«Γιατί δεν λες ρε ότι ζεις μόνο με τη μάνα σου»;

Γράφει: Φαίη Μαυραγάνη

Υπάρχει μια απίστευτη αγριότητα, μια βία έτοιμη να σκάσει σαν μπαλόνι με κρότο, τόσο σε μεγάλους, όσο και σε μικρούς.
Βία στα λόγια, στις κινήσεις, στις πράξεις. Δεν θα πω για τη βία του κράτους, στην ψυχή και στο μυαλό των πολιτών του. Τη βία να μην έχεις τα βασικά και να σου κόβουν και από αυτό που δεν έχεις. Τον βίαιο τρόπο με τον οποίο χάνονται δεδομένα, τα οποία προσφέρονται με φυσικότητα σε έναν κόσμο κανονικό και τα οποία με έναν τρόπο φυσικό απαλείφονται από τη δική μας ελληνική πραγματικότητα.

Δεν θα πω για τις εντατικές που κινδυνεύουν να κλείσουν, κλείνοντας κόσμο έξω από την ευκαιρία της ζωής, από αυτή τη σχισμή της ευκαιρίας να το παλέψει ο άλλος και αν του δοθεί, να ζήσει. Δεν θα πω για τους καθηγητές των ειδικών σχολείων που με βία ξεκόβονται και αυτοί από ό,τι ήξεραν σαν χώρο εργασίας και για αυτά τα παιδιά και τους γονείς, που με βία ξεκόβονται από ό,τι είχαν σαν πέρασμα σε μια κοινωνία κανονικότητας. Από μια αίθουσα ειδικού σχολείου που αδειάζει για λίγο τα χέρια του γονιού από το «βάρος» και γεμίζει την ψυχή του παιδιού από κάτι κανονικό για τα δεδομένα του.

Μου είπε κάποτε μια Eλληνίδα μάνα παιδιού με ειδικές ανάγκες στη Γερμανία: «θα πάρω σύνταξη και θέλω να γυρίσω στην πατρίδα, αλλά δεν θα μπορέσω να επιστρέψω ποτέ, διότι εκεί δεν θα έχω τι να κάνω το παιδί μου! Εδώ δουλεύει, ζει μόνο του σε οργανωμένο χώρο, συνυπάρχει με άλλα παιδιά με παρόμοια προβλήματα και έχουν γιατρούς 24 ώρες το 24ωρο! Έχει μια αίσθηση φυσιολογικότητας και αυτό και εμείς. Μοιράζομαι το βάρος»!
Αυτά στην Γερμανία, στην Ελλάδα άλλα…

Δεν θα πω για τα «γαλλικά» του προέδρου της ΝΔ, για τα διαδικαστικά της εκλογής, για τον πιθανώς«βρώμικο» ρόλο κάποιων μέσα στο κόμμα του! Αργά ή γρήγορα θα τα βρουν, νομοτελειακά. Οι πολιτικοί έχουν πάντα τον τρόπο να τα βρίσκουν είτε έτσι είτε αλλιώς.
Και δεν θα πω για τη βία των νέων μέτρων, για τον τρόπο ευέλικτου διαρρήκτη με τον οποίο εισβάλλουν και αφανίζουν τα πάντα.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι με πάγωσε η βία που τρύπωσε με τόση ευκολία στα μυαλά του πιτσιρικά. Ενός πιτσιρικά ο οποίος είναι μόλις 10 χρονών. Μαθητής μιας τάξης, όπου ανοίχτηκε κουβέντα για τη δομή της οικογένειας. Εξήγησε η δασκάλα ποια οικογένεια λέγεται πυρηνική, ποια μονογονεική, ποια διευρυμένη.

Ρώτησε η δασκάλα σε ποια μορφή οικογένειας ανήκουν τα παιδιά της. Παρακινδυνευμένη ερώτηση, καλό θα ήταν να είχε αποφευχθεί… Στην πρώτη, την εύκολη, απάντησαν αρκετά παιδάκια. Στη δεύτερη, για τις μονογονεικές, ήταν δύσκολα τα πράγματα… Σηκώθηκαν μόνο δύο χεράκια από τα 7-8 που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να σηκωθούν. Άλλαξαν οι εποχές, πολλά τα διαζύγια!  Και τότε ο πιτσιρικάς ορθώθηκε πήρε το χέρι του κολλητού του και του φώναξε «γιατί δε λες ρε ότι ζεις μόνο με τη μάνα σου, γιατί δε λες ότι κλαις επειδή ο πατέρα σου ξαναπαντρεύτηκε…». Και το αγοράκι που «θα έπρεπε» να πει απλώς έβαλε τα κλάματα, και άνοιξε μέσα στην τάξη μια τρύπα…Μια τρύπα ψυχής , μπροστά στα μάτια όλων! Αυτή η βία με τάραξε και με συγκλόνισε. Η βίαιη αντίδραση του πιτσιρικά που «άδειασε» τον κολλητό του μπροστά σε όλη την τάξη. Που άδειασε μπροστά σε όλους όσα του είχε «ακουμπήσει» ο φίλος του.

Με κυρίευσε μια αίσθηση ότι όσα συμβαίνουν στο πολιτικό-κοινωνικό μας σκηνικό με κάποιο τρόπο τα ξέρουμε και τα παλεύουμε ή τουλάχιστον προσπαθούμε, αλλά αυτά που συμβαίνουν μέσα στα σπίτια, και ωθούν παιδιά σε τέτοιου είδους αγριότητες, αυτά γεννούν άλλους κινδύνους. Σα να έχει συντελεστεί μια μετατόπιση σε βάθη που δεν αντιλαμβανόμαστε σήμερα και θα μας δοθεί στο μέλλον με έναν τρόπο που δεν θα έχει περιθώρια για αντίδραση.

ΠΗΓΗ

Ο Άγιος Σιλουανός συνομιλεί με τα Παιδιά

 Τα αγαπημένα παιδιά τρέχουν στα λιβάδια, κόβουν λουλούδια , τραγουδούν και χαίρονται , γιατί τα κάνει και χαίρονται η χάρη του Θεού. Αλλά, να, είδαν τα παιδιά κάποιον μοναχό και του λένε…

-Κοίτα, ο Κύριος στόλισε τον ουρανό με αστέρια και την γη με ποτάμια και κήπους. Οι αετοί πετούν πάνω στα σύννεφα και απολαμβάνουν το κάλλος της φύσεως. Τα πουλιά κελαηδούν εύθυμα στα δάση και στις πεδιάδες και εσύ, μοναχέ, κάθεσαι στο κελλί σου και δεν βλέπεις όλη την ωραιότητα του Θεού. Κάθεσαι και κλαις. Γιατί κλαις στο μικρό κελλί σου, όταν ο ήλιος λάμπει και ο κόσμος όλος στολίζεται με ομορφιά , και όλοι πάνω στη γη χαίρονται;

Έτσι ρωτούσαν τα παιδιά τον μοναχό και αυτός αποκρίθηκε:

-Παιδιά, εσείς δεν καταλαβαίνετε τον θρήνο μου. Η ψυχή μου κλαίει για εσάς, γιατί δεν γνωρίζετε τον Θεό , που δημιούργησε αυτή την ωραιότητα. Η ψυχή μου τον γνωρίζει και ποθώ αυτή την γνώση για όλους σας, και γι΄αυτό  θλίβομαι και παρακαλώ τον Θεό για εσάς ώστε και εσείς να γνωρίσετε τον Κύριο εν Πνεύματι Αγίω.

-Τι σημαίνει να γνωρίσουμε τον Κύριο εν Πνεύματι Αγίω;

-Με τον νου, παιδιά, είναι αδύνατο να γνωρίσετε τον Κύριο, αλλά διαβάστε την θεία Γραφή. Σε αυτή ζει η χάρη που θα σας γλυκάνει και έτσι θα γνωρίσετε τον Κύριο και με χαρά θα Τον υπηρετείτε ημέρα και νύχτα. Και όταν γνωρίσετε τον Κύριο, τότε θα σας φύγει η επιθυμία να βλέπετε αυτόν τον
κόσμο , αλλά η ψυχή σας θα ορμά να βλέπει την δόξα του Κυρίου στους ουρανούς.

-Μας αρέσουν, όμως, τα λουλούδια, μας αρέσει να περπατούμε και να χαιρόμαστε.

-Σας  αρέσει να περπατάτε στους αγρούς και να μαζεύετε λουλούδια, σας αρέσει να τραγουδάτε και να ακούτε το κελάηδημα των πουλιών, αλλά υπάρχει στον ουρανό κάτι πιο ευχάριστο απ΄αυτά, ο Παράδεισος, όπου ζει ο Κύριος με τους Αγγέλους και τους Αγίους. Εκεί υπάρχει αγαλλίαση και ψάλλουν ύμνους, αλλά άλλους καλύτερους. Και όταν η ψυχή ακούει τους ύμνους αυτούς, δεν μπορεί ποτέ να τους ξεχάσει, και οι ύμνοι της γης δεν την ελκύουν πλέον.

-Αλλά μας αρέσει να τραγουδάμε.

-Ψάλλατε, παιδιά, στον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα, ψάλτε με ταπείνωση και αγάπη.

-Εσύ, όμως, γιατί θρηνείς; Δεν καταλαβαίνουμε.

–Θρηνώ, για εσάς, μικρά παιδιά. Σας βλέπω, σας αγαπώ και προσεύχομαι στον Κύριο να  σας φυλάξει, ώστε να γνωρίσετε τον Δημιουργό και Κύριό σας. Σας βλέπω και, να, είστε όμοιοι με το Παιδί Ιησού, και θέλω, να μην χάσετε την χάρη του Θεού και γίνετε, όταν μεγαλώσετε στην ηλικία, σαν τον εχθρό εξαιτίας των κακών λογισμών. Θέλω πάντα να μοιάζετε με τον Υιό της Πανάγνου Θεομήτορος. Αυτό εύχεται η ψυχή μου για εσάς. Γι΄αυτό προσεύχομαι. Λυπάμαι όλα τα παιδιά της γης και γι΄αυτό θρηνώ για όλα τα αθώα παιδιά και τα ορφανά. Πενθώ, παιδιά, για τον κόσμο, και θρηνώ για όλο τον λαό του Θεού.

“Κύριε, εξαπόστειλε το έλεός Σου στα παιδιά της γης , που εσύ αγαπάς, και ΄δώσε σε αυτά να Σε γνωρίσουν με το Άγιο Πνεύμα,και δίδαξέ τα να σε δοξάζουν.Με δάκρυα σε ικετεύω, άκουσε την προσευχή μου και δώσε σε όλα αυτά να γνωρίσουν την δόξα Σου με το Άγιο Πνεύμα.

-Παιδιά, αγαπάτε τον Θεό, όπως Τον αγαπούν οι Άγγελοι στον ουρανό.

-Ποτέ δεν είδαμε τον Θεό. Πώς μπορούμε να Τον αγαπάμε;

-Αγαπημένα μου παιδιά, να σκέφτεστε για τον Θεό πάντα ότι Αυτός  σας αγαπά και έδωσε σε σας ζωή, ώστε να ζείτε αιώνια μαζί Του και να ευφραίνεσθε με την αγάπη Του.

-Πώς μπορούμε να γνωρίσουμε ότι μας αγαπά ο Θεός;

-Από τους καρπούς, παιδιά, γνωρίζετε την αγάπη.Όταν μένουμε στην αγάπη του Θεού, τότε φοβόμαστε την αμαρτία και έχουμε στην ψυχή χαρά και ειρήνη, και θέλουμε συνέχεια να θυμόμαστε τον Θεό και να προσευχόμαστε αδιάλειπτα, και τότε στην ψυχή θα υπάρχουν αγαθοί λογισμοί.

-Πώς θα γνωρίσουμε ποιοι λογισμοί ζουν μέσα μας και ποιοι απ΄αυτούς είναι καλοί και κακοί;

– Για να διακρίνετε τους καλούς λογισμούς από τους κακούς, πρέπει να διατηρείτε το νου σας καθαρό εν τω Θεώ.

-Δεν καταλαβαίνουμε με ποιο τρόπο μπορούμε να κρατούμε το νου σπο Θεό, αφού δεν είδαμε τον Θεό και δεν Τον γνωρίσαμε. Και τι σημαίνει “καθαρός νους”;

-Παιδιά, να σκέφτεστε ότι ο Θεός σας βλέπει, παρ΄όλο που εσείς δεν Τον βλέπετε. Έτσι πάντοτε θα βαδίζετε ενώπιον του προσώπου του Κυρίου. Αν και αυτό είναι μικρή αγάπη, εν τούτοις, αν ακούσετε το λόγο μου, τότε αυτός θα σας οδηγήσει σε μεγαλύτερη  αγάπη, και τότε με το Άγιο Πνεύμα θα γνωρίσετε όλα  όσα σας είπα, και που τώρα ακόμα δεν καταλαβαίνετε.

Σημείωση: ο άγιος διηγούνταν τις πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις του από τις συνομιλίες και την συναναστροφή του με τα
παιδιά, όταν κατά την διάρκεια του Ρωσοϊαπωνικού πολέμου, κλήθηκε να υπηρετήσει στην οπισθοφυλακή και έζησε για κάποιο διάστημα στο χωριό του. Έλεγε ότι η ψυχή του ανθρώπου, από την παιδική ηλικία, μπορεί να προσδιορισθεί στην σχέση της με τον θεό.

Οι συνομιλίες που αναφέρονται εδώ, αποτελούν επεξεργασία εκείνων, που είχε αυτός με τα παιδιά. Ενδέχεται στις αγνές ψυχές των παιδιών να  αντικατοπρίζεται η φωτεινή εικόνα του “αγαπώντος” μοναχού, αλλά είναι αδύνατον να μην παρατηρήσουμε ότι ,κατά το περιεχόμενό τους, οι λόγοι του Γέροντα είναι προσιτοί μόνο σε ενήλικες.

Πηγή: ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, αρχ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, εκδόσεις Ι. Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, σ. 575-577 – εικόνες από: Διακόνημα και Συναξαριστή

  Αντέχουμε

Ρωμανός ο Μελωδός, τ΄ αηδόνι της Ορθοδοξίας

Ήτανε στα παλιά τα χρόνια ένα παιδί μεγαλωμένο μες στην εκκλησιά. Των ιερέων δεξί χέρι. Πρόφταινε σ΄ όλες τις δουλειές και στις ακολουθίες πάντα πρώτο. Ήξερε πια απ΄ έξω κι ανακατωτά ψαλμούς και προσευχές κι ευλαβικά διακονούσε στο ιερό σε κάθε λειτουργία.

Πόσο του άρεσε η ψαλτική! Καμια φορά χωνόταν στο αναλόγι ανάμεσα σε ψάλτες και ψαλτάκια κι όλο ήθελε κάτι να ψάλει στον Θεό.

Μα τον διώχνανε οι άλλοι. Ήτανε, βλέπεις, πολύ παράφωνο το παιδί. Τόσο, που δεν καταλάβαινε κανείς τις έψελνε. Δεν ήθελαν να τον ακούν. Του λέγαν:  «Όλα, μα όλα να τα κάνεις, Ρωμανέ – αυτό ήταν τ΄ όνομά του – μονάχα στο ψαλτήρι μην ανέβεις».

Ένα βραδάκι, εκεί, στην εκκλησιά της Παναγιάς, όπου βρισκόταν η θαυματουργή εικόνα της Κυρίας Θεοτόκου, έπεσε ο Ρωμανός στα γόνατα. Με δάκρυα ικέτευε τη Δέσποινα των Ουρανών να του χαρίσει της καλλιφωνίας το δώρο.

Παραμονή Χριστούγεννα. Κατάμεστη της Παναγιάς η εκκλησία. Κι εκεί, κοντά στο αναλόγι, μένει άφωνος ο ταπεινός ο Ρωμανός. Πού να τολμήσει ν΄ ανοίξει για ψαλμωδία το στόμα. Όλοι θα τον κοίταζαν περιπαικτικά, θα τον κορόιδευαν και θα του έλεγαν να πάψει. Στρέφει τα μάτια στην εικόνα. Δέεται βουβά… Κι εκεί που προσευχόταν το παιδόπουλο, το παίρνει αλαφριά ο ύπνος και βλέπει όνειρο θαυμαστό: Βγήκε, λέει, απ΄ την κορνίζα της εικόνας η ίδια η Παναγιά κι ήρθε κοντά του. Κρατούσε στο δεξί κοντάκιο – εκείνο το κοντό, ελαφρύ ξύλο όπου τύλιγαν τα χαρτιά όπου είχανε γραμμένους τους ψαλμούς και τα τροπάρια. Το  ΄δωσε λέει, στον Ρωμανό και του  ΄πε να το φάει. Κι αυτός το πήρε, το  ΄φαγε και ξύπνησε αμέσως.

Με θάρρος στάθηκε κοντά στον πρωτοψάλτη, που είχε ανοίξει τα χαρτιά στον ύμνο της Παρθένου. Βγάζει φωνή ο Ρωμανός κι από τα στήθη του βαθιά ψάλλει, όπως λαχταρούσε, με μελωδία θαυμαστή: «Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει…».

Αντιλαλούνε της εκκλησιάς οι θόλοι. Αντιβουίζουν τα καμπαναριά κι ο Ρωμανός ο μελωδός, το μέχρι λίγο πριν παράφωνο παιδόπουλο, δοξάζει την Κυρία Θεοτόκο για το δώρο.

Χίλια και περισσότερα τα ψάλματα που έγραψε ο Ρωμανός για τους αγίους και την Παναγιά.

Κοντάκια τα ονόμασε η Εκκλησία, για να θυμόμαστε το θαύμα με το άμουσο παιδί, τον Ρωμανό τον Μελωδό, τ΄ αηδόνι της Ορθοδοξίας, που τιμούμε σήμερα, 1 Οκτωβρίου.

Σ.Γ.Α.

pemptousia.gr