Κοιτάζει τα χέρια της. Πώς έγιναν έτσι; Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δεν γύρισε να τα κοιτάξει..

Κοιτάζει τα χέρια της. Πώς έγιναν έτσι;
Πού βρέθηκαν τόσες φλέβες, τόσες ελιές και σημάδια, τόσες ρυτίδες στα χέρια της;Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δεν γύρισε να τα κοιτάξει.
Ούτε τότε που ήταν χλωρά, ούτε που μέστωσαν, ούτε που μαράθηκαν, ώσπου ξεράθηκαν.

Όλα αυτά τα χρόνια η έγνοια της ήταν αλλού, όχι στα χέρια της: μην κοπεί, μην καεί, μην τρυπηθεί, μην το παρακάνει το βράδυ με τον άντρα της –όποτε τύχαινε, μια στις τόσες– κι ακούσει πάλι τα λόγια του, καρφί στην καρδιά της “πού τα ‘μαθες αυτά μω γυναίκα;”
Κοιτάζει τα χέρια της σαν να τα βλέπει πρώτη φορά.
Ξένα της φαίνονται, καθώς κάθονται άνεργα πάνω στη μαύρη ποδιά της, σαν προσφυγάκια.
Έτσι της έρχεται να τα χαϊδέψει.

Και τι δεν τράβηξαν αυτά τα χεράκια, στα κρύα και στα λιοπύρια, στη φωτιά, στα νερά, στα χώματα, στα κάτουρα και στα σκατά.
Πέντε χρόνια κατάκοιτη η πεθερά της, αλύχτησε ώσπου να της βγει η ψυχή.

Κοιτάζει πάλι τα χέρια της.
Τι θα τα κάνει;
Να τα κρύψει κάτω από την ποδιά της να μην τα βλέπει, να τα χώσει στην περούκα της διπλανής, που κοιμάται με το κεφάλι γουλί, να τα βάλει στις μάλλινες κάλτσες που της έφερε ο γιος της μόλις του ‘πε ότι κρυώνει εδώ στο γηροκομείο που την έριξε η μοίρα της;
Τόσα χρόνια δεν γύρισε να τα κοιτάξει και τώρα δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της από πάνω τους.
Κι όταν δεν τα κοιτάει ή κάνει πως δεν τα κοιτάει, την κοιτάνε αυτά.

Άνεργα χέρια, τι περιμένεις, αφού δεν έχουν δουλειά κάθονται και κοιτάνε.
Δεν είναι που κοιτάνε, άσ’ τα να κοιτάνε, είναι που κοιτάνε σαν να θέλουνε κάτι.
Ξέρει τι θέλουν: να τα χαϊδέψει.
Δεν θα τους κάνει τη χάρη.
Ντρέπεται, γριά γυναίκα, να χαϊδεύεται στα καλά καθούμενα.
Τα κοιτάζει κλεφτά και βλέπει μια σκουριά από καφέ στο δεξί.
Σηκώνεται και πάει στο μπάνιο, πιάνει το μοσχοσάπουνο και πλένει τα χέρια της.
Τα πλένει, τα ξαναπλένει, δεν λέει ν’ αφήσει το σαπούνι, της αρέσει έτσι που γλιστρούν απαλά, το ένα μέσα στο άλλο, “κοίτα”, λέει, “που μ’ έβαλαν να τα χαϊδέψω θέλοντας και μη, τα σκασμένα” και γελάει από μέσα της που δεν την κοιτάνε τώρα όπως πριν, χαμένα μέσα στους αφρούς και τα χάδια, σαν να ‘χουν κλείσει τα μάτια, μην τους πάει σαπούνι και τα πάρουν τα δάκρυα.”

Μιχάλης Γκανάς, "Τα χέρια"
πηγή

Εκκλησία, Μητρότητα και Έκτρωση

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

Κατά καιρούς ακούμε φωνές (δυστυχισμένων πλασμάτων, κατά τη γνώμη μου, ισοπεδωμένων από τον οδοστρωτήρα της αλλοτρίωσης), που διεκδικούν οργισμένα το «δικαίωμα των γυναικών» να τερματίζουν την εγκυμοσύνη τους, κάνοντας έκτρωση στα έμβρυα που έχουν μέσα τους. Φωνές ανθρώπων, ακόμη και γυναικών, που πρόσφατα (Μάρτιος 2017), σε πόλη της ελληνικής επαρχίας, επιτέθηκαν «επαναστατημένες» να εμποδίσουν εκείνους που θα εξέφραζαν την αντίθετη άποψη, έστω κι αν ήταν επίσης γυναίκες.
«Γιατί να έχουμε παιδιά και όχι αυτοκίνητο;» ρωτούσε σε εποχές αναβρασμού η Margaret Sanger (1879 – 1966), Αμερικανίδα ιστορική ακτιβίστρια υπέρ των εκτρώσεων.
Ας διεκδικήσω κι εγώ το δικαίωμα να αφήσω την ησυχία μου και να γράψω δυο λόγια για το θέμα, αν ακόμη σε αυτό τον τόπο μπορεί κάποιος να λέει τη γνώμη του (προπαντός αν είναι χριστιανός, τραβάει τις επιθέσεις ορισμένων σαν μαγνήτης).

Το έμβρυο είναι άνθρωπος;

Η ιδέα ότι η έκτρωση είναι δικαίωμα της γυναίκα βασίζεται στην άποψη ότι το ασχημάτιστο έμβρυο δεν είναι άνθρωπος, συνεπώς η καταστροφή του δεν είναι φόνος. Η άποψη της Εκκλησίας ότι η έκτρωση είναι φόνος, βασίζεται ακριβώς στην πεποίθηση ότι ακόμη και το ασχημάτιστο έμβρυο είναι άνθρωπος, δηλαδή πλάσμα άγιο και ιερό, πιο ιερό από κάθε ζώο (πολλοί και πολλές υπερασπίζονται και φροντίζουν τα σκυλάκια τους με αφοσίωση, αλλά διεκδικούν την ελεύθερη θανάτωση των αγέννητων ανθρώπων σαν να τους μισούν), άνθρωπος καλεσμένος από το Θεό να γίνει άγιος, όπως και οι γονείς του.

Συνεπώς, η άποψη της Εκκλησίας πηγάζει από σεβασμό στον άνθρωπο και είναι αισχρό – συγχωρέστε με – να λιθοβολείται η Εκκλησία ακριβώς γι’ αυτό το λόγο από υποτιθέμενους «ανθρωπιστές». Ό,τι κι αν έχει ο καθένας ενάντια σε σκληροπυρηνικούς ή ακόμη και διεφθαρμένους σημερινούς κληρικούς (που είναι βέβαια πολύ λιγότεροι απ’ όσο φαντάζεται, ή θέλει να φαντάζεται, ο μέσος άνθρωπος), δεν πρέπει να παραβλέπει ότι αυτά θεμελιώθηκαν από σοφούς (και αγίου) ανθρώπους, που έδωσαν μεγάλο αγώνα για το συνάνθρωπο. Τέτοιο αγώνα μάλιστα δίνουν ακόμη και σήμερα αναρίθμητοι ορθόδοξοι ιερείς, και στην Ελλάδα, αλλά και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Αγώνα δεν δίνουν μόνο οι Μ.Κ.Ο., αλλά και οι Ορθόδοξοι Ιεραπόστολοι. Αλλά αυτούς δεν τους λογαριάζουμε, επειδή είναι χριστιανοί ιερείς, άρα, στη σκέψη κάποιων, «άξιοι για κρέμασμα»…

Η αλήθεια ποια είναι; Το ανθρώπινο έμβρυο είναι άνθρωπος ή όχι;

Εδώ δεν θα σταθούμε στην αναφορά του κατά Λουκάν ευαγγελίου (κεφ. 1) για την πρώιμη συνάντηση Ιησού Χριστού και αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, ως εμβρύων, κατά την επίσκεψη της Θεοτόκου στην Ελισάβετ (βλ. εικόνα στην αρχή του άρθρου). Το περιστατικό αυτό, που σημαίνει πολλά για τους χριστιανούς, ασφαλώς δεν σημαίνει τίποτε απολύτως για τους εκτός Εκκλησίας.

Για να συμπεράνουμε, ωστόσο, αν το έμβρυο είναι άνθρωπος, πρέπει πρώτα να καθορίσουμε τι σημαίνει άνθρωπος.
Η άποψη κάποιων γιατρών ή βιολόγων, ότι το ασχημάτιστο έμβρυο δεν είναι άνθρωπος, βασίζεται στην πεποίθησή τους ότι δεν υπάρχει ψυχή. Αν υπάρχει ψυχή, τότε δεν μπορεί παρά ο άνθρωπος να έχει ψυχή από την αρχή της σύλληψής του στη μήτρα της μητέρας του. Αλλιώς πρέπει να δεχτούμε ότι αρχίζει τη βιολογική ζωή του ως άψυχο πλάσμα και «εμψυχώνεται» στην πορεία, πράγμα αυθαίρετο και άτοπο.
Αν ο άνθρωπος δεν έχει ψυχή, τότε δεν διαφέρει από τα ζώα, συνεπώς και η αξία του είναι σχετική. Αν έχουμε ζώα ως κατοικίδια, γιατί να μην έχουμε και ανθρώπους (και όχι μόνο κατοικίδια)…

Η ύπαρξη της ψυχής τεκμηριώνεται από αναρίθμητες περιπτώσεις εμπειριών της ζωής μετά το θάνατο, κυρίως περιπτώσεις επικοινωνίας νεκρών με ζωντανούς. Οι εμπειρίες αυτές είναι τέτοιας κλίμακας και έντασης (προσωπικά γνωρίζω αρκετές από πρώτο χέρι), ώστε δεν είναι συνετό να τις περιφρονούμε και να λέμε ότι «δεν ξέρουμε» αν υπάρχει ψυχή, χωρίς να έχουν μελετηθεί και καταρριφθεί με προσοχή και σοβαρότητα όλα αυτά.

Επίσης, είναι αναμφισβήτητο ότι ο άνθρωπος μπορεί να ενωθεί με το Θεό και να φτάσει σε κατάσταση θέωσης. Όποιος διαφωνεί, ας μελετήσει με σοβαρότητα τις περιπτώσεις των σύγχρονων αγίων, για κάποιους από τους οποίους έχουν γράψει ακόμη και καθηγητές Ιατρικής (όπως ο Γεώργιος Παπαζάχος για τον άγιο Πορφύριο) ή ήταν οι ίδιοι καθηγητές Ιατρικής, όπως ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός (της Ουκρανίας). Χωρίς σοβαρή μελέτη αυτών των περιπτώσεων, είναι μη επιστημονικό να λέει κάποιος ότι «δεν υπάρχει Θεός» ή «δεν υπάρχουν άγιοι» κ.τ.λ.
Συνεπώς, όταν η Εκκλησία λέει κάτι για το τι είναι άνθρωπος, τι είναι το ανθρώπινο έμβρυο, ποια η πνευματική κατάσταση του ανθρώπου κοντά ή μακριά στο Θεό κ.τ.λ., δεν εξαπολύει αυθαίρετα δόγματα σε αφελείς πιστούς, αλλά μιλάει με κύρος ανάλογο με αυτό που έχει ένας φυσικός, όταν μιλάει για ζητήματα Φυσικής.



Τα Α.με.Α. είναι άνθρωποι;

Αν παραβλέψουμε την άποψη των αγίων για το τι είναι άνθρωπος (άποψη που προέρχεται από την εμπειρία και τη σοφία τους), αυτό που μένει ως ιατρική ή βιολογική άποψη (αντιμετωπίζοντας τον άνθρωπο μόνο ως υλικό ον με υπερανεπτυγμένο εγκέφαλο) μπορεί να τροποποιηθεί κατά βούλησιν (και μάλιστα ανάλογα με τα οικονομικά συμφέροντα ισχυρών παραγόντων) και να βγουν ακόμη και συμπεράσματα τερατώδη, όπως π.χ. ότι κάποιος με διανοητική ή σωματική αναπηρία δεν είναι άνθρωπος.

Αλλά μην ξεχνάμε ότι ο σύγχρονος πολιτισμός (ένας απάνθρωπος και δολοφονικός πολιτισμός) έχει πείσει τα περισσότερα ζευγάρια να εξετάζουν το έμβρυο που κυοφορεί η μητέρα, ώστε να εντοπίσουν αν πάσχει από κάποια αναπηρία και να το θανατώσουν πριν γεννηθεί!... Το επιχείρημα; «Να μη ζήσει δυστυχισμένο» και φυσικά να μην υποφέρουν οι γονείς φροντίζοντας ένα παιδί με ειδικές ανάγκες…
Δηλαδή, αφού γεννηθεί ένα παιδί με ειδικές ανάγκες το κοινωνικό σύστημα υποκρίνεται ότι νοιάζεται γι’ αυτό, αλλά πριν γεννηθεί, καλεί τους γονείς του να το εξολοθρεύσουν. Παιδιά με ειδικές ανάγκες γεννιούνται πλέον μόνο όσα έχουν αποφύγει την προγεννητική εκτέλεση. Μήπως «δεν ήταν ακόμα άνθρωποι» τότε;
Και τι είναι αυτό που τα κάνει να είναι άνθρωποι μετά τη γέννησή τους;

Μόνον η εξωτερική τους μορφή;

Όχι. Η αθάνατη ψυχή τους, λέει η Εκκλησία. Αυτά τα παιδιά μπορεί να γίνουν άγιοι, αν οι γονείς τους τα φέρουν κοντά στο Χριστό, και οι γονείς τους επίσης θα γίνουν άγιοι, μεγαλώνοντας και φροντίζοντάς τα με υπομονή και αγάπη. Και την υπομονή αυτή, συγχωρέστε με που θα το πω, τη δίνει ο Χριστός μέσα στην Εκκλησία.
Ό,τι κι αν έχετε στο μυαλό σας για την Εκκλησία, ακούστε και αυτή την άποψη. Ας ξεπεράσουμε τις προκαταλήψεις και το ρατσισμό κατά της Εκκλησίας, που μας επιβάλλουν εκείνοι που ελέγχουν τη ζωή μας, για να μας εκμεταλλεύονται.

Χριστιανοί και ρατσισμός

Όταν η Εκκλησία τονίζει την αξία της μητρότητας, συκοφαντείται ότι θέλει να μετατρέψει τις γυναίκες σε εξαρτημένες «μηχανές παραγωγής ανθρώπων». Αν την αξία της μητρότητας την πρόβαλλε κάποια «οικολογική» ειδωλολατρική θρησκεία της «Θεάς Γης» (απ’ αυτές που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στην εποχή μας), θα χαιρετιζόταν ως κάτι αξιοσέβαστο και συναρπαστικό.

Ομοίως, αν ένας νέος ή μια νέα δεν παντρεύεται, γιατί θέλει να γίνει μοναχός ή μοναχή (ή ακόμη και να διαφυλάξει αγνότητα μέχρι το γάμο, επειδή είναι ορθόδοξος χριστιανός ή χριστιανή), η στάση αυτή περιφρονείται από την κοινωνία και συχνά εκβιάζεται απάνθρωπα από την οικογένειά του / της. Αν δεν παντρεύεται, επειδή θέλει να σταδιοδρομήσει (να αφοσιωθεί στην καριέρα του / της) ή να δοθεί ολόψυχα σε μια ασχολία που αγαπά, π.χ. στην επιστήμη, την τέχνη, τον αθλητισμό, το σκάκι κ.τ.λ., αυτό θεωρείται αξιοσέβαστο και συναρπαστικό.

Αν νηστεύει, περιφρονείται. Αν είναι χορτοφάγος, επειδή πιστεύει στη μετενσάρκωση π.χ., θεωρείται αξιοσέβαστος. Αν προσεύχεται στο Χριστό, περιφρονείται. Αν κάνει «γιόγκα του ήλιου», τον σέβονται…

Μήπως τελικά οι χριστιανοί είμαστε θύματα ρατσισμού και «σεξισμού»;
Καλύτερα πάντως να είμαστε θύματα, παρά θύτες. Όταν κάποιοι από εμάς γίνονται θύτες, χάνουν το νόημα της διδασκαλίας του Χριστού και των αγίων.

Εκκλησία και μητρότητα

Η Εκκλησία θεωρεί πολύ σημαντική τη μητρότητα (όπως και την πατρότητα και γενικά τη δημιουργία οικογένειας), επειδή γεννά στον άνθρωπο συναισθήματα μεγάλης αγάπης και διάθεση αυτοπροσφοράς και αυτοθυσίας. Έτσι, ο άνθρωπος θέλει να ζει και να δραστηριοποιείται για κάποιους άλλους και όχι μόνο για τον εαυτό του. Αυτό ακριβώς είναι το μήνυμα του Ιησού Χριστού και αυτή η αγάπη και η αυτοπροσφορά τον φέρνει κοντά στο Θεό, με κατάληξη ακόμη και την αγιότητα.

Το ίδιο ισχύει και για το γάμο, την οικογένεια, τη συζυγία. Και φυσικά ισχύει και για τον άντρα, τον σύζυγο, τον πατέρα (καθώς και τον πεθερό και την πεθερά, τον γιο και την κόρη, το γαμπρό και τη νύφη) και όχι μόνο για τις γυναίκες. Ο άντρας καλείται να ζει και να εργάζεται πλέον με αυτοθυσία για τη σύζυγό του και τα παιδιά του, όχι για τον εαυτό του.
Είναι φανερό ότι τη σκληρότητα πολλών γυναικών κατά του γάμου και της οικογένειας την έχει προκαλέσει διαχρονικά η απαράδεκτη, σκληρή, ανεύθυνη και εγωιστική στάση των αντρών.
Ωστόσο, οι φωνές υπέρ του «δικαιώματος στην έκτρωση» εκφράζουν ακριβώς αυτή την ιδέα: η γυναίκα να ζει για τον εαυτό της και όχι για κάποιον άλλο.
Αυτό είναι το δόγμα του σύγχρονου κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού συστήματος: ο καθένας για τον εαυτό του. Έτσι, ο άνθρωπος (άντρας ή γυναίκα) θα είναι ή ένα εγωιστικό κτήνος ή ένα απομονωμένο έντομο, χωρίς δεσμούς, χωρίς αληθινή αγάπη, ανυπεράσπιστο, εύκολο θύμα στα κρυφά και φανερά κέντρα εξουσίας που ελέγχουν τη σκέψη και τη ζωή μας.

Γάμος και Μοναχισμός

Ότι η Εκκλησία δεν απολυτοποιεί τη μητρότητα και το γάμο, φαίνεται από το ότι θεωρεί ως ανώτερη πνευματική κατάσταση την παρθενία (αγγελική κατάσταση) και ως τελειότερη μορφή χριστιανικής ζωής το μοναχισμό, δηλαδή το να είναι ο άνθρωπος μοναχός ή μοναχή (καλόγερος, κατά το κοινώς λεγόμενον).

Όμως, ποια παρθενία και ποιο μοναχισμό; Αυτά, που προέρχονται από αγάπη στο Χριστό και στα οποία ο άνθρωπος (άντρας ή γυναίκα) αγωνίζεται να ελευθερωθεί από τα πάθη του (τον εγωισμό, την κακία, την ιδιοτέλεια κ.τ.λ.) και να εγκαταστήσει μέσα του την ανιδιοτελή αγάπη προς κάθε άνθρωπο και κάθε πλάσμα, αγάπη που οπωσδήποτε είναι ταπεινή και πηγάζει από την αγάπη προς τον Ιησού Χριστού. Ο ορθόδοξος χριστιανός μοναχός (άντρας ή γυναίκα), όταν και αν προοδεύσει σε αυτό τον τρόπο ζωής, γίνεται παγκόσμιος άνθρωπος και ενώνεται με το Θεό διά του Χριστού.
Είναι αλήθεια αυτό; Υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις. Ας διερευνηθούν.

Άρα το ζητούμενο και πάλι είναι η αγάπη.

Οι μοναχοί προσφέρουν στην κοινωνία ακριβώς όσα και οι «κοσμικοί» (δηλ. εμείς που ζούμε στον κόσμο). Υπήρξαν και υπάρχουν μοναχοί, που είναι γιατροί, μαθηματικοί, δάσκαλοι, καθηγητές πανεπιστημίου, ποιητές, μουσικοί, ζωγράφοι κ.τ.λ. Υπάρχουν μοναστήρια με τεράστιο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο – μοναχοί και μοναχές που φροντίζουν περισσότερα παιδιά από κάθε πολύτεκνο. Επίσης, στα μοναστήρια ζουν μοναχοί που είναι τεχνίτες, γεωργοί, αμπελουργοί, κτηνοτρόφοι, μάγειροι κ.τ.λ.

Και μάλιστα, οι μοναχοί, μη έχοντας οικογενειακές υποχρεώσεις, εργάζονται κυρίως για τους άλλους. Ενώ εμείς, όταν διαλέγαμε επάγγελμα, δεν μας κατεύθυνε κανείς στο τι θα προσφέρουμε, αλλά στο τι θα κερδίσουμε. Ποιοι λοιπόν προσφέρουν περισσότερο, οι μοναχοί ή οι κοσμικοί;

Όμως ο μοναχισμός δεν είναι για όλους, ούτε όλοι οι μοναχοί τελειοποιούνται. Ενώ επίσης και μέσα στο γάμο (που είναι ο κατάλληλος για τους περισσότερους τρόπος ζωής) έχουμε αγίους, και μάλιστα και ζευγάρια αγίων συζύγων, αλλά και οικογένειες, όπου γονείς και παιδιά είναι άγιοι, όπως οι οικογένειες των Τριών Ιεραρχών, οι οικογένειες των αγίων Ξενοφώντος και Μαρίας, Ευστάθιου και Θεοπίστης, Έσπερου και Ζωής κ.π.ά. Αυτοί μεγάλωσαν παιδιά, που έγιναν επίσης άγιοι. Δεν είναι σπουδαίο κίνητρο αυτό για τη δημιουργία οικογένειας; Σημαντικότερο από το να γίνουν τα παιδιά μας πλούσιοι ή διάσημοι άνθρωποι;

Τέλος, επειδή και η οικογένεια μπορεί να καταπνίξει και να ακρωτηριάσει πνευματικά και ηθικά τον άνθρωπο, ο Χριστός είπε κάποτε ότι όποιος αγαπά τους γονείς του ή τα παιδιά του περισσότερο απ’ όσο αγαπά Εκείνον, δεν είναι άξιος να λέγεται μαθητής Του (κατά Ματθαίον, 10, 37)! Αυτό συμβαίνει, επειδή, αν αγαπώ το Χριστό, αγαπώ και την οικογένειά μου, αλλά και όλο τον κόσμο. Αν όμως αγαπώ πάνω απ’ όλα την οικογένειά μου, είναι πιθανόν να μην αγαπώ τον υπόλοιπο κόσμο ή ακόμη και να με καταστρέψει η οικογένειά μου. Ας μην ξεχνάμε ότι και το φαινόμενο της βεντέτας, καθώς και η ιταλική Μαφία βασίζονται στους οικογενειακούς δεσμούς…

Μητρότητα χωρίς πατέρα
Στην εποχή μας έχει προωθηθεί και ένα άλλο είδος μητρότητας, στο οποίο ο πατέρας θεωρείται περιττός.
Έτσι, βλέπουμε γυναίκες ν’ αποφασίζουν να γίνουν μητέρες, επιλέγοντας να μην έχουν σύζυγο. Συλλαμβάνουν με εξωσωματική γονιμοποίηση ή με ευκαιριακή ερωτική συνεύρεση, γεννούν και μεγαλώνουν μόνες τους το παιδί τους.
Μήπως να αναρωτηθούμε αν τελικά είναι περιττός ο πατέρας για να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί;
Βλέπουμε επίσης άντρες και γυναίκες να αποκτούν παιδιά με προσωρινούς ερωτικούς «συντρόφους», τους οποίους στη συνέχεια εγκαταλείπουν και συνάπτουν σχέσεις με άλλους, με τους οποίους πιθανόν αποκτούν άλλα παιδιά κ.τ.λ.
Να αναρωτηθούμε αν αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον; Ή μήπως δε χρειάζεται καν το οικογενειακό περιβάλλον για την ανατροφή ενός παιδιού;
Και δεν λέω τυχαία «ενός» παιδιού, γιατί συχνά οι γονείς παραμένουν στο ένα παιδί, από επιλογή τους και όχι για αστάθμητους παράγοντες. Μια μητέρα – ένα παιδί, αγόρι ή κορίτσι: νέα κοινωνική μονάδα (από επιλογή, το ξαναλέω). Έχει να πει τίποτα ο Φρόυντ;
Φυσικά, αφού οι άντρες πλέον γίνονται περιττοί για τις γυναίκες, μπορούν να απαλλαγούν απ’ αυτές και να γίνουν gay, δηλ. ομοφυλόφιλοι. Και οι γυναίκες, αφού οι άντρες είναι περιττοί, και επιπλέον τις πληγώνουν, μπορούν να έχουν ερωτικούς δεσμούς με άλλες γυναίκες. Κι έτσι η κοινωνία μας (ας το πω ειρωνικά) θα γίνει τέλεια, φυσιολογική και οργανωμένη κατά τις επιθυμίες ορισμένων…

Κράτος, μητρότητα, οικογένεια…
Και τώρα το κράτος, για το οποίο γράφτηκε πως «μαζί με την Εκκλησία» πολεμά την έκτρωση για να εκμεταλλεύεται τις γυναίκες…
Το κράτος νομίζω πως δεν ενδιαφέρεται για τη μητρότητα και την οικογένεια. Μάλλον την πολεμά και προωθεί το μοντέλο του «χωρίς οικογένεια» απομονωμένου ατόμου, εύκολου θύματος των πολυεθνικών εταιριών.
  Γι’ αυτό και ευνοεί το εύκολο διαζύγιο, ευνοεί τις ευκαιριακές ερωτικές σχέσεις χωρίς γάμο, δεν ευνοεί το γάμο, δεν αγωνίζεται να διασώζει τα έμβρυα από τις εύκολες και επιπόλαιες εκτρώσεις, δεν μεριμνά για τις γυναίκες που μένουν έγκυοι υπό δύσκολες συνθήκες (τις αφήνει έκθετες να «ρίχνουν» τα παιδιά τους, χωρίς έστω μια διαφημιστική εκστρατεία, ένα τηλεοπτικό μήνυμα, μια τηλεφωνική γραμμή συμβουλών για να κρατήσουν τα παιδιά τους!!) και φυσικά έχει εγκαταλείψει τους πολύτεκνους να βουλοπλέουν στην οικονομική κρίση…
Τα αδέσποτα σκυλιά δεν τα εγκαταλείπει. Τα παιδιά των πολυτέκνων τα εγκαταλείπει (και ολόκληρη την εφηβεία βέβαια, που σύρεται σε μια ζωή απόλυτα εξαρτημένη από τις εταιρίες).
Το κράτος θέλει γυναίκες μόνες, χωρίς οικογένεια, για να είναι εύκολα εκμεταλλεύσιμες.

Κλείνοντας αυτό το άρθρο, προτρέπω κάθε αναγνώστη, και κυρίως κάθε αναγνώστρια, να γνωρίσει το Σύλλογο Προστασίας Αγέννητου Παιδιού «Η Αγκαλιά», που εδώ και χρόνια αγωνίζεται με εντιμότητα και σοβαρότητα υπέρ της Μητέρας και του Παιδιού. Η ιστοσελίδα του είναι http://www.agalia.org.gr και το τηλέφωνό του 210 8828788. Μη διστάσετε να τους τηλεφωνήσετε, αν χρειαστεί.
πηγή