Η παιδοκτονία των εκτρώσεων

Οι ουρανοί δίχως αγγέλους θά ήταν κόλαση· καί η γη δίχως παιδιά θά ήταν ερημιά καί σκοτεινιά. Ἐάν στόν ουρανό βασιλεύει η χαρά των αγγέλων, στή γη, ευτυχώς, απόμεινε τό χαμόγελο των παιδιών.
Μέσα στά παιδικά μάτια καθρεφτίζεται ο παράδεισος.Άγγελοι καί παιδιά ζούνε σ’ ένα ἰδανικό καί τρισχαρούμενο κόσμο. Τίποτε σέ τούτο τόν κόσμο δέ μπορεί νά συγκριθεί μ’ ένα παιδί. Τί λέω! Τίποτε δέ μπορεί νά συγκριθεί μ’ ένα παιδικό χαμόγελο.
Ὅταν χαμογελάει τό παιδάκι, λές καί χαμογελούν οι ουρανοί. Ναί! Ούτε τά πανέμορφα λουλούδια, ούτε τά ψηλοφτέρουγα πουλιά, ούτε τών δασών τ’ άγρια θεριά, ούτε της θάλασσας τά ωραιοπλούμιστα ψάρια… Τίποτε! Τίποτε δέ συγκρίνεται μέ του λογικού – αλλά τόσο αθώου παιδικού χαμόγελου.
Ὡστόσο, αυτό τό εν ἐξελίξει καί αγέννητο, ακόμα, αγγελούδι, η μάνα του –πού γι᾽ αυτό πλάστηκε απ’ τό Θεό– δέν τό θέλει. Δέν τό ανέχεται. Τό σκοτώνει καί τό πετάει, όπως πετάει ο άνθρωπος τά σκουπίδια.
Άλλωστε, δέν είναι λίγα τέτοια παιδιά, πού βρίσκονται σέ σκουπιδοντενεκέδες καί όπου αλλού μπορεί κανείς νά φανταστεί. Σέ μιά ἐποχή πού οι ζωόφιλοι διαμαρτύρονται έντονα γιά τήν κακοποίηση τουγατιού ή σκυλιού... οι άνθρωποι πετάνε τόσο άσπλαχνα τά παιδιά τους!
Ἡ παιδοκτονία των εκτρώσεων αποτελεί«εν ψυχρώ δολοφονία» ανυπεράσπιστης ανθρώπινης
ύπαρξης. Είναι, δηλαδή, φόνος καί μάλιστα «φόνος ἐκ προμελέτης».
Καί σέ τούτο τό φόνο ένοχη δέν είναι μόνο η γυναίκα –«μητέρα»– αλλά καί όποιος άλλος συνεργεί στήν ανόσια πράξη της έκτρωσης, ἰδιαίτερα ο ανελέητος γιατρός.
Ὅταν κάποτε οι γονείς ἔφεραν τά παιδιά στόν Ἰησού γιά νά τά ευλογήσει, οι μαθητές θέλησαν νά τά απομακρύνουν, γιατί νόμισαν ότι θά προκαλούσαν ἐνόχληση στό θείο Διδάσκαλο.
Ὁ Κύριος όμως, τότε ακριβώς ενοχλήθηκε καί τούς εἶπε: «Ἄφετε τά παιδία έρχεσθαι πρός με, καί μή κωλύετε αυτά· των γάρ τοιούτων ἐστίν η βασιλεία του Θεού» (Μάρκ. Ι΄ 14).
«Καί εναγκαλισάμενος αυτά κατηυλόγει αυτά».
Κι ἐνώὁ Κύριος θέλει κοντά Του τά παιδιά, οι άνθρωποι κάνουν ακριβώς τό αντίθετο.
Σά νά Του λένε: «Ἐσύ αν τά θέλεις, εμείς δέν τά θέλουμε καί τά σκοτώνουμε όποτε θέλουμε καί μέ όποιο τρόπο θέλουμε»!
Καί κάποιες φεμινίστριες, γιά νά καθησυχάσουν τή συνείδησή τους, πού τούς ἐλέγχει τρομερά, ἐπιστρατεύουν ἐκφράσεις καί συνθήματα ντροπής καί μιλάνε γιά «ανεπιθύμητες ἐγκυμοσύνες», γιά «δικαίωμα της γυναίκας νά ἐξουσιάζει τό σώμα της», γιά «διακοπή της κύησης» –(καί όχι γιά «έκτρωση»)– χλευάζοντας τήν τεκνοποίηση καί τήν πολυτεκνία, λέγοντας πώς «δέν εἴμαστε κλωσσομηχανές»!... καί τά παρόμοια.
Εἶναι ἐφιαλτικοί οἱ παγκόσμιοι αριθμοί των ἐκτρώσεων. Ἐνώ οἱ γεννήσεις έχουν υπολογιστεί σέ 90 ἑκατομμύρια κάθε χρόνο, οιε κτρώσεις ανέρχονται στά 40–50 ἑκατομμύρια. Δηλαδή, απ’ 'οσα παιδιά γεννιούνται τά περισσότερα από τά μισά δολοφονούνται ἐν ψυχρώ πρίν γεννηθούν.
Ὅποιος έχει ξεγράψει τό Θεό απ’ τήν καρδιά του, αυτός έχει χάσει κάθε ηθική ευαισθησία καί ἔχει ξεγράψει κάθε ηθικό νόμο. Ὅταν η γυναίκα –καί μάλιστα η μάνα– λησμονήσει τόν προορισμό της καί προδώσει τή μητρική στοργή, γίνεται σκληρή καί αναίσθητη.
Μοιάζει μέ παγωμένο χειμώνα. Οι στίχοι του νανουρίσματος πού ακολουθούν εκφράζουν τά αἰσθήματα της αληθινής μάνας:
«Μικρό μου αγαπημένο, λαχτάρα μου γλυκειά,
γιά σένα η καρδιά μου κρυφά γοργοχτυπά.
Σκύψε κρυφά ν’ ακούσεις ολάκριβο παιδί,
γιά σέ πώς λαχταράει της μάνας σου η ψυχή.
Κοιμήσου αγόρι μου χρυσό, γλυκά κι αθώα κοιμήσου,
κλείσε τά μάτια σου απαλά κι η Παναγιά μαζί σου».
Κανένας του κόσμου θησαυρός δέ μπορεί νά συγκριθεί μέ της μάνας τήν καρδιά.
«Ἡ στοργή της μεγάλη κι απέραντη οσο κι η πλάση», τραγουδάει ο Βερίτης. Ἡ θυσία της κάθε αληθινής μάνας, δέν έχει όρια. Ὅσο πάλι, τρομερό καί μακάβριο είναι τό θέαμα του δολοφονημένου –καί συχνά, τεμαχισμένου– παιδιού, άλλο τόσο, θείο καί μοσχομύριστο λουλούδι, ανθίζει, μέ τή γέννηση του κάθε παιδιού

Τίς ἐφιαλτικές τύψεις της έκτρωσης κάθε γυναίκας τίς ἐκφράζει, ένα ἀπό τά ἀναρίθμητα περιστατικά, πού διηγεῖται ὁ Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς):
«Ἡ Α. σάν νέα κυνηγοῦσε πολλούς άνδρες. Ἔλεγε πώς πίεζε καί δηλητηρίαζε τά παιδιά μέσα της γιά νά μή γεννά. Ὁ άνδρας της τήν καταράστηκε γιά τήν αδιαφορία της στήν αρρώστια του, καί πράγμα- τι αρρώστησε καί γέμισε πληγές από τή μέση μέχρι τίς πατούσες. Χτυπούσε τά χέρια της καί φώναζε:(σάν τή δαιμονισμένη): «Φύγετε! Πηγαίνετε! Μά διώξτε αυτά τά παιδιά από μένα»! —Τί παιδιά; ρωτούσαν οἱ γύρω της. Δέ βλέπουμε κανένα παιδί! Αλλά ἐκείνη ασταμάτητα φώναζε: Διώξτε τα! Πώς δέν τά βλέπετε; Νάτα γύρω μου καί σέρνονται... ανεβαίνουν πάνω μου!...
«Ἦταν ἐκείνα τά παιδιά, πού εκείνη μέσα της πίεζε καί δηλητηρίαζε», σημειώνει ὁ Ἅγιος συγγραφέας.
Ὅλοι ἀνατρίχιασαν στό άκουσμα του περιστατικού».
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία έχει καταδικάσει τήν αποφυγή της τεκνογονίας καί τίς εκτρώσεις, μέ αλλεπάλληλες Συνοδικές Εγκυκλίους, απ’ τίς  ξεχνάμε τούς τρείς βασικούς σκοπούς του γάμου:
Τήν αγάπη των συζύγων, τήν τεκνογονία, καί τή χριστιανική αγωγή των παιδιών

Ορθόδοξος Τύπος 22 Οκτωβρίου 2010
Μιχαήλ Μιχαηλίδη-Θεολόγου
πηγή-www.anavaseis.blogspot.com
Αντέγραψα από...