Ένα μωρό γεννιέται μες στην κρίση μας - π. Ανδρέας Κονάνος

Την εποχή της κρίσης

της μεγάλης,

γεννιέται πάλι ο Χριστός μας.

όχι για να προσθέσει Κρίση 

στην ήδη τρομαγμένη μας καρδιά.

Μα για να αλείψει λάδι και κρασί

την κάθε πονεμένη μας πληγή.

Και για να δώσει άφεση.

Σε όλους.

Για όλα.

Δωρεάν.

Έρχεται

κι είναι Παρών

ο Συγχωρών Θεός.

Ο Παρηγορών

και Στηρίζων.

Όλοι

μάς ζητούν διαρκώς λεφτά.

Χρέη, έξοδα,

οικονομία,

σβηστά φώτα

και μαραμένες ελπίδες.

  Κι εν μέσω αυτού του χάους,

ο Χριστός.

Ως Μωρό αθώο κι άκακο.

Για να χαμογελάσουμε λιγάκι

στο αντίκρυσμα

των παιδικών ματιών Του.

Άλλωστε,

τα μωρά δεν μαλλώνουν,

δεν τιμωρούν,

δεν ζητούν ούτε απαιτούν.

Μόνο σκορπούν χαρά

διαρκώς.

Πόσο μάλλον 

αυτό το Μωρό.

Της Παρθένου.

Που

όταν για πρώτη φορά

άνοιξε τα χειλάκια Του και μίλησε

δεν είπε ¨μαμά¨ ή ¨μπαμπά¨

αλλά, Σ ΑΓΑΠΩ.

Κι είπε η Παρθένος πάλι:

Μυστήριον ξένον τούτο το Παιδί... 

 πηγή

Την μνήμην των παιδιών, που σκότωσε ο Ηρώδης τιμά 29 Δεκεμβρίου η Εκκλησία.

Την μνήμην των παιδιών, που σκότωσε ο Ηρώδης τιμά 29 Δεκεμβρίου η Εκκλησία.

Το ιστορικό του εγκλήματος το διηγείται ο Ευαγγελιστής: "ανείλε πάντας τους παίδας τους εν Βηθλεέμ και εν πάσι τοις ορίοις αυτής από διετούς και κατωτέρω...". Το απαίσιο έγκλημα μένει στην Ιστορία σαν ορόσημο της θέσεως του παιδιού στη ζωή πριν και μετά τον Χριστό.
Η αγάπη προς το παιδί και η πρόνοια για την παιδική ηλικία είναι και τούτα προσφορά του Χριστιανισμού στον πολιτισμό των λαών.

Η Εκκλησία στο πρόσωπο κάθε νηπίου βλέπει την εικόνα του Θεού και την μορφή του νηπιάσαντος θείου Λόγου.
Η γέννηση κι η ανατροφή του παιδιού συνοδεύονται από την Εκκλησία με ειδικές ευχές, η Παναγία είναι το πρότυπο της μητρικής στοργής κι ο Άγιος Στυλιανός ο προστάτης των βρεφών.
Ακόμη κι η εξόδιος Ακολουθία για τα νήπια είναι ξεχωριστή: "Ω τις μη θρηνήση, τέκνον μου, την εκ του βίου ημών πενθηράν σου μετάστασιν;".

Όταν οι Μάγοι δεν επέστρεψαν στον Ηρώδη να του πουν, πού είναι ο Χριστός, ο πονηρός αυτός βασιλιάς μηχανεύθηκε άλλο σχέδιο για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος.
Είχε ακούσει ότι, σύμφωνα με τις Γραφές, τόπος γέννησης του Χριστού θα ήταν ή Βηθλεέμ. 

Επειδή όμως δε γνώριζε ποιος ήταν ο Ιησούς αν βρισκόταν μέσα στη Βηθλεέμ ή στα περίχωρα της και επειδή συμπέρανε, σύμφωνα με τους Μάγους, ότι το παιδί θα ήταν κάτω από δύο χρονών, έδωσε διαταγή να σφαγούν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, μέχρι της ηλικίας των δύο ετών.

Η σφαγή έγινε ξαφνικά, ώστε να μη μπορέσουν οι οικογένειες να απομακρυνθούν με τα βρέφη τους.
Και οι δυστυχισμένες μητέρες είδαν να σφάζονται τα παιδιά τους μέσα στις ίδιες τις αγκαλιές τους. (Ιερ. λη’, 15 και Ματθ. θ’, 13-18).

Η χριστιανική Εκκλησία, πολύ σωστά ανακήρυξε Άγια τα σφαγιασθέντα αυτά παιδιά, διότι πέθαναν σε μία αθώα ηλικία και υπήρξαν κατά κάποιο τρόπο οι πρώτοι μάρτυρες του χριστιανισμού.
Μπορεί βέβαια να μη βαπτίσθηκαν εν ύδατι, βαπτίσθηκαν όμως, μέσα στο ίδιο ευλογημένο αίμα του μαρτυρίου τους.

Να σημειώσουμε τέλος, ότι τα λείψανα (ίσως μερικά) των Aγίων Νηπίων, βρίσκονται στην Kωνσταντινούπολη, στο Nαό του Aγίου Iακώβου του αδελφοθέου, τον οποίον ανήγειρε ο Iουστίνος.


Απολυτίκιο.
Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ. Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών.

Κοντάκιον.
Ήχος πλ. β’. Την υπέρ ημών.Εν τη Βηθλεέμ, τεχθέντος του Βασιλέως, εξ Ανατολών, συν δώροις ήκασι Μάγοι, δι’ αστέρος εξ ύψους οδηγούμενοι, αλλ’ Ηρώδης εκταράσσεται, και θερίζει τα Νήπια, ώσπερ σίτον οδυρόμενος, ότι το κράτος αυτού, καθαιρείται ταχύ.
πηγή

Ο Χριστός και ο Μίσα!

Το πιο κάτω περιστατικό συνέβη σ΄ένα ορφανοτροφείο στη Ρωσία, όπου περιθάλπονται μικρά παιδάκια, εγκαταλελειμένα και κακοποιημένα. Στο ορφανοτροφείο, λοιπόν, αυτό, πήγε παραμονές Χριστουγέννων ένας καθηγητής να μιλήσει στα παιδιά για τη μεγάλη αυτή γιορτή. Τα περισσότερα άπ’ αυτά άκουαν για πρώτη φορά για το Χριστό και για τη Γέννηση του. Ένα αγοράκι έξι χρονών, ο Μίσα, άκουε με ιδιαίτερη προσοχή τα λόγια του καθηγητή. Στη συνέχεια δόθηκαν στα παιδιά υλικά για να φτιάξουν τη σπηλιά, τη φάτνη και όλα τα σχετικά.
Παρακολουθώντας ο καθηγητής τα χειροτεχνήματα των παιδιών, πρόσεξε κάτι πού του έκαμε εντύπωση σε εκείνο του Μίσα. Μέσα στη φάτνη τοποθέτησε δύο μωρά.
- Ο ένας είναι ο Χριστός, του είπε ο καθηγητής. Ποιό είναι το άλλο παιδάκι στην κούνια;
Τότε ο μικρός Μίσα άρχισε να του λέγει την ιστορία της Γέννησης του Χριστού πού πριν λίγο είχε ακούσει από το στόμα του καθηγητή, προσθέτοντας, όμως, και κάτι δικό του. Όταν έφτασε στο σημείο όπου η Θεοτόκος τοποθέτησε το βρέφος στη φάτνη συνέχισε με αυτά τα λόγια: «Τότε ο μικρός Χριστός γύρισε, με κοίταξε και με ρώτησε αν είχα ένα μέρος να μείνω. Εγώ του είπα ότι δεν έχω ούτε μητέρα, ούτε πατέρα, ούτε πουθενά για να μείνω. Τότε ο Χριστός μου είπε να μείνω μαζί του.
Εγώ τότε σκέφτηκα πώς δεν είχα κανένα δώρο να του δώσω, όπως οι άλλοι. Πώς θα με κρατούσε μαζί του;
Το μόνο δώρο πού μπορούσα να του προσφέρω ήταν να τον κρατήσω ζεστό. Γι΄ αυτό τον ρώτησα:
- Αν σε κρατάω ζεστό, είναι για σένα αυτό ένα καλό δώρο; Ο Ιησούς μου απάντησε:
- Αν με κρατήσεις ζεστό, αυτό θα είναι το καλύτερο δώρο πού μου έχει δώσει κανείς ποτέ.
Έτσι μπήκα στη μικρή κούνια, κι αφού γύρισε και με κοίταξε ο Ιησούς μου είπε ότι μπορούσα να μείνω μαζί του για πάντα».
Όταν τέλειωσε την ιστορία ο μικρός Μίσα τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα πού έτρεχαν ασυγκράτητα στα μαγουλάκια του. Έσκυψε πάνω στο τραπέζι, κάλυψε το πρόσωπο με το χέρι κι έκλαιγε γοερά. Το μικρό ορφανό είχε βρει, επί τέλους, κάποιον πού δε θα τον εγκατέλειπε ποτέ, πού δε θα τον κακοποιούσε. Κάποιον πού θα του έλεγε να μείνει μαζί του για πάντα.

 Το δώρο του Μίσα, σελ. 57-59, σελ. 241-242, Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος β΄, έτος ιη΄, αρ. 12, Δεκέμβριος 2008

ΠΗΓΗ/Αντιγραφή

Σαν να σε νιώθω έτσι που στέκεις σκεφτικός…

Πάντα στή σκιά τῶν γεγονότων. Πάντα σέ δεύτερο πλάνο. Πάντα νά διακονεῖς καί νά ὑπηρετεῖς τό μυστήριο τῆς σωτηρίας τοῦ σύμπαντος κόσμου μέ ἀξίνα καί ἄροτρο τόν δικό σου πόνο, τήν ἀφόρητη ζάλη τῶν ἀντικρουόμενων λογισμῶν σου καί τήν ἀναντίλεκτη ὑπακοή στά κελεύσματα τοῦ οὐρανοῦ. Πρόσωπο σιωπηλό, διδάσκεις αἰῶνες τώρα, μέσα ἀπ’ τή σιωπή σου ὅλους ὅσους θελήσουν νά τήν ἑρμηνεύσουν καί νά τήν ἐπεξηγήσουν.

Δέν ξέρω γιατί, ἀλλά μικρός ποτέ δέν ἑστίαζα στήν παρουσία σου καί τή συμβολή σου. Ἄλλα πρόσωπα καί πράγματα τραβοῦσαν τήν προσοχή μου καί ἀνέβαζαν τόν ἐνθουσιασμό μου. Ἡ Παναγία! Τό σπήλαιο! Ἡ φάτνη! Συγχώρα με, ἀλλά κάποτε πιό πολύ μέ ἐντυπωσίαζαν τά ἄλογα ζῶα ἀπό τή δική σου παρουσία. Αὐτά σέ πρῶτο πλάνο, δίπλα στό νεογέννητο Χριστό, νά Τόν θερμαίνουν μέ τό χνῶτο τους. Κι ἐσύ ἀπόμερος. Σκυφτός. Συλλογισμένος.

Κι ὅμως, καθώς τά χρόνια περνοῦσαν, ξέκλεβα πιό πολύ τή ματιά μου, ὅταν θωροῦσα τήν εἰκόνα τῆς Γεννήσεως, ἀπό τή φάτνη καί σέ κοιτοῦσα πότε-πότε. Στήν ἀρχή μέ περίεργες σκέψεις. Κατόπιν μέ αἴσθημα κατανόησης καί πιό μετά μέ σκιρτήματα θαυμασμοῦ καί ἀναγνώρισης. Ἴσως γιατί κάποτε σάν οἱ ζωές μας νά συμπορεύθηκαν.

Ἴσως γιατί, ἀρκετά συχνά τελευταῖα, νιώθω τό λογικό μου νά σαλεύεται ἀπό ἀναπάντητα καί βασανιστικά ἐρωτήματα σάν τά δικά σου. Σίγουρα γιατί μέσα ἀπ’ ὅλα αὐτά θαύμασα τή στάση σου καί ἀναγνώρισα τήν ὑπάκουη σιωπή σου. Αὐτό τό ἄφημά σου στά κελεύσματα τοῦ οὐρανοῦ. Καί τί παράξενο, ἀλήθεια, καί ὀδυνηρό καί ταλαίπωρο! Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἔτσι νά θέλει τή συμμετοχή κάποιων ἀνθρώπων στά πιό μεγάλα καί σωτηριώδη μυστήρια. Μέ ἀβάσταχτη ζάλη λογισμῶν ἀμφιβολίας. Μέ ἔμπονη σιωπή. Καί μέ ἄμεση ὑπάκουη ἀνταπόκριση σ’ αὐτό πού ὁ νοῦς δέν τό χωρᾶ καί ἡ ἀνθρώπινη δύναμη δέν τό σηκώνει. Ἴδιος ὁ κλῆρος. Κοινή ἡ πορεία. Παρόμοιος ὁ πειρασμός. Ὁ δικός σου; Πῶς μπορεῖ αὐτή ἡ ἁγία καί ἀνεπίληπτη κόρη νά κυοφορεῖ; Πῶς, ἐνῶ φαίνεται ἁγία καί ἀκατηγόρητη, φέρει στά σπλάχνα της ἔμβρυο; Καί ὁ δικός μας: Πῶς, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πού ἔχει κεφαλή της τόν ἴδιο τόν Χριστό φαίνεται παραπεταμένη, ἀνεπίκαιρη, «ἀδύναμη» νά δράσει, νά καθοδηγήσει καί νά φωτίσει τά ἀνθρώπινα ἀδιέξοδα; Ποῦ εἶναι ὁ δραστικός καί πειστικός της λόγος, ὁ ἡγετικός της ρόλος, ἡ σωτηριώδης παρέμβασή της στήν ἀποσύνθεση τῆς κοινωνίας;

Νιώθω καί ἄλλη πτυχή τῆς δικῆς σου ἀπορίας. Πῶς ἐνῶ ὁ Θεός διά τοῦ ἀγγέλου διαβεβαιώνει ὅτι «ἐκ Πνεύματός ἐστιν ἁγίου» τό κυοφορούμενο καί ὅτι Αὐτό «θά σώσει τόν Λαόν αὐτοῦ», δέν βρίσκεται ἕνα κατάλυμα, ἕνας τόπος στοιχειώδους ἀξιοπρέπειας γι’ Αὐτόν καί τήν Παναγία; Πῶς νά τό χωρέσει τό μυαλό σου. Ὑπάρχει σχέδιο σωτηρίας ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας καί δέν ἔχει προβλεφθεῖ ἕνας τόπος διαμονῆς; Ὑπάρχει δυνατότητα σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπινου γένους καί δέν ὑπάρχει ἕνας ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ νά συμπονέσει μιά ἑτοιμόγεννη καί νά διακονήσει τό φοβερό μυστήριο;

Σέ νιώθω, γιατί παρόμοια ἀπορῶ κι ἐγώ. Πῶς εἶναι δυνατόν νά βαδίζει κανείς τήν ὁδό τοῦ Κυρίου καί ταυτόχρονα νά αἰσθάνεται ὅτι ὅλες οἱ συνθῆκες τόν ἀντιστρατεύονται; Τά πάντα νά ἐναντιώνονται στήν πορεία του καί τελικά νά ὑποφέρει; Στέκεις σιωπηλός καί σκεπτικός κι ἀπορημένος. Μά πῶς εἶναι δυνατόν ν’ ἀνοίγει ὁ οὐρανός, νά προσκαλοῦν οἱ ἄγγελοι τούς ποιμένες νά προσκυνήσουν, κι ὅμως κανένας ἄλλος νά μήν ἀντιλαμβάνεται τή θεία Γέννηση; Ἴδια καί σήμερα. Ἀνοίγει ὁ οὐρανός! Ποτέ του δέν ἔκλεισε! Κι ὅμως οἱ περισσότεροι δέν μαθαίνουν γιά τά θαυμαστά σημεῖα. Δέν πληροφοροῦνται τίς θεῖες ἐμπειρίες κάποιων ἀνθρώπων. Καί πάλι διώκουν καί βλασφημοῦν καί εἰρωνεύονται.

Κοιτᾶς ἀπορημένος τό μυστήριο. Στέκεις παράμερα, μήπως καί ἡ ἀπόσταση σέ βοηθήσει. Κι ὅμως τά γιατί σέ σφυροκοποῦν ἀνελέητα. Γιατί ἡ ξενιτεία; Γιατί ὁ διωγμός; Γιατί φυγάς ἀπό τόν ἴδιο μου τόν τόπο; Ἴδια μέ τά δικά μου. Γιατί ὁ κόσμος δέ μέ καταλαβαίνει; Γιατί ἀνάπαυση νά βρίσκω μονάχα ὅταν, ἔστω τροπικά, ἀπομακρύνομαι; Γιατί καί πάλι ὁ διωγμός καί τό μῖσος στήν ἁγιότητα; Γιατί;

Δέν ξέρω πόσο καιρό, ἅγιε Ἰωσήφ, παιδεύτηκες μέ τούς λογισμούς σου καί τ’ ἀναπάντητα γιατί. Δέν ξέρω ἄν σ’ ὁλάκερη τή ζωή σου βρῆκες τελικά ἀπάντηση. Ξέρω μονάχα ὅτι τελικά δέν σέ λύγισαν οἱ ἀπορίες καί τά βασανιστικά γιατί. Ξέρω ὅτι δέν προέταξες τή λογική, παρά τήν πίστη καί τήν ὑπακοή. Καί πιό πολύ γνωρίζω ὅτι σήμερα, πού παρόμοια ἐρωτήματα καί ἀπορίες βασανίζουν ἐμένα, ἐσύ ξέρεις.

Ἐσύ πλέον τά ξέρεις ὅλα. Κι ἐπειδή θαυμάζω καί ἀναγνωρίζω τή στάση σου στόν μεγάλο πειρασμό σου, γι’ αὐτό καί θαρρεύω νά σέ παρακαλέσω:

Πρέσβευε, ἅγιε, καί σκέπαζε ὅλους αὐτούς πού ἀποροῦν καί ὑποφέρουν, ὅλους αὐτούς πού σκαλώνει τό λογικό τους στά βλεπόμενα, ὅλους αὐτούς πού τούς ἔχει ζητηθεῖ νά ἐργασθοῦν πράγματα μεγάλα καί αἰσθάνονται τούς ὤμους τους πολύ μικρούς.

ΑΤΤΙΚΟΣ

Απόσπασμα από το Περιοδικό “Η Δράση μας”, 

Τεύχος Δεκεμβρίου 2012//ΠΗΓΗ

Οι «μάνες» με τα ράσα που μεγαλώνουν ορφανά

Μέχρι και το πρωινό της περασμένης Πέμπτης εστερνιζόμουν τη λαϊκή ρήση  «μάνα είναι μόνο μία». Μόλις, όμως, πέρασα το κατώφλι του Λύρειου Παιδικού Ιδρύματος, ενός πρότυπου Ορθόδοξου Χωριού, στο οποίο έχουν βρει καταφύγιο αθώες ψυχές, όλα μέσα μου επαναπροσδιορίστηκαν. Εκεί, στην κορυφή του βουνού, στην περιοχή μεταξύ Ραφήνας και Νέας Μάκρης, πάνω από τον παλαιό οικισμό του Νέου Βουτζά, συνειδητοποίησα ότι μάνα δεν είναι μόνο μία. Μάνες είναι 15 μοναχές, γυναίκες απλές, που παλεύουν να φροντίσουν 76 παιδιά, ηλικίας από μερικών ημερών μέχρι και 18 ετών. Δεν πρόκειται για συνηθισμένες μάνες, αλλά για μητέρες SOS. Δηλαδή, απλώς σπουδαίες...

Η ζωή τους, η ιστορία τους και το έργο τους θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Μιας δραματικής ταινίας που στο φινάλε της δίνει το αισιόδοξο μήνυμα ότι μέσα από τις στάχτες μπορεί να ξεπηδήσει η ελπίδα. Συνεπώς, καθόλου τυχαίο που το συγκλονιστικό αυτό σενάριο της ζωής γίνεται ντοκιμαντέρ, με τον τίτλο «Μάνα», μια ταινία που ολοκληρώνεται στις αρχές του νέου έτους και αφηγείται την απίστευτη ιστορία έξι γυναικών που αφιερώθηκαν σε έναν ιερό σκοπό. Πίσω από την ιδέα και την παραγωγή βρίσκεται η Βάλερι Κοντάκος, με επιτυχίες στις ΗΠΑ, στη βόρεια Ευρώπη και την Κορέα, που δούλεψε δυόμισι χρόνια για να καταφέρει να υλοποιήσει ένα από τα μεγάλα όνειρά της.

Οι αδελφές Μαρία, Δωροθέα, Παρθενία και Καλλινίκη λειτουργούν το Παιδικό Χωριό Λύρειο για πάνω από 40 χρόνια ως καταφύγιο κακοποιημένων και ανεπιθύμητων παιδιών, που όλα τις αποκαλούν «μάνα». Η ιστορία τους αρχίζει σε μια εποχή που η Ελλάδα ήταν τελείως διαφορετική. «Ημασταν 12 νεαρές κοπέλες ηλικίας 20 ετών, που φοιτούσαμε στο ίδιο σχολείο στον Πειραιά. Πηγαίναμε παντού μαζί και φυσικά στο κατηχητικό. Η φιλία μας μεγάλη και τα όνειρά μας κοινά. Θέλαμε να αφιερώσουμε τη ζωή μας στον Θεό, αλλά εκείνη την εποχή πού να τολμήσεις να πεις κάτι τέτοιο στους γονείς σου, που, εκτός των άλλων, είχαν καταγωγή και από τη Μάνη. Εμείς όμως ήμασταν αποφασισμένες» διηγείται στην «Espresso της Κυριακής» η αδελφή Δωροθέα.

«Εκείνη την εποχή καμία κοπέλα δεν μπορούσε να φορέσει το ράσο, εκτός κι αν είχε τη συγκατάθεση των γονιών της ή αν ήταν πάνω από 21 ετών. Eτσι λοιπόν αποφασίσαμε να το σκάσουμε. Και έγινε πανικός! Για χρόνια ολόκληρα μας έψαχναν, μας κυνηγούσε η Αστυνομία. Κρυβόμασταν για να μη μας βρουν και μας γυρίσουν πίσω. Βρήκαμε καταφύγιο στα Σπάτα, στο Πεντελικόν, ακόμη και στη Σπηλιά του Νταβέλη, στην Πεύκη. Κακός χαμός. Κάποια στιγμή μάς εντόπισαν. Οι αστυνομικοί μάς έβαλαν σε ένα περιπολικό και μας πήγαν πίσω στα σπίτια μας. Ωστόσο δεν το βάλαμε κάτω. Δραπετεύσαμε συνολικά τρεις φορές και για τρία ολόκληρα χρόνια ζούσαμε κρυμμένες».

Τελικά, όπως χαρακτηριστικά λέει η ίδια, ήρθε η πολυπόθητη στιγμή που οι γονείς μας το πήρανε απόφαση. «Είχαν προηγηθεί δικαστήρια και άλλα πολλά... Μας έδωσαν την ευχή τους και αρχίσαμε το έργο μας. Θέλαμε να ξεκινήσουμε τη μοναστική ζωή μεγαλώνοντας ορφανά παιδιά, κάτι που θα εκπλήρωνε το όνειρό μας να νυμφευθούμε τον Χριστό και να γίνουμε  μητέρες. Αρχικά είχαμε βρει μια μικρή εκκλησία, την οποία επισκευάσαμε και φτιάξαμε, και κάποιους χώρους. Ομως, δεν χωρούσαμε. Τελικά το 1967 μας παραχωρήθηκε από την Ιερά Μονή Πεντέλης και την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών αυτή εδώ η έκταση και φτιάξαμε το σπίτι μας και τα σπίτια για τα παιδιά μας. Τα φτιάξαμε κυρίως από τη δωρεά του αείμνηστου καπετάνιου του Εμπορικού Ναυτικού Μάρκου Λύρα. Και σήμερα συντηρούμαστε πάλι με δωρεές. Στο πλευρό μας, εκτός από δεκάδες ανθρώπους που μας προσφέρουν βοήθεια, βρίσκονται ακόμη τα εγγόνια του Μάρκου Λύρα».

Από τις 12 μοναχές που είχαν φύγει τότε από τα σπίτια τους, πλέον στο Λύρειο ζουν μόνο οι πέντε. «Απεβίωσαν, αλλά εμείς συνεχίζουμε ακάθεκτες. Βέβαια αρκετές τρόφιμοι επέλεξαν να γίνουν μοναχές και έτσι βρίσκονται εδώ μαζί μας. Μας βοηθούν με τα παιδιά. Εχουμε 76 υπέροχα αγγελούδια που μας χρειάζονται και είμαστε δίπλα τους».

ΓΙΟΥΛΗ ΣΤΑΡΙΔΑ – Φωτ.: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΛΦΟΜΗΤΣΟΣ

Τραγωδίες πίσω από τα παιδικά χαμόγελα

Η συνάντησή μας με την αδελφή Δωροθέα πραγματοποιήθηκε στο «Αρχονταρίκι», που έχει δημιουργηθεί για να φιλοξενεί όσους σπεύδουν να προσφέρουν πολύτιμα δώρα. Τα παιδιά είναι φανερά ανυπόμονα. Περιμένουν παρέα. Οι μαθητές της Β' τάξης του Γυμνασίου Ραφήνας φτάνουν με πούλμαν και με χέρια γεμάτα σοκολάτες, παιχνίδια και ρούχα για να τα προσφέρουν στον Νίκο, τον Βασίλη, την Αλεξάνδρα, την Ελισάβετ, τον Χρήστο και τα «αδέλφια» τους. Γιατί αδέλφια νιώθουν όλα μεταξύ τους. Μόλις οι μικροί μαθητές του Λύρειου αντικρίζουν τους επισκέπτες, πέφτουν στην αγκαλιά τους τρέχοντας κι όλοι μαζί γίνονται μια παρέα. Τραγουδούν, παίζουν, γελούν... Μια μαθήτρια της Ραφήνας δεν αντέχει και ξεσπά σε κλάματα πέφτοντας στην αγκαλιά της φίλης της. Ξέρει ότι πίσω από αυτά τα παιδιά κρύβεται μια τραγική ιστορία. Οτι σε αυτά τα παιδιά η μοίρα στάθηκε σκληρή...

Ρωτάμε την αδελφή Δωροθέα για την ιστορία τους. Οι απαντήσεις της πλημμυρίζουν και τα δικά μας μάτια με δάκρυα... «Πριν από λίγες ημέρες έφτασαν εδώ τρία μικρά αγόρια. Το μεγαλύτερο εννέα ετών και το μικρότερο μόλις δύο. Οι γονείς τους σκοτώθηκαν σε τροχαίο δυστύχημα και η ηλικιωμένη γιαγιά δεν μπορούσε να τα φροντίσει. Πλέον το ένα φροντίζει το άλλο. Τα μικρά δείχνουν να μην καταλαβαίνουν το κακό που τα βρήκε, το μεγαλύτερο όμως το νιώθει. Προσπαθούμε να του απαλύνουμε την πληγή. Τι να σας πρωτοπώ... Πέντε κορίτσια, πέντε αδελφές, εγκαταλείφθηκαν εδώ από τους γονείς τους. Η μικρότερη 17 ημερών, η μεγαλύτερη 10 ετών...»

Ρωτάμε για έναν ξανθό άγγελο με πράσινα μάτια, που μας κοιτάζει κρυφά. «Είναι η 5χρονη Ελισάβετ. Ηταν μόλις μερικών ημερών όταν την πήραμε. Βρίσκεται εδώ με τη μεγάλη της αδελφή, την Αλεξάνδρα. Ολα τα παιδιά μας είναι ταλαιπωρημένα από τη ζωή. Βρίσκονται εδώ με εισαγγελική εντολή. Τα περισσότερα δεν έχουν γονείς, ενώ αυτά που έχουν τους βλέπουν σπάνια, έως και καθόλου».

Μια παιδική φωνή διακόπτει τη σκέψη μου. Είναι ο Νίκος, ένα από τα τρία αδέλφια που έχασαν σε τροχαίο τους γονείς τους. «Κυρία, κυρία, εσείς έχετε παιδί;» με ρωτάει. «Ναι, ένα αγοράκι λίγο μικρότερο από εσένα» του απαντώ και με αφοπλιστικό χαμόγελο μού λέει: «Αμα δεν του φέρει δώρο ο Αϊ-Βασίλης, πείτε του να μη στενοχωριέται. Θα του φέρουν τα σχολεία»!

Η αδελφή Δωροθέα χαμογελά και μου λέει σιγά: «Τα παιδιά μας, όταν βλέπουν μαθητές να τους επισκέπτονται, χαίρονται τόσο πολύ... Είναι σαν να παίρνουν ζωή».

Η ζωή στο Λύρειο

Στο Λύρειο Παιδικό Ιδρυμα οι μοναχές καλλιεργούν τα δικά τους λαχανικά, τα παιδιά διδάσκονται από εθελοντές δασκάλους, ενώ ένας ψυχολόγος έρχεται σε τακτική βάση, ώστε οι έφηβοι να μπορούν να συζητούν θέματα που δεν μπορούν να θιγούν με τις μοναχές «μητέρες» τους. Είναι ένα από τα μακροβιότερα ιδρύματα για εγκαταλειμμένα παιδιά στη χώρα και τα προστατεύει μέχρι την ενηλικίωση, την πλήρη επιμόρφωση και την οικογενειακή αποκατάστασή τους.

Τον Ιούλιο του 1995 η μεγάλη πυρκαγιά που κατέκαψε το δάσος της Πεντέλης κατέστρεψε μέσα σε τρεις εφιαλτικές ημέρες σχεδόν το σύνολο των εγκαταστάσεων του ιδρύματος. Πλήθος κόσμου κινητοποιήθηκε άμεσα, έδωσε απλόχερα τη βοήθειά του, συγκέντρωσε χρήματα, τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης και υποστήριξε με κάθε τρόπο ολόψυχα το ίδρυμα. Δέκα χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 2005, το ίδρυμα κινδύνεψε και πάλι από τον εφιάλτη της πυρκαγιάς, αλλά διασώθηκε ευτυχώς με μικρές ζημιές.

Το Λύρειο παρέχει στα παιδιά του πλήρη εκπαίδευση όλων των βαθμίδων. Στις εγκαταστάσεις του λειτουργούν νηπιαγωγείο με ειδικευμένη νηπιαγωγό και τριθέσιο δημοτικό σχολείο που το διευθύνει η ηγουμένη - εκπαιδευτικός. Και τα υπόκεινται στην εποπτεία και τον έλεγχο του υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων. Στη συνέχεια τα παιδιά φοιτούν σε γυμνάσια και λύκεια γειτονικών περιοχών. Καθηγητές, από τους οποίους πολλοί εθελοντές, διδάσκουν στα παιδιά ξένες γλώσσες, μουσικά όργανα, βυζαντινή μουσική, ρυθμική γυμναστική, ζωγραφική και κάνουν ενισχυτικά μαθήματα. Επιπλέον τα παιδιά του λυκείου παρακολουθούν μαθήματα σε φροντιστήρια της ευρύτερης περιοχής.

Οι μοναχές βοηθούν τα παιδιά στη μελέτη τους, τα επιβλέπουν στα παιχνίδια τους, τα υποστηρίζουν στα ατομικά τους προβλήματα, τα μεταφέρουν στο σχολείο, τα συνοδεύουν στη θάλασσα, στις εκδρομές, στο θέατρο, στον κινηματογράφο, σε διαλέξεις, σε κατασκηνώσεις, σε παρελάσεις και σε λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις. Για την καθημερινή ψυχαγωγία των παιδιών το ίδρυμα διαθέτει παιδική χαρά, επιτραπέζια, ψυχαγωγικά, παιδαγωγικά και λοιπά παιχνίδια, βιβλία, περιοδικά, τηλεόραση, video, DVD player και μουσικά όργανα, τα οποία έχουν προσφέρει δωρητές. Μάλιστα η ηγουμένη Μαρία διδάσκει στα παιδιά πιάνο.

«Διδάσκω εδώ τα τελευταία δύο χρόνια και η εμπειρία δεν περιγράφεται με λόγια. Πρέπει πρώτα να σταθείς δίπλα τους σαν γονιός, σαν φίλος, σαν ψυχολόγος και έπειτα σαν δάσκαλος» μας λέει η δασκάλα του δημοτικού σχολείου Εύα Παντάζου. «Το κάθε παιδί κουβαλάει στις πλάτες του μια τραγική ιστορία που θα λύγιζε τον καθένα μας. Κι όμως, εδώ με τη δουλειά που γίνεται αυτά τα παιδιά εξακολουθούν και χαμογελούν». Δίπλα της, ο δεύτερος δάσκαλος του σχολείου, ο κ. Γιώργος, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, συμπληρώνει με συγκίνηση: «Διδάσκω εθελοντικά τα παιδιά εδώ και πέντε χρόνια. Και θέλω να πω ότι πήρα πολλά από αυτά τα παιδιά, που είναι γεμάτα χαρίσματα».

Τα παιδιά μπορούν να παραμείνουν στο Λύρειο και μετά την ενηλικίωσή τους, τα αγόρια ακόμη και κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής τους θητείας, ενώ η φροντίδα των μοναχών φτάνει ακόμα μέχρι και στην οικογενειακή τους αποκατάσταση. Μέριμνά τους είναι να καλοπαντρευτούν τα παιδιά, όπως θα επιθυμούσε κάθε γονιός. «Το Λύρειο παρέχει στα παιδιά που παντρεύονται έπιπλα, ηλεκτρικές συσκευές, ιματισμό μέχρι και το ενοίκιο των πρώτων μηνών. Εως σήμερα έχουν τελεστεί περισσότεροι από 40 γάμοι παιδιών του ιδρύματος, τα οποία δημιούργησαν οικογένειες που διατηρούν με το ίδρυμα άριστους δεσμούς» λέει με υπερηφάνεια η μοναχή Δωροθέα.

Τέσσερα ζεστά σπίτια

Στο χωριό λειτουργούν τέσσερα σπίτια. Σε κάθε σπίτι μία μοναχή, σαν μάνα, φροντίζει μια ομάδα παιδιών διάφορων ηλικιών, που μένουν μαζί της -σαν οικογένεια- με χριστιανικές αρχές, με ξεχωριστή κουζίνα, ακριβώς σαν να ζούσαν με τους γονείς τους στο σπίτι τους. Ενα άλλο σπίτι στεγάζει αποκλειστικά τα αγόρια από τη στιγμή που μπαίνουν στην εφηβεία.

«Υπάρχει σχεδιασμός για την κατασκευή τουλάχιστον πέντε σπιτιών ακόμη για να περιοριστούν τα παιδιά κάθε οικογένειας στα επτά με οκτώ. Μερικά τέτοια σπίτια θα συγκροτήσουν μια γειτονιά και οι γειτονιές ένα χωριό, με τις πλατείες του, το πάρκο του, τα γήπεδά του, το αναρρωτήριο και το σχολείο του. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες τα παιδιά μας θα μπορέσουν να ζήσουν ανθρώπινα.

»Δυστυχώς, οι οικονομικές δυνατότητες του ιδρύματος δεν επιτρέπουν την κατασκευή άλλων σπιτιών, οπότε η ανέγερση νέων επαφίεται σε δωρεές, όπως πρόσφατα συνέβη με φιλάνθρωπη κυρία που ανέλαβε το κόστος κατασκευής ενός νέου σπιτιού» εξηγεί η μοναχή Δωροθέα προσθέτοντας ότι το ίδρυμα έχει ξεκινήσει με τη βοήθεια των δωρητών του την κατασκευή κτιρίου βιβλιοθήκης, με αίθουσες διαλέξεων και εκδηλώσεων, καθώς και εργαστήρια, αλλά και φροντιστήριο εκμάθησης ξένων γλωσσών.

Οι ανάγκες του ιδρύματος συνέχεια πολλαπλασιάζονται. Το Λύρειο έχει ανάγκη από τα πάντα. Τρόφιμα, παπούτσια, ρούχα, κουβέρτες... Λόγω και του υψομέτρου στο οποίο ζουν τα παιδιά, υπάρχει επιτακτική ανάγκη για προμήθεια πετρελαίου θέρμανσης -δέκα τόνοι σε μηνιαία βάση- με κόστος δυσβάστακτο, όπως εξηγεί η μοναχή Δωροθέα: «Είναι συγκλονιστική η βοήθεια του κόσμου. Προσφέρουν τρόφιμα, ρούχα, πρακτική βοήθεια, γυναίκες έρχονται και μαγειρεύουν. Αυτή τη βοήθεια όλων χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε το έργο μας: να βοηθάμε παιδιά που έχουν πραγματική ανάγκη».

espressonews

Μαγειρική και νηστεία

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Είναι καιρός τώρα που στα περίφημα κανάλια της ελληνικής τηλοψίας αφιερώνονται πολλές ώρες στη μεγάλη τέχνη της μαγειρικής. Πολυτελείς, καλοφωτισμένες κουζίνες, με ακριβά μαγειρικά σκεύη, μόνιμα χαμογελαστά πρόσωπα γυναικών και ανδρών, μεσόκοπων και νέων με λουλουδάτες ή άσπρες ποδιές και σκούφους, αστειάκια συνήθως όχι έξυπνα και εκείνα τα ατέλειωτα φαιδρά υποκοριστικά καροτάκια, σαλτσούλες, ψαράκια, κρεατάκια και λοιπά.

Μάλιστα οι συνταγές τους είναι πολλές φορές λίαν δαπανηρές και σπάνιες. Προέρχονται από διάφορες μακρινές χώρες, ξένες, από την απλή, ωραία και υγιεινή γνωστή μεσογειακή δίαιτα. Σε μία εποχή δύσκολη, σαν τη δική μας, να παρουσιάζονται καθημερινά λαχταριστοί αστακοί, γαρίδες, κρέατα φερμένα από μακριά, αποτελεί μία οδυνηρή πρόκληση. Όταν οι συνάνθρωποί μας δεν έχουν ούτε τον άρτο τον επιούσιο, ξενίζει αυτή η πολυδάπανη και πολυποίκιλη παρουσίαση εδεσμάτων γαργαλιστικών.

Μερικοί φαίνεται ζουν για να τρώνε. Σε αυτούς απευθύνονται; Κάθονται άνθρωποι όλη τη μέρα και αντιγράφουν όλες αυτές τις σύνθετες συνταγές; Φαίνεται πως υπάρχει ένα τέτοιο φιλοθεάμον κοινό που ενδιαφέρεται και γι’ αυτό και βέβαια συνεχίζονται οι εκπομπές αυτές. Την ίδια περίοδο κυκλοφορεί ένα πλήθος βιβλίων - τσελεμεντέδων επίσης πανάκριβων, με ιλουστρασιόν χαρτί, πολλές έγχρωμες φωτογραφίες και καλλιτεχνικά δεσίματα. Μάλιστα κυκλοφορούν και αρκετά βιβλία με νηστίσιμες συνταγές για τα οποία έχω μία μικρή επιφύλαξη.

Βρισκόμαστε σε περίοδο νηστείας πριν τα Χριστούγεννα. Πάντοτε πριν τις μεγάλες εορτές της Χριστιανοσύνης έχουμε νηστεία ως προετοιμασία. Η νηστεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι πάντοτε συνδυασμένη με τη λιτοφαγία και την ολιγοφαγία. Αν είναι να τρώει κανείς γαρίδες, καραβίδες, χαβιάρια και αστακούς καλύτερα να νηστεύει. Η νηστεία όμως, όπως λεει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, θα πρέπει να είναι λιτή, φτωχή και απλή και τα χρήματα που κερδίζουμε μη χρησιμοποιώντας πολυδάπανες τροφές, να γεμίζουν με τις απαραίτητες τροφές τις κοιλιές των πεινασμένων. Η νηστεία λοιπόν συνδυάζεται με την ελεημοσύνη και την προσευχή.

Όταν ο άνθρωπος θα φάει βαριά και πολύ, θα κουβεντιάσει πολύ και θα κοιμηθεί πολύ. Η μία παραχώρηση φέρνει την άλλη. Όταν ο άνθρωπος θα φάει μέτρια θα βρίσκεται σε μία μεγαλύτερη εγρήγορση, θα ελέγχει τις σκέψεις του, θα συλλαμβάνει τους λογισμούς του και θα περιορίζει τη φαντασία του. Δεν νηστεύουμε για να έχουμε καλή υγεία και ωραία σιλουέτα, άσχετα αν βοηθά κάποτε και σε αυτά. Νηστεύουμε γιατί είναι εντολή Θεού, γιατί είναι το μόνο που μπορεί να προσφέρει ο άνθρωπος στον Θεό, γιατί είναι μία εκούσια προσφορά, στέρηση της τελικά επώδυνης ηδονής.

Ο καθηγητής κ. Α. Καφάτος έχει πει πως αν τηρούσαμε επακριβώς τις καθιερωμένες νηστείες της εκκλησίας θα είχαμε σαφώς καλύτερη υγεία. Η πολυφαγία, η καθημερινή κρεοφαγία, η τροφή με πολλά λιπαρά δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην υγεία. Όταν ο άνθρωπος νηστεύει έχει πιο καθαρό νου και μπορεί να προσεύχεται καθαρότερα και καλύτερα. Η νηστεία είναι ένα μέρος της ασκήσεως του πιστού. Η νηστεία από μόνη της δεν σημαίνει τίποτε. Οι φτωχοί νηστεύουν θέλοντας και μη. Αν όμως στενοχωρούνται γι' αυτό γκρινιάζουν, άγχονται, νευριάζουν και γίνονται κακοί, χάνουν τον "μισθό" τους.

Επανερχόμενος στα τηλεοπτικά μαγειρέματα θυμάμαι και κάποια άλλα μαγειρέματα υποκρισίας, δολοπλοκίας, διπλωματίας και απάτης, υποστηρίζοντας τους δικούς μας και ας είναι αχρείοι και ανάξιοι. Βρέθηκα στο σπίτι της αδελφής μου στην Αθήνα και παρακολούθησα αυτόν τον μυρωδάτο ολοήμερο πόλεμο σκόρδου, κρεμμυδιού, βαλσάμικου, καρυκευμάτων και σαλτσών αλλά και περίεργων σαλατών και γλυκών και κουράστηκα πολύ.

Έλεγε ένας γέροντας πως γίνεται ένας μεγάλος πόλεμος για λίγα εκατοστά, ό,τι καταλάβει η γλώσσα, ο ουρανίσκος και ο λάρυγγας. Μετά καμία αίσθηση. Αν φας πολύ θα έχεις στομαχόπονο κι αν δεν πάρεις σχετικά φάρμακα σίγουρα θα θέλεις αναψυκτικά - χωνευτικά. Ένας άγιος είπε το κρασί δεν είναι αμαρτία αλλά η μέθη. Σε όλα χρειάζεται μέτρο, διάκριση και προσοχή.
ΠΗΓΗ

Φύλακας άγγελος (για μικρούς ασθενείς) με ιατρική ποδιά και ράσο

Του Δημήτρη Ριζούλη, από την «Κυριακάτικη Δημοκρατία» 

Ηταν Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου του 2011 και στον Ιερό Ναό Προφήτη Ηλία στο Καρπενήσι επικρατούσε κλίμα μεγάλης συγκίνησης. Σχεδόν με δάκρυα στα μάτια ο μητροπολίτης κ. Νικόλαος χειροτονούσε έναν πρεσβύτερο ιδιαίτερα αγαπητό στην τοπική κοινωνία. Επρόκειτο για τον παιδίατρο του γενικού νοσοκομείου της πόλης Κωνσταντίνο Μακράκη, έναν αγωνιστή της ιατρικής και της διακονίας στους θαλάμους του πόνου, που επέλεγε να γίνει παράλληλα «ιατρός των ψυχών» και λειτουργός του Θεού. Δεκαπέντε ιερείς και εκατοντάδες πιστοί είχαν σπεύσει να γεμίσουν ασφυκτικά τον ναό και να αναφωνήσουν «άξιος», ενώ ο π. Κωνσταντίνος υποσχέθηκε να διακονεί τον λόγο του Ευαγγελίου με ζήλο. Στα δύο και πλέον χρόνια που μεσολάβησαν έως σήμερα ο π. Κωνσταντίνος δίνει καθημερινά μαρτυρία αγάπης τόσο στον ναό όσο και στο νοσοκομείο. Αντιμέτωπος με πολλά προβλήματα (λόγω της κρίσης) δεν το βάζει κάτω και παλεύει για τον κάθε μικρό ασθενή με όσα μέσα υπάρχουν. Ο ιερέας παιδίατρος μιλά στην «κυριακάτικη δημοκρατία» για την επιλογή της ιεροσύνης, την αντίδραση των γύρω του, όταν φόρεσε το ράσο, και για τη χαρά που νιώθει όταν ακούει παιδιά να λένε «θέλω κι εγώ να γίνω παπαγιατρός».

Πάτερ Κωνσταντίνε, πόσα χρόνια είστε παιδίατρος;

Τελείωσα την ιατρική στο Αριστοτέλειο το 1997, ενώ απέκτησα την ειδικότητα του παιδιάτρου το 2006 στην πανεπιστημιακή παιδιατρική κλινική του ΠΓΝ Πατρών. Από το 2007 υπηρετώ στο Γενικό νοσοκομείο Καρπενησίου.

Πριν από δύο χρόνια χειροτονηθήκατε ιερέας. Πώς προέκυψε αυτό;

Ο πόθος της ιεροσύνης υπήρχε παιδιόθεν, οι συνθήκες όμως υπήρξαν κατάλληλες στο Καρπενήσι, αφού ο μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος με αγκάλιασε και με δέχτηκε χωρίς προϋποθέσεις...

Πώς μπορεί να συνδυαστεί η ιδιότητα του γιατρού με αυτή του ιερέα, κατά τη γνώμη σας;

Η ιδιότητα του παιδιάτρου δεν αποτελεί κώλυμα ιεροσύνης. Υπηρετώντας την Εκκλησία, υπηρετείς και τον πλησίον, ως συνοδοιπόρο σου, στον δρόμο για την αιωνία ζωή

(που είναι και ο σκοπός της Εκκλησίας). Με την ιδιότητα του ιατρού υπηρετείς πάλι τον συνάνθρωπο και μάλιστα στις πιο ευαίσθητες στιγμές του, κατά τη διάρκεια της ασθενείας. Νομίζω ο συνδυασμός είναι εμφανής. Εξάλλου, σύμφωνα με τον αβά Βαρσανούφιο, «η ιατρική τέχνη ου κωλύει τινά θεοσεβείν, αλλ' έχε αυτήν ως τα εργόχειρα των αδελφών. Μετά φόβου Θεού ποιεί ο ποιείς και φυλάττει ευχαίς αγίων».

Υπηρετείτε στο Νοσοκομείο Καρπενησίου. Οι άνθρωποι σας αντιμετωπίζουν διαφορετικά, όταν σας βλέπουν με το ράσο;

Η τοπική κοινωνία με έχει μάθει πλέον και δεν ξαφνιάζεται. Οι επισκέπτες των διακοπών λίγο ξαφνιάζονται, αλλά τελικά αυτό που τους ενδιαφέρει (περισσότερο απ' όλα) είναι η παροχή υπηρεσιών. Δεν τους νοιάζει το ράσο, αρκεί το παιδί τους να γίνει καλά.

Τα παιδιά πώς σας αντιμετωπίζουν;

Τα παιδιά έχουν πάντα την πιο γνήσια συμπεριφορά. Οταν λοιπόν ακούς φράσεις όπως «θέλω κι εγώ να γίνω παπαγιατρός» ή «πάμε να μας κοινωνήσει ο γιατρός», τότε νιώθεις πληρέστερος με τις επιλογές σου.

Ο κοινωνικός σας περίγυρος πώς αντέδρασε, όταν έμαθε ότι θα γίνετε κληρικός;

Οφείλω να ομολογήσω ότι ο «λαϊκός περίγυρος» ήταν πιο ενθουσιώδης με την απόφασή μου, παρά οι κληρικοί, πλην εξαιρέσεων, οι δε συνάδελφοί μου είναι διακριτικότατοι. Εξάλλου η ζωή μου πριν σίγουρα δεν ήταν ξένη με την Εκκλησία.

Ποιες ανάγκες έχει το νοσοκομείο της περιοχής σας και πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα λόγω της κρίσης;

Οι ανάγκες είναι σίγουρα πολλές σε ανθρώπινο δυναμικό, αλλά και σε υλικό. Οι άνθρωποι προσπαθούν να λειτουργούν το νοσοκομείο καταβάλλοντας προσπάθειες περισσότερες από αυτές που τους αντιστοιχούν σε δυνάμεις - δυνατότητες που διαθέτουν. Νομίζω ότι τα πράγματα θα χειροτερεύουν στην πορεία.

Στο ποιμαντικό σας έργο ποιες είναι οι προτεραιότητες;

Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο αναφέρει: Ιδού ο δούλος μου... ο οποίος δεν θα φιλονικεί ούτε θα φωνάζει ούτε θα ακούει κανείς τη φωνή του στις πλατείες. Καλάμι ραγισμένο δεν θα το σπάσει και λυχνάρι που καπνίζει δεν θα το σβήσει... Αν σκεφτείτε πόσο ραγισμένος είναι ένας ασθενής, καταλαβαίνετε τις προτεραιότητες.

Θαύματα γίνονται στις μέρες μας κατά τη γνώμη σας; Εχετε ζήσει στο νοσοκομείο κάποιο περιστατικό που ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την πίστη σας;

Ζούμε όλοι μας καθημερινά μέσα στο μεγάλο θαύμα της δημιουργίας, ζούμε το θαύμα της Εκκλησίας μας, ζούμε το θαύμα του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας - πόσο μάλλον ένας ιερέας. Δεν νομίζετε ότι είναι υπεραρκετά; Υπάρχουν, φυσικά, τα θαύματα που συμβαίνουν στην προσωπική ζωή του καθενός μας, εκεί όπου δεν αρκούν οι δυνάμεις μας, αλλά έρχεται η Θεία Χάρις και αναπληρώνει, μόνο που αυτά δεν διατυμπανίζονται. Η πίστη μου ενδυναμώνεται από όλους αυτούς τους καθημερινούς ανθρώπους με τις σοβαρές ασθένειες που υπομένουν αγόγγυστα και δίνουν δόξα στον Κύριο που τους ενδυναμώνει.

«Πληγή η μοναξιά»

Υπηρετείτε και το γηροκομείο της περιοχής. Εκεί ποιες είναι οι ιδιαίτερες ανάγκες;

Η μεγαλύτερη πληγή για την τρίτη - τέταρτη ηλικία είναι η μοναξιά, η έλλειψη συνανθρώπου. Η δυνατότητα να ανταλλάξεις μια κουβέντα ή να σου δώσει μια παρηγοριά ο άλλος, να πεις κάπου τον πόνο σου. Αυτός είναι και ο λόγος που αρκεί να δώσεις ένα χαμόγελο, ένα χτύπημα στην πλάτη ή να πας επίσκεψη με τα παιδιά σου και ο παππούς ή η γιαγιά θα σ' έχουν πολύ ψηλά. Επίσης, η λειτουργική ζωή είναι σημαντικός τρόπος και τόπος επικοινωνίας.

ΠΗΓΗ

Πότε ένα όραμα έχει Θεία προέλευση;

«Για να είναι κάποιος βέβαιος ότι ένα όραμα που είδε έχει θεία προέλευση, πρέπει να έχει υπ  όψιν του τι επ  αυτού διδάσκει η Ορθόδοξη διδασκαλία. Κατ  αυτήν, η πραγματική όρασις δεν δύναται να προκληθή. Η όρασις είναι χάρισμα μόνον εκ Θεού και δεν αποτελεί οπωσδήποτε σημείον η συστατικόν αγιότητος. Σκοπόν δε έχει να καταστήση γνωστή κάποια Θεία αλήθεια η κάποια επιθυμία του Θεού. Μεταξύ των υπεροχωτέρων οράσεων είναι η του Ευαγγελιστου Ιωάννου (Αποκάλυψις), του Αποστόλου Παύλου (Β  Κορ. ιβ : 14) και του Μ. Κωνσταντίνου (είδε τον Τίμιο Σταυρό στον Ουρανό με την επιγραφή «Εν τούτω νίκα»). Ένα γνήσιο όραμα εκ Θου έχει τις εξής προϋποθέσεις:
1) Συμβαίνει απρόοπτα. Επλήσσει την ψυχή, αλλά ευθύς τη γεμίζει ειρήνη.
2) Δε διαρκεί επί μακρόν.
3) Καταλείπει ζωηρή την επιθυμία της τελειότητας και προξενεί καρπούς αρετής.
4) Παραμένει ανεξίτηλο στη διάνοια.»* 
Οι Πατέρες προσθέτουν την προϋπόθεση της καθαρής καρδιάς, της καλής προαίρεσης και της ύπαρξης ταπεινού φρονήματος.
Επειδή όμως δεν υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα να ελεγχθεί η γνησιότητα ενός οράματος, είναι απάραίτητο, όταν αυτό συμβεί να ενημερώνει εκείνος η εκείνη που το είδε έναν έμπειρο και σεβαστό Πνευματικό, ώστε να αποτρέπεται ο κίνδυνος της πλάνης.
Όσοι όμως, για να επικοινωνήσουν δήθεν με νεκρούς, καταφεύγουν σε μάντεις, μάγους και πνευματιστές διαπράτουν μεγάλο αμάρτημα, γιατί συνεργάζονται με το κακό πνεύμα, αποκόπτονται απ  τό Θεό και, αν δε μετανοήσουν, χάνονται· γίνονται υποχείριο του διαβόλου! Ο Θεός να φωτίζει και να ελεεί!
Πολλοί Άγιοι έχουν αξιωθεί οραμάτων, ειδικά οι Άγιοι Μάρτυρες, είτε μέσα στις φυλακές, είτε κατά τη διάρκεια του Μαρτυρίου τους προς ενίσχυσή τους. Επίσης, και πολλλοί εξαγιασμένοι Όσιοι.
Εδώ, αναφέρονται ενδεικτικά μερικές Αγιοφάνειες, δηλαδή εμφανίσεις Αγίων, οι οποίοι, ως μέλη της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας, πολλές  φορές συμπαρίστανται και βοηθούν με τις πρεσβείες και με τη Χάρη που τους έδωσε ο Κύριος τους αγωνιζομένους Χριστιανούς, τα μέλη της Στρατευομένης Εκκλησίας.

* Ηθική και Θρησκευτική Εγκυκλοπαίδεια, λήμμα «όρασις»
Εκδ. 1966, σελ. 943/πηγή

Οι οκτώ μακαρισμοί του σπιτιού

Ένας εφημέριος ενός χωριού συνιστούσε στους πιστούς να λένε τους οκτώ αυτούς μακαρισμούς που συνέταξε ο ίδιος.

1. Μακάριο το σπίτι εκείνο όπου προσεύχονται, εκεί είναι η κατοικία του Κυρίου.

2. Μακάριο το σπίτι που δεν το αφήνουν για να συχνάσουν σε διεφθαρμένα ή επικίνδυνα κέντρα, εκεί μέσα θα βασιλεύει η χαρά.

3. Μακάριο το σπίτι όπου δεν εισέρχεται ούτε η βλασφημία, ούτε τα κακά αναγνώσματα, ούτε η ακράτεια, γιατί θα πληρωθεί από ευλογίες και από ειρήνη.

4. Μακάριο το σπίτι όπου ο ένας ανέχεται και εύκολα συγχωρεί τον άλλο, γιατί εκεί θα βασιλεύει η γλυκειά πνευματική γαλήνη.

5. Μακάριο το σπίτι που έχει στην πιο καλή γωνιά του την εικόνα του Χριστού και της Αγίας του Μητέρας, της Παναγίας, γιατί από αυτές ο καθένας θα αντλεί τη δύναμη για τον αγώνα της ζωής.

6. Μακάριο το σπίτι όπου καλούν εγκαίρως τον ιερέα πλησίον των ασθενών γιατί ο θάνατος θα είναι ευλογημένος.

7. Μακάριο το σπίτι όπου η κατήχησις, η ιερά Ιστορία και η ζωή των αγίων αναγινώσκονται, μελετώνται από κοινού, γιατί η πίστις θα παραμένει μέσα σ’ αυτό ζωηρή και πάντα φωτεινή.

8. Μακάριο το σπίτι, όπου τα παιδιά ακούουν και σέβονται τους γονείς και όπου βλέπουν σ’ αυτούς το παράδειγμα όλων των αρετών, γιατί θα είναι ο προθάλαμος του ουρανού.

πηγή