα ζώα, ήταν ότι η αγάπη του ανθρώπου πρέπει πρώτα να εξαντλείται για τον άνθρωπο και όταν περισσεύει να πηγαίνει και προς τα ζώα. Εξάλλου, ενώ υπάρχει η δυτικόφερτη, πολλές φορές αρρωστημένης μορφής ζωοφιλία, βλέπουμε παράλληλα και μια άλλη, δυτικής επίσης προέλευσης, εκδήλωση προς το περιβάλλον και τα ζώα. Στη συνεχιζόμενη, επί των ημερών μας σύγκρουση στη Σερβία, πέρα από την υποκριτική αδιαφορία των Δυτικών για την ανθρώπινη ζωή, γινόμαστε μάρτυρες και της κυνικής των αδιαφορίας για το φυσικό περιβάλλον με την καταστροφή της χλωρίδας και της πανίδας των βομβαρδιζόμενων περιοχών. Διαπιστώθηκε ότι από τις βομβαρδιζόμενες περιοχές αποδήμησαν ομαδικά τα ελάφια και τα άγρια πουλιά γιατί, ίσως, διαισθάνθηκαν ότι η επέμβαση έγινε για ειρηνικούς σκοπούς...


Συμπεράσματα
Από όσα σε συντομία εκτέθηκαν για τη σχέση αγίων και ζώων, βλέπουμε ότι στην προ της πτώσεως των πρωτοπλάστων περίοδο η αγιότητα και η χάρη που σκέπαζε τον άνθρωπο, απορρέουσα από τη σχέση του με το Δημιουργό, έκανε τα ζώα να συναισθάνονται αυτή τη χάρη και να ζουν ειρηνικά με τον άνθρωπο.
Μετά την πτώση, όταν αμαυρώθηκε το κατ' εικόνα και αφαιρέθηκε η χάρη, η σχέση του ανθρώπου με όλη τη δημιουργία διαταράχθηκε και οι σχέσεις ανθρώπου - ζώων έγιναν εχθρικές. Παρόλα αυτά η μέριμνα του Δημιουργού Πατέρα δεν σταματάει, αφού μεριμνάει και γι' αυτά στην Κιβωτό (συ γάρ και των εν τη Κιβωτώ ζώων εμνήσθης'). Στην Π.Δ. είδαμε να φυλάγονται αβλαβείς από τα άγρια ζώα άγιοι και δίκαιοι (Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων, Ιωνάς στην κοιλία του κήτους, Προφήτης Ηλίας και κόρακας).
Στην Κ.Δ. είδαμε περιπτώσεις μαρτύρων που φυλάχθηκαν από τα θηρία, αγίους να θεραπεύουν άγρια ζώα, που όχι μόνο τους υπηρετούσαν, αλλά και συνέπασχαν για το θάνατο των αγίων. Παράλληλα η Εκκλησία μας δέεται, με τις ευχές των ζώων - όχι όμως αυτονομημένα - αλλά για να αποβαίνει η ευεξία των ζώων προς ωφέλειαν του ανθρώπου, αλλά και προς δόξαν Θεού (ίνα σε δοξάσωσιν').
Εξάλλου διαπιστώθηκε ότι η σχέση αυτή αγίων - ζώων δεν είναι κάτι το απόμακρο και παραμυθένιο, όπως νομίζαμε πολλοί στην εποχή μας, αλλά μια απτή πραγματικότητα που συνεχίζεται ως τις μέρες μας, όπως φαίνεται από τα βιώματα συγχρόνων αγίων και Γερόντων. Αν και η απάντηση για τη χαριτωμένη αυτή σχέση, που εν πολλοίς μπορεί να ηχεί περίεργα και απόκοσμα στα ώτα μας, έχει εκτεθεί σε πολλά σημεία αυτής της μικρής πραγματείας, εντούτοις κρίνεται σκόπιμο - σαν κατακλείδα - να επαναλάβουμε την απάντηση του Αββά Παύλου σε σχετικό ερώτημα:
«Ρώτησαν τον αββά Παύλο που έπιανε με τα χέρια του κερασφόρα ερπετά, σκορπιούς και φίδια.
Πες μας τι έχεις κάνει και έλαβες το χάρισμα αυτό;
Συγχωρείστε με πατέρες. Αν κάποιος αποκτήσει καθαρότητα, όλα υποτάσσονται σ' αυτόν, όπως στον Αδάμ όταν ήταν μέσα στον Παράδεισο, προτού να παραβεί την εντολή του Θεού»38.
Παραπομπές
1. Γεν. 1,25
2. Γεν. 1,28
3. Γεν. 2,19
4. ΣΥΜΕΩΝ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, Λόγοι Ηθικοί, 1,2, Sources Chretienes 122, σελ. 190
5. Ρωμ. 8,22.
6. Μικρό Ευχολόγιο, Ευχή Αγίου Μοδέστου.
7. Α. ΚΕΣΕΛΟΠΟΥΛΟΣ, Άνθρωπος και φυσικό περιβάλλον, Θεσσαλονίκη, σελ. 144.
8. Ωσηέ, 2, 20.
9. βασ. Γ', 17, 4.
10. Δανιήλ, 12, 31.
11. Λουκ. 2,7.
12. Μάρκ. 16, 18.
14. Πράξ. 28,4.
15. Μηναίον Μαρτίου, εκδ. Φωτός' 1982, σελ. 28β - 29α.
16. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, Συναξαριστής, εκδ. Κυψέλη, 19 Σεπτ.
17. Ό.π.,13 Ιουλίου
18. Ό.π.,31 Μαρτίου.
19. Ό.π.,24 Σεπτ.
20. Ό.π.,23 Σεπτ.
21. Ό.π., 14 Δεκ.
22. ΙΩΑΝΝΟΥ ΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ, Ήλιος σ' έναν κόσμο που δύει, Άγιον Όρος 1989, σελ. 198.
23. Άπαντα τα ευρεθέντα ασκητικά, Λόγος 81, εκδ. Σπανού.
24. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, Συναξαριστής, εκδ. Κυψέλη, 5 Μαρτίου.
25. Βλ. 22, σ. 239.
26. Χαρίσματα και χαρισματούχοι, τόμ. 1, σελ.258.
27. ΙΩΑΝΝΟΥ ΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ, Ήλιος, ό.π. σελ. 194.
28. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, Συναξαριστής, εκδ. Κυψέλη, 24 Μαρτίου.
29. Μηναίον Δεκεμ., σελ. 475β - 477α.
30. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Εις την Γένεσιν, ομιλία 16, PG 53,127
31. Ε. ΓΚΟΡΑΪΝΩΦ, Αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ, εκδ. Τήνος, σελ.66.
32. ΜΟΝΑΧΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ, Ο Γέρων Χατζη-γεώργης ο Αθωνίτης, σελ.39.
33. ΜΟΝΑΧΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Ο Γέρων Παΐσιος, σελ. 275.
34. Χαρίσματα και χαρισματούχοι, σελ. 260.
35. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, Συναξαριστής, εκδ. Κυψέλη, 16 Δεκεμ.
36. Μικρό Ευχολόγιο, Ευχή Αγίου Μοδέστου.
37. Ό.π.
38. Χαρίσματα και χαρισματούχοι, σ. 242.




Σωτηρίου Λυσικάτου
περιοδικό ''ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ''ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ