ΘΑ'ΘΕΛΑ...

Δεν θα ᾽θελα να είχα το χαμόγελο

- ληστή

μπρος στην αποκτημένη του τη λεία,

- ανθρώπου λάγνου

μπρος στ᾽ αντικείμενο του πόθου,

- ή υπερήφανου

μπρος σ᾽ ένα χειροκρότημα του κόσμου.

Θα ᾽θελα να ᾽χα το χαμόγελο

μικρού παιδιού

που ᾽ναι το βλέμμα του

της φύσης χρώμα και ανασασμός,

και πιο πολύ θα ήθελα

απλού ανθρώπου

το πηγαίο το χαμόγελο

με βλέμμα σταλακτίτη τ᾽ ουρανού,

φως και ελπίδα του Χριστού

σε κάθ᾽ αποσταμένο.

Πώς θα᾽ θελα να είχα, Θε μου,

του άγιου το χαμόγελο!

ΠΗΓΗ

Προσευχή για τα παιδιά μας !

«Κύριε, κάνε μας καλύτερους γονείς.
Δίδαξε μας να καταλαβαίνουμε τα παιδιά μας.. 
Να ακούμε υπομονετικά ό,τι έχουν να μας πουν
και να απαντάμε ευγενικά, όταν μας ρωτούν.. 
Προφύλαξέ μας από τον κίνδυνο να φερόμαστε απότομα.
Βοήθησέ μας ,να μην πληγώνουμε τα αισθήματά τους..Βοήθησέ μας ,να μην τραυματίζουμε τη φιλοτιμία τους,
να μην τα τιμωρούμε σε ώρες εξάψεως και θυμού.


Φώτισε μας να τα νουθετούμε με ηρεμία και πραότητα
και σε κάθε στιγμή να τα εμπνέουμε με το παράδειγμά μας.


Κάνε μας να παραβλέπουμε τα μικρά και ασήμαντα σφάλματα των παιδιών μας και βοήθησέ μας να κοιτάζουμε τα προτερήματά τους και τα καλά έργα που κάνουν..
Δώσε μας την κατάλληλη λέξη για έναν δίκαιο έπαινο.
Βοήθησέ μας να τους συμπαραστεκόμαστε,
να τους φερόμαστε όπως ταιριάζει στην ηλικία τους
και να μην έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από αυτά.


Να τα βοηθάμε στην πραγμάτωση όλων των καλών τους επιθυμιών.
Κάνε μας καλούς και δίκαιους, συνετούς και κοινωνικούς..Κάνε μας να είμαστε αγαπητοί και να τους προσφέρουμε
ένα αληθινό χριστιανικό παράδειγμα.


Κάνε Κύριε , με τη ζωή μας και όλες τις εκδηλώσεις μας,
να τα δείχνουμε τον δρόμο που οδηγεί σε Σένα .
Κύριε , τα παιδιά μας καθημερινά ρίχνονται σε ένα ωκεανό
από παγίδες , κινδύνους , και πειρασμούς .
Προστάτευσέ τα Κύριε ,από όλες αυτές τις καθημερινές παγίδες .
Από κάθε κίνδυνο και πειρασμό που εκτοξεύεται στην ευγενική
ψυχούλα τους από τον πονηρό ,
από κάθε δολιότητα και διαφθορά ,
από κάθε βρώμικο , αισχρό και χυδαίο ,
που δυστυχώς η κοινωνία μας , τους προσφέρει.


Κύριε η προστασία που μπορούμε εμείς οι γονείς να τους προσφέρουμε , είναι ανεπαρκής.


Τα εναποθέτουμε Στα δικά Σου χέρια , στη δική σου προστασία στη δική Σου Σκέπη , και στη δική Σου Πανσοφία .


Προστάτευσέ τα Κύριε . Καθοδήγησέ τα . Περιφρούρησέ τα ,
και διαφύλαξέ τα , από οποιονδήποτε κίνδυνο παραμονεύει ,
στην επόμενη στροφή της ζωής τους , για να τα τυλίξει στα πλοκάμια του..
Κύριε , Εσύ γνωρίζεις πόσο ευάλωτες , μα και ευγενικές είναι οι ψυχές των παιδιών μας .
Μην τα εγκαταλείπεις , και μην τα αφήνεις μόνα ,
μέσα στην τρικυμισμένη θάλασσα των πειρασμών της καθημερινότητάς τους ..
Στείλε τους Άγγελο προστάτη , να τα προστατεύει κάθε στιγμή , και από κάθε κακό ,
και φώτιζέ τα στο μυαλό και στην ψυχή , να περπατούν σε δρόμους καθαρούς ,
σε μονοπάτια χωρίς αγκάθια , και να δροσίζονται απ΄ τις κρυστάλλινες
πηγές της δικής Σου Χάρης , και να φωτίζονται απ΄ το δικό Σου Ανέσπερο Θείο Φως ». Αμήν
odevontas

Συγκλονιστική επιστολή : “Είμαι μητέρα ενός ιερέως”

Η παρακάτω επιστολή γράφθηκε την επομένη της χειροτονίας ενός νέου κληρικού από τη μητέρα του, και απευθύνεται προς μία παιδική της φίλη.
« Αγαπητή μου φίλη,
Ευλογημένο και δοξασμένο το όνομα του Θεού! Είμαι μητέρα ενός ιερέως.
Σε σένα προ τριάντα ετών είχα γράψει, όταν ο Θεός μου χάρισε αυτό το παιδί. Θυμάμαι ότι ήμουνα τρελή από χαρά. Γεμάτη ευτυχία. Το αισθανόμουνα να ζει κοντά μου, άπλωνε τα χέρια του και το άγγιζα στην κούνια του, σαν για να βεβαιωθώ, ότι το κατέχω πραγματικά. Ω, πόση είναι η διαφορά μεταξύ της χαράς εκείνης και αυτής που πλημμυρίζει σήμερα την ψυχή μου από ένα καινούργιο αίσθημα! Είμαι σήμερα η μητέρα ενός ιερέως!


Αυτά τα χέρια που μικρούτσικα τα γέμιζα φιλιά εδώ και τριάντα χρόνια, αυτά τα χέρια είναι αφιερωμένα, αυτά τα δάκτυλα ήγγισαν τον Θεόν!
Αυτή η διάνοια που έλαβε από μένα το φως και στην οποία έδειξα τον σκοπό της ζωής, αναπτύχθηκε και ποτίστηκε από την αλήθεια, πέρασε κατά πολύ τη δική μου με τη μελέτη και τη θ. Χάρη και είναι τώρα Αφιερωμένη.
Αυτό το σώμα που περιποιήθηκα, προφύλαξα, που με έκανε να περάσω ολόκληρες νύχτες χύνοντας τόσα δάκρυα, όταν η ασθένεια το διεκδικούσε, αυτό το σώμα μεγάλωσε και είναι τώρα αφιερωμένο. Υπηρέτης της ψυχής ενός ιερέα. Το σώμα αυτό θα υποβάλλεται σε μύριους κόπους, για να ανορθώσει τους αμαρτωλούς, να διδάξει τους αγνοούντες, να οδηγεί προς τον Κύριο κάθε πλάσμα που Τον ζητεί.


Αυτή η καρδιά, ω, αυτή η αγνή καρδιά, που δεν θέλησε να εγγίσει παρά μόνο την καρδιά της μητέρας του, η καρδιά που έτρεμε σε κάθε επίγεια επαφή, είναι τώρα αφιερωμένη. Η αγάπη που εκχυλίζει από αυτήν, λέγεται φιλανθρωπία. Ω, το γνωρίζω εγώ το παιδί μου. Ξέρω τι θησαυρούς κρύβει μέσα του. Αυτή η αυτοσυγκέντρωση θα του είναι ένα πρόχωμα εναντίον του κόσμου της αμαρτίας. Αλλ’ όταν ο Θεός του στείλει μια ψυχή αποκαμωμένη, ταραγμένη ή απελπισμένη, πόσο θα ξέρει να κάνει χρήση των λόγων εκείνων που αναφέρουν και κάνουν γνωστό τον θησαυρό του θείου ελέους! 
Ναι ,θα κάνει καλό το παιδί μου. Θα είναι όπως η θεϊκή καρδιά, όλος ευσπλαχνία και αγάπη προς όλους.
Αληθινά, είμαι η μητέρα ενός ιερέως!


Πως θα σου περιγράψω την χθεσινή τέλεση του ιερού Μυστηρίου της χειροτονίας! Ήμουνα εκεί. Μπροστά. Έβλεπα το παιδί μου να στέκεται όρθιο, να κλίνει το κεφάλι του, να γονατίζει μπροστά στην Αγία Τράπεζα, να σηκώνεται συντετριμμένο μετά την επίθεση των χειρών του Επισκόπου στο κεφάλι του. Άκουσα και ΄ γω κλαίγοντας τα λόγια: « Η θ. Χάρις η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα, προχειρίζεται τον …». Άκουσα το όνομα του. Άκουσα, άκουσα, άκουσα τα φτερουγίσματα των αγγέλων που ευχών έλθει εκεί. Ω, το παιδί μου ιερεύς! Αδυνατώ να σου περιγράψω τα συναισθήματα της στιγμής εκείνης. Ήταν η έκσταση μιας χριστιανής μητέρας.


Έλεγα: Σ’ ευχαριστώ Χριστέ μου. Σ’ ευχαριστώ. Μέχρι τώρα ήταν δικό μου. Εγώ κατέβαλα κάθε προσπάθεια για την μόρφωση της ψυχής του. Τώρα δεν είναι πλέον δικός μου, είναι αποκλειστικά δικός Σου. Κύριε Σου ανήκει. Διαφύλαξε τον από κάθε κακό και την αμαρτία. Είναι το άλας της γης, προφύλαξε τον από την ηθική σήψη. Κύριε μου, Σε αγαπώ και τον αγαπώ. Γέμισε τον με τις δωρεές του Παναγίου Πνεύματος. Τον σέβομαι και τον ευλαβούμαι, είναι ο ιερές Σου!
Ειρήνη ανέκφραστη είχε πλημμυρίσει την ψυχή μου. Τα μάτια μου είχαν γεμίσει από δάκρυα, από δάκρυα χαράς, αγάπης και ευγνωμοσύνης. Είχα στη ζωή μου πολλές καλές μέρες. Αυτή όμως, χωρίς άλλο, ήταν η ωραιότερη, και οι επίγειες σκέψεις δεν είχαν καμία πλέον θέση σ’ αυτή. Αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω την επιστολή, τα δάκρυα μου μουσκεύουν το χαρτί, είναι δάκρυα ευτυχίας».
« ΤΟΛΜΗ» τ. 36, περιοδικό Ι. Αρχιεπ. Αθηνών 
Πηγή

"Άλλο το κόμπλεξ, άλλο η ταπείνωση, άλλο η μελαγχολία"

Μου έλεγε ο Γέροντας Πορφύριος μια μέρα:
 «Ο χριστιανός πρέπει να αποφεύγει την αρρωστημένη θρησκευτικότητα: τόσο το αίσθημα ανωτερότητος για την αρετή του, όσο και το αίσθημα κατωτερότητος για την αμαρτωλότητά του. Άλλο πράγμα είναι το κόμπλεξ και άλλο η ταπείνωση∙ άλλο η μελαγχολία και άλλο η μετάνοια...
Με επισκέφθηκε κάποτε ένας κοσμικός ψυχίατρος και μου κατηγόρησε τον Χριστιανισμό, διότι, όπως είπε, δημιουργεί ενοχές και μελαγχολία. Του απάντησα: Παραδέχομαι ,ότι μερικοί χριστιανοί ,από σφάλματα δικά τους ή άλλων, παγιδεύονται στην αρρώστια των ενοχών, αλλά κι εσύ πρέπει να παραδεχθείς, ότι οι κοσμικοί παγιδεύονται σε μια χειρότερη αρρώστια, την υπερηφάνεια. Και οι μεν θρησκευτικές ενοχές, κοντά στον Χριστό, φεύγουν με την μετάνοια και την εξομολόγηση, η υπερηφάνεια όμως των κοσμικών, που ζουν μακριά από τον Χριστό, δεν φεύγει.
 Με τις τοποθετήσεις αυτές του Γέροντα, ξεκαθάριζαν μέσα μου μερικές απορίες που είχα, αναφορικά με ψυχολογικά προβλήματα της χριστιανικής ζωής. Αντιλαμβανόμουν ότι ο Γέροντας ήθελε να αποφεύγουμε την υπερηφάνεια, την μεταμφιεσμένη σε αυτοδικαίωση «χριστιανικού» φαρισαϊσμού ή σε αυτοκαταδίκη «χριστιανικής» περιδεούς συνειδήσεως. Έβλεπα, ότι η θρασύτητα των αισθανομένων ως «καθαρών» και η δειλία των αισθανομένων ως «ενόχων» δε διαφέρουν ουσιαστικά, ότι είναι δύο όψεις του αυτού νομίσματος ,της υπερηφάνειας. Διότι ο αληθινά πιστός χριστιανός ελευθερώνεται από την ενοχή με την εξομολόγηση και την άφεση και χαίρει στην ελευθερία αυτή που του χάρισε ο Χριστός ∙ γνωρίζοντας δε ότι αυτό είναι δώρο Θεού ευγνωμονεί και δεν περιφρονεί. Είναι καθαρός δια του αίματος του Χριστού και όχι από δικό του κατόρθωμα. Έτσι, χαίρει και ευχαριστεί και δεν υπερηφανεύεται και επί πλέον βλέπει και όλους τους άλλους δυνάμει καλούς δια του αίματος του Χριστού. Ο Γέροντας μας δείχνει το δρόμο, που παράκαμπτε το κακό (αμαρτία) και το χειρότερο (υπερηφάνεια αρετής) και οδηγούσε στο καλύτερο, στην ταπείνωση. Γι’ αυτό προσπαθούσε να προστατεύσει τη γνησιότητα της ταπείνωσης από τους κινδύνους νόθευσής της.
Μου έλεγε: «Να είμαστε ταπεινοί, αλλά να μην ταπεινολογούμε. Η ταπεινολογία είναι παγίδα του διαβόλου, που φέρνει την απελπισία και την αδράνεια, ενώ η αληθινή ταπείνωση φέρνει την ελπίδα και την εργασία των εντολών του Χριστού». Ο Γέροντας ,με τη διδασκαλία του και περισσότερο με τα βιώματά του, εποίμανε τα πρόβατά του και τα οδηγούσε σε λειμώνες αγάπης και ταπείνωσης. Ζούσε ο ίδιος την ταπείνωση, πιστεύοντας ότι, εκείνος είναι το τίποτε, γιατί ο Θεός είναι , όπως έλεγε, το παν, κι ότι, ό,τι εμείς βλέπαμε πως είχε, δεν ήταν δικό του, αλλά δώρο του Θεού. 
 Απόσπασμα από το Βιβλίο “Ανθολόγιο Συμβουλών” του Γέροντος Πορφυρίου Ιερομονάχου
πηγή

Η "κοπέλα της σημαίας" που συγκλόνισε την Κύπρο!

Η ιστορία της Πίτσας Κωνσταντίνου- Αραπίδου, της 17χρονης ηρωίδας της ΕΟΚΑ που επί δύο χρόνια έραβε το εθνικό λάβαρο στη φυλακή και το ανέμιζε όταν αποφυλακίστηκε
Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη (Real News)


Διάλεξα σήμερα, ημέρα ίδρυσης της ΕΟΚΑ, (1 Απριλίου 1955) να παρουσιάσω την « κοπέλα της σημαίας!» Έτσι ξέρουν στην Κύπρο την Παμπίτσα (Πίτσα) Κωνσταντίνου- Αραπίδου. Το κορίτσι που έραψε τη σημαία με τα εσώρουχα της στο κελί των φυλακών! Τη σημαία, που κάποιοι ανεγκέφαλοι ποδοπατούν και καίνε…


Η Πίτσα είναι ηρωίδα και δεν το παραδέχεται, γιατί θεωρεί ήρωες τον Παλληκαρίδη και τους άλλους που εκτελέστηκαν… Ας δούμε όμως, πώς το 17χρονο αυτό κοριτσόπουλο, έφτιαξε μέσα στο κελί το εθνικό μας λάβαρο και αφήστε την συγκίνηση να σας πλημμυρίσει…

«Στη φυλακή δεχόμασταν μόνο στενούς συγγενείς, μια φορά το μήνα με συρματόπλεγμα στη μέση να μας χωρίζει. Είχα πάθος με την Ελλάδα, και μια νύχτα στη μοναξιά του κελιού, σκέφτηκα, πως όταν αποφυλακιστώ, θα ήθελα να βγω κρατώντας την ελληνική σημαία. Έτσι μου ήρθε η ιδέα… Στο επισκεπτήριο έλεγα στη μάνα μου να μου φέρνει εσώρουχα (κομπινεζόν και βρακιά), μόνο άσπρα και γαλάζια. Επέμενα και εκείνη απορούσε…


Είχαμε μετατρέψει ένα κελί σε εκκλησιά. Ερχόταν ο παπάς κάθε Κυριακή μας ευλογούσε και από εκεί έπαιρνα κεριά, τα άναβα κρυφά στο κελί και άρχισα να κόβω τα εσώρουχα σε λωρίδες. Δυο χρόνια με το φως του κεριού έραβα τη σημαία!…»

Η ώρα της αμνησίας
Οι Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, έφεραν την αμνηστία, με απελευθέρωση των κρατουμένων. Στην πύλη των φυλακών, συγγενείς αδημονούν…


« Μέσα στην αγωνία μου, έψαχνα κοντάρι να δέσω τη σημαία. Σε μια γωνιά βλέπω το σκουπόξυλο της καθαρίστριας, το άρπαξα, έδεσα τη σημαία με κομμάτια κορδέλας. Καθώς άκουγα να φωνάζουν «ζήτω οι ήρωες και οι ηρωίδες», τη σήκωσα ψηλά και προχώρησα στην έξοδο… Τα δάκρυα μου έτρεχαν ποτάμι… ΄Επεσα στην αγκαλιά των δικών μου και από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι τίποτα…»

Το αίμα των νέων έβραζε τότε από πατριωτισμό και όταν άκουγαν ΕΟΚΑ, όλοι ήθελαν να στρατευθούν.


«Την 1-4-1955, σποραδικές εκρήξεις συγκλονίζουν το νησί και με προκηρύξεις ο Γρίβας αρχίζει τον ένοπλο αγώνα. Με τη συμμαθήτριά μου Ρίτα Ανθούλη, θέλαμε να μπούμε στην ΕΟΚΑ αλλά ήταν αόρατη. Κάποιος που μας άκουσε, μας πλησίασε, μας εξήγησε πως για να γίνουμε δεκτές « θα χρειαστεί να αντέξουμε σε σκληρές δοκιμασίες». Δεχτήκαμε και μας οδήγησε σε παλιόσπιτο ενός χωριού και ορκιστήκαμε «πίστη στην πατρίδα» και «δε θα προδώσουμε ποτέ».


Στην αρχή ρίχναμε προκηρύξεις, μεταφέραμε επιστολές και πυρομαχικά στους αντάρτες. Εκεί γνωρίσαμε τον Νίκο Σαμψών, τολμηρό, αδίστακτο παλικάρι! Τον εκτιμούσα πολύ, αλλά η στάση του στο πραξικόπημα, με απομάκρυνε, έκοψα την καλημέρα και δεν τον ξανάδα.

Οι γονείς μου δεν ξέρανε τίποτα. Η αδελφή μου κάτι υποψιάστηκε: «Καταραμένη πού ήσουν πάλι; Τι έκανες; Πάλι πράσινη είσαι!» μου είπε όταν με αντίκρισε φοβισμένη.


Όταν τέθηκε απαγόρευση κυκλοφορίας στους άνδρες, ο Γρίβας διέταξε να δράσουν οι γυναίκες. Μας διέταξαν να βάλουμε δυο βόμβες σε αγγλικό στόχο και ο Σαμψών μας απέτρεψε γιατί θα κινδυνεύαμε. Τις πήρα στην τσάντα και με το αυτοκίνητο της Ρίτας ξεκινήσαμε. Αφού περάσαμε δυο μπλόκα, στο τρίτο ο άγγλος στρατιώτης έψαξε την τσάντα μου και τρόμαξε σαν τις είδε! Εμείς γελούσαμε επίτηδες, για να θολώσουμε τα νερά…


Μας συνέλαβαν, έφαγα το ξύλο της αρκούδας! Δεν ομολόγησα κι επέμενα: «βάλατε στην τσάντα τις βόμβες για να με ενοχοποιήσετε». Στις 3-12-56 μας δίκασαν με πρόεδρο του δικαστηρίου τον σέρ Μπέρναρντ Σό ( τι τραγική ειρωνεία η απλή συνωνυμία!) Συνήγοροι μου οι Γλαύκος Κληρίδης, Τάσος Παπαδόπουλος και Ρολάνδης. Με καταδίκασαν επτά χρόνια και τη Ρίτα δύο»

Ο μεγάλος της καημός!
«Στις φυλακές, όταν θα εκτελούσαν τον Παλληκαρίδη και τον οδηγούσαν στην αγχόνη, ξεσηκωθήκαμε στα κελιά να του συμπαρασταθούμε, στις στερνές στιγμές του. Φωνάζαμε «θάρρος Βαγορή! Θάρρος Παλληκαρίδη!» Και μας απαντούσε: «Θάρρος σε σας, να συνεχίσετε την αγώνα». Μετά από λίγο ακούστηκε ο γδούπος από το κρέμασμα… Απ’ όλα τα κελιά άκουγες θρήνους… ήταν μόνο 18 χρόνων! Παλικάρι! Δεν μπορώ να χωνέψω, ότι πολεμήσαμε, αγωνιστήκαμε, άλλοι εκτελέστηκαν, για τη λευτεριά μας! Και η χώρα μου εξακολουθεί να είναι διχοτομημένη… Αυτόν τον καημό έχω μέσα μου και είναι αγιάτρευτος…»


*To άρθρο δημοσιεύτηκε στη Real News (1/4/2012). 
ΠΗΓΗ/Αντέγραψα από...

Η ταλαιπωρία του αρρώστου,τα άρρωστα παιδάκια και η εμπιστοσύνη στον Θεό

- Γέροντα, αν κάποιος έχη μια βαρειά αρρώστια και αποφασίση να αφεθή στον Θεό, θα κάνη καλά;
- Άμα δεν έχη υποχρεώσεις, ό,τι θέλει κάνει. Άμα όμως έχη υποχρεώσεις, αυτό θα εξαρτηθή και από τους άλλους. Και εγώ πήγα στον γιατρό «άκων και μη βουλόμενος»... Αν δεν πήγαινα για εκείνη την «απλή εξέταση» που είπε ο γιατρός, θα έκλεινε τελείως το έντερο. Οπότε θα έπινα μόνο λίγα υγρά και μετά πάει, θα τελείωναν όλα. «Μια απλή εξέταση», μου είπε, και μπήκα σε έναν τέτοιο κύκλο... Αξονικές από εδώ, καρδιολόγος από εκεί, τώρα τα λευκά αιμοσφαίρια κατέβηκαν, τώρα ανέβηκαν, κοψίματα, μπαλώματα... Και τελικά τι βγήκε; Όπως πάω, θα καθήσω εδώ...
Συνήθως λέμε: «Οι άρρωστοι πρώτα να φροντίσουν να βοηθηθούν ανθρωπίνως και σε ό,τι δεν μπορούν να βοηθηθούν ανθρωπίνως θα βοηθήση ο Θεός». Αλλά δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι, για να βοηθηθούν ανθρωπίνως οι άνθρωποι που πάσχουν από κάποια βαρειά αρρώστια, περνούν μεγάλη ταλαιπωρία, ολόκληρο μαρτύριο. Πρέπει να κάνουν ένα σωρό εξετάσεις, εγχειρήσεις, μεταγγίσεις, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες. Τρυπήματα για τις μεταγγίσεις, τρυπήματα για τους ορούς... Να σπάζουν οι φλέβες, να τους βάζουν την τροφή από την μύτη, να μην μπορούν να κοιμηθούν... Και όλα αυτά, για να γίνη αυτό που γίνεται ανθρωπίνως. Κατάλαβες; Δεν είναι κάτι απλό, πρόκειται λ.χ. για μια πληγή που μάζεψε πύον και πρέπει να σπάση, για να βγη το πύον, και μετά θα γίνουν καλά. Εδώ τούτα είναι ολόκληρη διαδικασία. Γι’ αυτό δεν πρέπει να επαναπαυώμαστε και να λέμε «εντάξει, αυτός ο άρρωστος έπεσε σε καλούς γιατρούς», αλλά να έχουμε υπ’ όψιν ότι, για να βοηθηθή ο άρρωστος ιατρικά, πρέπει να περάση μια ολόκληρη ταλαιπωρία και να προσευχώμαστε με πόνο να του δίνη ο Χριστός υπομονή. Να φωτίζη τους γιατρούς, γιατί οι γιατροί μπορεί να κάνουν λάθη, ιδίως αν δεν έχουν ταπείνωση.
Βλέπεις, όταν χαλάση το σπίτι, ο νοικοκύρης του σπιτιού δεν μπορεί να σταθή. Έτσι και ο νοικοκύρης του σώματος, η ψυχή, δεν μπορεί να σταθή, αν χαλάση το σπίτι της, το σώμα. Και τώρα προσπαθούν να κρατήσουν τον νοικοκύρη μέσα στο σπίτι με το σίδηρο, με το ...ατσάλι, με βιταμίνες Α, Β, C...., να βοηθήσουν δηλαδή τους αρρώστους με την επιστήμη, αλλά δεν βοηθιούνται όλοι και, με την βοήθεια που τους προσφέρουν, απλώς παρατείνεται η ζωή τους με πόνο, παρατείνεται μάλλον ο πόνος. Γιατί δεν φθάνει μόνον η επιστήμη. Χρειάζεται και πίστη και προσευχή.
 Καμμιά φορά βλέπω και εδώ στο μοναστήρι τις αδελφές που είναι γιατροί να θέλουν περισσότερο με την επιστήμη τους να βοηθήσουν τον άρρωστο παρά με την εμπιστοσύνη στον Θεό και με την προσευχή. Η καρδιακή όμως προσευχή θα τις δώση ανώτερο ιατρικό πτυχίο, διότι θα σταματούν την ανθρώπινη επιστήμη. Όταν καλλιεργηθή η αγάπη με τον πόνο γενικά για όλους τους ανθρώπους, τότε ενεργούν οι θείες δυνάμεις, αρκεί να υπάρχη βαθειά ταπείνωση στην ψυχή, για να μην υπερηφανευθή και αδικήση τον Θεό νομίζοντας ότι είναι δικές της αυτές οι δυνάμεις.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο Χριστός μπορεί ακόμη και αυτά που δεν θεραπεύονται από γιατρούς να τα θεραπεύση, αλλά πρέπει να υπάρχη σοβαρός λόγος και ο πιστός να είναι πολύ πιστός και πολύ δοσμένος στον Χριστό.
- Δηλαδή, Γέροντα, όταν οι άνθρωποι υποφέρουν, να μη ζητούν ιατρική βοήθεια;
- Δεν εννοώ αυτό, βρε παιδί! Δεν λέω «μην του βάζης λ.χ. οξυγόνο», για να σκάση ο άνθρωπος. Θέλω να πω, τι τραβάει ο άρρωστος, για να βοηθηθή ανθρωπίνως, και ότι πρέπει να κάνουμε προσευχή να βοηθάη ο Χριστός τους αρρώστους, για να μην ταλαιπωρούνται. Αν κάτι είναι σοβαρό, να παρακαλούμε τον Χριστό να το πάρη με ένα χάδι Του. Γιατί ο Χριστός, λίγο αν χαϊδεψη τους αρρώστους στο χέρι, φεύγουν όλα και γίνονται καλά! Ούτε φάρμακα χρειάζονται μετά ούτε φαρμάκια. Κι αν τους χαϊδέψη στο πρόσωπο, είναι ακόμη καλύτερα. Αν τους αγκαλιάση κιόλας, θα μαλακώση και η καρδιά τους! Καταλάβατε; Χρειάζεται όμως μεγάλη πίστη. Αν δεν έχη πίστη ο ίδιος ο άρρωστος, δεν γίνεται καλά.


Άρρωστα παιδάκια
- Γέροντα, αυτό το άρρωστο παιδάκι, που έφεραν σήμερα οι γονείς του, πολύ ταλαιπωρείται.
- Ε, σιγά-σιγά θα ξεπεράση την αρρώστια του, αλλά θα του μείνη μια ευαισθησία, για να θυμάται την αρρώστια του, και αυτή η ευαισθησία θα το βοηθάη πνευματικά.
- Και τα παιδάκια, Γέροντα, που έχουν λευχαιμία πολύ υποφέρουν.
-Αυτά πολύ τα βοηθάει η Θεία Κοινωνία. Πολλά παιδάκια ξεπέρασαν την αρρώστια τους με την Θεία Κοινωνία. Όταν διαβάζουμε τον 145ο Ψαλμό, με τον οποίο παρακαλούμε τον Θεό να σταματήσουν οι αιμορραγίες, να προσευχώμασε να βοηθήση ο Θεός τα παιδάκια που έχουν λευχαιμία, αλλά και να υπάρχη αίμα στα νοσοκομεία για τα παιδιά που έχουν μεσογειακή αναιμία. Τα παιδιά αυτά περνούν μαρτύριο μεγαλύτερο και από το μαρτύριο των παιδιών που έσφαξε ο Ηρώδης. Τα παιδάκια έχουν καθαρό μισθό από την ταλαιπωρία της αρρώστιας, γιατί δεν έχουν αμαρτίες. Πόσα μικρούτσικα παιδιά θα δούμε στην άλλη ζωή να είναι με το μαρτυρικό, το αγγελικό, τάγμα εκείνων των νηπίων! Μωρά δύο μηνών, να τα εγχειρήζουν, να τους βάζουν ενέσεις, ορούς! Που να βρουν φλέβα στα καημένα! Τα τρυπούν από ‘δώ – από ‘κεί... Να βλέπης παιδάκι να έχη όγκο στο κεφάλι και να του κάνουν ακτίνες, να βάζουν κάτι καλώδια σε ένα τόσο δα κεφαλάκι. Εδώ ένας μεγάλος δεν μπορεί να αντέξη, που να αντέξουν τα παιδάκια!
- Αυτά τα παιδάκια, Γέροντα, τελικά θεραπεύονται ή πεθαίνουν;
- Ε, πολλά φυσικά πεθαίνουν, αλλά και οι γονείς πως να τα αφήσουν.
- Γέροντα, αξίζει τον κόπο οι παιδίατροι να προσπαθούν να διατηρήσουν στην ζωή τα πρόωρα βρέφη;
- Οι γιατροί πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν και παράλληλα να προσεύχωνται γι’ αυτά. «Θεέ μου, να λένε, αν είναι αυτό το παιδί να ζήση και να υποφέρη σε όλη του την ζωή, τότε, Σε παρακαλώ, να το πάρης». Να φροντίζουν όμως να βαπτίζωνται τα βρέφη, και τότε θα τους προϋπαντήσουν στον Παράδεισο με αναμμένη λαμπάδα.
Και όταν είναι μεγαλύτερα τα παιδιά, πρέπει οι γιατροί πολύ να προσέξουν πως θα πουν την διάγνωση. Οκτώ χρονών παιδάκι του είπε ο γιατρός: «Θα τυφλωθής». Έρχεται και μου λέει και ο πατέρας μπροστά στο παιδί: «Το πήγαμε στο εξωτερικό για εξετάσεις και μας είπαν ότι θα τυφλωθή». Και καλά να είναι το παιδί, η στενοχώρια μπορεί να το χτυπήση όπου έχει ευαισθησία, πόσο μάλλον αν είναι άρρωστο!
ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ‘’ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ’’ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002
ΠΗΓΗ

π.Φιλόθεος Φάρος-...Εκείνος γεννιεται διαρκώς,θάβεται και ανασταίνεται διαρκώς...

Οσο κι αν eίμαστε νεκρωμένοι άπό την αμαρτία, οποία κι αν είναι ή κατάντια μας, Εκείνος πού ήλθε για τους καθήμενους"έν χώρα καί σκιά θανάτου" (Ματθ. 4,16) θα σπάσει με τη δύναμη της αγάπης Του τη σκληρότητα της πέτρινης άπ' τα πάθη καρδίας μας καί θα ξεπεταχτεί από τον τάφο Του φωτεινός, γλυκύς, προσηνής, ταπεινός καί θα νιώθουμε τη λυτρωτική Του παρουσία. 

Κι αν αυτή τη φορά δεν αξιωθούμε να βάλουμε ακόμη καί τα δάκτυλά μας στους τύπους των ήλων επειδή δεν ακολουθήσαμε αρκετά την απαραίτητη πορεία, άς μήν άπογοητευόμαστέ γιατί Εκείνος γεννιέται διαρκώς,ανδρώνεται διαρκως,θάβεται και ανασταίνεται διαρκώς.Αν δεν Τον ακολουθήσαμε στη χθεσινή Του ταφη και ανάσταση, ας Τον άκολούθήσουμε στην σημερινη. άλλ' ας μην το αναβάλλουμε για την αυριανή γιατί ας μην ξεχνάμε, κάθε ευκαιρία είναι μοναδική καί ανεπανάληπτη καί δεν ξέρουμε ποια θα είναι ή τελευταία μας ευκαιρία.

Από το βιβλίο''Πριν και μετά το Πάσχα''

Ιωάννης Αργυρού: Ο ευκατάνυκτος προσκυνητής

Ο Ιωάννης Αργυρού Ρουσιούνης εγεννήθη το 1839 στο χωριό Ακουρδάλια. Μικρόν τον πήρε ο κύρης του Χατζη-Αργυρός στον Άγιον Τάφο και έτσι παιδιόθεν εκλήθη προσκυνητής. Τόσο μάλιστα εγράφη όμορφα τούτο το προσκύνημα στην παιδική ψυχή ώστε μέχρι τα βαθιά γεράματά του ο Ιωάννης τίποτε άλλο δεν εθεωρούσε σπουδαιότερο, στον παρόντα βίο, από την προσκύνηση των αρχάντων απί της γης ιχνών του Ιησού Χριστού. Κι όσοι τον ενθυμούνται, ως την σήμερον, λέγουν πως έλεγεν όλο ένα: «την ευχή μου νάχετε και να σας καταξιώσει ο Θεός να προσκυνήσετε τον Άγιον Τάφο».
Μια φορά ενώ ο Γιάννης ευρίσκετο σε νεαρή ηλικία τον έστειλε ο πατέρας του να κτίσει το χαλασμένο πετρότοιχο της φρακτής τους. Η φρακτή συνόρευε με την αυλή του παρεκκλησιού της Παναγίας.
Έκτισε, λοιπόν τον πετρότοιχο, μαζεύοντας πέτρες που ήσαν ερριμμένες χαμαί γύρωθεν. Τη νύχτα ήρθε η Παναγία στον ύπνο του και του λέγει: «όταν έχτισες τον τοίχον επήρες κι πέτρες της εκκλησίας μου. Σήκου τώρα να πάμε να σου δείξω τες πέτρες μου». Και τον επήρε στον τόπο και του έδειξε τις πέτρες, λέγοντάς του: «Τούτη εν δική μου, τούτη εν δική σου, τούτη εν δική μου...». Κι εξεχώρισέν τες μια-μια και τις έβγαλε από τον κτισμένο τοίχο.
Το πρωί σηκώθηκε ο Γιάννης και επήγε στον τοίχο. Ηύρεν τον χαλασμένο και χωρισμένες τις πέτρες, όπως ακριβώς τις εξεχώρισε στον ύπνο του. Αυτός τις επήρε τότε και τις έβαλε κοντά στην εκκλησία.
Όταν ενηλικιώθηκε ο Γιάννης, ενυμφεύθηκε την Ευλογία από τη Γιόλου και έκτισαν το σπίτι τους εκεί. Η Ευλογία ήταν από την οικογένεια του παπά-Λογίζου και ήταν και αυτή ευλαβής και καλόγνωμη.
Λίγα χρόνια μετά το γάμο τους, ταξίδεψαν μαζί για τα Ιεροσόλυμα και του Χριστού τον τάφο. Μαζί τους επήραν και τα πρώτα τους δύο παιδιά, το Γεώργιο και την Ελπινίκη. Ήτο ως ένα είδος αναβαπτίσματος για το Χατζη-Γιάννη αυτό το προσκύνημα, αν εννοήσουμε ότι συνεπάγετο αυτού εξομολόγηση και θεία κοινωνία. Ήτο ωσάν την κουρά των μοναχών, αφού το προσκύνημα συνακολουθούσε μετάνοια και κατάσταση μόνιμης κατανύξεως, που στην περίπτωση του εν λόγω Χατζη-Γιάννη, φαίνεται ότι εκράτησε μέχρι την κοίμησή του.
Αλλά και η Ευλογία συνευλογούσε και συνευδοκούσε τα έργα του ομοζύγου της και συνοδοιπορούσε στην οδό της ευλαβείας! Εβγήκε μάλιστα η φήμη γι αυτήν ότι ήταν πολλά ελεήμων και την επισκέπτοντο συχνά-πυκνά οι διακονητάδες. Εκτός από το λεγόμενο ψυχικό που έδινε, δηλαδή ξηράν τροφή, τους έκαμνε και σούπα λουβάνα, κουννοζούμι ή φακιές και τους έβαλλε να γευματίσουν και να ξεκουραστούν. Λέγουν πως, όταν οι πλείστοι έδιωχναν τους μισθούς- έτσι έλεγαν τους ζητιάνους στη Γιόλου- λέγοντάς τους την καθορισμένη φράση:« Ο Χριστός να σας ελεήσει», η Ευλογία τους εφώναζε από μακριά: «ελάτε μέσα, ελάτε μέσα...».
Άλλοτε πάλιν, πολύ συχνά, έκαμνε πιλάφι και φώναζε τα ορφανά και τα γειτονόπουλα, τα΄βαζε να κάτσουν χαμαί και τους γέμιζε μια μεγάλη κούπα κι έτρωγαν. Λέγουν ακόμη πως μετά που απέθανε ήρχοντο οι διακονητάδες και την εγύρευαν και εκλαίασι λέγοντας: «που εν η Χατζήνα, που εν η Χατζήνα;»
Αλλ' ας επιστρέψωμε στο Χατζη-Γιάννη, για τον οποίο θέλω να σημειώσω ακόμη μια ιστορία. Περί το 1900 ο Χατζη-Γιάννης ενοικίασε τα χωράφια της Μονής των Αγίων Αναργύρων μαζί με τον Χατζη-Στάθιο. Ο τελευταίος ήταν ο πατέρας της Μαρίας, της γυναίκας του Χατζη- Παναγιώτη. Αυτοί είναι οι γονείς του Χατζη-Χαράλαμπου, που είναι σήμερα ο ψάλτης του χωριού. Η γυναίκα του πάλιν η Παρτενού είναι δισέγγονη του εν λόγω Χατζη-Γιάννη. Ενοικίασαν, λοιπόν, αυτοί οι δυο τα χωράφια και τα έσπερναν. Τον καιρό του θέρους έμεναν νυχθημερόν έξω στ΄αλώνια, πότε ο ένας και πότε ο άλλος φυλάγοντας τες θυμωνιές. Εκείνο το διάστημα εχρημάτιζαν και καντηλανάφτες του ναού της Μονής των Αγίων Αναργύρων.
Μια βραδιά ήσαν στο αλώνι ο Χατζη-Γιάννης με το γιο του Χατζη-Στάθιου, τον Σοφοκλή. Ο τελευταίος ελάμνησε να πάει στο χωριό και ο Χατζη-Γιάννης του φωνάζει: «σαν περνάς άναψε και τις καντήλες του Αγίων, ρε Σοφοκλή». «Καλά», είπε ο Σοφοκλής, μα προσπέρασε και δεν τις άναψε, πήγε κατευθείαν στο χωριό. Ο Χατζή-Γιάννης εξάπλωσε να κοιμηθεί ένεγνιος, οπότε εμφαανίσθηκαν μεσ΄στ' αλώνι «μια κοπή νέοι» -όπως ο ίδιος έλεγε αργότερα- «κι έφεξε ο τόπος». Του φώναξαν: «να σωκωθείς τώρα να πάεις και οι καντήλες μας είναι σβηστές».
Σηκώθηκε και πήγε αμέσως στην εκκλησία. Την ώρα που ενέβη της πόρτας, εκείνοι οι νέοι εδώκαν μεσ΄το ιερό περνώντας από την Ωραία Πύλη και εχάθησαν. Άναψε τις καντήλες δοξάζοντας τους Αγίους κι επέστρεψε πίσω κι εκοιμήθηκε.
Ο Χατζη-Γιάννης γνώριζε λίγα γράμματα και είχε για συντροφιά του δυο βιβλία, που του έστειλαν τα παιδιά του από την Αίγυπτο, τη «Σύνοψη» και την «Αμαρτωλών Σωτηρία». Έτσι τον ενθυμάται σήμερα η εγγονή του, η Χατζη-Ελένη, να διαβάζει αυτά τα βιβλία και να κλαίει.
Διαβάζοντας έκλαιγε και κλαίγοντας διάβαζε. «Εθώρουν τον», λέγει η Ελένη, «ήμουν έντεκα χρονών, διάβαζε κι έτρεχαν τα μάτια του σαν τη βρύση. Ως τα σήμερα είναι πάνω στες σελίδες τα κεριά που έσταζαν και τα δάκρυα που έρρεαν. Κι άμα νείεν έρτω που την εκκλησίαν, ελάλεν μου, έλα κόρη μου να δούμεν ίντα Ευαγγέλιον είπεν ο παπάς να το εξηγήσουμε. Κι εξήγαν μου το. Άμα τέλειωνεν, ελάλεν μου την ευχή μου να' χεις, κόρη μου και να σε καταξιώσει ο Θεός να πάεις στον Άη-Τάφο. Κι έπιασε πράγματι η ευχή του».
Ο δούλος του Θεού Ιωάννης προσκυνητής, ο ευκατάνυκτος, εκοιμήθη με το βιβλίο «Αμαρτωλών Σωτηρία» στα χέρια και τα δάκρυα στα μάτια το 1934, ετών ενενήντα πέντε. Ο Θεός μακαρίσοι τον.


Από το βιβλίο «περί ΗΣΥΧΙΑΣ λόγοι επτά» του Χαράλαμπου Επαμεινώνδα.
noctoc.blogspot

...έχεις επτά-οχτώ λεπτά;

...Και έχω ξαναπεί. Να λέμε κάθε μέρα τους Χαιρετισμούς. Να λέμε κάθε μέρα τους Χαιρετισμούς στην Παναγία μας. Χαίρε! Χαίρε! Χαίρε! Παναγία μου να'χεις χαρά. Σε χαιρετάμε. Δεν είμαστε αχάριστοι.Μας έκανες τόσο μεγάλο καλό. Έφερες τον Θεό στον κόσμο! Δε θα σου πούμε ένα "ευχαριστώ"; Ένα "χαίρε"; Που κρατάει 7-8 λεπτά; 7-8 λεπτά κρατάνε να τους πεις τους Χαιρετισμούς.
Να λέμε τους Χαιρετισμούς. Αυτή είναι πολύ ωραία προσευχή. Αρχοντική προσευχή. Χωρίς καθόλου ζητιανιά. Χωρίς καθόλου παρακλήσεις και ικεσίες και "θέλω κείνο, κάνε τ'αλλο". Δεν θέλω τίποτα! Παναγία μου σε χαιρετώ μόνο. Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε. Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε...
(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com)/aoratigonia

Πώς βίωνε ο γέροντας Πορφύριος την Ανάσταση!!

ΠΑΣΧΑ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ-ΣΙΒΗΡΙΑ 1955

Ο Αλέξιος Κιμπάρντιν γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου του 1882 στο χωριό Βσεχσβιάτσκοε στην περιοχή του Σλομπόντσκ.
Ποτισμένος από τα ορθόδοξα νάματα και νιώθοντας μέσα του την κλήση του Θεού, χειροτονήθηκε ιερέας. Το 1913 διορίσθηκε εφημέριος στο τσαρικό παρεκκλήσιο, όπου υπηρέτησε μέχρι το 1930. Τότε ήταν πού σήμανε γι' αυτόν ή ώρα της Θυσίας. Ό π. Αλέξιος συνελήφθη καί με την απόφαση του δικαστηρίου καταδικάσθηκε για πέντε χρόνια σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως καί μετά έζησε εξόριστος στη Σιβηρία. Την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου το καθεστώς, επειδή είχε ανάγκη τη βοήθεια της Εκκλησίας, έλυσε λίγο τα σκληρά δεσμά του καί ή πίστη ανάσανε. Όχι για πολύ όμως. Το 1950 ό π. Αλέξιος συνελήφθη καί καταδικάσθηκε σε νέα φυλάκιση σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Αποφυλακίσθηκε το 1955 καί το 1964 παρέδωσε τη μακαριά ψυχή του στον Αγαπημένο του Κύριο. Ό π. Αλέξιος ήταν πνευματικό παιδί του νεοφανούς Αγίου της Ρωσικής Εκκλησίας Σεραφείμ της Βύριτσα. Πολλά θαυμαστά γεγονότα εκπληρώθηκαν στη ζωή του π. Αλεξίου μετά από προρρήσεις του Αγίου Σεραφείμ. Στήν τελευταία φυλάκιση του ό π. Αλέξιος έλεγε πώς ευχαριστούσε θερμά τον Κύριο γιατί έγινε αιτία νό γνωρίσουν πολλές ψυχές το Χριστό.






Ή ζωή στη φυλακή σκληρή καί απάνθρωπη. Καί πιο πολύ τον στενοχωρούσε πού δεν του επιτρεπόταν να τελέσει τη Θεία Λειτουργία. Το 1953, όταν πέθανε ό Στάλιν, τα πράγματα φαίνονταν να αλλάζουν. Κάποια μέρα κάποιος έστειλε σ' ένα φυλακισμένο ιερέα ένα άντιμήνσιο καί από τότε τις μεγάλες γιορτές έτελεϊτο ή Θεία Λειτουργία.


"Ωσπου έφθασε το Πάσχα του 1955. Ό π. Αλέξιος μάζεψε τους φυλακισμένους ιερείς καί διακόνους καί προετοίμασε την εορτή. Τα διακονήματα μοιράσθηκαν. Ή φυλακή έγινε άγιο εργοτάξιο. Παλιά υφάσματα καί τριμμένες λινάτσες έγιναν άμφια ιερατικά. Καί που θα βρεθούν "Αγια Σκεύη; Χέρια από ιερείς μαστόρους σκαλίσανε από ξύλο "Αγια Ποτήρια, "Αγια Δισκάρια, "Αγιες Λαβίδες καί Λόγχες. Ή προσμονή της Αναστάσεως σαν ουράνιος γλυκασμός έκανε τον απάνθρωπο χώρο της φυλακής κομμάτι του Παραδείσου. Μέχρι πού έφθασε ή νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου. Οί καλλίφωνοι ιερείς άρχισαν τον Κανόνα της ημέρας «Κύματι θαλάσσης...». Τότε άρχισαν οι πατέρες φορεμένοι τα άμφια πού έραψαν στη φυλακή να βγαίνουν με τάξη καί ευλάβεια. Κι ήταν οι πιο λαμπρές στολές πού είχαν φορεθεί ποτέ, Τότε ένα σημάδι έδειξε την παρουσία του Θεού καθώς ένα μεγάλο κύμα χτύπησε στην άκρη της γειτονικής λίμνης βρέχοντας τους φυλακισμένους. "Ενα ατέλειωτο ποτάμι από τους κατάδικους πού μες στη νύχτα κρατούσε αντί για κερί ένα ξύλο πού σιγόκαιγε με τ' "Αγιο Φως είχε κυκλώσει τους ιερείς. ΄0 π. Αλέξιος στάθηκε στο μέσο καί φώναξε ν' ακούσει όλος ό κόσμος.




-Χριστός Ανέστη!


Καί τα χαρακωμένα πρόσωπα πού άστραφταν άπ' τ' "Αγιο Φως απάντησαν θαρρετά.


-Αληθώς Ανέστη!


Αμέτρητο λεφούσι από πουλιά πετούσαν πάνω από τη φυλακή καί παίρνοντας το μήνυμα της Αναστάσεως το μοίραζαν στον κόσμο.


Ό π. Αλέξιος διάβαζε αργά καί κατανυκτικά τον Κατηχητικό λόγο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Σέ λίγο οι φυλακισμένοι κοινωνούσαν του Σώματος καί του Αίματος του Κυρίου.


Ό π. Αλέξιος σήκωσε το ξύλινο Άγιοπότηρο ψηλά ευχόμενος: «Πάντοτε νυν καί αεί...»


Με δάκρυα ευχαρίστησε το Θεό για το πιο όμορφο Πάσχα πού έζησε
στη ζωή του. Γιατί όπως του είχε πεϊ κάποιος γέροντας: «Οί ώρες του πόνου είναι οι πιο γλυκές ώρες της προσευχής». 


Αρχιμ.Εφραίμ Παναούση
περιοδικό ''Πειραική Εκκλησία''

Ουαί υμίν(περί του εκκλησιασμού των μικρών παιδιών)

Ο

Ας μη κρυβόμαστε.
 Δεν είναι οί κλαυθηρίσμοί των βρεφών και των νηπίων αιτία για τον άποπροσανατολισμό-άποπροσήλωση, ακριβέστερα, των εκκλησίαζομένων.Πολλές κεφαλές στή διάρκεια της λειτουργίας περιστρέφονται οάν περισκόπια υποβρυχίων.Μέμφονται την παρουσία των λιλιπούτειων χριστιανών πού δυσανασχετούν, μια και ό χρόνος της Θ.Λατρείας είναι δυσανάλογος με την υπομονή και την αντοχή τους. 
Έφτασε κάποια κυρία -πού... εύκολα αποπροσανατολιζόταν- να ψιθυρίσει: «Τι καλός ό Ηρώδης και πόσο χρήσιμος»!
"Ολα αυτά θυμίζουν χώρους λατρείας άλλων ομολογιών,όπου ενώνουν τις παλάμες και προσεύχονται στην ίδια στάση όλοι...
"Ορθοδοξία θα πει ανοχή -με την καλή, φυσικά, έννοια- θα πει φως ίλαρόν με λαδοκάντηλο,λίγο αγνό θυμίαμα,ένα μελισσοκέρι,το κλάμα του βρέφους-αίνος στο Πρόσωπο του Θεού. Δεν καταστρέφει την κατάνυξη,αντίθετα, την υπογραμμίζει. Εμείς οί μεγάλοι την καταστρέφουμε με τον καθωσπρεπισμό μας τον φαρισαϊκό... Με τα διαφορετικά μέτρα και σταθμά πού χρησιμοποιούμε.Με τα «διπλά βιβλία» που διατηρούμε. "Ας μη προκαλούμε τα οκταπλά «ουαι» του Κυρίου, πάνω μας...

Μανώλη Μελινού/πηγή

Τι ζητούν τα παιδιά από τους γονείς;(πρεσβ.Σοφίας Κουτσούρη-Δορμπαράκη)

ΠΗΓΗ

Η ομιλία της Πρεσβυτέρας κ.Σοφίας Κουτσούρη-Δορμπαράκη, Καθηγήτριας Φιλολόγου, στην Πνευματική Εστία της Ιεράς Μητροπόλεως Καρπάθου και Κάσου, το Σάββατο 17 Μαρτίου 2012. Η ομιλία διοργανώθηκε στα πλαίσια της εορτής της Σταυροπροσκυνήσεως με την ευλογία του Σεβ. Μητροπολίτη Καρπάθου και Κάσου κ.Αμβροσίου.

Ποδοσφαιρική ομάδα “Πόντος”: Απαγχονίστηκαν, για να τιμήσουν τη φανέλα τους

Γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

Στα όνειρα μου έρχεται συχνά η μακρινή φωνή της μάνας τρελής στους έρημους δρόμους(1) και με ρωτάει με παράπονο αν κλαίνε ακόμα τα ματοπήγαδα (2). Με ρωτάει για κάποιους πραγματικούς ήρωες του ποδοσφαίρου. Ήταν παιδιά της γης του Πόντου. Δεν έπαιξαν πότε σε μεγάλες οργανώσεις. Δε λατρεύτηκαν ποτέ ως θεοί από το αφιονισμένο πλήθος, δεν είδαν ποτέ τους οπαδούς να γεμίζουν πλατείες και να κλείνουν δρόμους για να εκδηλώσουν την εθνική υπερηφάνεια τους (τι χυδαίες που φαίνονται, ορισμένες φορές, οι λέξεις).
Οι ήρωες (αν ακόμα έχουν, ακόμα,  νόημα οι λέξεις) της ομάδας “Πόντος” ήταν καθηγητές, μαθητές και απόφοιτοι του κολεγίου Ανατολία (3) της Μερζιφούντας . Οι μαθητές αποφασίσαν να τιμήσουν τη φανέλα τους και γι αυτό, παρά την τρομοκρατία και τις απειλές των Κεμαλικών,  αγωνίστηκαν με εμφάνιση που θυμίζει τη γαλανόλευκη (άσπρες και γαλάζιες ρίγες) και στη μέση το γράμμα Π. Αυτό θα αποτελέσει τη βασική κατηγορία των Κεμαλικών, οι οποίοι θα οδηγήσουν τους Έλληνες αθλητές στο “δικαστήριο” με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας (12 Φεβρουαρίου 1921) και τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου θα απαγχονιστούν στην Αμάσεια (4).
Η μάνα τρελή στους έρημους τους δρόμους με ρωτάει απεγνωσμένα αν μιλάνε για αυτούς τους ήρωες του ποδοσφαίρου και της πατρίδας  στις δεκάδες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές. Μήπως αναφέρουν ένα μονόστηλο οι δεκάδες αθλητικές εφημερίδες ή τους μνημονεύουν όλα εκείνα τα τέρατα της μνήμης, που θυμούνται ακόμα και το δευτερόλεπτο που σημειώθηκε κάποιο γκολ, σε κάποιον αγώνα, πριν τριάντα χρόνια (ήταν, βλέπετε, πολύ σοβαρό γεγονός για τη μετέπειτα ζωή τους). Μήπως κάποια κινηματογραφική ταινία; κάποιο βιβλίο; ή έστω κάποιο τραγουδάκι τους αναφέρει;
Κατεβάζω ντροπιασμένος το κεφάλι μου.
Μου λέει και μου ξαναλέει τα ονόματα, μήπως και τα έχω ακούσει σε κάποια ιαχή των φιλάθλων
Γ. Θεοχαρίδης,
Χ. Γεωργίου,
Α. Συμεών,
Α. Παυλίδης,
Σ. Ανανιάδης
Κατεβάζω ακόμα πιο ντροπιασμένος το κεφάλι μου.
Τότε εκείνη ανεβάζει το τόνο της φωνή της και ωρύεται: “Τι ηρωικότερο έχει να επιδείξει το Ελληνικό και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο απ αυτούς τους ήρωες; Καλά οι ξένοι, αλλά τι θα πείραζε, όλες τις ελληνικές ομάδες, να αγωνιστούν για μία μόνο αγωνιστική, με ένα περιβραχιόνιο με το γράμμα Π
Κατεβάζω και άλλο το κεφάλι μου.
Κάθε 19 Μαΐου, ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων, θα ξανάρθει η μάνα τρελή στους έρημους τους δρόμους και με τον αλαφροήσκιωτο τρόπο της θα με ξαναρωτήσει: “γιατί  κλαιν τα ματοπήγαδα;” και ακόμα δεν έχω βρει απάντηση. Μήπως κανένας από σας γνωρίζει;
Τι είδανε και κλαίνε αυτά τα πεγαδομάτε;

Σημειώσεις

(1) στίχος από το ποίημα στο Νίκο Ε…1949 (Παρενθέσεις), του Μανόλη Αναγνωστάκη.
(2) κλαίν τα πεγαδομάτε (: ματοπήγαδα, τα στόμια των πηγάδιων) στίχος από τον ιερότερο θρήνο του Ελληνισμού: το “Τσάμπασιν”  (Πόντος). Για την ιστορία του τραγουδιού δες εδώ
(3) Το Αnatolia college in Merzifon  ιδρύθηκε το 1886. Το 1924 διέκοψε τη λειτουργία στη Μερζιφούντα και μεταφέρθηκε στη Θεσαλλονίκη, όπου και λειτουργεί ως και σήμερα. Η Μερζιφούντα (Μερζιφώνη, Ηλιούπολις) αναφέρεται από τον Στράβωνα για τα περίφημα ιαματικά λουτρά της.Χτίστηκε το 222 π.Χ., στα ερείπια της πόλης Φαζιμούντας, ανάμεσα στους ποταμούς Σκύλακα και Άλυ. Πολλοί τη θεωρούν και ως τη γενέτειρα της Αγίας Βαρβάρας.
(4) Πρόκειται για την πατρίδα του αρχαίου Έλληνα γεωγράφου Στράβωνα (63π.Χ – 23μ.Χ)

ΠΗΓΗ