Γυναίκα και Ψαλτική

Η ψαλτική τέχνη έχει συνδεθεί με την ανδρική φωνή. Ωστόσο οι γυναίκες ψάλτριες υπήρξαν ανέκαθεν μία πραγματικότητα, ανεξαρτήτως των δογματισμών.
 Στην Ιστορία, τα παραδείγματα της ψάλτριας κόρης του Ιωάννη του Κλαδά και της Κουβουκλησίνας Δομεστηκίνας είναι ασφαλώς ενδεικτικά και δεν επιβεβαιώνουν παρά τον κανόνα ότι, όταν οι ιστορικές και οι κοινωνικές συνθήκες είχαν θέσει το ρόλο της γυναίκας σε δεύτερη μοίρα, τότε, αν μη τι άλλο, θα ήταν παράδοξο αν αναζητούσαμε -και πολύ περισσότερο αν βρίσκαμε- περιπτώσεις γυναικών ψαλτριών κατά το παρελθόν. 

 Ο λόγος του Αποστόλου Παύλου που απαγορεύει "το λαλείν" στη γυναίκα, κατά τη Θεία Λειτουργία, ο οποίος επικυρώθηκε από την ΣΤ΄Οικουμενική Σύνοδο, και σήμερα τον επικαλούνται, ως επί το πλείστον, ως βασικό επιχείρημα, όσοι εναντιώνονται με την παρουσία των γυναικών στο ψαλτήρι, πρέπει να καταλάβουμε ότι ήταν απόλυτα συμβατός με την εποχή. Το σημαντικό όμως, αν και παραγνωρισμένο στο ευρύ κοινό, σε σχέση με τους Ιερούς Κανόνες, είναι η ευελιξία τους να προσαρμόζονται, να μεταβάλλονται και να αντικαθιστώνται από την Ανώτατη Εκκλησιαστική Αρχή, όταν παράλληλα οι ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες διαφοροποιούνται ή επίσης να μην εφαρμόζονται κατ' Οικονομία, όταν ασφαλώς δεν θίγεται το δόγμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. 

Όπως εύστοχα έλεγε ένας Καθηγητής στη Νομική: "Αν μία φορά είναι σοφό να υπακούς στους κανόνες, άλλο τόσο είναι σοφό να ξέρεις πότε να τους υπερβαίνεις". Αυτό απλώς προϋποθέτει ότι τους γνωρίζεις καλά.... Άλλωστε μαζί με την τήρηση των κανόνων συντρέχει και η ερμηνεία τους. Αυτή είναι που δίνει πνοή στο γράμμα του Νόμου, είτε αυτός είναι εκκλησιαστικός, είτε πολιτειακός. Άραγε τι αξία θα είχαν οι Νόμοι, οι Κανόνες και οι Εντολές, αν απλώς επιβάλλονταν ως άκαμπτα γράμματα; Το μέτρο της ερμηνείας τους υπήρξε πάντα πέραν του γράμματος, ακόμα και από τον ίδιο τον Χριστό, αλλά και μετέπειτα τους Εκκληστιαστικούς Πατέρες που ερμήνευσαν τους Ιερούς Κανόνες, ανά εποχές. 

Δυστυχώς, η σύγχρονη πραγματικότητα δείχνει ότι ο ζηλωτισμός και ο δογματισμός δεν έχουν εκλείψει. Πρόσφατα ιδρύσαμε ένα σωματείο με την ονομασία "Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ψαλτριών". Η έμπνευση ήταν να γνωριστούμε όλες οι γυναίκες που αγαπάμε, ψάλλουμε και μαθαίνουμε τη βυζαντινή μουσική. Το παράδοξο ήταν το εξής: Εξ αρχής ανακοινώσαμε ότι ο σκοπός ίδρυσης αυτού του συλλόγου είναι καθαρά πολιτιστικός και δεν έχουμε κανένα στόχο να διεκδικήσουμε επισημοποίηση της θέσης μας στο ψαλτήρι ή την δυνατότητα επίσημου διορισμού μας. Ωστόσο τα μηνύματα από μερίδα ιεροψαλτών που λάβαμε ξεκινούσαν από το δεδομένο ότι συνενωθήκαμε προς κάποια "διεκδίκηση" ή ότι δημιουργήσαμε ένα σύλλογο φεμινιστικού τύπου... Σημειολογικά και μόνο, νομίζω ότι κάποιος μπορεί να βγάλει προφανή συμπεράσματα από αυτήν την αντίδραση. 

Η πραγματικότητα πάντως εδώ και πολλά χρόνια είναι άλλη. Προσωπικά ξεκίνησα να ψάλλω στο ψαλτήρι από τα 9 μου χρόνια, μετά από προτροπή ενός σύγχρονου Αγίου, που είχα την ευκαιρία να γνωρίζω από την παιδική μου ηλικία, του Οσίου Πορφυρίου του καυσοκαλυβήτου. Στη συνέχεια, περνώντας από διάφορους ναούς, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω Ιερείς αλλά και Ιεράρχες, οι οποίοι με χαρά δέχονταν την παρουσία μου στο αναλόγιο. Το ίδιο και πολλούς ιεροψάλτες, με την ίδια γενναιοδωρία και καλή διάθεση. Με παρόμοιο τρόπο, γνωρίζω πολλές ακόμα ψάλτριες οι οποίες βρίσκονται έως σήμερα σε αναλόγια εκκλησιών, όχι απλώς ως βοηθητικά πρόσωπα, αλλά στον ρόλο του πρωτοψάλτη. Μία παράδοση έχει ήδη αρχίσει να δημιουργείται... Κατά τον ίδιο τρόπο που μία παράδοση και ένας ιερός κανόνας -αυτός της χειροθεσίας για τους ψάλτες και γενικώς για τον λεγόμενο κατώτερο κλήρο- έχει αρχίσει στην πράξη να φθίνει. 

Ωστόσο, για εμάς τουλάχιστον τις ενεργές σήμερα ψάλτριες, η αρχή μας συνοψίζεται στο εξής: Οπου μας δέχονται, εχει καλώς. Οπου δεν μας δέχονται, δεν υπαρχει πρόβλημα. Όσες εχουμε επαφη με το ψαλτηρι, χρόνια τώρα με αυτόν τον τροπο κινούμαστε. Με τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Ψαλτριών, στον οποίο δεχόμαστε ελεύθερα ασφαλώς τους άντρες -ενώ σημειωτέον το Δ.Σ. του αποτελείται και από άνδρες- σκοπός μας είναι μόνο η μεταξύ μας γνωριμία και ο από κοινού προβληματισμός μας, μέσω συνεδρίων, ημερίδων ή άλλων επιμορφωτικών και καλλιτεχνικών διοργανώσεων, για τα θέματα που μας απασχολούν αλλά και μας ενδιαφέρουν γύρω από την Τέχνη της Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής. 



Νεκταρία Καραντζή
(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ, τεύχος Απριλίου - Ιουνίου 2014)
ΠΗΓΗ

Δείτε και αυτό         Γυναίκες και γυναικείοι ψαλτικοί χοροί

Μην έχεις την απαίτηση να έχουν όλοι την ίδια σκέψη με σένα....

Μην έχεις την απαίτηση να έχουν όλοι την ίδια σκέψη με σένα....

Άλλη η δική σου πορεία. Άλλη των άλλων.

Σε άλλες καρέκλες έκατσες εσύ,σε άλλες αυτοί.

Άλλοι γονείς,άλλοι φίλοι,συγγενείς.Άλλα γονίδια και κληρονομικά.

Συμπέρασμα:Ζήσε τη ζωή σου,αγάπα όλους,κοντά με όλους,μα και μακριά απ' όλους.Όταν θέλουν να σε θλίψουν,μη θλίβεσαι εσύ.

Το πρόβλημα είναι δικό τους.Μην το οικειοποιείσαι ως δικό σου.

Αλλο εσύ,άλλο το πρόβλημα του άλλου.

Να 'σαι σαν το λάδι με το νερό μέσα στο καντήλι.

π. Ανδρέας Κονάνος

Αγία Βάσσα και τα παιδιά της Θεόγνιος, Αγάπιος και Πιστός-21 Αυγούστου

Η Αγία Βάσσα έζησε στα χρόνια του Διοκλητιανού, και κατοικούσε στην Έδεσσα (το πιθανότερο της Μακεδονίας). Είχε παντρευτεί ειδωλολάτρη Ιερέα, τον Ουαλέριο, από τον οποίο απέκτησε τρεις γιους, τον Θεόγνιο, τον Αγάπιο και τον Πιστό.

 Στη Βάσσα όμως, ψυχή που αγαπούσε την αλήθεια και την αρετή, δόθηκε η ευκαιρία να διδαχθεί και να προσέλθει στη χριστιανική πίστη. Μαζί της έφερε και τους τρεις γιους της, που την αγαπούσαν με όλη τους την καρδιά. 

Όταν πληροφορήθηκε αυτό το πράγμα ο Ουαλέριος (περί το 290 μ.Χ.), προσπάθησε με ποικίλα τεχνάσματα να τους επαναφέρει στην ειδωλολατρία. Μάταια όμως. Διότι αντίθετα η Βάσσα, αγωνιζόταν αυτή να διαφωτίσει τον ειδωλολάτρη άντρα της. 

Εξοργισμένος τότε ο Ουαλέριος, κατάγγειλε και τους τέσσερις στον ανθύπατο Βικάριο, που αμέσως διέταξε τη σύλληψη τους. Και ο μεν πρωτότοκος Θεόγνιος, όταν ομολόγησε τον Ιησού αμέσως πέθανε, αφού του έσχισαν τα στήθη και τις πλευρές. Οι δε υπόλοιποι ρίχτηκαν στην φυλακή. 

Αλλά επειδή δεν κάμφθηκε το φρόνημα τους, τον μεν Αγάπιο τον σκότωσαν, αφού του έγδαραν το δέρμα από το κεφάλι μέχρι το στήθος και κατόπιν έκαψαν το γδαρμένο σώμα. Το μαρτύριο ήταν φρικτό, αλλά ο νεαρός αθλητής φώναξε: «ουδέν ούτως ηδύ, ως το πάσχειν υπέρ Χριστού». Τον δε τρίτο γιο, τον Πιστό, τον αποκεφάλισαν.

Το μαρτύριο της Αγίας Βάσσας

Από μηνολόγιο του 14ου αιώνα το οποίο βρίσκεται στην Οξφόρδη

Τη μητέρα την άφησαν ελεύθερη. Κατόπιν όμως την συνέλαβε ο έπαρχος Κυζίκου, και αφού της έσπασε πόδια και χέρια, την αποκεφάλισε.
πηγή

Τρυφερές γονεϊκές στιγμές στο βασίλειο των ζώων!

Η αγάπη του γονιού για το παιδί δεν γνωρίζει είδος, ράτσα ή φύλο.

Έτσι εκδηλώνεται ανάμεσα στα ζώα με τον ίδιο τρόπο όπως και στους ανθρώπους, δηλαδή με κινήσεις τρυφερότητας, προσοχής, ενδιαφέροντος, λατρείας…

Στις φωτογραφίες που ακολουθούν, σύμφωνα με άρθρο του perierga, υπερήφανοι γονείς βγάζουν όμορφα συναισθήματα για τα μωρά τους και εντυπωσιάζουν…

ΠΗΓΗ

Γιά τήν ἄσεμνη ἐνδυμασία τῶν γυναικῶν στούς ἱερούς Ναούς(Μητροπολίτου Γόρτυνος Ἰερεμία)

  IEΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

   ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 24 Αὐγούστου 2014

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΕΜΝΗ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ

ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΝΑΟΥΣ

1. Ἀδελφοί μου χριστιανοί, τό κήρυγμά μου αὐτό τό γράφω ἀργά καί καθυστερημένα, ἐνῶ ἔπρεπε νά τό γράψω ἀπό τήν ἀρχή τῆς θερινῆς περιόδου καί ἔπρεπε ἀκόμη νά τό γράψω ἀπό προηγούμενα χρόνια. Τό θέμα τοῦ κηρύγματος εἶναι γιά τήν ἄσεμνη ἐνδυμασία τῶν γυναικῶν στούς ἱερούς Ναούς.

Ὁ ἱερός Ναός, ἀδελφοί μου, λέγεται ἔτσι γιατί εἶναι κατοικία τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τό ρῆμα «ναίω», πού ἑρμηνεύεται κατοικῶ, παράγεται ἡ λέξη «ναός», πού σημαίνει κατοικία. Ἀλλά πῶς εἶναι ὁ Ναός κατοικία τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι πανταχοῦ παρών; Ναί! Πανταχοῦ παρών εἶναι ὁ Θεός, ἀδελφοί μου, ἀλλά στόν Ναό εἶναι καί σωματικά παρών. Γιατί πάνω στήν ἁγία Τράπεζα, ὅπου γίνεται ἡ θεία Λειτουργία, εἶναι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, πού σαρκώθηκε στήν Παναγία μας. Ὅταν ἐγκαινιάζεται ἕνας Ναός παίρνει δῶρο ἀπό τόν Θεό ἕναν ἄγγελο, πού εἶναι πάντα μόνιμος σ᾽ αὐτόν, φύλακας καί φρουρός. Γιατί τά ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ εἶναι τά βαπτίσια του. Καί ὅπως σ᾽ ἐμᾶς, ὅταν βαπτιστήκαμε, μᾶς δόθηκε ἕνας προσωπικός ἄγγελος γιά φύλακάς μας, ἔτσι καί στόν Ναό. Μέ τήν θεία Λειτουργία πού κάνουμε στόν Ναό ὁ οὐρανός μέ τούς ἀγγέλους του κατεβαίνει σ᾽ αὐτόν καί ἄγγελοι καί ἄνθρωποι σμίγουν γιά νά δοξάσουμε ὅλοι μαζί τόν Τριαδικό Θεό. Ὤ, ἡ θεία Λειτουργία! Σ᾽ αὐτήν «ὡς τόν βασιλέα τῶν ὅλων ὑποδεξόμενοι»! Ὁ ἱερός Ναός, ἀδελφοί μου, εἶναι ὁ ἁγιώτερος καί ἱερότερος τόπος τῆς γῆς. Ὁ Ναός τοῦ Θεοῦ «ὡς φοβερός ὁ τόπος οὗτος· οὐκ ἔστι τοῦτο, ἀλλ᾽ ἤ οἶκος Θεοῦ καί αὕτη ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ» (Γεν. 28,17)!

2. Ἀφοῦ, λοιπόν, ἀγαπητοί μου, τόσο ἱερός καί τόσο ἅγιος εἶναι ὁ Ναός καί ἀφοῦ τόσο φοβερά γίνονται σ᾽ αὐτόν μέ τήν θεία Λειτουργία καί τά ἄλλα Μυστήρια, ἄρα ἐμεῖς πού πηγαίνουμε στόν Ναό γιά νά προσευχηθοῦμε, πρέπει νά μπαίνουμε σ᾽ αὐτόν μέ πολλή εὐλάβεια καί κατάνυξη. Πρέπει νά μπαίνουμε στόν Ναό μέ τήν πίστη ὅτι εἶναι τόπος ἅγιος καί νά κυριεύει τήν ψυχή μας ἕνας «φόβος Θεοῦ». «Φόβος», ὄχι μέ τήν δουλική ἔννοια, ἀλλά μέ μία ἄλλη τήν γλυκειά θεολογική ἔννοια, ὅτι πᾶμε νά μποῦμε στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, ὅτι πᾶμε στόν παράδεισο τῆς Ἐδέμ πού χάσαμε, ὅτι φεύγουμε ἀπό τήν γῆ καί πᾶμε στόν οὐρανό. Ἔτσι λέγει ἕνα ὡραῖο τροπάριο: «Ἐν τῷ Ναῷ ἑστῶτες τῆς δόξης Σου, ἐν οὐρανῷ ἑστᾶναι νομίζομεν». Μ᾽ αὐτήν τήν αἴσθηση πρέπει νά μπαίνουμε στόν Ναό. Γι᾽ αὐτό καί ἀπό τήν ἀρχή τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Ἱερεύς εὔχεται: «Ὑπέρ τοῦ ἁγίου οἴκου τούτου – λέγει – καί τῶν μετά πίστεως, εὐλαβείας καί φόβου Θεοῦ εἰσιόντων(δηλαδή, εἰσερχομένων) ἐν αὐτῷ».

3. Ἔτσι πράγματι εἰσέρχονται πολλοί εὐλαβεῖς χριστιανοί στόν Ναό καί βρίσκουν τόν παράδεισό τους σ᾽ αὐτόν. Εἰσέρχονται δέ αὐτοί στόν ἅγιο Ναό τοῦ Κυρίου καί μέ εὐπρεπῆ καί σεμνή ἐνδυμασία, ὅπως ἁρμόζει στόν ἱερό τόπο τοῦ Θεοῦ. Συμβαίνει ὅμως, χριστιανοί μου, κατά τούς θερινούς ἰδιαίτερα μῆνες, πολλές γυναῖκες νά εἰσέρχονται στόν Ναό, τίς Κυριακές καί ἑορτές, ντυμένες μέ προκλητική ἄσεμνη ἐνδυμασία. Τό θέαμα αὐτό – τό λιγότερο πού θά ἔλεγα – εἶναι ἀνευλάβεια καί ἀσέβεια πρός τόν ἱερό τόπο τοῦ Θεοῦ καί πρός αὐτόν τόν Θεό. Ἔπειτα τό θέαμα αὐτό προκαλεῖ σκανδαλισμό στούς ἄνδρες καί στούς νέους μας, ὅσους ἔρχονται στήν Ἐκκλησία γιά νά λατρεύσουν τόν Θεό. Φανταστεῖτε: Νά πηγαίνουν στήν Ἐκκλησία οἱ ἄνδρες καί οἱ νέοι γιά νά βροῦν τόν Θεό καί νά βρίσκουν καί ἐκεῖ τόν πειρασμό ἀπό τήν ἄσεμνη προκλητική ἐνδυμασία τῶν γυναικῶν. Νά βουλιάζουν, δηλαδή, καί νά πνίγονται καί στό λιμάνι ἀκόμη. Ἐπειδή δέ ἐμεῖς οἱ Ἱερεῖς σας, βλέποντες στήν ἀρχή τό θέαμα αὐτό, ἀπό μία ποιμαντική ἀνεκτικότητα, δέν μιλάγαμε, τό φαινόμενο αὐτό τῆς ἄσεμνης ἐνδυμασίας τῶν γυναικῶν στούς Ναούς γενικεύτηκε, παρατηρεῖται παντοῦ καί σ᾽ αὐτά τά ἅγια Μοναστηράκια μας ἀκόμη.

Τό κακό παράγινε. Τόσο «παράγινε» τό κακό, ὥστε πολλές γυναῖκες γίνονται ἀκόμη ἀναιδέστερες καί ἔρχονται ἀκόμη καί νά κοινωνήσουν τά ἄχραντα Μυστήρια, τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου μας, μέ αὐτήν τήν ἀναιδῆ τους ἐνδυμασία. Κάποιος ἐδῶ, χριστιανοί μου, πρέπει νά πεῖ τό «ἄλτ»! Δείχναμε ἐπιείκεια μέχρι τώρα καί κάναμε ὅτι δέν προσέχουμε τό θέαμα, ἐλπίζοντες ὅτι οἱ ἴδιες οἱ γυναῖκες θά νοήσουν τήν ἁμαρτία τους καί θά διορθωθοῦν. Δέν συνέβηκε ὅμως αὐτό, ἀλλά τό κακό χειροτέρεψε. Λοιπόν, «τέρμα οἱ ἐκπτώσεις»!, ὅπως εἶπε κάποιος ἄλλος ἐνάρετος Ἐπίσκοπος, γιά τό ἴδιο θέμα. Τήν εὐθύνη γιά τό ἁμάρτημα αὐτό, πού παρατηρεῖται τούς θερινούς ἰδιαίτερα μῆνες στούς ἱερούς Ναούς μας, τήν ἔχουν οἱ Ἐπίσκοποι. Καί συγκεκριμένα γιά τήν ἱερά μας Μητρόπολη, τήν Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, τήν εὐθύνη τήν ἔχω ἐγώ, ὁ Ἐπίσκοπός σας Ἰερεμίας. 

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι παντοῦ ὅπου πηγαίνω, καί στό ἕνα καί στό ἄλλο τμῆμα τῆς Μητροπόλεως, θίγω τήν ἁμαρτία αὐτή καί μάλιστα, ἐπειδή εἶναι μπροστά μου, κατά τήν θεία Λειτουργία, οἱ ἄσεμνα ντυμένες γυναῖκες, στενοχωροῦμαι περισσότερο βλέποντας τό θέαμα, καί φωνάζω παρατηρώντας καί ἰδιαίτερα πρόσωπά τινα. Ζητῶ συγγνώμη γιά τίς σέ ἰδιαίτερα πρόσωπα αὐτές παρατηρήσεις μου, ἀλλά τό κάνω αὐτό αὐθόρμητα, συναρπαζόμενος ἀπό τήν ἱερότητα τοῦ χώρου καί τήν προσβολή πού παρατηρεῖται σ᾽ αὐτόν ἀπό τήν ἀσεμνοτάτη ἐμφάνιση τῶν γυναικῶν.

Γυναῖκες, δέν σᾶς ζητῶ λεπτά, οὔτε σᾶς ζητῶ νά μέ ψηφίσετε ὑπουργό! Ζητῶ νά ἀρέσετε στόν Θεό μέ τήν σεμνή σας ἐνδυμασία στούς ἱερούς Ναούς, ὥστε νά γίνεται εἰσακουστή ἡ προσευχή σας πού κάνετε γιά τήν οἰκογένειά σας.

4. Αὐτά πού εἶπα σήμερα, ἀδελφοί μου χριστιανοί, τά εἶπα ἐμπνεόμενος ἀπό τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί ὄχι γιά νά περάσω κανένα δικό μου πεισματικό θέλημα. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, λοιπόν, λέει ὅτι ἡ ἐνδυμασία τῶν γυναικῶν πρέπει νά εἶναι «ἐν καταστολῇ κοσμίῳ» καί νά ντύνονται «μετά αἰδοῦς καί σωφροσύνης» (Α´ Τιμ. 2,9). Κατά δέ τήν θεία ἐκείνη Λειτουργία, πού μᾶς παρουσιάζει ὁ προφήτης Ἠσαΐας στό 6ο κεφ. τοῦ βιβλίου του, οἱ ἄγγελοι παρουσιάζονται καλυμμένοι μέ τίς πτέρυγές τους (Ἠσ. 6,2).

Λοιπόν γυναῖκες: ῞Οπως ἔχετε ἄλλο φόρεμα γιά τό νοικοκυριό, ἄλλο φόρεμα γιά τόν περίπατο, ἄλλο φόρεμα γιά τόν χορό, κάνετε – σᾶς θερμοπαρακαλῶ –  καί ἕνα φόρεμα γιά τόν Θεό! Ἀλλά τό φόρεμα γιά τόν Θεό δέν θά εἶναι τό ἴδιο μέ τόν χορό! Γιατί πολλές ἀπό σᾶς ἔρχεστε στήν Ἐκκλησία μέ τό φόρεμα τοῦ χοροῦ!... Ἀσέβεια αὐτό καί ἀναίδεια αὐτό στόν ἱερό τόπο τοῦ Κυρίου. Ἤμουν ὑποχρεωμένος, χριστιανοί μου, νά σᾶς πῶ τά ὅσα σᾶς εἶπα μέ τό κήρυγμά μου αὐτό καί ἀλλοίμονό μου ἄν δέν σᾶς τά ἔλεγα. Θά μέ καταδικάσει ὁ Μεγάλος Ἀφέντης μας, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ἄν δέν ὑπερασπίζομαι τόν ἅγιό Του Ναό, στόν ὁποῖο μοῦ ἔκανε τήν τιμή, χωρίς νά τό ἀξίζω, νά μέ ἀνεβάσει σέ ὑψηλό θρόνο στό κέντρο τοῦ ἱεροῦ Του τόπου. Ναί, στό κέντρο τοῦ Ναοῦ εἶναι ὁ θρόνος τοῦ Ἐπισκόπου, καί εἶναι στό κέντρο γιά νά παρατηρεῖ τά ἄτακτα συμβαίνοντα σ᾽ αὐτόν καί νά τά ἐλέγχει.

Ὄχι ὅμως μόνο στούς ἱερούς Ναούς, ἀλλά καί παντοῦ ἡ χριστιανή γυναίκα πρέπει νά ἐμφανίζεται μέ σεμνή ἐνδυμασία. Ὅταν δέ ἡ γυναίκα ἀποβάλλει τή αἰδῶ καί πάει πρός τόν γυμνισμό, αὐτό εἶναι σημεῖο κονωνικῆς καταπτώσεως καί σημεῖο ἐρχομοῦ τῶν ἐσχάτων καιρῶν. Σῶσε μας, Κύριε, καί ἀπό τά ἄλλα κακά, τά μέλλοντα νά ἔλθουν στήν οἰκουμένη. Σῶσε μας Παναγία μας!

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

http://aktines.blogspot.gr/2014/08/blog-post_407.html

Ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν γιά τό θάνατο

Του ( † ) μητροπολίτη Σουρόζ Anthony Bloom

Ο τρόπος αντιμετώπισης του δικού μας θανάτου διαφοροποιείται στον καθένα μας ανάλογα με την ηλικία και τις περιστάσεις. Σκεφτείτε τα παιδιά που ακούν τη λέξη «θάνατος» και είτε έχουν μία ασαφή ιδέα γι’ αυτόν, είτε ίσως έχουν χάσει έναν ή και τους δύο γονείς τους, και πενθούν μέσα στην μοναξιά: η απώλεια είναι που χαρακτηρίζει την αντίληψη τους για το θάνατο, όχι ο ίδιος ο θάνατος. Τα περισσότερα παιδιά -τα περισσότερα αγόρια σίγουρα- έχουν παίξει, σε κάποιες φάσεις της ζωής τους, παιχνίδια πολέμου: «Σε πυροβόλησα. Είσαι πεθαμένος. Πέσε κάτω.»

Και το παιδί ξαπλώνει κάτω κι εκείνη τη στιγμή γνωρίζει συναισθηματικά, αλλά μέσα στην ασφάλεια του παιχνιδιού, ότι είναι νεκρό, πράγμα που σημαίνει πως δεν έχει δικαίωμα να παίξει, να τρέξει ή να κινηθεί. Πρέπει να μείνει ξαπλωμένο μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο. Η ζωή συνεχίζεται τριγύρω του, αλλά εκείνο δεν αποτελεί πια μέρος της, μέχρι τη στιγμή που αυτό του φαίνεται πια πολύ, και πετάγεται πάνω λέγοντας: «Βαρέθηκα να είμαι πεθαμένος. Σειρά σου τώρα».

Αυτή είναι πολύ σημαντική εμπειρία, διότι το παιδί μέσα απ’ αυτή ανακαλύπτει ότι μπορεί να είναι ξένο προς τη ζωή κι ωστόσο, όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι και διαθέτει την ασφάλεια που τα παιχνίδια διαθέτουν. Μπορεί να τελειώσει ανά πάσα ώρα και στιγμή με αμοιβαία συμφωνία, αλλά το παιδί όλο και κάτι θα έχει διδαχθεί. Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, ένα υπερβολικά ευαίσθητο παιδί σε κάποια από τις κατασκηνώσεις μας, το οποίο βίωνε το παιχνίδι αυτό με τέτοια ένταση που δεν το άντεχε. Έτσι έπαιξα ένα ολόκληρο παιχνίδι μαζί του, ώστε μέσα από το κρυφτό και το κυνηγητό του πολεμικού παιχνιδιού, να μπορέσει να εισέλθει μέσα σ’ αυτή την εμπειρία. Γι’ αυτόν, δεν ήταν παιχνίδι· ήταν πολύ αληθινό.
Η εισαγωγή ενός παιδιού στο ζήτημα του θανάτου μπορεί να γίνει με τρόπο τερατώδη και να το οδηγήσει στη νοσηρότητα, ή αντιθέτως μπορεί να γίνει με τρόπο σωστό και υγιή. Το παράδειγμα που ακολουθεί είναι αληθινό, όχι φανταστικό. Μία ηλικιωμένη κυρία, πολυαγαπημένη γιαγιά, πέθανε μετά από μακροχρόνια και οδυνηρή ασθένεια. Με κάλεσαν να έρθω στο σπίτι και όταν κατέφθασα, διαπίστωσα πως τα παιδιά είχαν απομακρυνθεί.
Οι γονείς μου εξήγησαν: «Δεν θα μπορούσαμε να επιτρέψουμε στα παιδιά να μείνουν σ’ ένα σπίτι όπου υπάρχει νεκρός». «Γιατί όχι;» τους ρώτησα. «Διότι γνωρίζουν τι σημαίνει θάνατος», αποκρίθηκαν. «Και τι σημαίνει θάνατος;», ξαναρώτησα. «Είδαν στον κήπο τις προάλλες ένα κουνέλι κομματιασμένο από τις γάτες· επομένως γνωρίζουν τι είναι ο θάνατος». Αντείπα λοιπόν πως αν αυτή ήταν η εικόνα του θανάτου που είχαν τα παιδιά, τότε ήταν καταδικασμένα για πάντα να κατακλύζονται από μία αίσθηση τρόμου, κάθε φορά που θα ακούν την λέξη «θάνατος», κάθε φορά που θα παρακολουθούν ένα μνημόσυνο, κάθε φορά που θα βλέπουν ένα φέρετρο – ανείπωτος τρόμος κρυμμένος σ’ ένα ξύλινο κουτί.

Μετά από μακρά συζήτηση, κατά την οποία οι γονείς μου είπαν πως τα παιδιά θα ήταν καταδικασμένα σε νευρική καταρράκωση αν τους επιτρεπόταν να δουν την γιαγιά τους, και πως η πνευματική τους κατάσταση θα ήταν δική μου ευθύνη, έφερα τα παιδιά πίσω. Η πρώτη τους ερώτηση ήταν: «Τι συνέβη, πραγματικά, στη γιαγιά;» Tους απάντησα το εξής: «Θυμάστε που η γιαγιά σας, επανειλημμένα στο παρελθόν, είχε πει πως λαχταράει να ξανασμίξει με τον άντρα της στην Βασιλεία του Θεού, όπου εκείνος είχε ήδη πάει; Αυτό της συνέβη τώρα». «Οπότε είναι ευτυχισμένη;», με ξαναρώτησε το ένα απ’ τα παιδιά. «Ναι», αποκρίθηκα.

Στη συνέχεια, πήγαμε στο δωμάτιο όπου κείτονταν η γιαγιά. Η γαλήνη εκεί ήταν υπέροχη. Η ηλικιωμένη γυναίκα, που το πρόσωπο της ήταν ρημαγμένο από τα τελευταία χρόνια της οδύνης, κείτονταν απόλυτα γαλήνια και ήρεμη. Ένα απ’ τα παιδιά είπε: «Ώστε αυτός είναι ο θάνατος». Και το άλλο είπε: «Τι όμορφα!» Αυτές είναι δύο όψεις της ίδιας εμπειρίας. Θα επιτρέψουμε στα παιδιά να δουν το θάνατο μέσα από την εικόνα του κατακρεουργημένου στον κήπο από τις γάτες μικρού κουνελιού, ή θα τους αφήσουμε να δουν τη γαλήνη και την ομορφιά του θανάτου;

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, φέρνουμε τον πεθαμένο στο ναό όσο γρηγορότερα μπορούμε. Προσευχόμαστε υπό την παρουσία ενός ξεσκέπαστου φερέτρου. Ενήλικες και παιδιά το πλησιάζουν. Ο θάνατος δεν είναι κάτι που πρέπει να αποκρυφτεί· είναι κάτι απλό, είναι μέρος της ζωής. Και τα παιδιά μπορούν να δουν το πρόσωπο του συχωρεμένου και την ειρήνη που το έχει επισκιάσει. Ασπαζόμαστε τη σορό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, σ’ αυτό το σημείο, να προειδοποιούμε τα παιδιά πως όταν θα ασπαστούν το μέτωπο του συχωρεμένου ανθρώπου -το μέτωπο που ήταν πάντοτε ζεστό- αυτό θα είναι τώρα κρύο. «Αυτό είναι το σημάδι του θανάτου», μπορούμε να τους πούμε. Η ζωή συνεπάγεται θερμότητα. Ο θάνατος είναι ψυχρός. Κι έτσι, το παιδί δεν τρομοκρατείται γιατί έχει εμπειρία θερμών και ψυχρών πραγμάτων, και καθετί απ’ αυτά έχει τη δική του φύση, το δικό του νόημα.
Αυτές οι πρώτες εντυπώσεις, καθορίζουν τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε αργότερα το θάνατο.

Από το βιβλίο «O Θάνατος ως κέρδος» εκδόσεις Εν πλω, 2006
πηγή: 1myblog.pblogs.gr

ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΑ ΑΝΑΘΕΤΩ

Μιλώ στη Γλυκοφιλούσα,όταν μου λείπει η αγάπη των δικών μου!

Παρακαλώ την Οδηγήτρια,για να μην χάσω τον δρόμο μου!

Κλαίω μπροστά στην Παυσολύπη,όταν ο ουρανός μου είναι μάυρο!

Δέομαι στην Γοργουπήκοο,γιατί το πρόβλημα ''δεν παίρνει''άλλο!

Γονατίζω στην Παραμυθία,όταν οι λύπες είναι αβάσταχτες και πολλές!

Χαμογελώντας παρακαλώ την Πάντων Χαρά,όταν η χαρά μου είναι μακρινό όνειρο!

Κοκκινίζοντας εκλιπαρώ το Ρόδον το Αμάραντο,για την χαμένη μου ντροπή!

Κι αν η μάνδρα της ψυχής μου απειληθεί,κρούω στην Πορταίτισσα!

Δοξολογώντας τον Κύριο,ψάλλω μπροστά στο Άξιον Εστί!

Ευχαριστώντας τον Θεό για όσα μου έδωσε,ζητώ από την Παναγία Δεξιά να του το πει!

Κι όταν θέλω το ''χάδι''του Θεού μου,''κλείνω το μάτι'' στην Μεσίτρια

Αλλ'οταν δεν αντέχω τον θρήνο των αδελφών,ζητώ από την Θρηνωδούσα να κλαύσω μαζί της!

Κι όσες φορές ως άλλοι ''Φιλισταίοι''εχθρικά σύννεφα πυκνώνουν στον ουρανό της πατρίδας μου,ικετεύω την Αγία Σκέπη

Κι ως μάνα του κόσμου όλου Βρεφοκρατούσα,Σε ικετεύω για τις μάνες!

Από πότε επηρεάζονται τα παιδιά;-Γέροντος Παισίου

— Από ποιά ηλικία, Γέροντα, τα παιδιά επηρεάζονται από το περιβάλλον;

— Τα παιδιά από την κούνια ακόμη αντιγράφουν τους γονείς.

Ξεσηκώνουν ό,τι βλέπουν να κάνουν οι μεγάλοι και τα γράφουν όλα στην άδεια κασέτα τους.

Γι’ αυτό οι γονείς πρέπει να αγωνισθούν να κόψουν τα πάθη τους.

Γέροντος Παϊσίου «Χαριτωμένες Διδαχές, με παραβολές και παραδείγματα», εκδόσεις «Βρυέννιος», Θεσσαλονίκη 2003

ΠΗΓΗ

Η Σαντάκο από την Χιροσίμα

Το Πάρκο Ειρήνης της Χιροσίμα είναι ένα μεγάλο πάρκο στο κέντρο της Χιροσίμα στην Ιαπωνία, αφιερωμένο στη μνήμη των θυμάτων της πυρηνικής επίθεσης που δέχτηκε η πόλη στις 6 Αυγούστου 1945.





Υπάρχουν διάφορα μνημεία και κτίρια μέσα στο πάρκο, το καθένα αφιερωμένο σε μια διαφορετική πλευρά της επίθεσης.

Κοντά στο κέντρο του πάρκου υπάρχει ένα τσιμεντένιο μνημείο σε σχήμα αψίδας που στεγάζει ένα κενοτάφιο με τα ονόματα όλων των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν από τη βόμβα. Το Κενοτάφιο φέρει τον επικήδειο "Αναπαυθείτε εν Ειρήνη, γιατί το λάθος δεν θα επαναληφθεί". Κοιτάζοντας κάποιος μέσα από την αψίδα βλέπει τη Φλόγα της Ειρήνης και το Θόλο της Ατομικής Βόμβας.



Το Κενοτάφιο Μνήμης, κεντρικό μνημείο στο Πάρκο Ειρήνης


Ο Τύμβος της Ατομικής Βόμβας είναι ένα μεγάλο ανάχωμα, που καλύπτεται από γρασίδι, και στο εσωτερικό του βρίσκεται η τέφρα περίπου 70.000 θυμάτων της βόμβας που δεν αναγνωρίστηκαν.





Το Μνημείο Ειρήνης της Χιροσίμα, γνωστό και σαν Θόλος της Ατομικής Βόμβας, είναι ότι απέμεινε από τον εκθεσιακό χώρο προώθησης βιομηχανικών προϊόντων της πόλης. Το κτίριο ήταν το πλησιέστερο στο υπόκεντρο της ατομικής έκρηξης που έμεινε όρθιο. Διατηρείται στην κατάσταση που ήταν αμέσως μετά την επίθεση για να θυμίζει την καταστροφική δύναμη των πυρηνικών όπλων. Είναι ίσως το πιο γνωστό σύμβολο του πάρκου και της πυρηνικής επίθεσης.


Ο Θόλος της Ατομικής Βόμβας


Το Μνημείο Ειρήνης των Παιδιών (το οποίο αναφέρεται και στο μάθημά μας) είναι ένα άγαλμα αφιερωμένο στη μνήμη των παιδιών που πέθαναν εξαιτίας του βομβαρδισμού και κατασκευάστηκε το 1958. Είναι το άγαλμα ενός κοριτσιού με απλωμένα χέρια, ενώ πάνω από το κορίτσι πετά ένας γερανός. Το γλυπτό βασίζεται στην αληθινή ιστορία της Σαντάκο Σασάκι, μιας νεαρής κοπέλας που πέθανε από τη ραδιενέργεια της βόμβας λίγα χρόνια μετά την επίθεση. Η Σαντάκο πίστευε ότι αν έφτιαχνε χίλιους οριγκάμι γερανούς θα θεραπευόταν. Μέχρι και σήμερα, άνθρωποι (κυρίως παιδιά) απ' όλο τον κόσμο φτιάχνουν τέτοιους χάρτινους γερανούς και τους στέλνουν στη Χιροσίμα όπου τοποθετούνται κοντά στο άγαλμα.








Η Καμπάνα της Ειρήνης βρίσκεται κοντά στο Μνημείο των Παιδιών και αποτελείται από μια μεγάλη γιαπωνέζικη καμπάνα μέσα σε μια μικρή ανοιτκή κατασκευή. Οι επισκέπτες μπορούν να χτυπήσουν την καμπάνα, σαν έκκληση για την παγκόσμια ειρήνη, και ο δυνατός και μελωδικός της χτύπος ακούγεται συχνά μέσα στο Πάρκο. Πάνω στην καμπάνα υπάρχει μια επιγραφή στα ελληνικά, τα γιαπωνέζικα και τα σανσκριτικά: γνώθι σαυτόν. Η καμπάνα δωρήθηκε στο Πάρκο από την ελληνική Πρεσβεία, που διάλεξε το πιο ταιριαστό αρχαίο ρητό του Σωκράτη.



Οι Πύλες της Ειρήνης είναι πρόσφατη προσθήκη, και αποτελείται από έξι πύλες πάνω στις οποίες γράφεται η λέξη "ειρήνη" σε σαρανταοχτώ γλώσσες. Οι πύλες είναι περίπου πέντε μέτρα ψηλές και δυο μέτρα πλατιές.





Η ΧΙΡΟΣΙΜΑ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Η Σαντάκο

Η μικρή επέζησε και μετά την ρίψη της ατομικής βόμβας και μάλιστα πήγε στο δημοτικό σχολείο, δεν έχασε ούτε μια μέρα μαθημάτων από αρρώστια, και της άρεσε πολύ να τραγουδάει και να τρέχει. Μάλιστα, έτρεχε πιο γρήγορα από όλους στην τάξη της. Όταν μεγάλωσε λίγο ακόμα, άρχισε να παίρνει μέρος σε σχολικούς αγώνες. Σε έναν απ'αυτούς, το Φλεβάρη του 1955, λιποθύμησε. Τότε πρόσεξαν όλοι τα "φουσκώματα" στο λαιμό της. Η διάγνωση στο νοσοκομείο ήταν "λευχαιμία".
Στις αρχές του Αυγούστου, η καλύτερή της φίλη την επισκέφθηκε στο νοσοκομείο. Πήρε ένα τετράγωνο κομμάτι χαρτί και της έμαθε πώς να φτιάχνει απ'αυτό χάρτινους γερανούς.





Σύμφωνα με μια γιαπωνέζικη παράδοση, αν ένας άρρωστος άνθρωπος φτιάξει χίλιους τέτοιους γερανούς θα γίνει καλά. Η Σαντάκο έπιασε αμέσως δουλειά, χρησιμοποιώντας ό,τι χαρτί έβρισκε, ακόμα και από τις συσκευασίες των φαρμάκων της. Όταν της τέλειωσε, πήγαινε στους άλλους θαλάμους και ζήταγε από τους άλλους αρρώστους να της δώσουν τα περιτυλίγματα των δώρων που τους έφερναν.Η απασχόλησή της με τους γερανούς απλά την έκανε να ξεχνάει ότι η κατάστασή της χειροτέρευε. Στις 25 Οκτωβρίου, ο "χοντρός" νίκησε. Η Σαντάκο έφυγε, στα δωδεκάμισί της χρόνια. Ο μύθος λέει ότι πρόλαβε να φτιάξει μόνο 644 γερανούς και ότι τους υπόλοιπους μέχρι τους χίλιους τους έφτιαξαν οι συμμαθητές της και τους έθαψαν μαζί της. Αν και στο Μνημείο της Ειρήνης της Χιροσίμα που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης αναφέρεται ότι είχε φτάσει τους χίλιους και συνέχισε να φτιάχνει.

πηγή

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

 

Ο ευαγγελιστής Λουκάς, ο οποίος έχει ως κύρια πηγή για τη συγγραφή του ευαγγελίου του την Παναγία, διέσωσε τον διάλογο της Θεοτόκου με την συγγενή της Ελισάβετ, μητέρα του Προδρόμου, στον οποίο διάλογο περιέχεται και η φράση: «Ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού. Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί».

Ο προφητικός λόγος της Παναγίας φαίνεται να πέφτει στο κενό κατά την εποχή μας. Εμείς που έχομε συνηθίσει στις ποσοτικές εκτιμήσεις των πραγμάτων θεωρούμε ότι υπερέβαλλε αναφερόμενη στην απόδοση τιμής προς το πρόσωπό της από όλες τις γενιές στο διάβα της ιστορίας. Εν πρώτοις η χριστιανική πίστη διαδόθηκε σε τμήμα μόνο των λαών του πλανήτη, αρκετοί από τους οποίους την εγκατέλειψαν στη συνέχεια, για να ασπαστούν τον ισλαμισμό.Σήμερα οι χριστιανοί όχι απλώς αποτελούν μειοψηφία μεταξύ των κατοίκων του πλανήτη, αλλά και δοκιμάζονται από άνευ προηγουμένου κρίση θρησκευτικής ταυτότητας. Αρκετοί κάτοικοι στις θεωρούμενες χριστιανικές χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής διατηρούν τυπική σχέση με την Εκκλησία, αν δεν την έχουν διακόψει και αυτή ενσυνείδητα. Στα πλαίσια της τυπικής αυτής σχέσης μπορεί να συμμετέχουν στους εορτασμούς που η Εκκλησία του Χριστού καθόρισε προς τιμήν της Παναγίας και το όλο κλίμα τους διαμόρφωσε διαχρονικά η λαϊκή ψυχή, πλην όμως είναι ο εορτασμός αυτός ολοένα και πιο τυπικός και μακριά από το πνεύμα εορτασμού της Εκκλησίας, το πνεύμα που έχει ως βάση τη ρήση «εορτή σημαίνει μίμηση του τιμωμένου προσώπου».

Η Παναγία είναι για την Εκκλησία μας το αιώνιο γυναικείο πρότυπο. Παραμένει ταπεινή ακόμη και όταν δοξάζεται ο υιός της. Δεν προβάλλεται ως αυθεντία σε ουδεμία στιγμή του δημοσίου βίου του Χριστού, αλλά διδάσκει κυρίως με τη σιωπή της. Η σύγχρονη «χριστιανή» γυναίκα προβάλλει με έντονη τη διεκδίκηση δικαιωμάτων έναντι του ανδρός μάλιστα με συχνές επικρίσεις κατά της Εκκλησίας, γιατί τάχα αυτή συνετέλεσε στο σχηματισμό ανδροκρατούμενων κοινωνιών, στις οποίες η γυναίκα καταπιεζόταν. Και είναι μεν αναμφισβήτητο ιστορικά γεγονός η καταπίεση της γυναίκας, είναι όμως κατάφωρα άδικη η επίκριση κατά του Ευαγγελίου του Χριστού. Η σύγχρονη γυναίκα στην προσπάθειά της να χειραφετηθεί από τη δυναστεία του άνδρα προχώρησε σε επανάσταση για κατάκτηση δικαιωμάτων, τα οποία την έφεραν σε τρομακτικά δύσκολη θέση, χειρότερη από εκείνη του παρελθόντος. Χειραφέτηση θεωρείται η απεμπόληση της αιδούς, με την οποία κοσμούνταν οι γυναίκες και κατά την αρχαιότητα. Ακόμη και οι εισερχόμενες στους ναούς δεν συγκινούνται από τον τρόπο απεικόνισης της Θεοτόκου, αλλά είναι ντυμένες σύμφωνα με τις επιταγές της μόδας, η οποία γυμνώνει τη γυναίκα ολοένα και περισσότερο. Από αυτό επωφελείται στο έπακρο ο άνδρας, ο οποίος ρέπει στο να θεωρεί διαχρονικά τη γυναίκα σκεύος ηδονής! Και μπορεί να καυχάται η γυναίκα ότι στα πλαίσια της χειραφέτησης έχει πλέον τη δυνατότητα να συνάπτει κατά βούληση σχέσεις χωρίς να δακτυλοδείχνεται, να απατά τον άνδρα, όπως την απατούσε και αυτός, να καθορίζει, αν θα φέρει σε πέρας την κύηση ή θα τη διακόψει. Ιδιαίτερη υπήρξε για το τελευταίο αυτό δικαίωμα η καύχηση γυναικών κατά τις πρόσφατες δεκαετίες.

Σε τελευταία ανάλυση όμως η γυναίκα κατέστη τραγική. Εξήλθε για να εργαστεί, χωρίς να έχει εξασφαλίσει συμφωνία με τον άνδρα της να τη συνδράμει στις εργασίες της οικίας. Ακόμη και χριστιανοί που επισκέπτονται γέροντες σε μοναστήρια ξαφνιάζονται ακούγοντας την απάντηση στο ερώτημα «ποιος πρέπει να κάνει ετούτη ή την άλλη οικιακή εργασία;». Η απάντηση «όποιος προλάβει» προσβάλλει καίρια τον ανδρικό εγωισμό, τον εγωισμό που φρόντισε να καλλιεργήσει η γυναίκα που εναλλάσσει τον ρόλο της νύφης με τον άλλο της πεθεράς!

Η γυναίκα θεωρεί πλέον απαράδεκτο το του Ευαγγελίου «η δε γυνή ίνα φοβείται τον άνδρα». Βέβαια ο άνδρας κώφευε στο παρελθόν στην εντολή του Αποστόλου Παύλου να αγαπά τη γυναίκα όπως το σώμα του. Γνωρίζοντας η γυναίκα τι την περίμενε και έχοντας κακούς συμβούλους στο περιβάλλον επιχειρούσε να επιβληθεί κατά τη διάρκεια του μυστηρίου του γάμου με το πάτημα του ποδιού, σκηνή διακωμώδησης του μυστηρίου και αιτία εκνευρισμού χωρίς λόγο. Σήμερα δεν περιορίζεται στην χωρίς νόημα επίδειξη «ανεξαρτησίας» έναντι του άνδρα, αλλά διεκδικεί επί ίσοις όροις την αρχηγεία της οικογένειας. Και ο άνδρας αντιδρά και η οικογένεια διαλύεται. Και η μονογονεϊκή οικογένεια, αυτή στην οποία η γυναίκα, κατά κανόνα, αναλαμβάνει και τους δύο ρόλους και τα παιδιά δοκιμάζονται όχι μόνο ως την ενηλικίωση αλλά και μετά, θεωρείται μορφή φυσιολογικής οικογένειας υπό τις παρούσες κοινωνικές συνθήκες σε όλες τις «χριστιανικές» χώρες.

Η γυναίκα εξακολουθεί να παραμένει φιλάρεσκη και απ’ αυτό επωφελούνται οι «μαίτρ» της μόδας, περιέργως όχι και πολύ άνδρες κατά κανόνα, για να την ξεγυμνώσουν. Η φωτογραφία γυμνής γυναίκας συνοδεύει κάθε διαφήμιση, ακόμη και της πιο απίθανης συσκευής. Και η τέχνη, ιδίως αυτή του κινηματογράφου, αξιοποιεί στο έπακρο την «ελευθερία» που της παρέχεται από τις μη πουριτανικές πλέον κοινωνικές δομές, ώστε να φέρει γυμνή τη γυναίκα σε κάθε οικία ακόμη και μπροστά στα μάτια μικρών παιδιών. Βέβαια το ότι η οφθαλμοπορνεία κυρίως μέσω του διαδικτύου έχει λάβει εκρηκτικές διαστάσεις και το ότι οι έμποροι δεν περιορίζονται στην επίδειξη κατά φύσιν ερωτικών σκηνών αλλά ολοένα και περισσότερο προβάλλουν την ανωμαλία της γενετήσιας σφαίρας ελάχιστα απασχολεί τις «χριστιανικές» κοινωνίες!

Η «χριστιανή» γυναίκα φαίνεται αποποιείται το μεγάλο δώρο του Δημιουργού μας να γίνει συνδημιουργός στη νέα ζωή. Έχοντας στη διάθεσή της τα μέσα που της παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία, καυχάται ότι έχει το δικαίωμα αυτοδιαχείρισης του σώματός της, προς μεγάλη τέρψη του άνανδρου άνδρα, ο οποίος διεκπεραιώνει με ευχέρεια την κάθε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, απόρροια σχέσεως υπό προθεσμία και χωρίς δεσμεύσεις και από τις δύο πλευρές! Έτσι η γυναίκα αποφασίζει αργά συνήθως να κυοφορήσει με τη φοβερή εμπειρία περισσότερων από μια εκτρώσεων! Και ο «χριστιανικός» κόσμος αντιμετωπίζει σήμερα τρομακτικό πρόβλημα δημογραφικής γήρανσης του πληθυσμού.

Η Παναγία δεν έσφαλε όταν προφήτευσε για την τιμή που θα της αποδίδουν διαχρονικά οι άνθρωποι και ιδίως οι γυναίκες. Απλώς δεν εννοούσε τα πράγμα όπως εμείς. Δεν εννοούσε τους πολλούς, αλλά τους εκλεκτούς, εκείνους που επιλέγουν στον βίο τους τη στενή και τεθλιμμένη οδό του Υιού της. Και αυτοί δεν θα εκλείψουν όσο και αν διαφθαρούν οι «χριστιανικές» κοινωνίες. Πάντοτε θα υπάρχουν ευλαβείς ψυχές, που θα προσέρχονται με κατάνυξη στις παρακλήσεις του Δεκαπενταυγούστου και θα ζητούν ταπεινά τη μεσιτεία της, όπως τότε που προσφιλή πρόσωπα διέτρεχαν κίνδυνο σε πολέμους και αναστατώσεις, τότε που η μάνα, η γυναίκα, η αδελφή τα ξεπροβοδούσε με ένα Φυλακτό της Παναγιάς και την προσευχή η Μεγαλόχαρη να τα προστατεύει. Μήπως και σήμερα δεν διατρέχουν τα αγαπημένα μας πρόσωπα κινδύνους;  Όταν ο έφηβος περιχαρής ανεβαίνει στη «μηχανή» για να κατακτήσει τον κόσμο, όταν ο άλλος ξεκλειδώνει περί το μεσονύκτιο το αυτοκίνητο του πατέρα, για να επιστρέψει χαράματα, όταν η κόρη βγαίνει με κάποιον άγνωστο, όταν…, πού εναποθέτει άραγε την αγωνία της η σύγχρονη μάνα; Αλλοίμονο αν δεν γνωρίζει την Γοργοεπήκοο, στην οποία κατέφυγαν γενεές και γενεές.

Μέσα στην κρίση που μας μαστίζει κάποιοι νέοι παίρνουν την απόφαση να εγκαταλείψουν τα εγκόσμια και να αποτραβηχθούν στο Άγιο Όρος, στο Περιβόλι της Παναγίας, όπου θα περάσουν τον βίο τους αγρυπνώντας και ζητώντας το έλεος του Θεού και της μητέρας του για τους ίδιους και τον σύμπαντα κόσμο. Λίγοι ασφαλώς, όμως δεν θα πάψουν, όσο και αν ο κόσμος βυθίζεται στο υπαρξιακό κενό λόγω της πνευματικής κρίσης που τον μαστίζει. Αυτούς, τους μοναχούς και τους ταπεινούς ανθρώπους του λαού, εννοούσε η Παναγία και όχι τα εκατομμύρια των χριστιανών των ταυτοτήτων.

   ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

ΠΗΓΗ

Μια συγκλονιστική φωτογραφία από τη Γάζα!

Ένα κοριτσάκι στην Γάζα ψάχνει για τα βιβλία της κάτω από τα ερείπια του σπιτιού της!!

Ὁσία Φωτεινὴ ἡ Φώτου ἡ Κυπρία-2 Αυγούστου

Ἐκεῖνο ποὺ πραγματικὰ ἀναδεικνύει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἐξυψώνει καὶ σὲ τούτη τὴ ζωὴ μὰ καὶ στὴν αἰωνιότητα, δὲν εἶναι ἡ ὑψηλὴ καταγωγή, οὔτε τὰ γράμματα, οὔτε τὰ πλούτη, ἀλλὰ ἡ πίστη ἡ χριστιανικὴ κι ἡ ἀρετή.

Ἀπόδειξη τρανή τῆς ἀλήθειας αὐτῆς εἶναι καὶ ἡ Ἁγία Φωτεινὴ ἡ Κυπρία, ἡ γνωστὴ σὲ ὅλο τὸ νησὶ μὲ τὸ ὄνομα Ἁγία Φώτου ἡ θαυματουργός.

Πότε ἔζησε ἀκριβῶς ἡ Ὁσία καὶ ποιὰ ἦταν ἡ καταγωγή της, δὲν γνωρίζουμε.
Ἡ παράδοσή μας λέει πὼς γεννήθηκε στὸ Ριζοκάρπασο ἀπὸ ἁπλοϊκούς, ἀλλὰ εὐλαβεῖς γονεῖς. Ἀπὸ μικροῦλα ἡ Φωτοὺ ξεχώριζε ἀπὸ τὶς συνομήλικές της γιὰ τὴν καλοσύνη της, τὸ φέρσιμό της, τὴν προθυμία της νὰ ἐξυπηρετήσει τοὺς ἄλλους, τὴν ἀρετή της.Τὰ μεγάλα της φωτεινὰ μάτια καθρέφτιζαν τὸν πλοῦτο τῆς καρδιᾶς της καὶ σκόρπιζαν παντοῦ τὴν ἐμπιστοσύνη, τὴν χαρά. Στὸ σχολεῖο τοῦ χωρίου της ἔμαθε ἡ Φωτοὺ τὰ πρῶτα γράμματα. Σὰν ἔμαθε νὰ διαβάζει πῆρε κι ἄρχισε νὰ ἀποστηθίζει διάφορους ψαλμοὺς καὶ ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας μας. Κάθε Κυριακὴ καὶ γιορτὴ σὰν ἄκουγε τὸ σήμαντρο νὰ χτυπᾷ ἡ ἁγνὴ ψυχὴ της σκιρτοῦσε ἀπὸ χαρὰ κι ἔσπευδε πρώτη αὐτὴ μαζὶ μὲ τοὺς εὐσεβεῖς γονεῖς της νὰ πᾶνε στὴν ἐκκλησία! Ἐκεῖ, ἀκίνητη σὰν κολῶνα δωρικὴ παρακολουθοῦσε μ’ εὐλάβεια καὶ προσοχὴ τὶς διάφορες τελετὲς καὶ τὴ Θεία καὶ Ἱερὴ μυσταγωγία. Καὶ δοξολογοῦσε τὸν Θεὸ μὲ τὴν καρδιά της.


Πόση εὐλογημένη στ’ ἀλήθεια εἶναι ἡ οἰκογένεια, ὅταν μέσα σ’ αὐτὴν κατοικεῖ ὁ Χριστὸς καὶ ὅταν τὸ ἅγιο θέλημά του κατευθύνει καὶ τὶς σκέψεις καὶ τὰ λόγια καὶ τὶς πράξεις τῶν μελῶν της!

Τέτοια εὐτυχισμένη κι εὐλογημένη οἰκογένεια ἦταν ἡ οἰκογένεια τῆς Φωτούς. Μὲ τὴν ὁμόνοια, τὴν ἀγάπη, τὴν ἀνοχή, τὴν εἰρήνη περνοῦσε κάθε μέρα ἡ ζωή. Κι ὅταν ἔπεφτε τὸ δειλινὸ καὶ τὸ σούρουπο ἄρχιζε ν’ ἁπλώνεται στὴ γῆ, γονεῖς καὶ κοροῦλα μαζευόντουσαν σὲ κάποια γωνιά, καὶ ἀπ' τὴν καρδιὰ ἀνέπεμπαν θερμὴ προσευχὴ μπροστὰ στὶς εἰκόνες κάποιων ἁγίων μορφῶν, ποὺ τὸ ἱλαρὸ φῶς ἐνὸς καντηλιοῦ φώτιζε ἀπαλά.

Σὰν διάβηκαν τὰ παιδικὰ χρόνια κι ἡ Φωτοὺ μπῆκε στὴν ἐφηβεία ἡ μανοῦλα της δειλὰ – δειλὰ ἄρχισε στὴν κοροῦλα της νὰ μιλᾷ γιὰ γάμο καὶ οἰκογένεια. Ἡ ἁγνὴ παρθένα στὴν ἀρχὴ κοκκίνιζε καὶ δὲν ἔβγαζε μιλιά. Κάποια μέρα ὅμως τόλμησε νὰ μιλήσει κι εἶπε λίγα λόγια καὶ ἁπλά.

- Μανοῦλα! Γιατί μου μιλᾷς γιὰ γάμο; Ἐγὼ ἔχω ἤδη βρεῖ τὸν καλό μου. Ὅμοιός του δὲν εἶναι ἄλλος στὸν κόσμο κανείς...

Ἡ καλὴ μάνα τρόμαξε. Ἡ καρδιὰ της πῆγε νὰ σπάσει. Γιὰ μία στιγμὴ νόμισε πὼς ἡ κόρη της μὲ κάποιο εἶχε συνδεθεῖ κι ἑτοιμάστηκε νὰ τὴ μαλώσει. Κι ἡ κόρη ποὺ κατάλαβε τοὺς φόβους της ἔσπευσε νὰ ἐξηγήσει.

- Μανοῦλα! Μὴ φοβᾶσαι. Ἡ κόρη σας δὲν πρόκειται ποτὲς νὰ σᾶς ντροπιάσει. Προσεύχου μονάχα νὰ μὲ κρατάει ὁ Θεὸς στὸν δρόμο του. Ὁ καλός μου δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν Χριστό μου, τὸν Σωτῆρα καὶ Λυτρωτή μου...

Ἡ καλὴ μάνα στὰ λόγια τοῦτα δὲν θέλησε ν’ ἀπαντήσει.
«Ἔλα, τῆς εἶπε. Ὁ πατέρας περιμένει στὸ διπλανὸ χωράφι. Πάω νὰ τὸν βοηθήσω. Σὺ κάτσε στὸ σπίτι καὶ κοίταξε τὴν δουλειά σου».
Καὶ βγῆκε.
Ὅμως τῆς Φωτεινῆς τὰ λόγια τὴν εἶχαν κυριολεκτικὰ συνταράξει:
«Ἐγὼ βρῆκα τὸν καλό μου. Δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν Χριστό μου, τὸν Σωτῆρα καὶ Λυτρωτή μου».

Μιὰ νύχτα ἡ μητέρα τῆς ξύπνησε. Ἄδικα πάσχισε νὰ ξανακοιμηθεῖ. Χάθηκε ὁ ὕπνος της. Γι’ αὐτὸ σηκώθηκε καὶ πῆγε στὸ διπλανὸ δωμάτιο, ποὺ ἔμενε ἡ κόρη της κάτι νὰ πάρει. Τί εἶδε ὅμως ἐκεῖ; Ἀλοίμονο! Τὸ στρῶμα ἀδειανὸ κι ἀνέγγιχτο. Ἔλειπε ἡ Φωτού.

Ἡ καημένη ἡ μάνα τρομαγμένη ἔτρεξε καὶ ξύπνησε τὸν σύζυγό της. Καὶ μαζί του ἄρχισε νὰ ψάχνει στὸ σπίτι, στὸν δρόμο κι ἔξω ἀπ’ τὸ χωριὸ γιὰ νὰ βροῦν τὴν κοροῦλα τους. Τὰ χαράματα ἐκεῖ ποὺ μὲ τὰ μάτια ὁλοκόκκινα ἀπ’ τὸ κλάμα καὶ τὴν καρδιὰ σπασμένη ἀπ' τὸν φόβο γύριζαν στὸ σπίτι, κάτι βλέπουν. Τί; Τὴν κοροῦλα τους! Τὴ Φωτοὺ νὰ γυρίζει μονάχη!

- Κόρη μας! εἶπαν κι οἱ δυὸ μ’ ἕνα στόμα. Κόρη μας ἀγαπημένη! Ποῦ ἤσουνα; Ποῦ πέρασες τὴ νύχτα;

Κι ἡ κόρη μὲ γλυκύτητα καὶ στενοχώρια γιὰ τὴν ἀνησυχία καὶ τὸν φόβο ποὺ τοὺς πότισε, ἀπήντησε:

- Γονεῖς μου ἀγαπημένοι! Συγχωρέστε με πού σᾶς στενοχώρησα. Δὲν τὸ ἤθελα. Δὲν ἤμουνα σὲ κανένα κακὸ τόπο. Ἤμουνα στὸ ἀσκητήριό μου. Πῆγα ἐκεῖ ἀπὸ νωρὶς γιὰ ἀγρυπνία καὶ προσευχή. Μέρες τώρα κάθε βράδυ πηγαίνω ἐκεῖ καὶ μένω μὲ τὸν Νυμφίο μου Χριστό. Μένω καὶ προσεύχομαι γιὰ σᾶς, γιὰ τοὺς δικούς μας, τὴν πατρίδα μας, γιὰ μένα. Συνήθως ἐπιστρέφω πολὺ πρωί, ὅταν ἀκόμη κοιμᾶστε. Σήμερα ὅμως παρασύρθηκα στὴν προσευχὴ καὶ ξεχάστηκα. Ἔτσι ἄργησα. Συγχωρέστε με, εἶπε ξανά, πού σᾶς λύπησα καὶ σᾶς ἔκαμα ν’ ἀνησυχήσετε...
Καὶ τὰ μάτια της γιόμισαν δάκρυα.

Ἡ εἰλικρίνεια, ἡ ἀθῳότητα τῆς μορφῆς της, τὰ μάτια της τὰ δακρυσμένα καθησύχασαν τοὺς καλοὺς γονεῖς, ποὺ δὲν τόλμησαν νὰ τὴν μαλώσουν περισσότερο, οὔτε καὶ σκέφτηκαν νὰ τὴν περιορίσουν καὶ νὰ τῆς ἀνακόψουν τὴν ἱερὴ ἀπόφασή της νὰ ζήσει γιὰ τὸν Χριστό.



Τὴν ἄλλη μέρα οἱ γονεῖς τῆς Φωτούλας συνόδεψαν τὴν κόρη τους στὸ ἀσκητήριό της. Ἦταν μία σπηλιὰ ἔξω ἀπὸ τὸ χωριό, μὲ λίγο φῶς, ἀλλὰ καθαρή. Σ' αὐτὴν ἡ Ἁγία κάποια μέρα μὲ τὶς εὐχὲς τῶν γονιῶν της, κι ἀφοῦ ἀποχαιρέτησε τὶς φίλες της, κατέφυγε νὰ ζήσει, ὅπως ποθοῦσε τὴν ζωή της. Σὲ λίγο καιρὸ ὅμως τὸ ταπεινὸ καὶ φτωχικὸ κατάλυμά της ἔγινε τόπος πολυσύχναστος, τόπος ἐπισκέψεων καὶ προσκυνήματος, τόπος καταφυγῆς καὶ παρηγοριᾶς, μὰ καὶ διδασκαλίας καὶ καθοδηγήσεως τῶν κατοίκων ὅλων τῶν γύρω χωριῶν.

Στὸ σπήλαιο αὐτὸ ἡ ἁγνὴ καὶ ἡ ἡρωικὴ κόρη πέρασε ὅλη της τὴ ζωή. Μιὰ ζωὴ ἐγκαρτέρησης καὶ προσευχῆς, ζωὴ ἐγκράτειας καὶ ἀφιέρωσης ὁλοκληρωτικῆς στὸν Οὐράνιο Νυμφίο Χριστό.

Εἴπαμε τὴ ζωὴ αὐτὴ ἡρωική. Κι εἶναι στ’ ἀλήθεια ἡρωική. Γιατί ὁ βίος τοῦ πιστοῦ, μέσα στὴ μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ «εἴτε διὰ ζωῆς εἴτε διὰ θανάτου», εἶναι μία πορεία ἔνδοξη πρὸς αἰώνιο τέρμα. Εἶναι ἀνάγκη ὁ πιστὸς κάθε ἥμερα νὰ δίνει τὴ μαρτυρία τῆς πίστεώς του. Ἕνας ἀγῶνας εἶναι τοῦτος καὶ μία μάχη γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς τελειότητας. Τὸ τέλος δὲν εἶναι πάντα εἰρηνικὸ καὶ ἀνώδυνο. ὁ σκοπὸς ὅμως εἶναι πάντα ὁ ἴδιος, ἡ σωτηρία, ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ μέσα στὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας μας. Καὶ τὸ μέσο καὶ κεῖνο εἶναι ἕνα, ἡ προσφορὰ τοῦ ἐαυτοῦ μας ὁλόκληρου σὲ μία θυσία ζωντανὴ κι εὐπρόσδεκτη στὸν Κύριο, «εἴτε διὰ ζωῆς εἴτε διὰ θανάτου». Ἐπισκόπου Διονυσίου Ψαριανοῦ, Μαρτυρία Ἰησοῦ Χρίστου, σελ. 252. Μὲ αἷμα καὶ μὲ δάκρυ «μεγαλυνθήσεται ἐν ἡμῖν ὁ Χριστός».

Ναί! μεγαλυνθήσεται ἐν ἡμῖν ὁ Χριστός. Αὐτὸ ἔγινε καὶ μὲ τὴν ἁγνὴ κόρη, τὴν Φωτού. Ἐδῶ ζωντανὴ τὴν δόξασε ὁ Κύριος.
Θαύματα πολλά, πολλὰ θαύματα ἔκαμε ἡ Ἁγία σὲ πονεμένους καὶ δυστυχισμένους, ὅταν ἀκόμη βρισκόταν στὴ ζωή. Ἐδῶ καὶ πεθαμένη τὴν τίμησε. Τὸ ἅγιο λείψανό της ποὺ τάφηκε κι εὑρέθηκε στὴ σπηλιὰ γύρω στὰ 1718 – 1732 μὲ τὴ σκαλιστὴ ἐπιγραφὴ ἀπὸ πάνω «Φωτεινὴ Παρθένος Νύμφη Χριστοῦ», ἐξακολουθεῖ καὶ σήμερα νὰ προσφέρει τὴ θεραπεία στοὺς ἀρρώστους, στοὺς τυφλοὺς τὸ φῶς, στοὺς πονεμένους τὸ ψυχικὸ ξεκούρασμα καὶ τὴ χαρά.

Τὸ ἀσκητήριο τῆς ἁγίας Φωτεινῆς ὑπάρχει καὶ σήμερα.
Βρίσκεται στὸ χωριὸ Ἅγιος Ἀνδρόνικος.
Σ’ αὐτὸ μπαίνει ἕνας ἀπὸ μία στενὴ εἴσοδο καὶ καταβαίνει ἀπὸ μία σκάλα φτιαγμένη ἀπὸ ἐγχώριες πέτρες καὶ ποὺ ἔχει 23 σκαλοπάτια. Τὸ σπήλαιο μοιάζει μὲ κατακόμβη, σὰν κι ἐκεῖνες ποὺ χρησιμοποιοῦσαν οἱ πρῶτοι χριστιανοί. Στὸ βάθος τοῦ σπηλαίου εἶναι τὸ ἁγίασμα. Ἀπὸ τὸ νερὸ αὐτὸ παίρνουν οἱ ἄρρωστοι καὶ πλένουν τὰ ἀρρωστημένα μέλη τους γιὰ νὰ θεραπευτοῦν.
Ἰδιαίτερα ἡ Ἁγία πιστεύεται, πὼς θεραπεύει τὰ ὀφθαλμικὰ νοσήματα.

Στὰ μαῦρα χρόνια τῆς τουρκικῆς σκλαβιᾶς τὸ σπήλαιο τῆς Ὁσίας χρησιμοποιήθηκε καὶ ὡς ναός. Μέσα σ' αὐτὸν λιγογράμματοι, μὰ πιστοὶ ἱερεῖς θέριεψαν τὴν ἀποσταμένη ἐλπίδα μὲ τὰ ἁπλά, ἀλλὰ καὶ μαγικὰ λόγια τοῦ ποιητῆ:

Μὴ σκιάζεστε στὰ σκότη
κι ἡ λευτεριὰ σὰν τῆς αὐγῆς τὸ φεγγοβόλο ἀστέρι
τῆς νύχτας τὸ ξημέρωμα θὰ φέρει.

Ἡ Ἁγία Φωτεινὴ εἶναι πολὺ σεβαστῆ στὴν Κύπρο. Σεβαστῆ γιὰ τὰ θαύματά της τὰ πολλά, ποὺ πετυχαίνουν ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ μ’ εὐλάβεια καὶ πίστη καταφεύγουν στὸ ναό της. Ὑπάρχει ἐπίσης παράδοση ποὺ λέει, πὼς στὸ Ριζοκάρπασο ὑπάρχουν καὶ σήμερα συγγενεῖς ἀπὸ τὴ γενιά της.

Τὴν ἡμέρα τῆς γιορτῆς της χιλιάδες πιστῶν ἀπ’ ὅλη τὴν Καρπασία κι ἀπὸ διάφορα μέρη τῆς Κύπρου πηγαίνουν στὸν Ἅγιο Ἀνδρόνικο ποὺ εἶναι τὸ ἀσκητήριό της γιὰ νὰ τιμήσουν τὴν Ἁγία καὶ νὰ παρακολουθήσουν μὲ προσοχὴ τὴ θεία Μυσταγωγία.
Τὴ στιγμὴ αὐτὴ ἂς πᾶμε νοερὰ ὡς ἐκεῖ, μιὰ κι οἱ ὀρδὲς τοῦ Ἀττίλα δὲν μᾶς ἀφήνουν νὰ πᾶμε τώρα καὶ σωματικά, κι ἀφοῦ γονατίσουμε μπροστὰ στὸν τάφο ποὺ ἔκλεισε τὸ ἅγιο σκήνωμά της, ἂς ποῦμε εὐλαβικά:

Ὁσία Φωτεινὴ πανένδοξε,
τᾶς οὐρανίους μονάς, ἐπαξίως οἰκήσασα,
σὺν παρθένων τάγμασι, καὶ ὁσίων στρατεύμασι,
τοὺς ἐκτελοῦντας πίστει τὴν μνήμην σου,
καὶ προσιόντας πιστῶς τὴ σκέπη σου,
σῷζε πρεσβείαις σου,
καὶ πταισμάτων ἄφεσιν παρὰ Θεοῦ,
αἴτησαι καὶ λύτρωσιν, καὶ μέγα ἔλεος.

ΠΗΓΗ