«...Ό αναστημένος πια Χριστός με τίς τρύπες φανερές στα χέρια και στα πόδια, στέκεται τώρα δίπλα στη χαροκαμένη μάνα και γίνεται ό χαμένος της γιος, ό μακαρίτης ό άντρας της. Ή ανύπαντρη κόρη δεν νιώθει απόψε την απουσία του Νυμφίου. Ό φτωχός αισθάνεται πλούσιος. Κοινώνησε τον Θεό, τί άλλο μπορεί να θέλει; Ό κακός νιώθει ξαφνικά καλός καί ό καλός νιώθει καλύτερος. Κι οί ανθισμένες αμυγδαλιές επιμένουν πώς θα είναι αιώνια ανθισμένες, τίποτε δεν ομολογεί πώς είναι περαστικό. Ό κόσμος σταματά την ώρα της Αναστάσεως σ' ένα αιώνιο άνθισμα σε μια ατελείωτη παρηγοριά. Το δροσερό αεράκι μιας αιώνιας άνοιξης μπαίνει μέσα στίς κουρασμένες καρδιές καί φιλεύει μηνύματα, μαλακώνει τους πόνους καί στηρίζει κάθε απόφαση για καινούργια ζωή...» Κώστας Κουκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου