Γιαγιά,τι’ναι το Τριώδιο;

Η Ελπίδα και ο Γιώργος ,είναι απ’ τα παιδιά που έχουν την ευλογία στην οικογένειά τους, να ζει πολύ κοντά, η γιαγιά Σοφία. Απλή στους τρόπους,κολοσυνάτη ,χωρίς πολλές γραμματικές γνώσεις, όμως πολύ πιστή στο Θεό.
Μας αρέσει να την ακούμε με προσοχή κάθε φορά που αποφασίζει να μας διηγηθεί κάποιο από τα θαύματα που έζησε…
Τις Κυριακές λοιπόν μετά απ’ την εκκλησία, έχουμε τη συνήθεια να μαζευόμαστε όλοι μαζί στο σπίτι της,για το μεσημεριανό φαγητό και, έτσι έγινε και σήμερα…

Αφού απολαύσαμε τα νόστιμα και καλοψημένα φαγητά της γιαγιάς, μαζέψαμε και τακτοποιήσαμε τα πιάτα και τη κουζίνα. Οι «μεγάλοι» πήραν το καφεδάκι τους και βγήκαν να τ’ απολαύσουν στον ανθοστόλιστο και μυρωδάτο κήπο.Μπήκαμε κιόλας στην Άνοιξη βλέπεις!

Η γιαγιά έκατσε στη συνηθισμένη της γωνιά κάτω απ’ τις αγαπημένες της, άγιες εικόνες και τα’ άσβεστο με τα’ Άγιο Φως απ’ την Ανάσταση, καντηλάκι της.

_ Σήμερα λοιπόν παιδιά μου ξεκινά το Τριώδιο…

_ Γιαγιά, τι ’ναι το Τριώδιο; ρώτησε η Ελπίδα.

_ Με την παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου που διάβασε ο παπάς σήμερα στην εκκλησία και λίγο πριν τη Μεγάλη Σαρακοστή, ο Θεός μας θυμίζει πως υπάρχουν δυο λογής ανθρώπων: οι υπερήφανοι ,και οι ταπεινοί που αναγνωρίζουν τα σφάλματά τους και μετανοιώνουν γι’ αυτά. Γι’ αυτό κι Εκείνος τους αγαπά.
Την επόμενη Κυριακή, είναι η παραβολή του Ασώτου που μας λέει για το γιό ενός πλούσιου πατέρα, που αποφάσισε να σπαταλήσει το μερίδιο απ’ τη περιουσία του και να φύγει μακρυά απ’ το σπίτι του…

_ Γιαγιά , είπε ο Γιώργος , έμεινε για πάντα μακρυά του;

_ Ευτυχώς όχι, παιδί μου! αφού πέρασε πολλή δυστυχισμένη ζωή, γύρισε κλαίγοντας στον πατέρα του, παρακαλώντας τον να τον συγχωρέσει…

_ Και την άλλη Κυριακή γιαγιά, που λέμε της Αποκρηάς θα ντυθούμε να πάμε στο καρναβάλι όπως κάνουν και τα’άλλα παιδιά;

_ Άα! Γιωργάκη μου ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός λέει μια παροιμία! Και ξέρεις τι λέει ο Χριστούλης μας; Όπου είναι ο θησαυρός μας ,εκεί είναι και η καρδιά μας!

_ Τι σημαίνει αυτό γιαγιά;

_ Σημαίνει παιδιά μου ότι, αυτό το έθιμο είναι απ’τα παλιά , απ’ τους αρχαίους ακόμα που λάτρευαν το θεό Διόνυσο και έβαζαν μάσκες και ντύνονταν παράξενα κι ύστερα, έκαναν πράξεις άσεμνες, που δε λέγονται παιδί μου!...

_ Ο Απόστολος Παύλος μας λέι να φεύγουμε απ’ την ειδωλολατρεία και οι άγιοι της εκκλησίας μας, όπως ο Μέγας Βασίλειος μας παροτρύνουν να μοιάζουμε με τις μελισσούλες που πετούν στα μυρωδάτα λουλούδια του αγρού κι απ’ αυτά τρυγούν το νέκταρ, κι όχι με τις μύγες που πηγαίνουν όπου είναι βρωμιά!...είπε ο πατέρας ,πού άκουσε τη κουβεντούλα τους!

_ Μα τι θα πουμε στους συμμαθητές μας που θα παρατηρήσουν ότι λείπουμε;

_ Μπορείτε με θάρρος , σαν γνήσιοι χριστιανοί, ν’ απαντήσετε ότι :

Προτιμούμε να μη στενοχωρήσουμε το Χριστούλη μας και ότι δε γίνεται να υπηρετούμε δυο κυρίους…Ή τον Ένα θ’αγαπάμε ή τον άλλο…

Και ξέρετε πως γι’ αυτό θα κερδίσετε από ένα λαμπερό στεφάνι ,απ’ το Θεό γιατί αγωνίζεστε γι’ Αυτόν;

_ Εγώ το θέλω αυτό το στεφάνι ,γιαγιά!

_ Κι εγώ!

_ Μπράβο, καλά μου παιδιά! Τώρα είστε ήρωες σαν τους αγίους μας και όπως ο αη-Γιώργης, μαρτύρησαν και δε πρόδωσαν τη πίστη τους, παρ’όλα τα πλούτη και τ’αξιώματα που τους έταξαν οι άρχοντες!

Χαρά σ’αυτούς π’ακούν το λόγο του Θεού και τον εφαρμόζουν! Και ξέρετε; Εκείνη τη μέρα θα σας φτιάξω τη πιο νόστιμη τυρόπιτα και θα φάμε κι απ’ το αγαπημένο σας γλυκό σταφύλι που έφτιαξα με τα χεράκια μου, κι αν θέλετε, θα σας δείξω τα παράσημα που ο παππούς σας κέρδισε στο πόλεμο του ’40…

_ Αλήθεια γιαγιά;

_ Φυσικά ,είπε κι η μητέρα,που συμπλήρωσε την παρέα μας, κι έτσι , θα γιορτάσουμε όλοι μαζί, χριστιανικά!..

πηγή

Άκαρπα δένδρα;

  Πολλές φορές παρακολουθούμε διάφορες εκδηλώσεις πολιτιστικές, ψυχαγωγικές, πολιτικές...

    Βλέπουμε νέους ανθρώπους, καλοντυμένους, ωραίους, δυνατούς, πετυχημένους. Να χαίρονται τη ζωή τους, να είναι δραστήριοι και δημιουργικοί...

    Και όμως τους βλέπουμε μόνους, χωρίς οικογένεια, χωρίς γάμο και παιδιά, σε σχέση και δεσμό,  λένε, και διερωτόμαστε, γιατί;

     Έχουν κάποια άλλη κλίση στη ζωή τους; Υπάρχουν οικονομικά προβλήματα λόγω κρίσεως, που δεν τους επιτρέπουν να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα του γάμου και να ανεβούν τα σκαλιά της Εκκλησίας, εφόσον βεβαίως είναι ορθόδοξοι; Υπάρχει κάποια αρρώστεια ή κάποιο οργανικό πρόβλημα, που τους κρατάει στάσιμους; Δεν βρέθηκε ακόμη το αντίστοιχο κατάλληλο πρόσωπο και πειραματίζονται και δοκιμάζουν εξακολουθητικά περιπτώσεις; Έχουν εκκρεμότητες με γονείς εμπερίστατους ή από προηγούμενους γάμους;

  Μπορεί να ισχύουν κάποιοι από αυτούς τους λόγους. Μπορεί όμως να είναι και κάτι άλλο: Τελείως διαφορετικό, πολύ σοβαρό όμως. Δηλαδή μπορεί να υπάρχουν κάποιοι λόγοι διανοητικοί, σύλληψης δηλαδή κριτηρίων και αρχών ζωής, επιλογής προτεραιοτήτων, λόγοι ηθικοί, πνευματικοί, επηρεασμού, κοσμικής νοοτροπίας. Ας προσπαθήσουμε να το εξηγήσουμε.

    Στην πατρίδα μας έχει μπει για τα καλά στην οικογενειακή ατμόσφαιρα και παράδοση ο δυτικός τρόπος ζωής. Προγαμιαίες σχέσεις διαρκείας, χρόνιοι δεσμοί, παράνομες συμβιώσεις, παρατεταμένα λογοδοσίματα και αρραβωνιάσματα, σύμφωνα συμβίωσης, αναβολές και μετέωρα αναποφάσιστα βήματα, διαζύγια, ίσως και τεκνοποίηση χωρίς γάμο. Όλα αυτά σε μια προσπάθεια δήθεν ξεκαθαρίσματος περί του μέλλοντος και δοκιμασίας των προσώπων.

      Κρίμα όμως να έχει επικρατήσει μια τέτοια μαζική συνήθεια και νοοτροπία, η οποία δεν προωθεί τη δημιουργία και τη ζωή, αλλά απλά τρέφει την ηδονή και την ψευδαίσθηση, ότι κάτι κάποτε καλό θα μας καθίσει. Το ερώτημα είναι: πότε όμως;

     Όλα αυτά όμως είναι μια αυταπάτη, θλιβερή εξέλιξη στην προσωπική μας ζωή. Εκτός του ότι έχουμε ένα διχασμό της γενετήσιας διαδικασίας με απομάκρυνση της δημιουργικής διάστασής της, χάνεται ο χρόνος. Μας κλέβει το μυαλό μας και ο διάβολος το χρόνο. Η προσωρινότητα νικά τη σταθερότητα της επιθυμητής νομιμότητας. Και, όπως άλλωστε γνωρίζουμε όλοι,  «ουδέν μονιμώτερον του προσωρινού».

Ο χρόνος περνάει ανεπιστρεπτί. Η συνήθεια γίνεται τρόπος ζωής. Τα αισθητήρια σιγά σιγά κουράζονται και οι επιθυμίες δεν ανανεώνονται. Ο άνθρωπός μας μέσα σε μια τέτοια σχέση ζωής προσωρινότητας και εκκρεμότητας εξαντλείται βλέποντας τη ζωή να μη προχωράει και ή χωρίζει απογοητευμένος χωρίς να επιχειρήσει κάτι καινούριο ή επισημοποιεί αυτό που έχει αναγκαστικά χωρίς παλμό και ζωντάνια, χωρίς όρεξη για ζωή και δημιουργία. Εξάλλου τα χρόνια πέρασαν και οι αναπαραγωγικές ικανότητες που έχουν απομείνει είναι ελάχιστες. Το νέο σχήμα που επιχειρείται συμβατικά, κατά συνθήκη είναι ένας πολιτικός γάμος.

   Όλο αυτό όμως το επιχείρημα, το έωλο και αναποτελεσματικό, το σατανικό θα λέγαμε, εισηγμένο από εκτός ορθοδοξίας κέντρα και ανηλεώς προβαλλόμενο από τον σιωνιστικό υπόκοσμο του Χόλλυγουντ, «να συζήσουμε για να γνωριστούμε – πως θα αποφασίσουμε αν δεν γνωριστούμε και πως θα παντρευτούμε αν δεν συζήσουμε;» όχι μόνο δεν έχει την ευλογία του Θεού και της Εκκλησίας, αλλά αποδεικνύεται μια πολύ εύθραυστη πλάνη, που η συντριβή της αφήνει πίσω της ερείπια στους ενδιαφερομένους και πίκρα στις ψυχές των γονέων και συγγενών. Το όραμα μιας συγκροτημένης παραδοσιακής οικογένειας γίνεται «φτερό στον άνεμο» και το ένα διαζύγιο φέρνει κι άλλο και ο ένας ερωτικός σύντροφος μετά τον άλλο αυξάνει την κακοδαιμονία της μοιχείας στις ψυχές και στην  πρόοδο της ζωής.

    Παλιά δεν γινόντουσαν έτσι τα πράγματα. Μπορεί να υπήρχαν γνωριμίες, πάντα βέβαια με ερευνητικό και σοβαρό σκοπό, αλλά δεν καθυστερούσαν τόσο πολύ, όπως σήμερα, που πρέπει πρώτα να σπουδάσουν, να διορισθούν, να φτιάξουν σπίτι, και μετά να παντρευτούν. Τότε τους ενδιέφερε να ιδρύσουν άμεσα οικογένεια και να ακουστούν τα πρώτα γέλια των παιδιών μέσα στο ευλογημένο σπίτι. Ξεκινούσαν οι άνθρωποι από τα πατρικά τους σπίτια και έσμιγαν στην Εκκλησία. Μετά τα στέφανα, με τις ευχές του Θεού, του κλήρου και του λαού, πήγαιναν στο νέο τους σπίτι που τους περίμενε. Τώρα όμως...

    Με τη νέα τάξη οι γυναίκες πλήττονται περισσότερο. Πονούν. Περνούν τα χρόνια και «τρελλαίνονται». Κάθε λεπτό που περνάει όλο και απομακρύνει την ελπίδα για μητρότητα και παιδοποιϊα. Μετά αρχίζουν οι λογισμοί για άγαμη μητρότητα. Αν τελικά παντρευτούν, αυτό γίνεται πολύ καθυστερημένα, όχι σπάνια και μετά τον θάνατο των γονέων τους, που πήγαν μάλλον «σκασμένοι», και τότε αρχίζουν οι προσπάθειες για αμφίβολες εξωσωματικές και οι πολυδάπανες εμβρυομεταφορές και τελικά το ενδεχόμενο της υιοθεσίας πλησιάζει όλο και περισσότερο. Έτσι η πραγματική ζωή πάει πίσω.

    Οι νέες μετά από όλα αυτά τραυματισμένες οργανικά και πνευματικά, προδομένες από ανθρώπους και θυμωμένες με τον εαυτό τους, γογγύζοντας ενίοτε κατά του Θεού αδυνατούν να συλλάβουν παιδί. Πειραματίζονται πλέον σε νέες σχέσεις κάνοντας πολλές εκπτώσεις στις απαιτήσεις τους, προκειμένου να κρατήσουν στα χέρια τους έστω ένα και μοναδικό καρπό, τη στιγμή που θα ήταν πολύτεκνες μάνες. Αν αυτό έλθη κάποτε, το έχουν σα μαχαραγιά, μοναχοπαίδι άλλωστε, φοβούνται μη τους πάθει τίποτε και στη βάπτιση βάζουν τρία ονόματα για να καλύψουν όλους τους παππούδες. Και το μοναχοπαίδι γίνεται κακομαθημένο μοναχοπαίδι. Αυτό όμως  που καταφέρνουν τελικά να έχουν  στα χέρια τους είναι συνήθως μια δυαδική συντροφικότητα με γκρίνια και ένα αγχωτικό ανικανοποίητο.

Έλεγε κάποιος ότι «αν οι κοπέλλες δεν ενέδιδαν στις σχέσεις, σήμερα θα ήταν όλες παντρεμένες». Τώρα είναι και γερασμένες και άκαρπες. Πολλές είναι μόνες. Κάνουν μεταπτυχιακά και κοιτάζουν πρώτα,  όπως λένε, την καριέρα τους.

    Κι όμως πρώτη προτεραιότητα είναι η ζωή και η δημιουργία, η οικογένεια, γιατί μεταξύ των άλλων μέσα σ΄ αυτή την υπάρχουσα αβεβαιότητα γίνονται και πολλές αμαρτίες και πολλές εκτρώσεις. Αποτέλεσμα;

   Το αρχικό βασικό λάθος ποιο ήταν; Η λατρεία της προβαλλόμενης εικονικής πραγματικότητας και το δαιμονικό ψευδέστατο λόγιο: «Έχουμε καιρό! Ακόμη νωρίς είναι». Αυτά σαφώς υποβοηθούμενα από την επάρατη τηλεόραση, την ηλεκτρονική – διαδικτυακή επικοινωνία και την έρπουσα αμαρτωλότητα.

    Αν όλο αυτό σήμερα δεν είναι μια τραγική πραγματικότητα, όποιος το υποστηρίξει, δεν αληθεύει. Δυστυχισμένες υπάρξεις βρίσκονται πλέον διαρκώς ανοιγμένες στο πέλαγος της ζωής, χωρίς ποτέ να βρούνε το δικό τους λιμάνι και να δέσουν με ασφάλεια. Εκείνο που βιώνουν είναι η απελπισία, ο γογγυσμός προς τον Θεό που δεν φταίει σε τίποτε και η προσωπική τους μοναξιά και παραξενιά.

   Σημειωτέον ότι όλα αυτά τα χρόνια της συμβίωσης για να εξακριβώσουν οι διαπλεκόμενοι νέοι μας αν ταιριάζουν, γίνονται αμαρτίες και εγκλήματα και πολλά ζευγάρια παραμένουν μακριά από τα ζωοπάροχα και αγιαστικά μυστήρια της Εκκλησίας μας. Τίποτε δεν πάει καλά και αρχίζουν και διερωτώνται: “-Μήπως μας μάγεψαν;”

   Αρχίζουν και ψάχνουν κήπους, γλάστρες και πρεβάζια και υποψιάζονται μαγικές δυνάμεις και νεράϊδες με ξωτικά που δυσκολεύουν την περιπόθητη έλευση του γάμου, ρωτούν δεξιά κι αριστερά. Κι όμως φταίνε καθαρά οι αμαρτίες, η παράνομη σχέση και ζωή,  που κρατάνε μακριά τον δωρεοδότη Θεό και δεν έρχεται η ευλογία του Μυστηρίου του γάμου και παραμένουν οι συνδεδεμένοι τελικά δύο άκαρπα δένδρα.

   Χρειάζεται λοιπόν  επιστροφή στο Χριστό και το Ευαγγέλιο, μετάνοια, εξομολόγηση και συνεπής μυστηριακή ζωή.

    Χρειάζεται εσωτερικό ξεκαθάρισμα τι πρώτο και τι δεύτερο στη ζωή μας, προσευχή και μελέτη, αποφασιστικότητα για ζωή και δημιουργία, διότι μετά από μια περιπετειώδη και θολή περιπλάνηση στους δρόμους της αθέσμου ηδονής, δεν έρχονται τα πράγματα όπως μέσα στα σύννεφα του ρομαντισμού μας τα είχαμε φαντασθεί.

    Επιστροφή λοιπόν στο θέλημα του Θεού πρώτα και όλα τα άλλα θα μας τα δώσει ο Κύριος στον κατάλληλο χρόνο και θάμαστε χαρούμενοι και ευλογημένοι. Θάχουμε παιδιά και μείς και η Εκκλησία και η Πατρίδα.

Χριστιανική Εστία Λαμίας

site/xrestia

Το είδα εδώ

Ένα απλό περιστατικό, που φανερώνει για μια ακόμα φορά τη διάκριση του Οσίου Παϊσίου

Του  Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

    Σε μια μου επίσκεψη στο Κελλίον της Παναγούδας, έτυχε να βρίσκεται εκεί και άλλος προσκυνητής ο οποίος ρώτησε τον Άγιο Γέροντα, αν πρέπει όταν διαβάζουν το βράδυ με τη σύζυγό του το Απόδειπνο, να διαβάζουν και τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. 

    Έχω το λογισμό ότι για να ρωτήσει ο προσκυνητής αυτή την ερώτηση, σημαίνει ότι τον απασχολούσε και πιθανώς να αντιλήφθηκε κάποια δυσκολία από μέρους της συζύγου του.

   Ο Όσιος Παΐσιος χωρίς άλλες επεξηγήσεις ή περιστροφές του είπε «Το Απόδειπνο θα το διαβάζετε μαζί με τη σύζυγό σου και τους Χαιρετισμούς της Παναγίας θα τους διαβάζεις μόνος σου».  Χωρίς άλλη ερώτηση ο προσκυνητής αντιλήφθηκε το νόημα των λόγων του Οσίου Γέροντος.

   Είναι γεγονός ότι κάποτε η αδιακρισία μας ή ο υπέρμετρος ζήλος να μας οδηγήσει σε ενέργειες που πιθανώς να δυσκολεύουν τον άλλο.  Ας αφήσομε τον ίδιο το Κύριο να οδηγήσει τον κάθε άνθρωπο στο δρόμο του με τον τρόπο που γνωρίζει αυτός. 

 Είναι φοβερό πράγμα η αδιακρισία, καθότι μπορεί να προκαλέσει δυσφορία σε πνευματικά θέματα.  Ο Όσιος Παΐσιος με την απάντησή του ανέπαυσε τον προσκυνητή, καθότι και θα διαβάζει μαζί με το Απόδειπνο τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, αλλά και τη σύζυγο του προφύλαξε από τυχόν δυσφορία σε ένα τέτοιο πνευματικό θέμα.

ΠΗΓΗ

Οι πρωτοποριακοί λόγοι του αγ. Γρηγορίου Θεολόγου για τη γυναίκα

Ο σήμερα τιμώμενος άγ. Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, στον οποίο η Εκκλησία απέδωσε τον ιδιαίτερο τίτλο “Θεολόγος”, υπήρξε εκτός των άλλων ένας φλογερός υπέρμαχος της κοινωνικής δικαιοσύνης, ειδικά στο ζήτημα της αδικίας που υφίστανται οι γυναίκες, αλλά και στο πρόβλημα της δουλείας. Για το δεύτερο, λ.χ., θεωρούσε πως η δουλεία είναι μία εξοργιστική παρά φύση κατάσταση, όπου οι άνθρωποι βάζουν πάνω από τον Θεό τη δική τους εξουσία, και ταιριάζει μόνο στα χωρίς λογική ζώα.

Στο ζήτημα ειδικά της κοινωνικής καταπίεσης των γυναικών, η διδασκαλία του είναι πολύπλευρη και εντυπωσιακή. Τουλάχιστον δεκαπέντε αιώνες (!) πριν από τα κηρύγματα του 19ου αιώνα για τα γυναικεία δικαιώματα, ο μεγάλος Καππαδόκης ιεράρχης κατήγγειλε ευθέως και ευθαρσώς τη συστηματική αδικία που προέβλεπαν οι κοινωνικοί νόμοι για το μισό του πληθυσμού. Με τους λόγους του, μάλιστα, ανατρέπει την κρατούσα άποψη, που θεωρεί την άδικη νομοθεσία σαν προϊόν της θείας βούλησης και επισημαίνει πως η Δικαιοσύνη του Θεού απαιτεί την ισότητα όλων των πλασμάτων Του.

Ας δούμε όμως τους πιο αντιπροσωπευτικούς από αυτούς τους λόγους του:

Δεν δέχομαι αυτή τη νομοθεσία, δεν επαινώ την κοινωνική συνήθεια. Οι νομοθέτες ήταν άνδρες, γι’ αυτό η νομοθεσία είναι κατά των γυναικών. Γι’ αυτό και δώσανε τα παιδιά στην εξουσία του πατέρα, αφήνοντας χωρίς φροντίδα το ασθενέστερο.

Ο Θεός όμως δε φέρθηκε έτσι, αλλά έδωσε την εντολή: “τίμα τον πατέρα  σου και τη μητέρα σου, για να ζήσεις καλά”, που είναι η πρώτη εντολή στην παλαιά διαθήκη.

 Βλέπετε την ισότητα της νομοθεσίας. Ένας είναι ο δημιουργός του άντρα και της γυναίκας, και από μια σάρκα είναι και οι δύο, προέρχονται από μία εικόνα του Θεού, και υπάρχει γι’ αυτούς ένας νόμος, ένας θάνατος, μία ανάσταση. Έχουμε γίνει και από άντρα και από γυναίκα. Ένα χρέος οφείλεται από τα παιδιά στους γονείς. Πώς λοιπόν εσύ απαιτείς συζυγική πίστη από τη γυναίκα σου, ενώ ο ίδιος δεν την προσφέρεις; Πώς ζητάς εκείνο το οποίο δεν δίνεις; Πως βγάζεις διαφορετικούς νόμους για σώμα όμοιο και ισάξιο με το δικό σου;

Αν μάλιστα εξετάζεις τα χειρότερα, πρόσεξε το εξής: Αμάρτησε η Εύα; Το ίδιο έκανε και ο Αδάμ. Και τους δύο τους εξαπάτησε ο όφις. Δε βρέθηκε ο ένας πιο αδύναμος και ο άλλος πιο δυνατός. Αλλά εξετάζεις τα καλύτερα; Και τους δύο τους σώζει ο Χριστός με το πάθος του. Έγινε άνθρωπος για τον άνδρα; Το ίδιο έγινε και για τη γυναίκα. Πέθανε για χάρη του άνδρα; Σώζεται όμως και η γυναίκα με το θάνατό Του.

Λέγεται ότι ο Χριστός προέρχεται από το σπέρμα Δαβίδ. Νομίζεις ενδεχομένως ότι με αυτό τιμάται ο άντρας; Γεννιέται όμως από την Παρθένο και αυτό είναι υπέρ των γυναικών. «Θα γίνουν», μεν λοιπόν, λέγει, «οι δύο, μία σάρκα» (Γέν. 2, 24). Και αυτή η μία σάρκα ας έχει την ίδια τιμή.

πηγή

Στην ψυχὴ του αγοριού ή του κοριτσιού, που έχει λάβει ευλογημένη αγωγὴ απὸ τους γονείς του, ποτὲ δεν θα θριαμβεύσει το κακό

Στην ψυχὴ του αγοριού ή του κοριτσιού, που έχει λάβει ευλογημένη αγωγὴ απὸ τους γονείς του, ποτὲ δεν θα θριαμβεύσει το κακό. Μπορεί προς στιγμήν, ο άνθρωπος ν᾿ απομακρυνθεί απὸ το σωστὸ δρόμο. Όμως οι ιεροὶ σπόροι, που έχουν φυτευθεί απὸ τους γονείς και τον Πνευματικὸ μέσα του, θα τον αφυπνίσουν απὸ την αμαρτωλότητα και θα τον επαναφέρουν στον Παράδεισο που έχασε.

Στάρετς Αλέξιος Μετσώφ.

Ο βίος του Εδώ

Λεφιεμία..!

Η εξάχρονη Σοφία, που δίνει μάχη ενάντια στη λευχαιμία, ζωγραφίζει την αρρώστια που πολεμά σαν χαμογελαστό τερατάκι και δίνει μάθημα γενναιότητας, ελπίδας, κι αγάπης για τη ζωή.

ΠΗΓΗ

Ταξιδεύοντας με τον Άγιο Λουκά...

Είναι τεράστια η χαρά και η ευλογία που αισθάνομαι παρουσιάζοντας από το ταπεινό αυτό ιστολόγιο ένα νέο βιβλίο μιας σπουδαίας και έμπειρης συγγραφέως, συνεργάτιδος και φίλης, της Σίσσυς Κόσσυβα. Ένα βιβλίο, των εκδόσεων Πορφύρα, αφιερωμένο σ’ έναν νέο Άγιο της Οικουμενικής Ορθοδοξίας, στον Άγιο Λουκά, Αρχιεπίσκοπο Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, τον Ιατρό.

Το ενδιαφέρον στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι το εν λόγω πόνημα γράφτηκε και εκτυπώθηκε με τη σκέψη όλων των επιμελητών στα παιδιά. Είναι ένα κατά βάση παιδικό βιβλίο, που διαβάζεται με άνεση και από ενηλίκους.

Της συγγραφέως αξίζουν πολλά εύγε για τους μεγάλους κόπους που κατέβαλε για την εξαιρετικά επιμελημένη συγγραφή και φροντίδα του βιβλίου αυτού, γιατί ας μην ξεχνούμε ότι αν η συγγραφή βιβλίου θεωρείται τέχνη του λόγου, η συγγραφή παιδικού βιβλίου, που θα μεταφέρει ουρανό στις αθώες ψυχές είναι ένα μεγάλο, υπεύθυνο και ιερό έργο.

Η πολυχρωμία του το κάνει ιδιαίτερα ελκυστικό. Συγχαρητήρια πολλά αξίζουν και στην εικονογράφοΆννα Γιαρμενίτη, της οποίας ο χρωστήρας έκανε τις παραστάσεις να ζωντανεύουν ενώπιόν μας. Μια πρωτοτυπία της έκδοσης αυτής είναι ότι συμπεριλαμβάνει και επιτραπέζιο παιχνίδι!

Εντύπωση ιδιαίτερη και θετικότατη δημιουργεί στον αναγνώστη ο Πρόλογος του βιβλίου, τον οποίο έγραψε και μοιράζεται μαζί μας ο Σεβ. Μητροπολίτης Αργολίδος κ. Νεκτάριος, ο οποίος έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της ζωής και της διακονίας του στη μελέτη, καταγραφή και προβολή της ζωής και του έργου του Αγίου Λουκά. Ολόκληρος ο Πρόλογος έχει ως εξής:

Κρατάς στα χέρια σου το μικρό αυτό βιβλίο σαν τιμόνι. Είσαι έτοιμος να ταξιδέψεις; Ένα ταξίδι άλλωστε είναι επιθυμία που παίζει κρυφτό μεταξύ της παιδικής ψυχής σου και του έξυπνου μυαλού σου. Είναι ένα μεγάλο όνειρο. Κάθε γραμμή του βιβλίου είναι ένας μεγάλος δρόμος. Είσαι ο ταξιδιώτης. Το ταξίδι σου είναι μακρινό, επικίνδυνο, όμορφο, γεμάτο περιπέτεια. Είναι η ζωή ενός σπουδαίου ανθρώπου. Του αγίου Λουκά του ιατρού. Ακλουθώντας τον, όπως εμείς κάποτε, θα πας σε τόπους άγνωστους, θα διανύσεις πολλά χιλιόμετρα με έλκηθρο μέσα στα χιόνια, θα μείνεις μέρες μέσα σε τρένα που διασχίζουν αχανείς εκτάσεις, θα μπεις σε ποταμόπλοια, θα χαθείς σε πυκνά δάση. Στην εξορία, μέσα σε μια ξύλινη παράγκα, θαμμένη στο χιόνι, θα τον δεις να ζεσταίνεται με την συντροφιά της προσευχής. Στο σκοτεινό κελί της φυλακής, θα τον αντικρίσεις να φωτίζεται από τη φλόγα της πίστης στο Χριστό που έκαιγε στην καρδιά του. Θα σταθείς μέσα στο χειρουργείο όταν αγωνίζεται να σώζει ζωές και στην εκκλησία όταν προσπαθεί να θεραπεύσει ψυχές. Θα παρακολουθήσεις μεγάλες μάχες, γιατί πολλές φορές επιτέθηκαν στον Άγιο μας, η αδικία, η συκοφαντία, το ψέμα, τα συμφέροντα των δυνατών, η υποκρισία, η απελπισία. Εκείνος έπαιρνε όπλα από το Ευαγγέλιο, τη δικαιοσύνη, την αλήθεια, την ελπίδα, την ειλικρίνεια, τη χαρά. Με αυτά τα δυνατά εφόδια, εκείνος που δεν είχε εξουσία και φαινόταν αδύναμος, νικούσε τους δυνατούς της εποχής του. Σύμμαχοι του αγίου ήταν η λατρεία του στο Χριστό και η αγάπη του για κάθε άνθρωπο, ακόμα και για τους εχθρούς του. Οι λέξεις του βιβλίου, οι τόσο όμορφες και γλυκές που θα σου δώσει η συγγραφέας και τα τόσο ζωντανά σχέδια θα σε βοηθήσουν στο ταξιδάκι σου στη ζωή του αγίου. Επιστρέφοντας στο ταξίδι της δικής σου ζωής είναι βέβαιο ότι θα είσαι φορτωμένος με πολύτιμα εφόδια και θα έχεις αποκτήσει ένα σπουδαίο φίλο, τον ίδιο τον άγιο.

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον πληροφορούμαι ότι το βιβλίο μεταφράζεται ήδη στην αγγλική γλώσσα, με σκοπό να διαδοθεί πλατιά ο σπουδαίος πρωταγωνιστής του, ο Άγ. Λουκάς, καθώς και τα πολυποίκιλα πνευματικά και ηθικά μηνύματά του.

Ας ευχηθούμε από μέσης καρδίας το όμορφο αυτό και πολύ ωφέλημο για όλους, μικρούς και μεγάλους, βιβλίο, να είναι όντως καλοτάξιδο, ευπώλητο και να επιτύχει τους στόχους του.

anastasiosds.

Τα Tέσσερα Κεριά!

"Tέσσερα κεριά έλιωναν αργά, αργά...
Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος
που μπορούσε να ακουστεί η συζήτησή τους...

Το πρώτο κερί είπε:
Εγώ είμαι η Ειρήνη.
Μα οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να με διατηρήσουν.
Πιστεύω πως δεν μου μένει άλλο από το να συνεχίσω να σβήνω!!!
Κι έτσι αφέθηκε σιγά, σιγά να σβήσει ολοκληρωτικά.

.

Συνεχίζοντας το δεύτερο κερί είπε:
Eγώ είμαι η Πίστη.
Δυστυχώς δεν χρειάζομαι πουθενά.
Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξέρουν για μένα κι έτσι δεν έχει νόημα να μένω αναμμένο.
Μόλις ολοκλήρωσε τα λόγια του ένα απαλό αεράκι φύσηξε πάνω του και το έσβησε.

Πολύ λυπημένο το τρίτο κερί λέει με τη σειρά του:
Εγώ είμαι η Αγάπη.
Δεν έχω τη δύναμη να μείνω αναμμένο.
Οι άνθρωποι δεν μου δίνουν σημασία και δεν αντιλαμβάνονται
το πόσο σημαντικό είμαι. Αυτοί μισούν ακόμα κι αυτούς
που τους αγαπούν περισσότερο...
και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει.

Ξαφνικά ένα παιδί μπήκε στο δωμάτιο κι είδε τα τρία κεριά σβησμένα.
Φοβισμένο από το σκοτάδι είπε:
Μα τι κάνετε; Πρέπει να παραμείνετε αναμμένα,
εγώ φοβάμαι το σκοτάδι!!!
Και ξέσπασε σε κλάματα.

Τότε το τέταρτο κερί είπε με συμπόνια:
Μη φοβάσαι καλό μου, μην κλαίς...
Όσο θα είμαι εγώ αναμμένο θα μπορούμε πάντα
να ξανανάψουμε τα άλλα τρία κεριά…
Εγώ είμαι η Ε λ π ί δ α !

Με μάτια λαμπερά και γεμάτα δάκρυα,
το παιδί πήρε το κερί της Ελπίδας και άναψε και τα άλλα τρία κεριά

που είχαν σβήσει , της Ειρήνης , της Πίστης και της Αγάπης ! "

ΠΗΓΗ