Ένα θαύμα ανήμερα των Τριών Ιεραρχών στην κομμουνιστική Ρουμανία

Με τον πατέρα Ιλίε Λακατούσου(διαβάστε εδώ)!  μείναμε μαζί τέσσερα χρόνια στην Περιπράβα στο Δέλτα.Διακρίθηκε γενικά για την εσωτερική του δύναμη και για τη σιωπή του.Σπάνια τον άκουγες να μιλάει και όταν το έκανε είχε κάτι σημαντικό να πει.Τις πιο πολλές φορές μας προέτρεπε να προσευχόμαστε όταν βρισκόμασταν σε κίνδυνο.Γι’αυτόν τον άνθρωπο έχω να πω ότι ήταν πραγματικά ταπεινός.Ποτέ δεν ήθελε να βγει στην επιφάνεια,προσπαθούσε να περάσει απαρατήρητος.

Θύμαμαι ένα θαυμαστό γεγονός που έλαβε μέρος στο Δέλτα(του Δούναβη),όπου ο πατέρας Ηλίας έπαιξε έναν ρόλο πολύ σημαντικό.
Στις 30 Ιανουαρίου μας έστειλαν στο κανάλι να κόψουμε τύφη(υδρόβιο φυτό).Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό μέσα στην καρδιά του χειμώνα.Σίγουρος θάνατος.Ήμασταν επιπλέον τρομαγμένοι από το γεγονός ότι οι φύλακες είχαν μαζί τους τέσσερα πολυβόλα.Ίσως ήθελαν να μας εκτελέσουν,πιστεύοντας ότι θα αρνηθούμε να εκτελέσουμε τη διαταγή.Ήταν ένα άνοιγμα εκεί στο νερό γύρω στα σαράντα εκτάρια και η τύφη ήταν πέρα βαθιά.Όλοι αρχίσαμε να λέμε μεταξύ μας ότι δεν προκειται να μπούμε.Μας διέταξαν να μπούμε και να βγάλουμε δύο δέσμες.
Για ποιόν το κάναμε εμείς αυτό;Ήταν κάτι άσκοπο.Πως να μπεις στο νερό;.Αν πατήσεις στο βάλτο ποιός θα σε βγάλει;Διστάσαμε στην αρχή.
Τότε ο πατέρας Ιλίε,αποφασιστικά μας ενθάρρυνε και μας είπε:’’Μπείτε ,επειδή αυτοί κάνουν κακές σκέψεις.Θα μας πυροβολήσουν.Μπείτε και η Παναγία και οι Τρεις Ιεράρχες θα μας βγάλουν σωους και αβλαβείς.
Μπήκαμε.Το νερό μας έφτανε μέχρι το πηγούνι.Δουλεύαμε σαν να είμαστε στην ξηρά.Σ’άλλους το νερό έφτανε μέχρι το λαιμό,σ’άλλους στο στήθος σ’άλλους στη μέση,όπως πέτυχε ο καθένας.Μείναμε τρεις ώρες στο νερο και βγάλαμε ότι μας ζήτησαν όμορφα,περιποιημένα και στο ίδιο μέγεθος
Η θερμοκρασία ήταν -30 και ο πάγος είχε πάχος 20-20 εκατοστά.Κάτω από τον πάγο φαινόνταν τα κίτρινα ανθισμένα νούφαρα.

Μεγάλο θάυμα έγινε εκείνη την ημέρα.Το πρωί είχε ομίχλη,ήταν ο ουρανός συννεφιασμένος και το κρύο σου τρυπούσε τα κόκκαλα.Ξαφνικά βγήκε ήλιος.Άρχισε να κάνει μια ζέστη που εκπλήσσονταν και οι φύλακες.Βγάλαμε τα ρούχα μας για να στεγνώσουν σαν να τα έβαζες στην πιο ζεστή σόμπα,έτσι όπως έβγαιναν οι ατμοί.Ντυθήκαμε και γυρίσαμε στη φυλακη.
Έτσι η Παναγία και οι Τρεις Ιεράρχες ήταν μαζί μας και μας βοήθησαν έκεινη την παγωμένη τριακοστή ημέρα του Ιανουαρίου.Κανένας δεν αρρώστησε.Χάρη στις προσευχές του πατέρα Ιλίε,αλλιώς όλοι θα ήμασταν νεκροί.

ΠΗΓΗ-Προσκυνητής

Μνήμη Τριών Ιεραρχών μετ'εγκωμίων ευλαβείας

Από την πολυάνθρωπη Καισαρεία της χλιδής
καί το πρώτο θεμέλιο των Εκκλησιών
του Χρίστου, τη μυθική Αντιόχεια,
ούρανοφάντορες Αστέρες σοφίας
καί ήλιοι θεοφόροι ούρανοδρομείτε στους αιώνες.
Όλοκάρπωμα θεοσώστου σποράς
οι στερήσεις, οι πόνοι, τα μαρτύρια
με θησαυρούς σοφίας σας έπλούτισαν.
Όπως οι ρομφαίες των κεραυνών διασχίζουν τα πέπλα του σκότους, το ίδιο κι οί θεόπνευστοι φθόγγοι σας, τα πέρατα του κόσμου λαμπάδιασαν κι άνέσυραν από το ζόφο της απώλειας τους εν σκότει καί σκιά πλανημένους.

Στήλοι κραταιοί, αγογγύστως βαστάζετε τους ναούς του ήθους καί της μάθησης καί πυρσοί ορθοδόξου φρονήματος καταγαύσατε τη νύχτα της αμάθειας. Ήδύτατοι καρποί θεολογίας οί λόγοι σας καί ποιμενικοί αυλοί κατηχήσεως των αμαρτημάτων το ρύπο καθαρίσατε.
Με φλογερά δόγματα χρηστότητας την Οικουμένη πυρπολήσατε καί τη χέρσα κι άνυδρη Οικουμένη με θεογνωσίας ζωοδόχους πηγές ασεβή στόματα ξεδιψάσατε.
Με ευσέβεια πλουτίσατε την Εκκλησία μ' εγκράτεια αποτρέψατε άλωση ψυχών, την αγνότητα των αρετών διασώσατε με νάματα ζωής έρημους καρποφορήσατε.
Την φύση των όντων μεγαλύνατε,τα ήθη ανθρώπων έλαμπρύνατε,των αγαθών τη σαγήνη αρνηθήκατε, την πίστη με ροές δακρύων κραταιώσατε, τους βιωτικούς σκανδαλισμούς απωθήσατε,το μέγα έλεος στους απελπισμένους δωρήσατε.
Ταραγμένα πλοιάρια οί ψυχές μας,κλυδωνίζονται στον πόνο της αθεΐας, Ούρανοδρόμοι, φωτοδότες, φωστήρες, ειρηνεύσατε το σάλο της απιστίας οδηγήστε μας στο λιμάνι της Θεογνωσίας!


ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ

Οι Τρεις Ιεράρχες και η παιδεία

Η μεταμοντέρνα εποχή μας με όλους τους θεσμούς πού συμμετέχουν στο παιχνίδι της,αλλά και με μια πλειάδα διανοουμένων και δημοσιογράφων τονίζει συνεχώς την ανάγκη δημιουργίας μιας νέας κοινωνίας κι ενός νέου τύπου ανθρώπου. Πρέπει να απελευθερωθούμε από τίς διαφορές του παρελθόντος, να ζήσουμε σε ένα κλίμα ασφάλειας καί συνεργασίας, χωρίς ταυτότητες και διαφοροποιήσεις, και ή ζωή μας να χαρακτηρίζεται από το πρακτικό πνεύμα, την αυτάρκεια καί την ανάπτυξη. Ή παιδεία θεωρείται ό κύριος τρόπος επίτευξης αυτού του περάσματος στη νέα εποχή καί οι μεταρρυθμίσεις καί το πνεύμα των μαθημάτων εκεί αποσκοπούν.
Είμαστε λάτρεις του δυτικού τρόπου ζωής καί προσαρμόζουμε κάθε στοιχείο της ζωής μας σ' αυτόν. Συνειδητά προσπερνούμε την παράδοση μας, καθώς πιστεύουμε ότι οί στόχοι μας δεν έχουν σχέση με ό,τι αυτή μπορεί να μας προσφέρει καί θεωρούμε κάθε ενασχόληση μαζί της ως επιστροφή στο παρελθόν. Θαμπωμένοι από την πρόοδο καί το σήμερα, αρνούμαστε να μελετήσουμε τίς αξίες καί τίς προτάσεις ζωής πού ή παράδοση μας κρύβει, ιδίως στο χώρο της παιδείας.

Όλοι οί μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας καί ίδίως οί Τρείς Ιεράρχες παραμένουν επίκαιροι στη μεταμοντέρνα εποχή μας καί αυτό διότι ή σχέση τους με τα γράμματα καί τη μόρφωση δεν ήταν τεχνοκρατική καί χρησιμοθηρική. Ήταν σχέση ζωής καί άθλημα ελευθερίας. Ήταν πανεπιστήμονες, κατείχαν όχι μόνο την εκκλησιαστική παιδεία, αλλά καί την κοσμική καί ήξεραν να αξιοποιούν κάθε γνώση, όπως ή μέλισσα πού αντλεί γύρη από όλα τα λουλούδια πού επισκέπτεται. Είχαν χαρά για τη μάθηση, με αποτέλεσμα οί δάσκαλοι τους να λυπούνται όταν τελείωναν τη φοίτηση τους στις μεγάλες σχολές εκείνης της εποχής. Συνδύαζαν τη μόρφωση με την πνευματική καλλιέργεια καί τον αγώνα για την αγάπη του Θεού. Εφάρμοζαν τη γνώση δημιουργώντας υποδομές κατεξοχήν ανθρωπιστικές (όπως το φιλανθρωπικό έργο), αλλά καί διαφώτιζαν τους ανθρώπους για θέματα της ζωής, της πίστης, της κοινωνίας (χωρίς να φοβούνται αυτοκράτορες,πολιτικούς εξουσίες,τη θέση τους). Οί Τρεις Ιεράρχες ήταν ποιητές ήθους καί εξακολουθούν να προτείνουν αυτό το ελληνορθόδοξο ήθος στο σήμερα.
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα προσπαθεί να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της μεταμοντέρνας εποχής. Δε βοηθά όμως τα παιδιά να αγαπήσουν το σχολείο, τη μάθηση, τον άνθρωπο, τη γνώση. Το σχολείο καί το πανεπιστήμιο μπορεί να συνδέονται σταδιακά με την αγορά εργασίας, απομακρύνουν όμως συνεχώς τη νέα γενιά από την ουσία της ζωής. Καλλιεργώντας τον ανταγωνισμό, αφαιρώντας χρόνο από τα μαθήματα πού εξανθρωπίζουν το νέο, εξαφανίζοντας κάθε έννοια υπαρξιακού προβληματισμού, διαγράφοντας τα πρότυπα της παράδοσης, παραδίδουν τη νέα γενιά βορά στον τηλεοπτικό εξανδραποδισμό.
Για να μπορέσει κανείς να αξιοποιήσει τίς θετικές όψεις της μεταμοντέρνας φιλοσοφίας, όπως είναι ό σεβασμός στον άλλο, ή πίστη οτόν άνθρωπο,ή ενεργητική συμμετοχή στην κοινωνία των πολιτών, ή υπέρβαση του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, ή περιθωριοποίηση, χρειάζεται να έχει μέσα του αξίες ζωής καί να μιμείται όχι τα πρότυπα της τηλεόρασης, αλλά τίς μορφές εκείνες πού μιλούνε με τη ζωή τους για αγάπη, αγιότητα, προσφορά, παραίτηση από τον εγωκεντρισμό, εργασία για το σύνολο καί όχι μόνο για τον εαυτό μας, φιλαδελφία καί φιλανθρωπία. Καί αυτό δε μπορεί να γίνει χωρίς οικουμενική παιδεία, γλώσσα, ανθρώπινες σχέσεις. Αυτό δε μπορεί να γίνει χωρίς την παιδεία των Αγίων μας καί ίδίως των Τριών Ιεραρχών.
Έχουμε όντως ανάγκη από μια νέα κοινωνία. Όχι όμως αυτή της μεταμοντέρνας τηλεοπτικής δημοκρατίας, αλλά αυτήν πού θα έχει ως βάση της τίς αξίες καί το ήθος της παράδοσης μας. Δεν περιμένουμε από τίς εξουσίες να συνειδητοποιήσουν τί θησαυρό απεμπολούμε. Όσοι έχουμε ευαισθησία καί αγωνία για τον τόπο μας καί τη νέα γενιά, εκπαιδευτικοί, κληρικοί, ας μελετήσουμε καί ας ζήσουμε τον τρόπο της Εκκλησίας μας, τον τρόπο των Τριών Ιεραρχών, την παιδεία πού θα δώσει πνευματική ποιότητα καί αρχοντιά στη ζωή μας προτείνοντας τον στους νέους μας. Καί αυτή θα είναι ή ουσιαστικότερη προσφορά καί ελπίδα, δώρο ζωής καί αγάπης.

του πρωτοπρεσβύτερου Θεμιστοκλή Μουρτζανού

Ο τάφος του Αγ.Βασιλίσκου και η κοίμηση του Αγ.Ιωάννη του Χρυσοστόμου

...Ο άγιος Ιωάννης, βαθιά θλιμμένος για τον άδικο διωγμό του, αλλά με γαλήνη ψυχής στην ταραχή αυτή, αφέθηκε στα χέρια των εχθρών του, δοξολογώντας το Θεό. Στη Νίκαια της Βιθυνίας παρέμεινε λίγες μέρες. Από εκεί οδηγήθηκε με πολλές ταλαιπωρίες προς την Αρμενία. Εκεί ταλαιπωρήθηκε και στερήθηκε τα πάντα. Δεν υπήρχαν τρόφιμα, δεν είχε καμιά ευκολία, γιατρός δεν βρισκόταν εκεί, το κλίμα ήταν κακό και βαρύ. Ο Ιωάννης αρρώστησε επικίνδυνα δυο φορές. Κοντά στ’ άλλα οι Ίσαυροι έκαναν επιδρομές στην Αρμενία, το χειμώνα του 406 μ.Χ. ο Χρυσόστομος μεταφέρθηκε στο οχυρό της Αραβισσού, την άνοιξη τον γύρισαν πίσω στον Κουκουσό. Στην εξορία του μελετά, προσεύχεται, γράφει επιστολές να ενθαρρύνει τους φίλους του που καταδιώκονταν. Σώζονται πολλές επιστολές του από αυτή την εποχή. Οι πιστοί έρχονται συχνά στον Ιωάννη, να τον δουν, να δείξουν την αφοσίωσή τους, να ευλογηθούν από αυτόν, από τη Βασιλεύουσα, από τις επαρχίες, όλη η Αντιόχεια έρχεται στην Αρμενία.

Η σαρκοφάγος του Αγ.Ιωάννη του Χρυσοστόμου

Η κίνηση αυτή ενοχλεί τους εχθρούς του Χρυσοστόμου. Αποφασίζουν και προκαλούν διαταγή να μεταφερθεί ο εξόριστος πιο μακριά, στην Πιτυούντα, «τόπον πανέρημον», στη θάλασσα του Πόντου. Ο Ιωάννης είναι κουρασμένος και άρρωστος. Είναι στην ηλικία των πενήντα δύο ετών μα η τόσο καταπονημένη ζωή του τον δείχνει γέροντα πολύ. Το «αραχνώδες σωμάτιόν» του φανερώνει τα όρια της αντοχής του εξαντλημένα. Δοξάζει όμως τον Θεό και προχωρεί.
Τρεις μήνες οδοιπορεί μ’ αφάνταστο κόπο. Οι στρατιώτες που τον οδηγούν βιάζονται κι αδιαφορούν που ο Ιωάννης δεν αντέχει, ομολογούν πως έχουν εντολές, ότι αν πεθάνει αυτοί θα προαχθούν. Βρέχει και τρέχουν τα νερά πάνω στο σώμα του αγίου, ύστερα ο ήλιος καίει το γυμνό κεφάλι του.
Στα Κόμανα του Πόντου, κοντά στον τάφο του αγίου Βασιλίσκου, που ήταν επίσκοπος στα Κόμανα κι είχε μαρτυρήσει στο διωγμό του Μαξιμιανού, βλέπει τη νύχτα τον Βασιλίσκο να του λέει: «Θάρρος, αδελφέ Ιωάννη, γιατί αύριο θα είμαστε μαζί».

Ο τάφος του Αγ.Βασιλίσκου

Ο Ιωάννης πίστεψε στο μήνυμα αυτό και παρακαλούσε τους στρατιώτες την άλλη μέρα να μη φύγουν από κει. Αυτοί τον παίρνουν και προχωρούν. Μα σε λίγες ώρες γύρισαν γιατί η κατάστασή του ήταν βαριά. Εκεί, κοντά στον τάφο του αγίου Βασιλίσκου, κοινώνησε για τελευταία φορά τα άχραντα Μυστήρια, προσευχήθηκε, είπε για τελευταία φορά το «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν, Αμήν» και παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Χριστού. Ήταν 14 Σεπτεμβρίου του 407 μ.Χ.. Πέθανε στα Κόμανα του Πόντου, στο δρόμο της εξορίας του.

http://proskynitis.blogspot.cοm

ΕΛΘΟΝΤΕΣ ΕΠΙ ΤΗΝ ΗΛΙΟΥ ΔΥΣΙΝ...

Τότε πού αρχίζει να χαμηλώνει το φως της μέρας, την άπόβραδη ώρα, την ώρα τη νοσταλγική του Λυχνικού ή του Έσπερινου,κατά την ώρα εκείνη, λοιπόν, της ιεράς ακολουθίας,επαναλαμβάνεις τα ίδια πάντοτε λόγια, εκείνες τις λέξεις κλειδιά, ττού ανήκουν στην έπιλύχνιον ευχαριστία, στο γνωστό «Φως ίλαρόν...». Και είναι εκείνες οί λίγες λέξεις με το εκρηκτικό,όσον αφορά τη διαδρομή σου στην πνευματική ζωή, περιεχόμενο: «Έλθόντες έπί την ήλίου δύσιν...»,πού απλώνουν με τους ευλογημένους σου στοχασμούς, κάποιους ρυθμούς μιας νέας έκφρασης, ή όποία σημασιοδοτεί τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής σου.
Είναι βέβαιο, πώς αν ψάξουμε μιά-μιά τις λέξεις, τότε θ' ατενίσουμε ένα ύπέρλογο και θαυμαστό τοπίο θεολογικής σκέψης και βιοτής. Μια πυξίδα που μας καθοδηγεί προς την επαρκή κατανόηση του Μυστηρίου της ζωής και του θανάτου, καθώς ανοίγουμε νέους δρόμους προς την έμβίωση των γεγονότων αυτών. Δρόμους,πού περνούν μέσα άπό την αφορμή για παραίτηση, έστω για λίγο,από τα βιοτικά και τα εφήμερα,τα συμβατικά και ανυποψίαστα, ότι δηλαδή σιμά μας υπάρχει και μας σημαδεύει το πικρό το δόντι του θανάτου. Γιατί κάττοτε θάρθει ή στιγμή, ή ώρα, όπου θα πούμε ή θα ψάλλουμε για στερνή φορά αυτή τη φράση. Θα κλείσουμε ήσυχα το βιβλίο,θ' ατενίσουμε το δειλινό πού σύρθηκε με το μελιχρό του το φως στους τοίχους του ναού,κι ύστερα θα μαζέψουμε τα πράγματα μας, ωσάν τους μαθητές της τελευταίας ημέρας στο σχολείο τους, και δεν θα επιστρέψουμε ξανά στον ίδιο χώρο... Γιατί θα έχουμε έλθει πια στη δική μας τη δύση και θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε για την κοίμηση, πού όμως αυτή τη φορά θάχει έναν διαφορετικό "Ορθρο, την Άκολουθία εις Κεκοιμημένους ιερείς, ιερομόναχους, Αρχιερείς... και μίαν ύπέρφωτη και ύπέρλαμπρη Θεία Λειτουργία, όπου θα προΐσταται ό Μέγας Άρχιερεύς,θ' ακολουθούν οί τάξεις των Αγίων Του, θα ψάλλει ό Χορός των Αγγέλων και εμείς θα ψάχνουμε που να κρύψουμε τις όσες μας αμαρτίες... Τις όσες μας υπερβολές, τις αδικαιολόγητες απουσίες, τα άγχη και τα όσα έφάμαρτα και ανήσυχα μας ταΐζε καθημερινά ό ναρκισσισμός μας και ή διάθεση μας για αυτοπροβολή...

«Έλθόντες επί τήν ήλίον δύσιν...». Μάθημα μέγιστον αυτές οί λέξεις, πού ασφαλώς θα τις λάμβανε υπόψη του και ό Πλάτων(1), καθώς μας δίδαξε, μέσω του Διδασκάλου του, του Σωκράτη, «το μέγιστον μάθημα»τη «μελέτη τον θανάτου». Μόνο πού οί ίεροί Νηπτικοί Πατέρες(2), ίσως κατανοώντας τον ισχυρό νοηματισμό πού προσφέρει ό Ύμνος αυτός, κατόρθωσαν να υπερβούν με δοκιμασμένα κριτήρια την ατελή πλατωνική σκέψη και να την εμπεδώσουν, αλλά, παράλληλα, και να τη διδάξουν με κριτήρια καθαρά βιωματικά και θεόσοφα σε όσους επιθυμούν να πραγματεύονται και να διάγουν «τον ύπόλοιττον χρόνον της ζωής» τους με ειρήνη και μετάνοια. Αγαθά θεοδωρούμενα, άλλα από μέρους του ανθρώπου άπωθούμενα, γιατί οί προτεραιότητες συμβαδίζουν, σχεδόν πάντοτε με το «ίδιον θέλημα». Γιατί ό λόγος των Νηπτικών Πατέρων περί της μνήμης του θανάτου, δεν είναι μόνο τρόπος βίωσης του μυστηρίου του θανάτου, αλλά ανανέωση των κυττάρων της ψυχής, καθώς πάνω τους έχει συσσωρευτεί ή στάχτη από τις έκπυρώσεις και τις κολάσεις των έφαμάρτων μας λογισμών και πράξεων.
«Έλθόντες έπί την ήλίου δύσιν...»,όλα συγκλίνουν σε μια βαθύτερη κατανόηση περί του λόγου της προσωπικής μας δύσεως, αποχωρήσεως, αλλά και κλήσεως στο Μεγάλο Δείπνο (πρβλ. Λκ. 14, 16-24)
Τουλάχιστον έκεϊ ας μην το λησμονήσουμε,όπως συνέβη στους κεκλημένους της Ευαγγελικής περικοπής, να παραβρεθούμε... Και φυσικά με «ένδυμα γάμου» (Μτθ. 22, 11-13), γιατί αν όλα αυτά τα χρόνια δεν το ετοιμάζουμε,μεριμνώντας, όπως ή Μάρθα «περί πολλά» (Λκ. 10, 42), τότε ασφαλώς θα θεωρηθούμε, και δίκαια μάλιστα, ως δούλοι πονηροί και οκνηροί. Και το χειρότερο, θαχουμε πει χιλιάδες φορές τη φράση «έλθόντες επί την ήλίον δύσιν», χωρίς ούτε μια φορά να σηκώσουμε το παραπέτασμα των λέξεων, -για να συγκλονιστούμε άπό την κραυγή αγωνίας του θείου υμνογράφου, πού συμπυκνώνει στις λίγες αυτές λέξεις το Μυστήριο της Ζωής και του Θανάτου.
Το μόνο πού αφήνει σε μας, είναι ή επιλογή(3)...

του πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Καλλιανού
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Βλ. την ωραία ανάλυση του Ίω. Ν. Θεοδωρακόπουλου, Μελέτη θανάτου, στο βιβλίο του, Είσαγωγη στον Πλάτωνα, Αθήνα Ί970, σελ. 267-310.
2. Φίλοκαλίοί ιερών Νητπικών, εκδ. Άατήρ, τ. Α',σελ. 165, τ. Β', σελ. 286 κ.ά. Τα παραθέματα βλ. στο
βιβλίο του ττ. Μιχαήλ Καρδαμάκη, Όρθόδοξη Πνευμαηκότητα. Ακρίτας, σελ. 451-460. στο
κεφ. «Μνήμη θανάτου». Βλ. και Άρχιμ. Ζαχαρία,Αναφορά στη Θεολογία τον Γέροντος Σωφρονίου,
Ί.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Άγγλίας 2000, σελ.101 εξ.
3. Το άτεχνο αυτό κείμενο πιστεύω ότι το συμπληρώνει πλήρως το θεολογικό σχόλιο του Άρχιμ.
Βασιλείου, Ηγουμένου της Μονής των Ιβήρων, που φέρει τον τίτλο «Έπί την ήλίον δύση...» στο βιβλίο του. Λειτουργικός τρόπος, Ί.Μ. Ιβήρων 2000, σελ.103-109.

Ευλόγησε τους εχθρούς μου Κύριε

Ευλόγησε τους εχθρούς μου, Κύριε!
(ακόμη κι εγώ τους ευλογώ καί δεν τους καταριέμαι.)
Οί εχθροί με έχουν οδηγήσει στην αγκάλη Σου περισσότερο απ' ό,τι οί φίλοι μου. Οι φίλοι μου με έχουν προσδέσει στη γη, ενώ οί εχθροί με έχουν λύσει από τη γη καί έχουν συντρίψει όλες τίς φιλοδοξίες μου στον κόσμο.
Οί εχθροί με έχουν αποξενώσει από τις εγκόσμιες πραγματικότητες καί με έκαναν ξένο από τη ζωή του κόσμου. Όπως ακριβώς ένα κυνηγημένο ζώο βρίσκει πιο ασφαλές καταφύγιο από ένα άλλο πού ζει στην ησυχία, έτσι κι εγώ. Καταδιωγμένος από τους εχθρούς, έχω ανακαλύψει το ασφαλέστερο καταφύγιο καί προφυλάσσομαι κάτω από ‘’τήν σκέπην των πτερύγων Σου’’, όπου ούτε φίλοι οϋτε εχθροί μπορούν να άπωλέσουν την ψυχή μου.

*

Ευλόγησε τους εχθρούς μου, Κύριε!
(Ακόμη κι εγώ τους ευλογώ καί δεν τους καταριέμαι).


Αυτοί μάλλον, παρά εγώ, έχουν ομολογήσει τίς αμαρτίες μου ενώπιον του κόσμου, αύτοί μαστίγωναν κάθε φορά πού εγώ δίσταζα να τιμωρήσω τον εαυτό μου. Με βασάνιζαν, κάθε φορά πού εγώ προσπαθούσα να αποφύγω τα βάσανα. Αυτοί με έπέπλητταν, κάθε φορά πού εγώ κολάκευα τον εαυτό μου. Αυτοί με κτυπούσαν κάθε φορά πού εγώ είχα παραφουσκώσει από την αλαζονεία.


Ευλόγησε τους εχθρούς μου, Κύριε!
(ακόμη κι εγώ τους ευλογώ καί δεν τους καταριέμαι).


Κάθε φορά πού είχα κάνει τον εαυτό μου σοφό, αυτοί με αποκάλεσαν ανόητο. Κάθε φορά πού είχα κάνει τον εαυτό μου δυνατό, αυτοί με περιγέλασαν σαν να ήμουνα νάνος. Κάθε φορά πού θέλησα να καθοδηγήσω άλλους, οί εχθροί με έσπρωξαν στο περιθώριο. Κάθε φορά πού έσπευδα να πλουτίσω, αυτοί με εμπόδισαν με σιδερένια χέρια, κάθε φορά πού είχα σκεφθεί ότι θα κοιμόμουν πια ειρηνικά, αυτοί άγρια με ξύπνησαν, κάθε φορά πού προσπάθησα να κτίσω ένα σπίτι για να ζήσω εκεί χρόνια πολλά καί είρηνικά, αυτοί το κατεδάφισαν καί με έβγαλαν έξω.
Στ' αλήθεια, Κύριε, οί εχθροί μου με έχουν αποσυνδέσει από τον κόσμο καί άπλωσαν τα χέρια μου στο κράσπεδο του ιματίου Σου.


Ευλόγησε τους εχθρούς μου, Κύριε!
(ακόμη κι εγώ τους ευλογώ καί δεν τους καταριέμαι.)

Ευλόγησε τους καί πλήθυνε τους!
Πλήθυνε τους καί κάνε τους ακόμα πιο σκληρούς εναντίον μου!


"Ωστε ή καταφυγή μου σε Σένα να μην έχει επιστροφή. Να διαλυθεί ή κάθε ελπίδα μου στους ανθρώπους σαν ιστός αράχνης. Ν' αρχίσει απόλυτη γαλήνη να βασιλεύει στην ψϋχή μου.Να γίνει ή καρδιά μου τάφος των δύο κακών διδύμων αδελφών μου: του θυμού καί της αλαζονείας. Να μπορέσω να αποθηκεύσω όλους τους θησαυρούς μου «εν τοις ούρανοίς». Να μπορέσω για πάντα να ελευθερωθώ από την αυταπάτη, ή οποία με περιέπλεξε στο θανατηφόρο δίχτυ της απατηλής ζωής.
Οί εχθροί με δίδαξαν να μάθω αυτό πού δύσκολα μαθαίνει κανείς, ότι δηλαδή ό άνθρωπος δεν έχει εχθρούς στον κόσμο, εκτός από τον εαυτό του!...
Είναι πράγματι δύσκολο για μένα να πω ποιος μου έκανε περισσότερο καλό καί ποιός περισσότερο κακό: οι εχθροί ή οί φίλοι μου;


Γι'αυτό, ευλόγησε Κύριε, καί τους φίλους μου καί τους εχθρούς μου.

Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς.επισκόπου Αχρίδος

Εκείνος που θέλει να σωθεί...(Αγ.Μακαρίου του Αιγυπτίου)

«Εκείνος πού θέλει να σωθεί πρέπει, ακόμη καί με τη βία, να ωθεί τον εαυτό του προς το καλό καί ας μη θέλει ή καρδιά. Γιατί λέει ό άψευδής Κύριος: "Ή βασιλεία των ουρανών βιάζεται καί βιασταί άρπά-ζουσιν αύτην'" καί πάλι: "Αγωνίζεσθε είσελθείν δια της στενής πύλης". Πρέπει, λοιπόν, καί χωρίς να θέλουμε, να ωθούμε τον εαυτό μας στην αρετή: δηλαδή στην αγάπη, ενώ δεν έχουμε αγάπη,στην πραότητα, ενώ αυτή μας λείπει, στο να έχουμε συμπαθή καί φιλανθρωπη καρδιά, να ανεχόμαστε τίς προσβολές καί τον παραμερισμό καί να έγκαρτερούμε, ενώ ακόμη δεν έχουμε αυτή τη συνήθεια, στην προσευχή, αν καί δεν έχουμε ακόμη πνευματική προσευχή. Αν ό Θεός δει ότι αγωνιζόμαστε έτσι καί ωθούμε με τη βία τον εαυτό μας προς το καλό, έστω κι αν ή καρδιά μας αντιστέκεται, τότε θα μας γεμίσει με όλους τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος».


ΑΓ. ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ

1 χρόνος ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

Σήμερα 18 Ιανουαρίου συμπληρώνεται ένας χρόνος από την πρώτη μας ανάρτηση...Κάθομαι και σκέφτομαι εαν -μετά από τοσες αναρτήσεις και πομπώδεις τίτλους- άλλαξα προς το καλύτερο....Μάλλον όχι...Τουλάχιστον ελπίζω να ωφέλησα έστω και μια ψυχή...Να μην ξεχάσω να ευχαριστήσω τους 12184 μέχρι σήμερα επισκέπτες μου....όσους έστειλαν κάποιο σχόλιο ή κάποιον παρηγορητικό λόγο...Να ευχαριστήσω τον σύζυγό μου π.Γεώργιο για την πολύτιμη βοήθειά του και τα παιδάκια μου που...εγκρίνουν τη φωτογραφία που θα βάλω σε κάθε ανάρτηση και όλο με ρωτάνε:''Μαμά,πότε θα έχουμε και εμείς το δικό μας μπλογκ'';

Η αγάπη είναι θάυμα...

Οποιο αληθινο ζευγαρι γνωρισα και προσεχτικα παρατηρησα,ειδα πως τα καταφερνει τοσο θεαματικα στην αγαπη.... γιατι ειναι.... ζευγαρι ταπεινων...
Πλασματα συντετριμμενα απο καποιο μαρτυριο στη ζωη τους-μαρτυριο που τους εμαθε ν'αποξεχνουν τον εαυτο τους-ειτε πλασματα χαρισματικα.
Απο καποια προσωπα-δειγματα που ο ουρανος στελνει κατα καιρους αναμεσα μας για να μας παρακινησει στην αρετη και την ανδρεια...
Θα τα καταφερουν να ειναι μαζι,πραγματικα μαζι,ακομα και περα απο το προσκαιρο εμποδιο του θανατου,γιατι θα καταφερουν εκεινο που εχω ακουσει και θεωρω σαν τον καλυτερο προσδιορισμο της αγαπης......
Αγάπη σημαινει να αναζητω να γεμισω τις δικες σου αναγκες και οχι να θελω,χρησιμοποιωντας σε,να καλυψω τις δικες μου αναγκες...
Μοναχα ο ερωτας που εχει το θάρρος να γινει αγαπη νικάει το χρονο και ζει....
Εξαλλου,κι επειδη η αγάπη ειναι θαύμα , .......πρεπει το θαυμα να σου ανηκει.....
Να το αξιζεις.....!!!!


Mάρω Βαμβουνάκη

Η παιδοκτονία των εκτρώσεων

Οι ουρανοί δίχως αγγέλους θά ήταν κόλαση· καί η γη δίχως παιδιά θά ήταν ερημιά καί σκοτεινιά. Ἐάν στόν ουρανό βασιλεύει η χαρά των αγγέλων, στή γη, ευτυχώς, απόμεινε τό χαμόγελο των παιδιών.
Μέσα στά παιδικά μάτια καθρεφτίζεται ο παράδεισος.Άγγελοι καί παιδιά ζούνε σ’ ένα ἰδανικό καί τρισχαρούμενο κόσμο. Τίποτε σέ τούτο τόν κόσμο δέ μπορεί νά συγκριθεί μ’ ένα παιδί. Τί λέω! Τίποτε δέ μπορεί νά συγκριθεί μ’ ένα παιδικό χαμόγελο.
Ὅταν χαμογελάει τό παιδάκι, λές καί χαμογελούν οι ουρανοί. Ναί! Ούτε τά πανέμορφα λουλούδια, ούτε τά ψηλοφτέρουγα πουλιά, ούτε τών δασών τ’ άγρια θεριά, ούτε της θάλασσας τά ωραιοπλούμιστα ψάρια… Τίποτε! Τίποτε δέ συγκρίνεται μέ του λογικού – αλλά τόσο αθώου παιδικού χαμόγελου.
Ὡστόσο, αυτό τό εν ἐξελίξει καί αγέννητο, ακόμα, αγγελούδι, η μάνα του –πού γι᾽ αυτό πλάστηκε απ’ τό Θεό– δέν τό θέλει. Δέν τό ανέχεται. Τό σκοτώνει καί τό πετάει, όπως πετάει ο άνθρωπος τά σκουπίδια.
Άλλωστε, δέν είναι λίγα τέτοια παιδιά, πού βρίσκονται σέ σκουπιδοντενεκέδες καί όπου αλλού μπορεί κανείς νά φανταστεί. Σέ μιά ἐποχή πού οι ζωόφιλοι διαμαρτύρονται έντονα γιά τήν κακοποίηση τουγατιού ή σκυλιού... οι άνθρωποι πετάνε τόσο άσπλαχνα τά παιδιά τους!
Ἡ παιδοκτονία των εκτρώσεων αποτελεί«εν ψυχρώ δολοφονία» ανυπεράσπιστης ανθρώπινης
ύπαρξης. Είναι, δηλαδή, φόνος καί μάλιστα «φόνος ἐκ προμελέτης».
Καί σέ τούτο τό φόνο ένοχη δέν είναι μόνο η γυναίκα –«μητέρα»– αλλά καί όποιος άλλος συνεργεί στήν ανόσια πράξη της έκτρωσης, ἰδιαίτερα ο ανελέητος γιατρός.
Ὅταν κάποτε οι γονείς ἔφεραν τά παιδιά στόν Ἰησού γιά νά τά ευλογήσει, οι μαθητές θέλησαν νά τά απομακρύνουν, γιατί νόμισαν ότι θά προκαλούσαν ἐνόχληση στό θείο Διδάσκαλο.
Ὁ Κύριος όμως, τότε ακριβώς ενοχλήθηκε καί τούς εἶπε: «Ἄφετε τά παιδία έρχεσθαι πρός με, καί μή κωλύετε αυτά· των γάρ τοιούτων ἐστίν η βασιλεία του Θεού» (Μάρκ. Ι΄ 14).
«Καί εναγκαλισάμενος αυτά κατηυλόγει αυτά».
Κι ἐνώὁ Κύριος θέλει κοντά Του τά παιδιά, οι άνθρωποι κάνουν ακριβώς τό αντίθετο.
Σά νά Του λένε: «Ἐσύ αν τά θέλεις, εμείς δέν τά θέλουμε καί τά σκοτώνουμε όποτε θέλουμε καί μέ όποιο τρόπο θέλουμε»!
Καί κάποιες φεμινίστριες, γιά νά καθησυχάσουν τή συνείδησή τους, πού τούς ἐλέγχει τρομερά, ἐπιστρατεύουν ἐκφράσεις καί συνθήματα ντροπής καί μιλάνε γιά «ανεπιθύμητες ἐγκυμοσύνες», γιά «δικαίωμα της γυναίκας νά ἐξουσιάζει τό σώμα της», γιά «διακοπή της κύησης» –(καί όχι γιά «έκτρωση»)– χλευάζοντας τήν τεκνοποίηση καί τήν πολυτεκνία, λέγοντας πώς «δέν εἴμαστε κλωσσομηχανές»!... καί τά παρόμοια.
Εἶναι ἐφιαλτικοί οἱ παγκόσμιοι αριθμοί των ἐκτρώσεων. Ἐνώ οἱ γεννήσεις έχουν υπολογιστεί σέ 90 ἑκατομμύρια κάθε χρόνο, οιε κτρώσεις ανέρχονται στά 40–50 ἑκατομμύρια. Δηλαδή, απ’ 'οσα παιδιά γεννιούνται τά περισσότερα από τά μισά δολοφονούνται ἐν ψυχρώ πρίν γεννηθούν.
Ὅποιος έχει ξεγράψει τό Θεό απ’ τήν καρδιά του, αυτός έχει χάσει κάθε ηθική ευαισθησία καί ἔχει ξεγράψει κάθε ηθικό νόμο. Ὅταν η γυναίκα –καί μάλιστα η μάνα– λησμονήσει τόν προορισμό της καί προδώσει τή μητρική στοργή, γίνεται σκληρή καί αναίσθητη.
Μοιάζει μέ παγωμένο χειμώνα. Οι στίχοι του νανουρίσματος πού ακολουθούν εκφράζουν τά αἰσθήματα της αληθινής μάνας:
«Μικρό μου αγαπημένο, λαχτάρα μου γλυκειά,
γιά σένα η καρδιά μου κρυφά γοργοχτυπά.
Σκύψε κρυφά ν’ ακούσεις ολάκριβο παιδί,
γιά σέ πώς λαχταράει της μάνας σου η ψυχή.
Κοιμήσου αγόρι μου χρυσό, γλυκά κι αθώα κοιμήσου,
κλείσε τά μάτια σου απαλά κι η Παναγιά μαζί σου».
Κανένας του κόσμου θησαυρός δέ μπορεί νά συγκριθεί μέ της μάνας τήν καρδιά.
«Ἡ στοργή της μεγάλη κι απέραντη οσο κι η πλάση», τραγουδάει ο Βερίτης. Ἡ θυσία της κάθε αληθινής μάνας, δέν έχει όρια. Ὅσο πάλι, τρομερό καί μακάβριο είναι τό θέαμα του δολοφονημένου –καί συχνά, τεμαχισμένου– παιδιού, άλλο τόσο, θείο καί μοσχομύριστο λουλούδι, ανθίζει, μέ τή γέννηση του κάθε παιδιού

Τίς ἐφιαλτικές τύψεις της έκτρωσης κάθε γυναίκας τίς ἐκφράζει, ένα ἀπό τά ἀναρίθμητα περιστατικά, πού διηγεῖται ὁ Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς):
«Ἡ Α. σάν νέα κυνηγοῦσε πολλούς άνδρες. Ἔλεγε πώς πίεζε καί δηλητηρίαζε τά παιδιά μέσα της γιά νά μή γεννά. Ὁ άνδρας της τήν καταράστηκε γιά τήν αδιαφορία της στήν αρρώστια του, καί πράγμα- τι αρρώστησε καί γέμισε πληγές από τή μέση μέχρι τίς πατούσες. Χτυπούσε τά χέρια της καί φώναζε:(σάν τή δαιμονισμένη): «Φύγετε! Πηγαίνετε! Μά διώξτε αυτά τά παιδιά από μένα»! —Τί παιδιά; ρωτούσαν οἱ γύρω της. Δέ βλέπουμε κανένα παιδί! Αλλά ἐκείνη ασταμάτητα φώναζε: Διώξτε τα! Πώς δέν τά βλέπετε; Νάτα γύρω μου καί σέρνονται... ανεβαίνουν πάνω μου!...
«Ἦταν ἐκείνα τά παιδιά, πού εκείνη μέσα της πίεζε καί δηλητηρίαζε», σημειώνει ὁ Ἅγιος συγγραφέας.
Ὅλοι ἀνατρίχιασαν στό άκουσμα του περιστατικού».
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία έχει καταδικάσει τήν αποφυγή της τεκνογονίας καί τίς εκτρώσεις, μέ αλλεπάλληλες Συνοδικές Εγκυκλίους, απ’ τίς  ξεχνάμε τούς τρείς βασικούς σκοπούς του γάμου:
Τήν αγάπη των συζύγων, τήν τεκνογονία, καί τή χριστιανική αγωγή των παιδιών

Ορθόδοξος Τύπος 22 Οκτωβρίου 2010
Μιχαήλ Μιχαηλίδη-Θεολόγου
πηγή-www.anavaseis.blogspot.com
Αντέγραψα από...

Αγία Πετρούπολη: Έκαναν δέηση κατά των εκτρώσεων - Άναβαν κεριά και για τη συγχώρεση της αμαρτίας των γονέων

Δέηση που διήρκεσε τρεις ώρες και ήταν κατά των εκτρώσεων τελέστηκε στην Αγία Πετρούπολη έξω από τον Καθεδρικό ναό της Παναγίας του Καζάν. Οι πιστοί προσευχήθηκαν μπροστά στην εικόνα των αγίων νηπίων της Βηθλεέμ, που είχαν φονευθεί με διαταγή του βασιλιά Ηρώδη.

Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά την Ημέρα Μνήμης τους στις 11 Ιανουαρίου.
Στους περαστικούς προτεινόταν να ανάψουν ένα κερί για τη σωτηρία της ψυχής των μη γεννημένων βρεφών, αλλά και για τη συγχώρηση της αμαρτίας των γονέων.
Σύμφωνα με τα δεδομένα του Κέντρου κοινωνικών προγραμμάτων, στη Ρωσία καθημερινά φονεύονται με εκτρώσεις 4.000 βρέφη.
http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/49025
Αντέγραψα από...

Αγ.Ιωάννης Μαξίμοβιτς:Περι του μη επιτρεπτού να αγγίζουμε τις εικόνες με βαμμένα χείλη

Από εγκύκλιο σημείωμα του Αγ.Ιωάννη Μαξίμοβιτς προς τον κλήρο της αρχιεπισκοπής του:«Σας αναθέτουμε το να υπενθυμίζετε στα άτομα που εισέρχονται στον ναό με βαμμένα χείλη να μην προσκυνούν τις εικόνες,το σταυρό και οτιδήποτε αγιασμένο για να μην αφήνουν επάνω τους ίχνη από κραγιόν.Να βάλετε αφίσες στην είσοδο της εκκλησίας και να υπενθυμίζετε στα κυρήγματά σας ότι αυτό είναι ασέβεια.Επίσης να μην πλησιάζουν των αχράντων μυστηρίων χωρίς πρώτα να σκουπίσουν τα χείλη τους απο το κραγιόν»

Η ατμόσφαιρα του χριστιανικού σπιτιού

Σέ ἕνα ἀπό τά Ἀποφθέγματα τῶν Πατέρων τῆς Ἐρήμου διαβάζουμε ὅτι ἡ μαγειρική ἑνός μοναχοῦ ἦταν πολύ δημοφιλής. Οἱ ἄλλοι πατέρες τόν ρώτησαν κάποτε τί τό ἰδιαίτερο εἶχε ἡ συνταγή ἤ τά ὑλικά ἀλλά ἐκεῖνος ἀπάντησε ὅτι δέν ἦταν τίποτε ἄλλο παρά ἕνα πιάτο βραστές φακές. Μετά ἀπό πολλές πιέσεις ὁμολόγησε τό μυστικό του, ὅτι σέ κάθε στάδιο τῆς προετοιμασίας τοῦ φαγητοῦ εἶχε τή συνήθεια νά λέει μία προσευχή μετανοίας.

Μιά μητέρα στό σπίτι μπορεῖ νά εἶναι πολυάσχολη, ἀλλά παρ᾽ ὅλα αὐτά εἶναι πιό ἐλεύθερη νά προσεύχεται ἀπό κάποιον πού ἐργάζεται ἔξω ἀπό τό σπίτι. Γενικά, μιά μητέρα πρέπει νά ἐργάζεται ἔξω ἀπό τό σπίτι μόνο γιά σοβαρούς λόγους καί πρέπει πάντοτε νά ἔχει τή συναίσθηση ὅτι ἡ οἰκογένεια εἶναι τό πρῶτο της καθῆκον. Νά ἐργάζεται μόνο ἐάν ὁ μισθός της εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖος γιά τήν οἰκογένεια. Μιά ἀλλαγή ἀπό τό περιβάλλον τοῦ σπιτιοῦ ἴσως εἶναι ἀναγκαία σέ ὁρισμένες περιπτώσεις γιά ψυχολογικούς λόγους ἀλλά αὐτό δέ σημαίνει ὅτι μιά μητέρα χρειάζεται μιά πλήρους ἀπασχολήσεως ἐπαγγελματική καριέρα. Πράγματι, ἡ παρουσία τῆς μητέρας στό σπίτι ἔχει θετική ἐπίδραση στό πνεῦμα τῆς οἰκογένειας· αὐτό ἐκφράζεται ὡραῖα στήν παροιμία πού λέει ὅτι «ἡ μητέρα στό σπίτι εἶναι ὅπως ἡ καρδιά στή θέση της». Ὁ πνευματικός ρόλος τῆς μητέρας στόν «ὀργανισμό» τῆς οἰκογένειας εἶναι πολυτιμότερος ἀπό ὁποιαδήποτε οἰκονομική ἐνίσχυση πού μπορεῖ νά προσφέρει, καί εἶναι ἀναντικατάστατος, ἰδίως στή σύγχρονη «πυρηνική» οἰκογένεια.
Μερικές φορές οἱ γονεῖς ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι πολύ ἀπασχολημένοι ἤ κουρασμένοι καί δέν μποροῦν νά τηρήσουν ἕναν κανόνα προσευχῆς. Ὡστόσο ὁ καθένας μπορεῖ σέ ὁρισμένα χρονικά διαστήματα (π.χ. κάθε ὥρα ἤ κάθε μισή ὥρα) νά προσευχηθεῖ, ἔστω καί μιά φορά, ἀργά μέ ὅλη του τήν ὕπαρξη, διώχνοντας ἀπό τό μυαλό του κάθε ἄλλη σκέψη, λέγοντας: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλό». Ἡ ἔνταση αὐτῆς τῆς προσευχῆς, ἔστω καί τόσο σύντομης, ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νά παραμείνει γιά πολλή ὥρα ἡ αἴσθηση τῆς προσευχῆς καί τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, ἀκόμα κι ἄν εἴμαστε ἀπασχολημένοι μέ ἄλλες δραστηριότητες. Ἔτσι μπορεῖ κανείς νά παραμείνει σέ κατάσταση προσευχῆς μέχρι νά ξαναπροσευχηθεῖ.

Οἱ ἄνθρωποι λένε ὅτι ξεχνοῦν τόν Θεό, ὅταν δέ βρίσκονται στήν ἐκκλησία. Ἀλλά ἡ οἰκογένειά μας ἡ ἴδια θά πρέπει νά εἶναι μιά «μικρή ἐκκλησία». Πρέπει νά τελεῖται στό σπίτι μας ὁ ἁγιασμός, νά ἔχουμε εἰκόνες καί νά θυμιάζουμε. Ἴσως μᾶς βοηθήσει ἡ ἀκρόαση λειτουργικῆς μουσικῆς στό σπίτι. Ὡστόσο δέν συνιστᾶται ἡ ἀποφυγή ὅλων τῶν πινάκων ζωγραφικῆς ἐκτός ἀπό τίς εἰκόνες οὔτε κάθε ἄλλου εἴδους μουσικῆς ἐκτός ἀπό τούς ἐκκλησιαστικούς ὕμνους, οὔτε ὅλων τῶν συζητήσεων, πού ἀφοροῦν «κοσμικά θέματα» μέ τήν οἰκογένεια καί τούς φίλους μας. Εἶναι πολύ ἀποτελεσματικότερο νά προσπαθοῦμε νά κρατᾶμε ἀδιαλείπτως στήν καρδιά μας τό πνεῦμα τῆς προσευχῆς καί τήν αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Κάθε πρωί μποροῦμε νά προσευχόμαστε λέγοντας: «Κύριε, ἄν ἐγώ Σέ ξεχνῶ, Ἐσύ μή μέ ξεχνᾶς» ἤ «Κύριε, στρέψε τό βλέμμα Σου στά παιδιά μου, ἀκόμη καί ὅταν αὐτά δέν Σέ θυμοῦνται».


Τό «ἕν οὗ ἐστι χρεία»
Ὅταν ἀσχολούμαστε μέ τά παιδιά, γονεῖς καί δάσκαλοι, πρέπει νά καθοδηγούμαστε ἀπό τήν προσευχή. Ἀκόμη καί στίς διάφορες συνθῆκες τῆς καθημερινῆς ζωῆς οἱ γονεῖς πρέπει νά στρέφονται πρός τόν Θεό μέ προσευχή, ἔστω σύντομα ἤ χωρίς λόγια, καί μετά νά κάνουν ἤ νά ποῦν, ὅ,τι ἐμπνεύσει στήν καρδιά τους ὁ Θεός. Κάθε ἀπόφαση ἤ ἀντίδραση πρέπει νά προέρχεται ἀπό μιά προσευχομένη καρδιά μᾶλλον, παρά ἀπό λογική σκέψη. Γιά νά ἀπαντήσει στίς ἐρωτήσεις τῶν παιδιῶν ὁ ἐνήλικας πρέπει νά καθοδηγεῖται ἀπό τήν προσευχή, ἀναγνωρίζοντας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὅτι μόνο Αὐτός γνωρίζει τί συμφέρει σέ μιά δεδομένη περίπτωση ἕνα συγκεκριμένο παιδί. Εἶναι ἀδύνατο νά δίνει κανείς πάντοτε ἐπιτυχημένες λύσεις σέ προβλήμτα τά ὁποῖα εἶναι δυνατόν νά προκύπτουν σέ ὁποιαδήποτε στιγμή, σέ διάστημα πολλῶν ἐτῶν, ἤ σέ καταστάσεις πού δυνατόν νά μεταβάλλονται ἀδιάκοπα. Διότι ὅταν μιλᾶμε γιά τήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν, ἀναφερόμαστε σέ ἀνθρώπινες σχέσεις καί προσωπική ἐλευθερία. Οἱ χριστιανοί γονεῖς δέν μποροῦν νά ἔχουν παρά ἕνα μόνο «κανόνα»: νά ἀπευθύνονται στόν Θεό μέ θερμή προσευχή.
Ὅσοι ἀσχολοῦνται μέ παιδιά, θά βοηθηθοῦν πολύ, ἄν προσεύχονται κάθε πρωί μέ τόν ἀκόλουθο τρόπο: «Κύριε καί Θεέ μου, μόνον Ἐσύ γνωρίζεις αὐτό τό παιδί πού εἶναι δικό Σου, τήν καρδιά του, τίς ἀνάγκες καί τό μέλλον του. Βοήθησέ με νά μήν πέσω σέ κανένα σφάλμα στίς σχέσεις μου μαζί του σήμερα». Μέ τή λέξη σχέσεις ἐννοοῦμε ὅλα τά λόγια, τίς πράξεις καί τίς ἀντιδράσεις μας —καί ὄχι μόνο τίς συζητήσεις πού ἀναφέρονται στόν Θεό. Πρέπει νά εἴμαστε πεπεισμένοι ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἕτοιμος νά φωτίσει τίς καρδιές ὅλων τῶν ἀνθρώπων Του. Πρέπει νά προσπαθοῦμε νά προσευχόμαστε, διότι μόνο μέ τήν προσπάθεια ἀποκτᾶται ἡ πείρα. Αὐτή εἶναι ἡ διδασκαλία τῶν ἁγίων.

Διάπλαση τοῦ χαρακτήρα
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφοντας γιά τή διδασκαλία τῆς ὁμιλίας στά παιδιά, λέει κάτι πολύ σημαντικό ἀπό κάθε ἄποψη γιά τό ρόλο τῶν χριστιανῶν γονέων: ὅτι τό παράδειγμα εἶναι τό πᾶν. Λόγου χάριν, οἱ λέξεις τίς ὁποῖες χρησιμοποιοῦν οἱ γονεῖς καί ὁ τρόπος τῆς ὁμιλίας τους θά ἐπηρεάσουν τήν ὁμιλία τοῦ παιδιοῦ. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης λέει ὅτι, ἄν τά παιδιά ἀκοῦν τούς γονεῖς τους νά μιλοῦν μέ τρόπο προσβλητικό ἤ ἐπιθετικό, θά μάθουν κι αὐτά νά μιλοῦν μέ τόν ἴδιο τρόπο.
Καθώς μεγαλώνουν τά παιδιά θά πρέπει νά μαθαίνουν τήν ὑπακοή ἀπό πολύ μικρή ἡλικία. Εἶναι πολύ εὐκολότερο νά ἀσκηθεῖ ἕνα παιδί στήν ὑπακοή ἀπό τήν ἀρχή τῆς ζωῆς του. Κι ἐδῶ τό παράδειγμα τῶν γονέων ἔχει ἐξαιρετικά μεγάλη σημασία: Ἄν τό παιδί δέν τούς βλέπει νά σέβονται ὁ ἕνας τό θέλημα τοῦ ἄλλου, δέ θά μάθει τήν ὑπακοή. Ἡ ὑπακοή εἶναι ζωτικῆς σημασίας ἀπό πνευματική ἄποψη καί, ἄν τά παιδιά δέν τήν ἀποκτήσουν στή μικρή τους ἡλικία, θά δυσκολευθοῦν πολύ νά τή μάθουν ἀργότερα· εἶναι δύσκολο νά ἀλλάξει ἕνας ἐγωιστής ἐνήλικας, ὁ ὁποῖος ἔχει κακομάθει σ᾽ ὅλη του τή ζωή. Παιδιά πού ἔχουν μάθει νά γίνεται τό θέλημά τους ἤ νά χρησιμοποιοῦν διάφορα τεχνάσματα γιά νά πάρουν ὅ, τι θέλουν καί ὅταν τό θέλουν, δέν μποροῦν νά μάθουν νά ἀγαποῦν —γιατί ἡ ὑπακοή εἶναι μιά ἔκφραση ἀγάπης. Ἡ ὑπακοή ἀναπτύσσεται καθώς τό παιδί ὡριμάζει. Στήν ἀρχή ἔχει τήν ἔννοια: «Κάνε ὅ, τι σοῦ λένε»· Γιά ἕναν ἐνήλικα ὅμως σημαίνει: «Προτίμησε τό θέλημα τοῦ ἄλλου ἀπό ἀγάπη».
Ὅταν τά παιδιά παίζουν ἤ ἀσχολοῦνται μέ κάποια δουλειά, τό παιχνίδι ἤ ἡ δουλειά δέ θά πρέπει νά εἶναι πάντα εὔκολα, οὔτε τά προβλήματα νά ἔχουν πάντα εὔκολη λύση. Ἕνα ἀπό τά λάθη τῆς σύγχρονης ζωῆς εἶναι ἡ τάση νά ἀποφεύγεται κάθε δραστηριότητα πού ἀπαιτεῖ προσπάθεια ἤ μόχθο ἤ μᾶς ἀναγκάζει νά ζητήσουμε βοήθεια κάποιου ἄλλου. Ἀκοῦμε παιδαγωγούς νά ἰσχυρίζονται ὅτι, ἄν ἕνα παιδί δέν ἔχει πάντα ἐπιτυχίες, θά ἀποκτήσει κόμπλεξ. Βεβαίως ἡ εὐχαρίστηση καί ἡ ἐπιτυχία εἶναι ἀπαραίτητες γιά τήν ἐνθάρρυνση καί χαλάρωση τοῦ παιδιοῦ. Ἀλλά πρέπει ἐπίσης νά ὑπάρχει πρόκληση, μιά εὐκαιρία νά δοκιμάσει τίς δυνατότητές του καί νά γνωρίσει ἀκόμα καί τήν ἀποτυχία. Εἶναι πνευματικά ἀναγκαῖο νά μάθει τήν ὑπομονή, τήν ἀντοχή στήν ἔλλειψη τῶν ἀνέσεων καί τήν ταπείνωση. Κι ἐδῶ τό παράδειγμα τῶν γονέων παίζει σπουδαῖο ρόλο. Τά παιδιά μαθαίνουν βλέποντας τήν ἀντίδραση τῶν γονέων τους στήν ἀρρώστια, στό πένθος, στά οἰκονομικά προβλήματα κ.λ.π.

Τά παιδιά πρέπει νά ἐνθαρρύνονται νά βοηθοῦν τούς ἐνήλικες στίς δουλειές τοῦ σπιτιοῦ ἀνάλογα μέ τήν ἡλικία καί τίς δυνατότητές τους, ἀκόμα κι ὅταν εἶναι πολύ μικρά γιά νά προσφέρουν πραγματικά χρήσιμο ἔργο, ἀκόμα κι ἄν ἡ δουλειά εἶναι μερικές φορές πολύ δύσκολη γι᾽ αὐτά καί δέν μποροῦν νά τήν ἐκτελέσουν τέλεια. Ἔτσι μαθαίνουν τίς εὐθύνες τίς ὁποῖες θά πρέπει νά ἀναλάβουν, καί ἐπίσης νά μήν εἶναι ἐγωϊστές. Ἀκόμα θά μπορέσουν νά ἐκτιμήσουν περισσότερο ὅσα κάνουν γι᾽ αὐτά οἱ γονεῖς τους.
Ἕνα ἀπό τά χαρακτηριστικά τῆς χριστιανικῆς ζωῆς μέσα στόν κόσμο εἶναι ἡ γενναιοδωρία, ἡ φιλοξενία κάι ἡ καλωσύνη πρός ὅλους ἐκείνους πού ἔχουν ἀνάγκη. Αὐτές οἱ ἀξίες μποροῦν νά καλλιεργηθοῦν στά παιδιά ἀπό πολύ μικρή ἡλικία. Μποροῦν νά μάθουν, κυρίως μέ τό παράδειγμα, νά μοιράζονται τά πράγματά τους καί νά συμμετέχουν στή φιλοξενία τῶν ἐπισκεπτῶν.
Ὅσον ἀφορᾶ τήν ἐπίπληξη, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει ὅτι ὁ γονέας ὀφείλει νά τιμωρεῖ τό παιδί του περισσότερο μέ τόν τόνο τῆς φωνῆς του καί μέ τήν προειδοποίηση παρά μέ τήν φυσική βία. Ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ Πατέρες δέ φαίνεται νά ἀπορρίπτουν τή σωματική τιμωρία —ἀντίθετα προειδοποιοῦν νά μή χαλᾶμε τά παιδιά μέ τήν ὑπερβολική μας ἐπιείκεια. Τά λόγια τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοποθετοῦν τή σωματική τιμωρία μέσα στά πλαίσια τῆς ἀγάπης τῶν γονέων: «Ὀργίζεσθε καί μήν ἁμαρτάνετε» (Ἐφεσ. 4,26). Ἄν ὁ γλυκός λόγος δέ φέρει ἀποτέλεσμα, τότε μπορεῖ νά εἶναι ἀναγκαῖος ὁ θυμός, ἀλλά θυμός πού προέρχεται ἀπό τήν ἀγάπη καί ἔχει ὡς κίνητρο ὄχι τήν ἐπιθυμία γιά κυριαρχία, ἀλλά τήν ἐπιθυμία νά μάθουμε στό παιδί νά διακρίνει τό καλό ἀπό τό κακό. Ἡ ὀργή δέν πρέπει νά εἶναι μιά διέξοδος γιά τά πάθη μας ἀλλά παιδαγωγικό ἐργαλεῖο. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει ἀκόμα: «Ὅταν μέντοι ἴδης ἀπό τοῦ φόβου κερδάναντα, ἄνες· δεῖ γάρ τινος φύσει τῇ ἡμετέρᾳ καί ἀνέσεως».2 (Ὅταν ὄμως δεῖς ὅτι ὁ φόβος ὠφέλησε, ἄφησέ τόν· γιατί ἡ φύση μας ἔχει ἀνάγκη καί ἀπό κάποια ἄνεση).
Ἄν ἡ σχέση ἑνός παιδιοῦ μέ τούς γονεῖς του εἶναι στέρεα καί ἄν τό παιδί ἐμπιστεύεται καί σέβεται τούς γονεῖς του, ἀρκεῖ μερικές φορές μιά αὐστηρή ἤ θλιμμένη ἔκφραση τοῦ προσώπου γιά νά ἀναγνωρίσει τό παιδί ὅτι σφάλλει. Στό βίο τοῦ Ἁγίου Σιλουανοῦ διαβάζουμε ὅτι, ὅταν σέ νεαρή ἡλικία ἔπεσε σέ ἁμάρτημα, τοῦ εἶπε ὁ πατέρας του τήν ἑπόμενη μέρα: «Ποῦ ἤσουν χθές, παιδί μου; μέ πονοῦσε ἡ καρδιά μου»3. Οἱ μειλίχιοι αὐτοί λόγοι του ἐντυπώθηκαν στήν ψυχή τοῦ Ἁγίου Σιλουανοῦ. Μιά ἄλλη φορά ὁ Ἅγιος Σιλουανός ἑτοίμασε κρέας γιά τό γεῦμα ἐκείνων πού ἐργάζονταν στούς ἀγρούς ἄν καί ἦταν Παρασκευή. Ὁ πατέρας του περίμενε ἕξι μῆνες γιά νά τοῦ πεῖ: «Θυμᾶσαι, παιδί μου, πού μοῦ ἔβρασες χοιρινό κρέας στό χωράφι; Ἦταν Παρασκευή, ξέρεις, καί τό ἔτρωγα σάν νά ἦταν ψοφίμι». «Καί γιατί δέν μοῦ τό εἶπες τότε;» «Δέν ἤθελα νά σέ συγχύσω, παιδί μου».4 Αὐτό δέν ἦταν ἁπλῶς ἥπια συμπεριφορά —εἶναι τό ἀποτέλεσμα μιᾶς βαθειᾶς σχέσης ἐμπιστοσύνης καί σεβασμοῦ.
Ἡ πειθαρχία πρέπει νά εἶναι λογική καί δίκαιη. Σκοπός τῆς πειθαρχίας εἶναι νά μάθουν τά παιδιά νά διακρίνουν τό καλό ἀπό τό κακό. Τά παιδιά εἶναι πολύ εὐαίσθητα ὅσον ἀφορᾶ τή δικαιοσύνη καί ἀναστατώνονται ὅταν οἱ γονεῖς ἐξοργίζονται ὑπερβολικά γιά τό τίποτε, ἤ ὅταν ἡ τιμωρία χρησιμοποιεῖται ἀπροειδοποίητα. Ὅταν προειδοποιοῦμε πρίν ἀπό τήν τιμωρία, ἡ ἀπειλή μας δέ θά πρέπει νά ξεπερνᾶ τά ὅρια αὐτοῦ πού πραγματικά θά κάνουμε. Μετά τήν τιμωρία πρέπει νά δείχνουμε στό παιδί ὅτι εἴμαστε ἕτοιμοι νά τό συγχωρήσουμε. Πολύ συχνά τά παιδιά ἔχουν τήν αἴσθηση ὅτι οἱ γονεῖς τους δέν τά ἀγαποῦν ὅταν κάνουν ἀταξίες. Δέν ἀγαποῦμε τήν ἁμαρτία, ἀγαποῦμε ὅμως τόν ἁμαρτωλό.
Ἡ ἀγάπη μας γιά τά παιδιά μας πρέπει νά εἶναι γι᾽ αὐτά μιά εἰκόνα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο. Αὐτό σημαίνει ὅτι, ἄν τό παιδί ὁμολογήσει ἕνα σφάλμα του ἤ δείξει εἰλικρινῆ μετάνοια, θά πρέπει νά ἐλαφρύνουμε ἀνάλογα τήν ἐπίπληξη ἤ τήν τιμωρία, τουλάχιστον ὅσον ἀφορᾶ τήν ψυχική μας διάθεση. Αὐτό δέ σημαίνει ὅτι δικαιολογοῦμε τό σφάλμα ἤ ὅτι δείχνουμε πώς ἔστω τό δικαιολογοῦμε· ἐνθαρρύνουμε ὅμως μέ αὐτόν τόν τρόπο τά παιδιά μας νά μήν ἐπιχειροῦν νά κρύβουν τά σφάλματά τους ἤ νά μή «προφασίζονται προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις» (Ψαλμ. 140,4). Ἐπιθυμοῦμε νά δώσουμε στά παιδιά μιά γεύση τῆς χαρᾶς τοῦ ἀσώτου υἱοῦ πού ἐπιστρέφει στόν πατέρα του, ἐπειδή αὐτή εἶναι ἡ εἰκόνα καί τῆς δικῆς μας σχέσεως μέ τόν Θεό. Ἡ ἀπάτη εἶναι πολύ σοβαρότερο σύμπτωμα ἀπό ὁποιαδήποτε ἀταξία· ἄν ὑπάρχει ἀπάτη μεταξύ παιδιοῦ καί γονέων, θά εἶναι πολύ δύσκολο νά διατηρήσουν τήν ἐπικοινωνία τους.
Δέν πρέπει ποτέ νά τιμωροῦμε ἤ νά φοβερίζουμε τά παιδιά χρησιμοποιώντας τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Νά μήν ὑποβάλλουμε ποτέ στό παιδί τήν ἰδέα ὅτι ὁ Χριστός δέν τό ἀγαπᾶ ὅταν κάνει ἀταξίες, ἤ ὅτι ἡ ἀρρώστιά του εἶναι τιμωρία ἀπό τόν Χριστό. Θά πρέπει νά ἔχουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀρκετό κῦρος καί νά μή χρειάζεται νά μετατρέπουμε τόν Χριστό σέ χωροφύλακα. Τά παιδιά θά μισήσουν τόν Χριστό, ἄν, ὅταν ἀρρωσταίνουν, ἤ βλέπουν ἄλλους ἀρρώστους, νομίζουν ὅτι τά τιμωρεῖ γιά τήν ἁμαρτία τους, ἤ ἄν νομίζουν ὅτι ὁ Χριστός δέν τά ἀγαπᾶ ὅταν κάνουν ἀταξίες. Ἄλλωστε αὐτό δέν εἶναι ἀλήθεια· ὁ Χριστός ἀγαπᾶ τούς ἁμαρτωλούς καί πέθανε γι᾽ αὐτούς.
Ὅταν διδάσκουμε στό παιδί πειθαρχία καί ὑπακοή, πρέπει νά ἀφήνουμε περιθώρια γιά τήν προσωπική ἀνάπτυξη καί τό χαρακτήρα του. Ὁ παιδαγωγικός μας στόχος δέν εἶναι νά συντρίψουμε τή θέληση τοῦ παιδιοῦ οὔτε νά τό «δαμάσουμε» σάν ἕνα μικρό ἄλογο, ὥστε νά ὑποτάξουμε τήν προσωπικότητά του στή δική μας. Ἄν καί τό μικρό παιδί πρέπει νά μάθει νά κάνει χωρίς ἀντιρρήσεις ὅ,τι τοῦ ζητοῦν, ὅμως ὁ ἀπώτερος σκοπός μας εἶναι νά ἀναπτυχθεῖ μέ τρόπο ὥστε νά μήν εἶναι ἐγωιστής, ἀλλά νά ὑπολογίζει τούς ἄλλους. Ἄν συντρίψουμε τή θέληση τοῦ παιδιοῦ, τοῦ στεροῦμε κάτι πού εἶναι ἀπαραίτητο γιά τή διαμόρφωσή του ὡς ἐλεύθερου ἀνθρώπινου προσώπου καί πού εἶναι ἐπίσης ἀπαραίτητο ὅπλο γιά τήν ἐπιβίωσή του στό χριστιανικό ἀγώνα. Ἡ βούληση εἶναι ἀπαραίτητη γιά νά βροῦμε τό δρόμο μας σ᾽ αὐτόν τόν κόσμο, ὥστε νά μή μένουμε τελείως ἐξαρτημένοι ἀπό τό περιβάλλον τοῦ σπιτιοῦ —καί αὐτή ἡ ὑπερβολική ἐξάρτηση συνήθως φαίνεται τή στιγμή πού τό παιδί φεύγει ἀπό τό σπίτι, ὅταν ἐνηλικιωθεῖ. Αὐτό δέν πρέπει νά τό ξεχνᾶμε ὅταν, γιά παράδειγμα, προσπαθοῦμε νά ἐπιβληθοῦμε σ᾽ ἕνα ἰσχυρογνῶμον βρέφος. Ἐπίσης πρέπει νά ἀκολουθοῦμε μερικές φορές τίς ἀπόψεις τῶν παιδιῶν, ἀκόμη κι ὅταν εἶναι μικρά.
Δέν εἶναι φρόνιμο, ἀπό παιδαγωγική ἄποψη, νά ἀπαγορεύουμε πάντοτε· συχνά πρέπει νέ γίνονται παραχωρήσεις, ὄχι μόνο ἀπό τά παιδιά ἀλλά καί ἀπό τούς γονεῖς. Ἰδιαίτερα καθώς τά παιδιά μεγαλώνουν, οἱ αἰτίες γιά τίς ὁποῖες ἀπαγορεύουμε κάτι θά πρέπει νά εἶναι κατανοητές ἀπό αὐτά. Μποροῦμε ἀκόμα νά βροῦμε ἐναλλακτικές λύσεις ἤ νά κάνουμε συμβιβασμούς.
Ἕνα πολύ μικρό παιδί, εἶναι προτιμότερο νά τό ἀπομακρύνουμε ἀπό ἕνα ἀπαγορευμένο ἀντικείμενο ἤ νά στρέφουμε τήν προσοχή του κάπου ἀλλοῦ, παρά νά τό μαλώνουμε συνεχῶς χωρίς νά ἀπομακρύνουμε τόν πειρασμό. Ἴσως στήν περίπτωση ἑνός ἐξαιρετικά ἀνυπότακτου παιδιοῦ θά ὠφελοῦσε περισσότερο, ἄν τό ἀφήναμε νά ἔχει προσωπική ἐμπειρία ὁρισμένων πραγμάτων. Μερικές φορές ἡ ἀπαγόρευση ἔχει τό ἀντίθετο ἀποτέλεσμα ἀπό αὐτό πού ἐπιδιώκουμε: τό παιδί ἐπιθυμεῖ κάτι ἀπαγορευμένο περισσότερο ἀπό πρίν καί δέν μπορεῖ νά πάψει νά τό σκέπτεται. Ἡ ἀπαγόρευση, ὅταν εἶναι ἀναγκαία, θά εἶναι πολύ ἀποτελεσματική, ἄν τά παιδιά μας ἔχουν μάθει ἀπό τήν ἐμπειρία τους νά ἐμπιστεύονται καί νά σέβονται τή γνώμη μας. Δέν πρέπει νά περιμένουμε ὅτι τά παιδιά μας θά εἶναι πάντα ἱκανοποιημένα ἀπό τίς ἀπαντήσεις μας στά αἰτήματά τους, ἀλλά ἄς μήν ἀφήσουμε τή μνησικακία νά γίνει μόνιμο στοιχεῖο στή σχέση τους μαζί μας. Μερικές φορές εἶναι ἀνάγκη νά ἐπιμένουν οἱ γονεῖς, ἀλλά αὐτό ἀπαιτεῖ διάκριση καί προσευχή. Μερικές φορές οἱ γονεῖς προτείνουν στά παιδιά τους νά ζητοῦν τήν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ τους πατέρα πρίν κάνουν κάτι· σ᾽ αὐτήν τήν περίπτωση καί οἱ γονεῖς πρέπει νά ἐνεργοῦν σύμφωνα μέ τό λόγο τοῦ ἱερέα.
Εἶναι σημαντικό γιά τά παιδιά νά αἰσθάνονται καί νά βλέπουν ὅτι οἱ γονεῖς συμφωνοῦν μεταξύ τους. Σέ πρακτικό ἐπίπεδο αὐτό σημαίνει ὅτι, ἄν ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα ἔχουν μιά διαφωνία, θά πρέπει, ὅσο εἶναι δυνατόν, νά φαίνεται ὅτι λύνουν τή διαφορά τους εἰρηνικά. Δέν πρέπει νά μαλώνουν, καί μάλιστα μπροστά στά παιδιά, ἤ νά ἀντιμιλοῦν ὁ ἕνας στόν ἄλλο παρά μέ εὐγενικό τρόπο. Ἄν τά παιδιά τούς δοῦν νά καυγαδίζουν ἤ νά διαφωνοῦν, θά πρέπει νά τούς δοῦν καί νά συμφιλιώνονται. Τά παιδιά αἰσθάνονται, ἀκόμα καί χωρίς λόγια, τήν ἔνταση ἀνάμεσα στούς γονεῖς τους καί ὑποφέρουν. Δέν εἶναι δυνατόν νά περιμένουμε ἀπόλυτη ὁμοφωνία γιά ὅλα τά ζητήματα μεταξύ δύο ἀνθρώπων. Ὅμως δέν πρέπει τά παιδιά νά αἰσθάνονται ὅτι οἱ διαφορές μεταξύ τῶν γονέων τους χωρίζουν τόν ἕνα ἀπό τόν ἄλλο. Ἐπίσης δέν πρέπει ποτέ νά χρησιμοποιοῦνται ὡς ἐνδιάμεσοι συμφιλιωτές μεταξύ τῶν γονέων τους. Ἡ ὁμοφωνία μεταξύ τῶν γονέων εἶναι ζωτικῆς σημασίας γιά τήν ἀσφάλεια τῶν παιδιῶν καί ἕνα ὑπόδειγμα γιά τό δικό τους γάμο ἀργότερα.
Σημειώσεις:
1. My Life in Christ (Jordanville Holy Trinity Monastery, 1984), σελ. 155.
2. Ἱ. Χρυσοστόμου ἔργα, Ε.Π.Ε., τόμος 30, σελ. 650-651.
3. Ἀρχιμ. Σωφρονίου, Ὁ Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, Ἱ.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἀγγλίας 1990, σελ. 10.
4. Ὅπ. π. σελ. 11.
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τῆς Ἀδελφῆς Μαγδαληνῆς
«Σκέψεις γιά τά παιδιά στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σήμερα».
Ἱ.Μ. Τιμίου Προδρόμου,Ἔσσεξ Ἀγγλίας 1999,σελ. 32-47.
http://www.imkby.gr/
Αντέγραψα από...

''Ίδε ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτία του κόσμου''

Ο Αγ.Ιωάννης ό Πρόδρομος, ή αρχή του χαροποιού μηνύματος για την έλευση του Χριστού μας στον κόσμο, κηρύσσει δύο χιλιάδες περίπου χρόνια ακατάπαυστα το εύαγγέλιο της σωτηρίας: «Αδελφοί, ετοιμάσατε την οδό, κάμετε ίσιους τους δρόμους των καρδιών σας. Εκείνος έρχεται, ό ασύγκριτα δυνατότερος μου, Εκείνος, που δεν είμαι άξιος να σκύψω καί να λύσω τα λουριά των υποδημάτων Του. Ό Χριστός, ό Βασιλεύς της δόξης». «Ίδε ό αμνός του Θεού ό αϊρων την άμαρτίαν του κόσμου».
Φοβερά τα λόγια, μοναδική ή μαρτυρία της θεότητας του Λόγου, κρυστάλλινη ή καθαρότητα των νοημάτων του Προδρόμου. Ήρθε ό Θεός κι έγινε άνθρωπος, να το κήρυγμα Του! "Αραγε, αιώνες τώρα πού ή Εκκλησία ξεκάθαρα δανείζεται, βιώνει καί κηρύττει αυτή την ομολογία, συνέβαλε στο να την ενστερνισθεί ό κόσμος; "Αν ερωτηθεί ό άνθρωπος ό σημερινός: «Τί είναι ό Χριστός για σας;», άραγε τί θα απαντήσει;
Κι εκείνον τον ταλαιπώρησε το φοβερό αυτό ερώτημα. Τα ερωτήματα του Χριστού προς τους Μαθητές Του: «τίνα με λέγουσιν οί άνθρωποι είναι τον Υίόν του άνθρωπου;» καί «ύμεϊς δε τίνα με λέγετε είναι;» δεν είναι φυσικά καρπός μιας περιέργειας του Χριστού, πού ζητά από την απάντηση των Μαθητών να ενισχύσει την αυτοσυνειδησία του. Είναι, αντίθετα, πρόκληση της πίστεως μας σ' Εκείνον, πού πρέπει να δώσουμε την ορθή απάντηση για την ουσία του Χριστού, για να μπορούμε να βρούμε στο Χριστό τη σωτηρία. Από τον τρόπο με τον όποιο βλέπουμε καί προσεγγίζουμε το Χριστό, εξαρτάται καί ή δυνατότητα να βρούμε κοντά Του τη λύτρωση μας. Γιατί είναι δυνατόν να μιλάμε για το Χριστό, να λέμε πώς είμαστε χριστιανοί, καί όμως να μη γινόμαστε μέτοχοι της σωτηρίας του Χριστού. Αυτό συμβαίνει, όταν δεν προσεγγίζουμε ορθά τον Χριστό, ή μάλλον, όταν δεν δεχόμαστε τον Αληθινό Χριστό, αλλά τους διάφορους δικούς μας "Χριστούς", πού φυσικά, σαν πλαστοί, είναι ανίκανοι να μας σώσουν.
Καί πήρε την απάντηση τους, όμοια απολύτως με αυτή πού δίνουν στο ερώτημα αυτό άνθρωποι όλων των εποχών: «Άλλοι λέγουν ότι είσαι ό Ιωάννης, άλλοι ό Ηλίας, ή ό Ιερεμίας, ή κάποιος από του προφήτες».

"Ορόσημο αυτή ή απάντηση καί μνημείο πού φανερώνει ανθρώπινες προθέσεις διαχρονικά. Μια φευγαλέα ματιά στην ιστορία θα μας πείσει. Πόσο μελάνι ό ορθολογισμός δεν έχει χύσει πασχίζοντας να περιορίσει το Θεάνθρωπο Χριστό σε άνθρωπο, να τον σμικρύνει στα πλαίσια του χοϊκοΰ ανθρώπου; Παντού καί συστηματικά ό Χριστός άπογυμνούται. Επιτελείται διαρκώς έργο Αρείου, πού φαίνεται πώς ή λογικοκρατία δεν θέλει να τον θάψει ακόμα. Ή «Θρησκεία» του καθαρού λόγου καί ό άτομοκεντρισμός μετρά το Χριστό με το κριτήριο των διωκτών Του. Υποβιβάζει το Χριστό σε άνθρωπο. «Κόπτεται» ότι ό Χριστός είναι μεγάλος άνθρωπος, σοφός άνθρωπος, ό μεγαλύτερος επαναστάτης ή Διδάσκαλος, άλλ' οπωσδήποτε όχι ό Θεός! Ό άνθρωπος έγινε μέτρο των πάντων, ορατών καί αοράτων, καί έτσι θολωμένος απορρίπτει ό,τι είναι ψηλότερο άπ' αυτόν, μεγαλύτερο, άπειρότερο. Το φτηνό αυτό μέτρο του στενεύει καί το Θεάνθρωπο Κύριο σε άνθρωπο, πνίγοντας συνάμα τον έπαρμένο ανθρώπινο νου καί οδηγώντας τον να μην αναγνωρίζει καμία πραγματικότητα μεγαλύτερη από τον εαυτό του.
Μα καί ή αίρεση διαχρονικά το ίδιο επεδίωξε. "Η άποσαρκώνει το Χριστό καί τον θέλει «ψιλό» μόνο Θεό ή πνίγει το Θεό στο πρόσωπο Του, κάνοντας Τον «ψιλό» μόνο άνθρωπο. Ή Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού, δεν επεδίωξε ποτέ να «κατασκευάσει» κάποιο Χριστό, αλλά αγωνίζεται να παραδίδει αδιάκοπα μέσα στην Ιστορία τον ένα Χριστό καί να Τον ομολογεί, όπως τότε οί Μαθητές με το στόμα του Πέτρου: «Σύ εί ό Χριστός, ό υίός του Θεού του ζώντος». Καί ό Ιωάννης θεολογικότατα διαπιστώνει: «Τις εστίν ό ψεύστης εί μη ό αρνούμενος ότι Ιησούς ουκ εστίν ό Χριστός; ούτος εστίν ό αντίχριστος, ό αρνούμενος τον πατέρα καί τον υίόν». Ό ϊδιος ό Κύριος ερωτώμενος από τους ανόμους κριτές Του, εάν είναι ό Χριστός, ό Υιός του Θεού, τους κατακεραυνώνει λέγοντας: «Εγώ ειμί».
Άλλα καί ή Εκκλησία μέσω των Α' καί Δ' ιδίως Οικουμενικών Συνόδων όμολογεί την πίστη της στο Χριστό ως τέλειο Θεό και τέλειο άνθρωπο - ένα πρόσωπο -,Θεό πού «γέγονεν άνθρωπος, ϊν' ημάς εν έαυτφ θεοποίηση», κατά τον Μέγα Αθανάσιο.

Ό σαρκωμένος Λόγος, ό ιστορικός θεάνθρωπος Ιησούς είναι ακριβώς ή ουσία της Αποκάλυψης του Θεού, ή Ζωή του κόσμου. Και αυτός ό ορθόδοξος Χριστοκεντρισμός εγγυάται τη δυνατότητα στον άνθρωπο να γνωρίσει το μυστήριο του Τριαδικού Θεού.
"Αν ό Θεός έγινε άνθρωπος, τότε σώζεται ό άνθρωπος.
Μόνο ή Εκκλησία πού γεύεται και αναπνέει το Χριστό ως «αμνό του Θεού», κατά την ομολογία του Προδρόμου, δικαιούται να μας πει ποιος καί τί είναι ό Χριστός.
Ή μαρτυρία της Εκκλησίας, για το Χριστό, στον άνθρωπο κάθε εποχής παραμένει σταθερή καί αμετακίνητη: Ό Χριστός είναι τέλειος Θεός καί τέλειος άνθρωπος. Καί αυτός είναι ό Χριστός της Εκκλησίας, πού προσφέρεται πάντα σαν απάντηση στη λυτρωτική αναζήτηση του κόσμου.
Καθώς πατάμε το κατώφλι ενός ακόμα νέου χρόνου, ό μεγάλος προφήτης, ό Πρόδρομος καί Βαπτιστής, όπως τότε, στην έρημο του Ιορδάνη, έτσι καί σήμερα, στην εποχή μας, υποδεικνύει στον κόσμο τον Αμνό του Θεού, το Λυτρωτή καί Κύριο μας Ιησού Χριστό. «Ίδε ό αμνός του Θεού ό αϊρων την άμαρτίαν του κόσμου».
Φοβερά τα λόγια, μοναδική ή μαρτυρία της θεότητας του Λόγου, κρυστάλλινη ή καθαρότητα των νοημάτων του Προδρόμου. Ήρθε ό Θεός κι έγινε άνθρωπος, να το κήρυγμα του! "Αραγε, αιώνες τώρα πού ή Εκκλησία ξεκάθαρα δανείζεται, βιώνει καί κηρύττει αυτή την ομολογία, συνέβαλε στο να την ενστερνισθεί ό κόσμος; "Αν ερωτηθεί ό άνθρωπος ό σημερινός: «Τί είναι ό Χριστός για σας;», άραγε τί θα απαντήσει;


της Κατερίνας Τσακίρη-Θεολόγου

Ό ολυμπιονίκης στη σκοποβολή που έγινε ορθόδοξος μοναχός

O Ιουλιάν Ράτσεα ήταν ένας από τους καλυτερους σκοπευτές της Ρουμανίας,με πολλές συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα.Στην Ολυμπιάδα του Σίδνευ κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο.Μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2008 αποφάσισε να γίνει μοναχός στην Οπθόδοξη εκκλησία της Ταυλάνδης.Μέχρι το 2008 ο Ιουλιάν Ράτσεα ήταν προπονητής της Ολυμπιακής ομάδας σκοποβολής της Ταυλάνδης.Τώρα είναι ένα από πιο δραστήρια μέλη της Ορθόδοξης εκκλησίας της Ταυλάνδης αλλά και της σλαβικής κοινότητας της περιοχής

ΠΗΓΗ
μεταφραση-www.orthodoxigynaika.blogspot.com

«Μορφήν αναλλοιώτως ανθρωπίνην προσέλαβες»

Η Ενανθρώπηση του Θεού Λόγου δεν είναι κάποιο αφηρημένο θεωρητικό σχήμα, ούτε κάποια μυθοπλασία κάποιου ευφάνταστου μυθογράφου, αλλά πραγματικό γεγονός, το όποιο έλαβε χώρα σε συγκεκριμένο χώρο καί χρόνο (Γαλ. 4, 4). Ή μεγάλη δεσποτική εορτή της Περιτομής του Κυρίου μας υπενθυμίζει αυτή τη μεγάλη αλήθεια καί τονίζει ιδιαίτερα την πραγματική ανθρώπινη φύση, την οποία εκών ενδύθηκε για χάρη της δικής μας σωτηρίας.
Στήν καθιέρωση του εορτασμού της Περιτομής του Κυρίου από την Εκκλησία συνέτεινε αναμφίβολα ή δράση κάποιων αιρετικών κύκλων της αρχαίας Εκκλησίας, οι όποιοι αρνούνταν την πραγματική ενανθρώπηση του Θεού Λόγου καί δίδασκαν τη μη πραγματική ενανθρώπηση του Θεού Λόγου. Τέτοιοι υπήρξαν οι αιρετικοί δοκητές, οι οποίοι δίδασκαν την κακοδοξία ότι δήθεν ή ενανθρώπηση του Χριστού έγινε φαινομενικά, «κατά δόκησιν», όπως τόνιζαν.
Αυτοί μαζί με τους μαρκιωνίτες, τους μανιχαίους καί άλλους αιρετικούς, όλοι πρόδρομοι των αιρετικών Μονοφυσιτών του 5ου αιώνα, επιχείρησαν να νοθεύσουν την αλήθεια της Εκκλησίας μας.
Ή Εκκλησία μας μεταχειρίστηκε κάθε μέσον προκειμένου να προασπίσει την άπαξ αποκαλυφθείσα καί παραδοθείσα αλήθεια (Ίουδ. 3). Ακόμα καί εορτές καθιέρωσε για να περιχαρακώσει τις ύψιστες καί σωτήριες αλήθειες Της Είναι ιστορικά βεβαιωμένο πώς οι εορτές των Χριστουγέννων, της Περιτομής καί των Θεοφανείων καθιερώθηκαν από την ανάγκη του άντιαιρετικοϋ αγώνα της Εκκλησίας μας καί κατόπιν έλαβαν εορταστικό χαρακτήρα, όπως εμείς τις βιώνουμε σήμερα.
Ή περιτομή ήταν μία πρακτική συνηθισμένη σε πολλούς λαούς της αρχαιότητας. Ό Ηρόδοτος αναφέρει πώς οι πρώτοι πού έκαναν περιτομή στα άρρενα τέκνα τους ήταν οι Αιθίοπες καί οι Αιγύπτιοι κυρίως για λόγους υγιεινής (Ήροδ. Ίστ. Β', 104). Ιστορικά ίσως οι Εβραίοι πήραν τη συνήθεια αυτή από τους Αιγυπτίους. Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη όμως, περιτομή θέσπισε ό ίδιος ό Θεός κατά παραγγελία Του στον πιστό Αβραάμ, ως μια πράξη διαφοροποιήσεως των απογόνων του από τους άλλους λαούς ώστε μέσω αυτών να υλοποιηθεί το σχέδιο της σωτηρίας του κόσμου. «Αύτη ή διαθήκη, ην διατηρήσεις, ανά μέσον εμού καί υμών καί ανά μέσον του σπέρματος σου μετά σε εις τάς γενεάς αυτών περιτμηθήσεται υμών πάν άρσενικόν καί περιτμηθήσεσθε την σάρκαν της άκροβυστίας υμών, καί έσται εις σημείον διαθήκης ανά μέσον έμοϋ καί υμών. Καί παιδίον οκτώ ήμερων περιτμηθήσεται ύμίν» (Γεν. 17, 12).

Ή περιτομή όλων των αρρένων νηπίων γινόταν από τους πατέρες τους ή από ειδικούς στην περιτομή πού ονομαζόταν mohel,την ογδόη ήμερα από τη γέννηση τους, όπως είχε διατάξει ό Θεός. Γινόταν στα σπίτια των νηπίων ή συχνότερα στις συναγωγές ενώπιον συγγενών καί φίλων. Ή τελετουργία της περιτομής ήταν για τους Ιουδαίους της εποχής εκείνης μεγάλης σπουδαιότητας γεγονός, Το παιδί πού περιτέμνονταν θεωρούνταν πια μέλος του λαού του Θεού καί του Αβραάμ (Γεν. 17, 12).
Ό περιτμημένος ήταν υποχρεωμένος να τηρεί τις διατάξεις του Νόμου καί είχε το αποκλειστικό δικαίωμα να εορτάζει το Πάσχα, σε αντίθεση με τους άπερίτμητους, οι όποιοι δεν είχαν αυτό το δικαίωμα.
Μαζί με την περιτομή γινόταν καί ή όνοματοδοσία. Ή τελετουργία της περιτομής ήταν κάτι σαν το χριστιανικό βάπτισμα, του οποίου υπήρξε τύπος. Όπως ό περιτμημένος γινόταν μέλος του λαού της Διαθήκης, ξεχωριστός από τους μη περιτμημένους, έτσι καί ό βαπτισμένος αναγεννιέται καί γίνεται άγιος, ξεχωριστός, μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, προορισμένος να κληρονομήσει τη βασιλεία του Θεού (Ρωμ. 6, 4).
Σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Λουκά, την ογδόη ήμερα από τη γέννηση του Κυρίου, ό Ιωσήφ καί ή Μαρία τήρησαν τη μωσαϊκή εντολή της περιτομής. Με λακωνικό τρόπο ό ιερός Ευαγγελιστής αναφέρει πώς «ότε έπλήσθηοαν αι ήμέραι του περιτεμείν το παιδίον, καί εκλήθη το όνομα αύτού Ιησούς, το κληθέν υπό του αγγέλου προ του συλληφθήναι αυτόν εν τη κοιλία» (Λουκ. 2,21). Ό άγιος Έφραίμ ό Σϋρος αναφέρει την πληροφορία ότι την περιτομή του Κυρίου έκανε ό μνήστωρ Ιωσήφ. Επίσης, ό άγιος Έπιφάνιος Κύπρου αναφέρει ότι ή περιτομή έγινε στο Σπήλαιο της Γεννήσεως. Βεβαίως ό ιερός Ευαγγε¬λιστής αποσιωπά κάθε λεπτομέρεια από την τελετή αυτή, διό¬τι προφανώς δεν έχει να μας προσφέρει, σύμφωνα με τους Πα¬τέρες, όφελος για τη σωτηρία μας.
Την Εκκλησία μας δεν ενδιέφερε αυτή καθ' εαυτή ή εκπλήρωση αυτής της νομικής διάταξης του μωσαϊκού νόμου από τον Κύριο. Την ενδιέφερε κυρίως να τονισθεί δια της περιτομής Του καί να αποδειχθεί ή πραγματική ανθρώπινη φύση Του, την οποία αρνούνταν οί αιρετικοί. Ο θεόπνευστος
Ευαγγελιστής συμπεριέλαβε στο Ευαγγέλιο του και το γεγονός της περιτομής για να μπορεί ή Εκκλησία να αποκρούει κάθε δοκητική, μανιχαϊστική καί μονοφυσιτική κακοδοξία.
Ή μη παραδοχή της ορθοδόξου διδασκαλίας της Εκκλησίας μας περί της αληθινούς ενανθρωπήσεως του Υιού καί Λόγου του Θεοϋ έκθεμέλιώνει κυριολεκτικά ολόκληρο το οικοδόμημα της εν Χριστφ άπολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους.Αν δεν έγινε πραγματικά ή σάρκωση του Λυτρωτή, δεν έχουμε πραγματική σωτηρία, ό Χριστός δεν είναι πραγματικός σωτήρας αλλά ένας από τους πολλούς ιδρυτές θρησκειών της ανθρωπότητας. Το πρόβλημα αυτό απασχόλησε έντονα την Εκκλησία τον 5ο αιώνα, όταν ό αρχιμανδρίτης Ευτυχής από την Κωνσταντινούπολη αρνούνταν την ανθρώπινη φύση του Χριστού. Για το λόγο αυτό συγκλήθηκε ή Δ' εν Χαλκηδόνι Οικουμενική Σύνοδος το 451.
Ό Υιός καί Λόγος του Θεού είναι ό φυσικός Υιός του Θεού, απόρροια της δικής Του φύσεως. Γεννήθηκε προπάντων των αιώνων από τον Πατέρα, όπως μας βεβαιώνει ξεκάθαρα ή Αγία Γραφή. «Υιός μου ει συ σήμερον γεγέννηκά σε» (Έβρ. 1, 5) είπε δια του Ψαλμωδού ό Θεός Πατέρας στο Θεό Υιό. Ή προαιώνια βουλή του Θεοϋ αποφάσισε να αποστείλει το Λόγο στον κόσμο ως σωτήρα του από τη φθορά της αμαρτίας καί του θανάτου. Έτσι,«ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» (Γαλ. 4,4) ό Λόγος δια της Παρθένου Μαρίας προσέλαβε την ανθρώπινη φύση καί αφού την καθάρισε από τους ρίπους της αμαρτίας, την αναδημιούργησε καί την επανέφερε στην προπτωτική κατάσταση, την έκανε δική Του φύση, χωρίς να αφήσει ούτε στιγμή τη θεία φύση Του. Ένωσε άσύγχυτα καί αρμονικά τις δύο φύσεις στο θεανδρικό Του πρόσωπο. Έγινε ό Θεάνθρωπος. Ή ένωση των δύο φύσεων στο πρόσωπο του Λυτρωτή σημαίνει αντικειμενική πραγμάτωση της σωτηρίας μας.
Ή Ενανθρώπηση του Λόγου όμως είναι γεγονός ασύλληπτης αυτόταπείνωσης Του. «Εν μορφή Θεοϋ υπάρχων... εαυτόν έκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν όμοιώματι ανθρώπων γενόμενος καί σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος έταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ. 2, 7). Εάν δε δούμε το μυστήριο της θείας συγκαταβάσεως υπό το πρίσμα της άμετρης αγάπης του Θεοϋ για το πλάσμα Του, τον άνθρωπο, αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των έποχών.Το αρχαιοελληνικό αξίωμα «Θεός άνθρώποις ου μείγνηται» πολλω δε μάλλον ή άνθρώποποίηση Θεού αποτελεί ορθολογικά τη χειρότερη μωρία της ιστορίας. Όμως ή αγαθότητα καί ή φιλανθρωπία του Θεού υπερέβη όλα τα διαχωριστικά με την ανθρωπότητα. Έκαμε τη μεγάλη κίνηση καί ταπείνωσε τον Υιό Του καί τον έκανε άνθρωπο, προκειμένου να σωθεί το ανθρώπινο γένος. Κατέβηκε Αυτός στα ανθρώπινα πλαίσια, μέχρι καί της κατάστασης του θανάτου για να αναστήσει τον άνθρωπο από την κατάσταση της πνευματικής νεκρώσεως καί να ανεβάσει τον άνθρωπο στα ουράνια του θρόνου Του.
Όσο καιρό ό σαρκωμένος Λόγος βρισκόταν στη γη, ταυτόχρονα ως Θεός βρισκόταν καί στον ουρανό. Βρισκόταν παντού, ως πανταχού παρών, διότι με την πρόσληψη της ανθρώπινης φύσεως δεν αποποιήθηκε τη θεία φύση Του. Σέ αυτήν Του τη διπλή ιδιότητα, ως αληθινού Θεού καί αληθινού ανθρώπου, έγκειται καί το γεγονός του αληθινού σωτήρα. Σώζει ως αληθινός Θεός με το ότι έγινε αληθινός άνθρωπος, καθ' ότι προσέλαβε πραγματικά την ανθρώπινη φύση καί την έσωσε στο πρόσωπο Του. Κάθε παρέκκλιση από αυτή την αλήθεια αποτελεί αίρεση για την Εκκλησία μας. '0 Νεστοριανισμός είχε αρνηθεί τη θεία φύση του Χριστού καϊοΜονοφυσιτισμός είχε αρνηθεί την ανθρώπινη φύση του Χριστού. Καί οι δύο αυτές δογματικές παρεκτροπές καταδικάστηκαν από τίς Γ' καί Δ' Οικουμενικές Συνόδους, ως εκτροπή από την αλήθεια καί έχοντας σοβαρότατες σωτηριολογικές συνέπειες. 'Ο ευαγγελιστής Ιωάννης τόνισε ιδιαίτερα πώς «οι μη όμολογούντες Ίησούν Χριστόν έρχόμενον εν σαρκί ούτος εστίν ό πλάνος καί ό αντίχριστος» (Β'Ίωάν. 7).

του Λάμπρου Σκόντζου
Θεολόγου-Καθηγητού