Ένα θαύμα της Παναγίας του Ακαθίστου

Ό Ευγένιος Βούλγαρης διετέλεσε διευθυντής στην Άθωνιάδα σχολή το δεύτερο ήμισυ του 18ου αϊ. Στήν Ιερά μονή Διονυσίου ό σοφός αυτός άνδρας δοκίμασε τη θαυματουργική δύναμη της Παναγίας του Ακάθιστου, ή οποία τον θεράπευσε από ένα οδυνηρό απόστημα.
Θα διηγηθώ, σημειώνει ό ϊδιος, το θαύμα πού έκανε σε μένα ή Παναγία, για να της αποδώσω έτσι την ευγνωμοσύνη πού της οφείλω. Δεν το γράφω για να ύπερηφανευθώ ότι δέχτηκα τάχα θεία επίσκεψη, κι οΰτε με πειράζει, αν θα με χαρακτηρίσουν ανόητο για τη διήγηση.

Το 1875, λοιπόν, ήμουν σχολάρχης στην Άθωνιάδα. "Οταν ήρθε ή άνοιξη, παρουσιάστηκε στο βάθος της αριστερής μου μασχάλης ένα επικίνδυνο απόστημα. Με ταλαιπωρούσε ένας ελαφρός πυρετός κι ένοιωθα εξάντληση. Το απόστημα διαρκώς μεγάλωνε καί σκλήραινε. "Ολο το κοίλωμα της μασχάλης καί ό αριστερός μαστός είχαν σκληρύνει σαν την πέτρα.
Πονούσα φοβερά. Δεν μπορούσα όχι μόνο να σταθώ, μα οϋτε να καθήσω, να ξαπλώσω, να κοιμηθώ ή να αναπνεύσω ελεύθερα. "Ενοιωθα απογοήτευση καί προτιμούσα τον θάνατο από τη φοβερή εκείνη ταλαιπωρία.

Μερικοί φίλοι με συμβούλευαν να νοσηλευθώ σε νοσοκομείο της Χίου, της Σμύρνης ή της Θεσσαλονίκης. Κάθε όμως μετακίνηση ήταν δύσκολη καί επικίνδυνη.
Πάνω στην απελπισία μου μαθαίνω ότι κάποιος διονυσιάτης μοναχός Νικη¬ φόρος εΐναι ειδικός στο να χειρουργεί αποστήματα. Παίρνω την απόφαση να τον επισκεφθώ. Με βάλανε με πολύ κόπο σε μία μικρή βάρκα, κι άφοϋ κάναμε τον περίπλου του "Αθωνα φθάσαμε στη μονή Διονυσίου.
Ό π. Νικηφόρος εξέτασε προσεκτικά το απόστημα καί μου είπε:
- "Εχε θάρρος. Τη θεραπεία όμως να την περιμένεις από τον Τίμιο Πρόδρομο, τον προστάτη της μονής. Εγώ μόνο σαν βοηθός του θα σου χρησιμεύσω.
Συγχρόνως έβαλε στο πονεμένο μέρος μαλακτικά, για να μαλακώσουν τη σκληρότητα του. Μέσα μου φούντωσε ή ελπίδα ότι με τη δύναμη του Τιμίου Προδρόμου θα με θεράπευε.
Ό π. Νικηφόρος μου έβαζε χίλια δυο καταπλάσματα. Καί τί δεν επινοούσε! Χόρτα, ρίζες, φύλλα, φρούτα, ξύγκια, σαλιάγκια, πυρακτωμένους πλίθους, λάδια διάφορα. Το απόστημα όμως οϋτε υποχωρούσε οϋτε μαλάκωνε. Αντίθετα, χειροτέρευε.Τότε ό γέροντας αποφάσισε να με χειρουργήσει. "Ηθελε να χτυπήσει το κακό στη ρίζα, ή οποία, καθώς έλεγε, ήταν μεγάλη σαν ρεβύθι. Θα βύθιζε λοιπόν στο βάθος το μαχαίρι καί, βγάζοντας τη ρίζα πού ήταν ή αρχή του κάκου, σύντομα θα εξαφανιζόταν καί όλο το απόστημα.
Εγώ όμως φοβήθηκα την τόλμη του χειρούργου. Απόστημα πού δεν είχε ωριμάσει δεν έπρεπε καί να χειρουργηθεί. Γι' αυτό αρνήθηκα την επέμβαση. "Ετσι ό π. Νικηφόρος απελπίστηκε για τη θεραπεία μου, ενώ εγώ για τη ζωή μου.
Απογοητευμένος τελείως από την ανθρώπινη βοήθεια, στράφηκα προς τη Μητέρα της ευσπλαχνίας, καί την ικέτευα επίμονα με δάκρυα να μου γίνει ιατρός καί θεραπευτής.
- Βλέψον ίλεω όμματί σου καί επισκεψαι την κακώση ην έχω έπίσκεψαι την κάκωσιν ην έχω, θρηνουσα με χαμηλή φωνή.
"Υστερα γυρίζω στους παρόντες καί τους λέω:
- Πηγαίνετε με στο παρεκκλήσι της
Θεοτόκου του Ακάθιστου, καί αφήστε με
μπροστά στη θαυματουργή εικόνα της.
Πράγματι, με πήγαν εκεί σηκωτό. Κι ενώ ό παπάς έψαλλε για χάρη μου τη μεγάλη Παράκληση, εγώ διαρκώς έκλαιγα. Τέλος έπεσα μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, κι άφοϋ έβρεξα το έδαφος με τα δάκρυα μου, Ίκέτευσα θερμά καί είπα:
- Μη μ' αφήσεις, Μητέρα, να χαθώ.
Σταμάτησε τη συμφορά μου. «Πάντα γαρ
δύνασαι ως μήτηρ ούσα του τα πάντα
ισχύοντος Θεού».

Αυτό ήταν! Αμέσως ένοιωσα μέσα μου δύναμη, σηκώθηκα καί βγήκα χαρούμενος από το παρεκκλήσι. Με τη βοήθεια ενός αδελφού καί του μπαστουνιοϋ μου ανέβηκα στο κελλί μου καί
κοιμήθηκα επί τέλους όλη τη νύχτα -εγώ, πού πέρασα τόσες νύχτες άυπνος από τους πόνους.
Το πρωί ήμουν ήρεμος. Το απόστημα σε λίγο μαράθηκε καί εξαφανίστηκε.
Από τότε αισθάνομαι οφειλέτης στη Θεομήτορα καί κηρύττω παντοϋ το θαϋμα της.

Από το βιβλίο-''Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας''
(Εκδ.Ιερά Μονή Παρακλητού)

π.Αρσένιος Muscalu:'Αλλο αγάπη και άλλο αγάπη Χριστού

Τι πιστεύω ότι έχουν πιο πολύ ανάγκη οι νέοι σήμερα; Πιο πολύ από οτιδήποτε , πιο πολύ και από τον αέρα πιστεύω ότι έχουν ανάγκη από μια σταγόνα αγάπης

Αλλά και εδώ εμφανίζονται παρανοήσεις οι οποίες προκαλούν μετά απογοητεύσεις και αφήνουν τις καρδιές πληγωμένες και έρημες. Πολλά πράγματα καταλαβαίνουν οι άνθρωποι με τη λέξη αγάπη αλλά εγώ πιστεύω ότι μια είναι η αληθινή αγάπη ,η αγάπη του Χριστού, η αγάπη με την οποία αγάπησε ο Χριστός και η αγάπη της οποία Εκείνος είναι θεμέλιο. Μόνο αυτή η αγάπη είναι αθάνατη ,είναι ακλόνητη και άπειρη και δύναται να ξεδιψάσει τη δίψα για αγάπη που έχει η ψυχή ενός νέου.

Εμείς ονομάζουμε αγάπη και την αγάπη των γονέων για τα παιδιά και την αγάπη των παιδιών προς τους γονείς και την αγάπη που φέρουν οι σύζυγοι ο ένας προς τον άλλον. Επίσης την αγάπη που γεννιέται μεταξύ δυο νέων που θέλουν να παντρευτούν,αλλά αυτή η αγάπη δεν είναι αρκετή για να χορτάσει η ανθρώπινη ψυχή.

Ακόμη και αν δε λάβουμε υπ όψη το γεγονός ότι πολλές οικογένειες βρίσκονται σε μια κατάσταση αναστάτωσης, διχόνοιας, (οι σύζυγοι πολλές φορές μαλώνουν, τα παιδιά είναι πληγωμένα και τους λείπει η ζεστασιά της αγάπης την οποία θα έπρεπε να προσφέρει η οικογένεια) ακόμη και αν σκεφτούμε ότι δύο νέοι θα πετύχουν να κρατήσουν την αγάπη τους καθαρή, χωρίς να τη λερώσουν με σαρκικά αμαρτήματα, τα οποία πάντοτε – το λένε πολλές φορές και το αισθάνονται οι ίδιοι οι νέοι- το μόνο που καταφέρνουν είναι να σκοτεινιάσουν την ομορφιά και την καθαρότητα της σχέσης τους , ακόμη και τότε εάν δεν έχει ως βάση της το Χριστό θα τους κρατήσει μόνο μέχρι το τάφο.

Ο θάνατος χωρίζει τους γονιούς από το παιδί όσο δυνατή και αν είναι η αγάπη, η φυσιολογική αγάπη που φέρει ο ένας για τον άλλον , χωρίζει τους συζυγούς, τον ένα από τον άλλον η φυσιολογική αγάπη δεν έχει τη δύναμη να περάσει πέρα από το τάφο, είναι αδύναμη μπροστά στο θάνατο.

Η αγάπη όμως του Χριστού η αγάπη η οποία έχει εκείνον ως βάση νικάει το θάνατο περνάει πέρα από το θάνατο.

Αυτό που ονομάζουμε αγάπη μπορεί να έχει πολλές φορές διαφορετικά κίνητρα. Κάποιος αγαπάει τους φίλους του επειδή και αυτός αγαπιέται από εκείνους ,δηλαδή ο εγωισμός είναι η βάση της αγάπης τους. Άλλος αγαπά επειδή τον τιμούν, δηλαδή η ματαιοδοξία είναι η βάση της αγάπης του. Άλλος αγαπά επειδή του έκαναν μια εκδούλευση. Άλλος επειδή πάει καλά η επιχείρηση του και αγαπάει τους συνεταίρους του κ.α.

Αλλά πόσο εύκολο είναι να καταρρεύσει η αγάπη που έχει τέτοια θεμέλια και φέρει και το όνομα της αγάπης ,μπορούμε να το δούμε όπως λέει ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος στις αιτίες όπου μια φιλία μετατρέπεται σε μεγάλη έχθρα. Πως τελειώνει μία αγάπη, πως διαλύεται η σχέση αυτών που έλεγαν ότι αγαπιούνται όταν εμφανιστούν προσβολές, κουτσομπολιό, ζήλια ή ματαιοδοξία και άλλα παρόμοια

Η αγάπη που έχει ως θεμέλιο τον Χριστό δεν είναι έτσι. Αυτή η αγάπη είναι ανίκητη. Όποιος αγαπάει τους φίλους του με την αγάπη του Χριστού δεν σταματά ποτέ να αγαπά. Όποιος αγαπά το φίλο του όπως αγάπησε ο Χριστός συνεχίζει να αγαπά ακόμη και αν τον πρόσβαλαν ακόμη και αν τον συκοφάντησαν ακόμη και αν του προκάλεσαν κάποια υλική ζημιά, επειδή και ο Χριστός αγάπησε αυτούς που τον σταύρωσαν παρά τις αμέτρητες ευεργεσίες που τους πρόσφερε.

Συνεπώς η ψυχή του νέου, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο έχει ανάγκη για αληθινή αγάπη. Από αγάπη και αλήθεια. Όχι από επιστημονική και φιλοσοφική αλήθεια,όχι από κυρήγματα περί αλήθειας, αλλά για ομολογητές της ενσαρκωμένης αλήθειας του Θεού. Ζωντανά παραδείγματα όπου θα κατοικεί η ίδια η Αλήθεια και την οποία Αλήθεια να τη δείχνουν με την ίδια τους τη ζωή.

Εδώ φτάνουμε σε ένα άλλο πρόβλημα του σύγχρονου κόσμου που εμφανίζεται κυρίως στους νέους.

Να δώσεις μαρτυρία περί αγάπης και αληθείας είναι κάτι το φοβερό. Η ζωή ενός τέτοιου ομολογητή της Θεϊκής αγάπης και αληθείας πρέπει να μην έχει ίχνος από εγωισμό και περηφάνια να μην έχει ίχνος από ματαιοδοξία ,ζήλεια,κακία και υποδούλωση στα πάθη.

Η ζωή ενός τέτοιου ανθρώπου πρέπει να είναι σαν μια μελωδία, όπου δεν πρέπει να ακούγεται κανένα φάλτσο. Οι νέοι είναι πολύ ευαίσθητοι στη δημαγωγία και στην υποκρισία

www.orthodoxigynaika.blogspot.com

Υπερπολύτεκνοι οι αγωνιστές του 1821

Του Νίκου Αρβανίτη

«Oι εθνικές γιορτές είναι (ή πρέπει να είναι) ξαναζωντάνεμα μνήμης για κάποια σημαντικά ορό­σημα της ιστορικής πορείας των Εθνών και διδαχής των λαών τους. Για μας τους ‘Ελληνες μια τέτοια γιορτή είναι και η 25η Μαρτίου. Ημέρα που η Εκ­κλησιά μας ευλόγησε τα όπλα τα ιερά των Ελλήνων και οι πρόγονοι μας ορκιστήκανε να τινάξουνε από το σβέρκο τους τον τουρκικό ζυγό. Και να συντρί­ψουν τις αλυσίδες της μαύρης σκλαβιάς.
Όμως, από ποια πληθυσμιακά στρώματα ξε­πήδησαν εκείνοι οι Γενναίοι που μας χάρισαν τη λευτεριά; Και ποιοι τους έθρεψαν με τέτοια ιδα­νικά; Στην πλειονότητά τους ανήκαν σε πολυμε­λείς οικογένειες ή ήταν οι ίδιοι πολύτεκνοι. ‘Οπως λόγου χάρη οι δυο μεγάλες πολιτικές μορφές του Αγώνα, ο Υψηλάντης και ο Καποδίστριας. Μάλι­στα ο Καποδίστριας, που έγινε ο πρώτος Κυβερ­νήτης της Ελλάδος, είχε 8 αδέρφια. Αλλά κι ο Δε­ληγιάννης είχε 8 παιδιά. Μάλιστα το Δεληγιανναίικο δέντρο ήταν πολύκλαδο.Το ίδιο κι οι πολέμαρχοι, είχαν ή προέρχονταν από πολυπληθείς οικογένειες. Ο Αρχιστράτηγος του Μοριά Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είχε 12 αδέρ­φια. Ενώ η ευρύτερη Κολοκοτρωναίικη φαμίλια έφτιαξε με τα δικά της σπλάχνα ολάκερο στρατό. Πριν ξεσπάσει η Επανάσταση το Κολοκοτρωναίικο ασκέρι, αδέρφια και ξαδέρφια, μπαμπάδες κι ανήψια, έφτασε τους 150 νοματαιους! Ναι, 150 νοματαίοι από την Κολοκοτρωναίικη φύτρα είχαν πά­ρει τα όπλα με αρχηγό το Γέρο του Μοριά, το Θοδωράκη Κολοκοτρώνη.

Κι ο Αρχιστράτηγος της Ρούμελης Ανδρούτσος, πολυφαμελίτης ήταν κι εκείνος. Είχε 5 παιδιά. Το ίδιο πολυφαμελίτης, και μάλιστα υπερπολύτεκνος με 8 παιδιά, ήταν κι ο Πανουργιάς. Ενώ ο Στρατη­γός Μακρυγιάννης ήταν υπερπολύτεκνος με 12 παι­διά!
Πολύτεκνοι ήταν και οι μεγάλοι ναυμάχοι, ο Μια­ούλης, ο Κανάρης κι ο Κουντουριώτης. Ο Ναύαρ­χος Μιαούλης είχε 5 παιδιά. Ο Κωνσταντής Κανά­ρης, ο μπουρλοτιέρης, που τον έτρεμε ο τούρκικος στόλος, ήταν πατέρας 7 παιδιών. Κι ο Κουντου­ριώτης, η μεγάλη κι ωραία αυτή μορφή του Αγώνα, είχε 8 παιδιά.
Από πολύτεκνες οικογένειες προέρχονταν και οι Κληρικοί που πότισαν με το τίμιο αίμα τους το δέ­ντρο της Λευτεριάς: ο Παπαφλέσσας, ο Διάκος, ο Σαμουήλ. Ο ήρωας της μεγάλης μάχης στο Μανιά­κι, που τον θαύμασε και τίμησε το νεκρό του ο ίδιος ο Ιμπραήμ Πασάς, ο Παπαφλέσσας, είχε 18 αδέρ­φια. Κι ο Διάκος, ο ήρωας της Αλαμάνας, 12, ενώ ο ηγούμενος Σαμουήλ, ο μαρτυρικός καλόγερος που το θάνατο, προτίμησαν τη λευτεριά της ψυχής τους!..
Κι η Δέσπω έβαλε, φωτιά στο μπα­ρούτι! Στιγμές ηρωισμού κι αυτοθυ­σίας που τόσο παραστατικά μας διασώζει το δημοτικό τραγούδι:
“Δαυλί στο χέρι νάρπαζε, κόρες, και νύφες κράζει.”
«Σκλάβες Τούρκων μη ζήοουμε, παιδιά μ’, μαζί μου ελάτε».
“Και τα φυσέκια άναψε, κι όλοι φωτιά γενήκαν.”
Τέτοια ήταν η πολύτεκνη μάνα κείνα τα μαύρα χρόνια της μακραίωνης σκλαβιάς. Κι έτσι γαλούχη­σε τα παιδιά της. Χωρίς… οικογενειακούς προ­γραμματισμούς. Με μόνη έγνοια την Ελλάδα! Είχε κλείσει στα στήθια της την πίστη στο Θεό και την ελπίδα της Λευτεριάς. Κι αυτή την πίστη κι αυτή την ελπίδα ανακάτεψε στο μητρικό γάλα της και πότισε κι ανάθρεψε γιους και θυγατέρες.
Ο τύραννος πολλές φορές αφάνισε ολάκερους πληθυσμούς, όπως στην Πελοπόννησο μετά τα Ορλωφικά. Έπαιρνε κεφάλια άλλοτε με σφαγές, άλλοτε με το παιδομάζωμα κι άλλοτε με αλλαξο­πιστίες. Αν δεν υπήρχε η Πολύτεκνη Ελληνίδα Μάνα, η μεγάλη ηρωίδα του Γένους, να φέρνει και­νούργια βλαστάρια στη ζωή, το Γένος των Ελλή­νων θα είχε χαθεί. Κι η Ελλάδα θα είχε σβήσει απ’ το χάρτη και τη μνήμη των λαών, όπως κινδυ­νεύει σήμερα να πεθάνει από ατεκνία, έτσι άκληρη κι έρημη. Ναι, σήμερα, που όλοι μιλάνε για ειρήνη κι όχι για Λευτεριά. Προτιμούν την ειρήνη, να χαίρονται στην ησυχία της τον ευδαιμονισμό και την καλοπέραση, τις ηδονές του σώματος κι εκείνες που φέρνουν στον άνθρωπο ο υλικός πο­λιτισμός κι η καταναλωτική κοινωνία. Ενώ η Λευ­τεριά θέλει μόχθους και ιδρώτες, θέλει Θυσίες και ιδανικά!..»
 - Λευτεριά ή θάνατος! ήταν η ιαχή της ψυχής των Ελλήνων και η αμετάθετη απόφαση του Γένους. Και την κράτησαν ως το τέλος!
history-of-macedonia.com

Ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου στην κατοχή

Μέσα στην πολυτάραχη ιστορία του εθνικού μας βίου, πολλές φορές ό εορτασμός της 25ης Μαρτίου, πήρε δραματικό χαρακτήρα διαδήλωσης υπέρ της ελευθερίας.Οί πιο σημαντικές εκδηλώσεις τέτοιας μορφής στα νεώτερα χρόνια, ήταν αναμφισβήτητα, εκείνες του 1942 καί 1943 στην καρδιά της σκλαβωμένης Αθήνας.
Στίς 24 Μαρτίου 1942 το πρωί, μικρές ομάδες φοιτητών μαζεύτηκαν στην πλατεία Εξαρχείων. Ήταν ειδοποιημένοι από την οργάνωση τους, το σπουδαστικό τμήμα του ΕΑΜ Νέων, που κατηύθυνε τον αγώνα στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Οί περισσότεροι έρχονταν κατευθείαν από το φοιτητικό συσσίτιο, όπου επί ώρες περίμεναν κάθε μέρα με τα κατσαρολάκια τους για να πάρουν μια κουταλιά μπλιγούρι ή νεροζούμι με λιγοστές φακές, για να κρατηθούν στα πόδια τους. Λίγα άτομα ήταν στην πλατεία, όταν ακούστηκαν τα πρώτα χειροκροτήματα. Ήταν κάτι το απροσδόκητο. Κάτω από τη μύτη των Γερμανών καί των Ιταλών, ένας φοιτητής ανέβηκε σε μια καρέκλα, καί με βιαστικά λόγια, μίλησε για τους αγώνες καί τίς θυσίες των προγόνων μας του '21, «πού μας δείχνουν καί σήμερα το δρόμο για να λευτερωθούμε από τους καινούργιους τυράννους...».
Τα βαθουλωμένα από την πείνα μάτια του νέου, πετούσαν φλόγες καθώς υπογράμμισε με έμφαση τίς τελευταίες αυτές φράσεις.
Συγχρόνως εκατοντάδες νεανικές φωνές άρχισαν να τραγουδούν το «Μαύρη είναι ή νύχτα στα βουνά». Τα γύρω παράθυρα άνοιξαν, καί οί σκλάβοι Αθηναίοι δεν πίστευαν στα μάτια τους. Χειροκροτήματα ακούστηκαν από παντού. Κάποιος κρατούσε μπροστά μια ελληνική σημαία, καί ή φάλαγγα των διαδηλωτών, συνεχώς μεγάλωνε. Προχώρησαν όλοι, κι έφτασαν στο Κολωνάκι, στην πλατεία Ξανθού, για να στεφανώσουν το άγαλμα του Φιλικού.
Τα πρώτα σύννεφα φάνηκαν λίγο αργότερα. Στήν οδό Σόλωνος, κοντά στη Νομική Σχολή, δύο ζώνες αστυφυλάκων, προσπαθούσαν να φράξουν το δρόμο. Το κύμα όμως των διαδηλωτών ήταν τόσο ορμητικό, πού έσπασε τον κλοιό. Ένας από τους φοιτητές, πλησίασε τον επικεφαλής αστυνόμο καί του υπενθύμισε ότι κι αυτός ήταν Έλληνας καί δεν θα έπρεπε να εκτελεί τίς εντολές των Ιταλών. Εκεί στο Κολωνάκι, μια φοιτήτρια σκαρφάλωσε καί πέρασε το στεφάνι στην προτομή του Ξανθού. 'Από τίς παρόδους όμως είχαν ήδη κάνει την εμφάνιση τους οί Ιταλοί. Οί καραμπινιέροι όρμησαν στο πλήθος καί χτυπούσαν με τα κοντάκια των όπλων τους, με σπαθιά, κι άρχισε αληθινή μάχη, ενώ ό σημαιοφόρος, ένα παιδί από τα Δωδεκάνησα αμυνόταν ηρωικά για να μην του πάρουν τη σημαία. Οί φοιτητές ξανασυγκεντρώθηκαν στη Δεξαμενή, όπου έγινε νέα εκδήλωση με καινούργιο ομιλητή, μέσα σε πέλαγος πατριωτικού ενθουσιασμού. Ξαφνικά, ακούστηκαν πυροβολισμοί καί όμοβροντίες. Οί φοιτητές σκόρπισαν χωρίς να καταλάβουν από πού τους χτυπούσαν, θα το συνειδητοποιούσαν λίγο αργότερα. Οί Ιταλοί από τον Λυκαβηττό έριχναν επιθετικές χειροβομβίδες καί πυροβολισμούς.
Οί κατακτητές καί ή προσκυνηματική ψευδοκυβέρνηση, είχαν απαγορεύσει αυτές τίς εκδηλώσεις κι ετοιμάζονταν να... «τιμήσουν» οί ίδιοι την επέτειο, με τελετή στη Μητρόπολη καί στον "Αγνωστο στρατιώτη!.

Οί αρχές Κατοχής ένιωθαν την οργή του λαού, καί προσπαθούσαν να τον κατευνάσουν ύποκρινόμενοι ότι σέβονται τίς εθνικές παραδόσεις. Νωρίς λοιπόν, στον Μητροπολιτικό Ναό, εμφανίσθηκε ο «πρωθυπουργός» Τσολάκογλου, με στολή στρατηγού καί εκπρόσωποι των γερμανικών καί ιταλικών άρχων, οπού παρακολούθησαν τη Λειτουργία. Αμέσως κατόπιν, ό Τσολάκογλου κατευθύνθηκε στο Μνημείο του Άγνωστου, κατέθεσε οτεφάνι καί ...γονάτισε! Για να συμπληρωθεί ή... «παράσταση», την ίδια ώρα πού ό Τσολάκογλου στεφάνωσε τον "Αγνωστο, ό «αντιπρόεδρος» της «κυβερνήσεως» ό Κ. Λογοθετόπουλος, πήγε στο μνημείο των Γερμανών στρατιωτών καί κατέθεσε δάφνινο στεφάνι πού έφερε ταινίες με τα... ελληνικά χρώματα! Παράλληλα, ό «υπουργός Οικονομικών», ό Γκοτζα-μάνης μετέβη στο μνημείο των Ιταλών στρατιωτών για τον ίδιο σκοπό... Ό «Κουίσλιγκ», ό θλιβερός εκείνος «πρωθυπουργός» Τσολάκογλου, συνεπής προς την παράδοση πού εγκαινίασε έναν χρόνο νωρίτερα στη Μακεδονία, δεν δίστασε να απευθύνει «διάγγελμα» στο λαό καί να εκφωνήσει λόγο από ραδιοφώνου απευθυνόμενος προς την νεολαία, την οποία είχε το θράσος να καλέσει να σταθεί στο πλευρό των... «επαναστάσεων» του φασισμού καί του Έθνικοσοσιαλιομού, διότι «μόνον με τάς νέας ιδέας το έθνος μας δύναται να ευτυχήσει εντός της νέας ευρωπαϊκής καί μεσογειακής τάξεως»!
Καί κατέληξε με την υπόσχεση, δτι «συντόμως θα είμαι είς θέσιν να αναγγείλω την άνάπλασιν των θεσμών μας καί την προσαρμογή των είς το νέον πνεύμα, το όποιον ενσαρκώνει ή Γερμανία του Χίτλερ καί ή Ιταλία του Μουσολίνι. Καί τότε θα καλέσω τους νέους να αναλάβουν είς χείρας των την διεύθυνσιν της Ελλάδος είς όλους τους τομείς...».Σ' αυτήν την προκλητική ομιλία, ή νεολαία απάντησε στον Τσολάκογλου με τον εορτασμό στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ό καθηγητής Δημ. Ζακυνθινός εκφώνησε έναν ενθουσιώδη πατριωτικό λόγο, πού τέλειωνε με τα λόγια του Ρήγα:
«Ακόμα ταύτη την άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες...». Το τι έγινε, είναι δύσκολο να περιγραφεί με τη θύελλα των χειροκροτημάτων και' των ζητοκραυγών, ενώ ό χώρος είχε περικυκλωθεί από τους καραμπινιέρους καί τα ελληνόφωνα όργανα τους.
Οι νέοι ξεχύθηκαν στους δρόμους της αδούλωτης Αθήνας, με πρώτους τους ηρωικούς ανάπηρους του πολέμου στην Αλβανία. Λευκοντυμένες νοσοκόμες κυλούσαν τα καροτσάκια τους, ενώ ό κόσμος τους χειροκροτούσε. Φοιτητές, εργάτες, υπάλληλοι καί χιλιάδες λαού ακολούθησαν εκείνη τη μαχητική διαδήλωση.
Οι Ιταλοί πάνω στ' άλογα με γυμνά τα ξίφη, πέσανε πάνω στο πλήθος καί τραυμάτισαν πολλούς, αλλά η διαδήλωση δεν διαλύθηκε. Οί νέοι μας κατέθεσαν στεφάνι στον Αγνωστο, καί μετά στεφάνωσαν τίς προτομές των ηρώων στο Πεδίο του ΄Αρεως, ενώ μια ατέλειωτη ουρά από μαυροντυμένες γυναίκες πού είχαν χάσει τους δικούς τους στο Μέτωπο, κατευθύνθηκαν με λουλούδια στον "Αγνωστο Στρατιώτη

Ή επιστράτευση
Μεγαλειώδης ήταν καί ό εθνικός εορτασμός την επόμενη χρονιά. Από τον Ιανουάριο του 1943, είχε δημοσιευτεί ή διαταγή της αναγκαστικής επιστράτευσης: «Έκαστος κάτοικος της Ελλάδος ηλικίας από 16 έως 45 ετών, είναι υποχρεωμένος εάν το απαιτήσουν αί περιστάσεις, να αναλάβει υποδείκνυό μένην  εις αυτόν έργασίαν δια γερμανικός ή ιταλικάς υπηρεσίας...».
Ό προδότης Λογοθετόπούλος προσπαθούσε να παραπλανήσει τίς λαϊκές μάζες: «Ως υπεύθυνος κυβερνήτης παρέχω σήμερον προς τον έλληνικόν λαόν την διαβεβαίωσιν ότι ή ελληνική πατρίς θα παραμείνει μετά τον πόλεμον ανεξάρτητος καί ελευθέρα»... Άλλα ό Χίτλερ δεν είχε πια καιρό για υποσχέσεις. Σέ προκήρυξη του πού διαβάστηκε στο Μόναχο στίς 24 Φεβρουαρίου, έγραφε: «Θα θεωρήσουμεν ως εντελώς φυσικόν να μη φεισθώμεν ξένης ζωής εϊς μίαν γραμμήν καθ' ην ζητούνται διό την ιδίαν ημών ύπόστασιν τόσο σκληραί θυσίαι. Θα πραγματοποιήσω μεν την κινητοποίησιν των πνευματικών καί υλικών αξιών της Ευρώπης εις αναλογίας τάς οποίας ή ήπειρος δεν είδε ποτέ...».
Ύστερα από λίγες μέρες, ό λαός της Αθήνας έδινε την απάντηση. Κάτω από την καθοδήγηση του ΕΑΜ καί της ΕΠΟΝ έδινε καί κέρδιζε την μεγάλη μάχη της 5ης Μαρτίου κατά της έπιστρατεύοεως.
Ό Λογοθετόπουλος αναγκάσθηκε να πεί την επομένη: «Έδήλωσα ήδη επισήμως προς τον ελληνικό λαό, δτι ή έπιστράτευσις αυτή, δεν πρόκειται να γίνει...».
Καταπτοημένοι οί Γερμανόδουλοι κυβερνώντες δεν μπόρεσαν ούτε τον επίσημο εορτασμό της 25ης Μαρτίου να οργανώσουν, όπως άλλες φορές. Ό λαός όμως πού τον θέρμανε ή παράδοση του '21 καί τον χαλύβδωναν οί πρόσφατοι αγώνες, ετοιμάσθηκε να γιορτάσει με τον δικό του τρόπο. Την παραμονή το μεσημέρι 4.000 Έπονίτες στεφάνωσαν με δάφνες τους ήρωες του '21 στο Πεδίο του Άρεως, ενώ συνθήματα είχαν καλύψει τους τοίχους της πρωτεύουσας.
Ή Αθήνα έπλεε στίς κυανόλευκες σημαίες. Προσυγκεντρώσεις έγιναν στη Δεξαμενή, στο Πανεπιστήμιο, στο Πεδίο του Άρεως, στο Ζάππειο κι αλλού. Ή ανθρωποθάλασσα γονάτισε ατό Πεδίο του Άρεως καθώς στεφάνωναν τίς προτομές καί όλοι έψαλλαν τον εθνικό ύμνο. Γερμανοί καί Ιταλοί περικύκλωσαν την περιοχή καί όρμησαν χτυπώντας τη μάζα, ενώ κραυγές ακούγονταν από παντού:

Κατάρα στους Ούννους...
Οί περαστικοί μάζεψαν βιαστικά τους τραυματίες καί τους μετέφεραν στο γαλλικό νοσοκομείο. Οί Ιταλοί όμως έφθασαν κι εκεί, χτύπησαν τραυματίες καί νοσοκόμες έσχισαν τίς σημαίες καί κακοποίησαν όσους βρήκαν στο χώρο... Ποτάμια όμως είχαν ξεχυθεί από τίς γειτονιές της Αθήνας, προχωρούσαν προς το κέντρο καί ή λέξη «λευτεριά» αντηχούσε σαν βροντή.

Οί σταυραετοί των βουνών

Στίς 25 Μαρτίου 1944 τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τώρα πλάι στην ψυχή έστεκε καί το τουφέκι. Κάθε σπίτι της Αθήνας ήταν καί κάστρο. Κάθε γειτονιά μετερίζι. Καί ή μεγάλη είδηση σκόρπισε ρίγη ενθουσιασμού. Έγινε ή ΠΕΕΑ. Πανεθνικός συναγερμός... Ή 25η Μαρτίου γιορτάστηκε στην ελεύθερη Ελλάδα, στο βουνό, με τρόπο συγκινητικό, μέσα σε πατριωτική έξαρση. Τώρα υπήρχε ή πραγματική κυβέρνηση του λαού πού κατηύθυνε τον αγώνα, οί «αετοί των βουνών». Σβώλος, Μπακιρτζής, Σιάντος, Τσιριμώκος, Μάντακας, Γαβριηλίδης, Γρηγοριάδης, Χατζήμπεης, Κόκκαλης κι όλα τα στελέχη, οί έθνοσύμβουλοι, όλος ό λαϊκός στρατός στο άκουσμα του οποίου έτρεμαν κατακτητές καί δοσίλογοι... Όλοι οι λαϊκοί αγωνιστές πού ανταποκρίθηκαν στο μεγαλόπρεπο ποιητικό σύνθημα του "Αγγέλου Σικελιανοΰ: «Όμπρός να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω άπ' την Ελλάδα...».ΠΗΓΗ

Α.Γ.Λεονταρίτη

περιοδικό-''Νεανικοί Προβληματισμοί''324/1998

Βίκτωρος Ουγκώ-Το Ελληνόπουλο(L'enfant)

Τούρκοι διαβήκαν, χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα.
Η Χίο, τ'όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,
με τα κρασιά, με τα δεντρά
τ'αρχοντονήσι, που βουνά και σπίτια και λαγκάδια
και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια
καθρέφτιζε μεσ' τα νερά.

Ερμιά παντού. Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο,
στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο
κάθεται, σκύβει θλιβερά
το κεφαλάκι, στήριγμα και σκέπη του απομένει
μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη
μεσ'την αφάνταστη φθορά.

Φτωχό παιδί, που κάθεσαι ξυπόλυτο στις ράχες
για να μην κλαις λυπητερά, τι ΄θελες τάχα να 'χες
για να τα ιδώ τα θαλασσά
ματάκια σου ν'αστράψουνε, να ξαστερώσουν πάλι
και να σηκώσεις χαρωπά σαν πρώτα το κεφάλι
με τα μαλλάκια τα χρυσά;

Τι θέλεις άτυχο παιδί, τι θέλεις να σου δώσω
για να τα πλέξεις ξέγνοιαστα, για να τα καμαρώσω
ριχτά στους ώμους σου πλατιά
μαλλάκια που του ψαλιδιού δεν τάχει αγγίξει η κόψη
και σκόρπια στη δροσάτη σου τριγύρω γέρνουν όψη
και σαν την κλαίουσα την ιτιά;

Σαν τι μπορούσε να σου διώξει τάχα το μαράζι;
Μήπως το κρίνο απ' το Ιράν που του ματιού σου μοιάζει;
Μην ο καρπός απ'το δεντρί
που μεσ' στη μουσουλμανική παράδεισο φυτρώνει,
κι έν' άλογο χρόνια εκατό κι αν πιλαλάει, δε σώνει
μεσ'απ' τον ίσκιο του να βγει;

Μην το πουλί που κελαηδάει στο δάσος νύχτα μέρα
και με τη γλύκα του περνάει και ντέφι και φλογέρα;
Τι θες κι απ΄όλα τούτα τ' αγαθά;
Πες. Τ' άνθος, τον καρπό; Θες το πουλί;
Διαβάτη,
μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζο μάτι:
Βόλια, μπαρούτι θέλω. Να!!

Απόδοση στα ελληνικά-Κωστής Παλαμάς

Παιδαγωγικές διαστάσεις στη ζωή και στο έργο των αγιορειτών

(...) Ἀφού στήν αρχή ορίσουμε τίς «πνευματικές», κατά κάποιον τρόπο, συντεταγμένες της κατά Θεόν παιδαγωγίας, σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη παράδοση, θά ἐστιάσουμε στή συνέχεια τήν προσοχή μας στήν πνευματική συνδρομή τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας στή διαμόρφωση κυρίως τῆς ποιμαντικῆς καί τῆς παιδαγωγίας τῶν νέων ἀνθρώπων. Πιό εἰδικά ὅμως, θά προσπαθήσουμε νά δοῦμε τό θέμα μας προσεγγίζοντας τόν λόγο τῶν ἁγιασμένων ἐκείνων μορφῶν, πού ἀσκήθηκαν, ἄνθησαν καί καρποφόρησαν πνευματικά στό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας, ὅπως πολύ εὔστοχα ὀνομάζει ὁ εὐσεβής λαός μας τό Ἅγιον Ὄρος....
(...) Οἱ Ἁγιορεῖτες Ἅγιοι καί οἱ ἄλλες ἁγιασμένες ἁγιορειτικές μορφές στάθηκαν, ἀνάμεσα σέ ἄλλα, γνήσιοι πνευματικοί Πατέρες, εἶχαν φθάσει σέ ὑψηλά μέτρα πνευματικότητας καί γι᾿ αὐτό μποροῦσαν νά λειτουργοῦν ὡς παιδαγωγοί καί ἀκόμη ὡς οἰκογενειακοί σύμβουλοι, κατά κάποιον τρόπο. Ἡ παιδαγωγική πού ἐφάρμοζαν, θεμελιωμένη πάνω στή διακονία της πνευματικής πατρότητας, δέν ἦταν ἄλλη ἀπό τήν παιδαγωγική τῶν Πατέρων της Ἐκκλησίας, πού διασώζεται μέχρι καί τίς μέρες μας, μέσα ἀπό τήν ησυχαστική καί φιλοκαλική παράδοση της Ἐκκλησίας μας...
(...) Ἔλεγε ὁ γέρων Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης:
«Αὐτά πού θέλετε νά πεῖτε στά παιδιά σας, νά τά λέτε μέ τήν προσευχή σας. Τά παιδιά δέν ἀκοῦν μέ τά αὐτιά⋅ μόνο ὅταν ἔρχεται ἡ Θεία Χάρις πού τά φωτίζει, τότε ἀκοῦνε αὐτά πού θέλουμε νά τούς ποῦμε. Ὅταν θέλετε νά πεῖτε κάτι στά παιδιά σας, πέστε το στήν Παναγία κι αὐτή θά ἐνεργήσει. Ἡ προσευχή σας αὐτή θά γίνει ζωογόνος πνοή, πνευματικό χάδι, πού χαϊδεύει, ἀγκαλιάζει, ἕλκει τά παιδιά»...
(...) Ἡ ἀγάπη εἶναι προϋπόθεση γιά νά φέρει τό ἐπιδιωκόμενο ἀποτέλεσμα τοῦ ἐλέγχου τῶν σφαλμάτων τοῦ ἄλλου κι αὐτό εἶναι κάτι πού τό ὑπογραμμίζει ὁ πατήρ Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης: «Ὅταν ἐλέγχουμε κάποιον ἀπό ἀγάπη, εἴτε τήν καταλαβαίνει ὁ ἄλλος τήν ἀγάπη μας εἴτε ὄχι, ἡ ἀλλοίωση γίνεται στήν καρδιά του, ἐπειδή κινούμαστε ἀπό καθαρή ἀγάπη. Ἐνῶ ὁ ἔλεγχος πού γίνεται χωρίς ἀγάπη, μέ ἐμπάθεια, τόν κάνει τόν ἄλλο θηρίο γιατί ἡ κακία μας προσκρούει στόν ἐγωϊσμό του...Ὅταν ἀνεχώμαστε τόν ἄλλον ἀπό ἀγάπη, ἐκεῖνος τό καταλαβαίνει»...
(...) Οἱ ἅγιοι καί οἱ ἄλλες ἁγιασμένες μορφές τοῦ Ἁγίου Ὄρους, παλαιοί καί σύγχρονοι, ζῶντας στό θεῖο γνόφο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, μποροῦσαν νά ὁδηγήσουν στήν Ἄνω Ἱερουσαλήμ, νά διδάξουν τή νοερά προσευχή, νά καθοδηγήσουν στήν πνευματική ζωή, νά ἐνισχύσουν στίς δοκιμασίες καί τούς πειρα¬σμούς τῶν ἄλλων....
(...) Μέ τόν πλήρη θεϊκῆς ἐμπειρίας λόγο τους ἄγγιξαν τίς διψασμένες ψυχές, συνδύασαν τό φωτισμένο λόγο μέ τό ζωντανό βίωμα καί μετέφεραν τή θεολογία ἀπό τό στοχασμό στήν προσωπική ζωή...
(...) Ἄντλησαν δυνάμεις ἀπό τίς ἀστείρευτες ἁγιορείτικες πηγές γιά λίγα μόνο χρόνια καί μεταμορφώθηκαν σέ παγκόσμιους ἀναμορφωτές τῆς πνευματικῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς...''

Ἀποσπάσματα ἀπό διάλεξη τοῦ Γέροντος τῆς καλύβης Ἁγ. Ἀκακίου, Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου, στόν ἱερό ναό τοῦ Ἁγ. Εὐγενίου τοῦ Τραπεζουντίου Δράμας, στίς 30 Ἰανουαρίου 2011
ΠΗΓΗ

Γκέυ ήρωες σε παιδικά της Disney

Ο κορυφαίος animator Andrea Deja που εργάζεται στη Disney αναμένεται να λανσάρει παιδικό έργο με πρωταγωνιστές γκέι. Ο σχεδιασμός τους αναμένεται να γίνει σύντομα, ενώ το σενάριο θα βασιστεί σε αληθοφανή γεγονότα. "Ενθουσιασμένη με την ιδέα της στροφής στους ήρωες των κινούμενων σχεδίων", δηλώνει η εταιρία Disney
Ζήτημα χρόνου αποτελεί πλέον η ιδέα της δημιουργίας χαρακτήρων γκέι σε κινούμενα σχέδια της Disney, ενώ σύμφωνα με τον βετεράνο 
στο animation της Disney, η ιδέα ίσως και να μην είναι τόσο παρατραβηγμένη όσο ακούγεται.
Τι και αν οι παραδοσιακοί χαρακτήρες της Σταχτοπούτας, του Aladdin, του Μίκυ και άλλων αποτελέσουν παρελθόν;
Ο διεθνούς φήμης animator Andrea Deja, ο οποίος είναι ομοφυλόφιλος και έχει εργαστεί στην παραγωγή και τον σχεδιασμό της "Πεντάμορφης και το Τέρας", στον "Aladdin" και το "The Lion King", δήλωσε ότι η Disney είναι σύμφωνη και ανοιχτή στην ιδέα της δημιουργίας οικογενειακής ταινίας με γκέι χαρακτήρες.
"Υπάρχει πιθανότητα να υπάρξει μια οικογένεια με δύο μπαμπάδες ή δύο μαμάδες; Ο χρόνος θα δείξει", είπε χαρακτηριστικά, ωστόσο σημείωσε ότι: "πρέπει αν φτιαχτεί ένα σενάριο, μία αληθοφανής ιστορία και αυτό είναι η προτεραιότητά μας".
Παρά το γεγονός ότι η Disney κατέχει παγκόσμια φήμη για το συντηρητισμό της, το φιλόδοξο αυτό σενάριο το χαρακτήρισε "ιδιαίτερα προοδευτικό και καινοτόμο".
Η Disney World και η Disneyland είναι πάντα παρόν σε ετήσιες γκέι παρελάσεις και πέρυσι προσλήφθηκε ο πρώτος ομοφυλόφιλος ως επικεφαλής του Hollywood studio, Rich Ross.
Στην πραγματικότητα, πολλά ονόματα της show biz έχουν συμβάλλει σε παραγωγές της Disney, όπως ο Elton John, ο οποίος έγραψε τη μουσική για να The Lion King και ο Howard Ashman, ο οποίος κέρδισε Όσκαρ για τους στίχους του για το παιδικό "Η Μικρή Γοργόνα" και "Η Πεντάμορφη και το Τέρας".
"Είμαστε εξαιρετικά gay-friendly εταιρεία", είπε ο Deja.
Ο πολωνικής καταγωγής Deja θέλησε να επισημάνει ότι οι αγαπημένοι χαρακτήρες της Disney είναι πλέον κλισέ.
"Σκεφτείτε όμως τη Σταχτοπούτα να είχε θετούς γονείς ή τον Aladdin να μεγαλώνει στο δρόμο", κατέληξε ο ίδιος.

http://anwnimo.blogspot.com/2011/03/disney.html#ixzz1H53aaiyR

Η απιστία των παιδιών οφείλεται στους γονείς(Σοφρωνίου του Έσσεξ)

Η απιστία των παιδιών οφείλεται στους γονείς
του μακαριστού Γέροντα Σωφρόνιου Αγιορείτου – Έσσεξ
αποσπάσματα από το βιβλίο του (†)Αρχιμ. Σωφρονίου,
«Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής», Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ 2010
- Τά παιδιά μας ἔγιναν ἀνίκανα γιά τήν πίστη ἐξ αἰτίας τῶν γονέων
- Πώς ή γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
[...]Επειδή οι γυναίκες της εποχής μας έχασαν την υψηλή αυτή συνείδηση, άρχισαν να γεννούν προπαντός κατά σάρκα. Τα παιδιά μας έγιναν ανίκανα για την πίστη. Συχνά αδυνατούν να πιστέψουν ότι είναι εικόνα του Αιωνίου Θεού. Η μεγαλύτερη αμαρτία στις ήμερες μας έγκειται στο ότι οι άνθρωποι βυθίστηκαν στην απόγνωση και δεν πιστεύουν πια στην Ανάσταση. Ο θάνατος του ανθρώπου εκλαμβάνεται από αυτούς ως τελειωτικός θάνατος, ως εκμηδένιση, ενώ πρέπει να θεωρείται ως στιγμή αλλαγής της μορφής της υπάρξεώς μας ως ημέρα γεννήσεώς μας στην ανώτερη ζωή, σε ολόκληρο πλέον το πλήρωμα της ζωής που ανήκει στο Θεό. Αλήθεια, το Ευαγγέλιο λέει: «Ο πιστεύων εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον ο δε απειθών τω Υιώ ουκ όψεται ζωήν» (Ιωάν. 3,36). «Αμήν, αμήν λέγω υμίν ότι… ο πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάν. 5,24). «Αμήν, αμήν λέγω υμίν, εάν τις τον λόγον τον εμόν τηρήση, θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα» (Ιωάν. 8,51). Παρόμοιες λοιπόν εκφράσεις μπορούμε να αναφέρουμε πολλές.Συχνά ακούω από τους ανθρώπους: Πώς ή γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Γιατί η πλειονότητα των ανθρώπων έχασε την ικανότητα να πιστεύει; Δεν είναι άραγε η νέα απιστία συνέπεια της ευρύτερης μορφώσεως, όταν αυτό που λέει η Γραφή γίνεται μύθος, απραγματοποίητο όνειρο;
Η πίστη, η ικανότητα για την πίστη, δεν εξαρτάται πρωτίστως από τον βαθμό μορφώσεως του ανθρώπου. Πράγματι παρατηρούμε ότι στην εποχή μας, κατά την οποία διαδίδεται η μόρφωση, η πίστη ελαττώνεται, ενώ θα έπρεπε ουσιαστικά να συμβαίνει το αντίθετο όσο δηλαδή πλατύτερες γίνονται οι γνώσεις του ανθρώπου, τόσο περισσότερες αφορμές έχει για να αναγνωρίζει τη μεγάλη σοφία της δημιουργίας του κόσμου. Σε τί λοιπόν συνίσταται η ρίζα της απιστίας;
Πριν απ’ όλα οφείλουμε να πούμε ότι το θέμα αυτό είναι πρωτίστως έργο των γονέων, των πατέρων και των μητέρων. Αν οι γονείς φέρονται προς την πράξη της γεννήσεως του νέου άνθρωπου με σοβαρότητα, με τη συνείδηση ότι το γεννώμενο βρέφος μπορεί να είναι αληθινά «υιός άνθρωπου» κατ’ εικόνα του Υιού του Ανθρώπου, δηλαδή του Χριστού, τότε προετοιμάζονται για την πράξη αυτή όχι όπως συνήθως γίνεται αυτό. Να ένα υπέροχο παράδειγμα ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ προσεύχονταν για πολύ καιρό να τους χαρισθεί τέκνο… Και τί συνέβη λοιπόν; «Ώφθη δε αιτώ (τω Ζαχαρία) άγγελος Κυρίου εστώς εκ δεξιών του θυσιαστηρίου του θυμιάματος. Και εταράχθη Ζαχαρίας ιδών, και φόβος επέπεσεν επ’ αυτόν. Είπε δε προς αυτόν ο άγγελος μη φοβού, Ζαχαρία διότι εισηκούσθη η δέησίς σου, και η γυνή σου Ελισάβετ γεννήσει υιόν σοι, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιωάννην και έσται χαρά σοι και αγγαλίασις, και πολλοί επί τη γεννήσει αυτού χαρήσονται. Έσται γαρ μέγας ενώπιον του Κυρίου… και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας μητρός αυτού, και πολλούς των υιών Ισραήλ επιστρέψει έπι Κύριον τον Θεόν αυτών» (Λουκ. 1,11-16).
Βλέπουμε μάλιστα στη συνέχεια ότι ο Ιωάννης, ευρισκόμενος ακόμη στην κοιλιά της μητέρας του, αναγνώρισε την επίσκεψη της μητέρας του Χριστού, σκίρτησε από χαρά και η χαρά του μεταδόθηκε στη μητέρα του. Τότε εκείνη γέμισε με προφητικό πνεύμα. Άλλο παράδειγμα είναι η προφήτιδα Άννα.
Έτσι και τώρα αν οι πατέρες και οι μητέρες θα γεννούν παιδιά συναισθανόμενοι την άκρα σπουδαιότητα του έργου αυτού, τότε τα παιδιά τους θα γεμίζουν από Πνεύμα Άγιο, ήδη από την κοιλιά της μητέρας και η πίστη στον Θεό, τον Δημιουργό των απάντων, ως προς τον Πατέρα τους, θα γίνει γι’ αυτά φυσική, και καμία επιστήμη δεν θα μπορέσει να κλονίσει την πίστη αυτή, γιατί «το γεννώμενον εκ Πνεύματος πνεύμα έστιν». Η ύπαρξη λοιπόν του Θεού και η εγγύτητά του σε μας είναι για μια τέτοια ψυχή οφθαλμοφανές γεγονός. Και η απιστία των πολυμαθών ή των αμαθών στα μάτια των τέκνων αυτών του Θεού θα είναι απλώς απόδειξη ότι οι άνθρωποι εκείνοι δεν γεννήθηκαν ακόμη Άνωθεν, και ακριβώς εξαιτίας του γεγονό¬τος αυτού δεν πιστεύουν στον Θεό, διότι είναι εξολοκλήρου σάρκα, γεννημένοι από σάρκα.
Εκείνο όμως που αποτελεί πραγματικό πρόβλημα για την Εκκλησία, τον προορισμό της, είναι το πώς να πείσει τους ανθρώπους ότι είναι αληθινά τέκνα και θυγατέρες του αιωνίου Πατρός πώς να δείξει στον κόσμο τη δυνατότητα μιας άλλης ζωής, όμοιας προς τη ζωή του ιδίου του Χριστού, ή τη ζωή των προφητών και των αγίων. Η Εκκλησία οφείλει να φέρει στον κόσμο όχι μόνο την πίστη στην ανάσταση, αλλά και τη βεβαιότητα γι’ αυτήν. Τότε περιττεύει η απαίτηση για οποιεσδήποτε άλλες ηθικιστικές διδασκαλίες.

ΠΗΓΗ
 http://www.pentapostagma.gr/2010/11/blog-post_5607.html#ixzz1GthqghnL

Το κοριτσάκι που δεν μπορεί να αγοράσει γάλα χωρίς...το τσιπάκι...(Βίντεο)

Το όνειρο και ο άγγελος

Είδα στον ύπνο μου πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο κι ένας άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει.

Περπατούσαμε δίπλα - δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη με αγγέλους.

Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε:

«Αυτό είναι το Τμήμα Παραλαβής. Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις που φτάνουν στον Θεό με τη μορφή προσευχής».

Κοίταξα γύρω - γύρω στον χώρο. Έσφυζε από κίνηση, με τόσο πολλούς αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομούν αιτήσεις γραμμένες σε ογκώδεις στοίβες από χαρτιά και σημειώματα, από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.

Μετά, προχωρήσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στον δεύτερο σταθμό. Ο άγγελος μού είπε:

«Αυτό είναι το Τμήμα Συσκευασίας και Παράδοσης. Εδώ οι χάρες και οι ευχές που έχουν ζητηθεί προωθούνται και παραδίδονται σ' αυτούς που τις ζήτησαν».

Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε και εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για να παραδοθούν στη γη.

Τέλος, στην άκρη ενός μακρινού διαδρόμου, σταματήσαμε στην πόρτα ενός πολύ μικρού σταθμού. Προς μεγάλη μου έκπληξη μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα.
«Αυτό είναι το Τμήμα των Ευχαριστιών» μου είπε σιγανά ο φίλος άγγελός μου.
 Έδειχνε λίγο ντροπιασμένος. «Πώς γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει δουλειά εδώ;» ρώτησα.
 «Είναι λυπηρό» αναστέναξε ο άγγελος. «Αφού παραλάβουν τις χάρες τους οι άνθρωποι, πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια».
 «Πώς μπορεί κάποιος να ευχαριστήσει τον Θεό για τις ευλογίες που παρέλαβε;» ρώτησα πάλι.
 «Πολύ απλά», απάντησε. «Χρειάζεται μόνο να πεις: Ευχαριστώ Θεέ μου!»

ΠΗΓΗ

Ο ψαλμός ΠΖ¨(87)σε απόδοση Φώτη Κόντογλου

ΚΥΡΙΕ  ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου, ἡμέρας ἐκέκραξα καὶ ἐν νυκτὶ ἐναντίον σου· 3 εἰσελθέτω ἐνώπιόν σου ἡ προσευχή μου, κλῖνον τὸ οὖς σου εἰς τὴν δέησίν μου. 4 ὅτι ἐπλήσθη κακῶν ἡ ψυχή μου, καὶ ἡ ζωή μου τῷ ᾅδῃ ἤγγισε· 5 προσελογίσθην μετὰ τῶν καταβαινόντων εἰς λάκκον, ἐγενήθην ὡσεὶ ἄνθρωπος ἀβοήθητος ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος, 6 ὡσεὶ τραυματίαι καθεύδοντες ἐν τάφῳ, ὧν οὐκ ἐμνήσθης ἔτι καὶ αὐτοὶ ἐκ τῆς χειρός σου ἀπώσθησαν. 7 ἔθεντό με ἐν λάκκῳ κατωτάτῳ, ἐν σκοτεινοῖς καὶ ἐν σκιᾷ θανάτου. 8 ἐπ᾿ ἐμὲ ἐπεστηρίχθη ὁ θυμός σου, καὶ πάντας τοὺς μετεωρισμούς σου ἐπήγαγες ἐπ᾿ ἐμέ. (διάψαλμα). 9 ἐμάκρυνας τοὺς γνωστούς μου ἀπ᾿ ἐμοῦ, ἔθεντό με βδέλυγμα ἑαυτοῖς, παρεδόθην καὶ οὐκ ἐξεπορευόμην. 10 οἱ ὀφθαλμοί μου ἠσθένησαν ἀπὸ πτωχείας· ἐκέκραξα πρὸς σέ, Κύριε, ὅλην τὴν ἡμέραν, διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου· 11 μὴ τοῖς νεκροῖς ποιήσεις θαυμάσια; ἢ ἰατροὶ ἀναστήσουσι, καὶ ἐξομολογήσονταί σοι; 12 μὴ διηγήσεταί τις ἐν τῷ τάφῳ τὸ ἔλεός σου καὶ τὴν ἀλήθειάν σου ἐν τῇ ἀπωλείᾳ; 13 μὴ γνωσθήσεται ἐν τῷ σκότει τὰ θαυμάσιά σου καὶ ἡ δικαιοσύνη σου ἐν γῇ ἐπιλελησμένῃ; 14 κἀγὼ πρὸς σέ, Κύριε, ἐκέκραξα, καὶ τὸ πρωΐ ἡ προσευχή μου προφθάσει σε. 15 ἱνατί, Κύριε, ἀπωθῇ τὴν ψυχήν μου, ἀποστρέφεις τὸ πρόσωπόν σου ἀπ᾿ ἐμοῦ; 16 πτωχός εἰμι ἐγὼ καὶ ἐν κόποις ἐκ νεότητός μου, ὑψωθεὶς δὲ ἐταπεινώθην καὶ ἐξηπορήθην. 17 ἐπ᾿ ἐμὲ διῆλθον αἱ ὀργαί σου, οἱ φοβερισμοί σου ἐξετάραξάν με, 18 ἐκύκλωσάν με ὡσεὶ ὕδωρ ὅλην τὴν ἡμέραν, περιέσχον με ἅμα. 19 ἐμάκρυνας ἀπ᾿ ἐμοῦ φίλον καὶ πλησίον καὶ τοὺς γνωστούς μου ἀπὸ ταλαιπωρίας. Αποδοση. 

Κύριε, Θεέ της σωτηρίας μου , σε κράζω μέρα και νύχτα.
Ας έρθει ως εσένα η προσευχή μου, γύρε το αυτί σου στο παράπονό μου.
Γιατί γιόμισε πόνο η ψυχή μου, και η ζωή μου άγγιξε τον Άδη.
Λογαριάστηκα με εκείνους που κατεβαίνουν στο λάκκο, απόμεινα σαν άνθρωπος απροστάτευτος, ξεχασμένος μέσα στους νεκρούς.
Σαν τους πληγιασμένους που κοιμούνται μέσα στους τάφους και δεν τους θυμάσαι πια, που τους ξέγραψες απ’ την έννοιά σου.
Με βάλανε μέσα σε βαθύτατο λάκκο, μέσα στο σκοτάδι και τη σκιά του θανάτου.
Απάνω μου ξεθύμανε ο θυμός σου, και όλη την οργή σου απάνω μου την άδειασες.
Ξεμάκρυνες από κοντά μου τους δικούς μου, κατάντησα γι’ αυτουνούς σίχαμα.
Παραδόθηκα και δεν έφυγα, τα μάτια μου θολώσανε απ’ τη φτώχεια.
Φώναξα προς εσένα, Κύριε όλη μέρα, άπλωσα προς εσένα τα χέρια μου.
Μήπως θα κάνεις θάματα στους πεθαμένους; ή οι νεκροί θα αναστηθούνε και θα σε δοξολογήσουν;
Μην τάχα θα διαλαλήσει κανένας μέσα στον τάφο τη σπλαχνιά σου, και την αλήθεια σου μέσα στο χαμό;
Μήπως θα μαθευτούνε τα θάματά σου μέσα στο σκοτάδι; Και η δικαιοσύνη σου σε γη ξεχασμένη;
Κ’ εγώ, Κύριε, φώναξα εσένα να με συντρέξεις, και το πρωί θα σε προφτάξει η προσευχή μου.
Γιατί, Κύριε, αμπώχνεις την ψυχή μου, γιατί γυρίζεις το πρόσωπό σου από μένα;
Εγώ είμαι φτωχός και μέσα στα βάσανα απ’ τα νιάτα μου, κι αφού αναδείχτηκα, πάλι ταπεινώθηκα κ’ έγινα ένα τίποτα.
Από πάνω μου περάσανε οι θυμοί σου, οι φοβέρες σου με ταράξανε, με τριγυρίσανε σα να ‘τανε νερό όλη τη μέρα, και πήγανε να με πνίξουν.
Ξεμάκρυνες από κοντά μου κάθε φίλο και κάθε δικό μου.

Αντέγραψα από...

Ομιλία μητροπολίτου Ανθίμου εις την Κυριακή της Ορθοδοξίας

Γιορτάζουμε σήμερα στην Όρθόδοξη Εκκλησία την αναστήλωση των εικόνων μας και πανηγυρίζουμε την ανόρθωση του ανθρωπίνου προσώπου. Θα μποροϋσε κάποιος νά απορήσει για τη σημερινή γιορτή, αν έχει παρατηρήσει ότι ή Εκκλησία μας δεν θέσπισε συγκεκριμένη ιδεολογία, ούτε γιορτάζει αόριστες ιδέες. Ή Πίστη μας είναι κήρυγμα γεγονότων και στην Εκκλησία γιορτάζουμε μόνο πρόσωπα και συμβάντα. Εξαίρεση μοναδική είναι ή σημερινή ήμερα, κατά την οποία, αν στ' αλήθεια γιορτάζουμε την "Ορθοδοξία, και δεν τηρούμε απλώς, οι κοσμικοί το Πρωτόκολλο και οι κληρικοί το Τυπικό, θα πρέπει, τουλάχιστον, να διερωτηθούμε: Τί είναι ή Εκκλησία; Ποια είναι αυτή ή μεγάλη άγνωστη; Μη σας φανεί, παρακαλώ, βλάσφημο το ερώτημα. Κανένας δεν μπορεί να καυχηθεί ότι γνωρίζει το Μυστήριο της Εκκλησίας καί πολύ περισσότερο, κανένας δεν τολμά να σκεφθεί ότι μπορεί να παρεμβαίνει στην πορεία της. Υπάρχει καί κάτι πιο περίεργο: Πουθενά στην Εκκλησιαστική Γραμματολογία δεν υπάρχει ένας ορισμός της Εκκλησίας. Ίσως επειδή ή Εκκλησία προύπήρχε της ιστορίας καί θα συνεχίσει να υπάρχει μετά το τέλος αυτού του κόσμου.Ίσως επειδή καί ή εδώ πολιτεία της δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν έχει όρια. Ειπώθηκε ότι ή Εκκλησία είναι ή εντελέχεια της Ιστορίας, μα, πιστέψτε με, ελάχιστα μας ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Εμείς σαν ορισμό θα προτιμούσαμε να λέμε ότι ή Εκκλησία είναι ό δρόμος των αμαρτωλών προς τη σωτηρία.

Δεν ιδρύθηκε αλλά αποκαλύφθηκε στο ζεστό ακρογιάλι μιας μεγάλης λίμνης. Ήταν λόγος θεϊκός καί μαζί ανθρώπινος, πού καλούσε έναν κόσμο πεσμένο, «να σηκωθεί», ένα κόσμο πεθαμένο, «να αναστηθεί». Ήταν «πρωτάκουστο σκάνδαλο», πού, καταργώντας κάθε μορφής θρησκειοποίηση, έκανε τον Πέτρο τρομαγμένο να φωνάξει στο Θεό:«Δεν θα μου πλύνεις τα πόδια ποτέ!» (Ίω.13, 8). Ήταν «πρωτόγνωρη ανοησία», ή σύναξη των λαών γύρω από τον άδειο τάφο ενός Θεού, πού ήρθε για να πεθάνει κρεμασμένος σαν κακούργος επιμένοντας ότι ό θάνατος Του θα γίνει ή ζωή μας.
Αυτή ήταν ή μεγάλη καί μοναδική αλήθεια της Εκκλησίας πού δεν είναι δογματική ιδεολογία. "Αν καί για την Εκκλησία «δόγμα» είναι κάθε βεβαιωμένη εμπειρία της, πού ή επανεξέταση της δεν απαγορεύεται αλλά είναι απλώς χάσιμο χρόνου. Ή μεγάλη καί μοναδική αλήθεια της Εκκλησίας δεν είναι θεωρία, είναι πρόσωπο. Είναι το μοναδικό πρόσωπο στην Ιστορία πού είπε με αυτοσυνειδησία «Εγώ είμι ή αλήθεια» (Ίω.14,6).
Μ' αυτήν, λοιπόν, την αλήθεια της ή Εκκλησία, πεπεισμένη από γεγονότα καί πιστεύοντας στα θαύματα, βγήκε στα μαρμαρένια αλώνια των αξιών, ενός «πνευματικού χρηματιστηρίου».
Είχε ήδη εγκαταλείψει την επαφή πού είχαν «δια της ακοής» με το Θεό οι ποιμενικοί λαοί: «άκουε Ισραήλ», «τάδε λέγει Κύριος», «ακούσατε μου της φωνής». Ήταν ό Θεός τον όποιο οί Προφήτες δεν έβλεπαν, μόνο Τον άκουγαν.
Γρήγορα συνάντησε μπροστά της τους σκοτεινούς θρησκευτικούς μυστικισμούς του Όρφέα. Τους απέρριψε. Γι' αυτό καί μέχρι σήμερα αντιστέκεται καί δεν θέλει να γίνει θρησκεία, άλλοίμονό μας αν γίνει!
Δεν αναπαύθηκε ούτε καί με τον αριστοτελικό Θεό πού ήταν «νόησις νοήσεως». Είναι αυτός ό Θεός πού κράτησε σιδηροδέσμια την θεολογική καί επιστημονική σκέψη στην Ευρώπη μέχρι τους δύο Βάκωνες, Ρογηρο (13ος αιών) καί Φραγκίσκο (16ος αιών). Είναι ό Θεός πού γίνεται έννοια, δηλ. παύει να έχει ζωή, υποκαθίσταται από μαθηματικούς τύπους της επιστήμης καί τότε καθίσταται ολοένα καί περισσότερο επικίνδυνος. Ευτυχώς, τον θάνατο αυτού του Θεού εξήγγειλε έντρομος ό Νίτσε.
Όμως, ό θείος Πλάτωνας, κάποιες αρχέτυπες εικόνες ενός «εντελώς άλλου» τις είχε ονομάσει «ιδέες», από το«ίδείν». Οι ιδέες του Πλάτωνα δεν είναι αφηρημένα σχήματα του νου, έχουν εποπτικό χαρακτήρα. Από τότε πού ή Διοτίμα (Συμπ. 211α} δίδασκε στο Σωκράτη «την θέα του κάλλους του απολύτου», ό σοφός μας πρόγονος θεωρούσε ότι φιλόσοφοι είναι «της αλήθειας οι φιλοθεάμονες». Επάνω σ' αυτή την πλατωνική ενόραση, ανταποκρίθηκε τέλεια ό λόγος του Ιησού Χριστού: «ό έωρακώς έμέ έώρακε τον πατέρα» (Ίω. 14, 9). Έτσι στο τραγικό αδιέξοδο του Πλάτωνα πού διεπίστωνε ότι: «Θεός ανθρώποις ου μίγνυται» ή Εκκλησία απάντησε: «ό Θεός έφανερώθη εν σαρκί» και σε λίγα χρόνια, στη νήσο Πάτμο ή αποκαλυπτική φιλολογία: «...εΐδεν επί την δεξιάν του καθήμενου...» «καί εϊδον ότε ήνοιξε την σφραγίδα...» «καί σημεΐον μέγα ώφθη...»
Αυτήν την πρόταση ζωής, της θέας του Θεού, έφερε ή Εκκλησία καί επιδιώκοντας μια παγκοσμιοποίηση της Civitatis Dei αφέθηκε να την σφιχταγκαλιάσουν όξύνοες ισχυροί της γης. Σ' ένα χιλιόχρονο περίπατο μαζί τους, φορώντας την πιο ακριβή της εποχής πορφύρα, γέννησε δόγματα ζωής, πολιτισμό καί τέχνες, στην ανθρωπότητα δώρο. Ή 'ίδια δεν ξέρουμε αν ωφελήθηκε, όμως, έκρινε για πάντα τις δυνατότητες επιβίωσης της ελληνικής φιλοσοφίας μέσα στα όρια του χριστιανικού κόσμου. Δεν είναι τυχαία ή λεπτομέρεια: την εικονομαχία διεξήγαγαν άνδρες Αυτοκράτορες προερχόμενοι από την Ανατολή. Την αποκατάσταση των εικόνων πραγματοποίησαν γυναίκες Αυτοκράτειρες προερχόμενες ή μια από την Αθήνα καί ή άλλη από την Παφλαγονία.
"Αραγε, ή εικονομαχία τελείωσε; Ό Παπαρηγόπουλος εκλαμβάνει τους είκονοκλάστες ως προδρόμους των άρχων του ορθολογισμού καί της Γαλλικής Επαναστάσεως. Ό Ζακυνθινός διαπιστώνει την πνευματική αφετηρία των αντιμαχομένων. Ή Αναγεννησιακή ζωγραφική έκαμε τις εικόνες πιο πιστές προς το πρωτότυπο, άλλ' αυτό ήταν ή αρχή της απιστίας στην Ευρώπη. Ό σύγχρονος άνθρωπος προσπάθησε να τίς εξοστρακίσει.
Γι' αυτό, κατά την άποψη μας, ό πλανήτης βιώνει την πιο δραματική εμπειρία μίας άποπροσωποποιήσεως του ανθρώπου. Κι όταν το πρόσωπο αποψιλωθεί από την θεολογική του ευθύνη, τότε σχετικοποιούνται τραγικά, έννοιες καί αξίες καθώς χάνουν το αυθεντικό τους περιεχόμενο.Τα παραδείγματα πολλά από τα Μ.Μ.Ε. όπου εθιζόμαστε καθημερινά στον εξευτελισμό των ζωντανών καί στη σκύλευση της μνήμης των νεκρών, στον υποκριτικό πουριτανισμό των ηθών, με την αποκλειστικά οικονομοτεχνική προώθηση του πολιτισμού πού απαιτεί αδηφάγα τον εκφυλισμό των αρετών καί οδηγεί στην παραγωγή προσφύγων, στην αγοραπωλησία των λαών καί το κλείσιμο του ισολογισμού των νεκρών στο τέλος των άκήρυχτων πολέμων.
Ή διέξοδος από τις διαπιστώσεις, για μας, είναι απλή καί κατανοητή. Χρειάζεται αναπροσανατολισμός του πολιτισμού. Κι αυτός γίνεται με στροφή σε ό,τι άλλοτε έκανε τον πολιτισμό, σταθμό στην Παγκόσμια Ιστορία.
,- Ή Εκκλησία προτείνει την θεολογία των εικόνων της με την οποία καταξιώνεται απόλυτα ό άνθρωπος με την αιώνια προοπτική του. Οι "Αγιοι των οποίων το πρόσωπο ασπαζόμαστε είναι οι μετανοημενοι αμαρτωλοί
. Πίσω άπ' αυτή τη φράση κρύβεται το μεγαλείο του ανθρώπου πού αξίζει την γαλήνη καί τη σωτηρία, όποιος κι αν είναι, ό,τι κι αν έχει κάνει, όσο κι αν αμαύρωσε την εικόνα του προσώπου του. Για την Πίστη μας δεν υπάρχει τίποτε πού να μη διορθώνεται κάτω από το πρίσμα της Αναστάσεως. Να ενθυμούμεθα, πόσο σκληρές κι απάνθρωπες είναι οι ανεικονικές θρησκείες.
Ή Όρθόδοξη θεολογία, διατηρώντας το πρόσωπο, ακόμα καί σαν λείψανο, μας βεβαιώνει πώς, θέλουμε δε θέλουμε, θ' αναστηθούμε μια ήμερα. Γι' αυτό μας προτρέπει να αποδεχόμαστε ό ένας τον άλλο, μήπως καί τον κατανοήσουμε, μέχρι να τον συμπαθήσουμε, ώστε να φθάσουμε κάποτε καί να τον αγαπήσουμε.
Ό Χριστός ήρθε για να σωθεί καί το ανθρώπινο σώμα. Με την ανάσταση των νεκρών, εϊτε μας αρέσει εϊτε όχι, θα έπανενωθοϋν οι ψυχές με τα σώματα μας κι έτσι θα πραγματοποιηθεί ή μετάβαση από τη σχέση του θανάτου στη σχέση της ζωής.
Ή βεβαιότητα αυτή δεν είναι αμάρτυρη. Είναι ή εμπειρία της Εκκλησίας. Είναι ή έκπληξη μας μπροστά στο Μυστήριο της Εκκλησίας, πού 2000 χρόνια τώρα, δεν σώζεται, σώζει. Δεν καθαρίζεται, καθαρίζει. Ή Εκκλησία δεν φοβάται τη ζωή από τότε πού ό Χριστός φώναξε: «Στόν κόσμο θα συναντήσετε θλίψη, κουράγιο όμως, εγώ τον νίκησα τον κόσμο»! (Ίω.16,33). Ή Εκκλησία δεν σαστίζει από τις αμαρτίες των πιστών της, τίς ξεπλένει όσες καί να είναι: «κι αν είναι κόκκινες σαν το αίμα» λέει ή Αγία Γραφή «θα τίς κάμω λευκές σαν το χιόνι» (Ήσ.1,18). Ή Εκκλησία δεν φοβάται ούτε το θάνατο, μετέβαλε το ανθρώπινο σώμα σε ναό, μετέτρεψε τον θάνατο σε ύπνο καί τα νεκροταφεία σε κοιμητήρια. Καί ό παιάνας της Αναστάσεως διαπερνά τους αιώνες, εύτελίζοντας όλες τίς ανθρώπινες διακηρύξεις καθώς καί τον μηδενισμό της τέφρας.
2000 χρόνια, είναι χρόνια πολλά, πάρα πολλά, για να διατηρηθούν όλ' αυτά, αν δεν είναι αληθινά! Καί ή Εκκλησία συνεχίζει τον ανηφορικό της δρόμο, φορτωμένη με τη σκουριά των φίλων της καί με τη λάσπη των εχθρών της. Συνεχίζει «καταδικασμένη», καθώς είναι από τον Θεμελιωτή της, να μην γνωρίσει θάνατο ποτέ! Να βλέπει κάτω από τα πόδια της λαούς, φυλές καί γλώσσες, πολιτισμούς ολάκερους να περνούν καί να χάνονται πίσω της στο γύρισμα των χρόνων. Όλα ν' αλλάζουν μα, ή ίδια να προχωράει σ' ένα φυσικό τέλος, για το οποίο πάλι μας βεβαιώνει ότι θα 'ναι Αρχή!
Σήμερα γιορτάζουμε την «Κυριακή της Όρθοδοξίας» για (1164} χιλιοστή εκατοστή εξηκοστή τετάρτη φορά. Μα, μου φαίνεται πώς δεν το είπα καλά. Μάλλον ή «Κυριακή της Όρθοδοξίας» είναι πού γιορτάζει μαζί μας εφέτος. "Αρχισε τότε, στις 11 Μαρτίου του 843 με επίσημη Λειτουργία στο Ναό της Αγίας Σοφίας του ένσαρκσυ Λόγου, παρουσία των άοιδήμων αυτοκρατόρων Μιχαήλ καί Θεοδώρας. Καί μέχρι σήμερα, εκείνος ό περίεργος αγώνας ανάμεσα σε είκονομάχους καί είκονολάτρες, μας υποδηλώνει μόνο ένα θαύμα: Ότι ή Εκκλησία, τελικά, νίκησε! Τότε συγκρούσθηκαν δύο τρόποι βιώσεως των οντολογικών θεμελίων του ανθρώπου, ό Ανατολικός καί ό λαϊκός Ελληνικός. Στό τέλος, ή "Ορθοδοξία έθριάμβευσε, δηλαδή ό εδραίος Ελληνισμός
Πρίν από 150 χρόνια στον τόπο μας, κοιμήθηκε ό Κωνσταντίνος Οικονόμος ό εξ Οικονόμων. Σύμβολο της γνήσιας ορθόδοξης λαϊκής εκκλησιαστικής συνείδησης της εποχής του. Κέρδισε φαι-νομενικά, όμως πύρρεια νίκη. Τον 'ίδιο άφυπνιστικό αγώνα της λαϊκής εκκλησιαστικής συνειδήσεως συνεχίζει καί οφείλει να συνεχίσει, χωρίς περιθώρια επιλογής καί με οποιοδήποτε προσωπικό κόστος, ό Σεπτός Προκαθήμενος της Εκκλησίας μας, Αρχιεπίσκοπος Χριστόδούλος, όσο καί ή περί αυτόν Ιερά Σύνοδος των Επισκόπων της, περνώντας κάποτε ανάμεσα από λαιστρυγόνες καί κύκλωπες. Είναι τότε πού ό λαός μας ακούει τίς εντάσεις να κορυβαντιοϋν επειδή κι αυτές είναι ανεκτές από τη δημοκρατική δομή καί λειτουργία της Εκκλησίας της Ελλάδος, προκειμένου να λυτρωθούμε σαν λαός, από την πολωτική αγκύλωση «συντηρητικών» καί «προοδευτικών» όραματιζόμενοι μια ένοείδεια του εκκλησιαστικού γεγονότος, μόνο καί μόνο για να διασωθεί ή πανανθρώπινη ελπίδα πού τροφοδοτεί τη ζωή με νόημα καί έμπνευση καί πετυχαίνει τη νίκη καταπάνω στην πλήξη καί στο θάνατο.
Σήμερα ό λαός μας δείχνει πάλι να κουράστηκε από τη βαριά παρακαταθήκη, από την χρυσοσέλιδη ιστορία, από το άλληθώρισμα προς την εξουσία καί την κοσμική περιπλοκή. Ένα πράγμα μόνο δεν κουράστηκε ό λαός μας: Να προσκυνάει καί να σέβεται το Χριστό, μόνο όταν Τον βλέπει Σταυρωμένο. Είναι καιρός, να βγάλουμε τα βελούδα πάνω από τους γυμνούς ώμους του Ναζωραίου. Βελούδα γλωσσικά, ίεροτελεστικά, κρατικά, εθνικά. Βαρύς ό λόγος μα, συντέμνει ό χρόνος. Έχουμε ανάγκη από μια επανάσταση, μα δεν βρίσκονται επαναστάτες. Κι όμως, τη μόνη επανάσταση την έφερε ό Ιησούς. «Ουκ ήλθον βαλείν είρήνην, είπε, αλλά μάχαιραν» (Ματθ.10, 34). Είναι ή επαναστατική μάχαιρα του πνεύματος πού εξακολουθεί σιωπηλά να ακυρώνει την τάξη αυτού του κόσμου.Καί το σκάφος της Εκκλησίας συνεχίζει την πορεία του ανάμεσα στους αιώνες,διασώζοντας ψυχές από τον "Αδη καί σώματα από τη φθορά. Μόνο στα πλευρικά του πλοίου σκάζουν υπόκωφα
τα κύματα, ενώ ό πλους συνεχίζεται καί ή σιωπή του Θεού συνεχίζεται επίσης,μέχρις ότου μας φέρει στον εϋδιο λιμένα της Βασιλείας Του.

' Όμιλία του Συνοδικού Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου κατά την Κυριακή της "Ορθοδοξίας 2007 στο Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών
-περιοδικό 'Πειραική Εκκλησία''
Μάρτιος 2007
ΠΗΓΗ

Μεγάλη Σαρακοστή- Μεταξύ χαρμολύπης και του τελευταίου σήριαλ

Πρέπει κανείς να συνειδητοποιήσει ότι είναι αδύνατο να μοι­ράσουμε τη ζωή μας ανάμεσα στη «χαρμολύπη» της Μεγάλης Σαρακοστής και στο τελευταίο σήριαλ. Αυτά τα δυο βιώματα είναι ασυμβίβαστα και το ένα, σίγουρα, θα σκοτώσει το άλλο. Και είναι πολύ πιθανό, εκτός αν γίνεται μια έντονη προσπάθεια,ότι το τελευταίο σήριαλ έχει πολύ μεγαλύτερες ελπίδες σε βάρος της «χαρμολύπης» — παρά το αντίθετο. 

Μια πρώτη «συνήθεια» πού προτείνεται είναι να μειωθεί δραστικά ή παρακολούθηση του ραδιοφώνου καί της τηλεόρασης στην περίοδο της Σαρακοστής. Δεν τολμούμε να ελπίζουμε ότι θα υπάρξει μία «γενική» νηστεία, αλλά μόνο ή «ασκητική» ή όποια, όπως ξέρουμε,σημαίνει, πρώτα άπ' όλα αλλαγή τροφής καί μείωση της. φυσικά τίποτε το κακό δεν υπάρχει, λόγου χάρη, στο να συνεχίσει κανείς να παρακολουθεί στο ραδιόφωνο καί στην τηλεόραση ειδήσεις, εκλεκτές σειρές, ενδιαφέροντα καί πνευματικά ή διανοητικά εμπλουτισμένα προγράμματα. Εκείνο πού πρέπει να σταματήσει στην διάρκεια της Σαρακοστής είναι ή πλήρης «παράδοση» στην τηλεόραση — ή μετατροπή δηλαδή του ανθρώπου σε «λάχανο» πάνω σε μια πολυθρόνα κολλημένο στην οθόνη πού παθητικά δέχεται ό,τι βγαίνει άπ' αυτή.

"Οταν ήμουνα παιδί {ήταν τότε ή προ-τηλεοπτική εποχή) ή μητέρα μου συνήθιζε να κλειδώνει το πιάνο την πρώτη, την τετάρτη καί την έβδομη εβδομάδα της Σαρακοστής. Αυτή ή ανάμνηση είναι μέσα μου ζωηρότερη από τις μακρινές ακολουθίες της Σαρακοστής καί ακόμα καί σήμερα όταν παίζει το ραδιόφωνο αυτές τίς μέρες με ταράζει σχεδόν όσο καί μια βλαστήμια. Αναφέρω αυτή την προσωπική μου ανάμνηση μόνο σαν μια διευκρίνηση της επίδρασης πού μπορούν να έχουν μερικές εξωτερικές ενέργειες στην ψυχή ενός παιδιού. Καί αυτό πού κρύβεται εδώ δεν είναι ένα απλό απομονωμένο έθιμο ή ένας κανόνας αλλά είναι μια εμπειρία της Σαρακοστής σαν μιας ειδικής χρονικής περιόδου, σαν κάποιου πράγματος πού είναι παρόν όλο το χρόνο καί πού δεν πρέπει να χαθεί, να ακρωτηριαστεί, να καταστραφεί. Εδώ ακόμα, όσον άφορα τη νηστεία, μια απλή απουσία ή αποχή από την τροφή δεν είναι επαρκής, πρέπει να έχει το θετικό της συμπλήρωμα.

Ή σιωπή πού δημιουργεί ή απουσία του θορύβου του κόσμου,των θορύβων πού παράγονται από τα μέσα της μαζικής επικοινωνίας, πρέπει να γεμίσει με θετικό περιεχόμενο. 

"Αν ή προσευχή είναι ή τροφή για τίς ψυχές μας, τροφή, επίσης, θέλει καί το μυαλό μας, γιατί ακριβώς αυτό το διανοητικό μέρος του ανθρώπου είναι πού καταστρέφεται σήμερα από το ασταμάτητο σφυροκόπημα της τηλεόρασης καί του ραδιοφώνου, των έφημερίδων, των εικονογραφημένων εκδόσεων κλπ. Αυτό, λοιπόν, πού προτείνουμε, παράλληλα με την πνευματική προσπάθεια, ΕΪναι μια διανοητική, θα λέγαμε, προσπάθεια. Πόσα, αλήθεια," αριστουργήματα, πόσους υπέροχους καρπούς της ανθρώπινης σκέψης, της φαντασίας καί της δημιουργικότητας αρνούμαστε στη ζωή μας μόνο καί μόνο γιατί μας είναι πολύ πιο άνετο, γυρί­ζοντας στο σπίτι από τη δουλειά παραδομένοι στη σωματική καί διανοητική κόπωση, να πιέσουμε το κουμπί της τηλεόρασης ή να βυθιστούμε στο τέλειο κενό ενός εικονογραφημένου περιοδι­κού. Άλλα πώς φανταζόμαστε ότι θα μπορούσαμε να προ­γραμματίσουμε την περίοδο τής Σαρακοστής; Ίσως να κάνουμε ένα κατάλογο βιβλίων για διάβασμα; φυσικά δεν είναι απαραίτη­το όλα αυτά τα βιβλία να είναι οπωσδήποτε θρησκευτικά, δεν μπορούν όλοι να γίνουν θεολόγοι. "Ομως υπάρχει πολλή «Θεο­λογία» κρυμμένη σε μερικά λογοτεχνικά αριστουργήματα καί κα­θετί πού πλουτίζει τη νοημοσύνη μας κάθε καρπός της αληθι­νής ανθρώπινης δημιουργίας είναι ευλογημένος από την Εκ­κλησία καί, όταν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα, αποκτάει πνευμα­τική αξία.

Από το βιβλίο του Αλεξάντερ Σμέμαν''Μεγάλη Σαρακοστή''

Λόγος Αγ.Γρηγορίου Νύσσης εις τους Άγ.Σαράντα Μάρτυρες

Στις 9 Μαρτίου ή Εκκλησία τίμα την μνήμη των αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, οι οποίοι άθλησαν στην λίμνη της Σεβάστειας στην Αρμενία. Ό Μέγας Βασίλειος αφιερώνει ειδική ομιλία ατούς παραπάνω μάρτυρες, ή οποία εκθέτει το ιστορικό μέρος του εορτασμού.Ο αδελφός του Γρηγόριος Νύσσης αναφέρει σειρά εγκωμίων στους παραπάνω μάρτυρες
Οί τιμώμενοι δεν ήταν τυχαία πρόσωπα,ούτε άποτελούσαν όχλο,αλλά αρχικά ξεχώριζαν για την δύναμη του σώματος,την ομορφιά και την ρώμη,ώστε συμπεριλήφτηκαν στους στρατιωτικούς καταλόγους και στην συνέχεια διέπρεψαν στην αρετή και την σωφροσύνη και αξιώθηκαν να γευτούν την ευλογία του μαρτυρίου για τον Χριστό (πρβλ. ΒΕΠΕΣ τ. 69, σελ. 336, 19-27).

"Οντως οί άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες αποτελούσαν τάγμα του ρωμαϊκού στρατού Κάποτε, όταν έγινε πόλεμος των Ρωμαίων με τους βαρβάρους και βρέθηκαν σε έσχατο κίνδυνο οί πρώτοι,επειδή οί εχθροί είχαν όλο το νερό και πολιορκούσαν και έτσι δεν είχαν καθόλου πίδακα οί πολιορκούμενοι ή άλλη πηγή νερού,οπότε υπήρχε κίνδυνος να υποκύψουν στους εχθρούς λόγω δίψας, τότε οί Σαράντα Μάρτυρες, οί οποίοι άνηκαν στους πολιορκούμενους. αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την βοήθεια των όπλων και αναζήτησαν την συμμαχία, ή οποία είναι ακατανίκητη, δηλαδή άρχισαν να προσεύχονται. Ή προσευχή έφερε αμέσως αποτέλεσμα. Και καθώς γονάτιζαν, ένα σύννεφο στάθηκε πάνω από τους εχθρούς, χτύπησε βροντές και έριξε αστραπές εναντίον τους και έστειλε νερό περισσότερο άφθονο από ποτάμι (πρβλ. ΒΕΠΕΣ τ. 69, σελ. 337, 8-13). Ή συνέπεια της βροχής ήταν ή πλήρης καταστροφή των έχθρων, ή νίκη των πολιορκούμενων και ή ικανοποίηση της δίψας τους, καθώς ή διέλευση του χειμάρρου τους χορηγούσε ό.τι ήταν απαραίτητο για να πιουν. Τέτοιοι άγιοι άνθρωποι κίνησαν την ζήλεια του διαβόλου, ό οποίος είδε την σωφροσύνη τους,τον χορό του Θεού. τον όποιο συναποτελουσαν, την δύναμη τους και την αρετή της ψυχής τους σε όλα τα προτερήματα τους. Είδε ένα σύνολο θεϊκό αποτελούμενο από αληθινούς, δίκαιους και ευσεβείς ανθρώπους και αποπειράθηκε να τους κάνει δικούς του. Και πρώτο μέλημα του υπήρξε το να συμβουλεύσει τον ειδωλολάτρη επί κεφαλής του στρατού ότι δεν θα νικηθούν στο έξης οί εχθροί, εάν προηγουμένως δεν θυσιαστούν όσοι πιστεύουν στον Χριστό (πρβλ. ΒΕΠΕΣ τ. 69. σελ. 337, 38-41). Ή συνέχεια έχει ως εξής: Οί άγιοι ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό και έσπευσαν στο μαρτύριο.Ο διάβολος εγκατέλειψε τον θάνατο με ξίφος για τους μάρτυρες και σκέφτηκε να εμπνεύσει στον άρχοντα του στρατού να τους δέσει με σιδερένιες αλυσίδες. Τα δεσμά υπήρξαν για τους αγίους θέαμα γλαφυρό και ευχάριστο στα μάτια των χριστιανών,νεότητα, ή οποία ήταν υπέροχη στην ομορφιά σε σύγκριση με τους συνομηλίκους. Επειδή ήταν άγιοι, συνεχώς γίνονταν ωραιότεροι.
Οί διώκτες πρότειναν στους μάρτυρες να αρνηθούν την πίστη στον Χριστό, προκειμένου να ζήσουν. Εκείνοι απάντησαν ότι θα παραμείνουν πιστοί μέχρι θανάτου. Στην συνέχεια τους απείλησαν με φωτιά, ξίφος και βάραθρο και ό.τιδήποτε άλλο μέσο τιμωρίας. Ως απάντηση ήλθε ή ομολογία του ονόματος του Χρστού από τους αγίους. Οί άγγελοι είδαν την συμπλοκή του διαβόλου και των ανθρώπων.Ό αγώνας των μαρτύρων εναντίον του δαίμονα ήταν ακριβώς ή αντίθετη περίπτωση της πτώσης του Αδάμ. Ό τελευταίος δεν κατάφερε να αποκρούσει την παγίδα του διαβόλου ή οποία του παρασχέθηκε δελεαστικά.Αντίθετα στους Σαράντα Μάρτυρες όλα τα βέλη του διαβόλου έμειναν άνενέργητα. Μοναδική ανησυχία των αγίων ήταν το να χωριστούν άπό τον Χριστό. Έπειδή ομολογούσαν πίστη στην Άγια Τριάδα. γι' αυτό αποκτούσαν την Χάρη της Άγιας Τριάδος (πρβλ. ΒΕΠΕΣ τ. 69. σελ. 339, 41. σελ. 340, 2).
Για τους Σαράντα Μάρτυρες δεν θα υπήρχε σε φυσιολογικές συνθήκες γλυκύτερο πράγμα από τον ουρανό, τον ήλιο, την γη. την πατρίδα και τους συγγενείς τους. Εν τούτοις όλα τα παραπάνω απέβησαν άνευ σημασίας για τους αγίους, διότι θεωρουσαν ως μοναδικό αγαθό τον Χριστό. Τελικά έφτασε ή στιγμή του θανάτου τους, ή οποία αποτελεί την κορυφή του μαρτυρίου.
Επειδή κήρυξαν το όνομα του Κυρίου δημοσίως, αποφασίστηκε να οδηγηθούν στο μαρτύριο του θανάτου με τον εξής τρόπο: Ό τύραννος αποφάσισε να τιμωρηθούν ριπτόμενοι στην παγωμένη λίμνη (πρβλ. ΒΕΠΕΣ τ. 69. σελ. 341, 23-24).
Ωστόσο ή διαταγή του τυράννου και ή αναμονή της ποινής έκαναν τους αγίους να είναι χαμογελαστοί και χαρούμενοι. Ό δρόμος τους προς το πάθος απέβη ιερός, καθώς μάλιστα φιλονεικούσαν για το ποιος θα κερδήσει το στεφάνι της νίκης."Ολοι οδηγήθηκαν προς τον τόπο της εκτέλεσης,σαν να επρόκειτο να μεταβούν σε δημόσια λουτρά, για να καθαρίσουν και αυτοί τα σώματα τους.Καθώς έδιναν θάρρος ο ένας στον άλλο, παραδόθηκε το σώμα τους στον πάγο (πρβλ. ΒΕΠΕΣ τ. 69, σελ. 341. 38-40). Αποτέλεσμα της παραπάνω πράξης ήταν το να κρατηθεί στον πάγο ή σύσταση του σώματος τους, ενώ το φρόνημα τους παρέμεινε αδούλωτο. Ή φύση τους υπέφερε, άλλα το σθένος τους υπερνικούσε την φύση τους. Ό θάνατος τους παρατάθηκε για τρεις ήμερες. Και σε μία στιγμή, κατά την οποία ένας από τους Σαράντα δείλιασε και έφυγε από τον πάγο και αρνήθηκε την πίστη στον Χριστό, την θέση του κατέλαβε ό δεσμοφύλακας.
"Αξιο επίσης να σημειωθεί είναι το ότι ή μητέρα ενός άπό τους μάρτυρες, τον οποίου ο δήμιος εγκατέλειψε, συμπαραστάθηκε στο παιδί της ζητώντας να υποφέρει γενναία ως το τέλος. Ή μητέρα αυτή είναι άξια επαίνων, διότι εφήρμοσε την παραγγελία του Αποστόλου Παύλου, κατά την οποία ή γυναίκα «σωθήσεται δε δια της τεκνογονίας» (Α' Τιμ. 2, 15). Για το παιδί της ισχύει ό λόγος του Εύαγγελιστοΰ Ιωάννου «όσοι δε ελαβον αυτόν.έδωκεν αύτοίς έξουσίαν τέκνα αυτου γενέσθαι» (Ίω. 1, 12). Λέγοντας αυτά και ενισχυμένη από τον Άγιο Πνεύμα οδήγησε το παιδί στο μαρτύριο προπέμποντάς το με φαιδρό πρόσωπο.Στό τέλος τα σώματα των αγίων ρίχτηκαν στην φωτιά και έγιναν ύλη καύσιμη στην φλόγα. "Ετσι σ' αυτούς επαλήθευσε πλήρως ό Ψαλμικός στίχος «διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχή ν» (Ψαλμ. 65, 12). Όταν οι Πρωτόπλαστοι εξορίστηκαν από τον Παράδεισο, τότε ό Θεός έταξε τα Χερουβίμ και την φλογίνην ρομφαίαν την στρεφομένην φυλάσσειν την όδόν του ξύλου της ζωής» (Γεν. 3. 24). Σκοπός της παραπάνω ενέργειας του Θεού ήταν να μην λάβει ό  άνθρωπος από το ξύλο της ζωής και παραμείνει αθάνατος. Συνεπώς τίθεται το ερώτημα: Εάν ό Παράδεισος είναι κλειστός για τους αγίους, τότε είναι δυνατόν να έχουν ισχύ οι λόγοι του Ίησοϋ Χριστού προς τον ληστή,κατά τους οποίους «αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ' έμού εστι εν τω παραδείσω» (Λουκ. 23, 43);
Οι άγιοι Σαράντα Μάρτυρες πέρασαν την πόρτα του Παραδείσου μετά από τον πνευματικό τους αγώνα. Αυτόν τον Παράδεισο εύχεται ό άγιος Γρηγόριος Νύσσης καταλήγοντας στο εγκώμιο προς τους Σαράντα Μάρτυρες να αξιωθούμε να κερδήσομε όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί με τις πρεσβείες τους και την ομολογία του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησοΰ Χριστού.
Και ο Μέγας Βασίλειος στο τέλος της Όμιλίας του «εις τους αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρας» παραθέτει εγκώμιο θαυμάσιο υπέρ αυτών (πρβλ. ΒΕΠΕΣ τ. 54, σελ. 178, 39-41. σελ. 179, 1-12).


του Θεολόγου Νικολάου Δρατσέλλα

Η κλίμακα των 3 βαθμίδων

Η Αγία μας Εκκλησία, για να προετοιμάση τους πιστούς της, ώστε να νοιώσουν βαθειά την Ανάσταση του Θεανθρώπου Κυρίου, έχει ορίσει μία περίοδο περισυλλογής, κατανύξεως και μεταρσιώσεως. Αυτή ή περίοδος λέγεται «Κατανυκτικό Τριώδιο». Σ' αυτήν περιλαμβάνεται ήδη από τον Γ' αιώνα μία περίοδος νηστείας 40 ήμερων (γιατί και ό Κύριος τεσσαράκοντα ήμερες νήστεψε), ή οποία ονομάζεται «Μεγάλη Τεσσαρακοστή».

Ή περίοδος του Τριωδίου αρχίζει από τον Εσπερινό της Κυριακής του Τελώνου και του Φαριοαίου και τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο, με τον Εσπερινό του Πάσχα.

Ή κατανυκτική αυτή περίοδος του Τριωδίου, και κυρίως της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, προσφέρεται για μια έντονώτερη άσκηση του πιστού άγωνιστού ανθρώπου,ή οποία θα τον βοηθήση να πορευθή προς την τελείωση, προς την κατά χάριν θέωση.

Ό πιστός αγωνιστής χριστιανός περιμένει το κατανυκτικό Τριώδιο με ιδιαίτερη χαρά.Ή νηστεία, ή εγκράτεια, ή μετάνοια καϊ ή πνευματική χαρμολύπη είναι βιώματα του ορθοδόξου άγωνιστού,που ανανεώνεται με τον λειτουργικό κύκλο των εορτών του κατανυκτικού Τριωδίου. Είναι ό ιδανικότερος χρόνος που μπορεί να μας δώση την ευκαιρία να αποτινάξουμε κάθε τι το φθαρμένο και νεκρό, ακριβώς για να μπορέσουμε να ζήσουμε.

Γϊ αυτό ανεπιφύλακτα πιστεύουμε ότι ίσως να μην ύπάρχη άλλος καταλληλότερος δρόμος πού να όδηγή τον πιστό αγωνιστή χριστιανό σαν ευλαβή προσκυνητή στο Πάσχα,στην συνάντηση του με τον Αγαπημένο Χριστό. Σ' αυτή την κατανυκτική περίοδο καλούμεθα να αφήσουμε την ράθυμη και γεμάτη αμέλεια και άκηόία ζωή μας και να αγωνισθούμε τον καλό αγώνα, πού μας υποδεικνύει ή αγία μας Εκκλησία.

Ό όσιος Ισαάκ ό Σύρος διακρίνει τρεις βαθμίδες,τις όποιες πρέπει να άνέβη ό αγωνιστής ορθόδοξος χριστιανός, για να φθάση στον Θεό: α) την μετάνοια, β) την κάθαρση και γ)την τελείωση.

1. Ή μετάνοια, όπως όλοι μας γνωρίζουμε, είναι αλλαγή πορείας της ζωής μας."Ηθελα ο,τι ήθελα εγώ. Τώρα θέλω ό,τι θέλει ό Θεός. Αυτό είναι μετάνοια.

Ή μετάνοια, αν και είναι ή αρχή της πορείας προς την κατά χάριν ένωοή μας με τον Θεό, εν τούτοις είναι ή θύρα της Χάριτος. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι είναι μία προσωρινή βαθμίδα, αλλά είναι και πρέπει να είναι μία κατάσταση που να διαρκή πάντοτε. Πρέπει να μας γίνη τρόπος ζωής. Για τον λόγο αυτό ό προαναφερθείς όσιος μας λέγει: «Ή μετάνοια, ούτε καιροίς, ούτε πράξεσι περιορίζεται έως θανάτου», γιατί όσο τελειοποιούμαστε, τόσο περισσότερο γνωρίζουμε την δική μας ατέλεια. «Πρέπει να βρισκόμαστε μεταξύ φόβου και ελπίδος», όπως έλεγε ένας Ρώσος στάρετς, ό όσιος Αμβρόσιος.

2. Ή κάθαρση, ή δεύτερη βαθμίδα, κατά τον όσιο Ισαάκ, είναι ή άπελευθέρωση από τα πάθη. Αυτή αποκτάται μέσω του Ίερού Μυστηρίου της 'Εξομολογήσεως, της προσευχής και της συμμετοχής μας στο Ιερό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Σέ όλα αυτά πρέπει να συμμετέχουν ό νους, ή λογική, ή θέληση,τα συναισθήματα κι αυτό ακόμη το σώμα.Κατ' αυτό τον τρόπο μεταποιούνται οι δυνάμεις της ψυχής και οι επιθυμίες, οι όποιες έχουν δαιμονοπονηθεί με τα πάθη και αρχίζουν να στρέφονται προς τον Θεό Πατέρα.

Τοιουτοτρόπως, με την στροφή των επιθυμιών προς τον Θεό, μέσω της ορθοδόξου εκκλησιαστικής ασκήσεως,και την απομάκρυνση των ενοχών μέσω της Ιεράς Έξομολογήσεως επέρχεται ή κάθαρση, ή οποία οδηγεί στην μεταμόρφωση του πιστού.

3. Ή τελείωση,ή τρίτη βαθμίδα, είναι ή απόκτηση της ουσιαστικής και αληθινής αγάπης προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Ή κατάσταση αυτή είναι το πλήρωμα της Χάριτος.

Ή αγάπη, κατά τον "Αγιο Διάδοχο, είναι «έκκαυσις άπαυστος και κόλλησις της ψυχής προς τον Θεόν δια της ενεργείας του Αγίου Πνεύματος»ενεργείας τον Άγίου Πνεύματος». Ό δέ "Οσιος Ιωάννης ό Σιναΐτης λέγει:«Νυν δε μου ψυχήν κεκαρδίωκας και ου δύναμαι κατέχειν σου την φλόγα...».

Αυτή ή αγάπη δεν είναι από αυτόν τον κόσμο, άφού το όνομα της είναι θειο. «Ό Θεός αγάπη εστί», μας λέγει ό Ευαγγελιστής Ιωάννης. Ή ανόθευτη και «εν αλήθεια» αγάπη οδηγεί από την αστάθεια στην σταθερότητα, από την διπροσωπία στην απλότητα, από την ανωριμότητα του φόβου και της υποψίας στην ωριμότητα της άθωότητος και της εμπιστοσύνης. Με άλλους λόγους όδηγεϊ στην ζωή της εσωτερικής ειρήνης και ολοκληρώσεως.

Τοιουτοτρόπως, αυτός ό δρόμος, τον όποιο μας υποδεικνύουν οι "Αγιοι Πατέρες μας, οδηγεί τον αγωνιστή ορθόδοξο πιστό στην κατά χάριν ένωση του με τον Χριστό. Ό άνθρωπος,πλέον, κεκα-θαρμένος, βυθίζεται στην άβυσσο της Θείας αγάπης, χωρίς να εξαφανίζεται. Χριστοποιειται,χωρίς να εκμηδενίζεται. "Ετσι, ενωμένος με τον Χριστό ό άνθρωπος,φθάνει να γίνη αληθινό τέκνο του Θεού Πατρός. Αυτός πλέον είναι ό "Αγιος.

Συμπερασματικώς, μπορούμε να πούμε ότι ό άνθρωπος βρίσκεται σε μια διαρκή πορεία, μια πορεία προς συνάντηση με τον Αναστημένο Χριστό.Αύτη ή κατανυκτική περίοδος του Τριωδίου αυτό ακριβώς κάμνει, βοηθά τον πιστό αγωνιστή να πορευθή μέσα από την σωστή εκκλησιαστική άσκηση και να φθάση στην κατά χάριν ένωση του με τον Χριστό. Ή πορεία αυτή του ανθρώπου προς τον Θεό επιτυγχάνεται μέσω του Παναγίου Πνεύματος και της ανθρωπινής ελευθέρας επιλογής.

Σ' αυτή την επιλογή καλούμαστε όλοι κατά την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

του Αρχιμανδρίτου Κυρίλλου Κωστόπουλου