2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ. Ή αγία μάρτυς Μυρόπη.Θαυμαστά σημεία

  Ή Μυρόπη γεννήθηκε στήν ’Έφεσο άπό χριστιανούς γονείς.  Μετά τον θάνατο του πατέρα της, μετακόμισε με τη μητέρα της στο νησί της Χίου, όπου και μαρτύρησε γιά τον Χριστό. Τό μαρτύριο της αγίας αυτής παρθένου έλαβε χώρα λίγο μετά τον μαρτυρικό θάνατο του ένδοξου μάρτυρος Ισιδώρου, του εν Χίω (14 Μαίου). Όταν οι δήμιοι άποκεφάλισαν τόν άγιο Ισίδωρο, ή άνδρεία Μυρόπη πήρε κρυφά τό σκήνωμά του, τό μύρωσε και τό ενταφίασε με τιμές σέ ειδικό χώρο. 

   Ό δυσσεβής τύραννος Νουμεριανός πληροφορήθηκε την κλοπή τού σώματος του μάρτυρος και θέλησε να σκοτώσει τούς άνδρες της φρουράς του. Πληροφορηθείς ή μακαρία Μυρόπη, ότι αθώοι άνθρωποι έπρόκειτο αδίκως να βασανιστούν για δική της ενέργεια, έσπευσε ένώπιον των αρχών και ομολόγησε ότι αυτή πήρε τό σκήνωμα του μάρτυρος και τό έθαψε.
  Μέ διαταγή του τυράννου οι δήμιοι μαστίγωσαν άνηλεώς τη Μυρόπη και ύστερα τήν πέταξαν αίμόφυρτη μέσα στο κελί της φυλακής. Όμως ό Κύριος δέν εγκατέλειψε τη μάρτυρα απαράκλητη. Τα μεσάνυχτα ένα υπέρλαμπρο ουράνιο φως πλημμύρισε τό κελί, πλήθος αγγέλων της παρουσιάστηκαν, και εν μέσω αυτών ό άγιος Ισίδωρος, ό όποιος της άπηύθυνε λόγο:

  «Ειρήνη σοι, Μυρόπη! Ή δέησης σου έφθασε εις τον Θεόν και ιδού έρχεσαι μεθ’ ημών ίνα λάβης τον ήτοιμασμένον σοι στέφανον». Ή άγια μάρτυς σκίρτησε άπό άγαλλίαση και τήν ίδια στιγμή παρέδωσε τήν ψυχή της στον Θεό της. Ευωδέστατο άρωμα απλώθηκε τότε άπό τό λείψανό της, πλημμυρίζοντας όλο τον χώρο της φυλακής. Ένας άπ’ τούς παρευρισκόμενους φρουρούς αισθάνθηκε τό άρωμα, πίστεψε στον Χριστό, βαπτίστηκε και σύντομα δέχθηκε και αυτός μαρτυρικό θάνατο. Ή άγια Μυρόπη έλαβε τήν κατοικία της στήν αιωνιότητα, τό έτος 251.
Ο ''Πρόλογος της Αχρίδος''Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
πηγή

ΗΜΙΜΟΝΙΜΑ ΝΥΧΙΑ ΚΑΙ ΗΜΙΜΟΝΙΜΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ τη μόδας το ημιμόνιμο μανικιούρ στα νύχια, πράγμα το οποίο

 αντικατοπτρίζει την αλήθεια των σημερινών ανθρωπίνων σχέσεων

 και ιδιαιτέρως των διαπροσωπικών.

Ενώ «αγαπώ» σημαίνει δεσμεύομαι αγαπητικά και αφ-οσιώνομαι σε ένα πρόσωπο 

εφόρου ζωής ,τώρα οι σχέσεις είναι σχέσεις πρόσκαιρες ,με ημερομηνία λήξεως και

 ημιμόνιμες με σύμβαση έργου αμοιβαίως και από τους δύο για όσο περνάμε καλά 

και ύστερα…πάμε για άλλα…

Μάλλον θα πρέπει να αποδώσουμε σήμερα φόρο τιμής στο ημιμόνιμο ή χτιστό νύχι 

(ματ ή όμπρε, γαλλικό, με glitter,Floral… 

Επιλήψει μοι γαρ ο χρόνος διηγούμενος) αφού περισσότερο διαρκεί αυτό παρά μία ημιμόνιμη ανθρώπινη 

σχέση και φαντασιακή αγάπη.

π.Διονύσιος Ταμπάκης

Περιοχή συνημμένω

Επιστολές παρηγορητικές: Όταν φεύγει από τη ζωή ο/η σύζυγος (Όσιος Θεόδωρος Στουδίτης)

Επιστολή 144. Στον πατρίκιο Θεόδωρο.

Άργησα να στείλω το γράμμα, άλλα αυτό οφείλεται στο ότι αργήσαμε να ακούσουμε την απευκταία είδηση της συμφοράς που συνέβη στον δεσπότη μας.

Τι στενόχωρη αλήθεια αγγελία! Μας εγκατέλειψε η αγαπητή κυρία, αποχωρίστηκες από την καλή σύζυγο, αποκόπηκες από την επαινούμενη σάρκα, για την οποία η αγία Γραφή λέγει• «θα γίνουν οι δύο ένα σώμα».

Εφόσον λοιπόν η σάρκα είναι ομολογουμένως μία, είναι φανερό ότι ο διαχωρισμός προκαλεί τέτοια πληγή σ’ αυτούς που χωρίστηκαν, σαν αυτήν που κάνει το μαχαίρι κόβοντας τον ένα άνθρωπο σε δύο. Το κόψιμο είναι πραγματικά οδυνηρό, και το αίμα τρέχει κατά κάποιον τρόπο μπροστά στα μάτια σας, και δεν είναι δυνατόν να βάλει κανείς κατάπλασμα, ούτε επιδέσμους, όσον αφορά στην ανθρώπινη βοήθεια.

Εξάλλου αυτή που έφυγε δεν ήταν τυχαία σύζυγος, αλλά πολύ αξιέπαινη και θαυμάσια. Πρώτον βέβαια ότι είχε την ευσέβεια της πίστεως σταθερή, την αγάπη προς τον άνδρα της. περισσότερο από κάθε άλλη, την οποία απαιτεί ο ιερός Απόστολος πριν από όλα στους συζύγους. Γι’ αυτό και έκανε δεήσεις για την κεφαλή της, και προσευχές και επικλήσεις και έμενε ώρες προσηλωμένη στον Θεό, βαδίζοντας ξυπόλητη η μακαρία στις νυχτερινές πορείες, μήπως και με αυτές κάμψει την ευσπλαγχνία του Θεού.

Τι πάλι η φροντίδα της για το σπίτι, η ανατροφή των παιδιών, η περιποίηση των δούλων, το απλό της ήθος, το ανοιχτόκαρδο στους φίλους, το ενωτικό του γένους, η έλλειψη φθόνου προς τις ισότιμες, και η προς όλα σεμνοπρέπεια και κοσμιότητα, τα οποία έκανε αντί για χρυσά εμπλόκια και στολίσματα με μαργαριτάρια, και όταν έκανε εξόδους και όταν εμφανιζόταν στις βασιλικές αυλές;

Αλλ’ όμως όλα αυτά έφυγαν, και γίναμε, για να μιλήσω με πάθος, μισοπεθαμένοι και τσακισμένοι, ή καλύτερα, για να μιλήσω ψαλμικά, «σαν νυχτοπούλι που θρηνεί σε έρημο σπίτι, και σπουργίτι που έχασε τον σύντροφό του και μένει μόνο του στη στέγη», βλέποντας το σπίτι άδειο από εκείνην που το φρόντιζε, τα παιδιά μπροστά στα μάτια σας να σας περικυκλώνουν και να περικυκλώνονται, μη έχοντας που να στηρίξουν τα χέρια, από όπου θα πάρουν μητρικό χάδι, γαλουχική εμψύχωση•

το σπίτι σκοτεινό, σαν να το εγκατέλειψε ο ήλιος, κανένας δεν κελαηδεί και στα αυτιά τα δικά σου και των παιδιών και όλων των υποτακτικών, αφού είναι απούσα εκείνη, η πραγματικά καλλίφωνη, που ευχαριστούσε όσους την επισκέπτονταν με την πραγματικά μελωδική συζήτηση και υποδοχή. Όλα αυτά είναι πραγματικά θλιβερά και προκαλούν αναστεναγμούς, και όταν περιγράφονται και όταν τα σκέπτεται κανείς.

Όμως τι να κάνουμε, δέσποτα; Είναι διαταγή του Θεού, ή καλύτερα απόφαση, που μέσω του Δαβίδ ψάλλουμε. «Δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος θα ζήσει πάνω στη γη και δεν θα πεθάνει». Έτσι, καθένας, από τον προπάτορά μας Αδάμ μέχρι τώρα, που ήρθε στον κόσμο με γέννηση, θα φύγει πάλι με τη διάλυση στον κόσμο εκείνον τον υψηλότερο και θεομορφώτερο. Γιατί λέγει. «Σπείρεται φθαρτό, ανασταίνεται άφθαρτο. Σπείρεται άδοξο, ανασταίνεται ένδοξο. Σπείρεται σώμα ψυχικό, ανασταίνεται σώμα πνευματικό». Γιατί θα γίνουμε ίσοι με τους αγγέλους και υιοί της ανάστασης, αφού το θνητό καταπωθεί από τη ζωή.

Βλέπεις, δέσποτα, ότι, αν και η κυρία μας εγκατέλειψε, όμως μετέβει από το σκοτάδι στο φως, και από τη φθαρτή ζωή, σε αθάνατη κατάληξη; Εκεί θα την δεις ύστερα από λίγο, πηγαίνοντας και συ εκεί. «Ώστε να μη λυπούμαστε, όπως κάνουν οι άλλοι που δεν έχουν ελπίδα», ελπίζοντας ότι με την ανάσταση θα βελτιωθούμε σε μια μακάρια ζωή.

Σας υπενθυμίζω ότι πρέπει μάλλον να συνέλθουμε και να προσηλωθούμε στο σπίτι, να φροντίσουμε τα παιδιά, και πριν από όλα φυσικά την πολύτιμη ψυχή μας, κοσμούμενοι, όπως εκείνη η μακάρια με αρετές, και να χαιρόμαστε γι’ αυτό, ότι προπέμψαμε σύζυγο, η οποία θα ικετεύει τον Θεό για μας, και η οποία άφησε σε μας και σε όλους τους γνωστούς υπόδειγμα καλού βίου.



Επιστολή 149. Στον ύπατο Λύκαστον.

Ο ίδιος ο γραμματοκομιστής που φέρνει στην τιμιότητά σου το γράμμα, μας ανήγγειλε τη συμφορά που σε βρήκε, και πραγματικά η λύπη σου με άγγιξε και εμένα. Γιατί ο ίδιος είμαι και στενός συγγενής σου, και συγχρόνως παλιός φίλος και συνομήλικος, και δεν είναι δυνατόν ο γνήσιος φίλος να μη συμπάσχει μαζί με αυτόν που αγαπά όπως και αντίθετα στη χαρά.

Πως να μιλήσουμε στο παιδί για το θάνατο;

Με ένα πρωτότυπο θέμα συνεχίστηκε στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, το «Ενοριακό Αρχονταρίκι» στο πλαίσιο του προγράμματος «Ενορία εν δράσει…».

Ο Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Τσιμούρης, Θεολόγος συζήτησε με τον Αρχιμανδρίτη Καλλίνικο Μαυρολέοντα για το «πώς να μιλήσουμε στο παιδί για το θάνατο».
Χαρακτηρίζοντας εξ αρχής τον τίτλο πρωτότυπο, ο π.Βασίλειος Τσιμούρης σημείωσε πως «δεν ασχολείται σχεδόν κανένας με αυτό το θέμα», υπογραμμίζοντας πως συνήθως απομακρύνομαι τα παιδιά από τέτοιες διαδικασίες.

 «Καταρχήν να πούμε ότι ο θάνατος μας αφορά όλους. Είναι παγκόσμιο γεγονός, φαινόμενο που θα το ζήσει ο καθένας μια φορά στη ζωή του και βεβαίως το ζούμε όλοι στο πρόσωπο κάποιων δικών μας ανθρώπων», είπε ξεκινώντας ο π.Καλλίνικος Μαυρολέων και πήρε αφορμή για την συζήτηση από κείμενο το οποίο έγγραψε νέος φοιτητής, όταν έχασε σε τροχαίο δυστύχημα ένα συνομήλικο φίλο του.
«Είναι ένα κείμενο συγκλονιστικό το οποίο μας βάζει μπροστά στις ευθύνες μας, ειδικά εμάς τους ιερείς»,υπογράμμισε ο π.Καλλίνικος, ενώ από την πλευρά του ο π.Βασίλειος σημείωσε πως «είναι μια πραγματικότητα ο θάνατος και τα ‘‘γιατί’’ που ορθώνονται, είναι όχι μόνο ανθρώπινα, αλλά δείχνουν και κάτι άλλο… μία αναζήτηση», προσθέτοντας παράλληλα πως πρέπει να προσπαθήσουμε να δώσουμε απαντήσεις στα ‘‘γιατί’’ των νέων ανθρώπων.

«Πιστεύω ότι οι πιο πολλοί γονείς και εκπαιδευτικοί δεν ξέρουν τι είναι θάνατος και αυτό μας κάνει βέβαια να χτυπάμε ξύλο, να φτύνουμε τον κόρφο μας. Αυτές είναι οι εικόνες που βλέπουν τα παιδιά ή και άλλα χειρότερα»,είπε στη συνέχεια της συζήτησης ο π.Καλλίνικος και αναφέροντας έναν από τους λόγους του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου που προτρέπει τους ανθρώπους ‘‘να ζηλεύουμε τον πεθαμένο’’, επεσήμανε ότι «εάν ξέρεις ότι ο θάνατος είναι ένα σκαλοπάτι και έχει και συνέχεια μετά, αλλάζει το πράγμα. Γι᾽ αυτό ακριβώς πιστεύω ότι πρέπει να πούμε στα παιδιά πως υπάρχει και συνέχεια και να το πιστέψουμε εμείς, να μάθουμε εμείς, να διαβάζουμε εμείς, να ζήσουμε εμείς. Όλα αυτά που διδάσκει αιώνες η Εκκλησία μας».

Κάνοντας λόγο για το πώς θα πρέπει οι μεγαλύτεροι να μιλούν στα παιδιά για το θάνατο, υπογράμμισε με έμφαση πως «τα παιδιά δεν είναι όλα τα ίδια. Είναι οι ηλικίες τους διαφορετικές, οι χαρακτήρες τους διαφορετικοί και δεν μπορούμε να δώσουμε συνταγές για το πώς θα μιλήσουμε στα παιδιά για το θάνατο. Κάθε παιδί είναι μια προσωπικότητα ξεχωριστή, έχει το χαρακτήρα του και θέλει πολλή προσοχή για το πως θα μιλήσεις στο κάθε παιδί, για το ίδιο αυτό θέμα που μας αφορά».

Αναφερόμενος σε έρευνα που έγινε στην Αμερική, τόνισε πως «οι γονείς πεθαίνουν πέντε φορές περισσότερο στις παιδικές ταινίες, παρά στις ταινίες για ενήλικες. Τα παιδιά μας δηλαδή» εξήγησε, «μαθαίνουν για το θάνατο μέσα από τις ταινίες των κινουμένων σχεδίων. Για ποιο θάνατο; Το βίαιο θάνατο, που ένας ξεσκίζει τον άλλον και λένε οι ψυχολόγοι ότι αυτοί οι θάνατοι είναι τραυματικοί για τα παιδιά». Συνέστησε παράλληλα στους γονείς να διαβάσουν σχετικά με το θέμα βιβλία «γιατί πραγματικά δημιουργούνται πολλά τραύματα στα παιδιά από τα λάθη που κάνουμε, όταν έρθει η ώρα να αντιμετωπίσουν ένα τέτοιο γεγονός, που θα έρθει αναγκαστικά στη ζωή τους».
Επεσήμανε πως θα πρέπει να μιλούμε στα παιδιά για τον σωματικό μας θάνατο ήδη από την ώρα της Βαπτίσεως, τονίζοντας στα παιδιά πως η Εκκλησία με το Μυστήριο του Βαπτίσματος μας γεννά, προκειμένου να παραμείνουμε στην αιώνια ζωή, κοινωνώντας το Σώμα και Αίμα του Χριστού.

Στο σημείο αυτό ο π.Βασίλειος Τσιμούρης θύμισε και έναν από τους λόγους του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, ο οποίος τονίζει πως όποιος είναι μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, δεν θα γευτεί θάνατο.
«Θα πρέπει να βοηθήσουμε τα παιδιά να ζήσουν κάπως αλλιώς τα πράγματα. Και να κάνει το παιδί και αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος. Θα κλάψει; Θα κλάψει, ναι, αλλά πως θα κλάψει; Με ελπίδα»,υπογράμμισε σε άλλο σημείο της συζήτησης ο π.Καλλίνικος, προσθέτοντας ότι θα πρέπει να εξηγήσουμε στα παιδιά μας το μυστήριο του θανάτου και πως δεν θα πρέπει να τα απομακρύνουμε από αυτό.

Σημείωσε πως «στην Εκκλησία τα πράγματα είναι πολύ αλλιώτικα» και πως η Εκκλησία μας έχει βάλει τη μνήμη των ανθρώπων μέσα στην πορεία. «Πεθαίνει ο άνθρωπος, του φτιάχνουμε μνήμα, τελούμε μνημόσυνο. Θυμάσαι τον άνθρωπο σου δηλαδή συνέχεια, δεν τον ξεχνάς», είπε χαρακτηριστικά, εξηγώντας πως «η Εκκλησία έχει δώσει ακριβώς το μέτρο για να ζήσει κανείς το πένθος σωστά, να θυμάται τον άνθρωπο, μέσα από όλες τις τελετές».
Στο σημείο αυτό ο π.Βασίλειος τόνισε: «Η Εκκλησία μας πολύ σοφά και με τα μνημόσυνα βοηθάει και τους ζώντες, όχι μόνο αυτούς που έφυγαν, γιατί ωφελούν και αυτούς κατά τους Πατέρες γιατί οι προσευχές εισακούονται… Μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά και μέσα από τον θάνατο να νιώσουν την παρουσία, τη Χάρη και τη χαρά του Θεού, όταν πιστέψουν ότι πλέον ο θάνατος δεν υπάρχει έτσι όπως τον βιώνουμε χωρίς Χριστό».

Ολοκληρώνοντας ο π.Καλλίνικος, επεσήμανε πως «σήμερα οι γονείς έχουν πάρα πολλές δουλειές και δεν μένει χρόνος να μιλήσουν καθόλου με τα παιδιά. Αυτές όμως οι ευκαιρίες είναι πάρα πολύ συγκλονιστικές, είναι αφορμές να της πιάσεις και ο γονιός να καθίσει με το παιδί του μαζί, να συζητήσει και να μιλήσει, να πει ακριβώς τι συνέβη». 

«Θα πρέπει να το λέμε πάντα με γνώμονα την ελπίδα της Αναστάσεως» κατέληξε, ευχόμενος «μακάρι να κατανοήσουμε εμείς οι ίδιοι πρώτα το γεγονός αυτό του θανάτου και να το δούμε ως δώρο Θεού, ως ευεργεσία του Θεού, γιατί ο Θεός αντέστρεψε το κακό αυτό που έφερε η αμαρτία στη ζωή μας και το έκανε πραγματικά ευεργεσία»

πηγή

«Δόξα τω Θεώ, σήμερα είδα γυναίκα».

Περπάταγα στην Θεσσαλονίκη με μοναχό από το πρωΐ μέχρι το βράδυ. Εκεί δα στην Αριστοτέλους αργά το απόγευμα παρουσιάστηκε μπροστά μου μια παραδοσιακή γυναίκα. Στάθηκα, σταυροσημειώθηκα και είπα: «Δόξα τω Θεώ, σήμερα είδα γυναίκα». 

Μου λέγει ο μοναχός:
– Καλά, όλη μέρα, Γέροντα, δεν έβλεπες γυναίκες;

– Όχι, παιδί μου, κούσελα έβλεπα. Πόνο μου δημιουργούσαν στην ψυχή μου. Πως αυτή η κόρη μπορεί να είναι η αυριανή μητέρα; Πως η γυναίκα αυτή μ᾽ αυτήν την ξεφτίλα στην παρουσία και στους τρόπους μπορεί μεθαύριο να γίνη οικοδέσποινα; Πως αυτή η ξεγαρισμένη πρωτοφούρνη θα μπορέση να κρατήση αναμμένο το καντήλι της πίστης και του Γένους; Ποιος θα την δη να προσεύχεται γονατιστή; Ποιος θα την αντικρύση με το λιβανωτό στο χέρι; Ποιος θα την δη να νανουρίζη το παιδί της, όχι με μπουζούκια, αλλά με τραγούδια που δεν διαφέρουν από χερουβικό ύμνο; Ποιος θα την δη να δυσκολεύεται να ταξιδέψη, για να μη σηκωθή το φόρεμά της και φανή ο αστράγαλός της;
Η ωραιότερη εικόνα πάνω στην γη είναι η μάννα που βαστά το παιδί στην αγκαλιά της. Αυτήν την εικόνα μας την δίνει κάθε εκκλησιά που πηγαίνουμε να προσκυνήσουμε. Είναι η Παναγία με τον Χριστό, που είναι η αληθινή, η ζεστή αγκάλη, που την ζητάμε όλοι. 

Αχ, ας μας την έδινε και η γυναίκα που νομίζει πως βασιλεύει σήμερα στον κόσμο, αλλά δεν κατακυριεύει.
Και ο άνδρας που πηγαίνει κοντά της, αφού αμαρτήση, αφού ικανοποιηθή, αυτήν που πρότερα έπνιγε στα φιλιά, η ψυχολογία του του λέγει: «Δος της μια κλωτσιά να της χύσης τα έντερά της».
Γυναίκα, ο Χριστός σε τίμησε. Γυναίκα, η πίστη στον Χριστό σε ανέβασε. Γυναίκα, μεγάλης τιμής αξιώθηκες από την Εκκλησία· γιορτή σού έφτιαξε σήμερα. Αγάπησε τον αναστάντα Χριστό και ζήσε μέσα στην Εκκλησία σαν μυροφόρα, σαν οικοδέσποινα, σαν μάννα, για να είσαι πάντοτε η πολυτραγουδισμένη, η σεβαστή, η πανώρια μέσα σ᾽ αυτόν τον παράδεισο που ζούμε. Να παραμείνης η φιλόκαλη και φιλόστοργη και σύντροφος του Αδάμ και οικίστρια του παραδείσου.

Ο λόγος του γέροντα Γρηγορίου(ηγουμένου της Μονής Δοχειαρίου+23-9-2018) ξυράφι .Αληθινός σαν τη θρησκεία μας 

ΠΗΓΗ

Συγκινεί η επιστολή μητέρας από τη Ρόδο που έχασε από καρκίνο το γιο της

«Ας τιμήσουμε το δώρο της ζωής»

Με επιστολή της στη «Ροδιακή» την οποία αφιερώνει στο γιο της και σε όλα τα νέα παιδιά, τα συμβουλεύει να προσέχουν για να διαφυλάξουν αυτό το θείο δώρο, που λέγεται ζωή

Πριν από ένα χρόνο ο μικρός Μανώλης από τη Ρόδο «πέταξε» για την γειτονιά των αγγέλων χάνοντας τη σκληρή μάχη που έδωσε με τον καρκίνο στην πιο τρυφερή ηλικία. Σήμερα, η μητέρα του με μία επιστολή στην εφημερίδα «Ροδιακή», την οποία αφιερώνει στο γιο της και σε όλα τα νέα παιδιά, τους συμβουλεύει να προσέχουν, όταν βρίσκονται στους δρόμους για να διαφυλάξουν αυτό το Θείο Δώρο, που λέγεται ζωή!

Στην επιστολή της αναφέρει συγκεκριμένα:

«Σήμερα κλείνει ένας χρόνος από τότε που έχασα τον γιο μου, που τώρα θα ήταν μαθητής της Α’ τάξης του Λυκείου. Έφυγε μακριά μας, γιατί τον θέρισε ένας καρκίνος-Λερναία Ύδρα που όσο κι αν αγωνίστηκε, για να τον αντιμετωπίσει, στάθηκε αδύνατο.
Για μία μάνα, όπως εγώ, η απώλεια του παιδιού της, ειδικά σε μία τόσο μικρή ηλικία, αποτελεί ένα σημείο σταθμό στη ζωή της. Ζεις από εκεί και πέρα δύο ζωές ταυτόχρονα: αυτήν που σιωπηλά στάζει συνέχεια σταγόνα-σταγόνα έναν ασταμάτητο θρήνο, έναν κόμπο στον λαιμό που διαρκώς σου υπενθυμίζει την οδυνηρή απώλεια και την άλλη που οφείλεις να πορευθείς, γιατί της έχεις υποχρέωση που σου δόθηκε να την υπηρετήσεις.

Και αφού είναι δώρο-Θεού πρέπει να το τιμήσεις όχι με την κακομοιριά και τη δειλία του θύματος αλλά με τη γενναιότητα του πολεμιστή που έχασε μια μεγάλη και σημαντική μάχη αλλά όχι τον πόλεμο. Γιατί ο πόλεμος είναι υπόθεση δική σου και πρέπει να τον παλέψεις μέχρι το τέλος του, δηλαδή το τέλος Σου.

Όμως, σήμερα, ημέρα μνήμης του Μανώλη μου, ξετυλίγω αυτές τις σκέψεις μου, όχι για να προκαλέσω τη συμπάθεια και τη συμπαράστασή σας, που άλλωστε τα έχω απολαύσει πλουσιοπάροχα όλο αυτό το διάστημα, αλλά για να στείλω ένα δυνατό μήνυμα ευθύνης και σεβασμού που οφείλουμε όλοι μας όχι μόνο απέναντι στο δώρο της ζωής μας, μα και απέναντι στους δικούς μας ανθρώπους.

Πόσοι άνθρωποι χωρίς συναίσθηση ευθύνης απαξιώνουν, σπαταλούν το πολύτιμο και μοναδικό δώρο αυτού του χρονικού διαστήματος που μας δόθηκε -που το λέμε ζωή- να το ζήσουμε σε αυτόν τον πανέμορφο πλανήτη και να το μοιραστούμε με τους ανθρώπους γύρω μας που έχουμε λιγότερο ή περισσότερο στενές σχέσεις.

Πόσοι από εμάς καθημερινά, κάθε στιγμή μας θα έλεγα, συνειδητοποιούμε τη μοναδική της αξία και πόσοι από εμάς έχουμε συναίσθηση του πόσο η λειψή μας ευθύνη μπορεί να σημαδέψει μια για πάντα την πορεία τόσων ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα μας. Να μετατρέψει τη ζωή τους σε ένα χωρίς τέλος μαρτύριο, σε έναν Γολγοθά χωρίς κορυφή και τελική σταύρωση.

Απευθύνομαι μέσα από αυτό το μικρό μου κείμενο, ειδικά, στους νέους ανθρώπους που χάνονται αναίτια στην άσφαλτο της Ρόδου, ποy εντελώς άδικα στερούν μια για πάντα από τους ίδιους την τεράστια ευκαιρία να συνεχίσουν να κολυμπούν στη θάλασσα των εμπειριών της ζωής. Την ίδια στιγμή στερούν και από τους δικούς τους ανθρώπους το κοινό περπάτημα στις λεωφόρους και τα μονοπάτια της.

Τους στερούν τη συν-ύπαρξη και τη συν-μετοχή στα ιερά της μυστήρια. Πόσο δεν συνειδητοποιούν την πίκρα και το πόνο που αφήνουν για πάντα πίσω τους σε αυτούς που είναι δεμένοι μαζί τους από μία κοινή Μοίρα: τη μάνα, τον πατέρα, τα αδέρφια...

Θέλω σήμερα τιμώντας τη μνήμη του γιού μου, αλλά και τον πολύτιμο χώρο που μου δωρίζει η «Ροδιακή» να φωνάξω δυνατά, για να ακουστώ όσο το δυνατόν καλύτερα: Συντοπίτες μου αγαπημένοι, ας τιμήσουμε το δώρο της ΖΩΗΣ. Ας σεβαστούμε την ανεκτίμητη αξία Της. Ας σταθούμε με ευθύνη απέναντί Της.
Ας συνειδητοποιήσουμε το βάρος κάποιων επιλογών Μας που μπορεί να αποβούν μοιραίες. Ας ασκηθούμε να συμπεριφερόμαστε υπεύθυνα. Ας μάθουμε, εντέλει, να ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΑΛΛΑ… ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ!

Αφιερωμένο σε εσένα γιε μου, που μου λείπεις πολύ. Και θα μου λείπεις για ΠΑΝΤΑ!»
Νουχάι-Κύρη Τατιάνα Μαρία

ΠΗΓΗ

Αγνώστου πατρός... (αληθινή ιστορία!)

Μικρές ιστορίες του χθες και του σήμερα

«Θα μου το βαφτίσεις, όταν με το καλό γεννηθεί;»

(Απίθανη ιστορία! Συνέβη στ΄αλήθεια πριν κάποια χρόνια...

 Ήταν Σεπτέμβριος του 1982 όταν η Φανή έφυγε από το χωριό της, κοντά στα Σέρβια της Κοζάνης, για να έλθει στη συμπρωτεύουσα να δουλέψει σε ένα μεγάλο κατάστημα με εποχιακά είδη στην Εγνατία οδό. Στην αρχή ήταν φοβισμένη και διστακτική. Σύντομα όμως κατάφερε να κυκλοφορεί με άνεση παντού. Νοίκιασε ένα δυάρι στην οδό Ολύμπου, κοντά στην πλατεία Δικαστηρίων για να πηγαίνει στη δουλειά με τα πόδια.

Τρία χρόνια αργότερα γνώρισε το Μιχάλη, ένα παλικάρι οχτώ χρόνια μεγαλύτερό της, όμορφο κι ευγενικό. Αρραβωνιάστηκαν και ετοιμάζονταν να παντρευτούν όταν η Υπηρεσία του Μιχάλη τον έστειλε ξαφνικά στη Μάνη, με σκοπό να αντικαταστήσει κάποιον για δυο χρόνια. Τι να κάνει η καημένη η Φανή; Μόνο υπομονή μπορούσε να κάνει. Μετρούσε τις μέρες, τις εβδομάδες και περίμενε.
Τον είδε μετά από εννέα μήνες, όταν κατάφερε εκείνος να πάρει άδεια και να έλθει στη Θεσσαλονίκη. Η επόμενη φορά που τον ξανάδε ήταν ύστερα από ένα χρόνο, λίγο πριν την οριστική επιστροφή του. Τότε της φάνηκε πολύ αλλαγμένος. Σαν απόμακρος, σαν ... 

«Είναι πολύ κουρασμένος» σκέφτηκε.
Δεν ήθελε να βάλει κακό με το νου της, αλλά εκείνος μετά από δυο μέρες κομπιάζοντας, τής ξεστόμισε την αλήθεια.
«Στη Μάνη γνώρισα μια κοπέλα ... Μη φανταστείς τίποτα σπουδαίο ... Να, κάτι επιπόλαιο ... Αλλά αυτή έμεινε έγκυος ... Και με βρήκαν τα αδέλφια της. Τρόμαξα πολύ. Με πίεσαν να την πάρω ... Αλλά εγώ εσένα αγαπάω ... Μόλις βάλουμε στεφάνι, θα τη χωρίσω και θα πάρω εσένα».
Σκίστηκε η καρδιά της στα δυο. Δεν μπορούσε να βγάλει άχνα. Μόνο όταν συνήλθε μάζεψε τα κομμάτια της και του είπε ήσυχα
«Μείνε μαζί της και με το παιδί σας». 

Δεν τον ξανάδε, δεν μίλησαν ξανά, δεν έμαθε νέα του.
Κάποιο ανοιξιάτικο βράδυ του 1986, φεύγοντας από το μαγαζί, τον είδε άξαφνα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ταράχτηκε, αλλά προχώρησε θαρρετά, χωρίς να τον κοιτάξει και έστριψε στο πρώτο στενό. Εκείνος την πήρε από πίσω. Έφτασε σπίτι σχεδόν τρέχοντας. Το ίδιο έγινε και το επόμενο βράδυ και το μεθεπόμενο. Εκείνος την περίμενε πάντα στο απέναντι πεζοδρόμιο και την ακολουθούσε μέχρι να μπει στην είσοδο της πολυκατοικίας. Πάντα αμίλητος. Πέρασε πάνω από μήνας έτσι.

Ένα βράδυ σχόλασε λίγο νωρίτερα. «Ευτυχώς» είπε από μέσα της.
«Δεν θα έχω παρέα απόψε».
Περπάτησε βιαστικά και σε πέντε λεπτά βρέθηκε στην πολυκατοικία όπου έμενε. Έβαλε το κλειδί στην πόρτα, μπήκε, πήρε το ασανσέρ για το 2ο όροφο κι όταν βγήκε τον είδε να την περιμένει μπροστά στην πόρτα του διαμερίσματός της. Δεν του μίλησε. Έβαλε το κλειδί στην πόρτα, άνοιξε γρήγορα, μπήκε μέσα και πριν προλάβει να κλείσει την πόρτα, εκείνος κράτησε με δύναμη την πόρτα και βρέθηκε μαζί της στο εσωτερικό του διαμερίσματος.
- Επιτέλους, τι θέλεις; τον ρώτησε.
- Εσένα ! της είπε με νόημα και με μια γρήγορη κίνηση τής άρπαξε τα κλειδιά από τα χέρια. Κλείδωσε την πόρτα και την κοίταξε όπως κοιτάει το λιοντάρι ένα ανυπεράσπιστο ελαφάκι.
Δεν τόλμησε να πει σε κανέναν για το φοβερό συμβάν. Εξάλλου δεν είχε φίλες.
Πρωί απόγευμα στη δουλειά, δεν είχε καιρό ούτε για βόλτες ούτε για έξοδα. Σε λίγες μέρες έφτασε η Μεγαλοβδομάδα. Πήγε στο χωριό της το Μ. Σάββατο το απόγευμα. Η μάνα την υποδέχθηκε όπως πάντα, με χαρές και γέλια. Εκείνη με κόπο κατάφερε να χαμογελάσει. Φοβόταν πολύ να το πει στους δικούς της. Ντρέπονταν τα αδέλφια της. Δεν έβλεπε την ώρα για να γυρίσει τη Δευτέρα του Πάσχα στη Θεσσαλονίκη.
Πέρασε παραπάνω από μήνας όταν φάνηκαν τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια: πρωινές ζαλάδες και ναυτία. Αγόρασε έντρομη ένα τεστ εγκυμοσύνης και περίμενε με αγωνία να γυρίσει στο σπίτι. Όταν είδε το αποτέλεσμα, κρατήθηκε από το χερούλι της πόρτας για να μην λιποθυμήσει.
Την άλλη μέρα έκανε μικροβιολογική εξέταση με την ελπίδα να μην είναι τίποτα. Διαψεύστηκε.
Το κεφάλι της ήταν άδειο. Δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα. Βρισκόταν σ’ ένα τούνελ χωρίς διέξοδο. Περπατούσε σαν υπνωτισμένη για να πάει στη δουλειά όταν άκουσε δυνατές φωνές «Να με κλείσεις φυλακή θες;».
Ήταν ένας αγριεμένος ταξιτζής που λίγο έλειψε να τη χτυπήσει. Τότε συνειδητοποίησε ότι περπατούσε μέσα στη μέση του δρόμου ανάμεσα στα αυτοκίνητα.
Μακάρι να την είχε χτυπήσει. Θα είχαν τελειώσει τα βάσανά της. Ήθελε πολύ, μα πάρα πολύ να τελειώσει η ζωή της.
«Και γιατί να μην τελειώσει τώρα;» σκέφτηκε. 

Η πιο απλή λύση. Κανείς δεν θα μάθαινε τίποτα. Θα γλίτωνε μια για πάντα.
Δεν κατάλαβε πότε βρέθηκε στο κατάστημα. Η Ναταλία, η υπάλληλος του διπλανού καταστήματος την κοίταξε γλυκά.
«Καλημέρα κοριτσάκι!» της είπε γελώντας. Με τη Ναταλία δεν μιλούσαν πολύ. Τα αφεντικά τους ήταν ανταγωνιστές, που θα πει εχθροί, γιατί πουλούσαν και οι δύο το ίδιο εμπόρευμα. Δεν φτάνει που δεν μιλούσαν εκείνοι, δεν επέτρεπαν ούτε στις υπαλλήλους τους να μιλάνε μεταξύ τους. Εκείνες όμως, δεν τους άκουγαν. Το πρωί όταν ήταν μόνες τους αντάλλασσαν στα πεταχτά μια κουβέντα. Όχι πολλά πράγματα. Μια καλημέρα και δυο λογάκια.
«Τι έχει το κοριτσάκι μου και είναι λυπημένο; Ποιος το στενοχώρησε;» συνέχισε η Ναταλία. Την κοίταξε στα μάτια η Φανή. «Θέλω να σου μιλήσω» της είπε.
«Αλλά όχι τώρα. Μπορείς το βράδυ; Όταν σχολάσεις, περίμενέ με στη γωνία».
Το βράδυ κατά τις εννιάμιση συναντήθηκαν οι δυο κοπέλες στη γωνία, κάτω από την τέντα ενός καταστήματος.
Έπεσε η Φανή στην αγκαλιά της Ναταλίας και έκλαιγε, έκλαιγε ασταμάτητα.
«Δεν μου φταίει σε τίποτα να το σκοτώσω, αλλά δεν μπορώ και να το κρατήσω. Αποφάσισα να βάλω τέρμα στη ζωή μου» της είπε όταν σταμάτησε το κλάμα.
«Θέλω τουλάχιστον κάποιος να ξέρει γιατί έφυγα. Διάλεξα εσένα, χωρίς να σε ξέρω καλά – καλά. Μα μου φαίνεσαι εντάξει κοπέλα».
Ο ουρανός από πάνω ήταν κατάμαυρος σαν την ψυχή της. Η βροχή που έπεφτε έκανε τόσο θόρυβο που σκέπαζε τα λόγια της. Μόνο οι αστραπές που φώτιζαν, φανέρωναν την αγωνία, τη θλίψη και την απογοήτευση στο προσωπάκι της.
Ταράχτηκε η Ναταλία σαν άκουσε όλα τούτα. Έμεινε αμίλητη για κάμποσα λεπτά αγκαλιάζοντας σφιχτά τη Φανή.
«Άκουσέ με», της είπε σοβαρά. «Θες να πάμε μαζί σε έναν παππούλη; Τον ξέρω καλά, χρόνια τώρα τον έχω πνευματικό. Θες να τον δεις κι εσύ; Μη φοβάσαι, δεν θα σε μαλώσει».
«Θέλω» είπε χωρίς να το πολυσκεφτεί η Φανή.

Την άλλη μέρα που ήταν Σάββατο κι ήταν κλειστά τα καταστήματα το απόγευμα, η Ναταλία κρατώντας τη Φανή από το χέρι πήγε στο υπόγειο του Ναού, εκεί που ήταν το Εξομολογητήριο και περίμεναν υπομονετικά να έλθει η σειρά της για να δει τον π. Ιωακείμ.
Στις πεντέμιση μπήκε μέσα η Φανή. Απέξω η Ναταλία περίμενε με αγωνία. Πέρασε μισή ώρα, κόντευε μία ώρα κι οι κυρίες που περίμεναν μαζί της άρχισαν να διαμαρτύρονται. Στην αρχή με αναστεναγμούς και νοήματα κι ύστερα πιο έντονα.
«Αμάν βρε παιδί μου» είπε κάποια εμφανώς αγανακτισμένη.
«Aν θέλουν να συζητήσουν, ας έρχονται άλλη ώρα».
Που να ’ξερε η καημένη πως πίσω από την κλειστή πόρτα γινόταν μάχη για να σωθούν δυο ζωές. Η Ναταλία έκανε πως δεν τις άκουγε. Είχε ανοίξει το βιβλιαράκι με την Παράκληση και ψιθύριζε
«Διάσωσον ἀπὸ κινδύνους τούς δούλους σου Θεοτόκε ...».
Όταν επιτέλους άνοιξε η πόρτα είχαν περάσει μία ώρα και τριάντα πέντε λεπτά.
Η Φανή ήταν κατακόκκινη και κλαμμένη. Οι κυρίες δεν συγκινήθηκαν με το θέαμα. Την αγριοκοίταξαν, αλλά εκείνη ούτε που κατάλαβε τίποτα. Πήρε τη Ναταλία από το χέρι και βγήκαν έξω βιαστικά.
«Θα μου το βαφτίσεις, όταν με το καλό γεννηθεί;»
ήταν η πρώτη της κουβέντα και χάθηκε η μία στην αγκαλιά της άλλης.

Τώρα άρχιζαν τα δύσκολα. Αργά ή γρήγορα θα το μάθαινε το αφεντικό, οι γονείς της, όλοι. «Αυτός είναι ο σταυρός σου» της είπε ο π. Ιωακείμ σε μια από τις επόμενες φορές που πήγε να τον βρει.
«Μη δειλιάσεις, όλα θα τα φροντίσει ο Θεός. Και το παιδί θα σου φέρει ευλογία» της τόνιζε.
Όταν το έμαθε το αφεντικό, την κοίταξε με τέτοια περιφρόνηση που δεν άντεξε και κατέβασε τα μάτια της.
«Καλή σιγανοπαπαδιά ήταν» σκεφτόταν εκείνος. Ήθελε πολύ να την απολύσει, αλλά δεν μπορούσε. Την προστάτευε ο νόμος.

Τα πιο δύσκολα ήρθαν όταν το έμαθαν οι δικοί της.
«Δεν είσαι πια κόρη μας. Μην τολμήσεις και εμφανιστείς στο χωριό» της μήνυσε ο πατέρας με μια ξαδέλφη της.
Μόνο η αδελφή της η μεγάλη ήρθε κρυφά στη Θεσσαλονίκη για να τη βρει και να της πει ότιξέρει ένα γιατρό που μπορεί να διακόψει την κύηση, ακόμα κι αν είναι πέντε μηνών το παιδί.
«Είσαι τρελή» της είπε έντονα.
«Σκέψου ότι τότε που έμεινες έγκυος, έγινε το ατύχημα με το Τσερνομπίλ. Εμείς στο χωριό αργήσαμε να το μάθουμε. Θυμάσαι πόσα χόρτα μαζέψαμε και φάγαμε; Θυμάσαι πόσο γάλα ήπιαμε από τις κατσίκες του πατέρα; Πού πήγε όλο αυτό το δηλητήριο; Στο μωρό σου! Δε φτάνει που θα είναι μπάσταρδο, θα είναι και ζαβό!».
Αναστέναξε βαθιά και κοίταξε την εικόνα της Παναγίας πάνω στο κομοδινάκι της.
«Παναγιά μου και μάνα, δεν θ’ αντέξω δυο κακά ... Φύλαξέ το, τό αγγελούδι μου!». 

Απέμεινε τώρα ολομόναχη από συγγενείς και γνωστούς. Βρήκε όμως, μια όμορφη συντροφιά εκεί στην ενορία του π. Ιωακείμ. Δεν την άφησαν μόνη της. Ούτε πριν ούτε μετά τον τοκετό.
Τα λόγια του π. Ιωακείμ βγήκαν αληθινά. Κάποιος ιδιοκτήτης ιδιωτικού σχολείου έμαθε την ιστορία της και εισηγήθηκε στο Συμβούλιο να την προσλάβουν ως γραμματέα και όταν η μικρή Αγγελική γινόταν 4 ετών, να φοιτήσει δωρεάν στο Νηπιαγωγείο και αργότερα στο Δημοτικό.
Δεν ήταν ωστόσο, εύκολο να τη δεχθεί η κοινωνία έτσι όπως ήταν, μια ανύπαντρη μητέρα. Οι ίδιοι άνθρωποι που προσπαθούν να κουκουλώσουν ένα παραστράτημα με ένα φόνο, οι ίδιοι στήνουν στο απόσπασμα μια δύστυχη κοπέλα που αποφάσισε να κρατήσει το μωρό.
Η περίπτωσή της μάλιστα, είχε επιπλέον την ιδιαιτερότητα του βιασμού. Αλλά ποιος νοιάζεται για το πώς και το γιατί. Οι υπάλληλοι του Δημοτολογίου, του ΙΚΑ, της Εφορείας όταν έβλεπαν την ένδειξη «άγαμη» στα χαρτιά της, την κοίταζαν πάντα με εκείνο το βλέμμα, το γεμάτο περιφρόνηση ...
«Δεν ξέρουμε γιατί το επέτρεψε ο Θεός» της έλεγε συχνά ο π. Ιωακείμ.
«Έχε εμπιστοσύνη και δεν θα σε αφήσει».

Η μικρή Αγγελική μεγάλωνε και γινόταν σωστό αγγελούδι. Μαζί μεγάλωναν κι οι απορίες της:
"Πού είναι ο δικός μου ο μπαμπάς; Γιατί δεν έχω κανέναν παππού και καμμία γιαγιά; Γιατί δεν έχω θείους, θείες, ξαδέλφια;"
Δύσκολες ερωτήσεις. Η Φανή ένιωθε ώρες ώρες πως περπατά σε τεντωμένο σκοινί, προσπαθώντας να εξηγήσει στην αθώα ψυχούλα τα ανεξήγητα. Πάντα με τη βοήθεια ενός ψυχολόγου και πάντα με την ευχή του π. Ιωακείμ.
Κάποιες κυρίες από την ενορία βλέποντας τον αγώνα και την αγωνία της θέλησαν να της γνωρίσουν κάποιον για να συμπορευτεί μαζί του και να έχει ένα στήριγμα.
Δεν περίμενε όμως, να έχει τέτοια αντιμετώπιση από τους υποψήφιους γαμπρούς. Όλοι, μα όλοι την αντιμετώπιζαν σαν γυναίκα ελευθέρων ηθών. Αυτό την πλήγωσε βαθιά και πια ούτε ήθελε να ακούσει για γνωριμίες και προξενιά.
Μέχρι που η νοικοκυρά της, μια γυναίκα με πολλή αγάπη, μεγάλη κατανόηση και ακόμα μεγαλύτερη διάκριση, της έκανε λόγο για το Δημοσθένη.
Η Φανή ήταν ανένδοτη. Μετά από πολλές πιέσεις, αναγκάστηκε να δεχθεί να τον συναντήσει, χωρίς ωστόσο να ελπίζει σε τίποτα.

Τον βρήκε μια μέρα μετά το σχόλασμα, απεριποίητη, άκεφη και όταν τον είδε σκέφτηκε «Ας του τα πω όλα χύμα από την αρχή, για να φύγει μια ώρα γρηγορότερα».
Και ξεκίνησε ψυχρά.
«Θέλω να ξέρεις ότι έχω ένα εξώγαμο παιδί 12 ετών».
Πάγωσε όταν τον είδε να αλλάζει όψη.
Την κοίταξε στην αρχή θλιμμένα, απορημένα κι ύστερα άρχισε ... να κλαίει.
Η Φανή δεν ήξερε τι να κάνει. Μπροστά της ήταν ένας άντρας δυο μέτρα που έκλαιγε ασταμάτητα.
«Είμαι κι εγώ εξώγαμο παιδί» της είπε όταν ηρέμησε.
«Πέρασε η ζωή μου ανάμεσα στο Ορφανοτροφείο και στην οικογένεια που με αναδέχθηκε. Δεν θέλω άλλο παιδί να περάσει τέτοιο πόνο».
Ο γάμος έγινε σε ένα μήνα στην ενορία του π. Ιωακείμ. Δεν χρειάστηκε να γνωριστούνε άλλο. Ο μεγάλος προξενητής από ψηλά είχε φροντίσει να έλθουν κοντά οι ψυχές τους και να αγαπηθούν. 

Το πιο απίστευτο όμως, έγινε αμέσως μετά, όταν ο Δημοσθένης με επίσημη πράξη αναγνώρισε ως νόμιμο παιδί του της Αγγελική. Και όταν τον ρώτησαν παραξενεμένοι οι θετοί γονείς του, τους είπε πως έκανε μια επιπολαιότητα νεανική και πως έπρεπε να αποκαταστήσει την αδικία στην κοπέλα (!).
Την ευτυχία ήρθε να συμπληρώσει ο ερχομός του Γεράσιμου, ενός κατάξανθου μπέμπη που έμοιαζε καταπληκτικά στην Αγγελική.
Αργότερα οι ηλικιωμένοι γονείς τής Φανής μετακόμισαν στη Θεσσαλονίκη, κοντά στην κορούλα τους και την οικογένειά της.
Ποτέ δεν έμαθαν ποιος είναι ο βιολογικός πατέρας της Αγγελικής. Δεν είχε νόημα.
Σήμερα ο Γεράσιμος είναι φοιτητής στη Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης.
Η Αγγελική είναι μαία.
Πριν από ένα χρόνo γνώρισε τον Άγγελο, έναν πραγματικό άγγελο, ειδικευόμενο γιατρό γυναικολόγο και ετοιμάζονται να παντρευτούν. Τον ελεύθερο χρόνο τους φροντίζουν εθελοντικά κοπέλες που αντιμετωπίζουν ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη.
Κάποιο απόγευμα ένας δημοσιογράφος που έκανε ρεπορτάζ για τις εκτρώσεις τους ρώτησε μεταξύ άλλων
«Αν το μωρό είναι καρπός βιασμού; Ούτε τότε κάνουν έκτρωση;»
Εκείνη απάντησε ήρεμα
«Εγώ ξέρω ένα τέτοιο μωρό που το άφησε η μανούλα του να γεννηθεί κι ας είχε κόντρα όλη την κοινωνία κι ας είχε ρουφήξει όλη τη ραδιενέργεια που μας ήρθε από την τότε Σοβιετική Ένωση».
«Κι εγώ, κι εγώ ξέρω ένα τέτοιο μωρό!» συμπλήρωσε ο Άγγελος.
Και συνέχισαν οι δυο τους αθόρυβα και ουσιαστικά την εθελοντική προσφορά τους σε όλα τα πλάσματα που ο Θεός στέλνει στο δρόμο τους.
Κρ. Π.

ΠΗΓΗ

Ένα πρότυπο οικογένειας(μνήμη Αγ.Ευσταθίου)

 

 Τα πρότυπα των καιρών μας είναι συνήθως ατομοκεντρικά. Ένας που ξεχώρισε για κάποια καλή πράξη ή για επιδόσεις στον αθλητισμό, ο επιστήμονας που έκανε μία ξεχωριστή ανακάλυψη, ένα μοντέλο, μία διασημότητα των ΜΜΕ, ένα ίνδαλμα ηθοποιΐας. 

Ως συλλογικά πρότυπα παρουσιάζονται αθλητικές ομάδες που κατακτούν ένα πρωτάθλημα ή διασώστες άλλων ανθρώπων σε περιόδους κρίσης. 

Στην εκκλησιαστική μας παράδοση όμως διαβλέπουμε και πρότυπα που έχουν να κάνουν με έναν θεσμό συλλογικό, όχι όμως πρώτης προτεραιότητας για τα δεδομένα του πολιτισμού μας. Υπάρχουν οικογένειες που δείχνουν ότι όταν η πίστη στον Χριστό είναι το κέντρο της ύπαρξης, τότε όλα τα μέλη γίνονται ένα και σφυρηλατούν σχέσεις που δεν νικιούνται από τον χρόνο και τις δοκιμασίες της ζωής.
Τέτοια οικογένεια ήταν αυτή του Αγίου μεγαλομάρτυρος Ευσταθίου. Την μνήμη του, της συζύγου του Θεοπίστης και των γιών τους Αγαπίου και Θεοπίστου γιορτάζουμε στις 20 Σεπτεμβρίου. 

Το συναξάρι τους μας δείχνει ότι όταν ο σύζυγος βρήκε την αλήθεια της πίστης, η σύζυγος και τα παιδιά τον εμπιστεύθηκαν. Τον ακολούθησαν στην φτώχεια και τις δοκιμασίες. Δεν έπαψαν να στηρίζονται στον Χριστό, ακόμη κι αν χωρίστηκαν εξαιτίας των περιστάσεων της ζωής. Και όταν βρέθηκαν ξανά, η ωριμότητα της αγάπης του αγίου οδήγησε στην σταδιακή αποκάλυψη της ταυτότητας όλων. Κι ενώ θα μπορούσαν να απολαύσουν την προτέρα δόξα, προτίμησαν να παραμείνουν πιστοί στον Χριστό και να μαρτυρήσουν στα χρόνια του αυτοκράτορα Αδριανού (117-138 μ.Χ.), όντας αγκαλιασμένοι στην πυρά!
Δεν είναι μία ρομαντική ιστορία η ζωή της οικογένειας του αγίου Ευσταθίου. Είναι και ένα σημάδι για το πώς η σύγχρονη οικογένεια μπορεί να βρει ταυτότητα και προσανατολισμό. 

  Η πίστη στον Χριστό δεν θεωρείται κλειδί σήμερα για να υπάρξει μία σχέση που θα διαρκέσει ανάμεσα στον άντρα και την γυναίκα. Τα χρήματα, η ηδονή, τα κοινά συμφέροντα, η αίσθηση ότι η οικογένεια υπάρχει ως θεσμός για να αποφύγουμε την μοναξιά και να κάνουμε παιδιά ή για την κοινωνική αποδοχή οδηγούν τους ανθρώπους στο να καθυστερούν όσο περισσότερο γίνεται τον γάμο. 

Η ανασφάλεια ότι ο άλλος δεν θα μπορέσει να καλύψει τις ανάγκες του «εγώ» μας, όπως επίσης και το αίσθημα ότι ο γάμος είναι πλήξη, διότι μας στερεί την ελευθερία, ενώ η πίστη στον Χριστό περιορίζεται στην συνήθεια της παράδοσης, χωρίς να συμβάλλει στην καθημερινή μεταμόρφωση των προσώπων, στερούν από την προσωπικότητά μας την αποφασιστικότητα να κρατήσει ζωντανή την ομορφιά της σχέσης και να μην παρασυρθεί από πειρασμούς.

Παραδείγματα όπως αυτά της οικογένειας του αγίου Ευσταθίου μας δείχνουν ότι η πίστη ανατροφοδοτεί τις καρδιές των μελών της οικογένειας όχι με το αίσθημα του καθήκοντος, του «πρέπει», αλλά με την δύναμη της αγάπης η οποία κάνει τον άνθρωπο να αναπνέει. Να μην φοβάται σταυρούς. Να ξεκινά από την αρχή κάθε μέρα για να βρει την χαρά και την ενότητα. Να αφήνει πίσω τον γογγυσμό για την αμαρτία του άλλου και να βλέπει με καθαρά μάτια τις δικές του ανεπάρκειες, ζητώντας συγγνώμη και συγχωρώντας. Και η πίστη καθιστά τον Χριστό παρόντα τόσο στην ζωή του ζευγαριού όσο και στην σχέση με τα παιδιά, δίνοντας τις αρχές και το βίωμα της εκκλησιαστικής ζωής, στην οποία η οικογένεια βρίσκει αληθινό στήριγμα.
Πρότυπα συλλογικότητας που δίνουν νόημα αιωνιότητας, αυτά χρειαζόμαστε!


π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 19 Σεπτεμβρίου 2018

πηγή

Eίναι «ψηφιακή ηρωίνη»: Πώς οι οθόνες μεταμορφώνουν τα παιδιά μας σε ψυχωτικούς τοξικομανείς

Η Σούζαν αγόρασε στον 6χρονο γιο της ένα iPad όταν πήγαινε πρώτη Δημοτικού. «Σκέφτηκα «Γιατί να μην δοκιμάσει;», μου είπε κατά τη διάρκεια μια συνεδρίας μας. Το σχολείο του Τζον είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί τις συσκευές σε όλο και μικρότερες τάξεις, ο δάσκαλος τεχνολογίας εκθείαζε τα εκπαιδευτικά τους ωφέλη, οπότε η Σούζαν θέλησε να κάνει ότι ήταν καλύτερο για το ξανθό της αγοράκι που λάτρευε να διαβάζει και να παίζει μπέιζμπολ.

Αρχικά άφηνε τον Τζον να παίζει διάφορα εκπαιδευτικά παιχνίδια στο iPad του. Ώσπου ο μικρός ανακάλυψε το Minecraft, το οποιο ο δάσκαλος τεχνολογίας χαρακτήρισε «ηλεκτρονικό Lego». Θυμόταν πόσο λάτρευε η ίδια ως παιδί να χτίζει και να παίζει με τα τουβλάκια της, οπότε άφησε το γιο της να παίζει Minecraft το απόγευμα.
Στην αρχή η Σούζαν ήταν αρκετά ευχαριστημένη. Ο Τζον έμοιαζε να απασχολείται με δημιουργικό παιχνίδι καθώς εξερευνούσε τον κόσμο του ηλεκτρονικού παιχνιδιού. Παρατηρησε μεν οτι το παιχνίδι δεν ηταν ακριβώς όπως τα Lego που θυμόταν -στα παιδικα της χρόνια δεν χρειαζόταν να… σκοτώσει ζώα και να βρει σπάνια στοιχεία για να επιβιώσει και να πάει στο επόμενο επίπεδο. Αλλά ο Τζον έμοιαζε να χαίρεται πολύ, ενώ το σχολείο του είχε μέχρι και όμιλο Minecraft, οποτε… πόσο ασχημο μπορεί να ήταν;
Παρ’ ολ’ αυτα, η Σούζαν δεν μπορουσε να αρνηθεί πως έβλεπε αλλαγές στον Τζον. Είχε αρχίσει να απορροφάται όλο και περισσότερο από το παιχνίδι του, είχε χάσει το ενδιαφέρον του για το μπέιζμπολ και το διάβασμα βιβλίων και αρνούταν να βοηθήσει στις δουλειές του σπιτιού. Μερικά πρωινά ξυπνούσε και της έλεγε οτι εβλεπε τετράγωνα στα όνειρά του.
Αν και αυτο την απασχολούσε, πίστευε πως ο γιος της μπορεί απλά να είχε ζωηρή φαντασία. Καθώς η συμπεριφορά του συνέχιζε να χειροτερεύει, προσπάθησε να του πάρει το παιχνίδι, αλλά ο Τζον άρχισε να έχει κρίσεις θυμού. Οι εκρήξεις του ήταν τόσο άσχημες που ενέδιδε, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της ξανά και ξανά ότι «ειναι εκπαιδευτικό»

Τότε μια νύχτα συνειδητοποίησε πως κάτι δεν πήγαινε καθόλυ καλά.
«Μπήκα στο δωμάτιο του για να τον ελέγξω. Υποτιθεται πως θα κοιμόταν… Και τρόμαξα τόσο!«
Tον βρήκε να κάθεται στο κρεβάτι του και να κοιτάζει με τεράστια μάτια στο κενό, ενώ το φωτεινό του iPad βρισκοταν διπλα του. Έμοιαζε να είναι σε έκσταση. Μέσα στον πανικό της, η Σουζαν χρειάστηκε να τον ταρακουνήσει πολλές φορές για να συνέλθει. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως το κάποτε υγιές, χαρούμενο αγοράκι της ειχε εθιστεί τοσο στο παιχνιδι που είχε μεταλλαχτεί σε έναν κατατονικό, ναρκωμένο άνθρωπο.

Αυτος ειναι και ο λογος που οι γονείς που είναι περισσότερο προσεκτικοί με την τεχνολογία ειναι οι σχεδιαστές τεχνολογίας και οι μηχανικοί. Ο Steve Jobs ήταν γνωστός για το πόσο λίγη τεχνολογία επέτρεπε στα παιδιά του. Στελέχη και μηχανικοί της Silicon Valley στελνουν τα παιδιά τους σε σχολεία που δεν χρησιμοποιούν τεχνολογία. Οι ιδρυτές της Google Sergey Brin και Larry Page πήγαν σε μοντεσσοριανά σχολείο, όπως και ο δημιουργός του Αmazon Jeff Bezos και ο δημιουργός της Wikipedia Jimmy Wales.
Πολλοί γονείς καταλαβαίνουν ότι οι φωτεινές οθόνες έχουν αρνητική επιρροή στα παιδιά. Βλέπουμε τις επιθετικές εκρήξεις θυμού όταν παίρνουμε τις συσκευές μακριά, καθώς και την ελλειπή ικανότητα συγκέντρωσης όταν τα παιδιά παύουν να δέχονται αδιάκοπα ερεθίσματα από τις συσκευές τους. Ακόμα χειρότερα: βλέπουμε παιδιά που βαριούνται, που είναι απαθή, αδιάφορα και βαρετά όταν δεν έχουν μια συσκευή στα χέρια τους.

Αλλά είναι ακόμα χειρότερο απ’ ότι πιστεύουμε.
Τώρα ξέρουμε πως όλα αυτά τα iPads, τα κινητά, τα Xboxes ειναι μια μορφή ψηφιακού ναρκωτικού. Πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι μπορούν να επηρεάσουν το μπροστινό μέρος του εγκεφάλου με τον ίδιο τρόπο που το επηρεάζει η κοκαίνη. Η τεχνολογία είναι τόσο υπερδιεγερτική που ανεβάζει τα επιπεδα ντοπαμίνης όσο τα ανεβάζει το σεξ.
Αυτό το εθιστικό αποτελέσμα είναι ο λόγος που ο Dr. Peter Whybrow, διευθυντής του τμήματος νευροεπιστήμης στο UCLA αποκαλεί τις οθόνες «ηλεκτρονική κοκαϊνη», ενώ κινέζοι ερευνητές «ηλεκτρονική ηρωίνη». Ο Dr. Andrew Doan, επικεφαλής του τμήματος έρευνας πάνω στους εθισμούς για το πεντάγωνο και το αμερικάνικο ναυτικό αποκαλεί τα βιντεοπαιχνίδια και την τεχνολογία οθόνης «ψηφιακά ναρκωτικά»

  Σωστά καταλάβατε: το μυαλό του παιδιού σας καθώς παίζει Minecraft μοιάζει με έναν εγκέφαλο υπο την επήρεια ναρκωτικών. Για αυτό και ειναι δύσκολο να ξεκολλήσουμε τα παιδιά από τις οθόνες τους και τα βρίσκουμε ιδιαίτερα ευερέθιστα όταν διακόπτεται ο χρόνος τους μπροστά στην οθόνη. Εκατοντάδες πια κλινικές μελέτες δείχνουν ότι οι οθόνες αυξάνουν την κατάθλιψη, το άγχος και την επιθετικότητα και μπορούν να οδηγήσουν σε ψυχωσικά επεισόδια κατά τα οποία ο παίκτης χάνει την επαφή με την πραγματικότητα.
Στην κλινική μου μελέτη με πάνω από 1000 εφήβους τα τελευταία 15 χρόνια, βρήκα το παλιό ρητό «Μια ουγκιά πρόληψης αξίζει όσο μια λίβρα θεραπείας» να ταιριάζει απόλυτα όταν μιλάμε για εθισμό στην τεχνολογία. Μόλις το παιδί περάσει τη διαχωριστική γραμμή του αληθινού τεχνολογικού εθισμού, η θεραπεία μπορεί να είναι πολύ δύσκολη. Για την ακρίβεια, βρήκα πολύ ευκολότερο να θεραπεύσω χρήστες ηρωίνης και κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης, παρά χαμένους στο μάτριξ video gamers ή εθισμένους στα social media και το Facebook.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του 2013 της αμερικανικης ακαδημίας παιδιάτρων, τα παιδιά ηλικίας 8-10 ετών ξοδεύουν 8 ώρες τη μέρα σε διάφορα ψηφιακά μέσα, ενώ οι έφηβοι περνούν 11 ώρες μπροστά σε οθόνες. 1 στα 3 παιδιά χρησιμοποιεί τάμπλετς ή κινητά πριν καν μιλήσουν. Σύμφωνα με το βιβλίο “Internet Addiction” της Dr. Kimberly Young, 18% των χρηστών του internet στη φάση του κολλεγίου υποφέρουν από τεχνολογικό εθισμό στις ΗΠΑ.
Μόλις ένας άνθρωπος περάσει στον ολοκληρωτικό εθισμό οποιουδήποτε τύπου, πρέπει πρώτα να αποτοξινωθεί ώστε να μπορέσει στη συνέχεια η οποιαδήποτε θεραπεία να έχει αποτέλεσμα. Με την τεχνολογία αυτό σημαίνει ολοκληρωτική αποχή από τα ψηφιακά μέσα: όχι υπολογιστές, όχι κινητά, όχι tablets. Σε προχωρημένα στάδια απαγορεύεται ακόμα και η τηλεόραση. Η συνήθης περίοδος αποχής είναι από 4 εως 6 βδομάδες, αυτός είναι ο χρόνος που χρειάζεται για ένα υπερδιεργεμένο νευρικό σύστημα να κάνει «επανεκκίνηση». Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο στην τωρινή μας κοινωνία όπου οι οθόνες βρίσκονται παντού. Ένα άτομο μπορεί να ζήσει χωρίς ναρκωτικά ή αλκοόλ. Με τον τεχνολογικό εθισμό όμως είναι αδύνατο, υπάρχουν παντού ψηφιακοί πειρασμοί.
Οπότε πώς προστατεύουμε τα παιδιά μας από το να ξεπεράσουν το όριο; Δεν είναι εύκολο.
Το κλειδί είναι να αποτρέψεις το 4χρονο, 5χρονο ή 8χρονο σου από το να κολλήσει σε οθόνες. Αυτό σημαίνει Lego αντί για Minecraft, βιβλία αντί για iPads, φύση και άθληση αντί για τηλεόραση. Αν χρειαστεί, ζητήστε από το σχολείο του παιδιού σας να μην του δώσει τάμπλετ μέχρι να γινει 10 ετών (άλλοι συστήνουν 12)

Nα κάνετε ειλικρινείς συζητήσεις με το παιδί σας σχετικά με το γιατί του περιορίζετε την πρόσβασή του σε οθόνες. Να τρώτε φαγητό με τα παιδιά σας χωρίς ηλεκτρονικές συσκευές στο τραπέζι -ακριβώς όπως ο Steve Jobs είχε δείπνα με τα παιδιά του χωρίς τεχνολογία. Μην πέφτετε θύματα του «Ο γονιός είναι αφηρημένος», καθώς όπως ξέρουμε τα παιδιά κάνουν ότι βλέπουν.
Όταν μιλαω στα 9χρονα διδυμα αγόρια μου, τους εξηγώ με ειλικρίνεια το γιατί δεν θέλουμε να έχουν ταμπλετ ή να παιζουν βιντεοπαιχνίδια. Τους εξηγώ πως κάποια παιδιά παίζουν τόσο πολύ με τις συσκευές τους που δυσκολεύονται να σταματήσουν ή να κοντρολάρουν το πόσο θα παίξουν. Τα έχω βοηθήσει να καταλάβουν ότι αν μπλέξουν με οθόνες και παιχνίδια όπως κάποιοι άλλοι φιλοι τους, θα επηρεαστούν άλλα κομμάτια της ζωής τους: μπορεί να μην θέλουν πια να παίζουν μπέιζμπολ, να μην διαβάζουν συχνά βιβλία, να χάσουν το ενδιαφέρον τους στην επιστήμη και τη φύση και να κόψουν τη σχέση τους με τους αληθινούς τους φίλους. Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος να πειστούν, καθώς έχουν δει από πρώτο χέρι τις αλλαγές στη ζωή κάποιων φίλων τους εξαιτίας της προσκόλλησης τους σε μια οθόνη.

Οι ψυχολόγοι καταλαβαίνουν πως η υγιής ανάπτυξη των παιδιών περιλαμβάνει επικοινωνία, δημιουργικό φανταστικό παιχνίδι και επαφή με τον αληθινό, φυσικό κόσμο. Δυστυχώς ο εθιστικός κόσμος της οθόνης θαμπώνει και εμποδίζει αυτές τις διαδικασίες υγιούς ανάπτυξης.

Ξέρουμε επίσης ότι τα παιδιά είναι πιο επιρρεπή σε εθισμούς όταν νιώθουν μόνα, αποξενωμένα και βαριούνται. Για αυτό πρέπει να βοηθάμε τα παιδιά να συνδέονται με αληθινές εμπειρίες ζωής και αληθινούς δεσμούς και σχέσεις. Το παιδί που ασχολείται με δημιουργικές δραστηριότητες και επικοινωνεί με την οικογένειά του έχει λιγότερες πιθανότητες να ξεφύγει στον ψηφιακό κόσμο φαντασίας. Αλλά ακόμα και ένα παιδί που λαμβάνει όλη την αγάπη και την υποστήριξη του κόσμου, κινδυνεύει να πέσει στο Μάτριξ, μόλις έρθει σε επαφή με τις οθόνες και νιώσει την επίδρασή τους. Άλλωστε, 1 στους 10 ανθρώπους έχουν από τη φύση τους έντονες τάσεις εθισμού.
Στο τέλος, η Σούζαν πήρε το τάμπλετ από το γιο της, όμως η θεραπεία ήταν μια ανηφόρα με πολλές λακούβες και οπισθοχωρήσεις…
Τέσσερα χρόνια αργότερα, με πολλή υποστήριξη, ο Τζον ειναι πολυ καλυτερα. Χρησιμοποιεί έναν υπολογιστή γραφείου και έχει βρει κάποια ισορροπία στη ζωή του: παίζει σε ομάδα και έχει αρκετούς φίλους στο σχολείο. Αλλά η μητέρα του είναι ακόμα σε επιφυλακή ως προς τη χρήση τεχνολογίας από μεριάς του, γιατί όπως κάθε εθισμός μπορεί κανείς εύκολα να ξαναυποκύψει σε κάποια στιγμή αδυναμίας. Το να προσέχει πως έχει υγιείς δραστηριότητες, ότι απουσιάζει ο υπολογιστής από το δωμάτιό του και το βραδινό φαγητό δεν συνοδεύεται από οποιαδήποτε μορφή τεχνολογίας είναι όλα κομμάτι της λύσης του προβλήματος.

~ Dr. Nicholas Kardaras
New York Post /πηγή

Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ

Γράφει η πρεσβυτέρα Φωτεινή Κλουκίνα-Χαμάλη, Φιλόλογος

http://www.academia.edu/8311231/%CE%97_%CE%A0%CE%A1%CE%95%CE%A3%CE%92%CE%A5%CE%A4%CE%95%CE%A1%CE%91_%CE%A3%CE%A4%CE%97%CE%9D_%CE%95%CE%9D%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%91

Η μητέρα Μάρθα

«Αυτός, όταν ανοίγει το στόμα του,
πετάει κάτι διαμάντια…
Αρκεί, να μην σε πάρουν στο κεφάλι!»
Άγιος Παΐσιος

Μετά την Κυριακάτικη Λειτουργία, και τις πρώτες θερμές καλημέρες με το αντίδωρο στο χέρι, σαν επιστρέφαμε σπίτι, ο καθείς έμπαινε σιγά-σιγά στους δικούς του κόσμους της κυριακάτικης ρέμβης, άλλος με εφημερίδα, άλλος με μουσική, άλλος με καφέ σε φίλους.
Κι η μητέρα, πάντα στην κουζίνα, για το πιο λαμπρό τραπέζι της εβδομάδας. Πότε με κόσμο, συγγενείς, φίλους, πότε μόνοι, πότε με ποικιλία εδεσμάτων, πότε χωρίς, πάντα όμως με το καλό τραπεζομάντιλο στρωμένο στο σαλόνι. Μας ξαναφώναζε το μεσημέρι από τους κόσμους μας, για να γίνουμε πάλι οικογένεια και καθόμασταν τριγύρω με φασαρία «ελληνική», με γέλια, σχόλια και κουβέντες ζωντανές.

Κι εκείνη, με την αιώνια έγνοια:
–Φάγατε; Να φέρω κάτι άλλο;

Κάποτε την αποπαίρναμε:
–Κάτσε και εσύ να φας να πεις δύο κουβέντες σαν άνθρωπος…

Κάναμε και καμία –προσωρινή πάντοτε– κίνηση καλής θέλησης, σηκωνόμασταν να την βοηθήσουμε, ανοίγαμε καμία βρύση να πλύνουμε, φέρναμε κανένα πιάτο – βέβαια δεν την φτάναμε, ώσπου να κινηθούμε μας είχε ήδη προσπεράσει.

Και έτσι κύλαγε το γεύμα εν μέσω θορύβου καρδιακού και παρατηρήσεων προς την μητέρα:
–Κάτσε μία στιγμή, όλο πέρα δώθε είσαι!

Μια φορά μάλιστα κάποιος –φίλος, συγγενής ήταν;– έδωσε και θεολογικό υπόβαθρο στην παρατήρηση:
–Αχ, Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾶς καί τυρβάζῃ περί πολλά˙ ἑνός δέ ἐστι χρεία…, είπε με ύφος, και κούνησε το κεφάλι.

Δεν θυμάμαι αν επικροτήσαμε το σχόλιο εξωστρεφώς, ούτε της μητέρας την αντίδραση θυμάμαι σε τούτη την ευαγγελική «κατραπακιά» που της ρίξαμε στα καλά καθούμενα. Πάντως, μας βόλευε εκείνα τα κυριακάτικα γεύματα, τόσο ο λόγος του Κυρίου –και είναι καμιά φορά άσχημο πολύ να σε βολεύει το Ευαγγέλιο–, όσο και η ύπαρξη της Μάρθας… Βλέπεις, πάντα υπάρχει για όλους ένα άλλοθι, κι ακόμα χειρότερο αν είναι και ιερό, για να φεύγουμε εκείνου το «ἑνός» που «ἔστι χρεία».

Εκείνο το ένα χρειαζούμενο, που ακόμα εμείς κυνηγάμε να το μάθουμε, μα που κάποιες «Μάρθες» που μεριμνούν περί πολλά αφανώς, ίσως να το ξέρουν…

Ορφέας
από το περιοδικό Η Δράση μας,
τεύχ. Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 2018

πηγή

Η τιμή και η θυσία...

π. Μιλτιάδης Ζέρβας
Σήμερα -μα ίσως και πάντοτε- μοιάζει δύσκολο να συναντηθούν ένας άνδρας και μια γυναίκα. Και πιο δύσκολο ακόμα φαντάζει ένα ζευγάρι να διαφύγει από τη διαβρωτική φθορά της σχέσης, από τις διαλυτικές δυνάμεις του χωρισμού.
Τούτο νομίζουμε ότι συμβαίνει, επειδή σήμερα -κι ίσως περισσότερο από οποτεδήποτε στο παρελθόν- ο άνδρας αγνοεί το τι σημαίνει θυσία και η γυναίκα ξεχνά το τι σημαίνει τιμή.


Ο άνδρας δεν θυσιάζεται για τη γυναίκα του, μα την παραμελεί, την χρησιμοποιεί και την εξουσιάζει, καθιστώντας την στείρα κι ανύμπορη να δώσει ζωή και τροφή στη σχέση.
Κι η γυναίκα δεν τιμά τον άνδρα της, μα τον υποτιμά, τον μειώνει, και τον αμφισβητεί, καθιστώντας τον αδύναμο και ανίκανο να δώσει σιγουριά και ασφάλεια στη σχέση.

Ας μην μας διαφεύγει πως η τιμή και η θυσία σχετίζονται με τη λατρεία του Θεού. Είναι συστατικά της ιερότητας και του μυστηρίου. Γι' αυτό είναι ικανά, ν' αποκαταστήσουν την ανθρώπινη φύση στην ακεραιότητά της, ενοποιώντας τα διεστώτα (τον άνδρα και τη γυναίκα) σ' αυτό που ο λαός μας καλεί "ανδρόγυνο".

Κάτι σαν υστερόγραφο...

"Μα τι είναι αυτά που μας λες;" θα αντιπούν κάποιοι. "Γιατί η θυσία αφορά τον άνδρα και η τιμή αρμόζει στη γυναίκα; Τέτοιες παρωχημένες ιδέες εδραιώνουν την ανισότητα μεταξύ των δύο φύλων".

Φίλοι καλοί, ακόμα δεν προσέξατε πως η ψυχή του ανθρώπου, όταν ακούει θυσία κι όταν ακούει τιμή τ´ αναγνωρίζει ως συνώνυμα;

facebook

Όταν εισέρχεσαι μέσα στο ναό να έχεις την διάκριση να είσαι ευπρεπώς ντυμένος και ντυμένη

π.Παύλος Παπαδόπουλος

Όταν εισέρχεσαι μέσα στο ναό να έχεις την διάκριση να είσαι ευπρεπώς ντυμένος και ντυμένη. Ειδικά όταν θα πάμε στο ναό για να συμμετάσχουμε σε κάποιο Μυστήριο -ένα περισσότερο- θα πρέπει να προσέχουμε την ενδυμασία μας.

Δηλαδή άλλο είναι να είμαι έξω στην αγορά και να πάω στο ναό για να ανάψω ένα κεράκι και άλλο να πάω στο ναό για να λειτουργηθώ ή για να εξομολογηθώ.

Φυσικά και δεν θα σωθούμε από το σεμνό μας ντύσιμο αλλά σίγουρα ακόμα και το ντύσιμό μας δείχνει την πνευματική μας κατάσταση και την συναίσθηση που έχουμε για το που προσερχόμαστε και γιατί προσερχόμαστε. Η ενδυμασία μας θα πρέπει να είναι σεμνή και ευπρεπής όχι μόνο όταν είναι να πάμε στο ναό αλλά πάντοτε, μιας και πάντοτε είμαστε χριστιανοί και όχι μόνο μέσα στους ναούς.

Οι γυναίκες να μην ντύνονται προκλητικά και καλό είναι να φορούν φούστα (ευπρεπή) ειδικά όταν έρχονται στο ναό για να συμμετάσχουν σε κάποιο Μυστήριο αλλά και οι άνδρες να προσέρχονται με μακρύ παντελόνι, με παπούτσια και όχι με σαγιονάρες.

Αυτά ίσως μας φαίνονται λίγο οπισθοδρομικά και ανούσια όμως δεν είναι έτσι ακριβώς. Όταν θα πάω να εξομολογηθώ ακόμα και η εξωτερική μου εμφάνιση θα πρέπει να είναι κατάλληλη για το Μυστήριο. Δεν είναι δυνατόν να έρχονται γυναίκες στην εξομολόγηση προκλητικά ντυμένες ή άνδρες με κοντό παντελονάκι, το ίδιο και στην Θεία Λειτουργία (ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ: να έρχονται κάποιες να κοινωνήσουν και να αφήνουν το μισό τους κραγιόν πάνω στην λαβίδα) ή σε κάποιο Γάμο ή Βάπτιση ή ακόμα και σε μια Παράκληση.

Μην σας φαίνονται -το ξαναλέγω- όλα αυτά οπισθοδρομικά, διότι τελικά αυτό που έχουμε μέσα μας το βγάζουμε και προς τα έξω. Δηλαδή είναι δυνατόν να έχω από τη μία ταπεινό φρόνημα (μέσα μου) και από την άλλη να ντύνομαι προκλητικά, δεν είναι δυνατόν να έχω απλότητα και από την άλλη να ντύνομαι εξεζητημένα, δεν είναι δυνατόν να σέβομαι τον Οίκο του Θεού (που κατ' εξοχήν είναι ο ναός μέσα στον οποίο τελούνται τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας) και από την άλλη να έρχομαι ντυμένος λες και πάω στην παραλία.

Χρειάζεται διάκριση και από την στιγμή που υπάρχει μία παράδοση μέσα στην Εκκλησία στο πώς να προσερχόμαστε στους ναούς καλούμαστε ως μέλη Της να την πράξουμε με φρόνημα υπακοής.

Χαίρομαι ειδικά κάποιους νέους και νέες που έρχονται στο ναό ντυμένοι ευπρεπώς, οι οποίοι όμως ντύνονται έτσι και εκτός ναού και αυτό το πράττουν διότι πρωτίστως κατάλαβαν ότι το ίδιο τους το σώμα είναι ναός του Θεού και γι' αυτό το στολίζουν με ευπρέπεια, σεμνότητα, καθαρότητα. Η ευπρέπεια -όπως και κάθε τι άλλο στην πνευματική μας ζωή- δεν πρέπει να είναι κάτι το έκτακτο αλλά κάτι το μόνιμο και διαχρονικό.

Υ.Γ. Νομίζω ότι εάν έχουμε διάθεση ταπεινή και φρόνημα εκκλησιαστικό όλα τα παραπάνω θα τα αποδεχτούμε, εάν έχουμε εγωισμό και αντιεκκλησιαστικό φρόνημα θα αρχίσουμε τις δικαιολογίες και τα "ναι μεν αλλά..." ή τα "εγώ διαφωνώ..." κτλ. Αυτά τα γράφουμε όχι για υπάρξει συζήτηση· τα γράφουμε ως μια υπενθύμιση που καλούμαστε να εφαρμόσουμε εάν δεν την εφαρμόζουμε ήδη.

ΠΗΓΗ