Τις μέρες αυτές, σε γνωστό καφενείο της πόλης συνάντησα για μια ακόμη φορά έναν παλιό δάσκαλο και κατασταλαγμένο φιλόσοφο με πρωτοπόρες πάντα ιδέες στα κοινωνικά θέματα αλλά και εντρυφής παραδοσιακός…
Ήταν βαθιά στενοχωρημένος, ανήσυχος, και αγανακτισμένος θα έλεγα, μ΄ αυτό το κύμα των αυτοκτονιών πού κάθε μέρα βλέπουμε στις εφημερίδες και πού τελειωμό δεν φαίνεται να έχει. Σημείωσα ...
( ώς Patrablog ) κάποιες σκέψεις του, πού άξιζαν ίσως, και τις μεταφέρω…
«Αυτό το πρωτόγνωρο κακό» μού είπε, «πού θερίζει τελευταία την χώρα μας, όπου για ένα χρέος και ένα ξόδι πάνε κάποιοι και σκοτώνουν τους εαυτούς τους, ούτε σε υποανάπτυκτες και Τριτοκοσμικές χώρες δεν συμβαίνει…
Αυτός ο άνθρωπος, εκτός από την ζωή του θά χάσει καί την ψυχή του.
Θα χάσει τα πάντα...
Και αντί η πιστολιά για λόγους δικαιοσύνης να απευθύνεται σε όλους αυτούς πού μας έφεραν σε απόγνωση κλέβοντας και κουρεύοντας μισθούς, συντάξεις, και καταθέσεις, σκοτώνουμε τους εαυτούς μας !
Θα λέγαμε κυριολεκτώντας ότι μεγαλύτερη βλακοειδή και δαιμονική απελπισία δεν έχει φανεί σαν τσουνάμι στην χώρα μας από την αρχαία εποχή μέχρι σήμερα, και ουδεμία επιδημία παρομοίου είδους δεν βρίσκουμε καταχωρημένη στα παλιά βιβλία μας, ούτε και επί βαριάς Τουρκοκρατίας ακόμη πού οί Έλληνες πραγματικά υποφέρανε…
«Θα σού πώ κάτι» μούπε ο κύρ δάσκαλος, κοιτάζοντάς με διερευνητικά και αν συμφωνώ, στα μάτια…
« Ο άνθρωπος πού αυτοκτονεί ( αιωνία αυτού η μνήμη, μού πρόσθεσε…) είναι ένας βλάκας με πατέντα, και αλλοίμονο στους υπόλοιπους πού τους προδίδει αντί να κάτσει να αγωνιστεί σαν άνδρας μαζί τους και τους παίρνει στον λαιμό του, είτε ως ξωφλημένος, είτε με το στίγμα των παιδιών του αυτοκτονημένου…»
Κι΄αν ψάξεις καλύτερα τα πράγματα και βάσει της παλιάς εποχής αυτοί οί άνθρωποι δεν θα έπρεπε κανονικά να κηδεύονται επισήμως αλλά και σύμφωνα με την Εκκλησιαστική τάξη ( δεν μιλάμε τώρα για τους Αθέους πού έχουν δικό τους καπετανάτο…) θα έπρεπε να κηδεύονται χωρίς τιμές και παράτες…
Πρώτον μέν γιατί είναι φονείς και εγκληματίες του ίδιου του εαυτού τους, και δεύτερο για να μη γίνονται κακό παράδειγμα ώστε να συμμαζεύονται και κάποιοι άλλοι πού με το παραμικρό είναι έτοιμοι να σαλτάρουν νομίζοντας ότι έτσι τελειώνουν όλα…
«Το δυστύχημα είναι» συνέχισε τον λόγο του ο κύρ δάσκαλος « ότι αυτοί οί άνθρωποι ενώ νομίζουν ότι ετσι τελειώνουν, ότι έτσι γλιτώνουν και πάνε σ΄ ένα τίποτα και στο χάος, αμέσως μετά το ξεψύχισμά τους, τους παραλαβάνουν δαίμονες και τους οδηγούν στους τόπους εκείνων των βασάνων, στήν αιώνια Κόλαση, όπως και η Αγία μας Εκκλησία από αρχαιοτάτων χρόνων διδάσκει και όπως μεγάλοι και θαυμαστοί Άγιοι πού τιμάμε σήμερα έχουν δεί και μας έχουν γράψει…»
Άς στραφούμε και λίγο στην Εκκλησία, μή είμαστε προκατειλειμμένοι με τα Εκκλησιαστικά πράγματα, ο Χριστός είναι ολοζώντανος 2000 χρόνια τώρα και κάνει θαύματα μαζί με την Παναγία μας και τους Αγίους μας…
Τά ξεχάσαμε όλα αυτά φαίνεται, κι΄ έτσι μας ξέχασε και ο Θεός, αλλά από δική μας υπαιτιότητα.
Μετά μή έχοντας ουδεμία ελπίδα, ουδεμία υπομονή, απελπιζόμαστε, δεν έχουμε από πουθενά να πιαστούμε, έ, καί πέφτουμε από τα κάγκελα…
«Έ, λοιπόν» , κατέληξε ο κύρ δάσκαλος, «δεν έχουμε δεν πληρώνουμε, και λοιπόν τι έγινε, ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος, αντιστεκόμαστε και δεν φεύγουμε από τα σπίτια μας…
«Μολών λαβέ» κι΄ ελάτε να τα πάρετε, αλλά και στην φυλακή να μας βάλετε έ, άς μας ταϊζετε, άς μας έχετε περίθαλψη κι΄όπου τραβήξει…
Εγώ δεν θα σού κάνω την χάρη να αυτοκτονήσω, δεν θα σού αδειάσω πεθαμένος την γωνιά για να μού φέρεις μετά τους Γερμαναράδες να κατοικήσουν στο νεοφτιαγμένο με δάνειο σπίτι μου, δεν θα σού δώσω το αίμα μου έτσι χωρίς αγώνα και μάχη μέχρι τέλους, αυτοκτόνησε εσύ σαν Κράτος παράλυτο πού είσαι, με τις επιλογές, τα κουρέματα, τους Τραπεζίτες, καί τα Διεθνή Ταμεία πού διάλεξες εν αγνοία μας…»
Αυτά περίπου μού είπε ο κύρ δάσκαλος, και ανεχώρησε αγανακτισμένος ! Τά συμπεράσματα δικά μας…
"...Μού γράφεις ότι όλη σου η περιουσία πωλήθηκε σε τρίτους. Όταν βρέθηκες στον δρόμο χωρίς τίποτα και κανέναν κατευθύνθηκες προς το νεκροταφείο αποφασισμένος να αυτοκτονήσεις. Δεν είχες αμφιβολία ούτε δεύτερη σκέψη επ’ αυτού....
Εξουθενωμένος από την ταλαιπωρία ξάπλωσες πάνω στον τάφο των γονιών σου και αποκοιμήθηκες.
Στον ύπνο σου εμφανίστηκε η μητέρα σου που σε απείλησε λέγοντάς σου ότι στο Βασίλειο του Θεού υπάρχουν πολλοί από εκείνους που επαιτούσαν στη γη, αλλά ούτε ένας από εκείνους που αφαίρεσαν μόνοι τους τη ζωή τους.
Ο στρατηγός και αυτοκράτορας Ιουστινιανός, στα γεράματα έμεινε χωρίς περιουσία, χωρίς φίλους και τυφλός.
Καθόταν τυφλός έξω από την αυλή του θρόνου και επαιτούσε για λίγο ψωμί. Σαν χριστιανός δεν επέτρεψε στον εαυτό του ούτε καν να σκεφτεί την αυτοκτονία.
Γιατί όπως η ζωή είναι καλύτερη από τον θάνατο έτσι και είναι καλύτερα ζητιάνος παρά αυτόχειρας.
Λες πως σε κυριεύει ντροπή και πως η θλίψη σου είναι βαθειά. Στέκεις τα βράδια έξω από το καφενείο που κάποτε ήταν δικό σου και ζητάς ελεημοσύνη από όσους μπαίνουν και βγαίνουν.
Θυμάσαι πως πριν λίγο καιρό ήσουν το αφεντικό του καφενείου και πως τώρα δεν τολμάς να μπεις ούτε σαν πελάτης. Και κοκκινίζουν τα μάτια σου από το κλάμα και τον οδυρμό.
Πράγματι ήταν μεγάλος φιλόσοφος αυτός που έγραψε αυτές τις λέξεις. Αφού αυτό ισχύει για όλα τα καφενεία, όλα τα σπίτια, όλους τους πύργους και όλα τα παλάτια του κόσμου.
Υπέγραψες κάποιες συναλλαγματικές σε κάποιους επιφανείς πελάτες σου και γι’ αυτό το καφενείο σου έγινε καφενείο κάποιου ξένου. Τώρα βλέπεις από το παράθυρο πως όλοι εκείνοι γελούν στο καφενείο όπως και πριν, ενώ εσύ περιφέρεσαι στους δρόμους με δάκρυα στα μάτια και σκεπάζεις τη ντροπή.
Ένας αρχαίος έλληνας σοφός είπε κάποτε: "μηδένα προ του τέλους μακάριζε", δηλαδή ποτέ μην αποκαλείς κάποιον ευτυχισμένο πριν δεις το τέλος του!
Είναι δύσκολο να είσαι επαίτης; Αλλά μήπως δεν είμαστε όλοι επαίτες; Μήπως δεν εξαρτώμεθα όλοι, κάθε μέρα και κάθε ώρα, από το έλεος Εκείνου που μας δίνει ζωή να ζούμε;
Η ζωή του επαίτη είναι πιο ηρωική από αυτήν του αφεντικού. "Ότι εν πυρί δοκιμάζεται χρυσός και άνθρωποι δεκτοί εν καμίνω ταπεινώσεως" (Σρ. 2,5). Αλλά εσύ ήδη έδειξες ηρωισμό με το να νικήσεις τη μαύρη σκέψη της αυτοκτονίας. Αυτό είναι νίκη πάνω στο πνεύμα της απογοήτευσης.
Από τη Β΄ έκδοση του βιβλίου ιεραποστολικές επιστολές Α΄ του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (δρόμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται…) των εκδόσεων Εν πλώ, επιστολή 50, σελ. 121.
Πενταπόσταγμα. /Αντιγραφή
Ήταν βαθιά στενοχωρημένος, ανήσυχος, και αγανακτισμένος θα έλεγα, μ΄ αυτό το κύμα των αυτοκτονιών πού κάθε μέρα βλέπουμε στις εφημερίδες και πού τελειωμό δεν φαίνεται να έχει. Σημείωσα ...
( ώς Patrablog ) κάποιες σκέψεις του, πού άξιζαν ίσως, και τις μεταφέρω…
«Αυτό το πρωτόγνωρο κακό» μού είπε, «πού θερίζει τελευταία την χώρα μας, όπου για ένα χρέος και ένα ξόδι πάνε κάποιοι και σκοτώνουν τους εαυτούς τους, ούτε σε υποανάπτυκτες και Τριτοκοσμικές χώρες δεν συμβαίνει…
Μας έρχεται λοιπόν ένας λογαριασμός, ένας πλειστηριασμός, μια κατάσχεση, ή ένα απαιτητό Τραπεζικό δάνειο της τάδε ημερομηνίας και λήξεως πού κάποτε, και καλώς εχόντων των πραγμάτων είχαμε πάρει, και επειδή δεν έχουμε να πληρώσουμε «μπάμ» τραβάμε μια πιστολιά, σφίγγουμε μια θηλιά, κάνουμε ένα άλμα μπαλκονίσιο και άντε μετά ξαπλωνόμαστε σαν κούκλα άψυχη κάτω…
Αυτός ο άνθρωπος, εκτός από την ζωή του θά χάσει καί την ψυχή του.
Θα χάσει τα πάντα...
Και αντί η πιστολιά για λόγους δικαιοσύνης να απευθύνεται σε όλους αυτούς πού μας έφεραν σε απόγνωση κλέβοντας και κουρεύοντας μισθούς, συντάξεις, και καταθέσεις, σκοτώνουμε τους εαυτούς μας !
Δεν είναι βλακοειδές και παράλογο;
Γιατί αδελφέ;
Και μάλιστα την ίδια ώρα πού οί υπαίτιοι κάνουν κανό στις θάλασες και παίζουν στα νησιά με τις μπουρμπουλήθρες…Θα λέγαμε κυριολεκτώντας ότι μεγαλύτερη βλακοειδή και δαιμονική απελπισία δεν έχει φανεί σαν τσουνάμι στην χώρα μας από την αρχαία εποχή μέχρι σήμερα, και ουδεμία επιδημία παρομοίου είδους δεν βρίσκουμε καταχωρημένη στα παλιά βιβλία μας, ούτε και επί βαριάς Τουρκοκρατίας ακόμη πού οί Έλληνες πραγματικά υποφέρανε…
«Θα σού πώ κάτι» μούπε ο κύρ δάσκαλος, κοιτάζοντάς με διερευνητικά και αν συμφωνώ, στα μάτια…
« Ο άνθρωπος πού αυτοκτονεί ( αιωνία αυτού η μνήμη, μού πρόσθεσε…) είναι ένας βλάκας με πατέντα, και αλλοίμονο στους υπόλοιπους πού τους προδίδει αντί να κάτσει να αγωνιστεί σαν άνδρας μαζί τους και τους παίρνει στον λαιμό του, είτε ως ξωφλημένος, είτε με το στίγμα των παιδιών του αυτοκτονημένου…»
Και αν πηγαίνουν και σχολείο αυτά τα παιδιά, κι΄ αν είναι και κορίτσια, τους ρίχνει και την βατσινιά επάνω τους, χώρια και το στίγμα στην γυναίκα του, ή στους γονείς του…
Κι΄αν ψάξεις καλύτερα τα πράγματα και βάσει της παλιάς εποχής αυτοί οί άνθρωποι δεν θα έπρεπε κανονικά να κηδεύονται επισήμως αλλά και σύμφωνα με την Εκκλησιαστική τάξη ( δεν μιλάμε τώρα για τους Αθέους πού έχουν δικό τους καπετανάτο…) θα έπρεπε να κηδεύονται χωρίς τιμές και παράτες…
Πρώτον μέν γιατί είναι φονείς και εγκληματίες του ίδιου του εαυτού τους, και δεύτερο για να μη γίνονται κακό παράδειγμα ώστε να συμμαζεύονται και κάποιοι άλλοι πού με το παραμικρό είναι έτοιμοι να σαλτάρουν νομίζοντας ότι έτσι τελειώνουν όλα…
«Το δυστύχημα είναι» συνέχισε τον λόγο του ο κύρ δάσκαλος « ότι αυτοί οί άνθρωποι ενώ νομίζουν ότι ετσι τελειώνουν, ότι έτσι γλιτώνουν και πάνε σ΄ ένα τίποτα και στο χάος, αμέσως μετά το ξεψύχισμά τους, τους παραλαβάνουν δαίμονες και τους οδηγούν στους τόπους εκείνων των βασάνων, στήν αιώνια Κόλαση, όπως και η Αγία μας Εκκλησία από αρχαιοτάτων χρόνων διδάσκει και όπως μεγάλοι και θαυμαστοί Άγιοι πού τιμάμε σήμερα έχουν δεί και μας έχουν γράψει…»
Άς στραφούμε και λίγο στην Εκκλησία, μή είμαστε προκατειλειμμένοι με τα Εκκλησιαστικά πράγματα, ο Χριστός είναι ολοζώντανος 2000 χρόνια τώρα και κάνει θαύματα μαζί με την Παναγία μας και τους Αγίους μας…
Τά ξεχάσαμε όλα αυτά φαίνεται, κι΄ έτσι μας ξέχασε και ο Θεός, αλλά από δική μας υπαιτιότητα.
Μετά μή έχοντας ουδεμία ελπίδα, ουδεμία υπομονή, απελπιζόμαστε, δεν έχουμε από πουθενά να πιαστούμε, έ, καί πέφτουμε από τα κάγκελα…
«Έ, λοιπόν» , κατέληξε ο κύρ δάσκαλος, «δεν έχουμε δεν πληρώνουμε, και λοιπόν τι έγινε, ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος, αντιστεκόμαστε και δεν φεύγουμε από τα σπίτια μας…
«Μολών λαβέ» κι΄ ελάτε να τα πάρετε, αλλά και στην φυλακή να μας βάλετε έ, άς μας ταϊζετε, άς μας έχετε περίθαλψη κι΄όπου τραβήξει…
Ελληνικό δημόσιο πλήρωνε τώρα, για εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες πού θα θελήσεις να βάλεις στην φυλακή επειδή δεν έχουν να πληρώσουν, Ελληνικό δημόσιο πλήρωνε κι΄ όσο αντέξεις !
Εγώ δεν θα σού κάνω την χάρη να αυτοκτονήσω, δεν θα σού αδειάσω πεθαμένος την γωνιά για να μού φέρεις μετά τους Γερμαναράδες να κατοικήσουν στο νεοφτιαγμένο με δάνειο σπίτι μου, δεν θα σού δώσω το αίμα μου έτσι χωρίς αγώνα και μάχη μέχρι τέλους, αυτοκτόνησε εσύ σαν Κράτος παράλυτο πού είσαι, με τις επιλογές, τα κουρέματα, τους Τραπεζίτες, καί τα Διεθνή Ταμεία πού διάλεξες εν αγνοία μας…»
Αυτά περίπου μού είπε ο κύρ δάσκαλος, και ανεχώρησε αγανακτισμένος ! Τά συμπεράσματα δικά μας…
ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑ...
"...Μού γράφεις ότι όλη σου η περιουσία πωλήθηκε σε τρίτους. Όταν βρέθηκες στον δρόμο χωρίς τίποτα και κανέναν κατευθύνθηκες προς το νεκροταφείο αποφασισμένος να αυτοκτονήσεις. Δεν είχες αμφιβολία ούτε δεύτερη σκέψη επ’ αυτού....
Εξουθενωμένος από την ταλαιπωρία ξάπλωσες πάνω στον τάφο των γονιών σου και αποκοιμήθηκες.
Στον ύπνο σου εμφανίστηκε η μητέρα σου που σε απείλησε λέγοντάς σου ότι στο Βασίλειο του Θεού υπάρχουν πολλοί από εκείνους που επαιτούσαν στη γη, αλλά ούτε ένας από εκείνους που αφαίρεσαν μόνοι τους τη ζωή τους.
Αυτό το όνειρο σ’ έσωσε από την αυτοκτονία.
Όντως η αγαπημένη σου μητέρα σε έσωσε κατά την πρόνοια του Θεού. Άρχισες να επαιτείς και από την επαιτεία να ζεις. Και ρωτάς αν μ’ αυτό καταπατάς τον νόμο του Θεού;
Θάρρος άνθρωπε!
Ο Θεός έδωσε εντολή: ου κλέψεις! Αλλά δεν έδωσε εντολή: μην επαιτείς!
Η επαιτεία χωρίς πραγματική ανάγκη είναι κλοπή, αλλά στη δική σου περίπτωση δεν είναι κλοπή.
Καθόταν τυφλός έξω από την αυλή του θρόνου και επαιτούσε για λίγο ψωμί. Σαν χριστιανός δεν επέτρεψε στον εαυτό του ούτε καν να σκεφτεί την αυτοκτονία.
Γιατί όπως η ζωή είναι καλύτερη από τον θάνατο έτσι και είναι καλύτερα ζητιάνος παρά αυτόχειρας.
Λες πως σε κυριεύει ντροπή και πως η θλίψη σου είναι βαθειά. Στέκεις τα βράδια έξω από το καφενείο που κάποτε ήταν δικό σου και ζητάς ελεημοσύνη από όσους μπαίνουν και βγαίνουν.
Θυμάσαι πως πριν λίγο καιρό ήσουν το αφεντικό του καφενείου και πως τώρα δεν τολμάς να μπεις ούτε σαν πελάτης. Και κοκκινίζουν τα μάτια σου από το κλάμα και τον οδυρμό.
Ω καλέ μου άνθρωπε παρηγορήσου!
Οι άγγελοι του Θεού δεν είναι μακριά σου.
Γιατί κλαίς για το καφενείο; Δεν έχεις ακούσει για ένα καφενείο στην άκρη του Βελιγραδίου που λέγεται "όποιου δεν ήταν, όποιου δεν θα είναι";
Πράγματι ήταν μεγάλος φιλόσοφος αυτός που έγραψε αυτές τις λέξεις. Αφού αυτό ισχύει για όλα τα καφενεία, όλα τα σπίτια, όλους τους πύργους και όλα τα παλάτια του κόσμου.
Τι έχασες; Εκείνο που δεν ήταν δικό σου όταν γεννήθηκες και δεν είναι ούτε τώρα δικό σου.
Ήσουν το αφεντικό, τώρα είσαι φτωχός. Αυτό δεν είναι απώλεια.
Απώλεια είναι όταν κάποιος άνθρωπος γίνεται κτήνος.
Αλλά εσύ ήσουν άνθρωπος και παρέμεινες άνθρωπος.
Υπέγραψες κάποιες συναλλαγματικές σε κάποιους επιφανείς πελάτες σου και γι’ αυτό το καφενείο σου έγινε καφενείο κάποιου ξένου. Τώρα βλέπεις από το παράθυρο πως όλοι εκείνοι γελούν στο καφενείο όπως και πριν, ενώ εσύ περιφέρεσαι στους δρόμους με δάκρυα στα μάτια και σκεπάζεις τη ντροπή.
Μην φοβάσαι, ο Θεός έχει δικαιοσύνη.
Όλοι αυτοί θα απολογηθούν για τα αδικήματά τους.
Όταν όμως αυτοί αποπειραθούν να αυτοκτονήσουν, ποιος ξέρει αν ο δίκαιος Θεός θα επιτρέψει στην μητέρα τους να τους παρουσιαστεί από εκείνον τον κόσμο και να τους αποτρέψει από αυτό το έγκλημα;
Μην βλέπεις ούτε στιγμή την επιτυχία τους. Αφού δεν γνωρίζεις το τέλος τους. Ένας αρχαίος έλληνας σοφός είπε κάποτε: "μηδένα προ του τέλους μακάριζε", δηλαδή ποτέ μην αποκαλείς κάποιον ευτυχισμένο πριν δεις το τέλος του!
Είναι δύσκολο να είσαι επαίτης; Αλλά μήπως δεν είμαστε όλοι επαίτες; Μήπως δεν εξαρτώμεθα όλοι, κάθε μέρα και κάθε ώρα, από το έλεος Εκείνου που μας δίνει ζωή να ζούμε;
Εσύ και τώρα έχεις σημαντική αποστολή στον κόσμο: στρέφεις την προσοχή τον ανθρώπων στο να θυμούνται τον Θεό και την ψυχή και να είναι ελεήμονες.
Αναγκασμένος να ζεις στη σιωπή εμβάθυνε στην ψυχή σου και συζήτα μέσω της προσευχής με τον Θεό.
Η ζωή του επαίτη είναι πιο ηρωική από αυτήν του αφεντικού. "Ότι εν πυρί δοκιμάζεται χρυσός και άνθρωποι δεκτοί εν καμίνω ταπεινώσεως" (Σρ. 2,5). Αλλά εσύ ήδη έδειξες ηρωισμό με το να νικήσεις τη μαύρη σκέψη της αυτοκτονίας. Αυτό είναι νίκη πάνω στο πνεύμα της απογοήτευσης.
Μετά από αυτή τη νίκη όλες οι άλλες για σένα θα είναι εύκολες. Ο Κύριος ας είναι δίπλα σου.
Ειρήνη και παρηγοριά από τον Κύριο
Από τη Β΄ έκδοση του βιβλίου ιεραποστολικές επιστολές Α΄ του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (δρόμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται…) των εκδόσεων Εν πλώ, επιστολή 50, σελ. 121.
Πενταπόσταγμα. /Αντιγραφή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου