Η μετάνοια, η εξομολόγηση κόβει το δικαίωμα του διαβόλου(Γέροντας Παίσιος)

Να πάνε τουλάχιστον οι άνθρωποι σε έναν Πνευματικό να εξομολογηθούν, να φύγει η δαιμονική επίδραση, για να μπορούν να σκέφτoνται λιγάκι. Τώρα δεν μπορούν ούτε να σκεφθούν από την δαιμονική επίδραση. Η μετάνοια, η εξομολόγηση κόβει το δικαίωμα του διαβόλου.

Πριν λίγο καιρό, ήρθε στο Άγιον Όρος ένας μάγος και έφραξε με πασσαλάκια και δίχτυα όλο τον δρόμο, εκεί σε μια περιοχή κοντά στο Καλύβι. Αν περνούσε από κεί μέσα ένας ανεξομολόγητος, θα πάθαινε κακό. Δεν θα ήξερε από πού του ήρθε.
Μόλις τα είδα, κάνω τον Σταυρό μου και περνώ από μέσα· τα διέλυσα. Μετά ο μάγος ήρθε στο Καλύβι, μου είπε όλα τα σχέδιά του και έκαψε τα βιβλία του. Σε έναν που είναι πιστός, εκκλησιάζεται, εξομολογείται, κοινωνάει, ο διάβολος δεν έχει καμμιά δύναμη, καμμιά εξουσία. Κάνει μόνο λίγο «κάφ-κάφ» σαν ένα σκυλί που δεν έχει δόντια. Σε έναν όμως που δεν είναι πιστός και του δίνει δικαιώματα, έχει μεγάλη εξουσία. Μπορεί να τον λιντσάρει, έχει δόντια και τον ξεσκίζει. Ανάλογα με τα δικαιώματα που του δίνει μια ψυχή, είναι και η εξουσία του επάνω της.

Ακόμη και όταν πεθάνει κανείς και είναι τακτοποιημένος, την ώρα που η ψυχή του ανεβαίνει στον Ουρανό, είναι σαν να τρέχει ένα τραίνο και άλλα σκυλιά τρέχουν από πίσω γαυγίζοντας «κάφ-κάφ…» και άλλα από μπροστά γαυγίζοντας «κάφ-κάφ…». Αλλά, αν δεν είναι τακτοποιημένος, είναι σαν να βρίσκεται σε τραίνο που δεν μπορεί να τρέξει με ταχύτητα, γιατί είναι χαλασμένες οι ρόδες, οι πόρτες ανοικτές και μπαίνουν τα σκυλιά μέσα και δαγκάνουν και κανέναν.

Όταν ο διάβολος έχει αποκτήσει μεγάλα δικαιώματα στον άνθρωπο και τον έχει κυριεύσει, τότε πρέπει να βρεθεί αιτία, για να κοπούν τα δικαιώματα. Αλλιώς, όσες προσευχές και να κάνουν οι άλλοι, αυτός δεν φεύγει. Σακατεύει τον άνθρωπο. Οι ιερείς δώσ’ του-δώσ’ του εξορκισμούς, και τελικά τα πληρώνει ο άνθρωπος, γιατί βασανίζεται ακόμη περισσότερο από τον διάβολο. Πρέπει να μετανοήσει ο άνθρωπος, να εξομολογηθεί, να κοπούν τα δικαιώματα που έχει δώσει, και μετά θα φύγει ο διάβολος· αλλιώς θα ταλαιπωρείται. Μια μέρα, δυό μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια, διάβασε-διάβασε εξορκισμούς, αφού ο διάβολος έχει δικαιώματα, δεν φεύγει.

Από το βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» Λόγοι Α',
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου
πηγή

H αξία του βιβλίου και της γιαγιάς για τα παιδιά

Συνέντευξη με την συγγραφέα Γαλάτεια Γρηγοριάδου - Σουρέλη

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Όσο πολύτιμος είναι ο καθρέφτης για τον οδηγό του αυτοκινήτου άλλο τόσο είναι ο παππούς και η γιαγιά  για τα παιδιά. Αυτό μας σημείωσε η πολυβραβευμένη συγγραφέας Γαλάτεια Γρηγοριάδου - Σουρέλη. Σημείωσε ακόμη ότι το βιβλίο διδάσκει χωρίς διδακτισμό και πως οι γονείς πρέπει να κάνουν τα παιδιά τους να νοιάζονται για την Πατρίδα και την Ορθοδοξία.

ΕΡ.: Κυρία Σουρέλη γεννηθήκατε στην Καβάλα της Μακεδονίας και έχετε καταγωγή από την αλησμόνητη Σμύρνη. Ο τόπος της γέννησης σας επέδρασε στην συγγραφική σας εξέλιξη;

ΑΠ.: Αποφασιστικά. Γεννήθηκα στη Μακεδονία και δεν χρειάστηκα κάποια απόδειξη για την ελληνικότητά της και για την αγάπη των κατοίκων της προς την Ελλάδα και τον Χριστό. Την ένιωσα στην ψυχή μου. Παιδί κατέβαινα στο λιμάνι, που ήταν  κάτι το εντυπωσιακό για μένα, και άκουγα τους ναυτικούς που κάθονταν και λιάζονταν στα καφενεία. Όλοι τους είχαν δει την ελληνίδα γοργόνα που τους ρωτούσε "Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;" και όταν έπαιρνε την απάντηση πως ζει χανόταν στο βάθος της θάλασσας ευχαριστημένη. Κι όλους τους άκουγα να λένε ότι τους είχε προστατεύσει ο Άη Νικόλας κι η Παναγιά.

ΕΡ.: Και η καταγωγή σας;

ΑΠ.: Η καταγωγή μου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην όλη ζωή μου. Μου έμαθε την αξία του καθρέφτη. Όπως στο αυτοκίνητο δεν μπορούμε να οδηγήσουμε χωρίς να κοιτάμε πίσω με τον καθρέφτη, έτσι και στη ζωή χωρίς τον καθρέφτη, που είναι το κοίταγμα στο χθες, δεν  μπορούμε να πάμε μπροστά. Χθες για εμένα είναι ο παππούς και η γιαγιά. Είναι κρίμα για τα παιδιά σήμερα που οι συνθήκες της ζωής έχουν απομακρύνει τον παππού και τη γιαγιά από κοντά τους. Θυμάμαι, μικρό παιδί, την περίοδο της κατοχής. Τότε ήταν πραγματικά δύσκολα χρόνια. Φοβόμουν, κρύωνα, πείναγα, άκουγα φωνές απελπισμένες "πεινάω". Με έβλεπε έτσι η Σμυρνιά γιαγιά μου, μου χάιδευε το κεφάλι και μούλεγε πριν πάω να κοιμηθώ: " Πέφτω, κάνω το Σταυρό μου, άγγελο έχω στο πλευρό μου, δούλος του Θεού λογιούμαι και κανένα δεν φοβούμαι".  Μου τόλεγε δυο - τρεις φορές κι εγώ κοιμόμουν ήσυχη.

Θυμάμαι και ένα ακόμη νανούρισμα που μούλεγε: "Κοιμίσου και σου κέντησα αετούς στο προσκεφάλι, Αγιά Σοφιά και Παναγιά να 'χεις μαξιλάρι". Το σκέφτεστε σ' ένα μικρό παιδί η Αγιά Σοφιά να ενώνεται με την Παναγιά; Ο Ελληνισμός με την Ορθοδοξία; Να σας πω ακόμη, το πώς μούμαθε η σχεδόν αγράμματη γιαγιά μου να μετρώ: "Ένα είναι ο Κύριος, δύο η Παναγία, τρία ο Πρόδρομος, τέσσερα τα Ευαγγέλια, πέντε η Πεντάτευχος, έξι τα εξαπτέρυγα, επτά τα Μυστήρια, οκτώ το Οχτωήχι, εννιά τα τάγματα των Αγγέλων, δέκα οι Εντολές, έντεκα τα Εωθινά Ευαγγέλια, 12 οι Απόστολοι…" Έτσι πέρασα με τη γιαγιά μου τα παιδικά μου χρόνια. Οι διδαχές της αποτυπώθηκαν στην ψυχή μου ως θησαυροί.

ΕΡ.: Παραμύθια σας έλεγε η γιαγιά σας;

ΑΠ.: Ασφαλώς. Πάντα κοιμόμουν και με ένα παραμύθι της γιαγιάς. Όλα τέλειωναν όχι όπως τα σημερινά. Η γιαγιά δεν άφηνε απορίες, ούτε προκαλούσε λύπη. Πάντα είχαν το ευχάριστο τέλος: "Αυτοί ζήσανε καλά κι εμείς καλύτερα".  Να σας πω κάτι ακόμη. Τότε είχαμε γειτονιά και ως παιδιά βγαίναμε και παίζαμε στους χωματόδρομους και στις αλάνες. Σ' ένα από τα παιχνίδια τραγουδούσαμε: "Σας πήραμε, σας πήραμε φλουρί Κωνσταντινάτο". Ακόμη και στα παιχνίδια μαθαίναμε και κάναμε οικεία την Κωνσταντινούπολη και την ιστορία της. 

ΕΡ.: Έχετε γράψει πάνω από εξήντα βιβλία, έχετε γραφτεί στον τιμητικό πίνακα των βραβείων Άντερσεν και, μεταξύ των άλλων πολλών  τιμητικών διακρίσεων, έχετε βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών. Πείτε μας κάτι από την εμπειρία σας για το βιβλίο.

ΑΠ. Το βιβλίο είναι πολύτιμος σύντροφος για όλους και ιδιαίτερα στα παιδιά που τους λείπει ο παππούς και η γιαγιά. Είναι κι ένας δάσκαλος χωρίς διδακτισμό. Μην ξεχνάτε ότι τα 400 χρόνια της σκλαβιάς τα παιδιά συντήρησαν την Ελληνορθόδοξη ταυτότητά τους μαθαίνοντας το Οχτωήχι, το Συναξάρι και τον Αίσωπο, με τα διδακτικά του παραμύθια. Μην ξεχνάτε ότι για πολλές γενιές ο "Γεροστάθης" διαμόρφωνε με Αξίες τις συνειδήσεις  των παιδιών. Το βιβλίο βοηθάει να μην μοιάσουμε στους συντρόφους του Οδυσσέα όταν ήσαν στο νησί της Κίρκης. Το βιβλίο είναι όπλο, γι' αυτό και πρέπει να προσέχουμε τι δίνουμε στα παιδιά μας να διαβάζουν.      

ΕΡ.: Τι βιβλία  συστήνετε στους γονείς να δίνουν στα παιδιά τους;

ΑΠ.: Να δίνουν στα παιδιά τους βιβλία που διδάσκουν ήθος, που μιλάνε για Αξίες, για την Παράδοσή μας. Έχω γράψει το βιβλίο "Εμένα με νοιάζει", που έχει γίνει και σύνθημα. Να τους δίνουν βιβλία που να τους δώσουν τις βάσεις  να νοιάζονται για την οικογένεια τους και, κατ' επέκταση, για την κοινωνία, για την Πατρίδα, για την Ορθοδοξία και για το φυσικό περιβάλλον. Δεν συνιστώ βιβλία που έχουν βία και μάγια.

ΕΡ.: Μια τελευταία ερώτηση. Το βιβλίο πεθαίνει με το ιντερνέτ;

ΑΠ.: Ελπίζω πως όχι. Παραμυθού είμαι, αφήστε με να αισιοδοξώ. Πιστεύω πως το βιβλίο θα υπάρχει πάντα να συντροφεύει τον άνθρωπο σε κάθε στιγμή της ζωής του και να τον συντροφεύει σωστά.

ΓΝΠ: Σας ευχαριστούμε για την τιμή που μας κάνατε να μας δώσετε τη συνέντευξη.

ΓΓ-Σ: Εγώ σας ευχαριστώ, που ήρθατε να πάρετε συνέντευξη από μία συγγραφέα. Δεν είναι τόσο συχνό στην εποχή μας.

http://aktines.blogspot.gr/2014/03/h.html

Γιατί υποφέρουν τα άκακα νήπια;

Ο Άγιος Νήφων – Ένας Ασκητής Επίσκοπος

- Πραγματικά, πάτερ, είπε ο Γρηγόριος (στον όσιο Νήφωνα), ο λαός αποδεκατίστηκε. Οι πιο πολλοί βασανίζονται στο κρεβάτι του πόνου… Πες μου όμως ποιά είναι η κύρια αιτία του θανατικού αυτού, αλλά και όλων γενικά των ασθενειών;

- (…) Αν ο Θεός δεν λυπήθηκε ούτε τον απόστολο Παύλο, τον μεγάλο φωστήρα, αλλά του έδωσε αρρώστια αγιάτρευτη, «ἄγγελον σατᾶν, ἵνα αὐτόν κολαφίζῃ» (Β' Κορ.12:7), κι έτσι να μην υπερηφανεύεται για το πλήθος των αποκαλύψεων που του έγιναν, πώς δεν θα δώσει εξουσία στο σατανά να χτυπήσει με την αρρώστια κι εμάς τους αμαρτωλούς, ώσπου να γίνουμε ταπεινοί; Γιατί δεν φτάνει που είμαστε αμαρτωλοί, αλλά το παίρνουμε και πάνω μας! Αλλά τί λέει η Γραφή; Ότι «τὸ ἐν ἀνθρώποις ὑψηλὸν βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ» (Λουκ.16:15).

Στην απάντηση αυτή του οσίου ο Γρηγόριος αντέτεινε:

- Εγώ όμως, πάτερ, έχω δει πολλά νήπια να είναι κατάκοιτα πολύ καιρό και να βασανίζονται από φοβερές αρρώστιες. Είχαν κι αυτά τ’ αθώα παιδάκια υπερηφάνεια, κι έτσι ο Θεός «κατέβαλεν αὐτά ἐν τῷ ἐπαρθήναι»(Ψαλμ.72:18), όπως είπες; Τι να σκεφτούμε γι’ αυτό;

- Επειδή οι γονείς έπεσαν σε πολλές αμαρτίες, παιδεύονται τα παιδιά τους, για ν’ αποκτήσουν έτσι συναίσθηση της κακίας τους και να μετανοήσουν.

- Μα καλά, παρατήρησε ο Γρηγόριος, είναι δίκαιο να βασανίζονται αθώα πλάσματα για τις αμαρτίες άλλων;

- Βασανίζονται, βέβαια, εδώ για την αποστασία και την αμαρτία των γονιών τους, αλλά στη μέλλουσα ζωή θα κερδίσουν στεφάνια και δόξα αιώνια. Τότε ο καθένας θα κριθεί σύμφωνα με τα έργα του, μολονότι τώρα, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, αλλιώς οικονομούνται του Θεού τα κρίματα. Βλέπεις, αμαρτάνει κάποιος, και ο Θεός καταστρέφει τ’ αμπέλια του και τα χωράφια του. Κι αν δεν έρθει σε μετάνοια, εξολοθρεύει τα ζώα του. Αν ούτε έτσι συναισθανθεί τις ανομίες του, θανατώνει τα παιδιά του, που δεν έφταιξαν φυσικά σε τίποτα. Μ’ αυτούς τους τρόπους ο Θεός κεντρίζει τους ανθρώπους, που πνίγονται μέσα στις βιοτικές μέριμνες και δεν σκέφτονται καθόλου την ψυχή τους. Ούτε που τους περνάει από το νου πως είναι αμαρτωλοί και πως έχουν ανάγκη τη μετάνοια. Νύχτα-μέρα με επίγειες υποθέσεις ασχολούνται, συνεχώς σε καινούργιες αμαρτίες πέφτουν, μα για την ψυχή τους δεν σκοτίζονται. Γι’ αυτό χτυπάει ο Θεός πολλούς αθώους –στεφανώνοντάς τους όμως για το χτύπημα- και ξυπνάει τους υπόλοιπους από τον θανάσιμο πνευματικό τους λήθαργο. Όσοι δεν συνέρχονται και δεν μετανοούν ούτε με αυτόν τον τρόπο, θα είναι εντελώς αναπολόγητοι την ημέρα της Κρίσεως.

Ο Άγιος Νήφων – Ένας Ασκητής Επίσκοπος, σελ. 249-251

πηγή

Η εορτή της Ζωοδόχου Πηγής

Η εορτή της Ζωοδόχου Πηγής που γιορτάζουμε την Παρασκευή της Διακαινησίμου είναι γιορτή της Παναγίας μας. Γράφει το συναξάρι της ημέρας: «Την Παρασκευή της Διακαινησίμου εορτάζουμε τα εγκαίνια του ναού της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών και Θεομήτορος, της Ζωηφόρου Πηγής• ακόμη ενθυμούμαστε και τα υπερφυή θαύματα που έγιναν στον Ναό αυτό από την Μητέρα του Θεού».

Η Παναγία ονομάζεται Ζωοδόχος Πηγή, αφού γέννησε την Ζωή, που είναι ο Χριστός. Για πρώτη φορά το επίθετο Ζωοδόχος Πηγή το έδωσε στην Παναγία ο Ιωσήφ ο Υμνογράφος τον 9ο αιώνα, συνθέτοντας έναν ύμνο του προς την Παναγία.

Η γιορτή, όπως προαναφέρθηκε, αναφέρεται στα εγκαίνια του Ιερού Ναού της Παναγίας, γνωστού ως «Η Ζωοδόχος Πηγή στο Μπαλουκλί», έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης, όπου υπήρχε πηγή αγιάσματος που επιτελούσε και επιτελεί πολλά θαύματα.

Ο Ιερός Ναός της Ζωοδόχου Πηγής στην Πόλη ανεγέρθηκε κατ’ αρχάς από τον αυτοκράτορα Λέοντα τον Θράκα, που ήταν χρηστός και επιεικής, και πριν ακόμη γίνει αυτοκράτορας ως απλός στρατιώτης συνάντησε έναν τυφλό έξω από την Χρυσή Πύλη της Κωνσταντινούπολης. Ο τυφλός του ζήτησε νερό να πιή και ο Λέων αναζήτησε την πηγή του νερού στην περιοχή, η οποία ήταν κατάφυτη από δένδρα, αλλά δεν μπόρεσε να την ανακαλύψη. Λυπήθηκε πολύ που δεν βρήκε νερό να δώση στον τυφλό. Άκουσε τότε φωνή να του λέγη: «Βασιλιά Λέοντα» –δηλαδή τον απεκάλεσε βασιλιά, ενώ ακόμη ήταν στρατιώτης, κάτι που επαληθεύθηκε– «…να εισέλθης βαθύτερα στο δάσος, και αφού λάβης με τις χούφτες σου το θολερό αυτό νερό, να ξεδιψάσης τον τυφλό και να πλύνης τα μάτια του, και τότε θα γνωρίσης ποιά είμαι εγώ που κατοικώ στο μέρος αυτό». Ο Λέων έκανε αμέσως όπως τον διέταξε η φωνή και ο τυφλός είδε το φως του. Η φωνή εκείνη ήταν της Παναγίας.

Και ο Λέων, όταν έγινε αυτοκράτορας, με ευγνωμοσύνη και φιλότιμο έκτισε στο μέρος εκείνο του αγιάσματος Ιερό Ναό προς τιμήν της Παναγίας, της Ζωοδόχου Πηγής. Όταν κατέρρευσε ο Ιερός αυτός Ναός από τον χρόνο, άλλοι αυτοκράτορες –ο Ιουστινιανός, ο Βασίλειος ο Μακεδών– ανέλαβαν και έκτισαν εκ νέου τον Ναό, πιο μεγαλοπρεπή από τον παλαιότερο.

Μία δεύτερη παράδοση αναφέρει ότι τον πρώτο Ναό τον έκτισε ο Ιουστινιανός, βλέποντας εκεί που κυνηγούσε σε όραμα ένα μικρό παρεκκλήσι και έναν Ιερέα μπροστά σε μια πηγή, λέγοντάς του ότι είναι η πηγή των θαυμάτων. Στον τόπο εκείνο έκτισε μοναστήρι με τα υλικά που περίσσεψαν από την Αγία Σοφία.

Ο Ναός αυτός στην Βασιλεύουσα κατέρρευσε τον 15ο αιώνα. Σύμφωνα με μαρτυρίες το 1547 ο Ναός δεν υπήρχε πια. Υπήρχε μόνον το αγίασμα. Το 1833 ο Πατριάρχης Κωνστάντιος Α μέ άδεια του Σουλτάνου ξαναέκτισε τον Ναό πάνω στα ερείπια του παλαιού. Έτσι, στις 2 Φεβρουαρίου του 1835, ο Πατριάρχης Κωνστάντιος, με 12 ακόμη Αρχιερείς εγκαινίασαν τον νέο Ναό της Ζωοδόχου Πηγής, στο Μπαλουκλί. Μπαλουκλί σημαίνει τόπος με ψάρια, αφού στην δεξαμενή της Πηγής υπάρχουν ψάρια.

Στον ναό αυτό επιτελούνταν πολλά θαύματα και μάλιστα και σε οικογένειες ευγενών της αυτοκρατορίας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της λύσεως της στειρώσεως της αυτοκράτειρας Ζωής, η οποία μετά από θαύμα της Ζωοδόχου Πηγής γέννησε τον Κωνσταντίνο τον Πορφυρογέννητο, που έγινε αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Στον ναό αυτό θεραπεύθηκαν επίσης οι αυτοκράτορες Ιουστινιανός, Λέοντας ο Σοφός, Ρωμανός Λεκαπηνός, ο Ανδρόνικος Γ , ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Στέφανος, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ιωάννης, πολλές βασίλισσες και πολλοί ανώτατοι αξιωματούχοι της αυτοκρατορίας, αλλά και κληρικοί και μοναχοί και πολλοί απλοί Χριστιανοί. Τον 14ο αιώνα ο Νικηφόρος Κάλλιστος γράφοντας για το αγίασμα της Πηγής, παραθέτει έναν κατάλογο 63 θαυμάτων.

Η εικόνα της Παναγίας της Ζωοδόχου Πηγής παρουσιάζει την Παναγία μέσα σε ένα συντριβάνι από το οποίο χύνεται άφθονο νερό, να βαστάη στην αγκαλιά της τον Χριστό που ευλογεί. Δύο άγγελοι την στεφανώνουν κρατώντας ειλητάριο που γράφει: «Χαίρε ότι υπάρχεις βασιλέως καθέδρα, χαίρε ότι βαστάζεις τον Βαστάζοντα πάντα». Γύρω από το συντριβάνι εικονίζονται ο αυτοκράτορας και πολλοί ασθενείς με ποικίλες ασθένειες. Δέχονται το αγίασμα με το οποίο τους ραντίζουν οι υγιείς. Στην άκρη ζωγραφίζεται μια δεξαμενή με ψάρια, αφού όπως είπαμε Μπαλουκλί σημαίνει τόπος ψαριών.

Η ευλάβεια και η αγάπη του λαού της Κωνσταντινούπολης προς την Ζωοδόχο Πηγή μεταδόθηκε σε όλους τους Ορθοδόξους και έτσι σε πολλά μέρη, όπως και εδώ στην Ναύπακτο, και απέναντι στο Αίγιο, την Παναγία την Τρυπητή, ανηγέρθησαν Ναοί προς την τιμή της Παναγίας, της Ζωοδόχου Πηγής, όπου και εκεί επιτελούνται θαύματα, που στηρίζουν τους ανθρώπους στην καθημερινή τους ζωή και στην πίστη τους στον Θεό.

«Εκκλησιαστική Παρέμβαση»-Απρίλιος 2009

Κύριε ο Σταυρός Σου έγινε ζυγαριά...πλάστιγγα

Δάσκαλος προσευχῆς ὁ ληστής. Πόσους δέν γλύκανε μέσα στούς αἰῶνες ἡ προσευχή του, πόσο βάλσαμο δέν ἔχυσε σέ πονεμένες καρδιές, πόση παρηγοριά καί εἰρήνη δέν ἔδωσε σέ ψυχές πού περνοῦσαν δύσκολες ὧρες, πόσους δέν μετέφερε ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἀπελπισίας στό φῶς τοῦ Χριστοῦ! Τό «μνήσθητί μου, Κύριε!» ἔγινε ἡ ἀγαπημένη προσευχή τῶν χριστιανῶν καί τό ἐπιθανάτιο ἐφόδιο, πού σφραγίζει τήν ἐπίγεια ζωή τους…

 Δύο ληστές – δύο κόσμοι

Οπως μᾶς πληροφοροῦν οἱ εὐαγγελιστές Ματθαῖος καί Μᾶρκος, στήν ἀρχή καί οἱ δύο ληστές μαζί μέ τόν ὄχλο καί τούς ἄρχοντες καταφέρονταν κατά τοῦ ᾿Ιησοῦ. Βλασφημοῦσαν καί κορόιδευαν, «ὠνείδιζον αὐτὸν» (βλ. Μθ 27,44· Μρ 15,32). Οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ ἐκτόνωναν τήν μανία τους στόν ἐσταυρωμένο Κύριο. Οἱ ληστές, ᾿Ιουδαῖοι κι αὐτοί, τόν χλεύαζαν γιά νά διασκεδάσουν τόν δικό τους πόνο. ῎Ισως μάλιστα νά ἤλπιζαν ὅτι συμμεριζόμενοι τήν ἀπρεπῆ συμπεριφορά τοῦ ὄχλου θά ἀποσποῦσαν τήν εὔνοιά του.

῏Ηταν μελλοθάνατοι. Καρφωμένοι στόν σταυρό, δέν εἶχαν τήν δύναμη νά κουνήσουν οὔτε πόδια οὔτε χέρια. Μετρημένες οἱ ὧρες τους, ἀνοιχτός ὁ τάφος τους, ἕνα βῆμα τούς χώριζε ἀπό τόν θάνατο. Κακοποιοί ἦταν καί φαίνονταν ἀποφασισμένοι νά πεθάνουν ὅπως ἔζησαν, ὡς κακοποιοί, ἀφοῦ καί αὐτή τήν τελευταία ὥρα τῆς ζωῆς τους πάνω στόν σταυρό χλευάζουν τόν Κύριο.Ο ἕνας ἀπό τούς δύο ληστές οὔτε καί τήν στιγμή τῆς ἔσχατης ἀδυναμίας του δέν ταπεινώνεται. Παραμένει ὥς τό τέλος πωρωμένος καί ἀνάλγητος.

Ο τραγικός θάνατος πού τόν τυλίγει δέν δαμάζει τήν σκληρότητά του.Μέσα στούς βασανισμούς καί στό ψυχορράγημά του δέν παύει νά ξεστομίζει βλασφημίες μέ ἀγριότητα καί ἀναίδεια. Στρέφεται πρός τόν μεσαῖο σταυρό καί καταφέρεται ἐναντίον τοῦ πάσχοντος Κυρίου, πού σέ τίποτε δέν τόν ἐνόχλησε καί ἀσφαλῶς δέν ἦταν ὑπεύθυνος γιά τήν δική του καταδίκη. Μέ χλευασμό καί περιφρόνηση λέγει· «εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ ἡμᾶς».«Εἶσαι ἕνας ψευτομεσσίας.῎Αν ἐσύ ἤσουν ὁ ἀληθινός Χριστός, θά μποροῦσες νά σώσεις τόν ἑαυτό σου καί ἐμᾶς»!Δέν συμβαίνει ὅμως τό ἴδιο μέ τόν ἄλλο ληστή.

Ξαφνικά καί ἀπρόσμενα ἐκεῖνος παρουσιάζει μία συμπεριφορά πού καταπλήσσει, μία θαυμαστή ἀλλοίωση στίς ἐκδηλώσεις του. ῎Οχι μόνο παύει νά χλευάζει τόν ᾿Ιησοῦ ἀλλά καί ἀναλαμβάνει τήν ὑπεράσπισή του ἔναντι τοῦ ληστῆ πού κρέμεται στόν ἄλλο σταυρό. ῾Η στάση του φανερώνει μιά ἐσωτερική μεταμόρφωση.

῾Ο φόβος τοῦ Θεοῦ ἔχει ἀγγίξει τήν καρδιά του καί ὑπό τό κράτος αὐτοῦ τοῦ ἁγίου συναισθήματος ἐπιχειρεῖ νά συνετίσει τόν σύντροφό του πού βλασφημεῖ.Γι᾿ αὐτό τόν ἐπιτιμᾶ.Νά ἦταν, ἄραγε ὁ πρῶτος ληστής χειρότερος ἀπό τόν συγκατάδικό του; Δέν ἔχουμε δικαίωμα νά ἰσχυρισθοῦμε κάτι τέτοιο. Δέν μποροῦμε νά τό ἀποδείξουμε. Οἱ πληροφορίες λένε ὅτι:
  Καί οἱ δύο ἦταν ἀποδεδειγμένα κακοῦργοι. 
  Καί οἱ δύο τιμωρήθηκαν μέ τήν ἴδια καταδίκη. 
  Καί οἱ δύο ἦταν κρεμασμένοι δίπλα στόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ. 
  Καί οἱ δύο τόν ἄκουσαν νά εὔχεται γιά τούς σταυρωτές του. 
  Καί οἱ δύο τόν εἶδαν νά ὑποφέρει μέ ὑπομονή.

᾿Αλλά ἐνῶ ὁ ἕνας μετανοεῖ, ὁ ἄλλος γίνεται σκληρότερος. ῾Ο ἕνας στρέφεται στόν ᾿Ιησοῦ μέ συντριβή καί κατάνυξη καί κατακτᾶ τόν παράδεισο, ὁ ἄλλος παραμένει μιαρός καί πωρωμένος, πεθαίνει ὅπως εἶχε ζήσει καί κερδίζει τήν κόλαση, τήν ὁποία μόνος του διάλεξε. Τί βάθος καί τί μυστήριο ἀνεξερεύνητο κρύβει ἡ ἀνθρώπινη καρδιά! ᾿Αλλά καί πόσο φοβερή εἶναι ἡ δύναμη τῆς ἐλευθερίας, μέ τήν ὁποία μᾶς ἔχει προικίσει ὁ Θεός! Μόνος του ὁ καθένας ἐπιλέγει τήν εὐλογία ἤ τήν κατάρα τήν αἰώνια σωτηρία ἤ τήν ἀτελείωτη καταδίκη του.
Ο ἐσταυρωμένος Κύριος στέκει σάν μία ζυγαριά, πού αὐτόματα δείχνει τό πνευματικό βάρος τοῦ καθενός ἀπό τούς δύο ληστές.
Κύριε, ὁ σταυρός σου ἔγινε ζυγαριά, πλάστιγγα. Τόν ἕναν ληστή, ἐξαιτίας τοῦ βάρους τῆς βλασφημίας του, τόν κατέβασε στόν ἅδη, ἐνῶ τόν ἄλλον, πού μετανόησε, τόν ξαλάφρωσε ἀπό τό φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν του, τοῦ φανέρωσε τά μυστήρια τῆς θεολογίας σου, τοῦ χάρισε τόν παράδεισο.

Αλλά ἡ θέση τοῦ ἐσταυρωμένου ᾿Ιησοῦ ἀνάμεσα στούς δύο κακούργους ἀποτελεῖ ἐπίσης, κατά τούς ἁγίους πατέρες, εἰκόνα τῆς μελλούσης κρίσεως. ῞Οταν ὅλοι θά σταθοῦμε μπροστά στό βῆμα τοῦ μεγάλου Κριτοῦ, ἐκεῖνοι πού μετανόησαν θά πᾶνε στά δεξιά, μαζί μέ τόν ληστή πού μετανόησε, ἐνῶ οἱ ἀμετανόητοι θά πᾶνε στά ἀριστερά καί θά καταδικασθοῦν. ῾Ο ᾿Ιησοῦς σώζει τούς μετανοοῦντες. Οἱ ἀμετανόητοι παραμένουν τραγικοί μακριά του. ᾿Αλλά μόνοι τους ἔχουν ἐπιλέξει αὐτή τήν τραγικότητα.
Τρεῖς σταυροί ὑψώνονται στόν Γολγοθᾶ. Στό κέντρο ὁ σταυρός τοῦ ἀναμαρτήτου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ῎Εγινε τό κριτήριο γιά τούς δύο ληστές, παραμένει καί στούς αἰῶνες κριτήριο γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. ᾿Αποδεικνύεται, ὅπως τό εἶχε προφητεύσει ὁ Συμεών γιά τόν ᾿Ιησοῦ «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λκ 2,34) ὄχι μόνο γιά τούς ᾿Ισραηλῖτες ἀλλά γιά ὅλα τά ἔθνη. ᾿Ενώπιον τοῦ Θεοῦ ὅλοι εἴμαστε ἔνοχοι καί κακοποιοί. Δέν μᾶς καταδικάζει ὅμως ἡ ἁμαρτία μας, διότι τό αἷμα τοῦ Θεανθρώπου, πού χύθηκε πάνω στόν σταυρό ἔχει τήν δύναμη νά μᾶς καθαρίσει «ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» (Α´ ᾿Ιω 1,7). Μᾶς καταδικάζει ἡ ἀμετανόητη ἐμμονή μας στήν ἁμαρτία, ἡ ἀμετανοησία μας. ῎Ας τό σκεφθοῦμε καλά. ῾Ο καθένας ἀπό μᾶς θά ἐπιλέξει τήν δική του θέση ἔναντι τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ τώρα καί γιά τήν αἰωνιότητα, μέ κριτήριο τήν μετάνοια ἤ τήν ἀμετανοησία του.

 (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ κ. Στεργίου Ν. Σάκκου Ὁ ληστής θεολόγος καί δάσκαλος) 

πηγή

Ἐπιτρέπεται νά διαβάζεται ἡ εὐχή τῆς βασκανίας σέ παιδιά ἀβάπτιστα;

Την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα μας τη δίδει ο καθηγητής της Λειτουργικής κ. Ιω. Φουντούλης. 

"Τα αβάπτιστα νήπια εφόσον είναι γεννημένα από χριστιανούς γονείς, που έχουν την πρόθεση να τα βαπτίσουν, δεν είναι βέβαια χριστιανοί, εφόσον δεν έχουν ακόμη μπει στην χριστιανική κοινότητα με το άγιο βάπτισμα, είναι όμως κατά κάποιο έμμεσο τρόπο μέλη της Εκκλησίας, μπορούμε να ειπούμε "κατηχούμενα". Βλέπετε στις ευχές που διαβάζονται κατά την ημέρα της γεννήσεως γίνεται ειδικός λόγος και ειδική δέηση για το παιδί. Έτσι στην α' ευχή λέγει: "και το εξ αυτής κυηθέν νήπιον διατήρησον από πάσης φαρμακείας, από πάσης χαλεπότητος, από πάσης ζάλης του αντικειμένου, από πνευμάτων πονηρών ημερινών τε και νυκτερινών...από νόσου και μαλακίας, από ζήλου και φθόνου και οφθαλμών βασκανίας και ελέησον αυτήν και το βρέφος... και το εξ αυτής κυηθέν νήπιον αξίωσον προσκυνήσαι τον επίγειον ναόν...".

 Την ογδόη δε ημέρα οδηγείται στον ναό και "κατασφραγίζεται" το παιδίον, του δίδεται το όνομα και διαβάζεται η παλαιά ευχή της καταγραφής των κατηχουμένων: "Κύριε ο Θεός ημών, σου δεόμεθα και σε παρακαλούμεν, σημειωθήτω το φως...". Και διά του βρέφους κάμνει ο Ιερεύς "σταυρού τύπον" προ των πυλών του ναού ή της εικόνος της Θεοτόκου. 

Πολύ περισσότερο κατά την ακολουθία του σαραντισμού, που "εκκλησιάζεται" το παιδί, αναγιγνώσκονται ειδικές ευχές γι' αυτό, που ήδη από την όγδοη ημέρα καλείται "δούλος του Θεού", και εισάγεται στον ναόν και στο θυσιαστήριο. Επομένως κατ' αναλογίαν μπορεί να μετάσχει και των άλλων ευλογιών και ευχών της Εκκλησίας, εφ' όσον αυτές δεν έχουν χαρακτήρα μυστηρίου. 

Η ευχή της βασκανίας εξ άλλου είναι ένα είδος εξορκισμού, και εξορκισμοί εδιαβάζοντο και διαβάζονται και σήμερα στους κατηχουμένους. Εκτός αυτού για την βασκανία γίνεται, όπως είδαμε, ειδικός λόγος στην β' ευχή, που διαβάζεται την πρώτη ημέρα της γεννήσεως του παιδιού. Ασφαλώς λοιπόν μπορεί να αναγνωσθεί η ευχή της βασκανίας και σε μη βαπτισμένα παιδιά". 

Και συνεχίζει ο καθηγητής κ. Ιω. Φουντούλης: "Δεν επιτρέπεται όμως αν δεν υπάρχει πραγματική αξία ο ιερεύς να αναγνώσει την σχετική ευχή και να γίνεται συνεργός και να ενθαρρύνει τις δεισιδαιμονίες των απλοϊκών πιστών. Η ευχή της βασκανίας δεν έχει τον χαρακτήρα αντιβασκανικού εμβολίου. Πρέπει όμως να γίνεται συστηματικά και εγκαίρως η διαφώτισης των χριστιανών για να γνωρίζουν την σημασία, τον σκοπό και την δύναμη των λειτουργικών ευχών και των διαφόρων ακολουθιών. Άλλως γιατί να ζητούμε ευθύνες από ανεύθυνους καλοπροαίρετους ανθρώπους; Ας ερωτά την συνείδησή του ο κάθε ιερεύς, αν δεν είναι αυτός υπεύθυνος για το σκότος στο οποίο ζουν ακόμη τα λογικά του πρόβατα. Δεν χρειάζεται για την προσπάθεια αυτή ούτε πολλή σοφία ούτε μεγάλες ρητορικές ικανότητες. Θα πρέπει χωρίς καθυστερήσεις να φωτισθούν οι πιστοί, γιατί με κάτι τέτοιου είδους προλήψεις διασύρονται και βεβηλώνονται τα αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας μας και γινόμεθα αιτία να συκοφαντείται η πνευματική μας λατρεία και να θεωρείται από πολλούς συνώνυμη με την μαγεία και την δεισιδαιμονία
πηγή

Εκκλησία, η μάνα μας

Ρώτησαν κάποτε ένα μοναχό: τι κάνετε τόσες ώρες μέσα στην Εκκλησία, δε βαριέστε; Κι εκείνος απάντησε: εσύ τι έκανες εννιά μήνες στη μήτρα της μάννας σου; Τίποτα. Ήσουν εκεί και τρεφόσουν με το μητρικό αίμα. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Είμαστε εδώ και τρεφόμαστε από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Από το σώμα και το Αίμα του Χριστού. Γιατί η Εκκλησία είναι η Μάννα που μας τρέφει. Η φιλόστοργη Μάννα.Η πνευματική καρδιά απ’ την οποία διαχέεται το αίμα και κρατιούνται ζωντανά τα παιδιά της.

Η Εκκλησία είναι σώμα. Δεν είναι κόμμα. Είμαστε μέλη. Δεν είμαστε οπαδοί. Σώμα ένα με κεφαλή το Χριστό. Πονάει ένα μέλος και πονάμε όλοι. Δοξάζεται ένα μέλος και δοξαζόμαστε όλοι. Οικογένεια μία είναι η Εκκλησία: Οι Ζώντες, – όσοι είμαστε μέσα στην Εκκλησία και όσοι βογγάνε έξω απ’ αυτήν…- Αυτοί που έφυγαν…, οι αδελφοί μας οι Κεκοιμημένοι. Κι αυτοί που ακόμα δεν ήρθαν… Οι αγέννητοι.., τα παιδιά των παιδιών μας, τα δισέγγονα και τα τρισέγγονα, όσοι θα μπουν στην Εκκλησία και όσοι θα βογγάνε έξω απ’ αυτήν. Οικογένεια μία. Γι’ αυτό στην Εκκλησία δεν εορτάζουμε αλλά συνεορτάζουμε. Δεν νηστεύουμε αλλά συννηστεύουμε. Δε στενάζουμε αλλά συστενάζουμε. Δεν προσευχόμαστε αλλά συμπροσευχόμαστε. Συλλειτουργούμε και συλλειτουργούμαστε. Σώμα ένα είμαστε.
Οι γιαγιάδες μας το ήξεραν καλά αυτό. Ήξεραν ότι πρώτα ανήκουμε στην Εκκλησία και μετά στον εαυτό τους. Πρώτα στην Εκκλησία και μετά στο σπίτι τους. Γι’ αυτό συμμετείχαν στις ανάγκες της. Στο χτίσιμο της Εκκλησίας, στο στρώσιμο, στον έρανο, στις νηστείες, στους εσπερινούς, στα Μυστήρια, στη Λειτουργία. Οι παλιοί άνθρωποι ήξεραν πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, γιατί άλλος δρόμος βγάζει σε άλλο τέρμα. Γνώριζαν ότι η σωτηρία είναι μόνο μέσα στο Καράβι του Χριστού που όσα κύματα και όσες θύελλες κι αν το χτυπούν , δεν καταποντίζεται.

- Γέροντα, τα παιδιά μας κοιμούνται στην Εκκλησία, μήπως να μη τα φέρνουμε;
- Στο Καράβι να είναι κι ας κοιμούνται, επέμενε ο Γέροντας Πορφύριος.
Η Εκκλησία, το Σκάφος του Χριστού!
Το Σώμα του Χριστού!
Το Στόμα του Χριστού!
Η Κιβωτός που μπαίνεις μέσα και σώζεσαι!
Αλήθεια, έχουμε βαθιά και ορθή γνώση του τι είναι η Εκκλησία;
Είναι μόνο για τις Κυριακές και τις γιορτές ή μπολιάζει όλο το βίο μας;
Είναι μόνο για ορισμένες ηλικίες ή αγκαλιάζει όλο τον άνθρωπο από τα πρώτα μέχρι τα έσχατα;
Τι περιμένουμε απ’ Αυτήν;
Τι θέλουμε να μας δώσει και τι της χρωστάμε;
Αναρωτηθήκαμε ποτέ τι είναι η Εκκλησία και τι της οφείλουμε;
Οι Πατέρες λένε πως η Εκκλησία είναι ένα μεγάλο Νοσοκομείο που εφημερεύει σε εικοσιτετράωρη βάση, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια. Ένα Νοσοκομείο που εφημερεύει για όλους. Για ασφαλισμένους και για ανασφάλιστους. Για πλούσιους και για άπορους. Για επώνυμους και για ανώνυμους και περιθωριακούς ανθρώπους. Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο αντιμετωπίζεται κάθε νόσημα όσο βαθύ, όσο λοιμώδες και όσο θανατηφόρο κι αν είναι.
Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο μπαίνεις άρρωστος και βγαίνεις υγιής, όπως η αιμορροούσα. Μπαίνεις διώκτης και βγαίνεις Απόστολος, όπως ο Παύλος. Μπαίνεις αμαρτωλός και βγαίνεις άγιος, όπως η αγία Μαρία η Αιγυπτία. Μπαίνεις λύκος και βγαίνεις αρνί, όπως ο άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας.
Μπαίνεις πτώμα εν αποσυνθέσει και ανίστασαι τετραήμερος, όπως ο Λάζαρος! Γιατί στην Εκκλησία δεν υπάρχει θάνατος. Δεν υπάρχουν νεκροί. Η Εκκλησία είναι η χώρα των Ζώντων όπου υπάρχει Ζωή και περίσσεια Ζωής, δηλαδή ο Χριστός!
Από το βιβλίο: «Αντίδωρο

πηγή

Τα Πατρικά χαλινάρια

Νίκων Κουτσίδης (Ἀρχιμανδρίτης)

Ὁ διάσημος Δανός σκηνοθέτης Λάρς φόν Τρίερ ἔδωσε μία συνέντευξη πρίν ἀπό μερικά χρλονια(ἐφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 4-10-2009). Ἄρχισε μιλώντας γιά τούς γονεῖς του καί τά παιδικά του χρόνια:

-Μεγάλωσα στό μέσο μιᾶς οἰκογένειας, χωρίς συναισθήματα, θρησκεία καί χαρά! Οἱ γονεῖς μου ἐπιχείρησαν νά μοῦ μεταδώσουν τήν ἡδονή τῆς ἀπόλυτης ἐλευθερίας, χωρίς ὅμως νά μπορέσουν ποτέ, νά φαντασθοῦν ὅτι ἡ ὑπερβολική ἐλευθερία, πού μοῦ προσέφεραν, βάραινε τούς εὔθραυστους παιδικούς μου ὤμους μέ ἕνα ἀσήκωτο αἴσθημα κενοῦ, μέ μιά φοβερά πιεστική σάν παιδί ἀνάγκη νά ἀκούσω ἕνα: ὄχι. Μέ ἄφηναν ἐλεύθερο νά κάνω ὅ,τι πιό ἀσυλλόγιστο περνοῦσε ἀπό τό μυαλό μου· ὅ,τι ἤθελα! Μποροῦσα νά ἀλητεύω καί νά πίνω, χωρίς κανείς νά δίνει σημασία. Δέν ὑπῆρχε γιά μένα κανένας νόμος! Αὐτό ὅμως τό γεγονός μοῦ δημιούργησε ἕνα σωρό προβλήματα! Ἀκόμη καί στά ἁπλά θέματα τῆς καθημερινότητας! Κανένας ἀπό τούς γονεῖς μου δέν ἦταν διατεθειμένος νά μοῦ ὑποδείξει, τί ἦταν σωστό καί τί ὄχι! Μά, ὅταν ἔχεις βιώσει μιά τέτοια παιδική ἡλικία, μετά ταλαιπωρεῖσαι, ψάχνοντας νά βρεῖς ὅλο καί πιό πολλούς περιορισμούς (!)

Πῶς νά μήν συμπονέσει κανείς ἕνα τέτοιο ἄνθρωπο γιά τήν τραγωδία πού πέρασε καί πού, δυστυχῶς, συνεχίζει νά περνάει μέ τίς φοβίες του καί μέ διάφορες ἄλλες δυσκολίες! Παρά τίς μεγάλες ἐπαγγελματικές του ἐπιτυχίες!

Ἀλλά καί πῶς νά μήν ἀναλογισθοῦμε τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μέ τίς ἐντολές-ὁδηγίες του ἔβαλε ὡρισμένους «κανόνες», «περιορισμούς» στήν ζωή μας!

Σ᾿ ἕνα τροπάριο τῆς δεύτερης Κυριακῆς τῆς Μεγάλης Τεσαρακοστῆς, αὐτοί οἱ περιορισμοί ὀνομάζονται «πατρικοί χαλινοί», «πατρικά χαλινάρια». Χαλινάρια μέν, ἀλλά πατρικά· περιορισμοί ἀγάπης τοῦ πατέρα καί ὄχι τιμωρίας. Γιατί μᾶς γλυτώνουν ἀπό πνευματικές καί σωματικές συμφορές, σάν καί αὐτές τοῦ Τρίερ καί ἀπό ἄλλες ἀκόμη χειρότερες!

-Ἀφοῦ πέταξα τά πατρικά χαλινάρια, ἐξαιτίας τοῦ ἄστατου μυαλοῦ μου, ἔζησα μέ τούς κτηνώδεις (=ζωώδεις!) λογισμούς τῆς ἁμαρτίας. Καί δαπάνησα ὅλη μου τή ζωή ζώντας ἀσώτως, ἐγώ ὁ ταλαίπωρος. Στερούμενος δέ τῆς πνευματικῆς τροφῆς πού στηρίζει τήν καρδιά, ἔτρωγα τήν ἡδονή τῆς ἁμαρτίας, ξεγελώντας τήν καρδιά μου, πώς εἶναι τάχα τροφή ἡ ἡδονή. Ἀλλά, Πατέρα μου ἀγαθέ, δέξαι με ὅπως τόν ἄσωτο υἱό καί σῶσε με (Ἀπόστιχα Κυριακῆς Β΄ Νηστειῶν, ἑσπέρας).

Ἀλλά ἡ μετάνοιά μας καί ἡ ἐπιστροφή μας στόν πατέρα μας Θεό γίνονται πραγματικότητα ἄν ἀναλάβουμε νά ἀποκτήσουμε κανόνες-περιορισμούς στίς σκέψεις καί στά ἔργα τῆς ἁμαρτίας πρᾶγμα πού σημαίνει πώς πρέπει:

• Νά πάρουμε στά σοβαρά τήν νηστεία, πού δυναμώνει τή θέλησή μας γιά ἀντίσταση στό κακό.

• Νά ἀγαπήσουμε τήν προσευχή στό σπίτι καί στήν ἐκκλησία, πού εἶναι πηγή δυνάμεως. Πόσο κατανυκτική εἶναι π.χ. ἡ βραδινή λειτουργία τῶν Προηγιασμένων! Πόσοι συμμετέχουν σ᾿ αὐτήν;

• Νά στηρίζουμε τήν καρδιά μας μέ τήν πνευματική τροφή τοῦ Εὐαγγελίου γιά νά νικήσουμε τούς πειρασμούς τοῦ θυμοῦ, τῆς μνησικακίας, τῶν διεφθαρμένων ἐπιθυμιῶν.

• Νά πυκνώσουμε τίς ἐξομολογήσεις μας στόν πνευματικό μας πατέρα.

Τώρα, πού διανύουμε τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, περίοδο πνευματικοῦ ἀγώνα, ἄς κάνουμε κάτι παραπάνω ἀπό ὅ,τι συνήθως. Καί ὁ Χριστός θά εὐλογήσει πλούσια τούς κόπους μας!

ΠΗΓΗ

Η Εποχη της Ευλογημενης Πασχαλιας ...

Η Εποχη της Ευλογημενης Πασχαλιας ... Ποσο ομορφη ειναι..! Η Πασχαλιά είναι δέντρο ευλογημένο από την Παναγία !
Ο λαός λέει ότι όταν σταύρωσαν το Χριστό, η Παναγία ήταν πολύ στεναχωρημένη, ταλαιπωρημένη και τσακισμένη από τον πόνο και το κλάμα.
Περπάτησε λίγο και κάθισε να ξεκουραστεί κάτω από ένα δέντρο που ήταν γεμάτο φύλλα αλλά όχι άνθη.
Δεν άνθιζε ποτέ. Κουρασμένη καθώς ήταν, αποκοιμήθηκε.
Το δέντρο τότε, άρχισε σιγά-σιγά να ρίχνει όλα του τα φύλλα και να σκεπάζει απαλά τη Παναγία για να τη ζεστάνει.
Όταν η Παναγία ξύπνησε, πρόσεξε τα γυμνά κλαδιά του δέντρου και προς στιγμήν απόρησε. 

Μα σαν είδε όλα εκείνα τα φύλλα που τη σκέπαζαν και τη ζέσταναν, ευλόγησε το δέντρο λέγοντας : «Να είσαι πάντα ευλογημένο και μοσχοβολημένο».
Με την ευλογία της Παναγίας το δέντρο γέμισε με καταπράσινα φύλλα και άνθισε για πρώτη φορά. Ονομάστηκε Πασχαλιά.
Είναι η ευλογημένη Πασχαλιά με τα μοσχοβολημένα εκείνα λουλούδια που ανθίζουν το Πάσχα....!

Ποδοσφαιριστής υιοθετεί μωράκι που βρέθηκε εγκαταλελειμμένο σε τρένο

Τι κι αν είναι ήδη πατέρας, τι κι αν είναι από τους πιο γνωστούς ποδοσφαιριστές στον κόσμο, ο Φλόρο Φλόρες συγκίνησε τον κόσμο με την απόφασή του να υιοθετήσει ένα εγκαταλελειμμένο μωρό.

Πριν λίγες ημέρες είχε γίνει γνωστή μια είδηση στην Ιταλία: ένα μωράκι λίγων ημερών είχε εγκαταλειφθεί στο τρένο, μέσα σε μια τσάντα σε δρομολόγιο Νάπολις-Αβερίνο αλλά ήταν σε καλή κατάσταση υγείας. Σύντομα μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο και του δόθηκε το όνομα Καρμίνε Φραντσέσκο προς τιμήν του Πάπα ενώ πλέον αναζητεί μια οικογένεια.

Ο επιθετικός της Σασουόλο προσφέρθηκε να του δώσει αγάπη, σπιτικό και ένα καλύτερο μέλλον υιοθετώντας το μωράκι με την σύζυγό του, Μικέλα ενώ ήδη έχουν ξεκινήσει τις διαδικασίες υιοθέτησης.

«Ακολουθήσαμε αυτό που μας είπε η καρδιά μας. Πάνω από ποδοσφαιριστής, είμαι και πατέρας. Και σίγουρα δεν είμαι κανένας ήρωας. Ήδη ακολουθούμε τις διαδικασίες για την υιοθεσία», δήλωσε ο ποδοσφαιριστής.

Ο Φλόρες έχει ήδη δύο κόρες και έναν γιο.

ΠΗΓΗ

Η διαφορά της Θεϊκής από τις ανθρώπινες αγάπες

(Απομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

«Θά δεῖτε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί θά γνωρίσετε τόν οὐράνιο δημιουργό. Καί ἡ ψυχή σας δέν θά γνωρίσει κορεσμό στήν ἀγάπη».
Οἱ ἀνθρώπινες ἀγάπες καί οἱ ἔρωτες ἔχουνε κορεσμό. Κάποια στιγμή ὅσοι εἶχαν πιαστεῖ στά δίχτυα των ὁμολογοῦνε: «βαρέθηκα». Ἐπίσης φοβοῦνται κάπως οἱ ἄνθρωποι καί λένε: «Θά παντρευτῶ καί θά περάσω τόσα χρόνια συνέχεια μέ τόν ἴδιο ἄνθρωπο;(!) Δέν θά βαρεθῶ;».
Ὡς ἐπακόλουθο αὐτοῦ λένε: «Νά παντρευτοῦμε πιό μεγάλοι (σέ πιό προχωρημένη ἡλικία) γιά νά μήν βαρεθοῦμε» καί...κάτι τέτοιες θεωρίες. Ἀλλά αὐτά εἶναι, θά λέγαμε, γελοῖα, ἀνόητα πράγματα.

-Γιατί;
-Διότι οἱ ἄνθρωποι πού τά λένε αὐτά δέν γνωρίζουν τόν σκοπό τοῦ γάμου. Δέν ἔχουν καταλάβει ὅτι αὐτή ἡ ἀρχική σαρκική ἀγά­πη, ἤ ἀκόμη καί ἡ ψυχική ἀγάπη, πού τούς ἕνωσε, (αὐτό, πού λέμε ἔρωτας), πρέπει μέσα στό γάμο νά μετα­στραφεῖ, νά ὑπερβαθεῖ καί νά γίνει πνευματική ἀγάπη. Ὁπότε μετά ἡ ἕνωση εἶναι αἰώνια, εἶναι ἀδιάσπαστη, διότι εἶναι Ἁγιοπνευματική ἕνωση-ἀγάπη.
Τότε δέν βαριέσαι ποτέ πλέον τόν ἄλλον διότι αἰσθάνεσαι ὅτι ὁ ἄλλος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί εἶναι ἕνα μαζί σου. Σέ συνδέει μέ τόν ἄλλον ὄχι ἡ σάρκα, οὔτε ἡ ψυχή, οὔτε τά κοινά σημεῖα τοῦ χαρακτήρα. Σέ συνδέει τό Ἅγιο Πνεῦμα καί ὁ σύνδεσμος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἀδιάλυτος, ἀδιάλειπτος, ἀκατάλυτος καί αἰώνιος.
Νά λοιπόν τί πρέπει νά προσπαθοῦν οἱ ἄνθρωποι, πού θέλουν νά συνδεθοῦν μεταξύ τους: νά ἀποκτήσουν τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό Ὁποῖο θά τούς ἑνώσει γιά πάντα. Ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀγάπη πλέον δέν κουράζει, οὔτε κορέννυται, οὔτε τήν βαριέται κανείς. Ἐνῷ τίς ἡδονές τίς σαρκικές ἔρχεται κάποια στιγμή πού οἱ ἄνθρωποι τίς βαριοῦνται.

Γιά αὐτό καί οἱ φιλή­δονοι ἄνθρωποι, πού εἶναι παραδομένοι στίς σαρκικές ἡδονές, θέλουν συνεχῶς νά ἀλλάζουνε τρόπο ἱκανοποίησης τοῦ πάθους τῆς φιληδονίας τους. Προχωροῦν σέ διαστροφές, σέ πολύ ἄσχημα πράγματα καί πάλι ποτέ δέν εἶναι ἱκανοποιημένοι.
Αὐτό εἶναι ἀκριβῶς τό στοιχεῖο τό διακριτικό, τό χαρακτηρι­στι­­κό τῆς σαρκικῆς ἡδονῆς: φέρνει κόρο, τήν βαριέται ὁ ἄνθρω­πος καί συνάμα νιώθει ἄδειος. Ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἔνα ἄπειρο βάθος, ἔχει τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ . Γι’ αὐτό καί ἀναζητάει τό ἀπόλυτο, ἀναζητάει τόν Θεό. Δέν μπορεῖ νά γεμίσει μέ φτηνά, πρόσκαιρα, σαρκικά, γήινα πράγματα. Γεμίζει μόνον μέ τόν ἄπειρο Θεό.
Τό Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς διδάσκει τί εἶναι ἡ ἀγάπη
«Κανένας δέν γνωρίζει ἀπό μόνος του ΤΙ εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἄν δέν τόν διδάξει τό Ἅγιο Πνεῦμα» Νά τώρα τόση ὥρα μιλᾶ­με γιά τόν Θεό, γιά τήν ἀγάπη πού μᾶς ἔχει ὁ Θεός...Τήν καταλάβαμε; Δέν τήν καταλάβαμε. Δέν μποροῦμε νά τήν καταλάβουμε ἐγκε­φα­λικά.

Κάποια στοιχεῖα λέμε... τήν περιγράφουμε κάπως, ἀλλά γιά νά τήν καταλάβουμε, νά τήν ζήσουμε, νά τήν νοιώσουμε, θά πρέπει νά μᾶς τήν διδάξει τό Ἅγιο Πνεῦμα. Και τήν διδάσκει τό Ἅγιο Πνεῦμα σ’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους, πού θέλουνε νά ἀκούσουνε τήν διδαχή του. Σ’ αὐτούς πού, ὅπως εἴπαμε, μετανοοῦνε, πού προσεύχονται, πού μελετοῦν τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, πού ἐκκλησιάζονται.
«Στήν Ἐκκλησία μας ὅμως ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι γνωστή μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Γι’ αὐτό μιλᾶμε γιά αὐτήν»
.
Πιστεύω ὅτι ὅλοι μας ἐδῷ, πού προσπαθοῦμε κάπως νά ζήσουμε πνευματικά, μέ τήν βοήθεια τοῦ πνευματικοῦ μας ὁδηγοῦ, ἔχουμε αἰσθανθεῖ κάποιες φορές τήν μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Εἴτε σέ κάποια ὥρα τῆς Θείας λειτουργίας, εἴτε σέ κάποια ὥρα, πού κάναμε καλή προσευχή -σωστή προσευχή- εἴτε σέ κάποια ὥρα πού μελετούσαμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, αἰσθανθήκαμε τήν πνοή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κάπως διαφορετικά ἄγγιξαν τήν ψυχή μας αὐτά, πού διαβάσαμε ἤ ἀκούσαμε ἐκείνη τήν στιγμή.

Κατάθλιψη; Όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω...

 Συχνότατη ψυχική διαταραχή η κατάθλιψη τείνει να γίνει "η μάστιγα της εποχής μας" στις χώρες της Δύσης. Υπάρχει άραγε τρόπος να την προλάβουμε; 

Πώς θα κάνουμε τη χαρά βίωμά μας;

                       

        Η χαρά υπάρχει εν δυνάμει μέσα μας ως καρπός του Αγίου Πνεύματος από τη στιγμή που λάβαμε το μυστήριο του Χρίσματος ("ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια"), αλλά περιμένει από εμάς, με συνειδητό αγώνα ενδυνάμωση και καλλιέργεια. 

          Η χαρά τουΧριστιανού δεν επηρεάζεται από εξωτερικές αντιξοότητες, δοκιμασίες, συμφορές. Έχει εγκατασταθεί στην ψυχή του αληθινά πιστού που παρέδωσε την μέριμνα της ζωής του στο Χριστό, τον οποίον ευχαριστεί εν παντί και πάντων ένεκεν. (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, Απόστολος Παύλος, μάρτυρες της πίστεως, πολλοί σύγχρονοι πιστοί, πολύτεκνοι κτλ.). 

            Στο μέτρο της πίστεως και της αφοσίωσης και της εγκατάλειψης στα χέρια του Θεού που ο καθένας βιώνει , βιώνει και την ανάλογη χαρά.

            Δεν μας τρελαίνουν τόσο οι δύσκολες καταστάσεις -αυτές μπορεί να μας κάνουν πιο δυνατούς -, όσο οι λογισμοί που μας παρουσιάζουν ως πιθανά όλα τα δυσάρεστα πράγματα. Όλοι έχουμε πέσει θύματα επίθεσης των λογισμών ιδίως σε ώρες που είμαστε άγρυπνοι, απογοητευμένοι από κάτι, κουρασμένοι ψυχικά.

             Πόλεμος κατά των λογισμών σημαίνει να γεμίσουμε το νου και την καρδιά μας με την προσευχή, την ανάμνηση του Θεού και της αγάπης Του τόσο, ώστε να μη χωράει καμιά άλλη σκέψη. Ή να οχυρώσουμε τα τείχη της ψυχής μας τόσο καλά ώστε να είναι απόρθητα. Τα όπλα του πιστού είναι αυτά που μας συνιστά ο Απόστολος Παύλος, η πίστη, η προσευχή, η ελεημοσύνη, η νηστεία.

             Δεν θα πάθει κατάθλιψη όποιος μάθει να λέει μυστικά κι αδιάκοπα την ευχή «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». 

             Δεν θα πάθει κατάθλιψη όποιος εκτός από τον εαυτό του και τα δικά του ενδιαφέρεται με αγάπη και ασχολείται με διάθεση αγαθή – όχι για να ανακατώσει και να κουτσομπολέψει -  με τις ανάγκες των άλλων.

             Δεν θα πάθει κατάθλιψη όποιος συμμετέχει ζωντανά, με επίγνωση στη λατρευτική ζωή της εκκλησίας και ιδιαίτερα στα μυστήρια τα οποία προσφέρουν στην ψυχή τροφή αληθινή, θεϊκή, σωτήρια.

             Δεν θα πάθει κατάθλιψη όποιος πολύ ταπεινά έχει συμφιλιωθεί με τις ανθρώπινες αδυναμίες τις δικές του –όχι με τα πάθη του, γι’ αυτά αγωνίζεται, αλλά όχι με απόγνωση – αλλά και των άλλων. Αυτός που συγχωρεί πρόθυμα. Η μνησικακία είναι απίστευτο βάρος ψυχής και αφορμή στεναχώριας και θλίψης. Η συγχώρηση που παρέχουμε με αγάπη και ευκολία στους αδελφούς μας είναι η μεγαλύτερη ευεργεσία προς τον εαυτό μας.

             Δεν θα πάθει κατάθλιψη όποιος καλλιεργεί μέσα του σαν βίωμα την αίσθηση ότι είναι ένα μικρό αλλά καίριο κομματάκι ενός τεράστιου συνόλου που είναι η ανθρωπότητα. Δεν είναι μόνος. Δεν είναι άτομο. Είναι ένα πρόσωπο, για το οποίο μάλιστα ο Χριστός μας πέθανε πάνω στο Σταυρό. Μια πολύ ωραία εικόνα: Ο καθένας μας είναι ένα φύλλο πάνω σ’ ένα τεράστιο δέντρο. Όλοι οι συνάνθρωποί μας είναι φύλλα πάνω σ’ αυτό το τεράστιο δέντρο που είναι η ανθρωπότητα. Είμαστε καθένας ξεχωριστός, αλλά όλοι μαζί φτιάχνουμε αυτό το υπέροχο δέντρο με το παχύ φύλλωμα. Δεν είμαι μόνος. Δεν είμαι κεχωρισμένος. Η αίσθηση ότι ανήκω κάπου οργανικά μου δίνει δύναμη κι αξία.

             Δεν θα πάθει κατάθλιψη όποιος πιστεύει ακράδαντα στην ανάσταση και στην αιώνια ζωή. Ο μεγαλύτερος φόβος, αυτός που κάνει τους ανθρώπους να παραλύουν, είναι ο φόβος του θανάτου και φυσικά και των ασθενειών και των τραυματισμών που μπορεί να μην ιαθούν και να οδηγήσουν στον θάνατο. Αν όμως υπάρχει βέβαιη πίστη στην ανάσταση και την αθανασία, ο φόβος αυτός καταργείται ή έστω σμικρύνεται. Άρα μένει στην ψυχή μας τόπος για τη χαρά.

             Δεν θα πάθει κατάθλιψη όποιος δεν είναι υπερήφανος, όποιος δεν έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, όποιος βλέπει τη ζωή ρεαλιστικά, χωρίς πολλές απαιτήσεις και αλαζονεία. Όποιος δεν θεωρεί τον εαυτό του κέντρο του κόσμου και τους άλλους υποχρεωμένους να υποχωρούν μπροστά του ή να τον υπηρετούν. Είναι πολύτιμη επένδυση για τα παιδιά μας να μάθουν να αυτοεξυπηρετούνται, να κάνουν εργασίες «ταπεινές», να συναναστρέφονται με παιδιά φτωχά και όχι καλομαθημένα πλουσιόπαιδα, να σκληραγωγούνται, να στερούνται εκούσια ή ακούσια, να αυτοπειθαρχούνται.

              Δεν είναι τυχαίο το ότι η κατάθλιψη καλπάζει στην εποχή μας που χαρακτηρίζεται από τον απόλυτο υλισμό, την υπερβολική εμπιστοσύνη στον τεχνολογικό πολιτισμό και τον απόλυτο αποπροσανατολισμό. Έχει εξορισθεί ο Θεός και η πίστη από τη ζωή μας. Ο άνθρωπος δεν έχει πού να στηριχθεί και δεν ξέρει και προς τα πού να βαδίσει. Η αίσθηση του χάους και της σχετικότητας είναι διάχυτη. Έχει εγκατασταθεί στις ψυχές των περισσότερων ανθρώπων κι αυτή ακριβώς είναι η βάση, το εύφορο έδαφος για την κατάθλιψη.

             Και κάτι ακόμα πολύ-πολύ πρακτικό: Βοηθάει στην καλή διάθεση του ανθρώπου πολύ η χειρωνακτική εργασία και μάλιστα η δημιουργική. Γι’ αυτό είναι πολύτιμη γνώση και σωτήρια επένδυση για το μέλλον των παιδιών μας  να μάθουν να κάνουν πράγματα με τα χέρια. Κατασκευές, μαστορέματα, κηπουρική, κέντημα, πλέξιμο, μαγείρεμα, ζωγραφική, ράψιμο, άλλες χειροτεχνίες. Είναι πολλαπλό το όφελος. Απασχόληση του νου, άρα συμμάζεμα από στενάχωρες σκέψεις, χαρά της δημιουργίας – που δίνει στον άνθρωπο την αίσθηση της αξιοσύνης και της ωφελιμότητας - ικανοποίηση καλλιτεχνικών αναζητήσεων, επίλυση πρακτικών προβλημάτων κτλ.

*Από τα Σεμινάρια Γονέων του Σχολείου μας (Εκπαιδευτήρια "Ο Απόστολος Παύλος")

stavkoum.blogspot

ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ

http://agiografikesmeletes.blogspot.gr/2014/03/blog-post_7.html