Ο θρύλος του πελεκάνου και ο Χριστός

Μέσα στους άφθαστους υμνολογικούς θρήνους της Εκκλησίας μας, οι οποίοι συγκινούν κάθε καρδιά, ξεχωρίζει το αλληγορικόν εγκώμιον του Επιταφίου, το όποιον ψάλλει:

«’Ώσπερ πελεκάν την πλευράν Σου τετρωμένος, Λόγε, σούς θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς».

Ο πελεκάν είναι από τα πλέον φιλόστοργα πτηνά. Κτίζει την φωλιά του σε υψηλούς βράχους και εκεί γεννά και εκκολάπτει τους νεοσσούς του. Τρέχει παντού για να εξοικονόμηση την τροφήν των. Αλλά ακριβώς την ώραν που απουσιάζει ο πελεκάν, πλησιάζουν οι διάφοροι όφεις οι οποίοι έχουν αφυπνισθή από την χειμερινήν νάρκην και σύρονται πειναλέοι μέχρι τις φωλεές των πελεκάνων και ροφούν το αίμα των μικρών… Επιστρέφων ο πελεκάν ευρίσκει αυτά εις απελπιστικήν κατάστασιν και σχεδόν ετοιμοθάνατα. Δι’ αυτό, λέγεται, ότι με το ράμφος του σχίζει το στέρνον του και κύπτων επάνω από τα μικρά του αφήνει να στάξη το ζεστό του αίμα μέσα στα μισάνοικτα στόματα των μικρών του, τα όποια τότε ανασταίνονται.

Το αίμα του πελεκάνου ως ΑΡΙΣΤΟΝ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ ΦΑΡΜΑΚΟΝ επιδρά και εξουδετερώνει το φαρμάκι των φιδιών…

Αυτή την συμβολικήν συγκινητικήν Εικόνα κάνει ύμνον η Εκκλησία μας για να αισθητοποιήση την Θυσίαν του Κυρίου μας!!

- Ποία είναι τα φαρμακωμένα πουλιά;

- Εμείς ολοι οι Χριστιανοί!

- Γιατί ποιος μπορεί να καυχηθή πως το φοβερώτερον από τα δηλητήρια, η αμαρτία, δεν έφαρμάκωσε την ψυχήν του;

Ω! αυτός ο Εωσφόρος, ο αρχαίος αυτός όφις. Ο μέγας αυτός πλάνος έχει κτυπήσει όλη την ανθρωπότητα. Αυτός είναι ό κατασκευαστής τοϋ ολεθρίου αυτού δηλητηρίου πουύ λέγεται αμαρτία και το οποίον προσφέρει ο χαιρέκακος για την ψυχοκτονία μας. Και έτσι χιλιάδες χρόνια τώρα απέθνησκον οι άνθρωποι εν μέσω φρικτότατων ψυχικών πόνων.

Αλλά δοξασμένος ο υπερύμνητος Θεός. Μας έστειλε εξ ουρανού τον Υιόν Του!! Ιδού, ο εξ Ουρανού Πελεκάν!! Μας εύρηκε εις αθλιεστάτην από πάσης πλευράς κατάστασιν, ανικάνους διά κάθε εύγενικήν και ηρωικήν πράξιν, νενεκρωμένους από κακά έργα και αληθινά φαρμακωμένα πουλιά του Πελεκάνου. Αλλά από την στιγμήν πού ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ άφηκε από αγάπην προς τον άνθρωπον να τρέξη το Πανάγιον και Ζωήρρυτον Αίμα Του, ζωογονείται κάθε άνθρωπος και έχει στην ψυχή του το αντιφάρμακον της νεκρώσεως πού δημιουργεί η αμαρτία.

- ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ είναι το σωτήριον δι’ ημάς φάρμακον.

- Χαρακτηριστικώς ο Αετός της Πάτμου, Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος μας λέγει: «Το αίμα Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, καθαρίζει ημάς από των κακών έργων και από πάσης αμαρτίας» (Α’ Ιω. 1, 7). Αυτή είναι η μεγαλύτερα διδασκαλία της Εκκλησίας μας! Αυτή είναι η Δωρεά της πίστεώς μας!!

Πηγή: Περιοδικό «Οσία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου», εκδ. Ιεράς Μονής Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου Λυκοβρύσεως Αττικής, τεύχος 398 (Μάρτιος-Απρίλιος 2001), σελ. 60-61

πηγή

Η Είσοδος του Κυρίου στη μοναξιά-Κυριακή Βαίων

Σήμερα ο Χριστός εισέρχεται στο μονοπάτι της οδύνης Του αλλά και της φοβερής εκείνης μοναξιάς που θα τον περιβάλλει καθ’ όλη την εβδομάδα των Παθών. Η μοναξιά αρχίζει με μια παρεξήγηση: ο λαός περιμένει ότι η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα θα είναι η θριαμβευτική διέλευση ενός πολιτικού αρχηγού, ενός ηγέτη που θα ελευθερώσει το λαό του από την καταπίεση και τη δουλεία, από αυτό που εκείνοι θεωρούν ως «α-θεΐα» – καθώς η λατρεία των ειδώλων αποτελεί την άρνηση του ζώντος Θεού. Η μοναξιά θα γίνει ακόμη βαρύτερη, όταν ούτε οι μαθητές Του θα είναι σε θέση να Τον κατανοήσουν. Όταν κατά το Μυστικό Δείπνο, ο Χριστός θα τους μιλήσει για τελευταία φορά, εκείνοι θα αμφιβάλλουν διαρκώς για το ακριβές νόημα των λόγων του. Και αργότερα, όταν θα μπει στον Κήπο της Γεθσημανή λίγο πριν από το φρικτό θάνατο που πρόκειται να αντιμετωπίσει, οι πιο έμπιστοι μαθητές Του, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, θλιμμένοι, κουρασμένοι και χωρίς ελπίδα, θα αφεθούν να αποκοιμηθούν. Το αποκορύφωμα της μοναξιάς θα είναι η κραυγή του Χριστού πάνω στο Σταυρό: « Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες». Εγκαταλειμμένος από τους ανθρώπους, απορριμένος από το λαό του Ισραήλ, είναι τώρα αντιμέτωπος με τη ακραία ερημιά και πεθαίνει χωρίς Θεό, χωρίς ανθρώπους, μόνος, με μόνη την αγάπη Του για τον Θεό και την αγάπη Του για το γένος των ανθρώπων· πεθαίνει για χάρη του και για τη δόξα του Θεού.

Η σημερινή θριαμβευτική Του είσοδος είναι και η αρχή του Πάθους Του. Ο κόσμος περίμενε αρχηγό και βασιλιά και βρίσκει το Σωτήρα των ψυχών τους. Τίποτε δεν χολώνει τον άνθρωπο τόσο πολύ όσο η ελπίδα που χάθηκε, που διαψεύσθηκε· κι αυτό εξηγεί γιατί οι άνθρωποι που μπόρεσαν να τον υποδεχθούν με τόση θέρμη, εκείνοι που υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες της ανάστασης του Λαζάρου και είχαν δει τα θαύματά Του, εκείνοι που είχαν ακούσει τη διδασκαλία Του και θαύμαζαν την κάθε Του λέξη όντες έτοιμοι να γίνουν μαθητές Του τον «καλό» καιρό, απομακρύνθηκαν από κοντά Του την ώρα του πάθους και του γύρισαν την πλάτη· λίγες ημέρες δε μετά φώναξαν «Σταύρωσον, σταύρωσον Αυτόν». Κι Εκείνος πέρασε όλες αυτές τις μέρες μόνος, γνωρίζοντας τι Τον περίμενε, εγκαταλειμμένος από όλους εκτός από τη Μητέρα Του, που παράστεκε σιωπηλά, όπως είχε κάνει σε όλη τη ζωή Της, μετέχοντας στην τραγική άνοδό Του στο Σταυρό· Εκείνη που είχε δεχθεί τον Ευαγγελισμό, το ευφρόσυνο νέο, αλλά και που είχε εν σιωπή ακούσει την προφητεία του Συμεών για τη ρομφαία που θα διαπερνούσε τη μητρική Της καρδιά.

Τις μέρες που έρχονται, δεν θα θυμηθούμε απλώς, αλλά θα παρασταθούμε στο Πάθος του Χριστού. Θα είμαστε μέρος του πλήθους που θα περικυκλώσει τον Χριστό, τους Μαθητές και τη Θεοτόκο. Καθώς θα ακούμε τα αναγνώσματα, καθώς θα παρακολουθούμε τις Ευχές της Εκκλησίας, καθώς οι εικόνες του Πάθους θα διαδέχονται η μία την άλλη μπροστά στα μάτια μας, ας θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα: « Μέσα σ’ αυτό το πλήθος, πού βρίσκομαι εγώ, ποιός είμαι; Ένας Φαρισαίος; Ένας Γραμματέας; Ένας προδότης; Ένας δειλός; Ποιός; Ή μήπως στέκομαι ανάμεσα στους Αποστόλους;»…Μα και αυτούς τους κατέβαλε ο φόβος. Ο Πέτρος Τον αρνήθηκε τρεις φορές, ο Ιούδας τον πρόδωσε, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης αποκοιμήθηκαν την ώρα ακριβώς που ο Χριστός είχε ανάγκη από την ανθρώπινη αγάπη και υποστήριξη· οι άλλοι μαθητές τό ‘βαλαν στα πόδια· κανείς δεν έμεινε εκτός από τον Ιωάννη και τη Θεοτόκο, εκείνους που ήταν δεμένοι μαζί Του μ’ εκείνο το είδος της αγάπης που δεν γνωρίζει κανένα φόβο και είναι έτοιμη να μοιραστεί οτιδήποτε.

Ας ρωτήσουμε για άλλη μια φορά τον εαυτό μας ποιοι είμαστε και ποια είναι η θέση μας μέσα σ’ αυτό το πλήθος. Είμαστε με την ελπίδα ή με την απόγνωση, με τί; Και αν είμαστε με την αδιαφορία, τότε είμαστε κι εμείς μέρος του τρομακτικού πλήθους που περικύκλωνε τον Χριστό, που τον ακολουθούσε και τον άκουγε, αλλά μετά έφευγε· όπως θα φύγουμε κι εμείς από το ναό. Ο Εσταυρωμένος θα υψωθεί εδώ τη Μ. Πέμπτη κι εμείς θα διαβάζουμε το Ευαγγέλιο για το Σταυρό και τή Σταύρωση και το θάνατο – και μετά, τί; Ο Σταυρός θα συνεχίσει να στέκεται εδώ, αλλά εμείς θα πάμε να ξεκουραστούμε, θα πάμε σπίτι να φάμε, να κοιμηθούμε, να ετοιμαστούμε για τα έργα της επομένης. Την ίδια ώρα, ο Χριστός θα είναι στο Σταυρό, θα είναι στον τάφο. Πόσο φοβερό είναι να είμαστε ανήμποροι κι εμείς, όπως τότε οι μαθητές, να περάσουμε έστω μία μέρα, μία ώρα μαζί Του! Ας το σκεφθούμε, κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, τουλάχιστον ας αναγνωρίσουμε ποιοι είμαστε και πού βρισκόμαστε, και την τελική ώρα ας στραφούμε προς Αυτόν με την κραυγή, την έκκληση του ληστή: « Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη βασιλεία σου».

(Antony Bloom, Στο φως της Κρίσης του Θεού, Πορεία από το Τριώδιο στην Ανάσταση, Εκδ. Εν πλώ, ( Φεβρουάριος 2009) σ. 135-140)

Ο πόνος της Παναγίας (από τις σημειώσεις του Αγίου Σιλουανού)

Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πώς είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρμόσυνα! Η αγάπη, όμως, αυτή συνεπάγεται θλίψη· και όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι και η θλίψη.

Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη χάρη, αλλά και Αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη Της απέραντη σαν τον ωκεανό, και οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί και η αγάπη Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο. Και αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατί το θέλημά Του ήταν να δει η Θεοτόκος την Ανάσταση και ύστερα, μετά την Ανάληψή Του, να παραμείνει παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.

Εμείς δεν φτάνουμε στο πλήρωμα της αγάπης της Θεοτόκου, και γι’ αυτό δεν μπορούμε να εννοήσουμε πλήρως το βάθος της θλίψεώς Της. Η αγάπη Της ήταν τέλεια. Αγαπούσε άπειρα τον Θεό και Υιό Της, αλλ’ αγαπούσε και το λαό με μεγάλη αγάπη. Και τί αισθανόταν άραγε, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ η ίδια αγαπούσε και που τόσο πολύ ποθούσε τη σωτηρία τους, σταύρωναν τον αγαπημένο της Υιό;

Αυτό δεν μπορούμε να το συλλάβουμε, γιατί η αγάπη μας για τον Θεό και τους ανθρώπους είναι λίγη. Κι όπως η αγάπη της Παναγίας υπήρξε απέραντη και ακατάληπτη, έτσι απέραντος ήταν και ο πόνος της που παραμένει ακατάληπτος για μάς.

(…)

Η Θεοτόκος δεν παρέδωσε στη Γραφή ούτε τις σκέψεις Tης ούτε την αγάπη Tης για τον Υιό και Θεό Tης ούτε τις θλίψεις της ψυχής Tης κατά την ώρα της σταυρώσεως, γιατί ούτε και τότε θα μπορούσαμε να τα συλλάβουμε. Η αγάπη Tης για τον Θεό ήταν ισχυρότερη και φλογερότερη από την αγάπη των Χερουβείμ και των Σεραφείμ, και όλες οι δυνάμεις των αγγέλων και αρχαγγέλων εκπλήσσονται με Αυτήν.

Πηγή: Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, εκδ. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, ενδέκατη έκδοση, σελ. 467-472).

πηγή

Η μελαγχολία, η ταπείνωση και ο εξομολόγος (Γέροντας Πορφύριος)

Κάποια βραδιά  είχαμε συγκεντρωθεί μια ομάδα μαζί με έναν Αγιορείτη.
Νύχτωσε. Ο καιρός ήταν ανταριασμένος και απειλητικός. Όμως, κοντά στο Γέροντα Πορφύριο  και για όσους ακόμη δεν ήταν μαθημένοι στη σκοτεινή νύχτα της φύσης, δεν ταραζότανε η γαλήνη.
Ο Γέροντας μιλούσε για τη διαφορά της ταπεινοφροσύνης από το πλέγμα της κατωτερότητας.
Ο ταπεινός, έλεγε, δεν είναι μια προσωπικότητα διαλυμένη. Έχει συνείδηση της κατάστασής του, αλλά δεν έχει χάσει το κέντρο της προσωπικότητάς του. Ξέρει την αμαρτωλότητά του, την μικρότητά του και δέχεται τις παρατηρήσεις του πνευματικού του ,των αδελφών του.
Λυπάται, αλλά δεν απελπίζεται. Θλίβεται, αλλά δεν εξουθενώνεται και δεν οργίζεται. 
Ο  κυριευμένος από το πλέγμα της κατωτερότητας, εξωτερικά και στην αρχή, μοιάζει με τον ταπεινό.
Αν όμως, λίγο τον θίξεις ή και τον συμβουλεύσεις, τότε το αρρωστημένο εγώ εξανίσταται, ταράζεται, χάνει κι αυτή τη λίγη ειρήνη που έχει. Το ίδιο, έλεγε, συμβαίνει και με τον παθολογικά μελαγχολικό σε σχέση με το μετανοούντα αμαρτωλό. «Ο μελαγχολικός περιστρέφεται κι ασχολείται με τον εαυτό του και μόνο.
Ο αμαρτωλός ,που μετανοεί κι εξομολογείται, βγαίνει από τον εαυτό του. Αυτό το μεγάλο έχει η πίστη μας: τον εξομολόγο, τον πνευματικό. Έτσι  και το πεις στο Γέροντα, κι έλαβες τη συγχώρηση, μη γυρνάς πίσω».
Αυτό το τόνιζε πολύ . Να μην ξαναγυρνά κανείς στα προηγούμενα, αλλά να προχωρά. Πόσους αιχμαλωτισμένους στη μαύρη χώρα της απελπισίας δεν είχε σώσει την έσχατη ώρα τραβώντάς τους με τη δύναμη της παρρησίας του στο Θεό!
vatopaidi

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ

Lucky Girls www.theluckygirlsmovie.com from Lucky Girls on Vimeo.

Ευλογημένα κορίτσια

Το φιλμ «Lucky Girls» («Ευλογημένα Κορίτσια») γυρίστηκε τον Ιανουάριο του 2009 με σκοπό την ευαισθητοποίηση και την εξεύρεση πόρων για τις ανάγκες του Ορφανοτροφείου Θηλέων της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Καλκούτα της Ινδίας. Είναι ένα φίλμ 16 λεπτών που παρουσιάζει τον αγώνα των μικρών κοριτσιών της Ινδίας και καταγράφει τις συγκινητικές ιστορίες και τα όνειρα των κοριτσιών του ορφανοτροφείου. Το φιλμ αυτό, που μιλάει στις καρδιές όσων το βλέπουν, μας προσκαλεί στο να αισθανθούμε και να αφουγκραστούμε τη ζωή αυτών των παιδιών. Το γύρισμα και η παραγωγή του έγινε από εθελοντές της Αμερικής με τις ευλογίες της συνιδρύτριας του ορφανοτροφείου Αδελφής Νεκταρίας.

www.theluckygirlsmovie.com/film--αντέγραψα από...

Παντρεύεσαι; Σκότωσε τον Εγωισμό σου! Αγαπάς; Διορθώσου!

Tι σημαίνει ένα διαζύγιο; Την ανικανότητά μας να αγαπήσουμε. Αυτό βασικά σημαίνει. Όλα τα υπόλοιπα είναι οι δικαιολογίες μας. Την αποτυχία να αγαπηθούμε. Τη λαθεμένη αντίληψη που είχαμε για τον γάμο. Ο γάμος δεν είναι βίος ανθόσπαρτος. [...]
Μελετήστε με προσοχή την ακολουθία του Μυστηρίου [ενν. του γάμου]. Υπάρχει και μεταφρασμένη. Εκεί μέσα λοιπόν υπάρχουν όλα τα στοιχεία και όλες οι προϋποθέσεις που αν τις ζήσεις φθάνεις στην πληρότητα της σχέσης σου. Η Εκκλησία από την αρχή μας δείχνει τον δρόμο: «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός…». Κι εκείνη τη στιγμή με το Ευαγγέλιο κάνει ο ιερέας το σημείου του Σταυρού. Τι σημαίνει αυτό; Τρία πράγματα βασικά.

Ξέρετε, παιδιά μου, για πού ξεκινάτε; Δεν ξεκινάτε για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ξεκινάτε για τη Βασιλεία του Θεού. Αυτή είναι η πορεία του γάμου.
Ποιος θα είναι ο οδηγός σας σ’ αυτήν την πορεία; Το Άγιο Ευαγγέλιο.
Ποια είναι η πορεία σας; Η Σταυρική!
Λέω στα ζευγάρια που παντρεύω: «Αν το καταλάβατε, παιδιά μου, σήμερα πρέπει να πεθάνετε, πρέπει να πεθάνει ο εγωισμός σας. Ξεκινήσατε καθένας από το σπίτι του και ήρθατε εδώ και τώρα φεύγετε από εδώ μαζί σε ένα καινούργιο σπίτι. Πολύ ωραία. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ο κάθε ένας πρέπει να φύγει από τον εαυτό του πια. Από αυτό που ήταν μέχρι τώρα. Κι εδώ η Χάρις του Θεού σάς ένωσε.»
Βλέπετε κάποια στιγμή ενώνουμε τα χέρια και τους λέω: «Έχετε δει δύο κλειδιά περασμένα σε κρίκο; Όπου και να ‘ναι, θα είναι μαζί. Στην τσέπη μας ευρίσκονται ή μας πέσαν στον δρόμο ή τα πετάξαμε στη θάλασσα, θα είναι πάντα μαζί γιατί τα ενώνει ένας κρίκος. Αν όμως βγουν από τον κρίκο είναι ζήτημα τύχης, αν θα μείνουν και τα δύο κοντά και μαζί. Ποιος είναι ο κρίκος; Η χάρη του Θεού. Βάλτε τα χέρια σας, βάλτε τις καρδιές σας και οι δυο σας στο χέρι του Θεού. Ο Θεός δεν μας παίρνει με το ζόρι, απλώνει το δικό Του χέρι και εάν εσείς με τη θέληση βάλετε τα δικά σας χέρια ο Θεός θα σας ενώσει σε μια ενότητα τέλεια και αγία και έτσι να πορευτείτε.»
Όταν στην Ελλάδα καθιερώθηκε ο πολιτικός γάμος, εγώ πανηγύριζα. Είπα, «επιτέλους, θα αποφύγω την ταλαιπωρία να παντρεύω ανθρώπους που δεν ξέρουν τι κάνουν.» Να πας στον Δήμαρχο κι όπου θέλεις. Όχι όμως εδώ! Γιατί ο χώρος αυτός εδώ είναι για αυτούς που ξέρουν τι θέλουν και πιστεύουν τι κάνουν. Ένα διαζύγιο μπορεί να έχει πολλές αφορμές, αλλά οι αιτίες του είναι λίγες.
Πώς προετοιμάζονται δύο νέοι άνθρωποι για να παντρευτούν; Από ‘κεί θα καταλάβεις ποια θα είναι η συνέχεια.
Πόσο καλά γνωρίζονται; Ή πόσο βαθιά αγνοούνται;
Έχω ακούσει πολλές φορές την παρατήρηση «δεν ήτανε έτσι στην αρχή». Έτσι ήτανε, παιδί μου, αλλά εσύ δεν τον είδες. Ο αρραβώνας δεν είναι μια χαζοχαρούμενη περίοδος που θα κοιτάξουμε πώς θα περάσουμε καλά. Είναι ακριβώς μια περίοδος που οι άνθρωποι μιλάνε σοβαρά για το μέλλον τους, βλέπουν αν συμφωνούν, αν ταιριάζουν, αν έχουν την ίδια πλεύση μέσα στη ζωή τους, ακόμα μερικές φορές σε μερικά πράγματα, που φαίνονται πιο ρηχά, πιο εύκολα.
Κάποτε έλεγα σε δυο παιδιά που συνδεόντουσαν:
- Παιδιά χωρίστε τώρα γιατί θα χωρίσετε αύριο.
- Μα γιατί;
- Γιατί δεν έχετε καμία σχέση μεταξύ σας. Τα ενδιαφέροντα του ενός είναι τελείως διαφορετικά κι εξειδικευμένα, του άλλου είναι -τα παιδιά χρησιμοποιούν σήμερα αυτή τη λέξη- «μπάζα». Σε λίγο εσύ θα αρχίσεις να τη ζηλεύεις και εσύ σε λίγο θα αρχίσεις να κουράζεσαι. Λοιπόν, μην κάνετε λάθη!
Ευτυχώς κατάλαβαν έγκαιρα. Γιατί είναι πάρα πολύ σημαντικό να βλέπεις την αλήθεια. Το σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς είναι εύκολο να το λες, δύσκολο όμως να το ζεις. Εμείς μάθαμε ότι η αγάπη είναι σαρκωμένη. Κι αν δεν σαρκώνεται, δεν σταυρώνεται, τότε ακριβώς δεν προχωράει.
Το Διαζύγιο τελικά είναι μια αποτυχία. Το ερώτημα όμως είναι το εξής: Πώς θα αντιμετωπίσουμε ένα διαζύγιο; Διδασκόμεθα από τα λάθη μας; Καταλάβαμε γιατί φτάσαμε εδώ; Πρώτα-πρώτα έχουμε τη συνείδηση ότι αποτύχαμε; Και δεν αποτύχαμε τυχαία, αποτύχαμε για συγκεκριμένους λόγους, καθαρούς και ορατούς ή πιστεύουμε ότι φταίει μόνο ο άλλος; Στα ζευγάρια που παντρεύω τους εύχομαι: «Παιδιά μου, σας εύχομαι να μάθετε στη ζωή σας να φταίτε πάντα και οι δυο μαζί. Γιατί αν πιστέψετε ότι φταίει μόνο ο άλλος, κάτι δεν πάει καλά μεταξύ σας.»
Παντρεύομαι σημαίνει δέχομαι τον άλλο όπως είναι γιατί τον αγαπάω.
Παντρεύομαι σημαίνει ότι αγωνίζομαι, κάνω τα πάντα για να δίνω χαρά σ’ αυτόν που αγαπάω. Άρα λοιπόν υπάρχει μια κοινή πορεία και των δύο, δηλαδή το ότι ο άλλος με δέχεται, δεν γεννάει ασυλία του εγωισμού μου, αφού με δέχεται όπως είμαι. Σε δέχεται γιατί σε αγαπάει, εσύ αγαπάς; Τότε διορθώσου. Τότε αφού βλέπεις ότι κάτι ενοχλεί τον άλλο, διόρθωσέ το.
 Όταν ακούω ανθρώπους να λένε: «εγώ αυτός είμαι ή εγώ αυτή είμαι, δεν αλλάζω», τους λέω: «Κακώς παντρευτήκατε, γιατί όταν κάποιος αγαπάει, αλλάζει.» Δεν αλλάζω σημαίνει δεν αγαπάω. Τα υπόλοιπα είναι περιττά.

Μητροπολίτου, Σισανίου και Σιατίστης Παύλος
Για μια υγιή και ζωντανή οικογένεια, έκδ. Σχολής Γονέων Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου
opougis

Η ιστορία αγάπης με σκιές που συγκλόνισε το κοινό στο «Βρετανία έχεις Ταλέντο» (Video)

Η ομάδα Attraction άφησε την κριτική επιτροπή άφωνη και το κοινό με δάκρυα στα μάτια μετά την ανατριχιαστική της εμφάνιση στην πρώτη εβδομάδα των οντισιόν στο show «Βρετανία έχεις Ταλέντο».

 πηγή

Οικογένεια, γυναίκα, πεθερά - Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Επίσκεψη μίας ομάδας προσκυνητών στο κελί του φέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού. Κατά την επίσκεψη στην κατηχητική του ομιλία αναπτύσσει το θέμα περί'' Οικογένειας, γυναίκας, πεθεράς''.

πηγή

Ζητείς ακεραιότητα από την γυναίκα σου, χω­ρίς να εισφέρεις και συ το όμοιο;

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Πως λοιπόν εσύ ζητείς ακεραιότητα από την γυναίκα σου, χω­ρίς να εισφέρης και συ το όμοιο; Πως ζητείς να λάβης ό,τι δεν δίνεις; Πως ενώ είσαι ομότιμο σώμα βγάζεις άδικο νόμο;

Εάν στοχάζεσαι τα χειρότερα (αυτά που σχετίζονται με την πτώσι μας) σκέψου ότι αμάρ­τησε μεν η γυναίκα, αλλά το ίδιο έπραξε και ο Αδάμ. Και τους δύο τους εξαπάτησε το φίδι. Δεν βρέθηκε το ένα μέρος πιο ασθενικό και το άλλο πιο ισχυρό.

Εάν πάλι σκέπτεσαι τα καλύτερα (αυτά που σχετίζονται με την ανόρθωσή μας) σκέψου ότι ο Χριστός με το πάθος του και τους δύο τους σώζει. Σαρκώθηκε χάριν του άνδρα; Το ίδιο και χάριν της γυναί­κας. Θανατώθηκε για τον άνδρα; Το ίδιο και η γυναίκα με τον θάνατο του σώζεται. Επειδή ονομάζεται απόγονος του Δαβίδ, νομίζεις ότι τι­μάται ο άνδρας; Σκέψου ότι γεννάται από την Παρθένο, πράγμα που εί­ναι υπέρ των γυναικών.

Ο λόγος της Γραφής σημειώνει, «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν»(Γεν. 2,24). Και αφού πρόκειται για μία σάρκα, ας θεωρείται ομότιμη.

Ο δε Παύλος και με παράδειγμα νομοθετεί την συζυγική ακε­ραιότητα. Πως και με ποιο τρόπο; Με το να λέη ότι «το μυστήριον τούτο είναι μεγάλο, και εγώ το συσχετίζω με τον Χριστό και την Εκκλη­σία» (Εφεσ. 5,32). 

Είναι καλό για την γυναίκα να ντρέπεται τον Χριστό στο πρόσωπο του άνδρα. Και είναι καλό στον άνδρα να μην ατιμάζη την Εκκλησία στο πρόσωπο της γυναίκας. «Η γυναίκα, λέει, πρέπει να φοβάται τον άνδρα» (Εφεσ. 5,33). Διότι πρέπει να φοβάται και τον Χριστό. Αλλά και ο άνδρας πρέπει να φροντίζη την γυναίκα, διότι και ο Χριστός φροντίζει την Εκκλησία.

πηγή

Χαίρε Παστάς Ασπόρου Νυμφεύσεως,Χαίρε πιστούς Κυρίω Αρμόζουσα

Ο γάμος για τους περισσότερους ανθρώπους είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής. Για όσους πιστεύουν στο Θεό, δεν είναι μόνο η ευλογία Του που δίνει ξεχωριστή διάσταση στο μυστήριο. Υπάρχει και η ανθρώπινη χαρά, διότι ο γάμος αποτελεί τη δημόσια έκφραση της αγάπης, την οποία ομολογούν δύο άνθρωποι, αλλά και του αγώνα να την κρατήσουν και να την ολοκληρώσουν κατά τη διάρκεια της κοινής ζωής τους. Ο γάμος αποτελεί για τον άντρα και τη γυναίκα τη δήλωση ότι έχουν υπερβεί το ξένον ανάμεσά τους, ότι έχουν επιλέξει την δημιουργικότητα ως κατεξοχήν έκφραση της αγάπης και την ίδια στιγμή, κάνοντας οικογένεια, «μεταδίδουν πάσαν αυτάρκειαν έχοντες και τοις μη έχουσι» (Ευχή της Ακολουθίας του Γάμου), ανοίγουν την αγάπη τους δηλαδή σε όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό και ο γάμος αποτελεί για την Εκκλησία  «μυστήριον μέγα» (Εφεσ. 5, 32).

                Δεν είναι τυχαίο που η Εκκλησία, απευθυνόμενη στην Υπεραγία Θεοτόκο, την χαιρετά λέγοντας ότι αποτελεί «την παστάδα της ασπόρου νυμφεύσεως και ότι εκείνη είναι που αρμόζει, ενώνει δηλαδή τους πιστούς με τον Κύριο». Όπως η κατεξοχήν έκφραση του γάμου είναι η χαρά της παστάδος, του νυφικού κρεβατιού, όπου «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν», η Εκκλησία θεωρεί την Παναγία ως το νυφικό κρεβάτι στο οποίο Θεός και άνθρωπος γίνονται ένα, στο πρόσωπο του Χριστού.

 Και αυτή η τελεία ένωσις συντελέσθηκε σωματικά στην μήτρα της Υπεραγίας Θεοτόκου και υπαρξιακά-πνευματικά στην καρδιά της, όταν ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του Θεού να γίνει συνεργός Του στην νύμφευση. Μόνο που ο γάμος αυτός είναι άσπορος. Δεν έχει ως σκοπό του την ηδονή της σάρκας και την τεκνοποιία, όπως είναι ο φυσικός νόμος που δόθηκε από το Θεό στον άνθρωπο, αλλά αποτελεί το μυστήριο της θέωσης της ανθρώπινης φύσης, που έρχεται μέσα από την γέννηση του Χριστού, με την υπέρβαση των όρων της φύσεως και τον παρθενεύοντα τόκο της Παναγίας. Η σχέση όμως αυτή δεν παύει να είναι γάμος. Και έχει τα τρία κύρια χαρακτηριστικά του γάμου.

                Στο πρόσωπο της Παναγίας διαλύεται το ξένον ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο, το οποίο προκάλεσε η αμαρτία. Η απόφαση του ανθρώπου να μην έχει σχέση με το Θεό, αλλά να καταστήσει θεό τον εαυτό του και να επιχειρήσει να δει τον κόσμο, τον συνάνθρωπο και τη ζωή όχι μέσα από την οδό της κοινωνίας με το Θεό, αλλά αυτόνομα, οδήγησε τον άνθρωπο να γίνει χρήστης του κόσμου, του συνανθρώπου και της ζωής. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος υποτάχτηκε στην ανάγκη του για να γίνει θεός αφ’ εαυτού του. Και ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι η εξουσία.

 Τι άλλο είναι η αμαρτία παρά η απόφαση του ανθρώπου να δείχνει παντού ότι ο ίδιος και το εγώ του θέλουν και προσπαθούν να εξουσιάζουν τα πάντα;  Αμαρτία είναι η χρήση του άλλου όχι ως ισότιμου με εμάς, όχι για να του προσφέρουμε και να λαμβάνουμε από αυτόν, αλλά για να επιβεβαιώνει τον εαυτό μας, τη δύναμή μας, την ικανότητά μας να ευτυχούμε με βάση τις δικές μας επιθυμίες.  Αμαρτία είναι η χρήση του κόσμου όχι ευχαριστιακά και δοξολογικά, όχι για να επιβιώσουμε εμείς και να βοηθήσουμε και τους άλλους να ζήσουν ισότιμα, αλλά για να υποτάξουμε τις δυνάμεις του χωρίς μέτρο και όριο και την ίδια στιγμή να καθιστούμε τους άλλους εξαρτημένους από εμάς για την κάλυψη των αναγκών τους, προκειμένου να είμαστε πλούσιοι και εκμεταλλευτές τους. Αμαρτία είναι η στέρηση της ελευθερίας τόσο στον εαυτό μας δια των παθών , όσο και στους άλλους μέσω της εξουσίας. Και όλη αυτή η στάση ζωής επιφέρει τον θάνατο, όχι μόνο τον σωματικό, αλλά και τον πνευματικό. Γι’ αυτό, δια της ενανθρωπήσεως του Χριστού στο πρόσωπο της Παναγίας επέρχεται η συμφιλίωση του ανθρώπου με το Θεό δια της αγάπης και της χαριτώσεως την οποία ο Χριστός δίνει στην ανθρώπινη φύση. Ελεύθερος ο άνθρωπος πλέον δεν είναι ξένος ούτε με το Θεό ούτε με τον πλησίον ούτε με τον κόσμο, γιατί δεν διαλέγει την εξουσία, αλλά την αγάπη και την προσφορά ως στάση ζωής.

                Στο πρόσωπο της Παναγίας εξάλλου η αγάπη γίνεται δημιουργικότητα και έμπνευση. Τι άλλο είναι η σωτηρία την οποία ο Χριστός προσφέρει στον άνθρωπο παρά η χαρά της νίκης κατά του θανάτου, η χαρά της συγχώρεσης και της μετάνοιας, η χαρά της προσφοράς με κάθε τρόπο και μέσα, η χαρά της αξιοποίησης όλων των ταλάντων της ανθρώπινης υπόστασης με γνώμονα την δημιουργικότητα;  Και πρώτη η Παναγία γεύεται αυτό το δρόμο. Αυτή σώζεται και με τις πρεσβείες της σώζει. Αυτή αγιάζεται και με τις πρεσβείες της αγιάζει. Αλλά και στέκεται δίπλα από τον κάθε άνθρωπο, από την κάθε ανάγκη μας και δίνει φως και ελπίδα, παρακαλώντας τον Υιό της υπέρ ημών. Όπως η ίδια κατέστη η Κεχαριτωμένη, για να ελκύσει τελικά τη χάρη του Θεού, στόλισε τον εαυτό της με κάθε αρετή, έτσι κι εμείς καλούμαστε να καταστήσουμε την ύπαρξή μας ναό του Αγίου Πνεύματος, στολίζοντάς την με την αρετή κατά τις δυνάμεις μας, αναζητώντας το Θεό, όπου αυτό είναι εφικτό, σε κάθε περίσταση της ζωής μας, θέλοντας να δούμε την σωτήρια παρέμβασή Του στην πορεία μας και ξεκινώντας να παλεύουμε εναντίον κάθε πάθους, κάθε πειρασμού, να μεταμορφωθούμε για να δείξουμε όχι με τη συνήθεια, αλλά με την χαρά και την πρωτοτυπία που η προσευχή και η αγάπη φέρνουν, την επιθυμία μας να είμαστε κοντά Του.  

                Η Παναγία, τέλος, γίνεται η αρχή ώστε η κάθε ανθρώπινη ύπαρξη να μεταμορφώνεται, ψυχή τε και σώματι, σε νύμφη Χριστού, να αρμόζεται, να συνδέεται και να προχωρά μαζί με το Χριστό. Αυτή η άρμοση επιτυγχάνεται και βιώνεται στη ζωή της Εκκλησίας και δεν είναι εγκλωβισμός του ανθρώπου σε μία ατομοκεντρική σχέση, όπου ο άνθρωπος υπάρχει για να ζει καθ’ εαυτόν το Θεό, αλλά ανοίγεται σε όλο τον κόσμο. Αποκλειστική και την ίδια στιγμή ανοιχτή είναι η σχέση της αγάπης που ο άνθρωπος βιώνει με το Θεό. Αποκλειστική, διότι ο Θεός παραμένει πιστός στον άνθρωπο, δεν τον εγκαταλείπει ποτέ, ακόμη κι αν φαίνεται δύσκολη η ζωή. Ανοιχτή διότι ο Θεός ζει την χαρά και την πληρότητα της αγάπης με κάθε άνθρωπο. Κι έτσι καλείται και ο καθένας μας να σκέφτεται και να ζει. Αποκλειστικά με την αγάπη του Θεού και ανοιχτά, μεταφέροντας αυτή την αγάπη σε όλους με τους οποίους συνδέεται. «Ομολογεί την χάριν, ου κρύπτει τον έλεον, κηρύττει την ευεργεσίαν» και θέλει να ζήσουν και άλλοι τη χαρά της κοινωνίας.

                Στο πρόσωπο της Παναγίας το πλήρωμα της αγάπης γίνεται «παστάς». Τόπος της παστάδος η καρδιά, η οποία αγκαλιάζει τον κόσμο. Χρόνος της παστάδος «το νυν και αεί». Δεν είναι μαγική η σχέση με το Θεό, αλλά αγαπητική. Γάμος της ύπαρξης στην Εκκλησία, με οδηγό την Υπεραγία Θεοτόκο. Και μπορεί ο κόσμος μας να παρασύρεται από την αμαρτία και την απόπειρα της αυτοθέωσης, όμως οι χριστιανοί αντιτάσσουμε την ευλογία της πίστης. Και τη βοήθεια και τις πρεσβείες της Παναγίας μας, διαλέγουμε  να ζήσουμε την χαρά του νυμφώνος, παρότι «ένδυμα ουκ έχομεν». Και τότε διαπιστώνουμε ότι το μυστήριο επενεργεί. Δεν μας αφήνει Αυτός που μας αγαπά και ανέβηκε στο Σταυρό για μας, να αποκαρδιωθούμε, αλλά ως ο γνήσια Ηγαπημένος μας απλώνει το χέρι και μας σώζει. Τελικά από την ελευθερία μας εξαρτώνται όλα.

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός
πηγή

Για να πιάσουν τα μάγια, πρέπει να δώσει κανείς...δικαιώματα

-Γέροντα πότε πιάνουν τα μάγια; 
-Για να πιάσουν τα μάγια, πρέπει να δώσει κανείς δικαιώματα στον διάβολο. Να δώσει δηλαδή σοβαρή αφορμή και να μην τακτοποιηθεί με την μετάνοια και την εξομολόγηση. Σε έναν που εξομολογείται, και με το φτυάρι να του ρίχνουν τα μάγια, δεν πιάνουν. Γιατί, όταν εξομολογείται και έχει καθαρή καρδιά, δεν μπορούν οι μάγοι να συνεργασθούν με τον διάβολο, για να τον βλάψουν. 
Μια φορά ήρθε ένας μεσήλικας στον Καλύβι με έναν αέρα ...Από μακριά, μόλις τον είδα, κατάλαβα ότι έχει δαιμονική επήρεια.

-Ήρθα να με βοηθήσεις, μου είπε. Προσευχήσου για μένα, γιατί έναν χρόνο τώρα έχω φοβερούς πονοκέφαλους και οι γιατροί δεν βρίσκουν τίποτε.

-Έχεις δαιμόνιο, του λέω, γιατί έδωσες δικαιώματα στον διάβολο.

-Δεν έκανα τίποτε», μου λέει.

-Δεν έκανες τίποτε; του λέω. Δεν απάτησες μια κοπέλα; Ε, αυτή πήγε και σου έκανε μάγια. Πήγαινε να ζητήσεις συγγνώμη από την κοπέλα, μετά να εξομολογηθείς, να σου διαβάσουν και εξορκισμούς, για να βρεις την υγεία σου. Αν εσύ δεν καταλάβεις το σφάλμα σου και δεν μετανοήσεις, όλοι οι πνευματικοί του κόσμου να μαζευτούν και να ευχηθούν, το δαιμόνιο δεν φεύγει.
Όταν έρχονται τέτοιοι άνθρωποι, με τέτοιον αέρα, τους μιλάω ανοιχτά. Θέλουν τράνταγμα, για να συνέλθουν. 

Ένας άλλος μου είπε ότι η γυναίκα του έχει δαιμόνιο. Κάνει συνεχώς φασαρίες στο σπίτι. Σηκώνεται το βράδυ, τους ξυπνάει, τα κάνει όλα άνω-κάτω.

-Εσύ εξομολογείσαι; του λέω.

-Όχι, μου λέει.

-Πρέπει να έχετε δώσει δικαιώματα στον διάβολο, του λέω. Δεν έγινε αυτό στα καλά καθούμενα. Τελικά βρήκαμε ότι είχε πάει σ' έναν Χότζα και του έδωσε κάτι να ραντίσει στο σπίτι για γούρι, για να πάει καλά η δουλειά του, και ούτε καν έδινε σ' αυτό σημασία. Αλώνιζε μετά ο διάβολος στο σπίτι του. 

 - Αν πιάσουν, Γέροντα, τα μάγια, πως λύνονται; 
- Με την μετάνοια και την εξομολόγηση. Γι' αυτό πρέπει πρώτα να βρεθεί η αιτία, για την οποία έπιασαν τα μάγια, να καταλάβει ο άνθρωπος το σφάλμα του, να μετανοήσει και να εξομολογηθεί. 

Πόσοι έρχονται εκεί στο Καλύβι που ταλαιπωρούνται, επειδή τους έχουν κάνει μάγια, και μου λένε:-Κάνε προσευχή, για να απαλλαγώ από αυτό το βάσανο! Μου ζητάνε βοήθεια, χωρίς να ψάξουν να βρουν από πού ξεκίνησε το κακό, για να το διορθώσουν. Να βρουν δηλαδή σε τι έφταιξαν και έπιασαν τα μάγια, να μετανοήσουν, να εξομολογηθούν, για να σταματήσει η ταλαιπωρία τους. 

- Γέροντα, όταν ο άνθρωπος που του έχουν κάνει μάγια φθάσει σε τέτοια κατάσταση που δεν μπορεί να βοηθήσει ο ίδιος τον εαυτό του, να εξομολογηθεί κ.λπ., μπορούν οι άλλοι να τον βοηθήσουν; 
- Μπορούν να καλέσουν τον ιερέα στο σπίτι να κάνει ευχέλαιο ή έναν αγιασμό. Να του δώσουν να πιει αγιασμό, για να υποχωρήσει λίγο το κακό και να μπει λίγο Χριστός μέσα του. Έτσι έκανε μια μητέρα για το παιδί της και βοηθήθηκε. Μου είχε πει ότι ο γιος της υπόφερε πολύ, γιατί του είχαν κάνει μάγια.

-Να πάει να εξομολογηθεί, της είπα.-Πώς να πάει, πάτερ, να εξομολογηθεί, στην κατάσταση που είναι; μου είπε.-Τότε πες στον πνευματικό σου, της λέω να έρθει στο σπίτι, να κάνει αγιασμό και να δώσεις στον γιό σου να πιει από τον αγιασμό. Θα τον πιει όμως;".-Θα τον πιει» μου λέει.-Ε, ξεκίνησε με τον αγιασμό, της λέω, και μετά προσπάθησε να μιλήσει το παιδί με τον παπά. Αν εξομολογηθεί, θα τον πετάξει τον διάβολο πέρα. Και πράγματι, με άκουσε και βοηθήθηκε το παιδί. Μετά από λίγο μπόρεσε να εξομολογηθεί και έγινε καλά.

Μια άλλη γυναίκα, η φουκαριάρα, τι έκανε; Ο άνδρας της είχε μπλέξει με μάγους και δεν ήθελε ούτε σταυρό να φορέσει. Για να τον βοηθήσει λίγο, έραψε στον γιακά από το σακάκι του ένα σταυρουδάκι. Μια φορά που χρειάστηκε να περάσει από ένα γεφύρι στην άλλη όχθη ενός ποταμού, μόλις πάτησε στον γεφύρι, άκουσε μια φωνή να του λέει:

-Τάσο, Τάσο, βγάλε το σακάκι, να περάσουμε μαζί το γεφύρι. Ευτυχώς έκανε κρύο και είπε: «Πώς να το βγάλω κρυώνω!»

-Βγάλ' το, βγάλ' το, να περάσουμε, άκουσε την ίδια φωνή να του λέει. Βρε τον διάβολο! Ήθελε να τον ρίξει κάτω στο ποτάμι, αλλά δεν μπορούσε, γιατί είχε πάνω του στο σταυρουδάκι. Τελικά τον έριξε εκεί σε μια άκρη. Εν τω μεταξύ, τον έψαχναν οι δικοί του όλη την νύχτα και τον βρήκαν τον καημένο πεσμένο επάνω στο γεφύρι. Αν δεν έκανε κρύο, θα έβγαζε το σακάκι και θα τον πετούσε ο διάβολος μέσα στο ποτάμι. Τον φύλαξε ο σταυρός που είχε στο πέτο του.

Πίστευε η φουκαριάρα η γυναίκα του. Αν δεν είχε πίστη, θα το έκανε αυτό; 

«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ τ. Γ΄» 

πηγή

Η εκπληκτική «κοιλάδα των κρίνων»!

Στην κεντρική ακτή της Καλιφόρνιας η οροσειρά Santa Lucia δημιουργεί ένα μεγάλο φαράγγι ανάμεσα στα βουνά, δύσκολο στην πρόσβαση αλλά παρόλα αυτά εκπληκτικό στη θέα. Ειδικά την άνοιξη! Όταν οι λευκοί κρίνοι κάνουν την εμφάνισή τους και πλημμυρίζουν την κοιλάδα. Η ονομαστή Calla Lily Valley στο Big Sur προσφέρει μοναδικό θέαμα μετατρέποντας ολόκληρη την περιοχή σε έναν από τους πλέον δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς της Καλιφόρνιας.

Η καλύτερη ώρα για να θαυμάσει κάποιος το τοπίο είναι με τη δύση του ήλιου, όταν τα πορτοκαλί χρώματα του ουρανού χρωματίζουν με τον τρόπο τους το έδαφος και το λευκό των κρίνων δημιουργεί μια εξαιρετική αντίθεση. Οι τυχεροί δεν έχουν παρά να απολαύσουν το ανθισμένο τοπίο και να γεμίσουν το δίχως άλλο τη φωτογραφική μηχανή τους…

πηγή-αντέγραψα από...

Ταπεινώσου και θα δεις πώς όλες οι συμφορές σου θα μετατραπούν σε ανάπαυση

ΑΓΙΟΥ ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΘΩΝΙΤΟΥ

..Τι πρέπει να κάνει κάποιος, για να έχει ειρήνη στην ψυχή και το σώμα;
Πρέπει ν΄ αγαπά όλους τους ανθρώπους, όπως τον εαυτό του, και να είναι κάθε ώρα έτοιμος για το θάνατο. Όταν η ψυχή θυμάται το θάνατο, ταπεινώνεται και παραδίνεται ολόκληρη στο θέλημα του Θεού και επιθυμεί να έχει ειρήνη με όλους και να τους αγαπά όλους.

Όταν έρθει στην ψυχή η ειρήνη του Χριστού, τότε είναι ευχαριστημένη να κάθεται, όπως ο Ιώβ, στην κοπριά και χαίρεται που βλέπει τους άλλους δοξασμένους και η ίδια είναι η πιο ασήμαντη από όλους. Το μυστήριο της κατά Χριστόν ταπεινώσεως είναι μεγάλο και άρρητο. Η ψυχή που αγαπά, επιθυμεί για κάθε άνθρωπο περισσότερα αγαθά παρά για τον εαυτό της, και χαίρεται να βλέπει τους άλλους να είναι πιο ευτυχισμένοι από την ίδια και θλίβεται, όταν τους βλέπει να βασανίζονται...

...Ο Κύριος αγαπά τους ανθρώπους. Εν τούτοις παραχωρεί τις θλίψεις, για να γνωρίσουν οι άνθρωποι την αδυναμία τους και να ταπεινωθούν και με την ταπείνωση να λάβουν το Άγιο Πνεύμα. Με το Άγιο Πνεύμα όλα γίνονται ωραία, χαρούμενα, υπέροχα...

... Λες: Με βρήκαν πολλές συμφορές. Εγώ, όμως, θα σου πω -μάλλον ο Κύριος ο Ίδιος λέει: Ταπεινώσου και θα δεις πώς όλες οι συμφορές σου θα μετατραπούν σε ανάπαυση, έτσι πού συ ο ίδιος έκπληκτος θα λες: Γιατί λοιπόν πριν βασανιζόμουν και στενοχωριόμουν τόσο; Τώρα, όμως, χαίρεσαι, γιατί έχεις ταπεινωθεί και ήρθε η χάρη του Θεού. Τώρα, και αν ακόμη μείνεις μόνο εσύ φτωχός στον κόσμο, δεν θα σε εγκαταλείψει η χαρά, γιατί δέχθηκες στην ψυχή σου την ειρήνη εκείνη, για την οποία λέει ο Κύριος: «Ειρήνην την Εμήν δίδωμι υμίν». Έτσι δίνει ο Κύριος σε κάθε ταπεινή ψυχή την ειρήνη Του, που ξεπερνά τον ανθρώπινο νου.

* * *

Ο Κύριος δεν εμφανίζεται στην υπερήφανη ψυχή. Η υπερήφανη ψυχή, ακόμη και αν μελετήσει όλα τα βιβλία, ποτέ δεν θα γνωρίσει τον Κύριο, γιατί με την υπεροψία της δεν αφήνει μέσα της χώρο για τη χάρη του Αγίου Πνεύματος -και ο Κύριος γνωρίζεται μόνο με το Άγιο Πνεύμα.

... Αν ήμασταν ταπεινοί, ο Κύριος από αγάπη θα μας αποκάλυπτε όλα τα μυστήρια. Αλλά η συμφορά μας είναι πώς δεν είμαστε ταπεινοί, υπερηφανευόμαστε και είμαστε ματαιόδοξοι για κάθε τι ασήμαντο κι έτσι βασανίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους...

... Είναι αξιολύπητοι οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τον Θεό, και πονώ γι΄ αυτούς. Υπερηφανεύονται, γιατί πετούν· αλλά τί το αξιοθαύμαστο; Και τα πουλιά πετούν, και δοξάζουν τον Θεό. Και, όμως, ο άνθρωπος, το κτίσμα του Θεού, εγκαταλείπει τον Κτίστη. Αλλά σκέψου, πώς θα σταθείς στην Φοβερή Κρίση του Θεού; Πού θα πορευθείς ή πού θα κρυφτείς από το Πρόσωπο του Θεού;...

ΠΗΓΗ

Γέροντας Διονύσιος της Κολιτσού-Η τηλεόραση είναι μια παγίδα του σατανά

Γέροντα, σήμερα υπάρχουν στον κόσμο ευλογημένες οικογένειες αλλά και οικογένειες με πολλά και πρωτόγνωρα προβλήματα εντός και εκτός σπιτιού. Πώς πρέπει να πορευτούν οι γονείς και ποια στάση να τηρήσουν απέναντι στα παιδιά τους;

Να προσπαθήσουν να μην απομακρύνονται από τις συμβουλές της Εκκλησίας. Να μή λένε: «Δεν βαριέσαι. Ασε το παιδί να καθίσει στην τηλεόραση. Είναι μικρό». Βλέπεις, η τηλεόραση είναι μία παγίδα του σατανά, για να χαλάσει η ανθρωπότητα από το μικρό. Οι γονείς λένε: «Δεν βαριέσαι· άσε, άσε να κοιτάξει». Αλλά τι βλέπει εκεί πέρα. Οι άρχοντες του κόσμου, αν ήταν σωστοί Χριστιανοί, μπορεί να έδειχναν καλά πράγματα, εικόνες καλές, πώς να πούμε, για να ωφεληθεί ο κόσμος. Αλλά, επειδή οι κρατούντες φαίνεται ότι θέλουν να μας διαστρέψουν, να καταστρέψουν την ανθρωπότητα από τα μικρά παιδιά ακόμα, δείχνουν κακές εικόνες, και φυτρώνει μέσα στις αθώες καρδιές των παιδιών το κακό, αντί να φυτρώνουν καλές αρχές, καλά παραδείγματα. 

Δύσκολα τώρα να βρείς κόσμο που να μπαίνει στην Εκκλησία. Οι αρχές της Εκκλησίας, ιερείς, διάκοι κι αυτοί, πρέπει να είναι καθαροί. Πώς όμως θα είσαι καθαρός εσύ, αν από μικρό παιδί βλέπεις άσχημες εικόνες; Πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ. Οι συμβουλές για τη σωτηρία μας είναι πολύ εύκολες, πάρα πολύ εύκολες. 

Αλλά εμείς επειδή έχουμε παθήσεις κακές που ενισχύονται κι από τον κόσμο και την τηλεόραση, δε μάθαμε ποιος είναι, για να τον βαδίσουμε, ο δρόμος του Θεού. Ας προσπαθήσουμε… Για τα παιδιά, από τώρα που είναι μικρά, εσείς οι γονείς είσθε υπεύθυνοι για το μέλλον της πνευματικής τους ζωής. Για να ακολουθήσουν την οδό της σωτηρίας πρέπει να αγαπήσουν την Ορθοδοξία, τις συμβουλές της Εκκλησίας. Να μην τα αφήνεις, δηλαδή, να βλέπουν κακές εικόνες στην τηλεόραση. Γιατί τώρα που είναι μικρό το παιδί ό,τι βλέπει τυπώνεται μέσα στην καρδιά του και δεν το ξεχνάει. Αυτό είναι το κακό. Να προσπαθήσετε. Θα έχετε μεγάλο μισθό από τον Κύριο. Θα μπορείτε, όταν μας καλέσει ο Κύριος, όταν φθάσουμε δηλαδή τον Ουράνιο Πατέρα, να πείτε· «Να, Θεέ μου, εγώ και τα παιδιά που μου έδωσες» (βλ. Ησαΐα 8,18). Βλέπεις; Αν θα είναι όμως καλά παιδιά. Αν όμως λες «δε βαριέσαι, τι να πάω στην Εκκλησία, ας λέει ο παπάς»… Αλλά, από μικρό παιδί αν επιμένεις να του μαθαίνεις, έχεις μισθό από τον Κύριο. Βεβαίως είναι δύσκολα. Κάνουν παρέες που δεν είναι σωστές, κατά Θεόν, και ο άνθρωπος χωρίς να το θέλει, γλιστράει. Έ, χρειάζεται υπομονή. Να προσπαθήσουμε, διότι γνωρίζουμε πώς πρέπει να βαδίζουμε. Όταν δε γνωρίζουμε είναι άλλο. Αλλά εμείς οι Ορθόδοξοι γνωρίζουμε και έχουμε όλα τα καλά.

πηγή

Η χαρμολύπη του Σταυρού(Κυριακή Σταυροπροσκύνησεως)

Τοιχογραφία Μονή Ντετσάνι

**********************

Αν ερωτήσουμε τον κόσμο μας, αλλά και τον εαυτό μας, πώς εννοούμε την σχέση με το Χριστό, θα διαπιστώσουμε ότι την περιορίζουμε στο επίπεδο του «δούναι και λαβείν». Πιστεύουμε σε έναν Θεό για να μας δίνει αυτός και να λαμβάνουμε εμείς. Κι έτσι θεωρούμε ότι ο Σταυρός ήταν ο δρόμος του Θεού. Δεν είναι ο δικός μας. Έχουμε δημιουργήσει έτσι μία πίστη η οποία φορτώνει τις ευθύνες για την αιωνιότητα, αλλά και γι’ αυτόν τον κόσμο στον Εσταυρωμένο Θεό. Εκείνος μας αγαπά. Εκείνος θυσιάστηκε για μας. Εκείνος μας τα δίνει όλα. Εμείς δεν έχουμε να κάνουμε τίποτε άλλο, παρά να πιστεύουμε σ’ Αυτόν. Να ζητάμε την κατανόησή Του στη ζωή μας. Να προνοεί για μας. Να μας εξασφαλίζει και τα αγαθά της αυτάρκειας και την άφεση για τις αμαρτίες μας και την αιωνιότητα. 
Γι’ αυτό και η απομάκρυνσή μας από το εκκλησιοκεντρικό ήθος. Εκκλησία για τον κόσμο μας, ίσως και για τους περισσότερους από εμάς, είναι οι επίσκοποι, οι ιερείς, οι μοναχοί. Αυτοί πρέπει να δίνουν κι εμείς να λαμβάνουμε. Αυτοί πρέπει να σηκώνουν τον σταυρό και τον δικό τους και τον δικό μας, για να μπορούμε εμείς να συνεχίζουμε ανέφελα τη ζωή μας. Αυτοί φέρουν την ευθύνη. Αυτοί μας τα δίνουν όλα. Αυτοί είναι οι εκπρόσωποι του Θεού στον κόσμο. Επομένως, αυτοί φέρουν τα βάρη της επιτυχίας, της αποτυχίας, της ευθύνης.
Όμως ο Σταυρός του Κυρίου μας δείχνει τις αληθινές διαστάσεις τόσο της σχέσης μας με το Χριστό, όσο και του τι είμαστε εμείς στην Εκκλησία. Η σχέση προϋποθέτει επιθυμία. Για να σχετιστώ με το Χριστό, δεν αρκεί εκείνος να θέλει να έχει σχέση μαζί μου. Δεν αρκεί εκείνος να σταυρώνεται για μένα. Δεν αρκεί εκείνος να με αγαπά. Δεν αρκεί εκείνος να έχει την ευθύνη για μένα και τη σωτηρία μου. Χρειάζεται να τον αναζητώ και εγώ. Να επιθυμώ να σχετιστώ μαζί Του. Και η σχέση είναι προσωπική με τον καθέναν μας. Γιατί ο Χριστός απευθύνθηκε και απευθύνεται συνεχώς στην ελευθερία μας. Και η ελευθερία δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς την ευθύνη για την σχέση μαζί Του, αλλά και για κάθε σχέση με τον κόσμο και τον άνθρωπο. 
«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν». (Μάρκ. 8,34) Λόγος χαράς, αλλά και λόγος λύπης. Πού ανήκω; Θέλω; Αν ναι, πώς το δείχνω στη ζωή μου; Αν όχι, ο σταυρός παραμένει εντός του ναού, αλλά όχι εντός της ψυχής μου. Τον βλέπω, τον προσκυνώ, τον τιμώ, αλλά δεν με μεταμορφώνει. Και ίσως είναι το δυσκολότερο βήμα αυτό. Να μην μπορώ να μεταμορφωθώ εν αγάπη, να μην μπορώ να ακολουθήσω Αυτόν που με καλεί από τον Γολγοθά Του. Αλλά δεν περιορίζεται εκεί η λύπη. Ακόμη κι αν λέω το ναι, δεν είμαι πάντοτε έτοιμος να ακολουθήσω τα επόμενα βήματα που ο Χριστός μου ζητά.
«Απαρνησάσθω εαυτόν». Δεύτερος λόγος χαράς, δεύτερος λόγος λύπης. Το να απαρνηθείς τον εαυτό σου σημαίνει να μην βάζεις το «εγώ» σου στη θέση του κέντρου όλου του κόσμου, αλλά να βάζεις το θέλημα του Θεού, τον δρόμο της αγάπης, της παραίτησης από τα δικαιώματά μας, χάριν των άλλων, τον δρόμο της άσκησης, της αρετής, της προσφοράς, ώστε τόσο σε συλλογικό-κοινωνικό επίπεδο, όσο και στη σχέση σου με τον Θεό, να μπορείς να λες «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20). Και όταν μέσα σου ζεις και πορεύεσαι κατά τον λόγο και το θέλημα του Χριστού, τότε μπορείς να συνυπάρξεις με τους άλλους όντας άνθρωπος που γνωρίζεις να μοιράζεσαι, να ανέχεσαι και να συγχωρείς, να πορεύεσαι εν αγάπη. Η σχέση με το Χριστό που οδηγεί στην απάρνηση του εαυτού μας μάς δίνει την χαρά της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος. Ο άνθρωπος ο οποίος αθλείται κατά Θεόν, αγωνίζεται να αποκρούει τους λογισμούς του, να εκριζώνει τα πάθη του, να μην αφήνει το «σαρκικό φρόνημα» να τον κυριεύει, βιώνει την χαρά και την ευλογία να κάνει πράξη το θέλημα του Θεού, υπακούει σ’ Αυτόν. Σώζεται και, ταυτόχρονα, σώζει.
Όμως ένας τέτοιος δρόμος κρύβει λύπη. Γιατί δεν είναι μόνο ότι ζούμε σε έναν κόσμο και σε έναν πολιτισμό που αποθεώνει το «εγώ» μας, τον εαυτό μας, τα δικαιώματά μας. Ζούμε και σε έναν κόσμο που τείνει να θανατώνει καθημερινά το Θεό. Είτε μετατρέποντάς τον σε θρησκεία, δηλαδή σε απλή παράδοση, σε έθιμα, στη νοοτροπία του «για το καλό του χρόνου», είτε βλέποντάς τον ως μια Ανώτερη δύναμη, που δεν ασχολείται με τη ζωή μας, το πολύ-πολύ να μας δώσει ό,τι της ζητούμε, γιατί μπορεί να το κάνει, ή να μας περιμένει στην άλλη ζωή για να μας υποδεχθεί μαγικά, εφόσον δεν κάναμε τίποτε κακό, δεν πειράξαμε κανέναν, ενώ σε ό,τι αφορά στις όποιες αμαρτίες μας, «έτσι κάνουν όλοι». Είτε θεωρώντας την σχέση μας μαζί Του ως κατάλοιπο μιας παιδικής αθωότητας, που μας επιστρέφει συναισθηματικά στο παρελθόν μας, ίσως και μας συγκινεί, αλλά δεν αλλάζει την ύπαρξη και τον τρόπο ζωής μας.
Αυτή η νοοτροπία, σε συνδυασμό με την εκ φύσεώς μας κατάσταση η κύρια έγνοια να είναι ο εαυτός μας, ο οποίος έχει να παλέψει πρωτίστως με τον θάνατο, όχι μόνο τον βιολογικό, αλλά και εκείνον που μας προκαλούν οι άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι είναι υπαίτιοι για τις αποτυχίες μας ή δεν μας επιτρέπουν να πραγματώσουμε τα όνειρά μας ή να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες μας -και αυτά όλα είναι μικρότεροι ή μεγαλύτεροι θάνατοι στη ζωή μας-, αυξάνουν την λύπη της επιλογής να τον απαρνηθούμε ή δεν μας επιτρέπει να προχωρήσουμε σε μια τέτοια κίνηση. Μόνο η αγάπη μπορεί να μας υποδείξει τον τρόπο και να μας κάνει να νικήσουμε την λύπη. «Εν τω κόσμω θλίψιν έξητε . αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. 16,32), μας λέει ο Χριστός
«Αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». Τρίτος λόγος χαράς, τρίτος λόγος λύπης. Υπάρχει χαρά στο να σηκώνει κανείς τον σταυρό του και να ακολουθεί τον Χριστό στον Γολγοθά; Ναι, είναι η χαρά ότι δεν είμαστε μόνοι μας, αλλά ακολουθούμε τον ίδιο τον Θεό. Είναι η χαρά ότι όσο κι αν είναι βαρύς ο κόπος, έχουμε τον Χριστό, ο Οποίος μας συνδράμει και ο Οποίος μας οδηγεί στην Ανάσταση. Γιατί δεν είναι ο Σταυρός το τέρμα, αλλά το πέρασμα από τον θάνατο στη Ζωή. Και ο Χριστός είναι «η Ανάστασις και η Ζωή» (Ιωάν. 11, 25). Όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν, «καν αποθάνη, ζήσεται» (Ιωάν. 11, 26). Συμφέρει μάλιστα να πεθάνει κανείς για τον Κύριο. Όπως ο κόκκος του σίτου, αν δεν πεθάνει, αν δεν ταφεί κάτω από την γη, μόνος μένει. Αν όμως πεθάνει, «πολύν καρπόν φέρει» (Ιωάν. 12, 24). Και θάνατος δεν είναι το μαρτύριο ή το βιολογικό τέλος, όπως πολλοί νομίζουν. Θάνατος είναι η νέκρωση των παθών. Θάνατος είναι εκείνα τα μικρότερα ή μεγαλύτερα ΟΧΙ τα οποία καλούμαστε να αντιτάξουμε στις επιθυμίες της απάτης. Σταυρός είναι το να μπορούμε να συγχωρούμε όλους αυτούς που δεν μας καταλαβαίνουν. Όλους αυτούς που δεν είναι όπως εμείς θα θέλαμε. Όλους αυτούς που δεν μας αγαπούνε και μας κάνουν να πονούμε. Όλους αυτούς που μας περιθωριοποιούν, γιατί πιστεύουμε. 
Χαρμολύπη φέρει ο Σταυρός στη ζωή μας. Γιατί μας υποδεικνύει τι είναι αληθινά η χριστιανική ζωή. Ιδίως σ’ αυτόν τον δύσκολο κόσμο, στον οποίο ζούμε, καλούμαστε να μην καταβαλλόμεθα ούτε από την ψευδαίσθηση ότι η πίστη μας εξασφαλίζει την γαλήνη, την ηρεμία, την ανάπαυση και ότι δεν πρόκειται να περάσουμε καμία δοκιμασία στη ζωή μας, αλλά ούτε και από την αίσθηση ότι επειδή πιστεύουμε, όλα μας τα προβλήματα έχουν λυθεί ή δεν υποφέρουμε από την αμαρτία και τον θάνατο. Ζούμε όμως μέσα από τον Σταυρό την οδό της ανάστασης και της αγάπης του Θεού. Κι εδώ είναι η ευθύνη μας ως χριστιανοί, όλοι μας ανεξαιρέτως, κλήρος και λαός. Να δώσουμε αυτήν την μαρτυρία της ανάστασης με την πίστη, τα έργα, τη ζωή μας εντός της Εκκλησίας. Για να γίνει και για μας ο Σταυρός από πηγή πόνου, δοκιμασίας, θανάτου, «ζωή και Ανάστασις». 

πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΕΦΡΑΙΜ Καθηγούμενο τῆς Ἱ.Μ.Βατοπεδίου ΠΕΡΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΩΣ

Ἐρώτηση: Πῶς βλάπτει ἡ τηλεόραση στὴν πνευματικὴ ζωή;

Ἀπάντηση: Οἱ Ἅγιοι Πατέρες λένε ὅτι ὁ θάνατος εἰσέρχεται διὰ τῶν θυρίδων, ἐννοώντας τὸν θάνατο τῆς ψυχῆς ποὺ τὸν γεννᾶ ἡ ἁμαρτία, ποὺ εἰσέρχεται στὴν ψυχὴ ἀπὸ τὶς πέντε αἰσθήσεις, τὴν ὅραση, τὴν ἀκοή, τὴν ὄσφρηση, τὴν ἀφὴ καὶ τὴν γεύση. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅλη ἡ σπουδὴ τῆς ὀρθοδόξου ἀσκητικῆς πράξεως ἔγκειται στὴν λογοποίηση τῶν αἰσθήσεων, δηλαδὴ οἱ αἰσθήσεις πρέπει νὰ λειτουργοῦν κάτω ἀπὸ τὴν πρυτάνευση τῆς λογικῆς καὶ τοῦ λόγου μὲ τὴν εὐρύτερη σημασιολογική του ἔννοια ὡς σκοποῦ. Π.χ. τρῶμε γιὰ νὰ ζοῦμε, δὲν ζοῦμε γιὰ νὰ τρῶμε. Τὸ πρῶτο εἶναι ἱκανοποίηση μιᾶς βιολογικῆς ἀνάγκης, τὸ δεύτερο εἶναι ἱκανοποίηση τῆς ἐπιθυμίας, ὅπου γίνεται πλέον σκοπὸς ἡ ἡδονή. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος μᾶς παρουσιάζει στὴν Α´ Καθολική του Ἐπιστολὴ μὲ τρεῖς ἁπλὲς ἀλλὰ περιεκτικὲς ἔννοιες τὶ σημαίνει κόσμος, ἀγνοώντας τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ποὺ ἀναλύεται στὴν ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν, στὴν ἐπιθυμία τῶν ἡδονῶν καὶ στὴν ἀλαζονεία τοῦ βίου.
.             Σήμερα ἡ τηλεόραση προσπαθεῖ μὲ κάθε σπουδὴ νὰ δώσει θεάματα ποὺ ἱκανοποιοῦν τὸ κοσμικὸ φρόνημα, διότι οἱ περισσότεροι τῶν ἀνθρώπων ἀρέσκονται νὰ ζοῦν κοσμικά, δηλαδὴ μακρυὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του, ποὺ βγάζει στὸν ἁγιασμὸ καὶ τὴν θέωση. Προτιμοῦν τὴν ὕλη ἀντὶ τὸ πνεῦμα, τὴν πρόσκαιρη ἀπόλαυση τῶν αἰσθήσεων ἀντὶ τῆς θείας αἰωνιότητος καὶ τῆς μεθέξεως τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι ἐφικτὴ ἀπ’ αὐτὴ τὴν ζωή.
.         Ἔτσι ἡ τηλεόραση ἐκθέτει ὅ,τι μπορεῖ νὰ ἱκανοποιήσει τὴν ἀνθρώπινη περιέργεια (ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν), μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὴν σωματικὴ ἀνάπαυση (ἐπιθυμία τῶν ἡδονῶν), τὴν ἀπόλαυση, τὴν ἡδυπάθεια καὶ τὴν σαρκικὴ ἡδονή, ποὺ τελικὰ καταλήγει στὴν (ἀλαζονεία τοῦ βίου), τὴν ἔπαρση, τὴν φυσίωση, τὸν ἐπεκτατισμό, τὴν ἁρπαγή, τὴν κατάχρηση καὶ τελικὰ τὸν φόνο τοῦ συνανθρώπου, ποὺ εἶναι ὁ ἔσχατος βαθμὸς ἱκανοποιήσεως τοῦ ἐγωιστικοῦ αἰσθήματος τῆς ἐπικρατήσεως καὶ τῆς κυριαρχίας. Γι’ αὐτὸ ἡ τηλεόραση προβάλλει κατὰ τὸ πλεῖστον ἔργα μὲ αἰσθησιακὲς πορνικὲς εἰκόνες, βία καὶ ἔγκλημα.
.          Ὡς ἐκ τούτου ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου μετεωρίζεται συνέχεια σὲ πράγματα κακὰ καὶ αἰσχρά, διότι ὁ ἄνθρωπος σήμερα εἶναι πολλὲς ὧρες στὴν τηλεόραση ἤ στὸ computer μὲ τὸ internet. Βλέπει συνέχεια διάφορα πράγματα ἀνήθικα καὶ συνεχῶς μολύνεται ὁ νοῦς του. Καὶ καθὼς μολύνεται ὁ νοῦς του, δυστυχεῖ ὁ ἄνθρωπος. Διότι μολυνόμενος ὁ νοῦς, φεύγει ἀπὸ τὸν Θεό.

Ἐρώτηση: Γιατὶ ἡ τηλεόραση ἔχει τόση δύναμη;

Ἀπάντηση: Ἔχει δύναμη, γιατὶ σήμερα ὑπάρχει ἡ ψυχολογικὴ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νὰ ξεσκάσει κάπου, καὶ τὸ πιὸ εὔκολο ξέσκασμα εἶναι ἡ τηλεόραση. Βλέπετε, ἐπειδὴ εἶναι φτηνὴ ἡ τηλεόραση, μὲ λίγα χρήματα τὴν παίρνεις, παίρνεις, κινηματογράφο στὸ σπίτι σου. Καὶ ἐπειδὴ δὲν ἔχουν διάθεση πνευματικὴ οἱ ἄνθρωποι σήμερα, θέλουν νὰ ξεσκᾶνε σ’ αὐτὰ τὰ πράγματα, στὴν κινητὴ εἰκόνα. Καὶ ἡ κινητὴ εἰκόνα ποὺ προβάλλει ἡ τηλεόραση κάνει πολλὴ ζημιὰ στὸν ἄνθρωπο. Πάρα πολὺ μεγάλη ζημιά. Καὶ ἀλλοιώνει τὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου.Τὸν καταστρέφει τὸν ἄνθρωπο σήμερα. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι σήμερα βλέπουν ἄσχημες ταινίες, παίρνουν πορνοταινίες, βιντεοκασσέτες ἀνήθικα ἔργα συνέχεια, καὶ μολύνονται καὶ καταστρέφονται.

Ἐρώτηση: Τί ρόλο μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ τηλεόραση στὴν δημιουργία μιᾶς συλλογικῆς συνειδήσεως;

Ἀπάντηση: Τήν τηλεόραση σήμερα τὴν ἐξουσιάζουν οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς, καὶ οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις τὴν ἐκμεταλλεύονται γιὰ τὴν παγκοσμιοποίηση. Θέλουν νὰ κάνουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ σκέφτονται ὅλοι τὸ ἴδιο. Τοὺς κάνουν πλύση ἐγκεφάλου, ὥστε τὸ μαῦρο νὰ τὸ βλέπουν ἄσπρο καὶ ἀντίστροφα, καὶ κυρίως κατὰ βούληση αὐτῶν τῶν ὑπερεθνικῶν κέντρων ἐξουσίας ποὺ ἐλέγχουν οἰκονομικὰ τὰ κανάλια.
     Ἐξ ἄλλου μὲ τὴν κατάργηση τῶν ἠθῶν, ποὺ προβάλλει ἔμπρακτα ἡ τηλεόραση σὰν ἀξία, συνεχῶς ἀποπροσανατολίζουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὶς πνευματικές τους παραδόσεις καὶ ἀπὸ τὰ ἐθνικά τους ἰδεώδη. Θέλουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ γίνουν σάρκες, νὰ μὴ σκέπτονται τίποτα πνευματικό. Σήμερα, βλέπετε, τὰ περισσότερα ἔργα δὲν ἔχουν πνευματικὸ περιεχόμενο, ποὺ προβάλλει τὴν ἀρετὴ καὶ καλλιεργεῖ τὸ ἦθος. Οἱ ἠθοποιοὶ στὴν πλειονότητά τους εἶναι ἠθοκλάστες καὶ ὄχι ἠθοποιοί. Τὰ ἔργα εἶναι περίπου τὰ ἴδια σ’ ὅλον τὸν κόσμο. Καὶ αὐτὸ γίνεται γιὰ νὰ ἀποπροσωποποιηθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Νὰ πάψει νὰ εἶναι πρόσωπο. Κι’ αὐτὸ εἶναι ἕνα σύνθημα τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων σ’ ὅλη τὴν γῆ.

Ἐρώτηση: Ἡ τηλεόραση ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν ἁμαρτωλὴ κατάσταση;

Ἀπάντηση: Βέβαια τὸν ὁδηγεῖ. Διότι ἁμαρτάνει ὁ νοῦς του βλέποντας κακὰ ἔργα. Εἶναι πολὺ εὔκολο ὁ ἄνθρωπος σήμερα, ἐνῶ κάθεται στὸ δωμάτιό του, νὰ βλέπει ὅλα τὰ αἰσχρὰ πράγματα ποὺ ἐπιθυμεῖ ὁ νοῦς νὰ τὰ βλέπει. Καὶ ὁπωσδήποτε ἐρεθίζεται καὶ ὑποχωρεῖ ἔμπρακτα στὶς ἁμαρτίες.

Ἐρώτηση: Ἡ τηλεόραση τρέφει τὰ πάθη;

Ἀπάντηση: Καὶ βέβαια τρέφει τὰ πάθη. Ἰδιαίτερα τὰ σαρκικὰ πάθη τὰ τρέφει πάρα πολύ. Διότι ἐρεθίζεται ὁ ἄνθρωπος καὶ μετὰ ἐνδίδει στὶς σαρκικὲς ὀρέξεις καὶ πάθη. Καὶ ὅπως ξέρουμε, ἡ ἠθικὴ κατάσταση εἶναι προϋπόθεση πνευματικῆς ζωῆς. Ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει ἠθικὴ καθαρότητα, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει χάρη Θεοῦ. Εἶναι ἀδύνατο, ὅ,τι κι ἄν κάνει. Καὶ νὰ ἐκκλησιάζεται, καὶ νὰ προσεύχεται, ἄν δὲν ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἠθικὴ καθαρότητα, δὲν κάνει τίποτα. Κάνει μία τρύπα στὸ νερό.

Ἐρώτηση: Ἡ τηλεόραση δὲν προσφέρει μιὰ ζωντανὴ πραγματικότητα, μιὰ ἐπικοινωνία;

Ἀπάντηση: Ναί. Ἡ σημερινὴ τηλεόραση προσφέρει μιὰ ζωντανὴ ἁμαρτωλὴ πραγματικότητα. Ἐὰν προσέφερε μία ζωντανὴ πνευματικὴ πραγματικότητα, θὰ ἦταν ἕνα πολὺ καλὸ μέσο σήμερα, γιὰ νὰ πνευματικοποιηθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Δυστυχῶς εἶναι δύσκολο νὰ βρεῖς τέτοια κανάλια προβολῆς πνευματικῶν θεμάτων. Ἐδῶ στὴ Θεσσαλονίκη ὑπάρχει μόνο μία τηλεόραση, ὁ τηλεοπτικὸς σταθμὸς ποὺ λέγεται 4Ε, ποὺ ὁπωσδήποτε μεταδίδει πνευματικὰ πράγματα καὶ ὠφελεῖ τὸν ἄνθρωπο. Αὐτὸς ὅμως εἶναι ἕνας στοὺς ἑκατό, στοὺς χίλιους.

Ἐρώτηση: Δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει τὴν διάκριση ὁ ἄνθρωπος, νὰ βλέπει μόνον ὅ,τι εἶναι καλό;

Ἀπάντηση: Δυστυχῶς δὲν ἔχει διάκριση. Παρόλο ποὺ ἡ τηλεόραση ἔχει ἕνα κουμπὶ ποὺ ἀνοίγει καὶ ποὺ κλείνει, ὁ ἄνθρωπος ἄν τὸ ἀνοιξει, μετὰ φέρεται δαιμονικά. Ἡ δαιμονικὴ ἐνέργεια ἔρχεται πάνω του καὶ βλέπει κι ἄλλα ἔργα καὶ μένει μέχρι… Ἀφήνω ὅτι καὶ οὔτε τὶς εἰδήσεις πρέπει νὰ βλέπει. Αὐτὸ συνιστοῦσε ὁ μακαριστὸς Γέροντας Παΐσιος. Οὔτε καὶ τὶς εἰδήσεις! Ὁ δὲ σύγχρονος ἁγιορείτης Ἅγιος Σιλουανός, ποὺ κοιμήθηκε τὸ 1938, τότε ποὺ δὲν ὑπῆρχαν τηλεοράσεις ἀλλὰ μόνο τὰ ἔντυπα, ἔλεγε, ὅτι ὅποιος θέλει νὰ βρεῖ προσευχὴ -ἐννοώντας καθαρὴ καρδιακὴ προσευχὴ- δὲν πρέπει νὰ διαβάζει ἐφημερίδες καὶ περιοδικά, γιατὶ τοῦ φέρνουν μετεωρισμὸ στὴν προσευχή. Τί θὰ ἔλεγε σήμερα ἄραγε, ἄν ζοῦσε στὸν αἰῶνα τῆς κινητῆς τηλεθέασης, καὶ δὴ τῆς παναμαρτωλῆς, ὅσον τοῦ κάθε χριστιανοῦ γιὰ τὴν καθαρὴ προσευχή; Τὴν κατάσταση τοῦ κόσμου ὁ προσευχόμενος ἄνθρωπος -κατὰ τὸν μέγα Ἅγιο Σιλουανὸ- τὴν αἰσθάνεται μὲ πληροφρορία στὴν καρδιὰ ποὺ τοῦ δίδει ὁ Θεὸς καὶ ἔτσι προσεύχεται μὲ πόνο γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, χωρὶς να χρειάζεται νὰ ἀκούει ἢ νὰ βλέπει εἰδήσεις.
.           Ὑπάρχουν ἄνθρωποι σήμερα, ποὺ μοῦ λένε, ὅτι κάθονται μὲ τὶς ὧρες μπροστὰ στὴν τηλεόραση, καὶ ὁ ἄντρας καὶ ἡ γυναίκα, χωρὶς νὰ μιλοῦν μεταξύ τους καθόλου οἱ σύζυγοι. Ἄλλος πέντε ὧρες, ἄλλος ὀχτὼ ὧρες! Ὑπάρχουν παιδιὰ σημέρα πού, ἰδιαίτερα ὅταν ἔχουν διακοπές, βλέπουν δέκα μὲ δώδεκα ὧρες τηλεόραση. Εἶναι μιὰ δαιμονικὴ κατάσταση. Καὶ νὰ ἔβλεπαν ἔργα σωστὰ καὶ νὰ ὠφελοῦνταν; Βλάπτονται συνέχεια. Ἀκόμα κι αὐτὰ τὰ Μίκυ Μάους ποὺ βλέπαμε ὅταν ἤμασταν μικροί, τώρα εἶναι δαιμονικὰ κι αὐτά. Δὲν εἶναι ἁπλά. Δὲν δείχνουν τὸν ἀλτρουϊσμό, τὴν φιλαδελφία, τὴν ἀγάπη, ποὺ ἔδειχναν παλιά. Τώρα δείχνουν τὴ σατανικὴ ἔφοδο. Διδάσκουν τὸ μίσος, τὴ μνησικακία, τὸν φόνο. Ὑπερέχει ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος σκοτώνει εὔκολα. Αὐτὸς εἶναι ὁ τύπος τοῦ ἀνθρώπου τῶν παιδικῶν ἔργων.

Ἐρώτηση: Νομίζετε πὼς ἡ τηλεόραση μπορεῖ νὰ δημιουργήσει μιὰ νέα θρησκεία;

Ἀπάντηση: Νέα θρησκεία δὲν δημιουργεῖ, ἀλλὰ δημιουργεῖ μία νέα ἁμαρτωλὴ κατάσταση. Ὁ ἄνθρωπος καθηλώνεται ἐκεῖ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τίποτε. Ὁπωσδήποτε, ὅταν στὸν ἄνθρωπο γίνει ἕξις ἡ ἁμαρτωλὴ κατάσταση, ποὺ σὲ αὐτὸ συμβάλλει κατὰ πολὺ ἡ τηλεόραση, δὲν μπορεῖ νὰ θυμηθεῖ τὸν Θεὸ καὶ νὰ θέλει νὰ κοινωνήσει μὲ τὸν Θεό.

Ἐρώτηση: Μήπως ἡ στάση μας ὡς πρὸς τὴν τηλεόραση ὁμοιάζει μὲ θρησκευτικὴ στάση;

Ἀπάντηση: Πράγματι, εἶναι φανατική, ὅπως ἕνας ποὺ θρησκεύει μὲ ὅλο του τὸ εἶναι, ἀγαπᾶ τὴν τηλεόραση. Γι’ αὐτὸ σήμερα ἔχουν καὶ τὶς κινητὲς τηλεοράσεις, ποὺ τὶς παίρνουν μαζί, τὶς ἔχουν στὰ αὐτοκίνητα, τὶς ἔχουν στὰ ἀεροπλάνα. Δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος θέλει συνέχεια νὰ βλέπει. Εἶναι πάθος μεγάλο. Διότι ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν βλέπει τὸν Θεό, συνέχεια ἔχει τὴν περιέργεια νὰ βλέπει διάφορα πράγματα.

Ἐρώτηση: Πῶς μπορεῖ νὰ τὸ ἀποφύγει αὐτό;

Ἀπάντηση: Ἄν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ πραγματικὰ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τότε αὐτὰ δὲν τὰ θέλει. Πρέπει νὰ ζεῖ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ ὅμως. Αὐτὸ εἶναι καὶ δύσκολο, καὶ τὸ βρίσκεις πολὺ δύσκολα σήμερα.

Ἐρώτηση: Ἡ ὀθόνη τῆς τηλεόρασης εἶναι σὰν ἕνα παράθυρο πρὸς μιὰ φαινομενικὴ πραγματικότητα. Γιὰ νὰ ζήσουμε τὴν πνευματικὴ πραγματικότητα, ποιό μπορεῖ νὰ εἶναι τὸ παράθυρο;

Ἀπάντηση: Πρέπει κατ’ ἀρχὴν νὰ προσπαθήσουμε νὰ βοηθήσουμε τοὺς ἀνθρώπους νὰ εἶναι κοντὰ στὸν Θεό, νὰ ἀγνίζονται τὴν πνευματικὴ ζωή. Ἔτσι θὰ μπορέσουν, θὰ τοὺς βοηθήσει ὁ Θεός, νὰ ἔχουν διάκριση στὸ τὶ πρέπει νὰ κάνουν. Τὸ πρῶτο εἶναι αὐτό. Τὸ δεύτερο εἶναι νὰ προσπαθήσουμε ἐμεῖς, νὰ ἐπηρεάσουμε καταστάσεις, ὥσετε νὰ ἱδρυθοῦν τηλεοράσεις ποὺ νὰ ἔχουν πνευματικὲς βάσεις. Νὰ εὐαισθητοποιηθεῖ ἡ Ἐκκλησία νὰ κάνει τηλεόραση ποὺ νὰ ἐκπέμπει καλὰ ἔργα. Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀντίδοτο σὲ αὐτὸ τὸ θάνατο ποὺ ἐπέρχεται ἀπὸ τὴν τηλεόραση μὲ τὰ κακὰ ἔργα. Ἐμεῖς προσπαθοῦμε νὰ πείσουμε καὶ ανθρώπους καὶ τὴν Ἐκκλησία.
.               Εὐτυχῶς ἐδῶ στὴν Θεσσαλονίκη, ὅπως σᾶς εἶπα, ἐνισχύουμε κι ἐμεῖς αὐτὴ τὴν τηλεόραση, τὸ 4Ε, μὲ ἐκδηλώσεις ποὺ κάνουμε, μὲ τὶς ὁμιλίες τοῦ γέροντός μας, καὶ ὅσο μποροῦμε καὶ οἰκονομικά. Προσπαθοῦμε νὰ ἐνισχύουμε αὐτὴν τὴν τηλεόραση, γιατὶ ἐποικοδομεῖ πολλὲς ψυχὲς ἀνθρώπων… Διότι, νὰ ποῦμε σήμερα στὸν κόσμο νὰ μὴ βλέπει τηλεόραση, εἶναι κάτι ἀνέφικτο. Εἶναι σὰν νὰ ρίχνουμε αὐγὰ στὸν τοῖχο. Πάντως ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ εὐαισθητοποιηθεῖ… Σήμερα δυστυχῶς εἶναι τέτοια τὰ δεδομένα τῆς κοινωνίας, ποὺ δὲν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος χωρὶς τηλεόραση. Εἶναι ἀδύνατον. Κι ἐγὼ βέβαια συστήνω, ὅπως σᾶς εἶπα, «ἔξω ἡ τηλεόραση». Μερικοὶ ἅμα τὸ ἀκοῦνε, εἰδικὰ στὶς οἰκογένειες τὸ ἀπαιτοῦν τὰ παιδιά, λένε «δὲν μποροῦμε, θέλουμε τηλεόραση». Καὶ παρὰ νὰ τσακώνεται κάποιος μὲ τὴν οἰκογένειά του, ἔχει τηλεόραση. Δυστυχῶς σήμερα ὄχι μόνο δὲν ὑπάρχει σπίτι χωρὶς τηλεόραση, ἀλλὰ ὑπάρχει σὲ κάθε δωμάτιο τοῦ σπιτιοῦ καὶ ἀπὸ μία τηλεόραση. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀπελπιστικό, τὸ ὁποῖο προκαλεῖ μιὰ ἀπόγνωση σήμερα. Ἕνα σπίτι μὲ πέντε δωμάτια ἔχει πέντε τηλεοράσεις.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο 
«Διάλογοι περὶ τηλεοράσεως καὶ πνευματικῆς ζωῆς 

μὲ Ἁγιορεῖτες Πατέρες»

ἐκδ. «Ὀρθόδ. Κυψέλη», Θεσ/νίκη 2011

christianvivliografia.wordpress