Σχέση των δύο...

Εκείνος που αγαπά τον Θεό επιζητά να είναι μόνος. Όπως οι νιόπαντροι θέλουν να είναι μόνοι τους και να μη διαταράσσεται η εγγύτητα τους από άλλους, έτσι κι εκείνοι πού ένιωσαν την αγάπη του Θεού αποσύρονται στην σιωπή και την μόνωση. 
Η ψυχή δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την αγάπη. Εκείνος που δεν αγαπά τον Θεό αγαπά άλλα πράγματα. Η αγάπη που αισθανόμαστε για τον Θεό είναι ίδια με την αγάπη που νιώθαμε πριν για άλλα πράγματα. Και εκείνος που αγαπά μόνο τον Θεό, Τον αγαπά με την αγάπη που αισθανόταν παλιά για χιλιάδες πράγματα, και τώρα αγαπά με την δύναμη κάποιου που αγαπά μόνο ένα πράγμα σ΄ολόκληρο τον κόσμο, με μια απόλυτη και οικουμενική αγάπη.

Αγάπη είναι η ενοίκηση κάποιου άλλου εντός του δικού μας προσώπου. Αγάπη είναι μια παρουσία. Είναι ένα αίσθημα ότι ανήκουμε σε κάποιον άλλο και κάποιος άλλος ανήκει σε μάς. 
Αγάπη είναι η αίσθηση πως είμαστε δύο, αλλά και πως οι δύο είναι ένας. 
Αγάπη είναι η γνώση πως είμαστε αντικείμενο αγάπης, είναι η αίσθηση της παρουσίας τού άλλου που μάς αγαπά και μας χαμογελά. 
Αγάπη είναι η θέληση να γίνουμε κάποιος άλλος (το αγαπημένο μας πρόσωπο) και η γνώση πως είμαστε κάποιος άλλος κι ακόμα είναι κάποιος άλλος που θέλει να είναι ό,τι είμαστε εμείς και είναι ό,τι είμαστε εμείς. 
Αγάπη σημαίνει κένωση τού εαυτού μας και πλήρωσή του με τον άλλο. Όταν κοιτάζουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο, στο βλέμμα μας έχει ανέβει ολόκληρη η ψυχή μας. Όταν αναστενάζουμε ολόκληρη η ψυχή μας ανεβαίνει στον αναστεναγμό. 
Αγάπη είναι η γνώση πως αποτελούμε ζευγάρι και η αίσθηση πως είμαστε ένα με κάθε ζευγάρι που βλέπουμε -δυο εραστές, δύο σύννεφα, δύο περιστέρια που πετούν στον ουρανό, δύο αστέρια.

Το αίσθημα μοναξιάς και ο αναστεναγμός μου καταμεσής της νύχτας παλιά δεν έβγαζε ηχώ. Έπεφτε πάνω στο κενό.Ήμουν μόνος. Όμως τώρα ο αναστεναγμός μου βρήκε ηχώ, φτάνει σε κάποιον που τον ακούει, κάποιον που δε μπορώ ούτε να δώ, ούτε να ακούσω μέσα στο σκοτάδι. Κοντά μου, μέσα μου, βαθύτερα και από τον ίδιο μου τον εαυτό, σχεδόν ακούω τον αναστεναγμό του να αποκρίνεται.
Και αυτός ο κάποιος είναι ο Θεός. Καταλαβαίνω την αγάπη Σου και το πώς μού συγχωρείς τα πάντα, διότι παλιά όταν κι εγώ αγαπούσα όσο πολύ αγαπάς Εσύ τώρα, συγχωρούσα τα πάντα, «εβδομηκοντάκις επτά» φορές, και γνωρίζω το πώς αντιδράς, επειδή γνωρίζω τι σημαίνει να αγαπάς. Οι παλιές μου αγάπες με δίδαξαν τι σημαίνει να αγαπάς. Γνωρίζω πόσο με αγαπάς επειδή κι εγώ έχω αγαπήσει, και γνωρίζω πόσο παθιασμένη μπορεί να είναι η αγάπη, και τι σημαίνει να είναι κανείς τρελά ερωτευμένος με κάποιον.
Και ο Θεός είναι τρελός για μένα.
Με αγαπά με όλες μου τις αδυναμίες, με όλα μου τα κληρονομημένα και συσσωρευμένα μου ελαττώματα, με αγαπά όπως είμαι, με τις ιδιαιτερότητες και την ιδιοσυγκρασία μου, με τις συνήθειες και τα συμπλέγματα μου. Ακριβώς όπως είμαι.
Η ψυχή μου είναι ανοιχτή. Κάποιος άλλος κι όχι εγώ, έχει το κλειδί. Έρχεται και φεύγει όπως και όποτε θέλει

Απόσπασμα από το: Αγάπη, η χαραμάδα της αιωνιότητας
Ερνεστο Καρντενάλ

πηγή

Ο ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

Πώς θα ήταν ο κόσμος αύριο, αν σταματούσε σήμερα να ανατέλλει ο ήλιος; Δεν θα γινόταν μόνο σκοτεινός, αλλά θα έχανε σιγά-σιγά και κάθε ζωή. Φυτά και ζώα θα γίνονταν αναιμικά, θα ζούσαν για λίγο μια σκιώδη ζωή, φάντασμα της προηγούμενης ζωντάνιας τους και τελικά θα έσβηναν στην παγωνιά ενός ανήλιαγου κόσμου. Αν πάλι κάποιος ζούσε διαρκώς όχι στο φως και στον αέρα, αλλά στο σκοτεινό κελλί μιας φυλακής, για ποιά ποιότητα ζωής θα μπορούσε να καυχηθεί; Πηγή ζωής είναι το φως, η ζωογόνα ζεστασιά του ήλιου.
Μα απουσία ζωής και παγωνιά δεν φέρνει μόνο η σκοτεινή φυλακή, η μόνιμη έκλειψη του ήλιου η το σκοτάδι της νύχτας. 

Γράφει ο Γάλλος συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ:

«Το βράδυ ήρθε η Μαρί και με ρώτησε αν ήθελα να παντρευτούμε. Της είπα ότι το ίδιο μού έκανε κι ότι θα μπορούσαμε να παντρευτούμε αν το ήθελε. Τότε ζήτησε να μάθει αν την αγαπούσα. Απάντησα, όπως το ’χα κάνει κιόλας μια φορά, ότι αυτό δε σήμαινε τίποτα, μα ότι σίγουρα δεν την αγαπούσα. “Τότε λοιπόν γιατί να με παντρευτείς;” είπε. Της εξήγησα πως αυτό δεν είχε καμιά σημασία και πως, αν το επιθυμούσε πολύ, μπορούσαμε να παντρευτούμε. Άλλωστε, εκείνη το ζητούσε κι εμένα μου αρκούσε να πω το ναι. Παρατήρησε τότε πως ο γάμος ήταν κάτι σοβαρό. Αποκρίθηκα: “Όχι”.

Σώπασε για λίγο και με κοίταξε σιωπηλή. Ύστερα μίλησε. Ήθελε απλώς να ξέρει αν θα αποδεχόμουν την ίδια πρόταση από μια άλλη γυναίκα που θα είχα μαζί της παρόμοιο δεσμό. Είπα: “Φυσικά”. Τότε αναρωτήθηκε αν μ' αγαπούσε, κι εγώ δεν είχα καμιά γνώμη πάνω σ' αυτό. Μετά από μια καινούργια σιωπή, μουρμούρισε ότι ήμουν παράξενος, ότι σίγουρα μ' αγαπούσε ακριβώς γι' αυτό, μα ότι ίσως μια μέρα να με σιχαινόταν για τον ίδιο λόγο. Καθώς σιωπούσα, μια και δεν είχα τίποτα να προσθέσω, μου ’πιασε χαμογελώντας το χέρι και δήλωσε ότι ήθελε να με παντρευτεί. Απάντησα ότι θα παντρευόμασταν όποτε ήθελε» (Αλμπέρ Καμύ, Ο ξένος).

Να, λοιπόν, μια σχέση, όπου η αγάπη δεν έχει καμμιά σημασία, δεν έχει να διαδραματίσει σ’ αυτήν κανένα απολύτως ρόλο. Δεν είναι ζοφερό και αποτρόπαιο αυτό; Ένα σύγκρυο μάς διατρέχει στην τρομακτική αίσθηση, ότι μπορεί να μας τυλίξει κάποτε η παγωνιά μιας τέτοιας προοπτικής. Όπου οι άνθρωποι θα περιέλθουν σε μια σχέση τελείως μηχανιστική, πέτρινη, χωρίς συναίσθημα, σαν τα ρομπότ. Τί θα διέφερε η χωρίς αγάπη ζωή από έναν κόσμο δίχως ήλιο; Πόση δυστυχία θα σωρευόταν σ’ έναν κόσμο ψυχρών μόνο σχέσεων, όπου η αγάπη δεν θα σήμαινε τίποτα; Τί κόλαση μοναξιάς θα εισορμούσε μέσα μας; Τί ομορφιά θα μπορούσε να έχει οποιοδήποτε έργο μας, αν δεν είχε κίνητρο την αγάπη;

Πώς όμως γίνεται να μη χαθεί ποτέ ο ήλιος αυτός, η αγάπη που ζεσταίνει, φωτίζει και νοστιμίζει τη ζωή; Μα γι’ αυτό ακριβώς υπάρχει ο Χριστός, «ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης», «το φως του κόσμου», «η εξ ύψους ανατολή». Αυτός ανέτειλε στη ζωή μας ως αγάπη. Ό,τι έκαμε, ήταν για να μας διδάξει ότι η αγάπη είναι το παν. Και ότι, χωρίς αυτήν, η ζωή μας είναι ένας κόσμος γεμάτος σκοτάδι. Ο Χριστός θυσιάσθηκε, προσφέρθηκε σε μας από αγάπη, μας τίμησε κάνοντάς μας φίλους του αγαπητούς. Έδειξε τον τρόπο της αληθινής αγάπης, διδάσκοντάς μας με το τέλειο παράδειγμά του πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη, απ’ το να ζεις και να πεθαίνεις για τον άλλο.

Αυτή και μόνο η αγάπη αποτελεί την ανυπέρβλητη καταξίωσή μας. Διότι «πλήρης ων της αγάπης» ο άνθρωπος, αγγίζει την τελειότητα, γίνεται όμοιος με τον Πατέρα του τον «εν τοις ουρανοίς» (Λουκ. 6, 36). Και βαθιά μέσα μας, στη δική μας καρδιά, αυτός ο Θεός έβαλε την αγάπη, Αυτός την τροφοδοτεί, Αυτός την αναζωπυρώνει αδιάκοπα, αρκεί εμείς να ζούμε κατά τις εντολές του (Ιω. 14, 21· 15, 13-15).

Καιρός να πλησιάσουμε αυτή τη θεϊκή φωτιά της αγάπης του, πριν η δική μας καταντήσει μια μικρή, αδύναμη σπίθα, έτοιμη να σβήσει απ’ την παγωνιά του κακού. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, «πώς θα ζεσταθεί με μια σπίθα εκείνος που άφησε τη φωτιά πίσω του;» (Άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς).

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 396, Ιούλ. 2016)

Μην κάνετε τον πνευματικό σας νομοθέτη του γάμου σας.

π.Παύλος Παπαδόπουλος
Δεν είναι ο ρόλος του πνευματικού να καθορίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των συζύγων. Όταν το ανδρόγυνο χρειάζεται κάποιον «διαιτητή», τότε δεν υπάρχει ανδρόγυνο αλλά υφίσταται ακόμα άνδρας και γυναίκα.

Όταν ο γάμος γίνει ζήτημα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, τότε ο γάμος έχει χάσει κάθε νόημά του. Αν πηγαίνω στον πνευματικό για να με δικαιώσει ή να κατανείμει τα συζυγικά «καθήκοντα» σημαίνει ότι δεν υπάρχει συζυγία, δηλαδή δεν υπάρχει μεταξύ του ζευγαριού συγχώρεση, αλληλοπεριχώρηση και αγάπη.

Δεν λύνεται το πρόβλημα με τον «διαιτητή-πνευματικό». Το πρόβλημα λύνεται όταν το ζευγάρι δει τον γάμο ως δρόμο προς την θέωση. Όταν το ζευγάρι αντιμετωπίζει τον γάμο ως δρόμο προς την αυτοδικαίωση τότε ο πνευματικός δεν μπορεί να προσφέρει κάτι ουσιαστικό.

Μην προσπαθείτε να κάνετε συνένοχο τον πνευματικό σας στην κατάσταση αυτή. Ο ρόλος του πνευματικού είναι να συμβουλέψει, όχι να νομοθετήσει. Ρόλος του πνευματικού είναι να σας οδηγήσει στον Χριστό και όχι να σας δικαιώσει. Μην υποβιβάζουμε τον ρόλο του πνευματικού πατρός. Δεν είναι ρόλος του πνευματικού να κατανείμει τις δουλειές του σπιτιού ή τα έξοδα που δικαιούται ο καθένας να κάνει ή τί αναρτήσεις "επιτρέπονται" στο fb ή όχι. Αυτά θα πρέπει το ζευγάρι να τα συζητήσει και να αποφασίσει μόνο του. Εάν ούτε αυτά μπορούνε να συζητήσουνε τότε...τί να πει ο πνευματικός;

Η συμβουλή του πνευματικού για να καρποφορήσει χρειάζεται γόνιμο έδαφος, δηλαδή ταπείνωση. Εάν ο πνευματικός έχει μπροστά του ανθρώπους που δεν θέλουν να ταπεινωθούν, αλλά ψάχνουν «μαγική λύση» χωρίς να ματώσει ο εγωισμός τους, τότε ο πνευματικός απλά θα παίζει την «γλάστρα» σε ένα θέατρο το παραλόγου.

Υ.Γ.: Προβλήματα και διαφωνίες σίγουρα υπάρχουν σε κάθε σχέση. Καμία σχέση δεν είναι "τέλεια", όμως οι διαφωνίες δεν θεραπεύονται με νόμους-καθήκοντα, αλλά με την ταπείνωση και την αγάπη. Καλόν αγώνα

Ο Άγιος μεγαλομάρτυς Προκόπιος και ο γάμος...

..''Ο Άγιος Προκόπιος δεν έρχεται στο προσκήνιο της Εκκλησιαστικής μας ζωής μόνο κατά την ημέρα της μνήμης του στις 8 Ιουλίου. Το όνομά του ακούγεται και μνημονεύεται στην ιερολογία του Μυστηρίου του Γάμου, συνδεόμενο με το γεγονός της προκοπής, την οποία η Εκκλησία μας εύχεται στους νεονύμφους, στην κοινή, πλέον, ζωή τους. 
Ο Άγιος παρουσιάζεται, τρόπον τινά, ως η ενσάρκωση της προκοπής και ευχή για προκοπή. Στην τελευταία ευχή του Μυστηρίου ο Ιερεύς ευλογεί το ζευγάρι, ευχόμενος η Αγία Τριάδα να τού παράσχει προκοπήν βίου και πίστεως, ενώ και στην απόλυση της Ακολουθίας το όνομά του δεσπόζει, καθιστώντας την παρουσία του Αγίου κομβική στην λογική του Μυστηρίου του Γάμου. Η σύνδεση του Αγίου Προκοπίου με την ευχή της Εκκλησίας για την προκοπή των ανθρώπων επισφραγίζεται και από την υμνογραφία που περιβάλει το πρόσωπό του.

Ας ευχηθούμε ο Άγιος Προκόπιος να πρεσβεύει για όλους μας, ώστε να προκόπτουμε στην ζωή του Χριστού, καλλιεργώντας μέσα μας τον κόσμο των αρετών, κυρίως της αγάπης και της μετανοίας, οι οποίες είναι ικανές να μορφώσουν εντός μας τον Ίδιο τον Χριστό, τη δόξα και το καύχημά μας, την λύτρωση και την σωτηρία μας...."
facebook

Πάτερ, αγαπώ πολύ μια κοπέλα. Μα δεν με ελκύει καθόλου ερωτικά.

- Πάτερ, αγαπώ πολύ μια κοπέλα. Μα δεν με ελκύει καθόλου ερωτικά.

- Ε, σταμάτα τότε.
- Μου είπαν ότι τα ερωτικά δεν παίζουν μεγάλη σημασία. Πάνω απ’ όλα ο καλός χαρακτήρας.
- Γιατί δεν παίρνεις, τότε, τη θεία μου την Ασπασία στο χωριό, που’ ναι σκέτο διαμάντι, εκατό χρονών, κι έχει και δόντια φυτευτά που δε χαλάν ποτέ; Κι από χαρακτήρα, άψογη!
- Μα τώρα, λέτε αστεία για να γελάσω.

- Εννοείται. Η θεία μου δεν παντρεύεται! Θέλω όμως να σου πω, ότι τα διαζύγια, φίλε μου, μα και τα κρυφά ισόβια δράματα των χιλιάδων συμβατικών γάμων, τα ζουν καλές ψυχές που, όμως, δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Κι όταν λέμε ταιριάζουν, δεν αναφερόμαστε αλλού, μα σ’ αυτό που τόσο πρόχειρα προσπερνάς και κάνεις πως δεν βλέπεις. Την ερωτική έλξη. Ειλικρινά, εύχομαι να πετύχει η σχέση σου κι ο γάμος σου. Μα χωρίς αληθινή αγάπη κι έρωτα, θέλει, όντως, ίσως μόνο πολλές ευχές και προσευχές!!.. Αυτό βέβαια δεν θα είναι ακριβώς γάμος, μα κάτι σαν αργό μαρτύριο. Δεν λέω περισσότερα, διότι θέλουμε ώρες πολλές να μιλάμε με αποδείξεις για όλα αυτά. Με γεγονότα και ονόματα. Όχι με παραπομπές σε συγγράμματα.
Όχι τι λένε τα βιβλία και οι θεωρίες, μα τι δείχνει η αδιάψευστη ζωή, οι κρυφές εξομολογήσεις, τα φαρμακεία και τα ψυχιατρεία με το πλούσιο πελατολόγιο καλών μα αταίριαστων ανθρώπων !!

P. Andreas Konanos