Ο γέροντας Πορφύριος ως αγιορείτης(αρχιμ.Βασλείου Γοντικάκη)

Δεν ευχόμαστε να υπήρχε κάποιος που να μας έδιδε μια ζωντανή μαρτυρια της πίστεως Ούτε σχολιάζομε κάποιον ασκητή που βρίσκεται εν ζωή,αγωνίζεται.Καί δεν ξερουμε πώς θα τελειώσει.Τώρα ειναι διαφορετικά. Μιλούμε για καποιον πού άρχισε καί τελειωσε τον αγώνα της ζωής με ένα άγιο καί θαυμαστό τρόπο. Μπορεί να πη αφώνως στον Κύριο που τον έστειλε μεταξύ μας: «Το έργο ετελείωσα ο δέδωκάς μοι ίνα ποιήσω(Ιωαν.17,5) .Αλλά πάλι δεν είναι εύκολα τα πράγματα στην περίπτωση του γέροντος Πορφυρίου είναι κάτι το τελείως ιδιαίτερο από την αρχή μέχρι τέλους. Είναι μία θεοφάνεια κάτι τόσο άγιο καί καθαρό,για το οποίο ταιριάζει ή φράση: «Ψαυετω μηδαμώς χείρ αμύητων». Γι' αυτό δίσταζα και δεν ήθελα να μιλήσω. Καί τώρα διστάζω, γιατί μας ξεφεύγει το ασύλληπτο μεγαλείο του. "Εχομε ένα έκτακτο φαινόμενο προφητικής κλήσεως καί ζωής. Τον καλεί ό Θεός δωδεκάχρονο στα άγια των αγίων της έρημου του Αγίου "Ορους.Ενας θείος ερωτάς τον έλκει. Αστήρ μυστικός τον όδηγεί στον συγκεκριμενο γεροντα Παντελεήμονα, στην Καλΰβη του Αγίου Γεωργίου της Σκήτης των Καυσοκαλυβίων. Το Κυριάκο βρίσκεται κοντά, λίγο παρακάτω. Το ξεροκάλυβσ του γερο-Δημα βρίσκεται λίγο παραπάνω.

Το κελί του γέροντος Πορφυρίου

Έκεί ζή. Ανοίγει τα μάτια του στον νεο κόσρο της ασκήσεως. Αναπνεει τον καθαρό αέρα της ερήμου. Όσφραίνεται τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου. Μπαίνει μεσα στο κάλλος της λειτουργικής θεολογίας.Την ίδια εποχή πολλοί έπισκέπτονται τό'Αγιον Όρος. Ό Σικελιανός καί ό Καζαντζάκης έρχονται ως έπισκέπτες στα Καυσοκαλύβια. Καθένας όμως, ανάλογα με το περιεχόμενο της ζωής του, έπισκεπτεται καί ανακαλύπτει ένα άλλο Άγιον Όρος.
Ό μικρός Ευάγγελος γνώρισε το άληθινό Αγιον Όρος καί μας το κοινοποίησε. Ως άγγελος καθαρός, τα δίδει όλα στον Χριστό καί δεχεται τη Χάρη. Μπαίνει,όπως λεει ό ίδιος στην άκτιστη Εκκλησία. Χαίρεται τίς ακολουθίες. Τρεφεται από την ευχή. Δεν χωρίζει την προσευχή από την εργασία. Κάνει υπακοή με' όλη του την καρδιά. Τρέχει σε όλα τα διακονήματα με προθυμία. Στενοχωριεται όταν δεν του φερωνται αυστηρά. Ριζώνει στη νεα γη της πνευματικής πολιτείας. Τρέφεται από το μυστήριο της ταπεινώσεως καί της αγάπης. Γι' αυτό καί οί κλάδοι των έφεσεων καί των προσδοκιών του εϊναι ούρανομήκεις καί φτάνουν στον γνόφο της άορασίας καί της ανυπαρξίας. Θέλει, όπως λεει ό ίδιος, να φυγή, να χαθή, να μην υπάρχη. Ζή μέσα στον χώρο της ορθοδόξου ελευθερίας. Νοιώθει καί ομολογεί ότι η θρησκεία μας είναι αγάπη,είναι ερωτάς, είναι ενθουσιασμός, είναι τρέλα, είναι λαχτάρα του θείου».
Του συμβαίνει το θαυμαστό γεγονός με τον γέρο-Δημα. Μεσα στον σκοτεινό νάρθηκα του Κυριάκου, όπου ό περιφρονημένος γέροντας κάνει μετάνοιες, βγάζει κραυγή δοξολογίας. Εκπέμπει τη λάμψη της Χάριτος. Καί παίρνει φωτιά ή εύφλεκτη ϋλη του μικρού ασκητή!
Κοσμογονικά γεγονότα πράττονται εν σιγή. Κανείς δεν παίρνει είδηση τι του συνέβη έκείνο το βράδυ στη Σκήτη. "Οπως κανείς δεν άκουσε πρίν από δύο χίλιαδες χρόνια τη συζήτησι του αρχαγγέλου Γαβριήλ με την άγνωστη Κόρη της Ναζαρέτ, πού δέχεται τον ουράνιο ασπασμό, συλλαμβάνει τον Λόγο του Θεοΰ καί αναδεικνύεται Θεοτόκος καί κοσμοσώτειρα.

Εσωτερικό Ι.Ν.Αγ.Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια

Ό μικρός μοναχός δεν δίδει σημασία στο χάρισμα, μόνο τρέμει σύγκορμος από τη συγκίνηση. Γεννάται μέσα του ή χαρά, ή εκπληξη, ή γνώση, ή θεολογία. Γεννάται μεσα του ό νέος άνθρωπος, με νέες αισθήσεις, χαρές καί εφέσεις. Βλέπει, ακούει καί όσφραίνεται διαφορετικά, Φουντώνει μέσα του ό θείος έρως. Θέλει να μείνη μόνος καί άγνωστος μεσα στη σιωπή. Να ζήση καί να προχώρηση όπου τον φέρνει ή ανέκφραστη του εμπειρία. Να χαθη με τους αγνώστους καί μυστικούς μοναχούς μέσα στον παράδεισο της ερημικής κοινωνίας.
Ό Θεός όμως ενεργεί διαφορετικά γι' αυτόν καί για μας. Τον βλέπει ικανό για την έκτελεση δύσκολης αποστολής. Τον στέλνει σε άλλους χαμένους, στα άπολωλότα πρόβατα Του, στον κόσμο. Τον στέλνει σε μας.

Το να είσαι άπολωλώς καί να νομίζης ότι είσαι δάσκαλος της πνευματικής ζωής καί της θεολογίας, είναι επικίνδυνο. Σ' αυτούς στέλνει ό Θεός τον ανύπαρκτο καί ελάχιστο τούτο μοναχό.

Φτάνει στην καρδιά της Αθήνας, στην καρδιά του εικοστού αιώνα. Μένει στην Όμόνοια 33 χρόνια, από το 1940 μέχρι το 1973. Τα ζή όλα, όπως λέει, σαν μία μέρα.

Τί κάνει; Τίποτε, μόνο αγαπά. Αφήνει από μέσα του να ξεχυθή το φως της χαράς καί της Αναστάσεως πού έζησε καί πήρε από την αγιορείτικη του ζωή καί εμπειρία.

Βλέπει ότι όλοι, δίκαιοι καί αμαρτωλοί έχουν ανάγκη από αγάπη. Τους έχει λείψει ή στοργή της Ορθοδόξου Εκκλησίας πού αυτός πλουσιοπάροχα δέχτηκε στο 'λγιον "Ορος, μέσα στη ζωή της ησυχίας καί το μέλος της θεολογίας.
Εδώ βλέπει τους ανθρώπους σαν παιδιά προβληματικά, ατροφικά καί σαστισμένα. Ύποσιτιζόμενα με μια άψυχη καί αναιμική θεολογία καί εύσέβεια.Έχουν ανάγκη από στοργή καί αγάπη, από ελευθερία καί χάρη,όχι από φωνές καί εκνευρισμούς.


Θυμάται ότι «στο Άγιον "Ορος το πνεύμα πού έμαθε ήταν ορθόδοξο, βαθύ, άγιο, σιωπηλό, χωρίς έριδες, χωρίς καυγάδες καί χωρίς κατακρίσεις». Είχε βρη αγάπη, ευλάβεια, ουράνια πολιτεία. Αγάπησε τον Χριστό. Αναγεννήθηκε ολόκληρος. Πήγε «κουτός καί ντροπαλός». Καί έγινε έξυπνος, τολμηρός καί ωραίος. Ανοιξαν οί αισθήσεις του. "Ελαμψε το πρόσωπο του. "Εζησε το γεγονός ότι (όπως ομολογεί ό άλλος σταλμένος στον κόσμο Αγιορείτης Κοσμάς ό Αιτωλός) ό Θεός είναι «όλος φως, όλος χαρά, όλος ευσπλαχνία, όλος ευεργεσία, όλος αγάπη. Αυτό είπε με την παρουσία του ό γερων Πορφύριος στον κόσμο.
Μπαίνοντας στον χώρο μας δεν μίλησε τη γλώσσα μας. Δεν σχολίασε τίς απόψεις μας. Απλώς άνοιξε ένα παράθυρο καί ήλθε άνεμος καθαρός καί δροσερός, που παρέσυρε την πνευματική νωθρότητα καί αχλύ. Αναζωογόνησε τα σωθικά του κόσμου.

Δεν έδωσε ούτε επιεικείς ούτε αυστηρές συμβουλές, αλλά έξεχεε τη χάρη του Πνεύματος,

 πού «λύει τα δεσμά καί δροσίζει την φλόγα». Αυτή είναι ή αγιορείτικη καί ορθόδοξη θεολογία.

Ή συμπεριφορά του, οί κινήσεις της ψυχής και του σώματος του, δεν ρυθμίζονται από προσπάθεια να μην σκανδαλίση κανένα, ούτε από πρόθεση να φανή καλόςκαί ευσεβής."Ολα αυτά -το να παριστά-

νης κάτι- είναι ξένα καί ανύπαρκτα για την αγιορείτικη του αγωγή καί το ήθος.

Ολα ρυθμίζονται μόνα τους από μια ζέση πίστεως καί ένα θείο ερωτά, πού κοχλάζει μέσα του και φτάνει στον άλλο ως ευλογία καί εκπληξη. Δεν έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο ευγενή καί μετρημένο, που σου μιλά συνετά, αλλά έναν ένθεο, μεθυσμένο από έρωτα θεϊκό. Καί σε κατακλύζει με κύματα ενθουσιασμού πού, εκείνη την ώρα, αναδύονται από εκρήξεις χαράς πού ξεσπούν στην καρδιά του
Ολα είναι άρτιγέννητα, αυθεντικά καί ατελείωτα. "Εξω από τα τυποποιημένα, ξεθωριασμένα καί γνωστά. Είναι ό νεος οίνος πού σχίζει τα παλιά ασκιά. Νέα συμπεριφορά, λόγος, κίνηση, μανία καί χαρά ενός αγίου, που σε γεμίζει με άνάπαυση. Σοϋ δημιουργεί αϊσθηση εμπιστοσύνης. Σοϋ διαστέλλει τον χώρο της ζωής. Σοϋ διαλύει τα είδωλα της γνωστής θεολογίας: ή συντηρητική είναι στενόκαρδη καί σε πνίγει ή φιλελεύθερη, διάτρητη καί σε παγώνει.

Δεν μπορείς να τον πής συντηρητικό,ούτε φιλελεύθερο. Δεν μπορείς να τον σχολιάσης, είναι το άνωθεν ερχόμενο, πού τα ξεπερνά όλα. Σοϋ προκαλεί δέος καί σου ανοίγει την καρδιά όλα είναί γεμάτα παιδική χάρη, αλήθεια καί τόλμη, που δημιουργούν μια θεία οικειότητα. "Εμεινε κοντά μας πάνω από εξήντα χρόνια, σαν ήλιος εΰσπλαγχνίας. Μας μαλάκωσε την ψυχή, χωρίς να το περιμένωμε. Μας έλυσε τα προβλήματα, πρίν τον ρωτήσωμε. Αφαίρεσε τους κακοήθεις όγκους, χωρίς να το καταλάβωμε. Μας έκανε μια υποδόρια ένεση καί μας χάρισε μια ουράνια ανεση. Μας είπε πώς να ζήσωμε καί να χαρούμε τη ζωή μας, περιφρονώντας τον διάβολο καί τα πάθη, καί αγαπώντας τον Χριστό. Ζητώντας να γίνεται πάντοτε το θέλημα Του στίς χαρές καί στίς λύπες.


Κυκλοφόρησε μεταξύ μας ως άμεμπτος καί πολιτεύθηκε ελεύθερα ως άγιος. Φανερωσε την ελευθερία του μελλοντος αιώνος. Δεν κραυγάζει, δεν ακούει κανείς τη φωνή του στίς πλατείες (πρβλ. Ματθ. 12-19).
Ως σίφουνας αθόρυβης αγάπης, θωπεύει ιαματικά την ανθρώπινη ύπαρξη. Μίλα προσωπικά, εκφράζεται ελεύθερα καί έπισκέπτεται όλους. Δεν κρίνει, αλλά θεραπεύει. Δεν άποπαίρνει, μόνο χαροποιεί.
Ενώ βλέπει την πνευματική αναιμία της θεολογίας των πανεπιστημίων καί των κηρυγμάτων, δεν κάνει σχόλια αρνητικά. Παρακολουθεί κάποια μαθήματα στο Πανεπιστήμιο. Παίρνει ποιήματα του Βερίτη καί μιλά επαινετικά.
Ενώ βλέπει τί είναι ό κόσμος καί ή κοσμικότητα πού βασανίζει τον άνθρωπο, δεν διστάζει να πάρη λαϊκά τραγούδια καί να τα σχολιάση με τον δικό του άγιο τρόπο.
Ενώ ξέρει τί είναι ό αρχαιοελληνικός παγανισμός, επισκεπτόμενος το Μουσείο διακρίνει στον καλλιτεχνη πού έφτιαξε το άγαλμα του Δία στοιχεία πνευματικής γνησιότητας, καί δεν φοβάται να τα σχολιάση θετικά.

Ενώ γνωρίζει την ταλαιπωρία των γυναικών πού βρίσκονται στους οίκους ανοχής, χαίρεται όταν βρίσκεται κοντά τους. Ψάλλει μ' όλη του την καρδιά το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου, Κύριε...». Τίς καλεΐ νά προσκυνήσουν τον τίμιο Σταυρό. Καί τους μιλά για το πόσο ό Θεός είναι αγάπη για όλους καί βρέχει επί δικαίους καί αδίκους.

Ενώ βλέπει ότι τα κάνομε θάλασσα, δεν μας άποστρεφεται. Τα ξέρει όλα καί δεν αντιπαθεί κανένα. Ή όξυδέρκειά του μας φωτίζει καί ή επιείκεια του μας μαστιγώνει.
Μόνη ή παρουσία του είναι μια ευλογία καί μια δοκιμασία. Είναι παρηγοριά για τους πονεμένους καί παραστρατημένους. Καί κρίση φιλάνθρωττη αλλά καί αδέκαστη για τους θεωρούμενους πνευματικούς καί δασκάλους της ζωής.
Πράγματι «έγενετο ημϊν εις ελεγχον εννοιών... ότι ανόμοιος τοις άλλοις ό βίος αΰτοΰ» (Σοφ. Σολ. 2, 14-15). Διακρίνει μ' σαφήνεια τα αόρατα στους πολλούς καί αφήνει διακριτικά να φανή έκεί που πρέπει. Την ταπεινολογία χαρακτηρίζει ως δαιμονισμό.
Έκεί που αυτός όσφραίνεται κάποια βαριά μυρωδιά καί άποφορά, άλλοι, πού παρουσιάζονται πνευματικοί οδηγοί, αισθάνονται καί μιλούν για εύωδία θυμιάματος.
Είχε τη δική του, διαφορετική γνώμη για γεγονότα του καιρού μας καί πρόσωπα, πού άλλα πήγαν να τιμηθούν ως άγιοι καί αλλά να αντιμετωπισθούν ως έκλυτοι. Βλέπει αγίους στον κόσμο έκεί πού έμεΐς δεν υποψιαζόμαστε.
Διακρίνει τα πνεύματα καί οδηγεί όλους στον λιμένα της σωτηρίας, στον λιμένα της Εκκλησίας.
Μένει πιστός στην Εκκλησία καί την ηρεμία του Πνεύματος.
Οι γέροντές του, ιερομόναχοι Παντελεήμων καί Ίωαννίκιος, καλοί καί αγαθοί -πού πάντα τους σεβόταν- παρασύρθηκαν καί έπεσαν στην παγίδα του ζηλωτισμού με την αλλαγή του ημερολογίου. Αυτός όχι.

Αργότερα, με το 666 καί τόν Αντίχριστο, πολλοί ταράχθηκαν καί μετέδωσαν την ταραχή τους σε άλλους.

Αυτός έμεινε γαλήνιος καί αντιμετώπισε σταθερά το θέμα με τη δύναμη πού του χάριζε ή διαρκής παρουσία του Χρίστου μεσα του.

Ή αταλάντευτη ηρεμία καί το αγγελικό του χαμόγελο ήταν δωρεά του Πνεύματος καί άποτελεσμα σκληρού αγώνα καί ασκήσεως στην ταπείνωσι καί την αγάπη. Το να εκνευρίζεσαι καί να έκνευρίζης είναι  εύκολη αλλά καί όλεθρια παρεκτροπή, όσο καί αν την όνομάζωμε προφητικό ζήλο.

Απαιτείται διάκρισι καί θείος φωτισμός για όλες τίς ενέργειες μας.

Δεν πρεπει να τα νύζωμε κάτι μικρό καί ανθρώπινο μεχρι να το έξαρθρώσωμε. Ούτε να καταπιεζωμε κάτι μεγάλο καί θεϊκό μεχρι να το έξουθενώσωμε, για να το φέρουμε στα μέτρα μας.
Πρέπει να έναποθετωμε τα πάντα στη θέληση του Θεού καί Εκείνος να άποφασίζη.
Άλλο είναι το ανθρώπινο καί φτιαχτό, πού ρυθμίζεται από δικές μας σκέψεις καί επιδιώξεις. Καί άλλο είναι το αληθινό κσί θεοκίνητο, πού δ'ν έλεγχεται από ανθρώπινες επεμβάσεις.
Το πρώτο θα προδοθή αργά ή γρήγορα καί θα φθαρή,ως κτιστό καί ανθρώπινο, όοο κι αν το στολίσωμε με θαύματα καί προφητείες.
Το δεύτερο και αληθινό θα μείνη ως ευλογία θεία καί άειλαμπής, παρ' όλες τίς προσπάθειες να περιφρονηθή καί να ταφή.
Τό'Αγιον 'Όρος πήγαμε να το ξεχάσωμε καί να το θάψωμε, αλλά μένει έκεΐ ασβεστη η άκτιστη φλόγα της ζωής της Εκκλησίας.
Ό γέρων Πορφύριος ήταν μια φανέρωση αυτοϋ του ασπίλου καί αδύτου φεγγους καί μια μαρτυρία της Χάριτος της αγιορείτικης ζωής καί εμπειρίας για την εποχή μας.

Εστάλη από τον Θεό σε περίοδο πνευματικής καχεξίας καί έξεπλήρωσε μία θεία αποστολή.

"Οταν πλησίαζε το τέλος του, παρακαλούσε τον Θεό να τον αξίωση να τελείωση τη ζωή του στα Καυσοκαλύβια, εκεί πού γεννήθηκε πνευματικά. Να χαθη με τους χαμένους καί άείζωους αδελφούς του, πού αγάπησε καί έγινε ένα μ' αυτούς. Του δώσανε τη χάρη. Καί δεν τους ξέχασε, ούτε χωρίστηκε άπ' αυτούς, όσα χρόνια κι αν έζησε μακριά τους.
Ό Θεός άκουσε τη δέηση του. Επέστρεψε καί έκοιμήθη στην Καλύβη πού έκάρη μοναχός."Εγινε το εξόδιό του στό Κυριακό της Σκήτης.

Ζήτησε να ταφή στον τάφο όπου είχαν βάλει νωρίτερα ένα χοντρό καί γελαστό μοναχό, για να πάρη κάτι από την αγιότητα του. Μετά την έκταφή του π. Πορφυρίου, ετάφη στον ίδιο χώρο ό γέροντας παπα-Νικάνωρ. "Εγινε ήδη καί εκείνου ή έκταφή. Τώρα δεν θα βρής πουθενά προσωπικό τάφο του γεροντος Πορφυρίου.

Καί τα οστά του χάθηκαν, κατά παραγγελία του, στο δάσος της Κερασιάς. Το χαμόγελο του μένει ως ευλογία, πού αιωρείται στην σύμπασα καί στίς ψυχές του κόσμου πού τον γνώρισε καί τον γνωρίζει.

Είναι καί μένει κάτι μοναδικό από την αρχή μέχρι τέλους.

Γεννήθηκε με το να φυγή, να χαθη, να μην ύπάρχη. Καί τελείωσε με το να χαθη, να φυγή, να μην ύπάρχη.

Γι' αυτό διαστέλλεται καί γίνεται κατά χάριν χώρα του Αχώρητου. Δεν διατυπώνει μία αποψη. Δεν ανήκει σε μια ομάδα ανθρώπων. Δεν εκφράζει μια νοοτροπία. Δεν προωθείται ούτε διαφημίζεται με ανθρώπινες ενέργειες. Έμείς όλοι έχομε ανάγκη από την ευλογία καί τον φωτισμό του.
Είναι μια θεοφάνεια, μια φανέρωση της αγάπης του Θεοΰ. Δεν έχει ακόμη το φως του αστεριού του φτάσει σε μας. Δεν έχομε κατανοήσει πλήρως τον λόγο του. Δεν έχει τελειώσει ή δραση από το φάρμακο του. Συνεχίζει την ιατρική του έπέμβαση. "Εχομε ανάγκη από τη θεραπεία του -καί όσοι νομιζομε ότι είμαστε ύγιείς.
Ήλθε μαζί μας καί ήταν μόνος, περιβεβλημένος στολή λευκή της αγγελικής του χαράς. «Μη μου απτού». Μη με πλησιάζετε με τη λογική, τίς αισθήσεις καί τίς αντιλήψεις σας. Δεν είναι καλό αυτό ούτε για σας ούτε για μένα.

"Εφυγε καί μένει μαζί μας. Δεν φανερώνεται ανθρώπινα. Δεν μολύνθηκε ζητώντας άνάπαυση καί δόξα φθαρτή. Ούτε μας άφησε να μολυνθούμε με άρρωστη αγωγή. Δεν μας κάνει διαφήμιση της υπεροχής του. Μας χαρίζει την ευλογία της ταπεινώσεώς του.

Ηταν άγιος, καθαρός, γι' αυτό έβλεπε παντού καί μετέδιδε καθαρότητα καί ελπίδα, πού είναι δώρο της Χάριτος. Μας είπε με την συμπεριφορά του:
Με έστειλε ή αγάπη του Θεού να σας δώσω κάτι. Σας το έδωσα καί φεύγω, χάνομαι. Φεύγοντας θά είμαι πιο πολύ μαζί σας, αυτή είναι τελικά ή θεία ευλογία. "Οταν ζοϋμε εν Χριστώ, ό θάνατος δεν διακόπτει, αλλά τονίζει καί λαμπρύνει τίς σχέσεις μας.
Καί σείς χαθήτε μεσα στην αγάπη του Θεοϋ. Κάνετε υπομονή έκεί που βρίσκεσθε. Σηκώνετε τον σταυρό πού ό Κύριος έπετρεψε να σηκώνετε καρτερικά, Καί θα έλθη ή Χάρι μεσα σας. Τότε θα δήτε τα αόρατα. Καί θα μας χαρισθοϋν τα ανείπωτα, ως πλησμονή άϊδίου ζωής καί ενότητας, από τον Θεό της αγάπης, είς τον όποιον πρέπει πασά δόξα τιμή καί προσκύνησις είς τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

πηγή-''Τόλμη''

ΝΤΕΝΙΖ ΛΕΓΓΡΙ:Η συγκλονιστική ιστορία μιας ανάπηρης ηρωίδας

Πρίν από σαράντα καί πλέον χρόνια στη Γαλλία ένα γεγονός συγκλόνισε την κοινή γνώμη."Ενα κορίτσι πού είχε γεννηθεί το 1910 στη Β. Γαλλία (Νορμανδία) με πολύ μεγάλες αναπηρίες, όχι απλώς επέζησε, αλλά αναδείχθηκε ένας μεγάλος κοινωνικός άφυπνιστής, πού συντέλεσε τα μέγιστα για μια αυξημένη φροντίδα ύπερ των διαφόρων αναπήρων. Στήν Ελλάδα το θέμα αυτό παρουσιάσθηκε κυρίως όταν κατά τα έτη 1989-1990 το ενημερωτικό δελτίο του Συλλόγου για τη Μέριμνα των Αναπήρων (Βηθεσδά) παρουσίασε σε συνέχειες την ιστορία αύτη, με τον τίτλο «Ενα καταπληκτικό φαινόμενο, Ντενίζ Λεγγρί». Τα άρθρα αυτά κυκλοφόρησαν αργότερα στο μικρό βιβλίο της Μαρίας Σ. Οίκονομίδου (1993). Ήταν περίληψη του Γαλλικού βιβλίου, πού είχε γράψει ή ήρωίδα DENICE LEGRIX  «Γεννημενη έτσι δα» (Nee comme-ca) το 1960.


Το πράγμα έχει ως έξης. Το κοριτσάκι γεννήθηκε όχι απλώς ανάπηρο, αλλά χωρίς πόδια σχεδόν καί χωρίς χέρια, μόνο μικρά απομεινάρια. Μετά τίς πρώτες εκπλήξεις καί το τρομερό ξάφνιασμα, ή μικρή άρχισε να δείχνει σιγά-σιγά μεγάλη διανοητική ευστροφία, κατόρθωσε να τρώει, να πίνει, να γράφει κρατώντας στο στόμα πότε ένα κουτάλι καί πότε ένα μολύβι, ακόμη καί να ράβει, προπάντων όμως να ζωγραφίζει.'Όλα αυτά τα εκπληκτικά τα παρουσιάζει με λεπτομέρειες στο βιβλίο της, όπως π.χ. όταν της ζήτησαν να έκθέσει μερικούς πίνακες πού είχε ζωγραφίσει, σε μια έκθεση. "Οχι απλώς πήγε πολύς κόσμος, όχι απλώς δέχθηκε πάρα πολλά συγχαρητήρια, αλλά πήρε καί βραβείο (αργυρό μετάλλιο}, ενώ ό Νομάρχης την εγκωμίασε για το θάρρος της, τη θέληση καί το μεγάλο ταλέντο της.

Από έκεί καί πέρα αρχίζει ή γενικότερη αναγνώριση. Κάποτε ό διευθυντής μιας μεγάλης Γκαλερί στο Παρίσι την έπισκέφθηκε στο σπίτι της καί της πρότεινε να οργανώσουν μια περιοδεία, οπού θα παρουσίαζε όχι μόνο τα έργα ζωγραφικής, αλλά καί το πώς γράφει, πώς ράβει κ,λπ. Οι εντυπώσεις ήταν καταπληκτικές. Το πλήθος παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα το απίστευτο αυτό θέαμα. Το 1952 μετά από μια έκθεση ζωγραφικών έργων της στη Μασσαλία, ένας δημοσιογράφος κι ένας γερουσιαστής δήμαρχος, ό Μαϊλλόν, την παρουσιάζουν γενικότερα καί ό δήμαρχος αγοράζει ένα από τα έργα της για το μουσείο του. Το 1954 ό Μαρσέλ Γκιλλέτ, διαχειριστής άλλης μεγάλης Γκαλερί, την ενθαρρύνει επίμονα να λάβει μέρος σε άλλη έκθεση. Ή επιτυχία ήταν καί πάλι σημαντική καί πούλησε πολλά έργα.
"Ενας άλλος φιλολογικός της ανάδοχος, ό Αντρε Σουμπιράν, έγραφε: Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου επίσκεψη στο μικρό της ατελιέ, κοντά στην πλατεία Ιταλίας,οπού πλησίασα με απέραντο σεβασμό αυτό το πλάσμα, πού δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι υπάρχει άλλο «πιο πληγωμένο». Κάθε κίνηση της, κάθε λέξη, κάθε χαμόγελο μαρτυρούσαν ότι ακόμα καί το μισό αυτό ανθρώπινο σώμα μπορεί να ζήσει, εάν θέλει, όπως ζουν καί οί άλλοι. Τα επιτεύγματα της δυνατής θελήσεως της δεν είναι συνηθισμένα, είναι καταπληκτικά. Το σθένος της εκπλήττει. Με αυτό υπερπηδά όλα τα εμπόδια, ακόμα καί να συμπαρίσταται σε άλλους πού είναι αρτιμελείς καί όμως συχνά κάμπτονται. Το πνεύμα μπορεί όλα να τα κατορθώσει, ή ψυχή δεσπόζει της ϋλης.'Όπως λέει ή ίδια: Βοήθησε τον εαυτό σου, ό Ουρανός θα σε βοηθήσει! Ή Ντενίζ βαδίζει το δρόμο της καθιστή, βλέποντας όμως τον εαυτό της όρθιο επικεφαλής μιας σταυροφορίας, με τη ζέση του ενθουσιασμού.

Μετά τα 1960, πού κυκλοφόρησε το βιβλίο της, οί συνεντεύξεις πού της έπαιρναν συνεχίστηκαν καί αυξήθηκαν. Μετά από ένα άρθρο γι' αυτήν στην Humanite, ή ίδια έκλαψε από χαρά. Το τηλέφωνο της έσπαγε από τηλεφωνήματα καί το ταχυδρομείο της πλημμύριζε από ενθαρρυντικές επιστολές καί συγχαρητήρια. Μετά από μια ραδιοφωνική συνέντευξη στο Ράδιο-Λουξεμβούργου του Παρισιού, ανακαλύπτει την τεράστια επίδραση πού μπορεί να έχουν τα κύματα.Το 1960 επίσης της απονέμεται το αξιόλογο βραβείο «Αλμπερτ Σβάϊτσερ», πού δίδεται σε αναπήρους για το έργο τους, φιλολογικό η επιστημονικό, που μαρτυρεί τίς δυνατότητες που μπορεί να έχουν μεσα στην κοινωνία καί ξεπερνάει την απραξία καί την απογοήτευση. Επακολούθησε γενικός ξεσηκωμός των μέσων πληροφόρησης, ενώ οι δημοσιογράφοι όλων των μέσων πολιορκούν το σπίτι της. Ακόμη καί ξένοι δημοσιογράφοι έρχονται αεροπορικώς από μακρινές χώρες για να την συναντήσουν. Ή ϊδια δεν εύκαιρεί ούτε να γευματίσει. Νιώθει όμως ότι είναι ό πρεσβευτής ή δικηγόρος αναρίθμητων θλιμμένων πλασμάτων καί ότι είναι αυτοί που μιλούν με τα δικά της χείλη.

"Οταν εμφανίζεται σε δημόσιες συγκεντρώσεις, τα χειροκροτήματα συνοδεύονται από δάκρυα. Πολλά μαντήλια βγαίνουν από τίς τσέπες Πολλοί δυστυχισμένοι καί απόκληροι της τηλεφωνούν ή της γράφουν καί ξεκουράζονται ψυχικά. Ανάπηροι όλων των ειδών μαθαίνουν να μάχονται προσωπικά ενάντια στη δυστυχία τους, ότι δεν πρέπει να «υπάρχουν» μεσα σε κάποιο άσυλο λέγοντας «δεν μπορεί να γίνει τίποτα». Μερικες τέτοιες εξομολογήσεις που παρουσιάζονται στο βιβλίο της, είναι πράγματι συγκλονιστικές. Το θάρρος της καί ή πίστη της στη βοήθεια του Θεού κάνουν θαύματα κάθε μερα.
Το Νοε'μβριο του 1963 σε μια επιβλητική τελετή στη Ν. Υόρκη της απονεμήθηκε το Διεθνές Βραβείο Lane Bruyant, πού απονέμεται σε ευεργέτες της ανθρωπότητας, πού εργάστηκαν για τη βελτίωση της ζωής. Κατά την παραμονή της στίς Η.Π.Α. επισκέφθηκε διάφορα ευαγή ιδρύματα σχετικά με αναπήρους καί ήρθε σ' επαφή με ειδικούς για τα θέματα αυτά. Μια μέρα συναντήθηκε με έναν από τους έξοχότερους ορθοπεδικούς, τον William Tolsberg. Σέ ένα σημείο της συνάντησης ό γιατρός έμεινε άναυδος βλέποντας την ν' ανοίγει την τσάντα της, να βγάζει το σημειωματάριο καί να κρατάει σημείωση με κάποιο είδος στυλό!
Έπιστρεφοντας από τίς Η.Π.Α. αντίκρισε με δάκρυα τίς γαλλικές ακτές καί έσπευσε να επισκεφθεί το κέντρο που είχε ίδρυθεί από τη Νορμανδική"Ενωση Αλληλοβοήθειας στο Monteborg, για ανθρώπους πού εκ φύσεως μειονεκτούσαν, ιδιαίτερα το εργαστήριο «Χαρά καί Εργασία».

Το Νοέμβριο του 1962 είχε ξεσπάσει ένα φοβερό δράμα. Μια μάνα σκότωσε το παιδί της, γιατί γεννήθηκε χωρίς χέρια, εξαιτίας του υπνωτικού φαρμάκου θαλιδομίδη πού έπαιρνε όταν ήταν έγκυος. Ακολούθησε γενική κοινωνική αναταραχή, ή οποία κατέληξε στην περιβόητη δίκη της Λιέγης, στο έκεί κακουργιοδικείο, το όποίο παμψηφεί αθώωσε τη φόνισσα μάνα. Μεσα σ' αύτη την αναταραχή ή Λεγκρί προσκαλείται από τον Αντρέ Σουμπιράν να λάβει μερος σε διάλεξη πού οργανώνει ό Τύπος για το θέμα αυτό. Αύτη, μετά από κάποιους ενδοιασμούς, δέχεται να πάει. Ή συζήτηση αρχίζει με λαμπρή εισαγωγή από τον γιατρό Σουμπιράν. Τον διαδέχεται ό Ζώρζ Ντυαμελ, ακαδημαϊκός καί γιατρός, ό όποιος έξακοντίζει μια συγκινητική συνηγορία για το σεβασμό της ζωής. Ακολούθησε ή Ντενίζ λέγοντας ότι ένα πλάσμα που νιώθει ότι το αγαπούν, προσπαθεί να γίνει χρήσιμο σ' αυτούς πού το αγαπούν καί συγχρόνως αναπτύσσει στο μεγιστο όλες τίς ικανότητες του. Καί τελείωσε με τη φράση: «Διακηρύσσω, βεβαιώνω ότι είμαι ευτυχής πού ζω»!! Κατόπιν έλαβε το λόγο ό αξιόλογος κληρικός καί ψυχολόγος Μάρκ Όραιζόν, ό όποιος έτόνισε: «Εάν έπρεπε κανείς ν' αφήσει να πεθαίνει ή να εξαλείψει κάθε παιδί μη φυσιολογικό, με την πρόφαση ότι θα υποφέρει πάρα πολύ, δεν θα έπρεπε τότε να φτάσει στο σημείο να σκοτώνει κάθε παιδί για το όποιο δεν μπορεί να ξέρει εκ των προτέρων, μήπως γίνει πολιομυελιτικό η κάτι παρόμοιο;...»
Πολλοί ανάπηροι καί παραπληγικοί ενισχύθηκαν από τα λόγια της, τίς εμπειρίες της, τίς εξομολογήσεις της.'Ένας άπ' αυτούς, ό Ζάν Ρομπέρ, πού ή πολιομυελίτιδα τον είχε αφήσει εντελώς παράλυτο από την ηλικία των τριών ετών, αλλά με πίστη καί σθένος σπούδασε, ταξίδεψε καί τέλος έγραψε αξιόλογο βϊβλίο με τίς εμπειρίες του καί με τίτλο «Στήν άκρη των ορίων» (Au fil des bofies).

Ή πορεία συνεχίζεται, ό μαραθώνιος της πίστεως καί της αγάπης εξακολουθεί. Το Νοέμβριο του 1962 ό Jean Luc, διευθυντής προγραμμάτων στο Ράδιο Λουξεμβούργο, αποφάσισε να λανσάρει την «Επιχείρηση ή Ελπίδα», με σκοπό να δημιουργηθεί ένα κέντρο για βρεφη που γεννήθηκαν ανάπηρα η με δυσπλασίες. Μόνο στην κλήση πού απηύθυνε ή Λεγκρί στην τηλεόραση, συγκεντρώθηκαν τετρακόσια εκατομμύρια παλαιά φράγκα για παιδιά πού μειονεκτούν.
"Εξι χρόνια μετά την υπόθεση της Λιέγης, πέντε χρόνια μετά την «Επιχείρηση ή Ελπίδα», στίς 24 Ιανουαρίου 1968 εγκαινιάστηκε από τον Marcel Jeanneney, υπουργό Κοινωνικής Προνοίας, το περίπτερο Denise Legrixe στο Εθνικό Ινστιτούτο Έπαναπροσαρμογης. Ό ϊδιος υπουργός παρασημοφόρησε την ηρωίδα της μεγάλης αυτής νίκης - όπως γράφτηκε - με το σταυρό του αξιωματικού της Τάξεως της Εθνικής Αξίας, ενώ είχε ήδη ανακηρυχθεί καί ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής. "Οταν το πήρε, ψιθύρισε; «Δεν αξίζω απολύτως τίποτα»."Ομως καί σε άλλη περίπτωση βεβαίωσε: «Είμαι απόλυτα ευτυχής». Καί άλλοτε είπε: «Αρνούμενος ό άνθρωπος τον Θεό, ανοίγει την πόρτα στο κακό». Καί σε' άλλη περίπτωση: «Να ζούμε ανακαλύπτοντας μεσα στους εαυτούς μας καί δια των εαυτών μας τους θαμμένους θησαυρούς. Να ζούμε διότι αγαπούμε».
Μετά το βιβλίο της το αυτοβιογραφικό πού αναφέραμε (1960), έγραψε καί δύο αλλά συμπληρωματικά για τίς περαιτέρω προσπάθειες της, καί στο τελευταίο κάνει την έξης αφιέρωση στους γονείς των δυσμελικών παιδιών με' τη φράση του


Πρόσεξε αυτό το μικρό πλάσμα,
είναι πολύ μεγάλο, κλείνει μέσα του τον Θεό».

του Ηλία Δημητρίου-φιλολόγου

περιοδικό Τόλμη

ΑΓΙΑ ΡΑ"ΙΣ-Η δωδεκάχρονη παρθενομάρτυς

Μικρός ό βίος της, πού διεσώθη. Μικρή ή ηλικία της, αλλά μεγάλος ό άθλος και ή δόξα της ανήλικης Αγίας Ραΐδος, πού θυσιάστηκε για την αγάπη του Χρίστου στα δώδεκα της χρόνια! "Αλλα κορίτσια στην ηλικία της παίζουν με τα παιχνίδια τους και τις κούκλες ή ονειρεύονται το κοσμικό τους μέλλον και τις χαρές του μάταιου κόσμου. Αντίθετα ή μικρή Ραΐδα oλα τα είχε περιφρονήσει άπό μικρή και δεν αγαπούσε και δεν σκεφτόταν τίποτε άλλο από τον Κύριο μας Ίησού Χριστό, τον Δημιουργό και Σωτήρα του σύμπαντος καί τον πιο μεγάλο, τον πιο αληθινό καί ασύγκριτο φίλο καί προστάτη των παιδιών. Κι όπως αναφέρει ό Συναξαριστής στα «Μηναία» (μήνας Σεπτέμδριος ΚΓ') :

«Ποθούσα κάλλος ή Ραΐς Θεού βλέπειν σαρκός το κάλλος έκδίδωσι τω ξίφει».
Καί σε σημερινή άπόδοσι:
«Ή Ραΐς ποθώντας να δη την ομορφιά του Θεού θυσίασε με το ξίφος την ομορφιά της σάρκας».

Δεν εΐναι ή πρώτη και δεν είναι ή μόνη ανήλικη Αγία, πού έμαρτύρησε για τον Χριστό. Αμέτρητα είναι τα αγόρια και τα κορίτσια, πού έθυσίασαν την ζωή τους και τις χαρές του κόσμου τούτου για τον Κύριο. Στρατιές από, μικρούς ενσαρκους αγγέλους, πού χαίρονται τώρα στην Βασιλεία των Ουρανών. Έκείνο, πού ξεχωρίζει την Ραΐδα από όλες τις άλλες μορφές των παιδιών, πού αγίασαν με το μαρτύριο, είναι ότι δόθηκε μόνη της, εθελοντικά στο μαρτύριο, χωρίς κανείς να την βιάση σε κάτι τέτοιο, Αντίθετα μάλιστα προσπάθησε και αγωνίστηκε να φτάση ως το μαρτύριο και να ξεπεράση τα εμπόδια, πού συναντούσε. Είναι μια από τις σπάνιες, άλλα και τόσο ώραΐες και μεγάλες κορυφώσεις έθελοθυσίας από αγάπη. Κι' όλα αυτά τα μαρτύρια και ό αποκεφαλισμός, οί σκληρές και άγριες ώρες, πού λυγίζουν ακόμη καϊ τους μεγάλους, να γίνονται σ΄' ένα κοριτσάκι δώδεκα χρονών και το κοριτσάκι αυτό αντί να λιπόψυχη και να άποφεύγη τον πόνο, να ζήτα μόνο του, από αγάπη και μόνο, τα βάσανα και τον θάνατο για την αγάπη και την δόξα του Θεού! "Ω., Κύριε των Δυνάμεων, πόσο θαυμαστά ξέρεις να μας διδάσκης και να μας δίνης οδηγούς για την ζωή μας κι' ας είμαστε εμείς τόσο ράθυμοι και σκληρόκαρδοι και εγωιστές και ανάξιοι για κάθε ευεργεσία. Πάντα το έλεος σου είναι μεγαλύτερο από κάθε σκέψη και από κάθε φαντασία της αμαρτωλής καρδίας μας!...

"Ας σταθούμε όμως μέσα στις λίγες αράδες, πού διέσωσαν για την Ραΐδα οί Συναξαριστές, μέσα στις μυριάδες των Άγιων και των Μαρτύρων, πού μετριούνται σε πολλά εκατομμύρια.
Γράφει λοιπόν το Συναξάρι της θαυματουργής Αγίας ότι γεννήθηκε στην πόλι Τάμμαν της Αιγύπτου. Δεν αναφέρεται όμως ή ακριβής ημερομηνία της γεννήσεως της. Πάντως υπολογίζεται ότι γεννήθηκε στο τέλος περίπου του τρίτου αιώνος. Ηταν κόρη ενός Χριστιανού ιερέως, -πού τον έλεγαν Πέτρο και είχε φροντίσει από νωρίς να της δώση χριστιανική ανατροφή και να της έμπνευση απεριόριστη πίστη και αγάπη για τον Χριστό. Μέρα και νύχτα ή μικρή Ραΐδα βρισκόταν μαζί με τον πατέρα της και ζούσε από κοντά την λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, Κι όταν εξέφρασε την επιθυμία της να γίνη μοναχή, ό καλός πατέρας δέχτηκε μετά χαράς κι όχι όπως κάνουν σήμερα πολλοί γονείς, πού αρνούνται και αντιδρούν και αναστατώνουν τον κόσμο, εάν τα παιδιά τους αποφασίσουν να αφιερωθούν στο Χριστό...

Ευλόγησε λοιπόν ό ιερεύς Πέτρος την δωδεκάχρονη κόρη του, της έδωσε την ευχή του και τις καλές του πα¬ρικές συμβουλές και υστέρα την παρέδωσε στο γυναικείο μοναστήρι της Τάμμαν. Έκεί φόρεσε το σχήμα της δόκιμης μοναχής, μέχρι να φθάση στην νόμιμη ηλικία για να γίνη μοναχή.
Μια μέρα, πού πήγαινε μαζί με τις άλλες μοναχές στην πηγή για να κουβαλήση νερό, είδε ενα πλήθος από μοναχούς, μοναχές, κληρικούς και λαϊκούς, πού τους εΐχε συλλάβει ό σκληρός ηγεμόνας της περιοχής Λουκιανός. "Οταν έμαθε ότι τους είχαν δέσει γιατί ήταν Χριστιανοί και θα τους θανάτωναν, εάν δεν αρνιόνταν την πίστη τους, έτρεξε σαν μικρό έλαφάκι για να ένωθή μαζί τους και να όμολογήση τον Χριστόν Κύριον και Θεόν και Σωτήρα του κόσμου. Ό κομενταρίσιος (δεσμοφύλακας) την λυπήθηκε, καθώς την εΐΔε τόσο μικρή, με το μαύρο ράσο της και την σταμάτησε με καλό τρόπο:

— Που πας κοριτσάκι μου, εσύ με τους άλλους; Αυτούς θα τους σκοτώσουν αν επιμείνουν στην θρησκεία τους. Εσύ όμως γιατί να πεθάνης πριν από την ώρα σου; Κι οϋτε κανένας σε βιάζει να κάνης κάτι τέτοιο.
Είσαι μικρή ακόμα και δεν ξέρεις τι κάνεις...
— Ξέρω τι πιστεύω και τι κάνω, κομενταρίσιε, είπε θαρρετά ή μικρή Ραΐς. Κι οϋτε με νοιάζει πότε θα πεθάνω, τώρα ή αργότερα. Είμαι Χριστιανή και θέλω να ομολογήσω και να διακηρύξω την πίστη μου!

— Ξανασκέψου το, την συμβούλεψε ό δεσμοφύλακας.Είσαι τόσο μικρούλα. Κρίμα να χαθείς από τώρα, πρινγνωρίσης την ζωή και τον κόσμο.
— Για μένα δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο από τον Χριστό και οποίος θυσιάζεται για τον Κύριο δεν πεθαίνει ποτέ του. Κατάλαβες; Μη στενοχωριέσαι λοιπόν για μένα και πες μου που είναι ό ηγεμόνας;
Της έδειξαν την αμαξά του κι' εκείνη χωρίς δισταγμό πλησίασε και είπε στον σκληρό Λουκιανό:
— "Αρχοντα Λουκιανέ, είμαι Χριστιανή κι' έτοιμη αν χρειασθή να πεθάνω για τον Χριστό και Θεό μου, πού τον αγαπώ και τον λατρεύω πάνω από όλα και από την ϊδια την ζωή !
— Μπα, μπα και τους δικούς μας θεούς δεν τους προσκυνάς, λοιπόν μικρή μου;
— Ούτε τους προσκυνώ, ούτε τους θεωρώ θεούς, αλλά ψεύτικα είδωλα καΐ τους περιφρονώ με όλη την καρδιά μου!


Ό Λουκιανός κάγχασε και μίλησε με άσέβεια για την πίστη των Χριστιανών. Ή Ραΐς αντί να του απάντηση με λόγια, έκανε ένα βήμα πιο κοντά στον ηγεμόνα και τον έφτυσε στο πρόσωπο. Εκείνος ξαφνιάστηκε στην αρχή με το τόλμημα της Ραΐδος και υστέρα ούρλιαξε από τον θυμό του, για την άπάντηση, πού πήρε στις βλασφημίες του κατά του αληθινού Θεού.
— Βασανίστε την! Σκοτώστε την! Κομματιαστέ την!
Ή μικρή Αγία όταν άκουσε τις φωνές του ηγεμόνα δεν ταράχτηκε ούτε φοβήθηκε. Ή καρδιά της χαιρόταν, πού θα υπέφερε για τον Κύριο, όπως κι' Εκείνος είχε υποφέρει πάνω στον σταυρό για την σωτηρία των ανθρώπων. Χαιρόταν, γιατί έφτυσε εναν εχθρό του Χρίστου, δπως κι Εκείνος είχε δεχθή «έμπτυσμούς» από τους βασανιστές του πριν σταυρωθή. Κι ακόμα έχαιρε, γιατί ό θάνατος της θα την εφερνε ολοκάθαρη καί πιο γρήγορα μπροστά στον θρόνο του Θεοϋ και θα μπορούσε να δη τις ομορφιές και τα μεγαλεία της Βασιλείας των Ουρανών.

Οι δήμιοι άρπαξαν την μικρή Ραΐδα και κατά διαταγήν του Λουκιανού, την βασάνισαν πολύ, πριν την αποκεφαλίσουν με ξίφος.
«Ποθούσα κάλλος ή Ραΐς Θεοϋ βλέπειν...»,
"Ετσι μόλις έπεσε στην γη το κομμένο κεφάλι της Αγίας ή ψυχή της πέταξε ψηλά στα ουράνια καϊ τότε ο πόθος της να δη την ομορφιά του Θεοϋ — μακάρι όλοι να την δουμε μια μέρα — έγινε πραγματικότης. Ό ίδιος ό Κύριος, πού στεφανώνει όλους τους Μάρτυρες, στεφάνωσε και την δωδεκάχρονη Ραΐδα με την αιώνια δόξα του Μαρτυρίου υπέρ Χρίστου και χαίρεται τώρα την «ά-νεκλάλητη χαρά» στους κόλπους του Αβραάμ. Άλλα κι' εδώ στη γη, ή Αγία Παρθενομάρτυς Ραΐς, θα λάμπη μέσα στο στερέωμα της μνήμης της Εκκλησίας, για να θυμίζη ότι ή δωδεκάχρονη 'Αγία έθυσίασε εθελοντικά την ζωή της για τον Κύριο και μας δείχνει πόσο πρέπει να αγαπούμε τον Χριστό και τίποτε να μη μας χωρίζη από Εκείνον, στον όποιον ανήκει, μαζί με τον Θεόν Πατέρα και το "Αγιον Πνεϋμα, ή δόξα, ή δύναμις και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν,

πηγή«Π.Μ.Σωτήρχος-Παιδομάρτυρες»

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΗΣ-Κέρκυρα

Διαβάστε το ιστορικό της Μονής και δείτε και άλλες φωτογραφιές ΕΔΩ

Η θέση της γυναίκας στη μουσική του Βυζαντίου

Μέχρι καὶ πριν λίγα χρόνια ἐπικρατοῦσε η άποψη πως ο ρόλος της γυναίκας στον Βυζαντινό κόσμο ήταν τελείως αφανής, αλλά και όταν ακόμα αυτός ήταν εμφανής στις γυναίκες τής υψηλής αριστοκρατίας κυρίως, εἶχε να κάνει με γυναῖκες φόνισσες, πόρνες, μεγαλομανεῖς, διεφθαρμένες, δηλητηριάστριες, στριμένες, φιλόδοξές σε βαθμό εγκληματία κ.α. Τα τελευταῖα όμως χρόνια η αντικειμενική έρευνα (που ας σημειωθεῖ ἐδώ πως γίνεται εκ μέρους των Δυτικών ερευνητών κυρίως) έχει αποδείξει πως αυτές οἱ ἐκ προκαταλήψεως απόψεις δεν ευσταθούν για την γυναῖκα του Βυζαντινού κόσμου, αλλά γίνεται μία σύγχυση σε σχέση με την θέση της γυναίκας στον Δυτικό κόσμο του τότε Μεσαίωνα! Σήμερα εἶναι γνωστό πλέον ότι οἱ γυναῖκες στο Βυζάντιο κατεῖχαν μία θέση πολὺ ξεχωριστή, πολυσήμαντη καὶ αξιοσημείωτη, όχι μόνο στον οἰκογενειακό, φιλανθρωπικό, νοσηλευτικό και ἐπαγγελματικό τομέα όπως θα περίμενε κανείς, αλλά και στον κοινωνικό, πολιτικό, οἰκονομικό, πολιτισμικό, μουσικό ακόμα καὶ στον στρατιωτικό τομέα (περίπτωση Ἄννας Ἀναχουτλούς της Τραπεζούντιας η οποία ηγήθηκε μάχη στον Πόντο στὰ 1341), κάτι που για την ἐποχή εκείνη θὰ ήταν απίθανο για μία γυναῖκα της Δύσης! Ἐπίσης πολλὲς γυναῖκες ἔφτασαν σὲ τέτοιο βαθμό μόρφωσης, ώστε καθιερώθηκαν στο στερέωμα μὲ την ευφυΐα καὶ την ευρυμάθειά τους!

Στην εποχή του Βυζαντίου δὲν ήταν τόσο ανήκουστο να υπάρχουν γυναῖκες συνθέτες στην κοσμική μουσική του Βυζαντίου, ή ακόμα καὶ στην Ψαλτική τέχνη όπως εἶναι σήμερα. Φυσικά η ύπαρξη ανδρών συνθετών υπερτερεῖ αἰσθητά, χωρὶς όμως να αποκλείεται καὶ η παρουσία των γυναικῶν, παρόλο που στην πρώτη ἐκκλησία η απαγόρευση των γυναικῶν στην λατρεία απαγορεύεται από τον Ἀπόστολο τῶν Ἐθνών Παύλο στην προς Κορινθίους Α´ επιστολή.
Ἔτσι λοιπόν ήδη από τους πρώτους αιώνες (2ο αἰ.) μαρτυρεῖται ἡ συμμετοχη γυναικῶν στήν λατρεία της Ἐκκλησίας ως διακόνισσες να ψάλλουν διαφόρους ύμνους, πράγμα το οποῖο φανερώνει ότι η υπαγόρευση του Ἀποστόλου Παύλου δεν ἐφαρμόστηκε στην πρακτική της Ἐκκλησίας.
Ὁ εντοπισμός γυναικῶν μελουργών στην Ψαλτική Τέχνη σήμερα εἶναι αρκετα δύσκολος, κι αύτό επειδή οι συνθέτες μέχρι καὶ τον 12ο αἰώνα ήσαν σχεδόν ανώνυμοι, η ἴδια δυσκολία επίσης αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό αφορά καὶ την κοσμική μουσική, διότι εκεῖ ήσαν σχεδόν πάντοτε ανώνυμοι όλοι οἱ συνθέτες. Πάντως γυναῖκες όπως η περίπτωση της πολυμορφωμένης Ἄννας Κομνηνής (11ος -12ος αἰ.) δεν μας αφήνει καὶ πολλά περιθώρια για τον αποκλεισμό της από την μουσική, μιας καὶ η ευρυμάθεια της «θλιμμένης» αυτής πριγκίπισσας εντυπωσίαζε ήδη από την εποχή της τους μεγάλους άνδρες του πνεύματος. Ἂν κάποτε έρθουν στο φως περισσότερα στοιχεῖα θὰ μπορούν να επιβεβαιώσουν αυτές τὶς εἰκασίες όχι μόνον για την Ἄννα Κομνηνή, αλλά καὶ για άλλες επίσης γυναῖκες της ἰδίας κλάσεως ὅπως π.χ. Ζωὴ Καρβουνοψίνα (10ος αἰ.), Εὐδοκία Μακρεμβολίτισσα (11ος αἰ.), Ἄννα Δαλασηνή (11ος -12ος αἰ.), Εἰρήνη Δούκαινα (11ος -12ος αἰ.), Θεοδώρα Ραούλενα (14ος αἰ.) κ.ἄ.

Σήμερα μπορούμε νὰ γνωρίζουμε κάποια ἐλάχιστα ονόματα όσον αφορά την Ψαλτικὴ τέχνη χάρις στην υπερχιλιόχρονη χειρόγραφη παράδοση, με απαρχή τον 9ο αιώνα όπου συναντούμε το όνομα κάποιας μοναχής Μάρθας η οποία ήταν η μητέρα του Ἁγίου Συμεὼν του Στυλίτη καὶ ήταν ηγουμένη σε μοναστήρι του Ἄργους. Τον ἴδιο αἰῶνα επίσης ζεῖ καὶ μία ἄλλη μοναχή η Θεοδοσία, η οποία καὶ αὐτή ήταν μοναχή σὲ κάποιο από τα περικαλλή μοναστήρια της Κωνσταντινουπόλεως. Ὕμνοι ἐπίσης σῴζονται και από κάποια άλλη γυναῖκα με το όνομα Θέκλα χωρὶς ωστόσο να σῴζονται περισσότερα στοιχεῖα παρά μόνο το ότι ήταν μοναχή κι αὐτή.


Ἀναμφισβήτητα όμως ο 9ος αἰώνας ἐπισκιάζεται από την παρουσία της σημαντικότερης ἴσως γυναίκας μελουργού τῆς λεγομένης Κασσίας, της οποίας ο βίος έχει επισκιαστεῖ ακόμα καὶ με παραμυθολογήματα ανάλογα με εκείνα του επίσης βυζαντινού μελουργού Ἰωάννη Παπαδόπουλου του Κουκουζέλη καὶ Μαΐστορος (μάλλον 12ος αἰ.). Δεν θα αναφερθούμε εδώ για αυτά τα παραμυθολογήματα απλά μόνο όσα η μουσικολογική ερευνα έχει αποδεχθεί. Ἡ μελουργός Κασσία λοιπόν γεννημένη στα 810 περίπου μὲ σπουδαία για την εποχή της μόρφωση ήταν συνθέτης μουσικῆς και στίχων όχι μόνο εκκλησιαστικών αλλά καὶ κοσμικών. Εἶχε ἐνεργό ρόλο στην υπεράσπιση των εἰκόνων, ἕνα θέμα το οποῖο εἶχε απασχολήσει καὶ πολλούς άλλους λογίους της εποχής της. Εἶναι γνωστή επίσης η υποψηφιότητά της για σύζυγος του αυτοκράτορα Θεοφίλου καὶ η φοβερά ἔξυπνη απάντησή της, την οποία ακολούθησε ο θυμός του αυτοκράτορα καὶ ο αποκλεισμός της απο το στέμμα. Ἡ Κασσία ἔγινε μοναχή σε μοναστήρι της Βασιλεύουσας και κατά πάσα πιθανότητα το όνομα μὲ το οποῖο μας ἔμεινε γνωστή εἶναι το μοναχικό της και όχι το κοσμικό της. Σώζονται περίπου 45 ἔργα της, καθὼς επίσης καὶ μελοποιήσεις διαφόρων υμνογράφων καὶ οἱ συνθέσεις της κοσμούν κάθε βυζαντινό στιχηράρι.
Με την ἐμφάνιση της λεγομένης «αναγέννησης τῶν Παλαιολόγων» τὸν 13ο αιώνα, μας παραδίδεται σὲ κώδικα της Μονής Μεγίστης Λαύρας του Ἄθω το όνομα κάποιας Κουβουκλισήνας η οποία μάλιστα αναφέρεται καὶ ως «Δομεστικήνα», δηλαδή ἐπικεφαλής ψαλτικού χορού, μοναδικού φαινόμενου για τα παγκόσμια χρονικά! Ὅπως μάλιστα αναφέρει καὶ ἡ μουσικολόγος Diana-Helen Touliatos «αυτή η αναγνώρισή της στο χειρόγραφο καὶ μάλιστα από γραφέα ανδρικής μονής, αποδεικνύει το μέγεθος του μουσικού της ταλέντου»!
Ὁ λαμπρὸς 14ος αιώνας της «αναγέννησης των Παλαιολόγων» ἔχει να επιδείξει την παρουσία της κόρης του περιφήμου «Λαμπαδαρίου του ευαγους βασιλικού κλήρου» Ἰωάννη Κλαδᾶ (1400), τῆς οποίας σύνθεση υπάρχει στον κώδικα της Ἐθνικῆς βιβλιοθήκης Ἑλλάδος με αριθμὸ 2406 τοῦ ἔτους 1453. Ἐκεῖ εκτός από συνθέτης μαρτυρεῖται καὶ ως ψάλτης, χωρὶς ὡστόσο να σώζεται το όνομά της λόγω της ἐπισκίασής της από το όνομα του πατέρα της, ο οποῖος ήταν ἕνας από τους σημαντικότερους συνθέτες της Ψαλτικῆς τέχνης.

Στα τελευταῖα έτη της αυτοκρατορίας γνωρίζουμε την ύπαρξη μιάς ακόμα γυναίκας της οποίας το όνομά, μας διασώζεται απλώς ως «Παλαιολογίνα», η οποία σύμφωνα μὲ τὶς υπάρχουσες ἐνδείξεις ήταν πολύ ὑψηλής μορφώσεως και αριστοκρατικής γενιάς, προερχόμενη από την οἰκογένεια των Παλαιολόγων που βασίλεψε από το 1256 ως τα 1453 και έγινε μοναχή προς τα τέλη της ζωής της σε κάποιο μοναστήρι της Κωνσταντινουπόλεως, όπως ἄλλωστε ήταν συνήθεια για πολλοὺς λόγιους του Βυζαντίου.
Ἡ Ψαλτική τέχνη ως μέσο επικοινωνίας με τον δημιουργό έχει συμπληρώσει ήδη 10 καὶ πλέον αἰῶνες ἱστορικής παρουσίας καὶ αναφοράς. Ἀπό τον 9ο αἰῶνα που εμφανίζεται το πρώτο μουσικό χειρόγραφο (μέχρι στιγμής τουλάχιστον), μας διασῴζεται μία πληθώρα ονομάτων μελοποιών - υμνογράφων οι οποίοι υπηρέτησαν την μουσική της Ὀρθοδόξου λατρείας καὶ αφιέρωσαν την ζωή τους για αυτήν. Σ᾿ αυτήν την πληθώρα τῶν ονομάτων αυτών όπως καταδείχθηκε ήταν ἐμφανής καὶ η παρουσία γυναικών καὶ αυτό αποδεικνύει την θέση γενικότερα της γυναίκας στον Βυζαντινό κόσμο, ένα γεγονός το οποίο εἴτε δεν εἶναι γνωστό σήμερα, εἴτε δεν προβάλλεται σωστά καὶ μὲ αντικειμενικό τρόπο.

ΧΡΗΣΤΟΥ ΨΩΜΙΑΔΗ 

ΠΗΓΗ

14 Σεπτεμβρίου 1943.Ο βομβαρδισμός της Κέρκυρας από τους Γερμανούς.

.. Στις αρχές Σεπτεμβρίου, Ιταλοί και Κερκυραίοι χτύπησαν ένα γερμανικό πλοίο το οποίο επρόκειτο να αποβιβάσει στρατιώτες στις Μπενίτσες.. Οι νεκροί ήταν δεκάδες... Τον αρχικό αυτό ενθουσιασμό έμελλε να ακολουθήσει ο τρόμος, η οδύνη και η απόλυτη καταστροφή
Τη νύχτα της 13ης Σεπτεμβρίου του 1943, οι Γερμανοί απάντησαν με το χειρότερο και πιο φριχτό τρόπο... Η νύχτα αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί ως η χειρότερη νύχτα στην ιστορία της Κέρκυρας... Τα γερμανικά βομβαρδιστικά μεσα σε λίγες ώρες σκόρπισαν τον τρόμο και το θάνατο... Τα αεροπλάνα δεν έριχναν βόμβες, αλλά εμπρηστικά φύλλα, τα οποία εβαζαν απευθείας φωτιά σε ό,τι ερχόταν σε επαφή μαζί τους.. Την επίθεση διενήργησαν δέκα μόλις αεροπλάνα τύπου Χαίνκελ του Χ Αεροπορικού Σώματος. Ο κόσμος έντρομος εγκατέλειπε τα φλεγόμενα σπίτια του κατευθυνόμενος προς την ύπαιθρο, ενώ ολόκληρη η πόλη καιγόταν... Αλλοι ετρεχαν κλαίγοντας προς το Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, με παιδάκια και εικόνες στις αγκαλιες τους... "Σώσε μας Αγιε' μου Σπυρίδωνα... Σταμάτα αυτό το κακό...."

Οι Κερκυραίοι παρακολουθούσαν με συντριβή ψυχής την ιστορική πόλη τους να καίγεται, θα ελεγε κανείς πως θρηνούσαν και θλίβονταν περισσότερο για τα μνημεία και τα καμένα δημόσια κτήρια παρά για τα ίδια τους τα σπίτια.- Λυπητερό θέαμα ήταν επίσης οι ανήμποροι θαμώνες του Γηροκομείου και του Ψυχιατρείου, ενώ τα παιδάκια του Ορφανοτροφείου μπόρεσαν και οδηγήθηκαν στα χωριά της Κέρκυρας...

Το παλιό δημοτικό θέατρο

Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε ίσως όταν το ομορφότερο κτήριο της πόλης, το περίφημο Δημοτικό Θέατρο, τυλίχτηκε στις φλόγες.. Το Θέατρο, που υπήρξε μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου, που αντικατόπτριζε τον πολιτισμό της Κέρκυρας και των κατοίκων της και θεωρούταν ενα από τα καλύτερα θέατρα της Ευρώπης, καιγόταν μπροστά στα μάτια των Κερκυραίων.. Τα βελούδινα καθίσματα, οι βαριοί κρυστάλλινοι πολυέλαιοι, τα κομψά αγαλματίδια και τα περίφημο φουαγιέ, στο οποίο γιορταζόταν το βενετσιάνικο καρναβάλι,είχαν παραδοθεί στις φλόγες.. Και μαζί με αυτά και όλο το αρχείο του Θεάτρου, με τις σπάνιες παρτιτού­ρες από τα κονσερτα και τις Όπε­ρες που είχαν δοθεί σε αυτό. Τα α­πομεινάρια έπεσαν στη συνέχεια θύμα των Δημοτικών Αρχών, όταν αποφασίστηκε η κατεδάφιση του λόγω "ανεπαρκούς στατικότατας", χωρίς να ισχύει κάτι τέτοιο, καθώς ήταν δυνατή η ανοικοδόμηση του (τα θεμελια του Θεάτρου ήταν κατασκευασμένα από πορσελάνη). Στη θέση του υψώθηκε λίγα χρόνια αργότερα ένα τερατούργημα, στερούμενο πάσης καλαισθησίας και καλλιτεχνίας, και χωρίς την ανεπανάληπτη αρχοντιά του παλιού Δημοτικού θεάτρου...

Το θεατρο όμως δεν υπήρξε το μοναδικό θύμα της βαρβαρότητας των κατακτητών. Την ίδια μοίρα είχαν και η περίφημη Annunciata, η επιβλητικότερη καθολική εκκλησία της Κερκυρας, στον περίβολο της οποίας βρίσκονταν θαμμενοι οι νεκροί της Ναυμαχίας της Ναυπάκτου (1571). Μετά το βομβαρδισμό, τα οστά ήρθαν στην επιφάνεια, περισυλλέχτηκαν όμως λίγο αργότερα, και τώρα βρίσκονται σε τάφο στο Καθολικό Νεκροταφείο Κερκύρας. Ο κατεστραμμένος ναός κατεδαφίστηκε επίσης από τις Δημοτικές Αρχε'ς, παρ' όλες τις έντονες διαμαρτυρίες, και σήμερα το μισογκρεμισμένο καμπαναριό στέκει πληγωμένο στην είσοδο της Παλιάς Πόλης...

Η Εβραϊκή Συνοικία καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς, ενώ η μία από τις δυο Συναγωγές κάηκε ολο-κληρωτικώς. Οι Γερμανοί επεμειναν στο βομβαρδισμό της συγκεκριμένης περιοχής, ενώ λίγο αργότερα, 4.000 περίπου Εβραίοι οδηγήθηκαν στο δρόμο του θανάτου, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.. Μετά τον πόλεμο, μόλις 150 περίπου από αυτούς κατάφεραν να γυρίσουν πίσω και να συνεχίσουν τις ζωές τους.
Η πλατεία Λεμονιάς στο Καμπιέλο βομβαρδίστηκε ανελέητα. Ίδια μοίρα είχε και το κτήριο του πρώτου Ελληνικού Πανεπιστημίου, της Ιονίου Ακαδημίας που τότε στέγαζε τη Δημόσια Βιβλιοθήκη Κερκύρας.
Το αρχείο της Ακαδημίας, καθώς επίσης και σπάνιες εκδόσεις της Βιβλιοθήκης καταστράφηκαν και χάθηκαν για πάντα. Το κτήριο παρεμενε καμενο και εγκαταλελειμμένο εως τα μέσα του 1980, ανοικοδομήθηκε όμως και σήμερα στεγάζει την Πρυτανεία του Ιονίου Πανεπιστημίου διατηρώντας ευτυχώς ανέπαφη την παλιά αρχιτεκτονική του. Η Ιόνιος Βουλή υπήρξε άλλο ενα θύμα της φρικαλεότητας των βομβαρδισμών, ανοικοδομήθηκε όμως επίσης και σήμερα αποτελεί μουσείο.
Αλλο ένα ιστορικό κτήριο για την Κέρκυρα που χάθηκε για παντα ήταν ο περίφημος Μάρκας, η αγορά της Κέρκυρας. Βρισκόταν στο χώρο μπροστά από τη σημερινή Αγροτική Τράπεζα στη Σπηλιά και τα εγκαίνια του έγιναν τον Ιούνιο του 1821. Μπροστά από το κτίσμα αυτό υπήρχε ένα σιδερένιο πορτόνι με ένα μεγάλο ρολόι, ενώ στο εσωτερικό του υπήρχαν μαρμάρινοι πάγκοι και κομψές κολώνες. Δεξιά και αριστερά βρίσκονταν τα οι πάγκοι με τα ψάρια και τα κρέατα, ενώ στο κέντρο οι πάγκοι με τα φρούτα και τα λαχανικά. Έξω από το κτήριο του Μάρκα στέκονταν οι "άνθρωποι τση σπέζας", συνήθως παιδάκια, οι οποίοι φρόντιζαν να μεταφέρουν τα ψώνια στα σπίτια. Εικόνες και αρώματα μίας άλλης εποχής, τα οποία χάθηκαν για πάντα... Από τη λαίλαπα αυτή δε γλίτωσε ούτε άλλο ένα στολίδι της παλαιάς Κέρκυρας, το περίφημο και πολυτελές ξενοδοχείο Βella Venezia.

Το ξενοδοχείο αυτό αρχικά στεγαζόταν στα διαμερίσματα του Λιστόν, στη συνέχεια όμως μεταφέρθηκε στην περιοχή της Πόρτα Ρεμούντα. Το ξενοδοχείο αυτό φημιζόταν για τα ασημένια σερβίτσια του, τους κήπους του, τη σπάνια κάβα κρασιών που διέθετε και την πολυτέλεια που απέπνεε. Σήμερα, το ξενοδοχείο στεγάζεται σε ένα μικρότερο οίκημα στη ίδια περιοχή, απέναντι από το 2ο Γυμνάσιο.Τη νύχτα αυτή κάηκε επίσης, αλλά ανοικοδομήθηκε στη συνέχεια και η κατοικία του Λατίνου Αρχιεπισκόπου στην πλατεία Δημαρχείου. Κατά την περίοδο της Γαλλικής Κατοχής (1797-1799), το κτήριο αποτελούσε προσωρινό Δημαρχείο, στη συνεχεια, στα χρόνια των Ρώσων, υπήρξε η εδρα της Ιονίου Γερουσίας και στη συνέχεια αποτέλεσε Δικαστικό Μέγαρο. Σήμερα, το κτήριο στεγάζει το υποκατάστημα της Τράπεζας της Ελλάδος.

Μέσα σε δυο μέρες, το σίδερο και η φωτιά κατέστρεψαν τα περισσότερα από τα στολίδια της πόλης μας.. Κάποια από αυτά ανοικοδομήθηκαν, και άλλα ισοπεδώθηκαν εντελώς, παίρνοντας μαζί τους αναμνήσεις, αρώματα και εικόνες εποχών που πέρασαν ανεπιστρεπτί για την Κέρκυρα μας..Ή αρχοντιά της παλιάς Bella Venezia, η αίγλη του Δημοτικού Θεάτρου μας, ο πολύβουος Μάρκας, η παλιά Δημόσια Βιβλιοθήκη με τα σπάνια βιβλία και χειρόγραφα της. Το αρχείο της Ιονίου Ακαδημίας.... Εικόνες και μνήμες μίας Κέρκυρας που χάθηκε στο χρόνο...

Τζέμας Δεσύλλα-''Επισημάνσεις της Κυριακής''
(Η συγγραφέας ξέχασε να αναφέρει και τις ορθόδοξες εκκλησίες οι οποίες καταστράφηκαν.Χάθηκαν για πάντα οι ναοί της Παναγίας Οδηγήτριας,της Αγίας Τριάδος,των Ταξιαρχών,ενώ αναστηλώθηκαν ο ναος των Αγ.Πατέρων(σήμερα μουσείο εκκλησιαστικής τέχνης),ο ναός του Παντοκράτορα στο Καμπιέλο και ο Αγ.Ελευθέριος(ναός που βρισκεται λίγα μέτρα πιο πάνω από τον Αγιο Σπυρίδωνα)
Χιλιάδες Κερκυραιοι κατέφυγαν στο ναό του Αγ.Σπυρίδωνος για να σωθούν.Είναι χαρακτηριστικό ότι τα καταστραφέντα κτίρια και εκκλησίες  που αναφέρονται παραπάνω βρίσκονταν σε απόσταση 1-1,5 χιλ από τον ναό του προστάτη της Κέρκυρας Αγ.Σπυριδωνος)

Ο καημένος ο Τάκης...

Με τον Τάκη, το δωδεκάχρονο γειτονόπουλο μας είχαμε  πάντα ήρεμες και χαμογελαστες κουβέντες, κάθε φορά πού τύχαινε να συναντηθούμε στην είσοδο της πολυκατοικίας ή στο πεζοδρόμιο, σε ώρες πού γύριζε από το κοντινό σχολείο του. Του είχα πει κάποτε πως μου θύμιζε τα δικά μας άγόρια οταν ήταν κι αυτά στην ηλικία του, κι από τότε έδείχνε μια διάθεση να με ενημερώνει, πού καί πού, για τα του σχολείου του ή να δέχεται κάποια πειράγματα μου για τα ...καρφάκια των μαλλιών του. Έτσι, το περασμένο καλοκαίρι, είχαμε πολλές φορές αρχίσει τίς κουβέντες μας με τη φράση «Του χρόνου στο Γυμνάσιο...", καί τα έξυπνα μάτια του να φωτίζονται από μια συγκινητική λαχτάρα καί προσμονή.

Προχθές το πρωί τον είδα να κάθεται στο κεφαλόσκαλο της εισόδου καί να ασχολείται άκεφος μ' ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Ακολούθησε ό πιο κάτω διάλογος:
- Καλημέρα, Τάκη. Πώς καί δεν είσαι στο σχολείο;
-Έχουμε κατάληψη.
- Ξέρεις γιατί κάνετε κατάληψη;
- Διαμαρτυρόμαστε για κάτι νόμους καί για να βοηθήσουμε τους καθηγητές πού ζητούν περισσότερα λεφτά από την κυβέρνηση.Θα την εκβιάσουμε την κυβέρνηση, μας λένε.
- Εσύ δεν θέλεις να πηγαίνεις σχολείο;
- Θέλω, πώς δε θέλω; Άλλα πώς, άφοϋ είναι κλειστό;
- Γίνανε καταστροφές στο σχολείο σου αυτές τίς μέρες;
- "Ε, όσο να 'ναι... όταν γίνεται χαβαλές.
- Με το να χάνετε, όμως, εσείς μαθήμα τα καί να γίνονται χάλια οι χώροι πού είναι για να τους χρησιμοποιείτε εσείς καί οι καθηγηϊές σας, νομίζετε ότι κάνετε κακό στην κυβέρνηση;
- Μμμ... Το... συντονιστικό όργανο της κατάληψης του Σχολείου, μας λέει ότι αύτη είναι υποχρεωμένη να πληρώσει καί να τα ξαναφτιάξει.
- Το ξέρεις, όμως, ότι για όλα αυτά, πού ανήκουν σε όλους τους μαθητές, ήδη έχουν δώσει χρήματα όλοι οί Έλληνες, όπως καί οί γονείς σου, γιατί πληρώνουν φόρους; Όσοι κάνουν τίς καταστροφές δεν πρέπει να τιμωρηθούν:
- Πού να τους βρουν καί ποιος να τους πιάσει; Ξέρετε, ή αστυνομία δεν μπορεί να μπει γιατί υπάρχει αυτό το... να δεις πώς το λένε... μμμ... ναι υπάρχει το άσυλο.
- Καί τα μαθήματα πού χάνονται; Ό καιρός περνάει καί υπάρχουν άλλα παιδιά πού μορφώνονται την ώρα πού εσύ χαζολογάς.
Αϋριο -μεθαύριο, αυτά είναι τα παιδιά πού θα προκόψουν.
- Θα τα μάθουμε όλα αργότερα, στο φροντιστήριο, μας είπε ό κύριος. Το βλέπω καί από τον εξάδελφο μου πού λέει πώς δεν μαθαίνει τίποτα στο Λύκειο, αλλά μόνο στο Φροντιστήριο. Το καλύτερο, μας είπε ένα μεγάλο παιδί, το πετυχαίνει όποιος βρίσκει αργότερα κάποιο μέσον καί διορίζεται στο Δημόσιο.
- Μα στο Δημόσιο όλοι λένε πώς οί μισθοί είναι μικροί καί δεν φτάνουν για να ζήσει μια οικογένεια.
- "Ε, θα κάνουμε απεργία μόλις διοριστούμε καί ή κυβέρνηση θα αναγκαστεί ν'αυξήσει τους μισθούς. Έτσι δεν κάνουν όλοι;
Έφυγα σιωπηλή. Δεν είχα όρεξη για πειράγματα καί δεν ήξερα καί τί να του απαντήσω. Θυμήθηκα τη γεμάτη υγεία καλοκαιρινή προσδοκία του «...για το Γυμνάσιο» καί σκέφτηκα ότι, στίς λίγες εβδομάδες πού πέρασαν, ό καημένος ό Τάκης, ό αυριανός πολίτης αυτής της πατρίδας, είχε ήδη μάθει τί σημαίνει «κατάληψη, εκβιασμός, απαίτηση, χαβαλές, μέσον, φροντιστήριο, απεργία, υποχρέωση της κυβέρνησης, άσυλο καί ατιμωρησία». Ποιος να του μιλήσει για «καθήκον, χρέος, μόχθο, ατομική ευθύνη, πνευματικά εφόδια, μόρφωση καί πρόοδο»;
Είχε ήδη ...παραμορφωθεί. "Ας είναι καλά οί εκπαιδευτές του!

Μερόπης Ν.Σπυροπούλου
Από το περιοδικό «ΕΥΘΥΝΗ», τ. 419, Νοέμβριος 2006.

Τρία δώρα του ίδιου πατέρα προς τον Κύριο-Οι αγίες Μηνοδώρα,Μητροδώρα και Νυμφοδώρα

Τρία δώρα του ίδιου πατέρα προς τον Κύριο μας, τρεις αδελφές κατά σάρκα, αλλά καί κατά πνεϋμα, πού αναδίδουν «ευωδιά Χρίστου» (Β' Κορινθ. β' 15), εΐναι οι παρθενομάρτυρες Μηνοδώρα, Μητροδώρα καί Νυμφοδώρα.

ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ-ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ

Οι εύποροι καί ευσεβείς γονείς των τριών Παρθένων τίς άνέθρεψαν σύμφωνα με τίς εντολές του Κυρίου. Τίς δίδαξαν την ενεργή συμπαράσταση στους πάσχοντες, στους πονεμένους καί στους θλιβομένους. Επέτρεψε ό Θεός στις τρεις νεαρές αδελφές να μείνουν ορφανές σε νεαρή ηλικία, αλλά δεν τίς εγκατέλειψε, όπως δεν εγκαταλείπει κανένα μας, καί τίς πήρε κάτω από την κραταιά προστασία Του.
Μια ημέρα οι τρεις αδελφές παίρνουν τη μεγάλη καί αμετάκλητη απόφαση να αφιερωθούν στο Νυμφίο Χριστό, στον εκλεκτό της καρδίας τους. Ψηλά στο βουνό, κοντά στίς Πύθιες πηγές, βρίσκουν ένα έρημητήριο καί αποσύρονται σε αυτό. Έκεϊ φτερώνουν το φρόνημα τους με την ακατάπαυστη προσευχή καί άμιλλώνται για την τελείωση της αρετής καί την απόκτηση της σοφίας των ουρανών. "Απ' το ξεχείλισμα επίσης της αγάπης τους προσφέρουν στους ανήμπορους ό,τι μπορούν περισσότερο. "Ετσι, ή φήμη τους διαδόθηκε παντού. Δοξάσθηκε ό Θεός από την εύσυμπάθητη αγωγή των τριών αυτών παρθένων, αλλά τίς φθόνησε ό μισόκαλος μη άνεχόμενος την «δι' έργων ένερ-γουμένην πίστιν» τους (Γαλατ. ε' 6). Ό άσεβης έπαρχος του Μαξιμιανοΰ (286-305) Φρόντων τίς μίσησε όχι για απείθεια ή κακότητα, αλλά για την πίστη καί την ενεργή αγάπη τους. Τίς κάλεσε σε ανάκριση καί προσπάθησε να τίς σαγηνεύσει με τους λόγους καί τίς υποσχέσεις του. Το σωματικό κάλλος καί ή ψυχική ευεξία των τριών αδελφών τον συνεπήρε. Αυτές όμως με τη δύναμη πού έκπήγαζε από τα μύχια των καρδιών τους, τον άποστομώνουν καί τον περιφρονούν. Ό δρόμος τώρα για μαρτύριο ανοίγεται μπροστά τους.

"Η Μηνοδώρα μπαίνει πρώτη στο στάδιο. Τα φονικά όργανα ενεργοποιούνται. Ή αγριότητα γίνεται πρωτοφανής. Οι σάρκες της μάρτυρος ξεσχίζονται καί τα αίματα καλύπτουν το όμορφο νεανικό της σώμα. Ή ψυχή όμως μένει αδάμαστη, άφοΰ τα μαρτύρια για κάθε αθλητή της πίστεως είναι αναψυχή. Αλλωστε, υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από το «πάσχειν υπέρ Χρίστου» (Φίλ.α' 29); Μετά από πολλές βαναυσότητες ή καλλιμάρτυς κόρη δοξολογούσα παραδίδει το πνεύμα της στον άγωνοθέτη Χριστό, για να λάβει σαν αντάλλαγμα το στεφάνι της αιωνιότητας.
Ή οργή του Φρόντωνα με το θάνατο της Μηνοδώρας δεν μειώθηκε. Δριμύτερος προσπαθεί να μεταπείσει τίς δύο άλλες αδελφές. Αντιστέκονται καί στερρόψυχα του απαντούν:
- Τρεις αδελφές υπήρξαμε στη γη, τρεις θα παρευρεθούμε καί στη δόξα του Κυρίου μας. Αχώριστες ήμασταν στη γη, αχώριστες θέλουμε να παραμείνουμε καί στον ουρανό !

Ο Φρόντων, πού δεν ανέχεται την ήττα του από τίς νεαρές αυτές κοπέλλες, διατάσσει να ξαπλώσουν στη γη τα νεαρά κορμιά των δύο μαρτύρων καί να τα κατακαύσουν με αναμμένες λαμπάδες. Αυτές, όμως, όπως οί τρεις παίδες στην κάμινο. υμνούν τον Θεό καί σβήνουν με τη προσευχή τους τη φωτιά, για να συνεχίσουν την άθληση με συντριβή των μελών τους. Προσκαρτεροΰν το τέλος βάφοντας με το νεανικό τους αίμα τα χώματα της Βιθυνίας. Το επίγειο τέλος ήλθε με το άνοιγμα της πύλης της αϊωνιότητος, όπου ό Κύριος τίς υποδέχθηκε λέγοντας: «Εισέλθετε εις την χαράν του Κυρίου» σας!

Δρος Χαραλάμπους Μ.Μπούσια,Υμνογράφου

ΑΓΙΑ ΜΟΥ ΑΝΝΑ...

Η καριέρα της πάνω από όλους και όλα …κουβέντα δεν ήθελε να ακούσει για παιδιά και σκοτούρες …έχουμε χρόνο έλεγε ,και δυσφορούσε εμφανώς όποτε κανείς ..τολμούσε να της απευθύνει ευχή για τεκνογονία …όποτε ο καλός της όπως συνήθιζε να τον αποκαλεί χάζευε με παραπονεμένο βλέμμα μικρά αγγελούδια στους σπάνιους περιπάτους τους …είπαμε ….όποτε θέλω Εγώ εσύ δεν θα γεννήσεις …. Λίγο πριν τα σαράντα της του το ανακοίνωσε …θα κάνω παιδί έτσι του είπε …Λίγο μετά τα σαράντα της τα μάτια της ήταν πάντα κοκκινισμένα …οι κουβέντες της πλέον μετρημένες και το βλέμμα της όπως …του καλού της … Πόσο αφελής ήμουν που νόμιζα ότι όλα τα κανονίζω εγώ ….Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια που ξεστόμισε μόλις συνάντησε για πρώτη φορά στην ζωή της τον γιατρό της ψυχής …δεν φορούσε λευκή μπλούζα όπως οι τόσοι που συνάντησε για το …πρόβλημά της μα στολή αγιασμένη με χρυσοκέντητους σταυρούς …ποτισμένη απο λιβάνι και δάκρυα διαμαντένια .Και αυτός της έδωσε την καλύτερη συνταγή …μια μικρή ευχούλα που από κείνη την ημέρα αντηχούσε συνέχεια μέσα της …Την άκουσα και εγώ κάποτε να την ψιθυρίζει με φωνή τρεμάμενη ,γλυκιά και ικετευτική …Αγία μου Άννα κάνε με μάνα …. Αγία μου Άννα κάνε με μάνα…. Αγία μου Άννα κάνε με μάνα…. Την άκουσα και προχθές στην βάπτιση των διδύμων της να την επαναλαμβάνει μα ήταν κάπως αλλιώτικη τούτη τη φορά η ευχή : Αγία μου Άννα κάνε με καλή μάνα…. (Αληθινή Ιστορία)
ΠΗΓΗ

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ(Αλεξάνδρου Σμέμαν)

Ή ευλάβεια πού δείχνει, ή Εκκλησία στην Παναγία ριζώνει στην υπακοή της στον Θεό, στην εκούσια επιλογή της να δεχθεί μια πρόσκληση αδύνατη στα ανθρώπινα μέτρα. Ή Όρθόδοξη Εκκλησία ανέκαθεν τόνιζε τη σύνδεση της Παναγίας με τον άνθρωπο καί χαίρεται γι' αυτήν καί τη θεωρεί ως τον καλύτερο, καθαρότερο καί πιο υπέροχο καρπό της ανθρώπινης ιστορίας καί της αναζητήσεως του Θεού από τον άνθρωπο, της αναζητήσεως του εσχάτου νοήματος,του εσχάτου περιεχομένου της ζωής του ανθρώπου. Αν στη Δυτική Χριστιανοσύνη ή ευλάβεια προς την Παναγία περιστράφηκε γύρω από την άειπαρθενία της, ή καρδιά της ευλάβειας, της σκέψεως καί της αγάπης της Όρθόδοξης Ανατολής προς την Παναγία, υπήρξε πάντοτε ή Μητρότητα της, ή σχέση σαρκός καί αίματος πού είχε με τον Ίησοΰ Χριστό. Ή Ανατολή χαίρεται πού ό ρόλος του ανθρώπου είναι βασικός στο θείο σχέδιο. Ό Υιός του Θεού έρχεται στη γη, ό Θεός εμφανίζεται, για να λυτρώσει τον κόσμο, γίνεται άνθρωπος για να ενσωματώσει τον άνθρωπο στη θεϊκή του κλήση, καί σ' αυτό συμμετέχει ολόκληρη ή ανθρωπότητα. Αν αντιληφθούμε πώς ή κοινή φύση του Χρίστου με τη δική μας είναι ή μεγαλύτερη χαρά καί το μεγαλύτερο βάθος του Χριστιανισμού, ότι ό Χριστός είναι γνήσιος άνθρωπος κι όχι κάποιο φάντασμα ή κάποιο ασώματο φαινόμενο, ότι είναι κάποιος από μας καί παραμένει αιωνίως ενωμένος μαζί μας μέσω της ανθρώπινης φύσεως Του, τότε ή ευλάβεια προς την Παναγία γίνεται κατανοητή, επειδή αυτή του προσέφερε την ανθρώπινη φύση, τη σάρκα καί το αίμα Του. Αυτή δίνει τη δυνατότητα στον Χριστό να ονομάζεται πάντοτε "Υιός του Ανθρώπου".

Υίός του Θεοϋ, Υίός του Ανθρώπου... ό Θεός πού κατήλθε κι έγινε άνθρωπος, ώστε να μπορέσει ό άνθρωπος να έξαγιαστεί, να μπορέσει να γίνει κοινωνός "θείας φύσεως" (Β' Πέτρου 1, 4), ή, σύμφωνα με την έκφραση των διδασκάλων της Εκκλησίας, να "θεωθεί". Ακριβώς έδώ,σ' αύτη την εξαιρετική αποκάλυψη της αυθεντικής φύσεως καί κλήσεως του ανθρώπου, βρίσκεται ή πηγή αυτής της ευγνωμοσύνης καί τρυφεράδας πού περιβάλλει τη Θεοτόκο, ως σύνδεσμο μας με τον Χριστό, καί μέσω Αύτοΰ με τον Θεό. Πουθενά δε άλλου δεν άντικατοπρίζεται αυτό καλύτερα άπ' 6,τι στη γέννηση της Θεοτόκου. Σέ κανένα όμως σημείο της Αγίας Γραφής δεν αναφέρεται τίποτε γι' αυτό το γεγονός. Γιατί όμως θα έπρεπε να αναφέρεται; Υπάρχει κάτι το αξιόλογο, κάτι το ιδιαίτερα μοναδικό στη συνηθισμένη γέννηση ενός παιδιού, σε μια γέννα όπως όλες οι άλλες; Αν όμως ή Εκκλησία άρχισε να μνημονεύει το γεγονός με μια ιδιαίτερη εορτή, αυτό δεν έγινε επειδή ή γέννα καθαυτή ήταν κάτι το μοναδικό ή θαυματουργικό ή ασυνήθιστο γεγονός. Το αντίθετο, μάλιστα.



Το ότι είναι τόσο συνηθισμένο γεγονός αποκαλύπτει μια φρεσκάδα καί μια λάμψη όσον αφορά το καθετί πού αποκαλούμε "ρουτίνα" καί συνηθισμένο, καί δίνει νέο βάθος στίς "ασήμαντες" λεπτομέρειες της ζωής του ανθρώπου. Τί παρατηρούμε στην εικόνα της εορτής, όταν την άντικρύζουμε με τα πνευματικά μας μάτια; Πάνω σ' ένα κρεβάτι είναι ξαπλωμένη μια γυναίκα, ή Άννα, σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, πού μόλις έχει γεννήσει μια κόρη. Δίπλα της είναι ό πατέρας του παιδιού, ό Ιωακείμ, σύμφωνα πάλι με την ϊδια παράδοση. Λίγες γυναίκες στέκονται εκεί κοντά, πού πλένουν το νεογέννητο για πρώτη φορά. Το πιο συνηθισμένο, δηλαδή, καί απαρατήρητο γεγονός. "Η δεν είναι έτσι; Μήπως ή Εκκλησία θέλει, μέσα άπ' αυτή την εικόνα, να μας πει πώς ή κάθε γέννα, ή είσοδος κάθε νέου ανθρώπου στον κόσμο καί στη ζωή, δεν είναι παρά ένα μέγιστο θαύμα, ένα θαύμα πού διαρρηγνύει κάθε ρουτίνα, επειδή σημαδεύει την αρχή κάποιου γεγονότος δίχως τέλος, την αρχή μιας μοναδικής καί ανεπανάληπτης ζωής,την αρχή ενός νέου προσώπου; Με κάθε γέννα ό κόσμος δημιουργείται, κατά μία έννοια, εξ αρχής, καί προσφέρεται ως δώρο σ' αυτόν το νέο άνθρωπο για να είναι ή ζωή του, ό δρόμος του,ή δημιουργία του.

Κατ' αρχάς, αυτή ή γιορτή δεν είναι παρά ένας γενικός εορτασμός της γεννήσεως του ανθρώπου, καί, όπως λέει. το Ευαγγέλιο, δεν θυμόμαστε πλέον την αγωνία "δια την χαράν ότι. έγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον" (Ίωάν. 16,21). Δεύτερον,τώρα γνωρίζουμε αυτόν του οποίου την ιδιαίτερη γέννηση καί τον ερχομό εορτάζουμε: την Παναγία. Γνωρίζουμε τη μοναδικότητα, την ομορφιά, τη χάρη ακριβώς αυτού του παιδιού, τον προορισμό του, τη σημασία του για μας καί για ολόκληρο τον κόσμο. Καί τρίτον, γιορτάζουμε όλους όσοι προετοίμασαν τον δρόμο της Παναγίας, πού συνέβαλαν στο να κληρονομήσει τη χάρη καί την ομορφιά. Σήμερα πολλοί άνθρωποι μιλούν για κληρονομικότητα, αλλά μόνο με μια αρνητική, ύποδουλωτική καί αιτιοκρατική έννοια. Ή Εκκλησία πιστεύει σε μια θετική καί πνευματική κληρονομικότητα. Πόση πίστη, πόση καλωσύνη, πόσες γενιές ανθρώπων πού αγωνίστηκαν να ζήσουν την αγιότητα, δεν χρειάστηκαν πρίν το δένδρο της ιστορίας μπορέσει να βγάλει ένα τέτοιο υπέροχο καί εύωδιαστό λουλούδι -την Παρθένο Παναγία! Γι' αυτό ή εορτή της Γεννήσεως της είναι ένας εορτασμός της ανθρώπινης ιστορίας, εορτασμός της πίστεως στον άνθρωπο, ένας εορτασμός του ανθρώπου. Δυστυχώς όμως, ή κληρονομιά του κάκου είναι πολύ πιο ορατή καί γνωστή σήμερα. Υπάρχει τόσο κακό γύρω μας, ώστε αυτή ή πίστη στον άνθρωπο, στην ελευθερία του, στη δυνατότητα του να παραδίδει στίς μελλοντικές γενιές μια φωτεινή κληρονομιά καλωσύνης έχει σχεδόν εξατμιστεί κι έχει αντικατασταθεί από τον κυνισμό καί την υποψία... Αυτός ό εχθρικός κυνισμός καί ή αποθαρρυντική υποψία είναι ακριβώς ό,τι μας κάνει ν' απομακρυνόμαστε από την Εκκλησία, τη στιγμή πού αυτή γιορτάζει, με τέτοια χαρά καί πίστη, τη γέννηση ενός κοριτσιού, στο όποιο συγκεντρώνεται όλη ή καλωσύνη,ή πνευματική ομορφιά, ή αρμονία καί ή τελειότητα, πού είναι στοιχεία της γνήσιας ανθρώπινης φύσεως. Μέσα άπ' αυτό το νεογέννητο κορίτσι, ό Χριστός -το δώρο του Θεού, ή συνάντηση μαζί Του - έρχεται ν' αγκαλιάσει τον κόσμο. Εορτάζοντας έτσι τη γέννηση της Παναγίας, βρισκόμαστε ήδη στον δρόμο προς τη Βηθλεέμ, κινούμενοι προς το χαρμόσυνο μυστήριο της Παναγίας ως Θεοτόκου.
Από το βιβλίο του π.Αλ.Σμέμαν«Η Παναγία»εκδ.''Ακρίτας''

Ο Σταμάτης Σπανουδάκης μιλά για το Χριστό(απόσπασμα από παλαιότερη συνέντευξη)

...- Πάνε 30 χρόνια επίσης από τότε πού πρωτακούσαμε το τραγούδι σας «Σάν γοργό ποτάμι». Ηταν μία έκπληξη για μας να ακούμε ένα νέο συνθέτη να τραγουδά έκεϊνα τα χρόνια για τον Χριστό.
«"Ηταν μόλις είχα πιστέψει στον Χριστό, το 1975, όταν άρχισα να γράφω τραγούδια απλά, για να πείσω κι άλλους να έρθουν κοντά Τον. Αργά στη ζωή μου ήρθε η πίστη. Ξανα-άνακάλυψα τον Χριστιανισμό στα δύσκολα νεανικά μου χρόνια. Ή δική μου Πεντηκοστή ήταν μία πολύ συγκεκριμένη χρονική στιγμή καί περίοδος από την οποία καί μετά άλλαξαν όλα. Πριν ήμουν αλλιώς καί μετά ήμουν αλλιώς. "Ετσι καί ή μουσική μου είναι προ Χρίστου καί μετά Χριστόν. Καί τη διαφορά μεταξύ τους την άκούς, την καταλαβαίνεις».


- Που συνέβη ή επιστροφή σας;

«Γνώρισα τον Χριστό στη Γερμανία, όπου σπούδαζα μουσική. Αμέσως μετά επιστρέφω στην "Ελλάδα, όπου γνωρίζομαι με τον π. Ηλία Μαστρογιαννόπουλο καί -μαζί με άλλους νέους- ήμασταν μία συντροφιά συμπροσευχής. Σ' αυτή την παρέα άρχισα να γράφω τραγούδια με στίχο εμπνευσμένο από τον Χριστό. Καί κάποια στιγμή είπαμε: δέν πάμε να τα τραγουδήσουμε πιο έξω; Έτσι πήγαμε οέ πανεπιστήμια, σε ιδρύματα, σε ορφανοτροφεία, σε φυλακές. *Ηταν τραγούδια εύκολα, για να παρασέρνω τον κόσμο να τραγουδά για τον Χριστό».

- Πόσο εύκολο ήταν αυτό;

«Ήταν μία εποχή δύσκολη, στην οποία πολλοί δεν ήθελαν να άκοϋν για τον Χριστό. Εγώ απλά τους έλεγα: ακόμη κι αν δεν συμφωνείτε με ο,τι πιστεύω, τουλάχιστον ακουστέ τα τραγούδια μου. Τότε συνειδητοποίησα ότι ό κόσμος δεν επικοινωνούσε. Χρησιμοποιούσε μόνο σλόγκαν για να αντικρούσει το πιστεύω σον. Μόνο αν ερχόταν για τον καθένα ή ώρα τον Χρίστου, αυτός διαλεγόταν, προβληματιζόταν, πίστευε. "Ετσι αποφάσισα να πάψω να γράφω απλά τραγούδια, καί να αφιέρωσω τη ζωή μον για να γράφω μουσική πού να αρέσει στον κόσμο. Κι όταν ό κόσμος θα άναρωτιώταν από που εμπνέομαι για τη μουσική μου, να τους απαντώ: από τον Χριστό».

- Έχετε καθιερωθεί στη συνείδησητου κόσμου ως χριστιανός συνθέτης. Έχει κοστίσει αυτό στην καριέρα σας;

«Ναί,πολύ. "Αλλά Οπως το λένε καί οι ίδιες οι λέξεις, χριστιανός συνθέτης σημαίνει ότι βάζεις πρώτα τον Χριστό καί μετά την καριέρα. Βέβαια αν το δεις ορθολογιστικά, μου έχει κοστίσει πολύ. Μερικές φορές μάλιστα σκάω καί εκνευρίζομαι καί φωνάζω για την αδικία πού γίνεται σε μένα, αλλά καί σε άλλους καλλιτέχνες. "Όμως επειδή δεν έχω υποκύψει σε κανέναν, επειδή δεν έχω κάνει πράγματα πού δεν ήθελα να κάνω, έχω καταφέρει να υπάρχω, να με αγαπά ό κόσμος, να πουλάνε οι δίσκοι μου καί να έχω πάνω άπ' όλα φωνή. Γι΄αυτό καί θεωρούμαι, με τα δικά μας μέτρα, ευλογημένος, από συναδέλφους μου πού δεν έχουν τη δυνατότητα να έχουν φωνή».

- Πριν 10 χρόνια παίρνετε την απόφαση να γράφετε μόνο όρχηστρική μουσική καί κάποιες φορές να την ντύνετε με στίχους πού ερμηνεύουν παιδικές φωνές ή χορωδίες. Έτσι προέκυψαν ό «Αλέξανδρος», ό «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς» καί άλλοι δίσκοι. Ανοίξατε ένα δύσκολο δρόμο, πού ίσως τότε δεν ακουμπούσε τον μέσο "Ελληνα, άλλα σήμερα σ' αυτόν το δρόμο πορεύονται καί άλλοι συνάδελφοι σας.

 «Ό μέσος Ελληνας -με την εμπορική έννοια του ορού- δεν με άφορα. Με αφορά (κι ας ακούγεται αυτό τρελό, αλλά αυτό είναι ή αλήθεια) εγώ καί ό Θεός. Μόνο έτσι μπορώ να συνθέσω. Τη στιγμή πού σύνθετώ,να κάνω κάτι πού ή ψυχή μου το ζητάει, κι αν εκείνη τη στιγμή με έβλεπε ό Χριστός, να έλεγε: "μπράβο, κάν' το". Μετά έρχονται τα υπόλοιπα. Αυτό πού δημιούργησα καί αγάπησα θα ήθελα να αρέσει ακόμη καί στο μέσο "Ελληνα. Αυτό δεν είναι στο χέρι μου όμως. Βέβαια θα μπορούσα να ακολουθήσω τον άλλο δρόμο, τον εύκολο. Πολλοί νομίζουν ότι το να πιστεύεις στον Χριστό, σε καθιστά αυτόματα λίγο ανάπηρο ή φοβισμένο. Θεωρούν την πίστη δεκανίκι. Μα βέβαια ή πίστη είναι δεκανίκι. Ποιος είναι αυτός πού δεν φοβάται τη ζωή; 'Αλλά ή πίστη είναι το σωστό δεκανίκι. Καί έχει μεγάλη διαφορά από το λάθος δεκανίκι, πού μπορεί να είναι ή αστρολογία ή το οτιδήποτε άλλο. Βεβαίως λοιπόν θέλεις να αρέσεις, αλλά άφού πρώτα κάνεις αυτό πού πρέπει».


- Το «Δάκρυ του Ιωάννη» καί ή «Εαρινή Ωρα» είναι δύο έργα σας, στα όποϊα αποκαλύπτεται ιδιαίτερα ή σχέση σας με τον Λόγο του Θεοϋ. Στό πρώτο με την Αποκάλυψη του Ιωάννη καί στο δεύτερο με τους βυζαντινούς μελωδούς της Μεγάλης Εβδομάδας. Εκφράζονται με λόγια αυτά τα βιώματα;

«Οταν το 1975 πίστεψα καί δέχτηκα τον Χριστό στη ζωή μου, αυτό ήταν για μένα μία συγκλονιστική στιγμή. Δυστυχώς, όπως όλες οι στιγμές του Θεού, αυτές είναι κωδικοποιημένες καί κλεισμένες μέσα μας σαν το DΝΑ. Αυτές οι στιγμές δεν μεταφέρονται με τίποτα. Από εκείνη τη μέρα καί για ένα χρόνο διάβαζα μέρα-νύχτα την Αγία Γραφή. Δεν έκανα τίποτε άλλο. Σχεδόν ούτε να τρώω. "Οχι γιατί έπρεπε, αλλά γιατί βρήκα στη Βίβλο τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα των πρώτων περίπου 30 χρονών της ζωής μου. Απαντήσεις πού μέχρι τότε έψαχνα να βρω στο χιπισμό, στα ναρκωτικά, στο βουδισμό, οέ πνευματικές συγκεντρώσεις. Οί απαντήσεις όμως δεν είχαν έρθει. Μία μαυρίλα είχε έρθει, πού έμεινε μέχρι πού ήρθε ή στιγμή να φύγει για πάντα. Σέ ο,τι άφορα τη βυζαντινή μουσική, ή πρώτη μου επαφή μαζί της ήταν στη ιερότητα της Μονής Διονυσίου του Αγίου "Όρους, με την ταπεινότητα, την τρυφερότητα καί τη γλυκύτητα των ψαλμωδών μοναχών της. Θεωρώ μάλιστα το μεγαλύτερο μουσικό αριστούργημα πού γράφτηκε ποτέ στον κόσμο, τη μελωδία "'Ω γλυκύ μον εαρ"».

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΤΟΛΜΗ-Σέπτέμβριος 2004)

ΑΓΙΟΣ ΜΑΜΑΣ-Ένας μάρτυς υιός μαρτύρων(2 Σεπτεμβρίου)

Στη Βασιλεία του Χριστού κάθε ηλικία έχει να επιδείξει τους αντιπροσώπους της.

Γιατί κάθε ηλικία έχει προσφέρει σ' Αυτόν ό,τι διαλεχτό κι υπέροχο έχει να παρουσιάσει. Κι η εφηβική ηλικία, που είναι η πιο δύσκολη στη ζωή του ανθρώπου, έχει να προβάλει τους δικούς της.
Ο άγιος Μάμας είναι ένας απ' αυτούς. Διαλεχτός στους διαλεχτούς κι ωραίος στους ωραίους αποτελεί μια απ' τις πιο αγαπητές κι ηρωικές μορφές της Εκκλησίας μας των τριών πρώτων αιώνων.
Οι γονείς του Θεόδοτος και Ρουφίνα ζούσαν στη Γάγγρα της Παφλαγονίας και ήσαν χριστιανοί με μεγάλη κοινωνική θέση.
Την εποχή αυτή ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός κίνησε σκληρό διωγμό ενάντια στους χριστιανούς (270-275 μ.Χ.).
Μεταξύ των πρώτων συνελήφθη ο Θεόδοτος κι αφού ανακρίθηκε κι ομολόγησε τον Χριστό, ρίχτηκε στις φυλακές της Καισαρείας.
Η σύζυγος του, η ενάρετη Ρουφίνα, σαν έμαθε τη φυλάκιση του συντρόφου της, αν και ήταν ετοιμόγεννη, έτρεξε να τον συναντήσει. Εκεί με παρρησία ομολόγησε και αυτή την πίστη του Χριστού, που φλόγιζε την καρδία της, με αποτέλεσμα να κλεισθεί στη φυλακή.
Δύο αδελφές ψυχές, ευγενικές κι αγαπημένες, ενωμένες στη χαρά και στον πόνο. Μια νύχτα η Ρουφίνα εκεί στη σκοτεινή κι υγρή φυλακή, έφερε στον κόσμο το παιδάκι της. Η καρδιά της σκίρτησε από χαρά. Αλλά μόνο για μια στιγμή. Όταν πήρε το παιδάκι της να το δείξει στον σύζυγο της, τον καλό Θεόδοτο, τον βρήκε νεκρό. Τα μαρτύρια τα πολλά που δοκίμασε για την πίστη και την αγάπη του Χριστού, τον οδήγησαν πρόωρα στον θάνατο. Η πονεμένη μάνα με συντριβή ψυχής έβαλε το παιδί στην αγκαλιά του, γονάτισε δίπλα του κι έκαμε με δάκρυα την προσευχή της. Ύστερα έγειρε δίπλα του για να μη σηκωθεί ποτές. Την ίδια νύχτα παρέδωσε κι αυτή το πνεύμα. Η ψυχή της πέταξε κοντά στον Χριστό, που αγάπησε με την καρδιά της. Τα βάσανα και οι ταλαιπωρίες της φυλακής την οδήγησαν τόσο γρήγορα στον ουρανό, κοντά στον μάρτυρα σύζυγο της.
Και το παιδί της; Ορφανό, πεντάρφανο μένει τώρα! Τι άραγε θα γίνει; Την απάντηση δίνει το πνεύμα του θεού! "Ορφανόν και χήραν αναλήψεται". Το ορφανό και τη χήρα τα παίρνει υπό την προστασία του ο Θεός. Και να!

Μια ευσεβής γυναίκα, η Αμμία Ματρώνα οδηγημένη από ένα άγγελο πηγαίνει στη φυλακή. Παίρνει τα λείψανα των μαρτύρων γονιών και τα ενταφιάζει με σεβασμό. Ύστερα παίρνει στο σπίτι και το παιδί κι αναλαμβάνει με προθυμία και στοργή την ανατροφή του. Από τα πρώτα ψελλίσματά του "μάμα-μάμα" του έδωκε το όνομα Μάμας. Κοντά στην καινούργια μανούλα του το παιδί μεγάλωσε με της πίστης τ' άγιο "κι άφθαρτο μάννα". Και το τίμησε. Όχι μόνο ο ίδιος από παιδί αγωνιζόταν να ζει τη χριστιανική ζωή, αλλά και φρόντιζε τα όσα μάνθανε, να τα διδάσκει και στα παιδιά της ηλικίας του. Υπεράξιο παιδί αξίων γονιών, μα κι υπέροχης θετής μητέρας του.
Η διαγωγή αυτή και ο ζήλος του μικρού ιεραποστόλου δεν άργησαν να γίνουν γνωστά. Κάποια μέρα μερικοί εχθροί της πίστεως τον έπιασαν και τον οδήγησαν μπροστά στον σκληρό ηγεμόνα Δημόκριτο. Εκείνος, σαν είδε το παιδί, προσπάθησε με κολακείες στην αρχή κι απειλές αργότερα να τον μεταπείσει από τις αρχές και την πίστη του. Μα δεν μπόρεσε. Όλες του οι προσπάθειες πήγαν χαμένες. Τότες άρχισαν τα βασανιστήρια. Το ξύλο, το πλήγωμα του κορμιού με σιδερένια νύχια, το κάψιμο των πληγών με αναμμένες λαμπάδες και τέλος το ρίξιμο στη θάλασσα με μια σιδερένια σφαίρα δεμένη στον λαιμό.
Το αποτέλεσμα;
Μηδέν!
Οι βάρβαρες πράξεις του χριστομάχου πήγαν άδικα. Η σφαίρα κόπηκε και το παιδί με τη βοήθεια ενός Αγγέλου βγήκε στη στεριά κι ανέβηκε σ' ένα βουνά της Καισαρείας. "Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει". Στο μέρος αυτό ο πιστός κι ηρωικός Μάμας έζησε μέχρι τα δεκαπέντε του χρόνια με συντροφιά τα λιοντάρια και τ' άλλα άγρια ζώα. Τα εξημέρωσε και τα εβοσκούσε και τ' άρμεγε για να τρέφεται, μα και να φιλοξενεί κι εκείνους που τον επισκέπτονταν, για ν' ακούσουν τα λόγια του και να διδαχθούν.
Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός κι η παρουσία του φλογερού κι αληθινά πιστού εφήβου έγινε και πάλι γνωστή. Για δεύτερη φορά οι εχθροί του Χριστού πήγαν και τον έπιασαν. Για άλλη μια φορά τα μαρτύρια επαναλήφθηκαν σκληρότερα κι αγριότερα. Μα και αυτή τη φορά τίποτα δεν έκαμαν. Ο μάρτυρας έμεινε και τώρα άκαμπτος. Καμιά δύναμη δεν στάθηκε ικανή να τον λυγίσει και να τον αλλάξει. Ούτε οι δελεαστικές υποσχέσεις, ούτε κι οι απειλές, μα ούτε και το ξέσχισμα του κορμιού, ούτε και το αναμμένο καμίνι. Ο νεαρός μάρτυρας με το χαμόγελο στα χείλη τα αντιμετώπισε όλα ψάλλοντας μαζί με τον απόστολο Παύλο τα λόγια της παρρησίας και της βαθιάς πίστεως: "Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχώρια ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα"; Και την απάντηση την έδινε πάλιν ο ίδιος επαναλαμβάνοντας μ' απόλυτη πεποίθηση του Αποστόλου τα λόγια: "Πέπεισμαι ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών" (Ρωμ. η' 35-39). Καμιά δύναμη ούτε κι ο θάνατος δεν μπορεί να με αποσπάσει από σένα, Χριστέ μου. Ναι! Ούτε κι ο θάνατος. Και το απέδειξε.
Τα βασανιστήρια συνεχίστηκαν. Μα ο δεκαπεντάχρονος έφηβος έμεινε αλύγιστος. Ταπεινωμένος και ντροπιασμένος ο ασεβής ηγεμόνας από το θάρρος και την αντοχή του έδωσε διαταγή να, τον θανατώσουν. Κι ο δήμιος με μια σιδερένια τρίαινα (τρικάνι) τον κτύπησε στην κοιλιά. Ο γενναίος αθλητής έπεσε κάτω κι αφήκε την αγνή ψυχή του να πετάξει κοντά σ' Εκείνον, που αγάπησε και πόθησε και λάτρεψε, μα και κοντά στους μάρτυρες γονείς. Σύντομη υπήρξε η ζωή του. Σύντομη αλλά μεγαλειώδης και παραδειγματική. Νέος ήταν κι αυτός. Ναι! Νέος, στην άνοιξη της ζωής, με δυσκολίες και προβλήματα και πειρασμούς. Όμως δεν παρασύρθηκε. Δεν πλανήθηκε. Δεν λύγισε. Έμεινε πιστός κι ακλόνητος στις αρχές του μέχρι θανάτου. Για να διδάσκει. Και να δείχνει τον δρόμο σε όσους νοσταλγούν και ποθούν και θέλουν να ζήσουν μια ζωή ανώτερη. Μια αληθινή ζωή.

Στήν Κύπρο ο άγιος Μαμάς είναι ένας πολύ σεβαστός και δημοφιλής άγιος, Πολλοί ναοί και παρεκκλήσια, μα και χωριά φέρουν το όνομα του (Σ όλη την Κύπρο 66 ναοί περίπου είναι αφιερωμένοι στον Άγιο Μάμα).. Αλλά και πολλές κυπριακές παραδόσεις κυκλοφορούν μεταξύ του λαού γύρω από την άγια μορφή του. Μια τέτοια παράδοση που δημιουργήθηκε, όπως φαίνεται, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, δίνει μια πολύ όμορφη ερμηνεία της εικονογράφησης του αγίου, καβάλα σ' ένα λιοντάρι και μ' ένα αρνί στα χέρια. Μια χρονιά οι φοροθέτες τον έβαλαν να πληρώσει βαρύ κεφαλικό φόρο. Επειδή ο Άγιος αρνιόταν, κλήθηκε από τον διοικητή σε απολογία. Στον δρόμο που ερχόταν μαζί με τη συνοδεία των στρατιωτών που τον βρήκανΣύμφωνα με τη σχετική παράδοση ο άγιος Μάμας ήταν ένας φτωχός ερημίτης, που ζούσε σε μια σπηλιά κοντά στην κωμόπολη Μόρφου.  και τον ακολουθούσαν, ένα λιοντάρι πετάχτηκε μπροστά τους κι άρπαξε ένα αρνί, που κυνηγούσε. Ο Άγιος έκαμε νόημα στο θηρίο να σταματήσει, και ν' αφήσει το θύμα του. Το λιοντάρι υπάκουσε. Σταμάτησε με μιας, κι άρχισε να κουνάει την ουρά του, για να δείξει την υποταγή του. Ο αθλητής, κουρασμένος όπως ήταν από την οδοιπορία, πήρε το αρνί στα χέρια κι αφού καβαλίκεψε το θηρίο συνέχισε τον δρόμο του προς το Διοικητήριο... Όταν ο Διοικητής αντίκρυσε το απίθανο αυτό θέαμα, έδωκε διαταγή ν' αφήσουν ελεύθερο τον αθλητή και να τον απαλλάξουν απ' τη φορολογία σ' όλη του τη ζωή. Ο Άγιος αφήκε το αρνί σαν δώρο στον Διοικητή κι έφυγε.
Μια άλλη παράδοση αναφέρει, πώς το άγιο λείψανο του μάρτυρα μεταφέρθηκε στην Κύπρο από τη Μ. 'Ασία και τάφηκε στη Μόρφου. Ένας μεγαλοπρεπής ναός κτίστηκε δίπλα στη λάρνακα που φιλοξένησε το άγιο λείψανο του και πολλά θαύματα γίνονται κάθε φορά σε όσους με πίστη καταφεύγουν στη χάρη του.
Η φήμη του αγίου ως θαυματουργού είναι πολύ πλατιά διαδεδομένη στο νησί μας. Ο Λεόντιος Μαχαιράς (Κύπριος χρονογράφος του ΙΕ' αιώνος). στο χρονικό του λέει γι' αυτόν χαρακτηριστικά: "Άν ήτουν να γράψω ταίς γιάσεις του ως του νάζουν δεν έφταναν". Κάθε χρόνο στίς 2 του Σεπτέμβρη πλήθη χριστιανών τρέχουν να τιμήσουν τον μάρτυρα με πανηγυρικές λειτουργίες κι αγρυπνίες. Η μεγαλύτερη όμως τιμή, που μπορούμε όλοι να του προσφέρουμε είναι να μιμηθούμε το παράδειγμα του. Μας φαίνεται δύσκολο; Ναι! Μπορεί να 'ναι. Εδώ όμως βρίσκεται το αληθινό μεγαλείο
ΠΗΓΗ