Οι βίοι των Αγίων στην αγωγή των παιδιών

Μιὰ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στὴν ἐποχή μας ἀποτελεῖ ἡ κυκλοφορία πολλῶν βιβλίων μὲ Βίους Ἁγίων γιὰ παιδιά. Ἐπιμελημένες ἐκδόσεις, μὲ πλούσια εἰκονογράφηση, γραμμένες σὲ ἁπλὴ γλώσσα γιὰ νὰ γίνονται κα­τανοητὲς καὶ προσιτὲς στὴν παιδικὴ ἡλικία. Πολλοὶ γονεῖς τὰ ­προμηθεύονται γιὰ τὰ παιδιά τους, ἐκπαιδευτικοὶ καὶ κατηχητὲς γιὰ τοὺς μαθητές τους, καὶ γενικὰ ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἀγω­γὴ τῶν παιδιῶν τὰ χρησιμοποιοῦν καὶ προσελκύουν τὴν παιδικὴ ψυχή. Κυ­κλο­­φοροῦν σὲ ὅλα τὰ χριστιανικὰ βιβλιοπωλεῖα τῆς πατρίδας μας, ἀλλὰ καὶ μέσῳ τοῦ Διαδικτύου προβάλλονται καὶ γίνονται γνωστὰ ­παγκοσμίως. Τὸ πιὸ εὐχάριστο εἶναι ὅτι ἔχουν ­ἀξιόλογη κυκλοφορία καὶ ἀνταπόκριση ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν παιδιῶν. Χαίρονται, διδάσκονται, ὠφελοῦνται τὰ παιδιὰ καὶ πολ­λὲς φορὲς διηγοῦνται μόνα τους τὰ ὅ­­­­σα ἄκουσαν ἢ διάβασαν. 

   Καθὼς τὰ παιδιὰ μελετοῦν τὴ ζωὴ ἑ­­­νὸς Ἁγίου, διαπιστώνουν πὼς δὲν εἶναι παραμύθια οἱ Βίοι τῶν ­Ἁγίων, δὲν εἶ­ναι φανταστικὰ ­πρόσωπα οἱ Ἅ­­­γιοι, ὅπως πολλοὶ «ἥρωες» ποὺ προβάλλουν μερικὰ σύγχρονα μέσα ­ψυχαγωγίας τῶν παιδιῶν ­συνδέοντάς τους μὲ ­ἐξ­­ω­­­­­πραγ­ματικὲς ­καταστάσεις, μὲ βίαιη ζωή.Οἱ Ἅγιοι εἶ­­ναι πρόσωπα ­ὑπαρκτά, ποὺ ἔζησαν σὲ συγκεκριμένη ἐποχή, τόπο, ἱστορικὴ πε­ρίοδο. Τοὺς ­γνώρισαν ἄν­θρωποι καὶ μιλοῦν γι᾿ αὐτοὺς βεβαιώ­νοντας τὴν ἁγιότητά τους. Δίνεται ἔτσι ἡ δυνατότητα στὰ παιδιὰ νὰ ­γνωρίσουν ἀπὸ τὴν ­πρώτη τους ἡλικία τοὺς ­θη­σαυροὺς τῆς ­πίστεώς μας ποὺ εἶναι οἱ Βίοι τῶν ­Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Νὰ μάθουν γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ ­Ἁγίου, τὰ παιδικά του χρόνια, τὸ ἔργο καὶ τοὺς ἀγῶνες του. Ἀποκτοῦν ἔτσι γνωριμία καὶ μποροῦν ν’ ἀναπτύξουν σχέση ζωντανὴ μὲ τὸν Ἅγιο ποὺ φέρουν τὸ ­ὄνομά του ἢ μὲ τοὺς Ἁγίους ποὺ τοὺς ἐντυπωσίασε ἡ ζωή τους.

Βλέπουν στὴ ζωὴ τῶν ­Ἁγίων νὰ ­ἐπαναλαμβάνεται ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ πὼς τὰ ὅσα ­διδάσκει τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο μποροῦν νὰ γίνουν πράξη στὴν καθημερινή μας ζωὴ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. 

   Ἡ ζωὴ τῶν Ἁγίων μιλᾶ στὴν ψυχὴ τῶν παιδιῶν, καὶ τὸ παράδειγμά τους τὰ ἐ­­­­­μ­πνέει. Γίνονται οἱ Ἅγιοι πρότυπα γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὸν ἀγώνα τῶν παιδιῶν. Μάλιστα στὴν παιδικὴ ἡλικία, καθὼς διαμορφώνεται ἡ ­προσωπικότητα τοῦ παιδιοῦ, τὸ παράδειγμα παίζει ­ση­μαν­τικὸ ρόλο. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ­γονεῖς μποροῦν νὰ προβάλλουν στὰ ­παιδιά τους ­τέτοια ­πρότυπα δυνατά, φωτεινά. Νὰ ­κοσμοῦν μὲ τὶς εἰκόνες τῶν ­Ἁγίων τὰ δωμάτια τῶν παιδιῶν δίνοντάς τους πρότυπα ζωῆς, ἰδιαίτερα σήμερα στὴν ἐποχή μας ποὺ στερεῖται ὑγιῶν ­προ­τύπων. 

   Γράφει ­σχετικὰ ὁ ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς γιὰ τὰ ­πρότυπα τῶν Ἁγίων: «Μέσα στοὺς “βίους τῶν ­Ἁγίων” ­ἔχουμε θαυμαστὰ ­παραδείγματα πῶς ἕνας νέος γίνεται ἅγιος νέος, πῶς μία κόρη γίνεται ἁγία κόρη, πῶς ἕνα παιδὶ γίνεται ἅγιο παιδί… πῶς οἱ γονεῖς γίνον­ται ἅγιοι γονεῖς… κ.λπ.» ­(Ἄνθρωπος καὶ Θε­άνθρωπος, ἐκδ. «Ἀστήρ», 19936, σελ. 93).

   Καὶ ὅταν τὰ παιδιὰ θεωρήσουν καὶ βάλουν τοὺς Ἁγίους μας ὡς ­πρότυπα ζωῆς, θὰ καταλάβουν πὼς αὐτοὶ θὰ εἶναι καὶ οἱ συμπαραστάτες καὶ οἱ βοηθοί τους στὴ μετέπειτα ζωή τους. Καθὼς θὰ μεγαλώνουν καὶ θὰ ­ἔρχονται ἀντιμέτωποι μὲ τὶς δυσκολίες καὶ τὰ προβλήματα τῆς καθημερινότητας, θὰ βλέπουν πόσο μεγάλη ἐνίσχυση θὰ τοὺς προσφέρει ἡ καταφυγὴ στοὺς Ἁγίους. Οἱ Ἅγιοι θὰ πρεσβεύουν στὸ Θεὸ γιὰ νὰ χαρίζει Ἐκεῖνος λύση τῶν προβλημάτων καὶ νὰ ἀπομακρύνει τοὺς πειρασμούς.

Ἰδιαίτερα στὸν πνευματικὸ ἀγώνα, στὴν προσπάθεια γιὰ τὴν κατάκτηση τῶν ἀρετῶν καὶ τὴν ­καταπολέμηση τῶν παθῶν. Θὰ σημειώσει καὶ πάλι ὁ ἅγιος Ἰουστίνος λέγοντας: «Οἱ “βίοι τῶν Ἁγίων” θὰ σὲ παρηγορήσουν, θὰ σὲ ἐν­θαρρύνουν, θὰ σὲ ἐνδυναμώσουν καὶ θὰ σὲ ἀναπτερώσουν, ὥστε τὰ μαρτύριά σου νὰ μεταβληθοῦν εἰς χαράν… θὰ σὲ ὁπλίσουν μὲ τὴν ­πανοπλίαν τοῦ Θε­οῦ… θὰ σοῦ δώσουν τὸ θάρρος καὶ τὴν ­δύναμιν τῆς ὁμολογίας… θὰ βρεῖς τὸ φάρμακο διὰ κάθε ἁμαρτίαν, διὰ κά­θε πάθος θεραπείαν… δὲν ­ὑπάρχει ­ἁμαρτία ποὺ νὰ μὴν ὑποδεικνύεται μέ­σα εἰς τοὺς “βίους τῶν ἁγίων” ὁ ­τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον νικᾶται, νεκρώνεται, ἐκριζώνεται» (ὅ.π., σελ. 93)

   Ὑπάρχει καὶ κάτι ἀκόμη ποὺ θὰ ἀπο­κομίσουν τὰ παιδιὰ μὲ τὴ μελέτη τῶν Βί­ων τῶν Ἁγίων. Θὰ ­συνειδητοποιήσουν σιγὰ σιγὰ τὸν ἀληθινὸ σκοπὸ αὐτῆς τῆς ζωῆς, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν ἁγιότητα. «Ἅγιοι γίνεσθε» (Α΄ Πέτρ. α΄ 16). Τί πιὸ σπουδαῖο καὶ ἀσφαλὲς ἀπὸ τὸ νὰ καταλάβουν γιατί ἦλθαν σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, γιατί ζοῦν, ποιὸ τὸ ­νόημα αὐτῆς τῆς ζωῆς; Θὰ ἀποκτήσουν ὅραμα καὶ προοπτική, νόημα καὶ ἀξία στὴ ζωή τους. Θὰ χαίρονται τὴν κάθε στιγμὴ τοῦ ἀγώνα τους καὶ θὰ παλεύουν μιμούμενοι τοὺς Ἁγίους, ποὺ ἔφθασαν ἀγωνι­στὲς καὶ τροπαιοφόροι στὸ τέλος τῆς ζωῆς τους στὴ γῆ.

   Γι’ αὐτὸ γονεῖς, ἐκπαιδευτικοί, κατη­χη­­­­­τές, συγγενεῖς καὶ φίλοι τῶν ­παιδιῶν καὶ ὅλοι ὅσοι ἀγαποῦμε τὰ παιδιά, τὸ μέλλον τῆς πατρίδος μας, τῆς Ἐκκλη­σί­­ας μας, ἂς τοὺς προσφέρουμε τὸν πνευ­ματικὸ πλοῦτο τῶν Ἁγίων μας. Ἂς διαβάζουμε τοὺς Βίους τῶν Ἁγίων μας, ἂς τοὺς προσφέρουμε δῶρο στὰ παι­­διά μας καὶ ἂς τοὺς παρακαλοῦμε νὰ πρεσβεύουν γιὰ τὰ παιδιὰ καὶ γιὰ ὅ­­­λους μας, γιὰ νὰ μιμούμαστε τὸ ἅγιο πα­­ράδειγμά τους.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

ΠΗΓΗ

Η Ποιμαντική του Γέροντα Αιμιλιανού για το γάμο και την οικογένεια

Πρωτοπρεσβύτερος Χαρίλαος Ε. Παπαγεωργίου

Β. Ποιμαντική του γάμου και της οικογένειας.

 Ο Γέροντας διακρινόταν για τον απόλυτο σεβασμό στην επιλογή τρόπου ζωής και την πραγμάτωση της προσωπικής κλήσης καθενός πνευματικού του τέκνου. Περιέβαλε με εκτίμηση την προτίμηση των περισσοτέρων -αριθμητικά- τέκνων του να αναδεχθούν τον χρηστό ζυγό του γάμου, διότι επιθυμούσε να δημιουργεί κλίμα ανέσεως και χαράς στην κάθε ψυχή, η οποία έδινε διέξοδο στις εφέσεις της.

 Με τη διορατικότητα και την εμπειρία του μπορούσε από νωρίς να διακρίνει εάν οι επιθυμίες καθενός ήταν σταθερές και βέβαιες, ώστε στην κατάλληλη στιγμή να ενθαρρύνει τις αποφάσεις ζωής. Δεν κατηύθυνε τυφλά και προπαγανδιστικά τους πάντες στη μοναχική ζωή , την οποία υπεραγαπούσε και υπερτιμούσε, αλλά με τις νουθεσίες του βοηθούσε να καταλάβει εάν κανείς μπορεί να «χωρήση τον λόγον τούτον , αλλ’ (ει τούτω) δέδοται»[463].

Εξυψώνει στα κηρύγματά του και τα κείμενά του το μυστήριο του γάμου εις ύψος νοητόν και υπογραμμίζει το θεολογικό βάθος του , ώστε οι έγγαμοι να πολιτεύονται αξίως της κλήσεως [464], που έλαβαν από το Θεό. Θεωρεί τον μυστηριακό[465] και θεοσύστατο γάμο μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ανθρώπινης ζωής ως απαρχή πνευματικών αγώνων. 

Κάθε αποτυχία στο γάμο σημαίνει και αποτυχία της πνευματικής ζωής. Οι έγγαμοι δεν συνυπάρχουν ούτε απλώς συμβιώνουν, δεν αποφασίζουν να «γλεντήσουν» έτσι τη ζωή τους, μετατρέποντας το σπίτι σε ξενοδοχείο πολλαπλασιάζοντας το υπαρξιακό τους κενό και δολοφονώντας την πνευματική τους ζωή. 

Με βαθιά επίγνωση της αξίας της αγωγής περί γάμου , ο Γέροντας συνιστά την έναρξη μιας τέτοιας προπαιδείας από την παιδική ζωή του ανθρώπου, κατά την οποία προετοιμάζει το μέλλον του λαμβάνοντας πλήθος επιπόλαιων γνώσεων , συχνά για ανούσια και επουσιώδη. Το παιδί μαθαίνει καταρχήν να αγαπά , να δίνει, να στερείται, να υπακούει, να έχει αγνότητα ψυχής και σώματος, τιμιότητα, γενναιότητα, αποφασιστικότητα, ειλικρίνεια, χαρά, επιστήμη η τέχνη, νοικοκυρωσύνη . Μιλά από το 1971 επαναστατικά και πρωτοποριακά σε μια τοπική κοινωνία κλειστή κι αυστηρή εξαίροντας τη δυνατότητα της καλής γνωριμίας η ακόμη και της διάλυσης του αρραβώνα , εάν το ζευγάρι είναι αταίριαστο. Προβάλλει τη σπουδαιότητα της έγκαιρης και υπεύθυνης εκλογής συζύγου , – γεγονός εξαιρετικά επίκαιρο στις μέρες μας ως αιτία πλείστων διαζυγίων – η οποία οφείλει να διεξάγεται ελεύθερα και αβίαστα , μακρυά από επιρροές φιλικών προσώπων η κυρίως των γονέων , λαμβανομένης όμως υπόψιν και της γνώμης των άλλων ενίοτε .

Σημαντικά στοιχεία της επιλογής συζύγου θεωρεί ο Γέροντας την προσήλωση στην οικογενειακή ζωή , την προσκόλληση στο (στη) σύζυγο, τον ανοικτό χαρακτήρα, την έλλειψη μεμψιμοιρίας, θρησκοληψίας, ψευδοευλαβείας[466], ψευδοτελειότητας. Με την πλούσια εμπειρία ως πνευματικού και μια εμπεριστατωμένη πρακτικότητα , ο Γέροντας μιλά ακόμη και για τη σημασία της κληρονομικότητας , αλλά επιμένει ιδιαίτερα στο στοιχείο της πίστεως ανάλογης με την πίστη των αγίων που παρέθεταν τα πάντα στο θέλημα του Θεού ζητώντας δύναμη και φωτισμό στις επιλογές τους. Το στάδιο της εκλογής ολοκληρώνει η επιλογή κοινού πνευματικού πατέρα – γέροντα , που θα είναι συμβοηθός της κοινής πορείας. Η ζωή του γάμου περιλαμβάνει και δυσκολίες , οι οποίες αποτελούν μεν απαραίτητο στοιχείο για τον πνευματικό αγώνα , αλλά αυξάνουν το πνευματικό φιλότιμο [467].

Οι σκοποί του γάμου είναι μεν πολλοί και επιμέρους, αλλά συμπυκνώνονται σε τρεις[468] από το Γέροντα :

Πρώτα ο γάμος είναι μια πορεία πόνου, μια ζωή που την ομορφαίνει η ελπίδα αλλά την ενδυναμώνει η δυστυχία, μια συγκλήρωση -συμπόρευση δια πολλών θλίψεων , που προϋποθέτει την άρση ενός κοινού σταυρού δια της χάριτος του Θεού και της ευλογίας της Εκκλησίας . Ο Χριστός , το Άγιον Πνεύμα δε μένουν αμέτοχοι κι ασυγκίνητοι στην πορεία αυτή αλλά «υπερεντυγχάνουν στεναγμοίς αλαλήτοις»[469] υπερ των εγγάμων. 

 Δεύτερον, θεωρεί το γάμο ως μία πορεία αγάπης δύο ανθρώπων που δια του συγχρονισμού ,της ισοτιμίας και της συναρμονίας προχωρούν στη συνδημιουργία με το Θεό νέων ανθρώπινων υπάρξεων. 

Τρίτον , ο γάμος είναι πορεία στον ουρανό και τούτο συμβολίζεται εκτενώς κατά την ιερολόγησή του, ώστε να κατανοηθεί ευθύς εξαρχής ότι μεταξύ των εγγάμων εισέρχεται ως ενοποιός και οδηγός προς τα άνω ο ίδιος ο Χριστός, τον Οποίο καλούνται να αγαπήσουν υπέρ εαυτούς, και στον Οποίο καλούνται να σκλαβωθούν [470].

Ο Γέροντας δεν παρενέβαινε στα θέματα της οικογενειακής καθημερινότητας · αναζητούσε πάντοτε την υπέρβαση των προβλημάτων θέτοντας υψηλούς σκοπούς στην οικογενειακή συμβίωση. Η σχέση του με τα παιδιά και την ανατροφή τους ήταν αγαπητική, γνήσια, ειλικρινής εφόσον ήθελε πάντοτε να εξοικειώνονται με τα προστάγματα της Εκκλησίας [471], το πνεύμα της θυσίας και την αποφυγή των παράλογων απαιτήσεων. Για να εξάρει θεολογικές έννοιες , όπως η Εκκλησία , η αγάπη του Θεού η η σωτηρία , χρησιμοποιούσε εικόνες της οικογενειακής ζωής [472]. Σκοπός του ήταν – με πρότυπο και κατ’ αναλογία προς τη μοναστική ζωή – η απόκτηση της χαράς μέσα στο κάθε σπίτι με τον αλληλοσεβασμό , τη συναντίληψη και την προσφορά τιμής του ενός συζύγου προς τον άλλο[473]. 

 Τόνιζε πως η οικογενειακή ζωή καταυγάζεται από τη χάρη του Θεού , όταν προάγει τη λατρευτική – λειτουργική ζωή των μελών της , τη μελέτη, τον πνευματικό αγώνα , την υπακοή , την άσκηση των αρετών, την εν Χριστώ τελείωση. Γι’ αυτό ο γάμος δεν είναι θέμα σωματικότητος, αλλά προαγωγός εις Χριστον , βασιλεία , παράδεισος [474]. Ο Γέροντας, όπως και σε άλλες πτυχές της ποιμαντικής του διακονίας , ήταν μεταδότης μιας υγιούς , ισορροπημένης πνευματικότητας που δεν «κατακυρίευε των κλήρων» αλλά οδηγούσε στην ελευθερία των τέκνων του Θεού [475]. 463. Μτθ. 19,11

Εφ. 4,1 και Φιλ. 1, 27
Αρχιμ.Αιμιλιανού, οπ.παρ., Κατηχήσεις τ. 5, σ. 174-194.
Β Τιμ. 3,5 και Μρκ. 12,40
Γέροντος Παϊσίου ,Διδαχαί και Λόγοι, τ. Δ Ἔκδ. Ι.Μ.Αγ. Ιω. Θεολόγου Σουρωτής 2001 , σ. 147-190
Αρχιμ. Αιμιλιανού, οπ.παρ. , Κατηχήσεις τ. 5, σ. 183 κ.ε
Ρωμ. 8,26
Αρχιμ. Αιμιλιανού , οπ.παρ. , Κατηχήσεις τ. 4, σ. 193-4
Αρχιμ.Αιμιλιανού , οπ.παρ., Κατηχήσεις τ.5, σ. 49-50 , 99-100
Οπ.παρ., Κατηχήσεις τ. 4, σ. 163, τ.2 σ.155 , 88 , τ. 5 σ. 46, 48-53 , 54
Οπ.παρ., Κατηχήσεις τ. 5, σ. 225-231
Οπ.παρ., Κατηχήσεις τ. 2, σ. 409 και 412 – 3
Α Πέτρ.5,3 και Ρωμ. 8,21

πηγή/Το είδα εδώ

"Πώς θα μάθω ν'αγαπώ τους άλλους"; Αγαπώντας τους.

Υπάρχουν πολύ ωραίες γωνιές του παραδείσου σ'αυτή τη γη. Υπάρχει αγάπη σ'αυτή τη γη. Υπάρχουν άνθρωποι. Μην σταματάς να εμπιστεύεσαι. 

Λες: "Πώς θα το κάνω; Πώς γίνονται όλ'αυτά"; 

Ε, γίνονται. Προσπαθώντας. Δεν υπάρχει μια συνταγή. 

"Πώς θα μάθω ν'αγαπώ τους άλλους";
Αγαπώντας τους. 

Έτσι θα το μάθεις. Μαθαίνεις ν'αγαπάς όταν αγαπάς. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη. κάνεις προσευχή και μαθαίνεις την προσευχή. Ξεκινάς ν'αγαπάς και μαθαίνεις ν'αγαπάς.

 Όταν, λοιπόν, σε ρωτήσω "πώς θα μάθεις ν'αγαπάς", θα μου απαντήσεις αυτό: "αγαπώντας". Και "αγαπώντας" θα πει ότι θα κάνω και λάθη και θα αποτύχω και θα πικράνω και θα πικραθώ. 
Η αγάπη θέλει άσκηση. Επαναληπτικότητα. Θα ξαναδοκιμάσω!

Aπόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου

πηγή

Ο Άγιος Παΐσιος μας συμβουλεύει για τα άσχημα όνειρα

Όταν βλέπεις άσχημο όνειρο, ποτέ να μην εξετάζεις τι είδες, πώς το είδες, αν είσαι ένοχη, πόσο φταις. Ο πονηρός, επειδή δεν μπόρεσε να σε πειράξει την ημέρα, έρχεται την νύχτα.

Επιτρέπει καμιά φορά και ο Θεός να μας πειράξει στον ύπνο, για να δούμε ότι δεν πέθανε ακόμη ο παλιός άνθρωπος. Άλλες φορές πάλι ο εχθρός πλησιάζει τον άνθρωπο στον ύπνο του και του παρουσιάζει διάφορα όνειρα, για να στενοχωρηθεί, όταν ξυπνήσει. Γι΄ αυτό να μη δίνεις καθόλου σημασία.
Να κανείς τον σταυρό σου, να σταυρώνεις το μαξιλάρι, να βάζεις και τον σταυρό και κάνα-δυο εικόνες επάνω στον μαξιλάρι και να λες την ευχή μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

Όσο δίνεις σημασία, άλλο τόσο θα έρχεται ο εχθρός να σε πειράζει. Αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στους μεγάλους, αλλά και στους μικρούς.
Και στα μικρά παιδιά ακόμη, παρόλο που είναι αγγελούδια, ο εχθρός πηγαίνει και τα φοβερίζει, όταν κοιμούνται και τινάζονται με αγωνία, τρέχουν φοβισμένα και με κλάματα στην αγκαλιά της μητέρας.
Άλλοτε πάλι τα πλησιάζουν οι Άγγελοι και γελούν μέσα στον ύπνο τους από χαρά ή ξυπνάνε από την μεγάλη τους χαρά. Επομένως τα όνειρα που φέρνει ο πειρασμός είναι μια εξωτερική επίδραση του εχθρού στον άνθρωπο την ώρα που κοιμάται.

-Και όταν, Γέροντα, νιώθεις ένα πλάκωμα την ώρα που κοιμάσαι;
-Μερικές φορές αυτό οφείλεται σε μια αγωνιώδη κατάσταση που ζει κανείς μέσα στην ημέρα ή σε διάφορους φόβους, σε διάφορες υποψίες κ.λπ. Φυσικά όλα αυτά μπορεί να τα χρησιμοποιήσει το ταγκαλάκι, να κάνει κάποιον συνδυασμό, για να ζαλίσει τον άνθρωπο.
Πολλές φορές είναι τόσο ελαφρός ο ύπνος, που νομίζει κανείς ότι είναι ξυπνητός και ότι προσεύχεται, για να φύγει αυτό το πλάκωμα, από το οποίο του κρατιέται ακόμη και η αναπνοή.

Καμιά φορά μάλιστα ο διάβολος μπορεί να πάρει την μορφή ενός ανθρώπου ή ενός Αγίου και να παρουσιασθεί στον ύπνο κάποιου. Κάποτε παρουσιάσθηκε σε έναν άρρωστο στον ύπνο του με την μορφή του Αγίου Αρσενίου και του είπε:
«Είμαι ο Άγιος Αρσένιος. Ήρθα να σου πω ότι θα πεθάνεις. Τα’ ακούς; Θα πεθάνεις».
Τρόμαξε ο άνθρωπος. Ποτέ ένας Άγιος δεν μιλάει έτσι σε έναν άρρωστο. Και αν τυχόν είναι να πεθάνει ο άρρωστος και παρουσιασθεί ένας Άγιος να τον πληροφορήσει για τον θάνατο του, θα του το πει μα καλό τρόπο:
«Επειδή είδε ο Θεός που ταλαιπωρείσαι, γι’; αυτό θα σε πάρει από αυτόν τον κόσμο. Κοίταξε να ετοιμασθείς». Δεν θα του πει: «Τ’ ακούς; Θα πεθάνεις»!

-Και όταν, Γέροντα, φωνάζει κανείς στον ύπνο του;
-Καλύτερα, ξυπνάει …; Πολλά όνειρα είναι της αγωνίας. Όταν ο άνθρωπος έχει αγωνία ή είναι κουρασμένος, παλεύουν αυτά μέσα του και τα βλέπει σε όνειρο. Εγώ πολλές φορές, όταν την ημέρα αντιμετωπίζω διάφορα προβλήματα των ανθρώπων, αδικίες που συμβαίνουν κ.λπ., ύστερα στον ύπνο μου μαλώνω με τον άλλον: «βρε αθεόφοβε, φωνάζω, αναίσθητος είσαι!» και με τις φωνές που βάζω ξυπνάω.

-Γέροντα, από τα όνειρα μπορεί κανείς να προβλέψει κάτι που θα του συμβεί;
-Όχι, μη δίνετε σημασία στα όνειρα. Είτε ευχάριστα είναι τα όνειρα είτε δυσάρεστα, δεν πρέπει να τα πιστεύει κανείς, γιατί υπάρχει κίνδυνος πλάνης. Τα ενενήντα πέντε τοις εκατό από τα όνειρα είναι απατηλά. Γι’ αυτό οι Άγιοι Πατέρες λένε να μην τα δίνουμε σημασία.

Πολύ λίγα όνειρα είναι από τον Θεό, αλλά και αυτά, για να τα ερμηνεύσει κανείς, πρέπει να έχει καθαρότητα και άλλες προϋποθέσεις, όπως ο Ιωσήφ και ο Δανιήλ, που είχαν χαρίσματα από τον Θεό.
«Θα σου πω, είπε ο Δανιήλ στον Ναβουχοδονόσορα, και τι όνειρο είδες και τι σημαίνει» . Αλλά σε τι κατάσταση είχε φθάσει! Ήταν μέσα στα λιοντάρια, παρόλο που ήταν νηστικά, δεν τον πείραζαν. Του πήγε ο Αββακούμ φαγητό, κι εκείνος είπε «Με θυμήθηκε ο Θεός;». Αν δεν θυμόταν ο Θεός τον Προφήτη Δανιήλ, ποιόν θα θυμόταν;

-Γέροντα, μερικοί άνθρωποι δεν βλέπουν όνειρα.
-Καλύτερα που δεν βλέπουν! δεν ξοδεύουν ούτε εισιτήρια, ούτε βενζίνη! Στα όνειρα σε ένα λεπτό βλέπεις κάτι που στην πραγματικότητα θα διαρκούσε ώρες, μέρες γιατί καταργείται ο χρόνος. Να, από αυτό μπορεί να καταλάβει κανείς το ψαλμικό: «Χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου, Κύριε, ως η ημέρα η εχθές, ήτις διήλθε».

 Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

πηγή

Αυτή είναι η επιλογή μου(Ρωσικά κινούμενα σχέδια)

Μιά μικρή ρωσική διδακτική ιστορία. Ιερά Μητρόπολις Θεσσαλονίκης, Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου 40 Εκκλησιών. Μετάφραση από τα ρωσικά: Ευγενία Τελιζένκο. Επιμέλεια: Pankrestos.

πηγή

Μια γενική εξομολόγηση μπορεί να γλυτώσει από εμβρυικές καταβολές-Όσιος Πορφύριος

 Δὲν εὐθύνεται μονάχα ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὰ παραπτώματά του. Τὰ λάθη, οἱ ἁμαρτίες καὶ τὰ πάθη δὲν εἶναι μόνο προσωπικὰ βιώματα τοῦ ἐξομολογούμενου. Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει πάρει μέσα του καὶ τὰ βιώματα τῶν γονέων του καὶ εἰδικὰ τῆς μητέρας, δηλαδὴ τὸ πῶς ζοῦσε ἡ μητέρα του, ὅταν τὸν κυοφοροῦσε, ἂν στενοχωριόταν, τί ἔκανε, ἂν κουραζόταν τὸ νευρικό σύστημα τοῦ ἐμβρύου της. 

Ὁπότε, ὅταν γεννηθεῖ τὸ παιδὶ καὶ μεγαλώσει, παίρνει μέσα του καὶ τὰ βιώματα τῆς μητέρας του, δηλαδὴ ἄλλου ἀνθρώπου. Δημιουργεῖται μία κατάτασταση στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐξαιτίας τῶν γονέων του, ποὺ τὴν παίρνει μαζί του σ’ ὅλη του τὴ ζωή, ἀφήνει ἴχνη μέσα του καὶ πολλὰ πράγματα ποὺ συμβαίνουν στὴ ζωή του εἶναι ἀπόρροια τῆς καταστάσεως αὐτῆς. Τὰ φερσίματά του ἔχουν ἄμεση σχέση μὲ τὴν κατάσταση τῶν γονέων του. Μεγαλώνει, μορφώνεται, ἀλλὰ δὲν διορθώνεται. 

Ἐδῶ βρίσκεται μεγάλο μέρος ἀπὸ τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου. Ὑπάρχει ὅμως ἕνα μυστικό. Ὑπάρχει κάποιος τρόπος ν’ ἀπαλλαγεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπ’ αὐτὸ τὸ κακό. Ὁ τρόπος αὐτὸς εἶναι ἡ γενικὴ ἐξομολόγηση, ἡ ὁποία γίνεται μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.

Μπορεῖ, δηλαδή, νὰ σοῦ πεῖ ὁ πνευματικός.

 – Πῶς θὰ ἤθελα νὰ ἤμασταν σ’ ἕνα ἥσυχο μέρος, νὰ μὴν εἶχα ἀσχολίες καὶ νὰ μοῦ ἔλεγες τὴ ζωή σου ἀπ’ τὴν ἀρχή, ἀπὸ τότε ποὺ αἰσθάνθηκες τὸν ἑαυτό σου, ὅλα τὰ γεγονότα ποὺ θυμᾶσαι καὶ ποιὰ ἦταν ἡ ἀντιμετώπισή τους ἀπὸ σένα, ὄχι μόνο τὰ δυσάρεστα ἀλλὰ καὶ τὰ εὐχάριστα, ὄχι μόνο τὶς ἁμαρτίες ἀλλὰ καὶ τὰ καλά. Καὶ τὶς ἐπιτυχίες καὶ τὶς ἀποτυχίες. Ὅλα. Ὅλα ὅσα ἀπαρτίζουν τὴ ζωή σου. Πολλὲς φορὲς ἔχω μεταχειριστεῖ αὐτὴ τὴν γενικὴ ἐξομολόγηση καὶ εἶδα θαύματα πάνω σ’ αὐτό. Τὴν ὥρα ποὺ τὰ λὲς στὸν ἐξομολόγο, ἔρχεται ἡ θεία χάρις καὶ σὲ ἀπαλλάσσει ἀπ’ ὅλα τὰ ἄσχημα βιώματα καὶ τὶς πληγὲς καὶ τὰ ψυχικὰ τραύματα καὶ τὶς ἐνοχὲς διότι, τὴν ὥρα ποὺ τὰ λές, ὁ ἐξομολόγος εὔχεται θερμὰ στὸν Κύριο γιὰ τὴν ἀπαλλαγή σου.

Στὴν ἐξομολόγηση νὰ μὴ λέμε μόνο τὰ ἁμαρτήματά μας ἀλλὰ καὶ τοὺς διάφορους λογισμούς, π.χ. φόβου, λύπης, χαρᾶς, στενοχώριας, ποὺ περνᾶμε ἀπὸ διάφορα γεγονότα ἢ συμβάντα, ὅπως σεισμούς, θανάτους, γάμους, ὀλιγοπιστίες κ.λπ.”

porphyrios

Ο Ἀνδρέας και η Παναγία Μαλεβή

Η μοναχή Αγνή μας είπε: «Το 2007 είχε έρθει στο μοναστήρι ένα αγόρι μόλις δεκαπέντε ετών, το οποίο βρισκόταν ένα βήμα πριν από το τέλος.
Ήταν από την Κύπρο και πάλευε από τα πρώτα βήματά του στη ζωή με τον καρκίνο.
Ο πατέρας του είχε πεθάνει και η μητέρα του προσπαθούσε να σταθεί δυνατή τόσο για τον ίδιο όσο και για τον μικρότερο αδελφό του, τον Βασίλη. Το παιδί είχε κάνει είκοσι τρεις χειρουργικές επεμβάσεις, αλλά δεν είχε γίνει τίποτε.
Η κατάστασή του χειροτέρευε και έτσι οι γιατροί μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας είπαν στη μητέρα του ότι έπρεπε να χειρουργηθεί για ακόμη μία φορά. Δεν ήξεραν όμως αν μπορούσε να επιβιώσει από την εγχείριση, καθώς ήταν ήδη παράλυτο.
Η μητέρα του μία ημέρα πριν ταξιδέψει για Αθήνα, είδε στον ύπνο της την Παναγιά να της λέει: «μη στενοχωριέσαι. Είμαι η Παναγιά η Μαλεβή. Έλα στο σπίτι μου και ο Ανδρέας θα γίνει καλά».

 Η γυναίκα μόλις ξύπνησε ρώτησε τη μάνα της ποια είναι η Παναγιά η Μαλεβή, καθώς δεν τη γνώριζε. Οι γυναίκες ρώτησαν και έμαθαν ότι βρίσκεται στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Κυνουρία. Έτσι, με το που έφτασε η μητέρα με το παιδί στο αεροδρόμιο, ναύλωσε ταξί και ήρθε εδώ στη μονή».

Σύμφωνα με τη μοναχή αλλά και με κατοίκους του χωριού οι μοναχές και ο ταξιτζής βοήθησαν τη μητέρα να βάλει το παιδί στο αναπηρικό καροτσάκι και έπειτα το μετέφεραν στο εσωτερικό της εκκλησίας για να προσκυνήσει την εικόνα. Και μόλις τη φίλησε, η Παναγιά τον γέμισε με δύναμη. Το παιδί, όπως είπε, ένιωσε κάτι περίεργο να διαπερνά το κορμί του και έπειτα φώναξε «αφήστε με να περπατήσω». 

Η μητέρα του και όλοι όσοι βρίσκονταν δίπλα του πάγωσαν. Όλοι έκλαιγαν και ο Ανδρέας σηκώθηκε, περπάτησε και άρχισε να τρέχει.
Η μοναχή Αγνή προσθέτει: «Είμαι σαράντα χρόνια στο μοναστήρι και ομολογώ ότι εκείνη τη στιγμή ένιωσα την παρουσία της Παναγιάς τόσο έντονα… Ανατρίχιασα. Ο Ανδρέας έφυγε όρθιος και μας άφησε το καροτσάκι του εδώ γιατί, όπως μας είπε, δεν το χρειαζόταν άλλο». Γιατροί που εξέτασαν τον μικρό μετά την επίσκεψή του στην Παναγιά τη Μαλεβή δεν μπορούσαν να πιστέψουν πώς αυτό το παιδί περπατούσε και δη πώς ζούσε ακόμη.
Οι εξετάσεις του ακόμη και σήμερα δείχνουν τον καρκίνο στο μεγαλύτερο μέρος του σώματός του, αλλά το παιδί είναι καλά. Από τότε ο Ανδρέας και η μητέρα του επισκέπτονται μία φορά τον χρόνο το μοναστήρι και ευχαριστούν την Παναγιά.

agapienxristou

Γιατί αγρίεψαν τα παιδιά μας;

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος

«Δεν βλέπετε ότι αγρίωσε το Γένος μας από την αμάθειαν και εγίναμεν ωσάν θηρία;»
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Παραφράζοντας κάπως την φράση του Πατροκοσμά θα λέγαμε σήμερα «δεν βλέπετε ότι αγρίωσαν τα παιδιά μας και εγίνανε ωσάν θηρία»;
Συνέβη το κακό με τον σπουδαστή από την Κρήτη και, κατά τα ειωθότα, έπεσε η νεοελληνική κοινωνία από τα σύννεφα, σύμφωνα με την κοινότυπη, τηλεοπτική φρασεολογία.
«Μυρίστηκαν αίμα» οι τηλε-ύαινες και συντηρούν το γεγονός, μέχρι να αντιληφθούν οι διαφημιστές ότι ξεθυμαίνει η τηλεθέαση ή να επισκιαστεί από άλλο αιματηρό συμβάν, όπως και συνέβη με το τραγικό αεροπλάνο.

Κανείς, όμως δεν μπαίνει στον κόπο να ερμηνεύσει τα αίτια. Γιατί αγρίεψαν τα παιδιά μας; Τι είναι αυτό που οδηγεί τους νέους να φέρονται βίαια, χωρίς αγκυλώσεις εσωτερικές, ανενδοίαστα πριν, δίχως τύψεις μετά;

Κι ένα ακόμη ερώτημα, επιρρωστικό των προηγουμένων: πού εντοπίζεται το λάθος ή καλύτερα το έγκλημα: στην ανατροφή των παιδιών στην οικογένεια ή στην παρεχόμενη στο σχολείο εκπαίδευση; Για την πολιτεία δεν ομιλώ. Τους πολιτικούς, ως γνωστόν, πλην των τιμητικών εξαιρέσεων, τις τελευταίες δεκαετίες, το ζήτημα που τους απασχολούσε δεν ήταν πλέον αν πρέπει να εξαπατήσει κανείς ή να καταχραστεί –τέτοια διλήμματα τις μπαζωμένες συνειδήσεις δεν τις ενοχλούν- αλλά πώς να το κάνουν επιτυχώς.

«Τις πταίει», λοιπόν, και έγιναν οι πολιτείες μας λημέρι της βίας και καταντήσαμε «των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι» για να θυμηθούμε και τον Παλαμά; (Αμαύρωσαν κυριολεκτικά το πρόσωπο του αγάλματος του εθνικού ποιητή οι… κουκουλοφλώροι. Κάποτε, κάποιοι άλλοι νέοι, έσπευδαν στον ποιητή προς παρηγορίαν και παραμυθίαν και εκείνος τους συμβούλευε «μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα». Και έκρυβαν βαθιά στην ψυχή τους την εθνική προτροπή του πολιού γέροντα και νικούσαν ψηλά στις αετοράχες της Πίνδου).
Ξαναγράφω: «τις πταίει;»

Πρώτον: «Πάρε τις λέξεις μου και δώσ’ μου το χέρι σου», γράφει χαριτωμένα ο ποιητικός λόγος. «Οι νέοι κάνουν διάλογο, επικοινωνούν, αλλά με λόγια του αέρα. Τους δώσαμε τον λόγο, χωρίς να τους δώσουμε τις λέξεις», έλεγε σοφός καθηγητής. Όταν δεν συνομιλείς, δεν συν-ζητάς, τότε αναλαμβάνουν τα χέρια ή οι ύβρεις να λύσουν τις διαφορές. Καταφεύγουν οι νέοι- και όχι μόνο- σε πράξεις βίας, οι οποίες θα μπορούσαν να αποφευχθούν μόνο με τον λόγο. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για την γλωσσική αποπτώχευση, η οποία επιτείνει τον σχολικό εκφοβισμό. (bulling).

Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στα επικίνδυνα βιβλία Γλώσσας, όλων των βαθμίδων της Εκπαίδευσης, τα οποία συντελούν με το περιεχόμενό τους, στην περιρρέουσα αμάθεια. Υπάρχουν όμως, και κείμενα που απροκάλυπτα «διδάσκουν» την βία. Στο βιβλίο Γλώσσας της Ε’ Δημοτικού, γ’ τεύχος συναντούμε κείμενο με τίτλο «Και τα παιδιά αθλούνται» (σελ. 67) όπου διαβάζουμε:
«…Στην ομάδα του Γκοφρουά τα πράγματα ήταν πιο εύκολα, γιατί ο Εντ μοίρασε ένα σωρό γροθιές στις μύτες και οι παίκτες πήρανε τις θέσεις τους χωρίς πολλές διαμαρτυρίες…. Είναι βλέπετε πολύ δυνατά τα χτυπήματα του Έντ…
Ο Γκοφρουά όμως είπε: “Δεν είστε εντάξει μας έχει στραβώσει ο ήλιος…”. Εγώ του απάντησα πώς αν τον ενοχλούσε ο ήλιος, δεν είχε παρά να κλείσει τα μάτια… Πιαστήκαμε στο ξύλο… Ε, παιδιά! φώναξε ο Αλσέρτ απ’ το τέρμα του. Αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία. Εγώ συνέχιζα να παίζω ξύλο με τον Γκοφρουά, του είχα σκίσει το φανελάκι του, που ήταν ολοκαίνουργιο κι είχε κόκκινο χρώμα… αυτός μου έδινε κλοτσιές στο καλάμι… Ο Ρούφους κυνηγούσε τον Ανιάν… Ο Έντ άρχισε να μοιράζει γροθιές στις μύτες που βρίσκονταν πιο κοντά του, δηλαδή στους συμπαίκτες του. Όλοι φωνάζανε, τρέχανε. Διασκεδάζαμε πολύ, ήταν απίθανο!…».
Αυτά σε 10χρονα παιδιά. Οι μπουνιές και οι κλοτσιές είναι απίθανο, πολύ διασκεδαστικό πράγμα! Το μήνυμα σαφές: προχωρήστε έτσι και στην ζωή σας, η βία είναι εκτονωτική διασκέδαση. Homo homini lupus ( Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο, λύκος). Και βέβαια ο χώρος όπου τα παιδιά πραγματώνουν τις «παιδαγωγικότατες» αυτές συμβουλές είναι το γήπεδο.


Δεύτερον: Η καταστρεπτική επίδραση της εικόνας, της τηλεόρασης, του διαδικτύου, μάστιγες της εποχής μας. Γι’ αυτήν την επιβλαβή έκθεση ευθύνονται κυρίως οι γονείς, που πολλές φορές κληροδοτούν την προσωπική τους εξάρτηση και στα παιδιά. Η τωρινή τηλεόραση-μείγμα λάσπης, σπέρματος και αίματος- κονιορτοποιεί προσωπικότητες και εξαθλιώνει ψυχικά μικρούς και μεγάλους.

Αλλά εδώ απαιτείται μια μικρή αναδρομή και εξήγηση. Είναι γνωστό ότι όταν άνοιξαν οι πρώτοι κινηματογράφοι για το κοινό στις ΗΠΑ, από τις πρώτες σκηνές που προβλήθηκαν ήταν η διαδρομή ενός τραίνου. Η λήψη της σκηνής έγινε από κάμερα που βρισκόταν πάνω στις γραμμές του τραίνου και μπροστά από την αμαξοστοιχία, που εκινείτο προς την κάμερα. Η αντίδραση του κοινού ήταν αναμενόμενη: προσπάθησε να γλιτώσει από το τραίνο τρέχοντας πανικόβλητο προς τις εξόδους. Από τότε πέρασαν 120 χρόνια και σ’ αυτό το διάστημα ο θεατής έμαθε να αποστασιοποιείται από το οπτικό θέαμα, να παρακολουθεί απαθής τις αναθυμιάσεις.

Τι σημαίνει όμως για τον ανθρώπινο ψυχισμό αυτή η αποστασιοποίηση; Θεάματα όλων των ειδών παρελαύνουν μπροστά μας. Φόνοι, εγκλήματα ειδεχθή (περίπου 10.000 φόνους ετησίως παρακολουθεί ένα μέσο αμερικανάκι.

 «Αν θέλεις να δεις την Ελλάδα του μέλλοντος επισκέψου την σημερινή Αμερική» λέει ένα ευφυές ρητό), αδικίες, μαγείες, πράξεις που η ηθική και η συνείδηση αποστρέφονται. 

Στην πραγματική όμως, ζωή, ένας ηθικός άνθρωπος, όταν βλέπει το κακό, επιζητεί την θεραπεία του. Με την μεσολάβηση της οθόνης αυτό ακυρώνεται. Ούτε να ταΐσεις ένα παιδί, που πεθαίνει της πείνας, μπορείς ούτε να βοηθήσεις έναν αθώο. 

Τα μικρά παιδιά, βέβαια, διασκεδάζουν «σκοτώνοντας» αντιπάλους στα ηλεκτρονικά τους παιχνίδια και εισπνέουν αποσβολωμένα παντοειδείς ακαθαρσίες (φόνοι, μαγείες, καρυκευμένες πορνογραφίες και λοιπές διαστροφές). 

Μοιραία, λοιπόν, το αποτέλεσμα είναι η σκλήρυνση του ανθρώπου μπροστά στην οθόνη, η αποκοίμιση των ηθικών του ανακλαστικών. Η δε παρακολούθηση του κοπροθεάματος συνυφαίνεται με έναν αναπαυτικό καναπέ και μιαν άνετη καθιστική στάση. 

Το υπονοούμενο είναι σαφές: το θέμα είναι πλαστό και ψυχαγωγικό και παρακολουθήστε το χωρίς άγχος. Γι’ αυτό ο ωχαδερφισμός, η αδιαφορία για τον πλησίον. Γι’ αυτό και τα αθώα θύματα αυτής της φρίκης, τα παιδιά, εθισμένα στην τηλεοπτική βία, την μιμούνται, διασκεδάζουν με μπουνιές και κλοτσιές. Τα όρια μεταξύ εικόνας και ζωής τούς είναι δυσδιάκριτα.

Τρίτον: Τα παιδιά δεν παίζουν κι αυτό «ανεπαισθήτως» τα εξοργίζει. Παραπέμπω όμως σ’ ένα θαυμάσιο κείμενο του δασκάλου μας Σ. Καργάκου, από άρθρο του στις 24-1-2014 στην «ΕΣΤΙΑ». 

«Ο φιλόσοφος Αναξαγόρας ο Κλαζομένιος, ο δάσκαλος του Περικλή, ο καλούμενος από τους συγχρόνους του «Νους», διότι έθετε τον νουν άξονα των πάντων, διωγμένος από την Αθήνα, κατέφυγε στη Λάμψακο, αποικία των Φωκαέων στον Ελλήσποντο. Οι «εν τέλει» της πόλεως, δηλαδή οι άρχοντες της Λαμψάκου το θεώρησαν μεγάλη τιμή που ένας τέτοιος σοφός πήρε την απόφαση να περάσει τα στερνά του βίου του στη δική τους γη. Κι έκαναν το παν για να τον ευχαριστήσουν. Τον ερώτησαν κάποτε ποια θα ήταν η πιο μεγάλη -ίσως η τελευταία του- επιθυμία που θα ήθελε να ικανοποιήσουν. Και ο φιλόσοφος τους αποκρίθηκε: «Τους παίδας εν ω αν αποθάνω μηνί κατ’ έτος παίζειν συγχωρείν» (= Ν’ αφήνετε τα παιδιά να παίζουν κάθε χρόνο το μήνα που θα πεθάνω). Οι Λαμψακινοί τήρησαν την υπόσχεσή τους επί αιώνες. Όπως διαβάζουμε σε κείμενο του 3ου μ.Χ., δηλαδή σε κείμενο που γράφτηκε 600 και πλέον χρόνια μετά το θάνατο του Αναξαγόρα, «εφυλάττετο το έθος και νυν». Διότι είχαν κατανοήσει πως όταν το παιδί δεν παίξει, δεν «παιδιαρίσει», θα αρχίσει να παιδιαρίζει, όταν θα πρέπει ν’ αρχίσει το ωρίμασμά του…». Και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο…

aktines.

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΛΛΗΝΙΔΟΣ

Αποστολικό ανάγνωσμα

Κυριακής του Παραλύτου

(Πραξ. θ' 32-42)

Πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η γυναίκα μπορεί να αναδειχθεί σε όλα τα έργα και επαγγέλματα. Υπάρχουν όμως  και κάποια τα οποία είναι κατάλληλα μόνο γι' αυτήν.

Η ανατροφή των τέκνων, αλλά και τα έργα που έχουν να κάνουν με τον πόνο τού ανθρώπου και γενικώς τα έργα τής κοινωνικής πρόνοιας, απαιτούν τα ψυχικά χαρίσματα που ο Θεός της έχει χαρίσει.

Η Ιστορία είναι γεμάτη  από τέτοια παραδείγματα, αλλά κυρίως αυτή την αλήθεια την διαπιστώνουμε στο Αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής, όπου η Ταβιθά “ήν πλήρης αγαθών έργων και ελεημοσυνών ων εποίει”.

'Όταν η γυναίκα βιώνει την Ορθόδοξη πνευματικότητα, αισθάνεται ότι δεν μπορεί να περιορίσει την αγάπη της και την προσφορά της μόνο στα όρια της οικογένειάς της, έστω κι αν αυτή είναι πολύτεκνη ή στερείται υλικών αγαθών.

Γνωρίζει ότι η αποστολή της επεκτείνεται στην ανακούφιση των πτωχών και πονεμένων αδελφών, οι οποίοι θα υπάρχουν σε οποιοδήποτε κοσμικό οικονομικό σύστημα επί της γης. Ιδίως στην εποχή μας και στην Πατρίδα μας που οι έχοντες ανάγκη και οι δυστυχισμένοι έχουν πληθυνθεί τόσο πολύ, καταλληλότερος για το όντως υψηλό αυτό έργο τής φιλανθρωπίας, πλην του επίσημου κρατικού φορέως, είναι η Χριστιανή γυναίκα.

Βεβαίως τις περισσότερες φορές το έργο είναι και πρέπει να είναι αθόρυβο. Εάν όμως ερευνήσουμε θα δούμε με θαυμασμό, επίπεδα προσφοράς που ουδέποτε θα μπορούσαμε να διανοηθούμε.

Εντελώς επιγραμματικώς αναφερόμεθα τόσο στην οργανωμένη υπό της Εκκλησίας πρόνοια, όσο και στην ιδιωτική προσφορά που εκπονείται από πιστές γυναίκες, σημειώνουμε την προσφορά και βοήθεια σε χήρες, ορφανά, ασθενείς, άστεγους, ανέργους, γέροντες, αλλοδαπούς και σε τόσες άλλες περιπτώσεις εκτάκτων αναγκών που ολόκληρο το φάσμα το γνωρίζει “ο βλέπων εν τω κρυπτώ”. Όσο και αν ακούγεται ως παράδοξο ή απίστευτο έχει και η δική μας εποχή τη δική της “Ταβιθά”, σε όλη την έκταση  της Εκκλησίας και του ανθρωπίνου πόνου.

Βεβαίως για να είναι η προσφορά ολοκληρωμένη, αφού άνθρωπος δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται, το σώμα δηλ., αλλά και η ψυχή (και κυρίως αυτή πεινά και διψά την αλήθεια τού Χριστού), η σύγχρονη “Ταβιθά” δεν θα αδιαφορήσει μπροστά στην αρρωστημένη και δύστυχη ψυχή που την κατατρώει το σαράκι τής αμαρτίας και των παθών. Γνωρίζει η ίδια πολύ καλά, αφού αγωνίζεται να ζει την ζωή τής Ορθοδόξου πίστεως ότι τις περισσότερες φορές η αιτία των πόνων και των θλίψεων δεν είναι παρά η αμαρτία. Η αμαρτία με τις ποικίλες της μορφές που ταράσσει τον άνθρωπο, διαιρεί τις οικογένειες και ταλαιπωρεί την κοινωνία και τα έθνη.  Γι' αυτό και η πιστή γυναίκα στην προσφορά της δεν θα σταθεί μόνο στην εξωτερική βοήθεια που οπωσδήποτε είναι απολύτως αναγκαία, αλλά σύμφωνα με τα τάλαντα και τα χαρίσματά της και βεβαίως με  διάκριση, θα προσπαθήσει να ελευθερωθεί η ψυχή από την αιτία τής δυστυχίας και του πόνου, δηλ. από την αμαρτία.

Φυσικά αυτό δεν είναι καθόλου απλή υπόθεσις, αφού απαιτεί ακράδαντη πίστη και αποθέματα αγάπης, υπομονής και κυρίως ταπεινώσεως.

Με αυτές τις προϋποθέσεις, η πιστή γυναίκα, στην προσφορά της θα φέρει το μήνυμα της χαράς και της πνευματικής ειρήνης στους κουρασμένους και στους απόμαχους της ζωής.

Τόμοι ολόκληροι θα μπορούσαν να γραφούν με γεγονότα και περιστατικά προσφοράς αγάπης στην κοινωνία γενικώς και ειδικώς στο κεφάλαιο του πόνου και της ασθένειας. Και ο ίδιος ο Κύριος γνωρίζει πόσες ψυχές οδηγήθηκαν στην ειλικρινή μετάνοια βοηθούμενος από τέτοιες πιστές γυναίκες όταν ο πόνος είχε αυλακώσει την ψυχή τους.

Αυτός είναι και ο λόγος που όταν εργάζεται το έργο της με υπευθυνότητα και εν ταπεινώσει, γίνεται παντού αγαπητή, επιβάλλεται και τιμάται όπως η αγία Ταβιθά που μελετούμε στο Αποστολικό Ανάγνωσμα.

Αυτές οι αλήθειες βεβαίως ισχύουν για όλες τις πιστές γυναίκες όπου γης. Τονίζουμε πως όταν η  Ορθόδοξη Χριστιανή γυναίκα αγωνίζεται παρά τα εμπόδια και τις δυσκολίες που αρκετές φορές υψώνονται ανυπέρβλητες, όχι μόνο οδηγεί την οικογένειά της στον Χριστό, αλλά προσφέρει και στην κοινωνία στην οποία βρίσκεται. Αλλά εάν αυτό ισχύει για κάθε πιστή, πολύ περισσότερο πρέπει να εφαρμόζεται από την Ελληνίδα Ορθόδοξη Χριστιανή.

Και τούτο διότι όσο κι αν επιχειρούν ορισμένοι κύκλοι να απορθοδοξοποιήσουν την Πατρίδα μας, η ίδια η πραγματικότης αποδεικνύει ότι οι Ελληνίδες αγαπούν τον Χριστό και έχουν αποθέματα γνησίου ανθρωπισμού μέσα στην συνείδησή τους. Παρά τα λάθη ή τις ελλείψεις και αδυναμίες, η παράδοσις και η πλούσια κληρονομιά των μητέρων αποτελεί σημαντικό παράγοντα στον ευλογημένο τομέα της αγνής προσφοράς. Αν τώρα προστεθεί και το ότι τόσοι άνθρωποι αλλοεθνείς κατοικούν στην πατρίδα μας με τα τόσα προβλήματα  που οι ίδιοι φέρουν αλλά και δημιουργούνται, κατανοεί κανείς πόσο θα πρέπει οι πιστές γυναίκες να αφομοιώσουν την πίστη και να μιμηθούν την προσφορά των Αγίων γυναικών της Εκκλησίας μας, αλλά και την πολύπλευρη προσφορά των μητέρων μας στο Έθνος.

Το πόσο η κοινωνία θα αλλάξει επί τα βελτίω εάν η πιστή γυναίκα συνειδητοποιήσει την ευλογία τής προσφοράς, αυτό δεν χρειάζεται καν να το τονίσουμε, δοθέντος ότι “το χειρότερο νερό είναι αυτό που λιμνάζει και το καλύτερο εκείνο που προσφέρεται”.

Είθε η Αγία Ταβιθά να ευλογεί αλλά και να βρεθούν στον χώρο τής Εκκλησίας πιστές ψυχές που θα την μιμηθούν και φυσικά θα λάβουν και την χάρη της.

Αμήν

   Αρχιμ. Ιωήλ  Κωνστάνταρος

πηγή

Άγιες Έξι Παρθενομάρτυρες του Γεροπλατάνου Χαλκιδικής

Τον Απρίλιο του 1854 εκδηλώθηκε στη Χαλκιδική Επανάσταση με επικεφαλής τον καπετάν-Τσάμη Καρατάσο. Η Επανάσταση απέτυχε και στις 22 Απριλίου σφαγιάσθηκαν οι 30 πρόκριτοι του Πολυγύρου. Οι καταστροφές και οι σφαγές επεκτάθηκαν και στην υπόλοιπη Χαλκιδική.

Στο Γεροπλάτανο 7 κοπέλες κλείσθηκαν στο μύλο του Τσάμη. Οι Τούρκοι τις περικύκλωσαν και ζήτησαν απ’ αυτές να αλλαξοπιστήσουν. Οι 6 παρέμειναν ακλόνητες και ομολόγησαν την πίστη τους στο Χριστό. Οι Τούρκοι έβαλαν φωτιά και τις έκαψαν ζωντανές. Σύμφωνα με τις πηγές η 7η κοπέλα, αν και παντρεύτηκε Τούρκο, έζησε και πέθανε χριστιανή.

Το «διά πυρός» μαρτύριό τους τις κατατάσσει στο νέφος των Νεομαρτύρων και αποτελεί παράδειγμα πίστεως και ομολογίας. Όπως το κερί φωτίζει λιώνοντας, έτσι έλιωσαν μέσα στο καμίνι της φωτιάς και μας φωτίζουν. Εξάφωτη λυχνία, η εξάδα των μαρτύρων. Φωτιά, φως και χρυσάφι. Που κάηκαν, που φωτίζουν, που μας πλουτίζουν.

Τιμώνται ιδιαίτερα από την Ενορία του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Γεροπλατάνου Χαλκιδικής την πρώτη Κυριακή του Μαΐου.

πηγή